10 lat romansu ???? - Netkobiety.pl

Mąż to już pewnie obcy człowiek, po co zmieniać, żyj tylko żeby się nie wydało.

Koleżanko Witaj,

Tu niestety nie obędzie się,  bez podjęcia konkretnej decyzji.. Inaczej nie...  da się. Jeśli nie chcesz być z kochankiem, to musisz go zostawić. Lub zostaw męża. Nie da się inaczej oczyścic... Sytuację masz trudną...A kochanek jest wolny? Czy będzie chciał z Tobą być po tym jak dowie się, że odeszłaś od męża? Mąż i tak nie zapewnia Ci potrzeb emocjonalnych i fizycznych... Po co, się męczyć???

Wg mnie to ani mąż ani kochanek nie dadzą szczęścia. Bedzie to droga przez mękę, ale radośc i szczeście da zostawienie ich obu i poczucie jak to jest żyć dla siebie samej i samej wybrać co w życiu dla siebie dobre. Może wtedy jakiś wybór i wtedy, to będzie świadomy wybór.

Hmm.. Rozmawiasz czasem z mężem o tym waszym zyciu na odleglość?
Przyjeżdża 5 razy do roku i zostaje na jak długo- tydzień, miesiąć?
Chodzi mi o to, czy Twój zwiazek z mężem naprawde istnieje- są uczucia, kochasz się z nim, kontaktujecie się często po jego wyjeździe a kochanek to dodatek, czy przeciwnie- z męzem jesteś obca?

Z mężem nie rozmawiamy o tej sytuacji pewnie z 5 lat temu próbowałam ale chyba nie chciał, bal się, nie wiem. Przyjeżdża  różnie czasem tydzień czasem dwa, najwiecej to 3 i ciężko to wytrzymać .. o ile pierwszy tydzień jakoś się udaje potem już jest prawdziwa męka, nie kłócimy się ale atmosfera jest ciężka, pełna niedomówień ... czekam na jego wyjazd. Dzwoni co drugi dzień, rozmowa o dziecku i ogólniki. Czy się kochamy.. nie nazwałabym tego tak czasem się zdarzy stosunek bez emocji i namiętności bez pocałunków i bliskości...

Twoj mąż tez tam kogoś ma, nie widzę innej opcji. Takie malzenstwa na odleglosc nie mają racji bytu. Obawiam się, że co nie zrobisz to będzie źle. Kochanek raczej od zony nie odejdzie. Rozwiedziesz sie to dalej bedziesz sama, ewentualnie bedzie ten sam kochanek...
Chyba najlepszym rozwiązaniem bedzie..., nic nie zmieniać...

Przeraża mnie wizja nic nie zmieniania .. a zmiana chyba nie mniej ... najtrudniejsza jest ta samotność

a teraz nie czujesz się samotna? Kochanek nie dla Ciebie cały,mąż daleko..
Powinnaś zacząć od rozmowy z mężem. Może zechce o Ciebie walczyć gdy sprawy staną w jasnym świetle?
Może wtedy Ty też jasno to zobaczysz?

Jest sama, bo ta samotność jej w niej. Może mieć i tuzin kochanków, a żaden nie zapełni tego, czego brakuje w niej samej.

Dziękuje za Wasze wypowiedzi.. fakt sytuacja jest bezsensu.. jak odciąć się od tego wszystkiego znaleść siebie? Przestać się dręczyć .. może ktoś ma podobnie?

I wbrew pozorom nikt na tobie psów nie wiesza.
Zgadzam się z p oprzednikami. Mąż to obcy człowiek. I też mam wrażenie ze kogoś ma tam gdzie mieszka. A kiedy tu przyjeżdża to tylko gra pozorów. Rozmowa  z nim to przede wszystkim. Bo być może się okaże ze chcecie tego samego jak w piosence Ani ty lipnickiej.
Kochanka też bym odpuscila z czasem.
Może nie tak od razu odciąć się od tego co było 10 lat ale na pewno bym się oddciela.
Zaslugujesz na to żeby na Stare lata wspominać swoje życie z uśmiechem na twarzy.

