Wzniecanie ognia - Netkobiety.pl

OMG, nie mogę uwierzyć, że jestem w miejscu, w którym jestem.
Jesteśmy z mężem wiele lat. Podbił moje serce i byliśmy dwójką szalenie zakochanych osób. Szanował mnie, kochał, uwielbiał, fascynowała go moja osoba. Gadaliśmy całe noce, spotykaliśmy się ciągle, uwielbialiśmy po prostu leżeć i słuchać muzyki, uwielbialiśmy być razem. Myśleliśmy, że będziemy jedyną parą na świecie, która nigdy nie przestanie się w sobie kochać.
Mamy kilkoro dzieci. Przeszliśmy sporo wielkich problemów, które zwyciężyliśmy wspólnie.  Wiem, że on mnie kocha, ja jego też. Ale często czuję się jak przydatny mebel a nie jak kobieta, na której punkcie oszalał i zrobił wiele, aby ją zdobyć. Wiem, że on się stara aby spełniać moje oczekiwania, chce być dobrym mężem. I jest to o tyle bolesne, że ja widzę, że on się stara ale to nie to. Kiedy zaczynaliśmy, on nie musiał się starać. Po prostu uwielbiał mnie i wszystko wychodziło mu samo. Ja to wiedziałam. Nigdy nie miał mnie dość. Różnicę pomiędzy obowiązkami męża a szaleńczą fascynacją bardzo widać. Kiedyś ubóstwiał mnie aż do granic zażenowania, chwalił mnie w towarzystwie.
Jeśli ktoś doszedł do tego momentu, to jestem wdzięczna i oczekuję pomocy.
Panowie, odpowiedzcie mi na pytanie jak ważne to jest, aby wasza partnerka miała coś, co jest tylko jej, taki osobny świat. Czy to was fascynuje, powoduje, że serce bije wam szybciej? Pytam, bo przez ostatnie lata mój świat to tylko on, ja i dzieci. Nie zwierzam mu się z problemów i wyzwań z pracy, bo nie pracuję. Czy mogło być tak, że stałam się przez to dla niego szara i nudna? Niedawno przedstawił mnie w nowym towarzystwie i po powrocie do domu przyznał,  że dawno mnie takiej nie widział. Podobałam mu się kiedy mógł na mnie spojrzeć oczami ludzi, którzy spotkali się ze mną pierwszy raz.
Kiedyś sprzątał, uczył się gotować, komplementował, robił zakupy, dawał prezenty, przynosił kanapki - wszystko prosto z serca. Teraz wszystko robi z wysiłkiem. Czuję się oszukana.  To on wszedł do mojego życia z tym dogadzaniem mi, otwieraniem drzwi. A teraz oczekuje, że pokieruję go w myciu kibla jakby był jednym z naszych dzieci. Czuję, że wplątaliśmy się w jakieś błędne koło powinności i oczekiwań. To nie jest romantyczne. To nie jest to, od czego wystartowaliśmy.
Jeśli zapytalibyście o mój wygląd, to bym powiedziała, że nie zmieniłam się zbyt wiele. Mam jakieś 3-4 kilo więcej niż wtedy, kiedy się poznaliśmy, mężczyźni oglądają się za mną na ulicy. Wiem, że nie mam tej iskry w oku, o której on kiedyś dużo wspominał. Ale ironia polega na tym, że to jego uwielbienie powodowało we mnie ten błysk w oku. Czy ta magia mogła prysnąć kiedy widział mnie zaniedbaną, niewyspaną, rozdrażnioną, zmęczoną podczas ciąż i kiedy dzieci były malutkie? Jak to u was jest naprawdę? On też miał czasy, kiedy wyglądał inaczej, ale zawsze mu szczerze powtarzałam, że na każdym etapie życia mi się podoba i że nie chciałabym aby znów miał 22 lata, jego dojrzałość w głowie i w ciele podoba mi się. Jeśli chodzi o łóżko, wiem, że mu się podoba.
Dziewczyny, czy któraś z was przechodziła przez to w związku i przetrwała? Co zrobiłyście, aby to przeskoczyć? A może w ogóle całkiem mi odbiło? On naprawdę dba o rodzinę. Jest cudownym ojcem i opiekuńczym mężem. Jest lubiany wszędzie, gdzie się pojawi. Jest głośny, przystojny, szarmancki, opiekuńczy, mądry, błyskotliwy. Ale kiedy na mnie patrzy, ma inny wzrok. Jakby niczego we mnie nie szukał.
Co robić? Co mogę zrobić? Jak go do mnie rozpalić? Rozmawiać z nim? (mogę mu powiedzieć o wszystkim, ale czy to nie pogarsza sprawy? skoro zależy mi na tej magii, to może lepiej się zamknąć?)
Nie mam z kim o tym pogadać. Albo może nie odważyłam się. Każdy ma nas za idealną parę.
Liczę na bardzo szczere odpowiedzi. Chyba dlatego piszę na forum. Nie zależy mi na głaskaniu. Naprawdę chciałabym poznać prawdę.