Moja partnerka nie liczy się z moim zdaniem - Netkobiety.pl

Oj, facet. Wiem, że Cię to nie pocieszy, ale nie mogę się powstrzymać: po co Ty się z nią rozmnażałeś? Dziecko, planowany ślub, a wy się nawet co do miejsca zamieszkania nie umiecie dogadać. Do tego ona w teamie z matką, no wdepnąłeś solidnie.

Musisz zdecydować, czy jesteś gotowy zaryzykować związek, bo nie masz gwarancji, że do niej coś dotrze. Jeśli tak, to krótka i konkretna rozmowa: nie będziesz mieszkał z jej rodzicami i chcesz, żeby ona wyprowadziła się z Tobą, nie życzysz sobie, żeby jej matka decydowała w sprawach Waszego dziecka, w ogóle wszystkie decyzje podejmujecie tylko we dwoje. I tyle, jej ruch, ale Ty konsekwentnie trzymasz się swoich założeń, żeby to miało sens - szykujesz do wyprowadzki itd.

"Toksyczni teściowie", "Toksyczni rodzice" S. Firmware - lektury dla Ciebie, ogólnie o toksycznych relacjach na linii dziecko - rodzic, synowa/zięć - teściowie. Partnerce też podrzuć.

Trzeba było zmienić lokum parę lat wcześniej i zamieszkać razem.
Na co czekałeś?
Pewnie pozostanie się rozstać, a nie myśleć o ślubie.
Ona raczej nie ustąpi, bo wie, że jesteś mało decyzyjny i dalej będziesz tkwił u jej rodziców, czyli nie u siebie, na łasce i nie łasce teściów.

Masakra wspolczuje ja bym NIE mogla ani z rodzicami ani z tesciami pod jednym dachem mieszkac, bo bym chyba zdurniala. A moze jej tak wygodnie, bo sobie mysli urodze dziecko i matka sie bedzie zajmowac albo moze matka ja namawia, ze wiesz wnuczka bedzie na miejscu, a wiesz jakie sa babcie

Rozumiem ale zamieszkanie 3 km dalej lub w tej samej wsi to tego nie mogę pojąć...
Liczyłem że jak przyjdzie dziecko to się zmieni na lepsze a tu się zmienia na gorsze...
I jeszcze dochodzą żale że ja jej wypominam że nie zamieszkaliśmy wcześniej razem....
Każda decyzja podejmowana z mamusią, ja pochodzę z patologi i jestem nauczony że lubię mieć wszystko swoje a nie jak mi ktoś coś da.

Nie bardzo miałam w planach udzielać się w jakimkolwiek innym temacie, niż mój własny, ale poczytuję trochę to forum i ten temat rozwalił mi głowę...

Facet pisze, że jest ze swoją partnerką od 8 lat, NIEDAWNO urodziło im się dziecko, za rok ma być ślub, ale aktualnie jedyne o czym myśli i co go drażni, to mieszkanie z jej rodzicami i że on już TRACI UCZUCIE do partnerki, łaskawie do dziecka uczucia ma.

Przy czym nie podaje absolutnie żadnych przykładów na te ogromne uciążliwości, które aż tak mu ciążą ze strony jej rodziców. Z tego co przeczytałam, wnioskuję, że "młodzi" mają dla siebie całe piętro domu.

I co wy mu piszecie drodzy użytkownicy? Klepiecie po plecach i radzicie dać jej ultimatum, którego - jeśli ona nie wypełni - to należy się rozstać.

Serio ludzie..?

Młoda dziewczyna ma - w swoim mniemaniu - stabilną relację, w której czuła się na tyle bezpiecznie, że zdecydowała się na dziecko - swoisty owoc miłości z autorem tematu.

Nie wiemy, z jakich powodów, od jak dawna i na jakich zasadach młodzi zamieszkali u jej rodziców. Nie wiemy, czym ci rodzice tak bardzo narazili się autorowi. Z góry zakładamy - rodzice/teściowie to czyste zło.

Dziewczyna niedawno urodziła dziecko - nie wiadomo jak znosiła ciążę, nie wiadomo czy nie ma baby bluesa, jako młoda, niedoświadczona mama, którą przerasta sytuacja, bo macierzyństwo nie wygląda tak jak na ig czy tik toku...
Możliwe, że chce być przy rodzicach aktualnie, bo daje jej to większe poczucie bezpieczeństwa - mama się zna, wychowała swoje dziecko/dzieci, poradzi, pomoże. I to jest NATURALNE.

A co robi pan partner? Odsuwa się i to na całego. Bo nie uwierzę w to, że człowiek który pisze, że TRACI UCZUCIE do partnerki i że MYŚLI TYLKO O TYM jak drażni go sytuacja mieszkaniowa, jest czułym, wyrozumiałym partnerem, z którym ona czuje bliskość, na którym ona wie, że może się polegać i się oprzeć.

Przypuszczam, że dziewczyna całkowicie straciła grunt pod nogami i nie wie zupełnie, co się dzieje. Urodziła dziecko, partner zmienił się o 180 stopni, a ona jedyne oparcie ma aktualnie w rodzicach.

