Czy on wróci? - Netkobiety.pl

Witam, jestem tu nowa. Przyszłam zaczerpnąć porady od osób postronnych.
Prawie miesiąc temu zakończył się mój roczny związek. Jesteśmy bardzo młodzi, mamy po 19 i 18 lat. W skrócie: na początku on bardzo zabiegał, ja go odtrącałam po 2 zawodach miłosnych. Nie imponował mi po prostu. Z biegiem czasu jednak coś zaiskrzyło i zaczęliśmy się spotykać. Niedługo później zostaliśmy parą. Związek marzenie. Każdy mi powtarzał, że on mógłby za mną w ogień skoczyć. Rozumiałam już czemu nie wyszło mi w poprzednich związkach i dziękowałam Bogu, że w końcu postawił na mojej drodze kogoś tak wspaniałego. Nigdy nie poczułam się nieważna, zawsze widziałam jak się stara. Każdy z otoczenia powtarzał: „takiego chłopaka to ze świecą szukać”. Okej.
Zaczęło się psuć jakoś po pół roku, gdy motylki w brzuchu zaczęły opadać. Okazało się, że mamy całkiem inne zdania w wielu kwestiach. Nie zgadzaliśmy się ze sobą można powiedzieć pod każdym względem, czy to chodziło o teraźniejszość, czy o przyszłość (przykład: on nigdy nie chciał nigdzie wychodzić jak były jakieś okazje, mówię tu np. o fajnych restauracjach czy kinie, wolał zaspokajać się prezentami materialnymi. Ja natomiast przeciwnie - wolałam gdzieś wyjść i miło spędzić czas, zamiast kupić jakieś badziewie, które będzie leżeć. Inna sprawa: od zawsze marzy mi się podróżowanie po świecie, on nie potrafi tego zrozumieć i nigdy nie chciał wydawać pieniędzy na podróże, tak został wychowany, żeby inwestować pieniądze w inne sprawy). Było coraz więcej kłótni, właśnie o nasze cele i priorytety. Ja jestem osobą nerwową, często wyładowywałam złość na Nim, obiecywałam poprawę, ale nie zawsze udawało mi się powstrzymać emocje. On natomiast bardzo spokojny chłopak, kłótnie nie były u Niego na porządku dziennym, za każdym razem dawał mi do zrozumienia, że bardzo go to męczy. Poza tym, głupia ja, myślałam, że on mnie kocha pomimo wszystko i nie muszę opanowywać swojej złości, bo i tak mnie nie zostawi (tak, teraz się biję w czoło jak o tym myślę...). Ale w sumie, po każdej kłótni dochodziliśmy do porozumienia. Chociaż teraz jak na to patrzę z perspektywy czasu, to widzę, że to chyba było zamiatanie problemów pod dywan, a nie szczera rozmowa.
We wrześniu jego siostra z którą miałam bardzo słaby kontakt zaczęła rozpowiadać o mnie obrzydliwe plotki. Mój (już były) chłopak oczywiście się za mną wstawił, wiedział, że takie plotki o mnie krążą i wiedział jaka była prawda. Ostro się z Nią pokłóciłam, a gdy on się za mną wstawił - również u nich wybuchła kłótnia. Poszedł sam do lasu pospacerować, bo nie wytrzymał emocji. W końcu namówiłam Go, żeby do mnie przyjechał i porozmawialiśmy na ten temat, obiecał, że będzie mnie bronić i nie rozstaniemy się przez nią. Przestałam go odwiedzać, widywaliśmy się tylko u mnie. Zaczęły się o Nią kłótnie. Bardzo mi przeszkadzał jej styl bycia, starała się robić wszystko, żeby ten związek rozwalić, a mój chłopak tego nie widział. Nerwowa ja niekiedy nawet wyjeżdżałam z wyzwiskami na nią. Dziwię się ile on miał do mnie cierpliwości, rany, to była jednak jego siostra, a ja zamiast olać sprawę i zrozumieć, że mnie kocha ciągle robiłam jakieś wyrzuty... Kłótni było wiele. Zaczął mnie okropnie denerwować, aż w końcu zauważyłam, że w myślach powraca mój były, który zostawił mnie dla innej. Widywanie ich w szkole to potęgowało. Byliśmy dla siebie bratnimi duszami, a z moim obecnym chłopakiem całkowitymi przeciwieństwami. Zaczął mi się nawet śnić.. Strasznie ich zaczęłam porównywać i przyłapałam się na tym, że odpycham mojego chłopaka. On to widział. Pytał co się dzieje. Czemu nie okazuje mu tyle czułości. Powtarzałam, że potrzebuję przestrzeni. Postanowiłam wygadać się mojej przyjaciółce i napisałam jej, że ja nie wiem już co czuję, że chyba kocham mojego byłego, że odtrącam aktualnego i nie wiem co z tym zrobić. Na drugi dzień pojechaliśmy na imprezę i wracając z niej zostawiłam telefon w kieszeni chłopaka. Na drugi dzień przyjechał o 13 bez zapowiedzi, niby oddać mi telefon. Okazało się, że przeczytał moje wiadomości z przyjaciółką (nie wnikam czemu) i to chyba koniec. Był naprawdę podłamany. Ale na spokojnie wszystko sobie wyjaśniliśmy. Zrozumiałam co zrobiłam, żałowałam, doszło do mnie, że mogę stracić tak cudownego chłopaka. Stwierdził, że da mi jeszcze jedną szansę.