Dziękuje nemezis i ósemko wasze opinie są bardzo trafne i racjonalne .. szkoda ze osobie uwikłanej w to emocjonalnie nie jest tak prosto .. co do męża, nie wiem czy udało by się odbudować dobry związek chyba za dużo wody upłynęło, a może trzeba jeszcze bardziej zacisnąć żeby i ratować to małżeństwo kosztem siebie... co do mojej celi fakt oprócz niej zbudowałam sobie rów obronny głębszy niż Wielki Kanion.. kochanek ..cóż dużo emocji ale to nie jest wizja na szczęście .. przepraszam za marudzenie, nie lubię być taka " rozmemlana"

Wiesz czego bym chciała .. by on tez wziął odpowiedzialność za to małżeństwo

Macie racje kiepsko ze mną .. chwilami czuje się faktycznie jak męczennica na własne życzenie tak naprawdę a chwilami jak wredna świnia .. bo pewnie i ja zawiniłem, bo może tak było wygodniej.. bo od dłuższego czasu czuje ze nie wyobrażam sobie ze on nagle jest i żyjemy tak jak powinno małżeństwo... a może byśmy się przyzwyczaili ?... ale jak ? To nie już naście lat i oczy zasłoniete ...my to dorośli ludzie ze swoimi schizami i nawykami, mniej podatni na kompromis .. z bagażem żalu, pretensji i kłamstw ... i na czym to oprzeć bo miłość hmmm czy wogóle jeszcze jest? ..

Cóż nie wspomniałam o dziecku .. odsuwam ją od tego wszystkiego .. zawsze jest i była na pierwszym miejscu.. sama chodziłam z nią w ciąży, sama rodziłam i sama wychowywałam .. ma kontakt z tata, dzwoni do niej codziennie to ja nalegam na wiele rzeczy w tym roku min. Ma do niego pojechać na 3 dni sama, do tej pory nie spędzili ze sobą sami nawet jednej doby, ... córka chce wiec przekonałam tez jego.. co do kochanka to nie tak jak myślicie widywaliśmy się raz na 2 tyg czasem zadziej, chociaż były tygodnie ze i dwa razy ale to zdarzyło się może kilka razy na 10 lat.. zawsze gdy była w szkole, nigdy jej kosztem... jak ona to znosi .. trudno powiedzieć nie zna innego modelu ... jego nigdy nie było .. pewnie by chciała jak inne dzieci mieć normalnie tatę ale czy wie jak by to wyglądało ? Tata to prezenty i wakacje jak przyjeżdża .. to ja ją wychowuje

Skąd u ciebie ta mądrość ? Chce mniej się bać

Nie odeszła od męża bo niby do kogo? Do kochanka z doskoku?
Oj, coś mi się wydaje, ze specjalnie wybierasz takich mężczyzn, co łatwo ich trzymać na dystans..
Pytanie co się stało, ze zaczęło to przeszkadzać?

@gittamica... Przeczytałem twoje posty. Tak Ci się życie ułożyło, mąż wyjechał, zniknął. Kochanek ma też swoje życie i on też tylko częściowo jest z Tobą. Mąż miał być cały czasy, całe życie, ale nie jest. Kochanek jest chwilami, ale nie cały czas. Gdybyś odeszła od męża, a kochanek od żony, to niewykluczone, że wciąż bylibyście sami, bo wspólne życie by Wam się nie udało.

Co teraz zrobić? Odejść od męża? Moja rada -- NIE odchodzić od męża, jeśli jedynym powodem miałby być kochanek i twój romans. Możesz odejść, ale dopiero jak uznasz że Ciebie i męża już nic nie łączy -- czyli odejść bez względu na istnienie lub nie istnienie romansu, bo ta decyzja dtyczy Ciebie i męża, nie zaś kochanka.

Czy zerwać z kochankiem? Zerwać romans? Zadaj sobie pytanie czy ten romans daje Ci choć trochę szczęścia. Jeśli tak to nie zrywaj z kochankiem. Zadaj sobie pytanie, czy jeśli kochanek zniknie, nie będzie tego romansu to czy czegoś nie stracisz, nie wpadniesz w odchłań samotności.

I w ten sposób dochodzimy do sedna sprawy. Każdy chce być szczęśliwy. W każdym życiu są rpoblemy, ludzie nas otaczający nie są tacy jak byśmy chcieli, nie działają tak jak sobie tego życzymy, nie dają tam tego czego od nich oczekujemy. Ale czy trzeba ich o to obwiniać? O to że z ich powodu jesteśmy nieszczęśliwi? Wydaje mi sie, że Ty sama ze sobą nie jesteś szczęśliwa. Masz codzienne życie, dziecko, męża choć rzadko, kochanka choć rzadko... Gdybyś to życie wyrzuciła, zakończyła, to jak byś chciała rozpocząć nowe szczęśliwe życie? Poznać kogoś kogo pokochasz? I miałoby się inaczej ułożyć niż z mężem i inaczej niż z kochankiem? NIe będzie innych problemów? Wszyscy wokół są raczej szczęśliwi czy nieszczęśliwi?

