Depresja mnie zmieniła? Podświadomie krzywdzę ludzi? - Netkobiety.pl

Gratuluję i owocnej pracy nad soba życzę.
Skoro wszystkich odtrącasz zanim ich poznasz, to ich nie krzywdzisz. Oprócz siebie. Zasłużyłeś?

Leczyłem się farmakologicznie, można było na podstawie dokumentacji medycznej zrozumieć jak mnie choroba pochłaniała.
Zaczynałem od lekkiego citalopramu w najmniejszej dawce, po którym czułem się świetnie (wiadomo, pierwszy kontakt z lekami). Potem lekarz kazał brać więcej, dorzucał mocniejsze leki, w międzyczasie było podejrzenie nerwicy natręctw. Miałem psychologa, ale z gabinetu wychodziłem tylko wnerwiony i rozczarowany. Psycholog proponował rozmowę z księdzem jako formę terapii... kpina. Przez pół roku słyszałem tylko "idź pan do księdza" albo "to nie tak, pan kompletnie źle myśli, wszystko źle". No kurde.

Z matką nie mam najlepszych kontaktów. Wielokrotnie podczas konfliktów mówiłem, że to ja sam się wychowałem. Wszystkie zasady moralne i podejście do ludzi - to chyba efekt tego, że byłem pozostawiony na tym polu sam. A ponieważ nie byłem w żaden sposób krzywdzony, to staram się żyć dobrze. Dla matki liczy się porządek w mieszkaniu, tureckie seriale w telewizji i Lotto. W środku choroby, gdy nie mogłem studiować, potrafiła wypalić "ciekawe czy skończysz studia". A ponieważ ja jestem strasznie wyczulony na nawet najkrótsze zdanie, to potem podnosiłem to do rangi przykrego ciosu. Mówiłem "mamo, jestem/byłem chory na depresję, nie lepiej powiedzieć że masz nadzieję że skończę studia?". Później postanowiłem w mieszkaniu robić remonty, wymienić meble, przedmioty kuchenne. Gdy zapraszałem mamę do sklepu żeby wybrała pralkę, potrafiła "ugryźć" mnie w dłoń. Zawsze mówiła że nie potrzebuje, że działa jeszcze. To wtedy mówiłem że wolę sam kupić coś do domu, niż być zmuszonym. Łatwiej jest odłożyć 2x500, niż 1000 od razu - mam w Excelu budżet zrobiony i zawsze mnie bolą nieoczekiwane wydatki. Od dwóch miesięcy po prostu nic jej nie mówię co kupuję do domu lub kupię. Idę, wybieram sam i montuję. Ostatnio ogrzewacz łazienkowy - wymieniłem bo zmęczony wróciłem z pract, chciałem gorącej wody dla odpoczęcia to nie było. Nic jej nie powiedziałem, w piątek facet już mi montował. Oczywiście znowu coś do mnie "fukała", jakbym nie miał na co pieniędzy wydawać. Odpysknąłem że to dla mnie, a ponieważ mieszkamy razem to musi przywyknąć do nowego sprzętu. Morale wzrosło.

Odtrącanie, zniechęcanie. Nie widzę między tym różnicy.

Czuję że krzywdzę i nie mogę tego zmienić. Jestem zablokowany. Nie wszystko jest zrobione, bym mógł wziąć ma barki odpowiedzialność za drugiego człowieka.

Niedawno miałem urodziny. Sam do pracy przyniosłem sporo cukierków i każdego obdarowałem, nawet inne działy. I z innego działu koleżanki podarowały mi przytulankę, takiego misia. Owszem, jako IT i tak znam wszystkie działy, ale musiała jakoś dotrzeć do nich moja "sława". Nie czułem się zadowolony, bo miałem wrażenie jakby we trzy chciały zastawić na mnie pułapkę. Podziękowałem oczywiście i szybko się zwinąłem, żeby nie dać im szansy. Ale jedna dziewczyna była naprawdę super, dla mnie wybitnie ciepła i otwarta, chociaż... starsza o 5 lat. Co ciekawe, wielokrotnie pieszczotliwie mnie traktowała jak matka swojego synka, albo mówiła że ona potrzebuje facetów, a nie dzieci. Podobno zajęta przez księcia, bo tak mówiła o nim.

