Zdradzał czy nie? - Netkobiety.pl

Pomyśleć czego chcesz i nie bać się o siebie i nie bać się podejmować decyzji, wiem, wiem.... łatwo powiedzieć ale i nie tak trudno zrobić Powodzenia.

nie, to nie ironia.
no, może na początku miało to być ironią.

w zyciu jak cie cos spotyka, to mozesz zrobic dwie rzeczy:

- zmienic cos - nawet bez Twojego posta ostatniego wiedziałam, ze tego nie zrobisz
- zaakceptowac - czyli pogodzic sie i zyc dalej .

Poczekaj na czwarty (?) romans, zdobądź dowody (doświadczenie juz masz) i złóż papiery rozwodowe.

Jak rzadko sie zgadzam z _v_ , tak tym razem uwazam ze trafila w sedno.

Bo czego od nas oczekujesz?
Odpowiedzi czy cie zdradza? Oczywiscie ze zdradza.
Receptury jak go sledzic? A po co? Zeby policzyc ile ich bylo? Pomysl do ilu umiesz liczyc bo moze troche tego bedzie. Zeby ci skali nie zabraklo.

Masz do wyboru- albo sie rozwodzisz albo sie z tym godzisz.

Oczywiście, że dzieci dostałabym ja. Myślę, że jakoś bardziej by o nie nie walczył. A gdyby walczył to chyba tylko by zrobić mi na złość. Ale on musiałby się wyprowadzić bo mam większe prawo do mieszkania, więc i tak dzieci zostałyby ze mną. Gdyby miało być inaczej zamknęłabym oczy na wszystko byle być z dziećmi a co do kursów, no cóż skończyłam dwa kierunki, znam angielski. Ale mam 40 lat, to wiele zmienia. Mieszkam w miasteczku gdzie o dobrą pracę jest bardzo trudno. No i młodsze dziecko ma 3 latka. Ja pracuję obecnie, ale to nie są takie pieniądze by starczyło na utrzymanie naszej trójki. Dzieci mają jakieś zajęcia pozalekcyjne, wakacje itd. A nie chciałabym by musiały z tego rezygnować. Mąż gdyby musiał i tak by dużych alimentów nie płacił, bo jest zarejestrowany na najniższą. Ale zarabia sporo więcej.
dla mnie jest to sytuacja bez wyjścia. Ale w sumie dzięki tamu że tu napisałam, przestałam czuć się jak wariatka, bo jednak nie tylko ja uważam, że mnie zdradzał. A czasem już się zastanawiałam, że może przesadzam i w sumie to ja jestem nienormalna

Tak ostatnio sobie myślałam... że gdybym mieszkała z facetem i obawiała się, że mnie zdradza to zamiast zamartwiać się jak kiedyś to po prostu zostawiłabym kamerkę w mieszkaniu i powiedziała mu, że wyjeżdżam na dwa dni do np. rodziców. Wolną chatę raczej by wykorzystał a jeśli nie to na lajcie rozmawiałby przez telefon z kochanką (jeśli by ją miał), a ja bez spiny wiedziałabym wszystko. Może też tak powinnaś zrobić? Ktoś już próbował takiej "metody"? Są jakieś ukryte haczyki o których nie pomyślałam?:)

No u mnie nie da rady. Ona jest chyba mężatką. Wydaje mi się że wiem kto to jest bo tak mi pasuje wszystko, ale nie mam pewności. Do domu jej nie przyprowadzi, bo moja rodzina mieszka obok. oni gdzieś rano się spotykali na godzinkę tak ok. Poza tym raczej nie kontaktuje się z nią  przez tel. bo tak wyszedł jego poprzedni romans, więc jest ostrożny.
Nie wiem co z tym wszystkim zrobię, chyba na razie będziemy tak żyć obok siebie. Im będzie dziecko starsze tym będzie mi łatwiej samej, a może on kogoś sobie znajdzie takiego na stałe i pójdzie. Ale to chyba tylko takie moje pobożne życzenie Gdyby odszedł sam myślę, że odpadłby mi kłopot jego spłaty i pretensje rodziny, że rozwalam małżeństwo i krzywdzę dzieci.

Małżeństwo po polsku.Cudowne życie,prawda? Dwoje ludzi w kleszczach wzajemnych oskarżeń,jak na wojnie.Ten kłamca,ta wariatka,a w środku tego dzieci.I,oczywiście,nie da się z tego wyjść,bo pieniądze.Błąd popełniłaś mówiąc cokolwiek mężowi o swoich podejrzeniach,teraz będzie czujny.Miłości oczywiście żadnej już w tym nie ma,więc można to ciągnąć dla dobra dzieci,chociaż i one prędzej czy później wyczują brak uczucia między rodzicami.Możesz,albo czekać cierpliwie na kolejną zdradę,tym razem wszystko nagrywając,i wystąpić o rozwód z winy męża,o alimenty na siebie,i dzieci,albo,postarać się poprawić swoją sytuację finansową,i też się rozwieść,bez winy,albo z jego winy,może Ciebie zaniedbuje,może nie chce się kochać,może nie utrzymuje rodziny,jako mąż ma obowiązki,to możesz mu wytknąć.Tkwić w tym do końca życia jak w okopie na froncie francuskim w 1916? Nie wyobrażam sobie.