Jak autor wyskoczy jeszcze nagle z ultimatum pt. wyprowadzamy się, albo rozstanie to będzie po zawodach.

Autor naprawdę podał w opór za mało danych odnośnie obecnej sytuacji, żeby doradzać mu w tak radykalny sposób.

Może być i tak - to tylko moja hipoteza na potrzeby pokazania absurdu sytuacji - że autor jest totalnym leniem, leserem i niewdzięcznym obibokiem, który nie uważa, że ma obowiązek partycypować w jakikolwiek sposób w "nie swoim domu" i się wścieka gdy ma zwracaną na cokolwiek w tym temacie uwagę (kwestia wyrzutu ze strony partnerki, że to jej tata zajmie się remontem piętra dla nich).

Nikt się nie przyczepia tego, że facet zmajstrował dziewczynie dziecko, życie rodzinne nie wygląda tak jak sobie wymyślił, więc ma poczucie rozżalenia i  musi uskutecznić ewakuację, wymyślając w miarę dobry powód.

Szkoda tylko, że kosztem dziewczyny. Bo to ona, w razie "w" zostanie samotną matką z dzieckiem, a Pan Tatuś będzie odwiedzać dziecko od czasu do czasu, płacić alimenty (albo i nie, bo jak pozna nową kobietę, której będzie chciał zaimponować, to trzeba będzie ciąć koszty, najlepiej na własnym dziecku) i twierdzić, że jest przecież wspaniałym ojcem bo nie wyparł się odpowiedzialności.

Każdego potraficie wypunktować, znaleźć najmniejszą dziurę fabularną w danej historii, a tutaj się nic kupy nie trzyma i poklask - taaak, dać ultimatum i odejść jak coś, masz być facetem i jej pokazać.

Ręce opadają.

Tak tylko,ze on tez napisal, ze jej mamusia ma wiecej do powiedzienia na temat dziecka niz on sam,a wiec nawet metody wychowawcze dotyczace drzemek, karmienia,mycia, bawienia sie,kupowania rzeczy dla niemowlat sa pod dyktando matki tej dziewczyny. On jest ojcem, a jego zdanie sie nie liczy.... a i NIGDY nie bedzie normalne to,ze dorosli ludzie NIE chca sie wyprowadzic od rodzicow. Dla mnie to jest patologiczne zachowanie, gdy 20 kilku letni ludzie oswiadczaja "ze po co maja isc mieszkac osobno  jak moga mieszkac u rodzicow/tesciow"

Kuchnia wspólna więc jeśli trzeba coś zrobić musimy czekać, do kąpieli to zawsze idę ostatni przeważnie około 23.30.
Krzywe patrzenie nawet jak zapale papierosa na zewnątrz to już jest więc mogę chyba czuć się niezręcznie?

Po słucham się partnerki. I dlatego mój problem i moja obecność tutaj. Nie jestem w stanie jej tego przetłumaczyć.

400 godzin w miesiącu, to licząc po prostej matematyce praca po 13-14 godzin na dobę również w weekendy, bądź po 20 godzin na dobę z wyłączeniem weekendów - ergo, najbardziej prawdopodobna opcja to jednak ta, że Pana Autora nie ma cały okrągły tydzień.

Więc gdzie tu czas na rozmowę z partnerką? Na wspólne spędzanie czasu? Na to, żeby zająć się własnym dzieckiem - nakarmić, przewinąć, ukołysać, wziąć na spacer? O zabraniu ukochanej kobiety na randkę nie wspomnę.
A zakupy? Sprzątanie? Trudy codziennego życia?

Przecież ta dziewczyna jest zostawiona sama sobie. Żyje sama, w pojedynkę. No teraz już nie sama, bo z dzieckiem na głowie. I dziwota, że nawet o radę w kwestii zabawek dla dziecka pyta matki... Skoro Autora ciągle nie ma?

Pieniędzmi wszystkiego się w życiu nie załatwi. Dla mnie patologia to nie mieszkanie z rodzicami, mając do dyspozycji dla siebie całe, odrębne piętro domu.
Dla mnie patologią jest tyranie po 14 godzin na dobę przez 7 dni w tygodniu i narzekanie na matkę swojego dziecka, że jedyne bezpieczeństwo i stabilność dają jej własni rodzice.

Wyprowadzą się na to upragnione przez Autora "swoje" i co? Dziewczyna zostanie już całkowicie sama jak palec, z dzieckiem i z całą stertą obowiązków, które przecież są JEJ obowiązkami i cześć, bo Pan i Władca pracuje przecież na dom i rodzinę.

Rozczarowana_92 jak bys żyła u kogoś obcego, który Ci ustala harmonogram dnia, o której możesz/ nie możesz się kapać.
O której możesz/ nie możesz zrobić sobie posiłku, bo kuchnia zajęta.
O której wykonujemy/ nie wykonujemy jakiś prac dookoła domu.
Musisz sobie przyświecać telefonem bo patrzą na ciebie krzywo, bo zapewne nie ma osobnych liczników.