Czas mijał, moje uczucie się utwierdzało w tym, że go kocham, wszystko było dobrze. Pogodziłam się z jego siostrą, poznałam całą jego rodzinę, on moją. W styczniu udało mi się go namówić na wspólny wyjazd w góry. Było wspaniałe. Przynajmniej z mojej perspektywy (on po czasie stwierdził, że pojechał tylko, żeby spędzić ze mną więcej czasu, ale za dużo pieniędzy na to idzie). Potem znów zaczęło się psuć... Dochodziło do kłótni o totalne drobnostki, jak np. to, że on nie zajął miejsca w jakiejś knajpce, czy że ja nie chciałam grać w jakąś grę, gdy byliśmy w salonie gier. Była też kłótnia o to, że nie chciał, żebyśmy pojechali za rok po maturach na wakacje, na których mi bardzo zależało. Zaczęliśmy rozmyślać o przyszłości, doszliśmy do wniosku, że mamy całkiem inne plany. Ja chcę wybudować dom, zwiedzać świat. On ma zamiar kupić mieszkanie i ani rusz gdzieś w podróż. No i wyniknęła kłótnia, w której uświadomiliśmy sobie, że totalnie do siebie nie pasujemy...
Od tamtej pory on się zdystansował, stał się zimny. W końcu po tygodniu przyznał, że ta kłótnia tak mu siadła na psychice, że stracił nadzieję na ten związek, że my prędzej czy później się rozstaniemy przez odmienność. Na poważnie porozmawialiśmy, doszliśmy do wniosku, że będziemy walczyć o ten związek. Było okej. Przez tydzień. I znów zaczął się dystansować. Zero czułości, zero „kocham Cię” z jego strony. Był to czas, kiedy nie mogliśmy się widywać przez kwarantannę przez 2 tygodnie. Dzień w dzień pytałam co jest nie tak. Powtarzał, że wszystko ok, wymyślam, że mnie kocha i chce ze mną być. Widziałam, że nie śpi do 4 rano każdej nocy. Zachowywał się jakbym nic nie znaczyła.
W końcu mogliśmy się spotkać. Ja popłakana ze szczęścia, on zero entuzjazmu. Na spotkaniu to samo. Nawet się odsunął, gdy chciałam mu dać dłuższe buzi... Widzieliśmy się jeszcze dwa razy. Za trzecim zerwał. Co najlepsze, gdy po niego wtedy przyjechałam normalnie ze mną rozmawiał. Że zamówimy jakieś jedzenie wieczorem i możemy obejrzeć film. Gdy dojechaliśmy do mnie, poprosiłam go o rozmowę, bo już dłużej nie wytrzymałam tego oddalania się. Przyznał w końcu, że znów z Nim gorzej. Że nawet za mną nie tęsknił przez te dwa tygodnie, że zmuszał się, żeby ze mną rozmawiać i okazywać mi miłość. Że codziennie nie spał do 4 rano, bo myślał „jak się naprawić”. Szok. Płacz. Niedowierzanie. Nie umiałam z Nim nawet porozmawiać. Błagałam, żeby mnie nie zostawiam, żeby w nas uwierzył. Przepraszał, cały się trząsł. Powtarzał, że on już nie ma nadziei, że się w przyszłości dogadamy. Powiedział, że złamie serce nie tylko mi, ale i sobie. W końcu wyszedł i zostawił mnie całą zapłakaną. Dostałam jeszcze smsa: „przepraszam”. Chwilę z Nim pisałam. Napisał, że przeprasza, ale w Nim to siedziało już 3 tygodnie, że nie wie czemu tak się z Nim stało. Prosiłam go dalej, a on, że to nie ma sensu. Podziękował za wszystko, dodał, że mnie kocha i tyle.