Ona jest zupełnie innym tematem, bo podobała się mojemu kumplowi w jej wieku, ale kumpel fajtłapa, ciągle mi mówił że mu się podoba tamta, potem inna, innym razem jeszcze inna. Proponowałem mu żeby w końcu uderzył, bo na samym gadaniu nie wyjdzie dobrze. Rezygnował. W końcu sam się wkurzyłem, wyszedłem z pomieszczenia do niej (tej starszej, najmilszej) i po 15 minutach miałem jej numer. Ba, po dwóch tygodniach zrobiła mi awanturę w towarzystwie koleżanek (???) że nie odzywam się do niej a mam numer.

Naprędce, czuję że jest odwrotnie. Ja je krzywdzę, a sobie bezpośrednio nie zasłużyły. Ale gdybym krzywdził siebie - to niezasłużenie, bo ja już wyrok "odsiedziałem".

Myślicie, że jakby organizm sam bronił się, bo to nie jest dla niego teraz najlepsze?

Nie chcę bliższej relacji z dwóch powodów:
- "remontuję" się po depresji i nie chcę nikogo wprowadzać między rusztowania swojej nowej konstrukcji życiowej, bo jeden ruch i wszystko stracę
- jestem bardzo nieufny, obawiam się ciosu w plecy

Raczej nie czuję się niedojrzały, prędzej odwrotnie - wydaje mi się, że dużo dziewczyn nie jest gotowa do rzeczywistej, trwałej relacji. To znaczy, powiedzmy że 80% dziewczyn i 80% chłopaków w moim wieku to ludzie, którzy są w związku dla samego związku i tyle. Pozostałe 20% szuka 20% przeciwnej płci. Dlatego jest trudniej znaleźć mi kogoś. Dlatego 20% fajnych dziewczyn narzeka że faceci są tacy sami, bo ciągle trafiają na 80% głupich gości. Dlatego jest wrażenie identyczności.

Dlatego obawiam się, że po tym jak fundamenty i konstrukcja będą silne, to do środka nikogo nie wpuszczę. Może powinienem zająć się tym, co teraz mi dobrze wychodzi. A za jakiś czas zastanowić się co dalej. To dobry plan.

Teraz zupełnie mi to nie przeszkadza, nie mam do nikogo pretensji, nie atakuję dziewcząt za swoją samotność ani siebie nie obwiniam - przecież nawet nie staram się o bycie w kręgu zainteresowań. Kiedyś straszliwie wyłem z powodu braku bliskiej osoby i było blisko do aktów desperacji. Przeszło mi, wyrównało się.

Za 5 lat? Nie wiem jaki będę za 5 lat. Mam nadzieję, że zdrowy, stabilny i atrakcyjny. Jeśli w ciągu 5 lat nie dojdzie do jakiegoś dramatu, to powinienem być bardziej otwarty. Taki okres czasu to sporo. No i powiedzmy 25-letnie dziewczyny będą na pewno dla mnie bardziej atrakcyjne (z charakteru, bo to jest najważniejsze)- już teraz wydają się mi ciekawsze od młodszych koleżanek.

Nie wiem czy chciałbym mieć rodzinę. Z jednej strony w domu została jeszcze moja matka i siostra z lekkim stopniem niepełnosprawności, z drugiej strony co jeśli obudzi się we mnie jakieś uczucie, które będę chciał spełnić na wszystkie możliwe sposoby, łącznie z dziećmi? In plus, kobiety są zaradne, stosunkowo zdrowe, radzą sobie same całkiem nieźle - ja tylko pomagam finansowo. Nie są zdane tylko na siebie. Mógłbym opuścić je, gdybym sam był zdrowy i mógł podźwignąć finansowo swoją nową rodzinę oraz je.

Starość? Tacy jak ja długo nie żyją, w mojej rodzinie mężczyźni młodo umierają. Tata zmarł gdy miał 55 lat, jego ojciec a mój dziadek 54.

Generalnie chodzi o rozwagę. Depresja mocno mnie wyczuliła na tym punkcie. Dwa miesiące temu jeździłem często z kolegą, który świeżo dostał prawo jazdy. Wariował, zwyczajnie wariował i wielokrotnie groziłem mu że wysiądę na ulicy, bo ostro krytykowałem za jak on to nazywał "dynamiczną jazdę samochodem". Skończyło się na tym, ze ubezpieczyłem się na 120 000 zł w sytuacji wypadku telekomunikacyjnego. Kolega sam wielokrotnie dziwił się i pytał, kto mu dał prawo jazdy bo on jeździć nie umie.

