Codziennie patrzę na to. - Netkobiety.pl

Wielokropek, dziękuję Tobie za te cenne uwagi.
Tez zadaję sobie takie pytania.
Nie planuję pójść do ich domów.
O tym co widzę, rozmawiałam z moim najbliższym współpracownikiem. Mówił, że są dorośli i nic nam do tego. Zgoda, dorośli są. Tylko aktualnie jakoś zaślepieni sobą. Nikt nie reaguje, wszyscy widzimy to samo. Jeśli ja zdecyduję się porozmawiać z tą parą, prawdopodobnie zespół mnie wykluczy. Czyli stracę.
Cóż mogę zyskać? Jedynie spokój sumienia, że zrobiłam co mogłam.
Choć w sumie, kim ja jestem, aby umoralniać innych? Czy większa liczba przeżytych lat i doświadczeń dają mi prawo do takich interwencji? Boli mnie to i fatalnie czuję się w tej sytuacji

Bo tylu ludzi ucierpi...

A czy Wy nie macie tak, jak ja? Nie razi Was w oczy taka sytuacja?
Zastanawiam się, czy ja odczuwam inaczej niż inni ludzie?

Wychodzi na to, że chce aby wszyscy ludzie żyli wg mojej moralności. Z reguły potrafię zrozumieć różne ludzkie zachowania i słabości i nie czuję się szczególnie źle nie reagując. Ale ta sytuacja mnie dotyka.
Pewnie sądzą, że to co robią nie przeszkodzi w pożyciu z drugimi połówkami.

Reasumując: lepiej nie wtrącać się w to. Co ma z nimi być, to będzie. Konsekwencje też poniosą sami.

Niech żyje skromność i pokora!

Dlaczego?

Myślę, że nie sami.

Mnie? Absolutnie nic.
Napisałam to wszystko, byś uświadomiła sobie motywy, zasady, wartości, którymi się kierujesz.

Pytasz o sens? To zależy.
Jeśli celem byłoby umoralnianie, to sensu nie ma żadnego.
Jeśli ona i on nie są Ci obojętni, to życzliwe z nimi pogadanie o tym, co robią w pracy a o czym wróble ćwierkają, ma sens.
Jasnym jest, że to moje opinie, nie prawda objawiona.

Od początku coś mi zgrzytało. Dopytywałam się o powody, dla których flirt współpracowników tak mocno Cię dotknął. Napisałaś to, co napisałaś. Zgrzytało dalej, ale dałam sobie z tym spokój. Gdy jednak przeczytałam o Twych mocno wpojonych zasadach i wartościach, nie zdzierżyłam i przejrzałam Twe stare wątki. BINGO! Zasady i wartości!

Codzienne przeglądanie się w krzywym zwierciadle do przyjemnych nie należy; przypomniałam sobie wątek "Powiedziałam kocham,a on...".

Akurat jeśli chodzi o swoje życie to nie powinnaś nic zmieniać, jeśli Ci to sprawia przyjemnosć i satysfakcję. Skoro się dokształacasz i pracujesz - OK.
Powiem, co bym zrobił na Twoim miejscu: jeśli są to "tylko" współp[racownicy, z którymi łączą mnie słabsze relacje, mógłbym co najwyżej z nimi pogadać, ale tak, żeby wszystko u nich nie runęło nagle i z hukiem. Poczekałbym na efekt. Jeśliby nic nie przynisół, to muszę zostawić im wolną rękę, bo za nich życia nie przeżyje.
Jeśli ktokolwiek z nich byłbym moim dobrym znajomym, to sprawa wyglądałaby trochę inaczej. Bardziej jaskrawo by to wyszło, gdyby jedna strona miła akogoś na boku i to właśnie ta strona miałby być moim dobrym znajomym. Zwyczajnie nagadałbym temu komuś mocno, raz a dobrze, najchętniej przy piwie, że robi głupotę, próbując uświadomić konsekwencje, jakie mogą z tego wyniknąć.Jeśli nie dałoby rady, trudno, próbowałem zaradzić, na tyle, na ile możnabyło. Dalej muszą sobie sami poradzić- nie można kogoś wyręczać z radzenia sobie z własnymi problemami. Wsparcie to jedno ale sami musza się tym zająć.
Trzeci scenariusz to taki, gdzie np mój dobry kumpel, po uszy zakochany w kobiecie jest przez nią zdradzany i to nie raz, ale kilka razy co najmniej notorycznie i bez skrupułów. Dziewczyna gra doskonałą partnerkę a on o dziwo nic nie dostrzega. Wtedy nie wiem, czy miałbym opory przed powiedzeniem mu prawdy. Myślę, że bym sie na to zdecydował.
Dotychczas żadnej takiej sytuacji nie doświadczyłem.

