Stos problemów. - Netkobiety.pl

Cześć
Mam na imię Ewelina i mam 25 lat.
Od ponad roku, a może i dłużej zaczęła doskwierać mi samotność.
Nigdy nie miałam chłopaka, nigdy nie byłam na randce, jestem dziewicą.
Zawsze jak się całowałam to zawsze po pijaku z chłopakami, którzy też byli pijani.
Całowałam się z 8x w życiu na przestrzeni ośmiu lat.
Nie jestem mega brzydka, raczej urody średniej, w sumie to nawet jestem ładna. Wiem, że śmiesznie to brzmi.
Jestem blond cycatą dziewczyną z bardzo zgrabnymi nogami, trochę mam w bokach tłuszczu, więc nie wyglądam na instagirl.
Żaden chłopak nigdy mi nie powiedział sam od siebie, że jestem ładna, czy, że ładnie wyglądam.
Jestem aktorką, pracuję w teatrze, studiuję.
Mam 25 lat i mam młodsze koleżanki w wieku 17, 18 lat i kiedy zwierzają się mi jako starszej koleżance, widzę, że one już rozpoczynają życie seksualne. Kiedy mi o tym opowiadają mam wrażenie, że jestem już grubo po tyłach.
Nie mam zielonego pojęcia dlaczego nigdy nie trafiłam na jakiegoś chłopaka.
Nie umiem znaleźć sobie chłopaka. Jestem od ponad roku zakochana w moim przyjacielu, który jest młodszy ode mnie o 5 lat.
Pewnego razu pojawiła się dziewczyna, oczywiście jego rówieśniczka, młodsza ode mnie, rzecz jasna ładniejsza i od tej pory, choć on z nią nie jest
zauważyłam, że ja już przestałam być dla niego ważna. Miałam do niego milion pretensji, normalny chłopak już dawno by się z taką zołzą nie kontaktował, a on mimo wszystko był. Mówił mi, że jestem dla niego ważna, że cokolwiek on nie zrobi to zastanawia się co ja mu na to powiem, że cokolwiek zrobię złego, to on mi wybaczy itd itd.
Po roku powiedziałam mu o zakochaniu, oczywiście z góry wiedziałam, że nic z tego, bo wiedziałam, że ja jemu się nie podobam, bo to jest taki chłopak, który szuka idealnej dziewczyny, właśnie takiej z instagrama, jest strasznie głupi, bo jest jeszcze bardzo młody i nie myśli jeszcze mózgiem. Wiatr we włosach, nowa bryka, to przydałaby się jeszcze fajna dziewczyna, byle nie mądrzejsza od niego.
Byłam więc nastawiona na klęskę, która oczywiście nadeszła.
Poza tym to, że się zakochałam także sama  racjonalnie uważam za błąd i frajerstwo z mojej strony, bo on nawet jako przyjaciel nie zachował się w wielu punktach jak przyjaciel. Wiem, że jest młody i głupi w wielu kwestiach, nie potrafi jeszcze rozmawiać o uczuciach, nie ma poczucia odpowiedzialności w relacjach itd. Poza tym znamy się jak łyse konie, ja go znam na wylot, jego wady i zalety.
Mimo to zakochałam się, nie umiem przestać o nim myśleć, strasznie za nim tęsknię. On też kiedy nie rozmawialiśmy wysyłał mi sygnały swojej obecności w postaci pier*olonych lajków na instagramie, bo nie umiał się jak człowiek odezwać. Mam wrażenie, że jemu po prostu nie brakuje mnie, tylko mojej uwagi, którą zawsze mu dawałam. Przyzwyczaił się do mnie.
Zawsze kiedy już robiłam ten mały kroczek do zapomnienia o nim, to on w jakiś sposób dawał o sobie znać. I znowu to samo: myślenie o nim, wieczór, noc, dzień, poranek.
Po dwóch miesiącach braku rozmów jakichkolwiek odezwałam się do niego. Ucieszył się, że zadzwoniłam. Nie chciałam wielkiego padania sobie w ramiona, więc
rozmowa trwała 3 minuty. Powiedział, bardzo mnie zapewnił tak sam z siebie, że oddzwoni do mnie i że chce się jeszcze zgadać i że oddzwoni do mnie. I czekałam, czekałam, aż niedawno napisał na necie żebym podała mu swój numer, bo nie ma kontaktów.
Chciałabym wrócić do momentu, kiedy on był dla mnie tylko kolegą, z którym się świetnie rozumiem, śpiewamy nasze ulubione piosenki i właściwie
w tym samym momencie mamy to samo w głowie, wystarczy spojrzenie i wiadomo o co chodzi. Chciałabym żeby nie był dla mnie taki istotny jak jest teraz.
Dzisiaj tęsknię za nim bardzo, kocham go i nienawidzę. Za to, że nie umiał ze mną porozmawiać o moim uczuciu, za to, że domyślał się, że się zakochałam,
ale mimo to nie zareagował jako przyjaciel i nie powiedział "stop". Ja sama nie umiałam mu się przyznać, bo szkoda mi było naszej przyjaźni, która naprawdę była
wspaniała.
Teraz leci trzeci miesiąc jak się nie widzieliśmy. Nie wyobrażam sobie, że mielibyśmy się spotkać, bo ja dalej jestem w nim zakochana  i nawet nie mam zielonego pojecia na jakich zasadach miałabym się z nim spotkać. Trudno mi jest określić kim on dla mnie dzisiaj jest, chyba "znajomy"  to dobre określenie.
A moim takim marzeniem w ogóle to jest umieć go olać, tak jak on mnie jako przyjaciółkę. Umieć sobie poradzić bez niego tak jak on potrafi beze mnie.
Wiem, że w takim razie jego przyjaźń była gówno warta. Wiem wszystko.
Chciałabym abyście mi coś poradzili tak poważnie podchodząc do tematu, choć wiele rzeczy w mojej wypowiedzi zapewne śmiesznie brzmi,
ale ja dzień w dzień o nim myślę, mam go ciągle z tyłu głowy. Mam do niego żal, mam też i do czego się otwarcie przyznaję,
  chcęć zemsty, ale nie przez samą siebie tylko żeby karma do niego wróciła, i żeby zobaczył jak to w ogóle jest.
Chciałabym być otwarta na nowe znajomości, chciałabym spotkać kogoś z kim rozumiałabym się tak jak z nim, a może nawet lepiej, tylko żeby ten ktoś był
  o wiele od niego mądrzejszy i dojrzalszy.
Proszę o jakieś rady, bo ja naprawdę mam w sobie żal i jest mi przykro.