już mu się odwidziało? - Netkobiety.pl

Niestety doszłam do takich samych wniosków. Czyli byłam super cool będąc niedostępna, a potem wylądowaliśmy w łóżku i zadziałał klasyczny schemat: on znika.

Ja bym na Twoim miejscu olała go. Jak widać " coś mu się odwidziało " , przykre to ale lepiej bedzie tak. Być może kreciła go ta " niewiadoma" ta adrenalina a jak dostał to co chciał to odpuścił.

Niby byłam tego świadoma, niby liczyłam się z tym, a teraz rozpaczam i nie mogę się z tym pogodzić.  ale jego zainteresowanie mną i pseudo rozbrajająca "szczerość" ( chyba nieźle udawana ) mnie omotały. Przez takie doświadczenia człowiek może na prawdę doznać awersji do randek i włażenia w jakiekolwiek relacje z płcią przeciwną.

Niestety jest takich wielu i czasami na nich trafiamy.
Pozostaje przeboleć.
Przepłakać.
Nie załamywać się ,bo życie wciąż trwa.
Chociaż teraz cierpisz- smutku czas przeminie.

Nie, miałam wrażenie, że wszystko się rozwija prawidłowo, choć rzeczywiście szybko. Ale jednak prawidłowo. Zresztą on sam mnie w tym utwierdzał drobnymi gestami czy jakimiś wyznaniami. I to się nagle zakończyło jak przy odcięciu nożem, tego nie rozumiem. Myślicie, że warto zapytać, dlaczego tak wyszło? Bo raczej spotkam się z nim jeszcze, jestem dosyć bezpośrednią osobą, nie mam problemu z żadnymi tematami, a nie chce by się chłopak totalnie zamknął. Więc jak poprowadzić w ogóle taką rozmowę? Nadmienię, że on ma problemy z mówieniem o uczuciach.

Sytuacja jest praktycznie książkowa. Możesz go oczywiście pytać, ale czy naprawdę jesteś gotowa na odpowiedź? Bo prawda jest taka, że chciał zaliczyć, to mu się udało, a teraz bujaj się mała.

Przykre to, ale część facetów jest nastawiona na taki właśnie sport. Czasem pomaga na takiego trzymanie go dłużej na dystans, może się zniechęci, ale nigdy nie masz gwarancji. Dobrze że nie zainwestowałaś w niego kilku lat życia.
Było, minęło. Zapomnij. Jak się odezwie, to go spław, bo związku z nim nie zbudujesz, a latając za nim, wypytując, analizując, wzbudzisz tylko jego pogardę. Lepiej, jakbyś go spotkała, dać mu do zrozumienia "Spadaj leszczu. Murzyn zrobił swoje, murzyn może odejść".

Masz prawo zapytać go "o co k**** chodzi?!".
To nie była 1 czy 2 przeciętne randki tylko początek CZEGOŚ.
Jest Ci winien przynajmniej wyjaśnień, a później niech spada.

Ps. Nawet dziwne to będzie, jeśli nie zapytasz. To tak jakbyś dała mu przyzwolenie na takie zachowanie i traktowanie Ciebie.

Wiecie, znam przypadki moich znajomych u których ledwo co zaczęła się znajomość, a tu już się im wyklarował związek. I łóżko było na 3 czy tam 4 spotkaniu. Mając pierdylion pozytywnych przykładów z otoczenia i motywowana całkiem zaangażowanym jego działaniem w te znajomość stwierdziłam, że raz wyłamię się ze swoich sztywnych ram postępowania w takich przypadkach, tym bardziej, że dobrze się z nim czułam!!!! No i mam!
Dostałam tą sytuacją niczym mokrą ścierką po ryju, że jednak trzeba faceta trzymać na kilometrowy dystans przez pół roku choćby nie wiem jak cudownie by nie było.
Na spotkaniu teraz w ogóle do niego nie lgnęłam, on na początku CHYBA próbował, ale ja jakoś wymiksowałam się z towarzystwa jego łapki na mojej i tak jakoś już pozostało przez kilka kolejnych h spotkania. Patrzyliśmy sobie w oczy, gadka-szmatka o życiu, o wszystkim tylko nie o uczuciach, ja natomiast byłam neutralna. Akurat tego nie żałuje.
Mam ochotę mu nawtykać, to jasne. Ale uważam, że to nie rozwiąże sytuacji, ba! Nawet mi nie pomoże. Mam nauczkę na przyszłość.

Niestety jest to pierwsza osoba od prawie 3 lat (!), której pozwoliłam się do siebie zbliżyć w ten sposób, zarówno fizycznie jak i psychicznie. Z którą weszłam na tak wysoki level. Niestety za szybko... On o tym wiedział i zagrał z premedytacją. Albo ma klapy na mózgu.
Jestem dosyć wycofana w sferze uczuciowej, boję się zauroczyć, nie mówiąc już o zaangażowaniu, bo boję się że mnie ktoś zrobi w balona. No i idealnie, wszystko wyrysowało się książkowym przykładem, a ja zostałam urobiona aż miło.
Jak to teraz przetrwać?