Muszę to jakoś rozwiązać, ale wydaje mi się, że jeszcze muszę trochę poczekać, żeby młodsze dziecko podrosło. Na razie po prostu żyjemy pod jednym dachem, unikamy się. Czuję do niego niechęć, nie wyobrażam sobie żebym z nim spała, nie wyobrażam sobie najbliższych wakacji, bo gdzieś pasowałoby jechać, a ja nie bardzo sobie to wyobrażam. Ale dzieci już się pytają gdzie na wakacje jedziemy. I w sumie nawet nie tylko o samą zdradę chodzi, ale głównie o jego reakcję, gdy mu powiedziałam, że wiem. Zachował się naprawdę po chamsku, ubliżał mi, wyzywał i przez miesiąc nadal się spotykał w ten sam dzień, a jednocześnie chciał sypiać ze mną. Ja mu naprawdę wiele i długo wybaczałam, ale teraz coś pękło i już nie potrafię. To trwa już pół roku. On ma swój pokój, i co jakiś czas próbuje mnie podchodzić bym przyszła do niego. Uważa, że kiedy przyjdę to już wszystko wróci do normy i będzie ok. Kiedy ja nie reaguję on się obraża. Bo jak to on się przecież stara, a ja jak zwykle nie potrafię go docenić. I w sumie to on czuje się biedny, poszkodowany i skrzywdzony. Oczywiście przez podłą żonę, która sobie coś wymyśla. Co fajne, on tak potrafi manipulować wszystkimi, że nawet moja matka go żałuje. A kłamać potrafi wyjątkowo, kiedy przedstawiłam mu nagranie było - to ja? to nie mój głos. A potem jak już wczuł się, że jednak w ten sposób się nie dam było ok to on idzie się wieszać. To wieszanie powtarza się co jakiś czas, jak nie będę grzeczna itd to on się powiesi. Jest to straszny szantaż, tym bardziej, że niby wiem, że raczej tego nie zrobi, ale zawsze pozostaje niepewność. W jego rodzinie jego brat się powiesił, a drugi próbował. Ten co się powiesił też tak żonę szantażował do czasu, aż naprawdę to zrobił. Ich córka wypomina matce teraz, że to przez nią ojciec się powiesił.

Agresja to zwyczajne zachowanie w takich sytuacjach. Co do wieszania to droga wolna, każdy decyduje o swoim życiu sam. Byle tego nie robił przy dzieciach. To takie gadanie gościa, który robi z siebie ofiarę.

No ja też myślę, że powinien się leczyć psychicznie, chociaż to on mnie wysyła do psychiatry Chodziłam prawie rok, brałam leki, trochę się wyciszyłam, potrafię się opanować nawet w bardzo trudnych sytuacjach. Psychiatra też doradzał rozwód, ale ja nadal nie jestem gotowa. Pamiętam też dobre chwile z naszego małżeństwa człowiek sobie coś planuje, wyobraża, itd, i później trudno przyznać się do pomyłki. Ja mam też coś takiego, że boję się zrobić coś, czego później będę żałować, jak teraz czytam o tym to chyba syndrom DDA . Jestem dzieckiem alkoholika, a teraz żoną alkoholika. To chyba wpływa, że jestem strasznym tchórzem, czuję się za wszystkich odpowiedzialna. Za męża też, czuję się bardziej jego matką niż żoną. I on mnie nie zostawi, bo gdzie drugą taką znajdzie, która nie dość, że przebaczy to też zatroszczy się o wszystko. Ale pomału zaczynam rozumieć samą siebie i próbuję żyć swoim życiem, nie kontrolować go, nie prosić by np nie jeździł po pijanemu. Staram się traktować go jak dorosłego człowieka, który będzie musiał ponieść ewentualne skutki swojego zachowania. On powinien się leczyć. Nie wiem jak tam u nich w domu było, ale to straszenie samobójstwem u nich jest normalne i chyba mają to po matce. Byłam światkiem jak ona też chciała się niby zabić i wszyscy ją ratowali. Do rozstania pomalutku dojrzewam, ale to nie będzie proste, również ze względu na to, że nie da się tego zrobić pokojowo. On nigdy dobrowolnie się nie wyprowadzi.
A czy ktoś wie jak to jest z ewentualną karą za spowodowanie wypadku po pijanemu? czy jego kary, odszkodowania, mogą być ściągane ze wspólnego majątku? Albo majątku małżonka sprawcy?

....