matura z informatyki - Netkobiety.pl

zgadzam się z tobą, mam podobne przemyślenia.

Ale... niby dorosły facet, jego życie, jego sprawa. Ja nawet nie chcę za bardzo wtrącać się, ale oczywiście nie jestem obojętna na to, co on robi, co wybiera. Jak na mój gust zupełnie nie nadaje się na informatyka (ani programistę, ani do zarządzania sieciami, itp) i on sam nie jest jakoś super zafascynowany, mam wrażenie, że raczej nie interesują go inne przedmioty.
Co więcej z matmy, fizy - są kursy, są podręczniki ze zbiorami zadań - temat jest do ogarnięcia, nawet samodzielnie, a z informatyk już na wstępie nauczyciel powiedział, że nie ma dobrego podręcznika/strony, by się przygotować do egzaminu z matury.

...będę musiała użyć jakiś magicznych mocy, by go sprowadzić na właściwe ścieżki

Też radziłabym skupić się na matematyce, ale jeżeli Twój syn chce zdawać maturę z informatyki, to jego wybór, uszanuj go. Nie naciskaj. Chłopak jest dorosły. Jeżeli będzie potrzebował matury z innego przedmiotu, to ją zrobi.

Wiem, że żartujesz, ale na wszelki wypadek i tak napiszę, żebyś przypadkiem nie naciskała na własne wizje, bo wcześniej czy później, ale obróci się to przeciwko Tobie.

Napiszę coś z własnego podwórka. Był taki moment, kiedy mój syn w ogóle nie chciał iść na studia (jest po technikum i ma całkiem niezły zawód w rękach), wtedy zastosowałam 'fortel', że my mu dajemy taką możliwość, ale jest dorosły, dlatego sam zdecyduje, natomiast powinien mieć świadomość, że brak wyższego wykształcenia kiedyś może zamknąć mu drogę do czegoś, co będzie dla niego ważne. Oczywiście, nie od razu, ale kropla drąży skałę i... zadziałało . Młody nie tylko złożył papiery, dostał się na kierunek, który wybrał i był w zasadzie jedynym, który go satysfakcjonował, ale też zaliczył pierwszy rok z zaskakująco dobrymi wynikami. Ba, większość egzaminów zdał w zerówkach. Normalnie dziecko mi podmienili , bo choć jako zdolny, młody człowiek nigdy nie miał najmniejszych problemów z nauką, to jednak zwykle nie wkładał w to zaangażowania większego niż konieczne. Teraz zdarza się, że wraca do domu i jeszcze zanim zje obiad siada przed komputerem, bo musi coś sprawdzić, bo nie daje mu to spokoju. Mało tego, bardzo podbudował go fakt, że dzięki temu, że ma już zdobyta wiedzę zawodową, to jest mu znacznie łatwiej niż części studiujących z nim kolegów.

Powiem szczerze, że gdzieś po drodze usiłowałam podsunąć mu pomysł informatyki, by docelowo mógł zostać programistą, ale on przynajmniej był wystarczająco świadomy, że to nie jest to, co w czym się widzi, wybrał natomiast coś bardzo pokrewnego, a jednak dosyć sprecyzowanego i nie wiem czy na dzień dzisiejszy nie bardziej perspektywicznego, bo bez takiego nasycenia rynku - informatyka przemysłowa.

Dążę do tego, że może niech Twój syn też znajdzie jakąś alternatywę lub węższą dziedzinę, która nie oderwie go od informatyki w tym powszechnym ujęciu, a do której jednak będzie miał większe predyspozycje.

Ja maturę miałam 7 lat temu, chodziłam do liceum mat-fiz, moi znajomi dobrzy z informatyki, którzy chcieli studiować informatykę, zdawali w rozszerzeniu matematykę, fizykę i angielski. Na informatykę się dostali. W moim roczniku nikt informatyki nie zdawał. Ci znajomi od małego mieli smykałkę do informatyki, programowania i we własnym zakresie coś tam w domu dłubali . Teraz pracują w zawodzie

W kwestii predyspozycji - nie ma (i on sam też to czuje, chociaż nie za bardzo chyba chce się przyznać sam przed sobą, ani tym bardziej szukać pomysłu na siebie, a musi już teraz deklarować się np. co do przedmiotów, z których chce się przygotowywać). Myślę że ma predyspozycję bardziej do "gadanych" zawodów w stylu handlowiec (w rodzinie złośliwie sobie żartują, że nadawałby się na polityka).
Co do pracy informatyka - zna to z domu, bo jego ojciec jest programistą, ale to działa raczej na nie, (faceci po 3 sekundach w swoim towarzystwie zaczynają się kłócić )

Nie cisnę go w żadnym kierunku, (akceptuję jego wybór, łącznie z opcją - że nie będzie studiował), ale rozmawiamy, rozważamy różne opcje... jedyne co wie od dawna, to że coś jednak musi robić w życiu, nie ma szansy na pasożytowanie u mamusi .

Jakby moje wątpliwości wynikają z tego, że chyba wszyscy informatycy (których poznałam) to ludzie, którzy pasjonują się tym od najmłodszych lat. To nie jest zawód, gdzie się nauczysz od-do i starczy tego na resztę życia. Widziałam ilu kandydatów jest na kierunki informatyczne, dlatego raczej sugeruje mu by zbudował sobie strategię na różne scenariusze.

Zacznijmy od tego, że mylisz programistę z informatykiem. To programista, czy informatyk?
Informatyka, jako kierunek studiów jest niestety bardzo trudna i często jest to zmarnowany czas, bo wielu młodych decyduje się zostać programistami, a w tej dziedzinie liczy się doświadczenie, to, jak umiesz kombinować i po prostu prawdziwa wiedza. Informatyka i np. polibuda to okropne połączenie, bo nie uczą żadnych nowych języków. (ew. Javy) A w programowaniu trzeba być na bieżąco i ciągle się uczyć nowych rzeczy.
A jeśli ma gadane to świetnie, bo nie ma nic lepszego niż połączenie prawdziwych umiejętności typu programowanie i np. świetnego podejścia do ludzi i komunikatywności. Tacy ludzie zostają kierownikami projektów.