Na drugi dzień w szoku znów do Niego napisałam. Dawał mi malutką nadzieję pisząc, że jak coś się w Nim zmieni to może wrócimy do siebie, ale raczej w to wątpi. Dałam mu trochę odpocząć i po kilku dniach znów napisałam, tym razem z wyrzutami, że jak mógł mi tak zrobić, że cały czas powtarzał, że mnie kocha, chce ze mną być, że zawsze trafiałam na nieodpowiednie osoby, a sam się stał tą najgorszą i jest dla mnie nikim. Napisał, że mam skończyć te gierki, bo to nic nie zmienia, że jego uczucie się wypala, a to co mówił, że nigdy nie czuł czegoś takiego do żadnej dziewczyny to prawda. Potem już przestał odpisywać.
Kilka dni później napisałam mu długą wiadomość w której przepraszam za ostatnie słowa, że go kocham, podziękowałam za każdą chwile, że staram się oswoić z jego decyzją, ale nie potrafię jej zrozumieć, napisałam, że wiem, że też przyczyniłam się do rozpadu tego związku i jestem świadoma, że popełniałam błędy. Dodałam, że jakby chciał to jestem otwarta na jeszcze jedną rozmowę. Odpisał, że wszystko przeczytał, że nikt trzeci na to nie miał wpływu, że dziękuje za wszystko i przeprasza jeszcze raz, że tak to się skończyło, ale to ostateczna decyzja.
Tydzień później moje urodziny. Napisał chyba od niechcenia „wszystkiego najlepszego” o 23.  Odpisałam, że dziękuję, tyle.
Po tygodniu znów pękłam. Napisałam, że wiem, że już nie chce ze mną o tym rozmawiać, ale chcę po prostu wiedzieć na czym stoję i ma mi dosadnie dać o tym znać. Zapytałam czy żałuje decyzji, czy jeszcze coś do mnie czuje, czy mu mnie brakuje i dodałam, że jeśli odpowiedź to „nie” to niech mi to napisze i zablokuje, bo nie chcę żyć nadzieją. Wyświetlił, nie odpisał, zablokował. Bolało cholernie. Od tamtego momentu zero kontaktu, spotkałam go raz na swojej dzielnicy w parku (mieszkamy w sąsiadujących). Byłam z kuzynkami i bratem, on ze znajomymi. Nawet „cześć” nie powiedział... Ja to przeboleję, ale czemu im nie powiedział? Widział nas, mojego brata bardzo dobrze znał. Potem widziałam tylko, że idzie w „głąb” mojej dzielnicy, sam, już bez znajomych, a nie ma tu żadnych innych kolegów. Sprawdziłam czy może szedł na autobus, ale autobus miał dopiero za godzinę... Dziwne mi się to wydało.
Tęsknię okropnie, nie wiem co o tym myśleć. Nie wierzę, że przestał mnie kochać. Mam wrażenie, że posłuchał rozsądku, wbił sobie do głowy, że do siebie nie pasujemy i tyle. Oczywiście już nie mam zamiaru do Niego pisać, co to to nie. Z tego co mi mówi przyjaciółka, której wysyła snapy ponoć żyje jakby nigdy nic. Wychodzi ze znajomymi na ogniska, jeździ na treningi itp. Czytałam, że facet często tak odreagowuje, a dopiero po czasie rozumie co zrobił i że kocha. Co o tym myślicie? Tak będzie? Nie chcę nikogo innego u boku. Już wiele przeszłam z chłopakami i zawsze byłam odtrącana. Ile jeszcze? Nikomu nie zaufam. Jak wy to widzicie?