Postawiona pod ścianą - Netkobiety.pl

Mało napisałaś o powodach zerwania zaręczyn, ale wydaje mi się że rodzice mogą mieć rację. Po co Ci partner, który już na wstępie sprawia kłopoty? sama masz sporo problemów, powinnaś skupić się na poprawie swojego stanu zdrowia. W dodatku, o ile zrozumiałam, partner wyzywa Cię od schizofreniczek? Popatrz na to sama z boku, jakbyś wysłuchiwała opowieści koleżanki - co byś jej radziła? To ma być dobry, wspierający mężczyzna? przecież to przemoc psychiczna. Od czego on jest uzależniony?
Wpakujesz się tylko w jeszcze większe problemy, wybierając życie z tym człowiekiem. Ja bym odpuściła i skupiła się na sobie. Bądź realistką.

Lepiej zerwać teraz, niż za kolejne kilka lat i z np. dziećmi na pokładzie... W życiu trzeba być nieraz (zdrową) egoistką!

Z jednej strony narzeczony (już były), z drugiej - rodzice dający wybór między związkiem z narzeczonym i zerwaniem kontaktów z nimi  a profitami z ich strony. Nie zazdroszczę, choć decyzja już za Tobą.

Pamiętaj, byś dalej podejmowała decyzje zgodnie z opinią i wolą rodziców.

Z tego też względu nie potrafię podjąć tej decyzji ponieważ właśnie jest to bardzo nieuczciwe zagranie z ich strony. Czuję się jakby moja chęć spróbowania ułożenia sobie życia z partnerem czyniła mnie paskudnym degeneratem, który nie zasługuje kompletnie na nic. W moim rozumowaniu sprawa jest prosta, czyli zamieszkamy razem, jakby wyszło to byłoby cudownie a jak nie to po prostu się rozstajemy i nie żałujemy, że nawet nie dane nam było sprawdzić jak to będzie. Tutaj niestety faktycznie muszę przehandlować związek co kompletnie gryzie się z moimi wartościami i uczuciami. Mam wrażenie, że powstanie we mnie tak wielka wyrwa, że nie podniosę się już z depresji.

Czy te dolegliwości zdrowotne (fizyczne głównie, a nie tylko) uniemożliwiają Ci w jakiś sposób pracę w takim wymiarze, by mieć normalną wypłatę i móc sobie samej budować w tym momencie to zaplecze finansowe?

Dopóki mogę kupować leki i robić badania to jakoś daję radę normalnie pracować. Bez tego przynajmniej 2 razy w miesiącu trafiałam na SOR a 70% każdego miesiąca stanowiły dni, w których ból był tak silny, że nie mogłam nawet przejść z mojego pokoju do łazienki.
Boli mnie również fakt, że rodzice nie będą chcieli mnie znać i pozbawią mnie zaplecza w postaci mieszkania i działki. Dla porównania mój brat dostał od nich dom i jego narzeczona czasem zachowywała się tak, że chcieli wyrzucić ją z tego domu, bo jest zapisany na nich, ale uznali, że mój brat jest mężczyzną i musi mieć tzw. "jaja", więc musi do tego dojrzeć i wszystko jest już w porządku. Tym bardziej rani to, że będę potraktowana w taki sposób.

Przykro mi, że Ciebie tak traktują. To nie jest normalne jakikolwiek by ten chłopak nie był to oni powinni stać za Tobą i być wsparciem pomimo Twoich decyzji - w końcu dorosła jesteś.

Twój chłopak wie, że nie mają do niego zaufania i nie szanują go?

Chłopak jest tego świadomy, ale nie jest w stanie nic z tym zrobić, bo rodzice nie chcą widzieć go na oczy. Moja mama groziła, że zrobi wszystko, żeby pożałował i wsadzi go do więzienia, więc próby jakiejkolwiek konfrontacji są bezsensowne. To samo usłyszał podczas terapii, żeby nawet nie próbować z nią rozmawiać.

Po tym jakie teksty padają pod moim adresem mam wrażenie, jakbym była najgorszym odpadem i nie mogę tego "przetrawić". Wg mojej mamy ona mówi tak w bezsilności, żeby w końcu do mnie dotarło, że ona chce dla mnie dobrze i chce mnie uchronić.

