Podejrzewam u siebie depresję... - Netkobiety.pl

Drogie netkobiety! Zastanawiałam się już jakiś czas, czy napisać tutaj o swoim problemie, ale były chwile, gdy było mi lepiej, dlatego rezygnowałam. Ale teraz wiem, że mój problem wcale nie zniknął i po mału tracę nadzieję, że będzie dobrze... Podejrzewam u siebie jakąś depresję. Wiem, że mogę się mylić, że może dotknęła mnie jakaś inna choroba spowodowana licznymi sytuacjami w moim życiu, ale jedno jest pewne - odechciewa mi się żyć. Od X lat w moim domu działo się źle, moi rodzice się rozwiedli, tata po krótkim czasie wyjechał za granicę i nasz kontakt był coraz słabszy, a teraz widać już dokładnie, że nie zależy mu na nas - na mnie i na moim młodszym bracie. Moja mama całą swoją uwagę i miłość przelała na kolejnego męża, potem kilku kochanków, a obecnie na trzeciego(!) męża, nieustannie wyżywała się na mnie i bracie. Ponad 3 lata chodziłam do znajomej pani psycholog, która po tak długim czasie naszych spotkań powiedziała mi wprost, że matka stosuje wobec nas przemoc psychiczną, z czym nie mogłam się nie zgodzić, bo każdy powrót do domu wywoływał we mnie strach. Wszystkie swoje kłopoty wypłakiwałam w poduszkę, stałam się bardzo lękliwą osobą, nie wierzę w siebie i na każdy problem reaguję płaczem, trudno mi powiedzieć asertywnie co myśle, trzęsą mi się ręce, od 3 lat mam nerwobóle, i silne bóle głowy, brałam magnez, leki homeopatyczne ale to nic nie pomogło. Mój brat znalazł inną drogę "radzenia sobie" z sytuacją domową - tnie sobie ręce od prawie 2 lat, zaczął brać narkotyki, wyrzucili go ze szkoły. Matka zamiast mu pomóc, porozmawiać z nim, znaleźć jakąś nić porozumienia, oddała go najpierw do monaru (na ponad pół roku), potem "załatwiła mu" szpital psychiatryczny,a  obecnie siedzi w poprawczaku daleko od domu z kryminalistami, mordercami i gwałcicielami. W każdym z tych miejsc lekarze mówili mojej mamie, że mój brat potrzebuje miłości, wsparcia i że te miejsca nie zmienią go na lepsze. Ale ona nie chciała go w domu, i pozbyła się go. Mój brat to najważniejsza dla mnie osoba na świecie, to ja z nim siedziałam gdy matka biegała na imprezy, do facetów lub koleżanek, wracała pijana 3 razy w tygodniu, nigdy nie dała nam dobrego przykładu, wmawiała nam że Bóg nie istnieje i wyzywała mnie od ku**... Obecnie nie mieszkam z nią, wyprowadziłam się do chłopaka, z którym jestem szczęśliwa i mam spokojne życie, mogę się uczyć, mogę normalnie funkcjonować, wrócił mi apetyt, trochę mniej kłuje mnie w sercu, ale nadal jestem płaczliwa i rozchwiana emocjonalnie. Matwie się o mojego brata, telefonuje do niego co kilka dni, wiem że nie mogę wyciągnąć go z tego ośrodka, co bardzo mnie boli... Chciałabym mu pomóc, gdy stamtąd wyjdzie (jak skończy 18lat), ale nie wiem czy będzie mnie stać na utrzymanie go. Nie utrzymuje kontaktu z rodzicami, mam do nich żal, za to że nie mogę sobie poradzić w swoim własnym dorosłym życiu, że mam ze sobą problem, że ciągle czuję się gorsza od innych i łatwo się poddaję. Poza moim bratem i chłopakiem, nie mam dla kogo żyć. Kilka razy miałam chęć popełnić samobójstwo, ale wiem że mój brat mnie potrzebuje i wyrządziłabym mu wielką krzywdę, bo on dla mnie a ja dla niego jesteśmy tak naprawdę najbliższą rodziną, na dobre i na złe. Kocham go tak jakby był moim dzieckiem i gdyby nie on to zapewne skończyłabym ze sobą, bo nie widzę sensu we wszystkim co robie. Ucze się, szukam pracy, staram się jakoś dorobić, mam znajomych, mam swoją drugą połowę, jestem młoda, mam wszystko przed sobą, ale nic mnie nie cieszy... Nie chcę pytać o jakieś lekarstwa, bo nie wierzę w to, chciałabym tylko usłyszeć jak mogłabym siebie samą zmotywować do optymistycznego myślenia i co robić, gdy mam ochotę płakać całe dnie bez powodu, jak iść dalej przez życie, żeby nie to wszystko mnie nie zniszczyło od środka... Bo czuję, że jest we mnie trucizna, która nie chcę mnie opuścić, że jest jakiś cień który się za mną ciągnie i nie daje mi spokojnie żyć dalej. Chociaż rodzice już nie ingerują w moje życie, chociaż ich już nie ma to jednak codziennie śnią mi się różne przykre sceny, które mnie spotkały, np.jak matka wyrzuciła mnie z domu... Nie mogę się od tego uwolnić,a  przecież chcę sama założyć rodzinę, mieć normalny dom i nie powtórzyć błędów rodziców. Sama nie znoszę alkoholu, nigdy nie paliłam i nie palę papierosów, nie miałam żadnego narkotyku w dłoni, staram sie być rozsądna, chce skończyć swoją policealną szkołę, chcę mieć dziecko i dać mu miłość jakiej ja sama nie otrzymałam od życia. Ale boję się, że te moje lęki, że mój stan się pogłębi i wpłynie źle na moje dalsze życie Przepraszam, że tak się rozpisałam, nie wiem kto to w ogóle przeczyta, ale jest mi lżej, że mogę to z siebie wyrzucić. Jedyne co mi pomaga na problemy to modlitwa i przebywanie w kościele, tam czuję się bezpieczna.