Widzisz? Problem jest w Tobie. W tym jak Ty dbasz o to, aby być szczęśliwą.

Podsumowując -- jest okej, ale ogarnij się trochę.

Nie sluchaj sie autorko takich tekstow, kobiety ktore je piszą to jakies totalne grzesznice.
Slub to jest SWIETY SAKRAMENT, przyrzekalas przed Bogiem, ze nigdy meza nie opuscisz. Odejscie od meza to najgorsze co mozesz zrobic, takie zachowanie sprawi, ze w Twoim zyciu nie bedzie zadnych wartosci. Potem zostanie tylko kochanek, z kochankiem moze nie wyjdzie... to nastepny, prawda netkobiety?
Takie zycie jest bez wartosci, bez rodziny, bez zasad, niemoralne.

Takie zycie promuje glownie lewacka ideologia i faceci czesto sa prawicowi, jednak kobiety bardzo czesto ida w kierunku lewackich ideologii. Kraje europejskie sa przez to coraz bardziej sfeminizowane, rodzi sie coraz mniej dzieci, Europa ginie. To wszystko jest wynik lewackich madrosci, na zasadzie zostaw meza, zostaw to, zostaw tamto, 'po co sie meczyc'.

Pamietaj-jak zostawisz meza, to bedzie to grzech smiertelny

Jacku-Twoje poglądy na małżeństwo i Twoja religia nie ma tu nic do rzeczy.Daj innym żyć tak jak inni dają żyć Tobie.Dla tych co w boga nie wierzą Twoja opinia i świętojebliwe oburzenie nie są nic warte.Skąd wiesz,że autorka wierzy w boga,że ma slub kościelny?
A czy nie jest grzechem wiązać się z kobietą a potem widywać ją i własne dziecko pięć razy w roku? A żona ma się na to godzić bo jak się sprzeciwi to grzech? Ja pier...taką religię i nie chcę mieć z nią nic wspólnego...

No to powodzenia.

Jak to zrobić? Hmm... mówią tak -- żyj tak, jakbyś miała umrzeć jutro, planuj tak, jakbyś miała żyć wiecznie.

Pytanie -- czy twoje sprawy są tak ułożone, że możesz jutro umrzeć bez żalu, że czegoś nie zrobiłaś? Jeśli uświadom sobie co masz do zrobienia i dąż w tym celu. Uważaj jednak abyś nie poszła fałszywą drogą -- zauważ, że nie mówię, abyś odeszła od męża, ani nie mówię, abyś zerwała z kochankiem. To są trudne sprawy, ale ta się z tym żyć.

@Secondo:    na czym polega ów egoizm? że żona nie ma mnie na wyłączność, choć jej ślubowałem? masz rację... jest tutaj problem... ale z drugiej strony czy to sensowne, że jedna osoba ma drugą na wyłączność? ślubujemy drugiej osobie "miłość do końca życia"... ale czy ktoś dał sposób aby kogoś kochać? czy miłość rodzi się sama, czy jest planowana? sterowana? zatem jestem w konflikcie z ogólnie przyjętym kodeksem postępowania, który uznajesz za ramy sumienia... u mnie jednak sumienie ma inne ramy niż to co kultura/społeczeńśtwo narzuca

Tyle lat podwójnego życia...przyzwyczaiłas się...Nie dziwię ci się w ogóle,bo takie zycie nie mozna nazwac rodzinom.Rodzina powinna być razem a twój maż po tylu latach juz dawno powinien zabrac ciebie i córe do siebie a nie robi tego,więc na bank tez kogos tam ma.Facet bez sexu tyle czasu by nie wytrzymał( tak jak i z resztą kobieta;)).Co masz zrobic?Moim zdaniem sama to wiesz juz od dawna,ale nie chcesz przyjac tego do wiadomości...Albo zostawiasz kochanka i kończysz to definitywnie i jesteście z meżem razem,ale tak naprawdę razem(tu juz kwestia rozmowy z mężem na ten temat) albo konczysz tą farse z meżem i układasz sobie życie na nowo.Musisz to w końcu definitywnie rozwiązac.Macie dziecko,które wkrótce wejdzie w trudny okres dojrzewania,dorastania...działaj puki jeszcze czas;)

Chyba powinnaś zacząć od szczerej rozmowy z mężem

ja zawsze uważałam, że lepiej powiedzieć jakkolwiek by źle nie było to minie po jakimś czasie - jeśli powiesz. O wiele gorsze i stresujące jest trzymanie takich tajemnic. Prawda jest taka, że możesz ze swoim życiem robić co TY chcesz i najlepiej robić to powodzenia!