Może przez tą rozwagę będę postrzegany jako nudny. Ale zwyczajnie - ja już się "wybawiłem" i "wyszalałem".

Siostra nie jest kompletnie niepełnosprawna, jej jedyna niepełnosprawność to problemy ze skupieniem i wykonywaniem skomplikowanych czynności (skutek choroby mózgu). Ale spokojnie czyta, rozmawia, a że jest religijna to żyje jej się dobrze. Tutaj naprawdę niewiele wystarcza, bo rozmowa i czasami większe zakupy (ja to biorę w swój budżet). A ponieważ inwestuję w nowy sprzęt do domu, to spadną im rachunki i nie będzie ryzyka że coś się zepsuje a ja np. będę w innym mieście i nikt nie będzie w stanie kupić i wstawić nowego urządzenia.

Czy kiedyś znajdę sobie dziewczynę? Nie wiem czy którakolwiek by mnie chciała (tutaj czasami odzywa się moja "była" depresja - całkowicie nie pozbędę się jej). Na plus powiem, że wzbudzam szybko sympatię, tak przynajmniej zauważyłem. Gdzie się nie pojawię to po jakimś czasie jestem zżyty i mile widziany. I wcale nie muszę cwaniakować, pajacować, opowiadać dowcipy na lewo i prawo i ciągle zwracać na siebie uwagę. Po prostu pojawiam się, słucham, opowiem jakąś ciekawą historię czy ciekawostkę i... i ludzie chcą mnie, bo mam coś fajnego do powiedzenia. Tyle że dotyczy to osób nieco starszych i z trochę większym horyzontem myślenia niż tanie piwo, papierosy, impreza i Wyższa Szkoła Robienia Hałasu w tle. Może dlatego też odczuwam niechęć do wiązania się rówieśniczkami, bo męczące byłoby odfiltrowanie ziarna od plew. Mógłbym zniechęcić się do wszystkich istot.

Będzie dobrze jak na razie zajmę się sobą. Dopiero gdy będę bez skaz i gotowy, to postanowię kogoś sobie znaleźć i jej poświęcę cały pozostały czas. Dam sobie szansę.

Tajemnicza75 - ale wiesz, dziewczyny czasami mają kosmiczne wymagania: auto, praca, wysoki, przystojny, bogaty, zabawny. Niektóre są skrajnie nieodpowiedzialne i głupie, w stylu: chcę być dziewicą do ślubu, ale oralnie mogę seks uprawiać. Obawiam się, że nie będę w stanie znaleźć dojrzałej dziewczyny. Z prostej przyczyny, bo dojrzałe dziewczyny trudno znaleźć. Ukrywają się, tak jak ja. Trzeba czekać lub liczyć na szczęście.

Wierzę w słuszność swoich motywów postępowania. Dziękuję za wiadomości, zobaczymy za kilka lat, czy wyszło mi to na dobre.

Wszystkiego dobrego w nowym roku dla Was, waszych partnerów, dzieci, rodziny, przyjaciół. Kolejny rok walki przed nami.

Całkiem możliwe, że intuicyjnie masz rację i że w wyniku długotrwałego stresu Twoja gospodarka hormonalna (a dokładnie jak przypuszczam poziom kortyzolu) została zachwiana i teraz powoli się stabilizując ma jakiś wpływ na Twoje podejście i "blokuje" Cię w pewien sposób.
Generalnie potoczna wiedza ludzi jak bardzo procesy fizyko-chemiczne determinują ich życie jest znikoma. Warto się czasem przyjrzeć swoim poglądom, nastrojowi itp. pod tym kątem. Nie zawsze można coś z tym zrobić konkretnego, ale sama znajomość istnienia pewnych mechanizmów może być pomocna.
Jeśli je poznasz i będziesz mógł przyporządkować niektóre z nich do swojej konkretnej sytuacji, będzie Ci łatwiej podjąć bardziej świadomą decyzję co robić ze swoim życiem.
Bo może byc tak, że organizm za rok, 5, 10 lat itd. nadal będzie "dawał Ci te same "znaki" co teraz.
I co wtedy? Będziesz do końca życia odkładał chwilę, w której ruszysz bardziej energicznie do przodu?