Oczywiście nie proszę go o żaden kontakt i się nie płaszczę, bo chce ratować jakoś resztki swojego honoru.

Marsylia ja nie miałem zamiaru swoim postem Cię urazić. Jeśli to zrobiłem to Cię bardzo przepraszam. Sam w rodzinie mam taki przypadek, że odbyło się ekspresowo i są małżeństwe ponad 30 lat.
Nie odbieram  Cię negatywnie.Broń Boże.Po prostu ,mnie jako facetowi łatwiej wejść w jego psychikę.To wszystko,jeszcze raz sorki.

A ja myślę że zajączek wstanie,otrzepie się,odrobi prace domową z lekcji jaką dostał i drugi raz nie da się tak szybko złapać.Życzę Ci powodzenia z całego serca.Niestety niektórzy są grubo ciosani tępom siekierą,a to otym palancie.

Miałam praktycznie identyczną sytuację do Twojej - tyle, że u mnie znajomość trwała trochę dłużej - jakieś 9 miesięcy, przez pierwsze 3-4 było b.dobrze, nic nie wskazywało na to, że coś wisi w powietrzu. Z tym, że ja zaczęłam z nim temat o którym Ty nie chciałaś rozmawiać.
Suma sumarum wyszło podobnie, w pewnym momencie mu się jednak odwidziało tak jak na początku chciał podtrzymywać znajomość, zabiegał, starał się - były czułości etc. Tak z czasem jednak zaczął się coraz bardziej dystansować, aż na koniec stwierdził, że chyba marnuje mi czas i lepiej abyśmy zostali przyjaciółmi bo on się związku boi i chyba się do niego nie nadaje.

Także głowa do góry bo nie Ty pierwsza i nie ostatnia.
Będzie dobrze

Ależ słabo... Dziwię się, że ludziom chce się bawić w jakieś gierki. I to przez taki szmat czasu!
A tak swoją drogą to zostaliście tymi nieszczęsnymi przyjaciółmi? Pewnie najlepszymi

Dokładnie tak, jak nie szanuje niech spada na szczaw.

Fajnie, że jesteś tak konsekwentna i wiesz, czego chcesz. Ja niestety taplam się jeszcze w swoim błotku...Aaaa!
Ogólnie to mamy JAKIŚ kontakt, raz na pare dni jest jakiś odzew, ale żadnych konkretów, żadnych szczegółów, żadnych spotkań na horyzoncie.
A ogólnie stwierdziłam, że jednak chciałabym z nim o tym pogadać na żywo i zadać magiczne pytanie "no dlaczego...?". Najlepiej dodałabym do tego parę niecenzuralnych epitetów i wypaliła mu napis DICK na czole, ku przestrodze dla innych naiwniaczek. Niestety - no dziwne bardzo - bo o spotkanie teraz prosić to jakby prosić o audiencję u papieża: a to praca, a to chory, a to zajęty, sraty-taty i inne herezje.
Zapytacie pewnie, co ja w ten sposób chce ugrać...Liczę chociaż na szczerość, że jednak mógłby mi powiedzieć w twarz parę szczerych słów typu "chodziło mi o przygodę" lub "poznałem fajniejszą". Chodzi o to, że nienawidzę zostawiać takich sytuacji w zawieszeniu i chciałabym z nim pogadać dla WŁASNEJ HIGIENY SUMIENIA.

Wiem, że on już śmierdzi tchórzem, właściwie spalił się tą akcją sam w moich oczach. Myślę od paru dni nad odpowiednim rozegraniem tego, powtarzam: dla siebie, dla własnej higieny sumienia, nie licząc na nic.

Lepiej zatem byłoby się odciąć, urwać wszystkie możliwe drogi kontaktu?
I pomyśleć, że on w mojej glowie pretendował do roli partnera :DDDD

Stonowane uczucia. Niekoniecznie mu nie zależy. Z Twojego opisu niewiele wynika.

Marsylka ,tak się zastanawiam ile masz lat?Ale wydaje mi się ,że jakąś siusiarą ,przepraszam za porównanie to Ty chyba nie jesteś?  Poco chcesz się z nim spotykać?Co on Ci ciekawego może powiedzieć?No dziewczyno?Co ty ?Olej gościa i to wszystko.