NIC.
To nie Twoja sprawa i nie Twoje życie.
Ewentualnie wzięłabym na siebie więcej obowiązków, działanie wrogiem myślenia.

Jeśli do tej pory nie wyjęłaś sobie tej drzazgi z palca, co tkwi już od lat, to pora to zrobić. Kierowanie się w życiu zazdrością jeszcze nikomu na dobre nie wyszło.
Pomyśl o psychoterapii.

Osobiście nie wiem, czy posądzanie Autorki o jakieś ukryte intencje czy też ewentualne problemy, wynikające z zazdrości, wydaje się być słuszne. Sa przecież ludzie wokół nas, którzy mają niejako taką misję zbawiania świata, choćby poprzez niesienie pomocy, wspieranie kogoś, albo w odpowiedniej chwili przemówienie do rozumu. Wszyscy wiemy, że świat nie jest idealny, ale czy tak zwyczajnie czasami nikt z nas nie miał ochoty tak się mocno wkurzyć  i potrząsnąć kimś, kto jawnie zachowuje się w sposób daleko odbiegający od moralnie przyzwoitego? Jestem w stanie uwierzyć w to, że Autorka zachowuje się w ten sposób głównie dlatego, że nie podoba jej się to, co dzieje się wokół niej. Zapewne wie, że to walka z wiatrakami, ale chociaż coś próbuje zrobić. Przeszłość odciska na nas swoiste piętno, ale osobiście staram się nie doszukiwać zawsze, w działaniach danej osoby pewnych pobudek, wynikajaćych z jej osobistych przeżyć w przeszłości. Po przeczytaniu pierwszego postu Autorki naszło mnie przemyślenie, że reaguje ona po prostu na coś, co uważa w swoim otoczeniu za niestosowne. Ciężko jej znosić pewne problemy z którymi obcuje na codzień - ja to w pełni rozumiem, bo to już i tak jest lepsze, niż udawanie, że problemu nie ma, że to nic takiego, że to normalne. To jest jasne, że  sama nic nie zmieni na siłę, a tym bardziej nikt nie będzie słuchał przede wszystkim jej rad, tylko swojego sumienia. Ni epokierujemy na siłę czyimś życiem, lecz już samo oburzenie i zniesmaczenie takim zachowaniem jest wyrazem srzeciwu wobec tego, co uważamy za niewłaściwe. Też jest tak, że dopóki nic specjalnego się nie dzieje, to łatwiej jest przymknąć na to oko, natomiast gdy czyjeś zachowanbie pociąga za sobą więcej poważnych konsekwencji, to trudno jest zachować spokój.
Ciekaw jestem, czy w innych przypadkach, kiedy Autorka widzi wokół siebie powiedzmy szeroko pojęte zło, czy rónbież reaguje czy przechodzi obojętnie? Postawa taka też zależy mocno od tego, jak bliskie dla nas są dane osoby. Jeśli jest to ktoś z rodziny, to wiadomo, że bez chociaż jednej rozmowy cieżko było by się obejść. Bliski przyjaciel czy znajomy podobnie.
Tak jeszcze w kwestii informowania kogoś bliskiego o zdradzie jego partnera: osobiście wolałbym, żeby kogoś uświadomić, niż żeby ten ktoś żył w wiecznym zakłamaniu, będąc przekonanym o wierności i oddaniu swojej drugiej połówki, podczas gdy ta jawnie i notorycznie go oszukuje. Pytanie zatem czy postępować w zgodzie z własnym sumieniem, czy brać pod uwagę ewentualne konsekwencje i decyzje, jakie ktoś będzie musiał podjąć. To już raczej sprawa indywidualnego przypadku i tego jak dobrze znamy daną osobę/osoby, wiedząc, jak mogą zareagowąć na niewątp[liwy szok, jakim byłaby wiadomość o zdradzie.
Raczej chodzi mi tutaj o związki bez małżeństwa, ale też czy wiedząc o romansie czyjeś żony czy męża przez x czasu, gdy potem zdradzana strona dowiaduje się, że wiedzieliśmy a nie powiedzieliśmy jej możę się od nas odwrócić. I tak źle i tak niedobrze....

Właśnie odpisałam obszernie, ale...cos stało się ze stroną i odrzuciło mój post. Że nie mam uprawnień itd. Ale się wkurzyłam
Napiszę ponownie przy czasie.