Co do tego "krzywdzenia" to ta teoria jest dość -wybacz komiczna. Tak jakbyś sugerował, że krzywdzisz dziewczyny samym tym, że nie pozwalasz im ze sobą (w domyśle "zajebistym gościem") obcować.
Wydaje Ci się, że zamartwiają się za każdym razem jak je odtrącasz? Płaczą w poduszkę z Twojego powodu może?
Jesteś pewny siebie i wyróżniasz się swoim charakterem, "tajemniczym" stylem życia, detalami (np. roadcoasterem itp.) od innych facetów z ich kręgów i wzbudzasz tym ich zainteresowanie. Jesteś trochę jak egzotyczny ptak, którego chcą oswoić, pogłaskać itp. 
Wszystkie interakcje sprowadzasz ściśle do kontekstu K-M, a powodów ich zaistnienia może być wiele: ciekawość, luźny flirt, zwykła uprzejmość, potrzeba zabicia nudy, współczucie, rodzaj "zadośćuczynienia" (jeśli któraś Cię kiedyś jakoś skrzywdziła), to że wzbudzasz zaufanie i sympatię (co prowadzi do chęci odwzajemnienia tego lub/i docenienia), spontaniczny impuls i wiele innych.
Na przykład awanturę o telefon odczytujesz dosłownie (że ona miała pretensje DO CIEBIE), tymczasem mogła być elementem "gry" pomiędzy dziewczynami, która z nich zbliżyła się do Ciebie bliżej i w gruncie rzeczy mogła nie mieć z Tobą nic wspólnego (mogła nie być Toba zainteresowana, ale aferę zrobiła żeby "ustawić się" nieco wyżej w "hierarchi"). ITD. ITP.
Właśnie dlatego między innymi powinieneś zachowywać się naturalnie i kontunuować kontakty by uczyć się powoli i tych (czysto spolecznych) mechanizmów, budować bazę zachowań ludzi i ich interpretacje, po to, kiedy uznasz że jesteś gotowy- nie być bezbronny, nie miotać się i "męczyć" dłużej niż to konieczne oddzielaniem "ziaren od plew".

Inny powód żeby jednak trochę sie otworzyć jest taki, że świadomie separując się od potencjalnie wartościowych dziewczyn (lub ludzi generalnie) zamykasz się jednocześnie na to co mogą Ci dać. Nikt nie jest doskonały i każdy uczy się całe życie. Ta nauka najbardziej treściwa jest w wypadku kontaktów z ciekawymi, wartościowymi jednostkami.
Ty od tego uciekasz i w tym sensie (z mojej perspektywy)- krzywdzisz samego siebie.

Ostatnia moja uwaga odnosi się do sedna tego co poruszasz czyli lęku, że kiedy się otworzysz i w efekcie tego ewentualnie ulokujesz uczucia w niewłaściwej osobie zanim "nie będziesz gotowy".
Ten lęk jest napędzany Twoim jak sądzę przeświadczeniem, że może być to niezależne (silniejsze) od Ciebie. Że jest jakaś przypadkowa, ślepa strzała amora nas trafia, jesteśmy ugotowani i nie mamy de facto wpływu na to z kim się wiążemy. Owszem, można pójśc na żywioł i się zauroczyć (zwłaszcza jak człowiek sztucznie tamuje emocje jak Ty- wtedy może się to "przelać" na dość przypadkową osobę), ale jeśli nauczysz się odróżniać powierzchowne czasem zauroczenie od "zakochania", zawsze będziesz miał czas na analizę i podjęcie właściwej decyzji w tym względzie. To nie jakiś "romantyczny fatalizm" decyduje z kim się dojrzały człowiek wiąże, ale tenże człowiek podejmując WYBÓR.
A jakość i "celność" tego co nas "trafia" jest wypadkową tego jak świadomymi ludźmi jesteśmy i co potrafimy. Jeżeli nie wiesz czego oczekujesz od partnerki a co Ci nie odpowiada, to faktycznie może Ci to grozić i możesz uczyć się na błędach (już w związkach) i z reguły cierpieć.
I znów, część tych "wymagań" możemy sobie jakoś teoretycznie -w głowie poukładać, jednak choćbyś nie wiem jak miał dobry "plan' pod tym względem, trzeba to na bieżąco z ludźmi -poprzez rozmowę i obserwację -weryfikować/ewaluować. Bo raz, że Ty się zmieniasz, a dwa pojawiają się nowe elementy, których wcześniej nie byłeś nawet świadomy.
Tak czy inaczej- nikt nie każe Ci się wiązać, ale tą szeroko rozumianą "naukę" (siebie, innych) na jakiś bliżej nieokreślony czas odkładać nie radzę.