Ja wieeeeem. Jestem typem człowieka który musi mieć wszystko powiedziane i ustalone, od początku do końca, czarno na białym. Ze to koniec, miło było, bajos. Cenię sobie dialog. Uważam, że rozmowa to oznaka szacunku, że należy się kazdemu, że to po cywilizowanemu. Poza tym niestety włożyłam w te relacje jakiś ładunek emocjonalny i nie umiem jej zamieść pod dywan niebytu stosując metodę wyparcia.
Nie jestem siusiara, a pewnie się tak zachowuje, wiem. I nie latam za nim, choć przyznaje ze zapropnowalam spotkanie na które on kichnal - powiedział że choruje, że dramat, że tak jest chory ze na oczy ledwo widzi Jacha. Dziś napisałam po prostu by się określił czy jest zainteresowany relacja czy nie. Tym sposobem właśnie chce mieć czarno na białym ze to koniec, kasuje go ze swojego zycia dosłownie no i idę dalej.

Tzn? Że miałabym to jemu powiedzieć? Czy sobie patrząc w swoje odbicie w lustrze? On o tym wie, wykazywalam duże zainteresowanie tą relacją. A że teraz on sam się oddala, a moje nagabywanie o spotkanie i inne treści kierowane do niego są traktowane hmmm...z niewielkim zainteresowaniem, to cóż mam zrobić? Nie chcę się ani narzucać, ani plaszczyc.  Żałuję tylko tego, że od razu mu nie powiedziałam, że rozrywkowe i niezobowiazujace spotkania mnie nie interesują.

Dziewczyno przestań mu się narzucać bo mu niepotrzebnie ego podnosisz. Nie chce, to nie chce, to za przeproszeniem ,ordynarnie, to ch... z nim. Potraktuj to jak doświadczenie życiowe i wszystko. Miej swoją godność.

To mi wytłumacz zamiast dumnie wyskakiwac z "nie kumasz".
Ja zrobiłam w tej materii tyle ile mogłam określając swoje stanowisko, zarówno przed nim jak i przed sobą. Teraz to już i tak się trochę przedawnilo, skoro znalazłam się w otchłani zapomnienia.

Tak, masz rację. To sie chyba wszystko rozbija przez moje niezbyt wielkie doświadczenia w zagrywkach damsko - męskich. Owszem, byłam w kilku związkach, z czego najdłuższe dwa - trwały ponad 2 lata, zaś po ostatnim, który długo odchorowywałam, byłam sama prawie 3 lata. Ale zawsze miałam styczność z chłopakami, którzy biegali za mną i chyba przyzwyczaili mnie do "złego" Nigdy nie zostałam wykorzystana przez faceta czy olana po stworzeniu jakiejś tam "więzi". Aż do teraz. I chyba ciężko mi odpuścić bo w bani mi się nie mieści, że można z kimś stworzyć fajną relację, a potem bez słowa ją zlać. Tzn wiem, że tak się dzieje, ale nigdy tego nie doświadczyłam na własnej skórze, dlatego cierpię już od... miesiąca! Bez sensu

To raczej nie strach, to po prostu prosta chęć wykorzystania, zabawienia się bez cienia powinności i nie patrzenia na cudze uczucia. Tak, zlałabym go bez mrugnięcia okiem. Ale z drugiej strony te wszystkie herezje, które mi sprzedawał o byciu dla ludzi ok, o bezsensowności łóżkowych przygód i romansów...Oczywiście, że patrzyłam na to wszystko z rezerwą, ale póki było między nami super, a on wykazywał jakąś inicjatywę w zacieśnianiu tej relacji, to do glowy by mi nie przyszło, że właśnie padam ofiarą takiego palanta. Dobra, po raz wtóry mówie: mam nauczkę. I tak, wiedziałam wcześniej, że ludzie ściemniają na potrzeby własne, ale jak widać, chyba bardzo nie chciałam uwierzyć, że taka sytuacja dotknie właśnie mnie.

Marsylia, myślę że nie potrzebnie rozdrapujesz tę sprawę i wyciągasz za dużo wniosków.
Pierwsze primo - on mógł być autentycznie zaangażowany. Pierwsze kilka miesięcy, nawet rok to poznawanie się, a więc pewnie mu się podobałaś ale, mówiąc wprost - przestałaś. Przecież miał prawo dopiero Cie poznając się przekonać o tym?
Drugie - to normalne że facet chce do łóżka, jak tu mówili nigdy nie wiesz czy to nie za szybko. Ja na podstawie własnych doświadczeń doszłam do wniosku że jeśli chcesz związku to z łóżkiem czekasz aż on będzie już zakochany, emocje faceta już zostają na tym poziomie z chwila gdy idziesz do łóżka - tzn on się bardziej nie zaangażuje.
Pewnie są odstępstwa ale ja ich nie znam.
Trzecie - potraktuj to jako próbę - nie wyszło wam no i tyle... nie ma co dywagować, on Ci zwolnił miejsce na kogoś lepszego.
Skoro Cię to męczy to zadzwoń do niego i zapytaj dlaczego już mu nie zależy - ja tak raz zrobiłam i usłyszałam odpowiedź, że poczuł że to nie to. Shit happens - nie byłam zaangażowana to było mi łatwiej, ale Ty tez przeżyjesz