Nie. Skupiam się na swoim życiu i swoich sprawach. Ty masz chyba za dużo wolnego czasu.

bagienni_k, wciąż zmieniam coś w swoim życiu i czynię je lepszym. Ludzie podziwiają mnie za to. Ale ja tak mam - chcę zbliżyć się do swojego ideału życia. Jeśli chodzi o tą opisywaną tu parę, są tylko znajomymi z pracy. A że środowisko małe, znamy się.
Olinka, nie zgodzę się z Tobą. Chodzi o coś innego. Zazdrość odpada. Nie rażą mnie takie sytuacje poza miejscem pracy, a znam wiele takich przypadków. Od wielu lat pracuje w tej firmie, natomiast w tym dziale niedługo. I nie ma tu zasad wpojonych mi przez tyle lat. Nauczono mnie pracować w pracy, a nie tak jak obserwuję u tych ludzi, porzucania co chwilę swoich obowiązków dla swoich przyjemności. Nauczono mnie szacunku dla starszych, dla nauczycieli zawodu. A ja tu nie widzę takich zachowań. Przyzwala się na wszystko, byle pracownicy nie odeszli - takie mam wrażenie. Nie wiem jak mam funkcjonować.
Cyngli, jestem jedyną osobą, która w pracy wyłącznie pracuje. Co jakiś czas słyszę o swojej solidności, niezawodności. Przysłano mi ową opisywaną tu dziewczynę, kiedy była na ostatniej prostej do wylotu z pracy. Że podobno tylko ja jestem w stanie empatycznie i fachowo ją nauczyć pracy. Nauczyłam merytorycznie, ale o postawie nie ma mowy. Postawie jaką ja reprezentuję i jaka jest wpisana w wartości firmy. Mało tego, dopiero co kierownik prosił abym regularnie informowała go o zachowaniach tej dziewczyny, bo doszły go słuchy... i się potwierdzają...itd. Nie wiem czy i jak z nim rozmawiać o tym co widzę. Jeśli chodzi o życie prywatne, wierz mi, choć dzieci już dorosłe, nadal wszystko na mojej głowie. Nie nudzę się.
Wielokropek, jestem silną kobietą, mimo a może dzięki temu co przeżyłam. Znamy się z tego forum od lat i jestem Tobie wdzięczna za wiele rad. Do niektórych pewnie dopiero dorosnę. Zmieniam wciąż swoje życie, uczę się siebie aby zbliżyć się do tego idealnego ja. Raz upadam, raz się podnoszę. Nie mam przewodnika, a jedynie bagaż wleczony od dzieciństwa. Podjęłam kolejną bardzo ważną decyzję dotyczącą mojego życia. Impulsem były słowa pewnego nowo poznanego człowieka. Zapewne w zupełnie innym wątku będę prosić o rady i wskazówki. Gdybym mogła Ciebie słuchać codziennie, jak Matkę, byłoby mi lżej i lepiej. Bo potrafisz celnie zadawać pytania i to one zmuszają mnie do innego myślenia. Dziękuję Tobie za to. Ten temat po raz kolejny uświadomił mi ile rzeczy robię niepotrzebnie i ile energii życiowej tracę na to, zamiast posprzątać u siebie.
bagienni_k, uważam że nie mam więcej grzechów śmiertelnych prócz tego, że nie kochałam nigdy swojego męża. I że pragnę być kochaną i szczęśliwą. Poza tym uważana jestem za osobę dobrą, miłą, ciepłą, empatyczną, solidną, odważną, zaradną, mądrą(tak wiele, wiele, wiele razy słyszałam od ludzi). Mam zasady wpojone przez rodzinę, nie byłam nikomu nic dłużna, mówię prawdę, pomagam ludziom, wychowuję dzieci na dobrych ludzi. Mam tez wady - za bardzo ufam ludziom, nie potrafię rozzłościć się kiedy trzeba, lubię słodycze i spać zamiast cos robić.
Cyngli, tak, nazywano mnie Matką Teresą z Kalkuty. Coś jest na rzeczy. Pewnie uciekam przed swoimi problemami w świat innych, bo to łatwiejsze. A może cos innego.
bagienni_k, nadal nie wiem co zrobię odnośnie tych ludzi. Ona chce być moją koleżanką, więc jeśli już, z nią porozmawiam pierwszą. Jednak wszystko co piszecie uświadamia mi i potwierdza, że za dużo energii tracę na innych ludzi, zamiast zużyć ją na ulepszanie własnego życia. Warto założyć czasem taki, wydawać by się mogło, niepotrzebny temat, aby wyciągnąć z niego dla siebie coś dobrego.
balin, gratuluję Tobie i trochę zazdroszczę. Obiecuję poprawić się. W kierunku ja idealnego.

Dziękuję Wam wszystkim za dyskusję. Warto być na tym forum. Mam nadzieję pomożecie kochani również w kolejnych moich przeprawach przez życie, a szczególnie w tej najtrudniejszej, co do której już podjęłam decyzję.