To bys nie wygadywała takich bzdur.

Mieszkanie u kogoś, pod czyjaś komendę, może wyniszczyć cie doszczętnie, nerwica to łaskawy wyrok.

Ale cos podejrzewam, że gdyby autorem była jego zona, zmuszona przez męża do mieszkania z jego rodzicami, znosząca teściową na co dzien, to twoje zdanie było by kompletnie inne.

Ale zgadzam sie z tym, że tak duzo roboczo godzin w wykonaniu autora to przegięcie.
Zona potrzebuje męża a dziecko ojca.

Jeśli był by własny dom to większość czasu pracy bym był w zasięgu ponieważ bym miał warsztat u siebie koło domu więc to inna kwestia....

Sorry ale sobie czas na takie dyskusje wybrałeś! Malutkie dziecko huśtawka nastrojów  itd.
Idź do teściów jak nie będzie  żony i powiedz  teraz  nie poruszali tego tematu.
Ze dziecko małe, chcesz mieć spokój w domu.
Zaproś kiedyś teścia na piwo  i z nim pogadaj na spokojnie co i jak

Jeśli partnerka by się zgodziła na budowę to bym sam sobie zapewnił. Może źle to ująłem.

To na chu... Ta kobieta narzeka że nie ma na to i tamto???
Czasem nie mogę zrozumieć Waszego myślenia.
Może jak jej tatuś da kieszonkowe jak to do końca studiów gdzie nie pracowała ani jednego dnia i nie wie co to rachunki itp to o czym my rozmawiamy?

W mojej opinii to Ty tej swojej dziewczyny nawet nie szanujesz. Mówisz o niej w okropnie lekceważący sposób - tatuś da kieszonkowe, jak do końca studiów jak nie przepracowała ani jednego dnia, nie wie co to rachunki...

Brzmisz, jakbyś miał jakiś potężny kompleks, na tym punkcie, że ona ma pomagających rodziców. I ten kompleks próbujesz zaleczyć sobie pracą i pieniędzmi. Zależy Ci na tym, żeby głaskać Cię po główce i mówić, że dobrze postępujesz, jesteś świetnym gościem, ona głupia nie docenia. Wtedy obrastasz w piórka. Ale kilka słów krytyki - i jest ojoj, ale nie do mnie tak.

No i właśnie - o czym my rozmawiamy... Widziały gały co brały, taka była od początku, taką ją znałeś, taką ją sobie wziąłeś, z taką zdecydowałeś się założyć rodzinę - zrobiliście sobie dziecko. Na litość boską 8 lat jesteś z tą kobietą. I teraz będziesz ją krzywdzić za to, że jest właśnie taka, jak zawsze była. Gdzie tu sens, gdzie logika. Był czas na to, żeby odejść, na to żeby mówić co nie pasuje i pracować nad tym, zanim zdecydowaliście się na rozmnażanie.
A tu wychodzi na to, że 8 letni związek, gdzie macie odmienne patrzenie na KARDYNALNE kwestie. I takich rozbieżności się nie da pogodzić. Może, ewentualne uda się wypracować JAKIKOLWIEK kompromis. Ale to na zasadzie dialogu, a nie stawiania ultimatum.

Myślisz że to coś da?

Dodatkowo zastanowiłabym się, czy praca na dwa etaty nie stanowi eskapizmu, sposobu na to, aby z partnerką przebywać jak najmniej i jak najrzadziej.

Rozczarowana, ale rozumiesz, że teściowie mogliby być nawet najcudowniejszymi ludźmi, a mieszkanie z nimi i tak mogłoby być koszmarem?

Mieli tam zamieszkać tymczasowo. Teraz ona nie zgadza się na wyprowadzkę, mimo że mają taką możliwość. No rzeczywiście, bez sensu się ten autor czepia. Przecież to tak super mieszkać z teściami, nie mieć nic do powiedzenia w kwestii własnego dziecka, dostosowywać się do wszystkich i jeszcze znosić pretensje za jakieś bzdury.

Jakiego waszego myślenia?

Właśnie o tym z nią porozmawiaj. O rachunkach. Zapytaj, dlaczego narzeka. Moim zdaniem "ta kobieta" wie więcej o rachunkach od ciebie bo inaczej dlaczego nie chce się wyprowadzić?  Kto miałby je płacić  w wynajętym mieszkaniu? Kogo mogłaby poprosić o pomoc przy dziecku? Dla mnie tajemnicze jest, gdzie znikają twoje pieniądze z wypłaty, ha, z dwóch wypłat. Mieszkając z teściami, dzięki nim, chcąc nie chcąc, oszczędzasz.

Nie wierzycie sobie, ani trochę. Nie ma na to czy na tamto? A dlaczego nie ma? Myślisz, że ona nic nie robi?  Mnie akurat dziwi, że przez tyle lat było ok, a teraz kiedy czas budować, utrwalać związek, wiele zmierza do rozstania.