O co z tym chłopakiem tak naprawdę chodzi? Już się przewinęły słowa "długi", "więzienie", miał wypadek, matka grzmi, że nic materialnego nie dostaniesz jak z nim będziesz, czy matka ma podstawę faktycznie do poczucia bezsilności wobec Twoich miłosnych wyborów? Tak wiem, to Twoje wybory i Twoje ewentualne błędy i nikt nie ma prawa w nie ingerować, ale jak to tak naprawdę z tym chłopakiem jest? Co to za element? Dlaczego uważa, że to nie dobry człowiek? Czasem inni z boku widzą więcej, choćby Ci rodzice.

To oczywiście w żaden sposób nie usprawiedliwia tego jak rodzice Cię traktują, nie mają do tego prawa, nic bym od nich nie chciała i zdała się na siebie, ale o co naprawdę chodzi z tym chłopakiem?

Co do zdrowia- jestem chyba w stanie wyobrazić sobie poczucie bezsilności z tym związane i jakie widmo może nad Tobą wisieć.

Musisz tylko zastanowić się nad tym czy jak kiedyś staniesz nad ich grobem (rodziców) to będziesz pełna wdzięczności... Czy żalu że żyłaś pod ich dyktando...

Ja osobiście bym wstrzymał się z zamieszkaniem z partnerem na Twoim miejscu i zadbał o niezależność finansową, a potem podjął decyzję. Twoi rodzice na serio wyrzekną się Ciebie? Nie chodzi o kasę, ale też nie przyjdą na ślub córki, nie będa chcieli poznać wnuków? Nie sądzę żeby to były przemyślane groźby z ich strony...

Swoją drogą faktycznie, info co odwalił Twój partner że zapałali taką miłością do niego - może rzucić inne światło na sprawę.

A tu takie gdybanie - ciekawe co by powiedzieli Twoi rodzice jak by się dowiedzieli że rodzina Twojego partnera odradza mu ślub, bo chorowita żona słabo rokuje na przyszłość i nie zapewni mu stabilnego życia.

Po pierwsze potrzebna jest informacja o co konkretnie mają  pretensje rodzice.
Zakładam że chłopak nie jest ścigany o ciężkie przestępstwa, tylko ma jakieś długi.
Chyba że się mylę. 
Po drugie autorka sama nie wie czego chce: ma paskudnie apodyktyczną rodzinę ktora kieruje jej zyciem to jedno, ale sama też jest taka, bo wydaje mi się o jeden most za daleko nawiązywanie facetowi  by się oświadczył wtedy kiedy chce autorka.
Oświadczyny można odrzucić. 
Na miejscu rodziców chłopaka pewnie bym się mocno zmartwila: apodyktyczną rodzinka, chora narzeczona robiąc jazdy o pierścionek.
Jakby to był mój syn to bym to błagala by się wymiksowal z tego czym prędzej.
Pytanie do autorki: czy przed tym ultimatum rodziców często się klociliscie?

Nie wiem, w którym momencie dało się odczuć  że robiłam jakieś jazdy o pierścionek. Po prostu chłopak sam zaczął, któregoś dnia temat, żebym nie spodziewała się pierścionka wcześniej niż po sprawdzeniu jak będzie się nam razem mieszkać. Ja sama z siebie nigdy tego tematu nie poruszałam, bo uznałam, że on sam musi poczuć, że jest gotowy na ten krok.
Przed ultimatum kłóciliśmy się bardzo często z tego powodu, bo rodzice od dłuższego czasu byli przeciwni, teraz po prostu ta sytuacja jest już zbyt chora.
Pytaliście o szczegóły odnośnie partnera. Moja Mama od początku była źle nastawiona, bo słyszała na jego temat wiele opowieści, że zadawał się z ludźmi, którzy handlowali narkotykami. Nie robi tego, nie uprawia żadnej dilerki. Owszem, wiem, że lubił imprezować, ale odkąd jesteśmy razem to każdą wolną chwilę poświęcał dla mnie i zerwał kontakty z dawnym towarzystwem. Odnośnie wypadku- wracał z zakupów samochodem i wjechał w niego inny kierowca. Przez ten wypadek przez wiele miesięcy leczy uszkodzoną wtedy nogę.
Rodzicom nie podoba się to, że wg nich dużo mówi i mało robi, że brak mu ambicji, bo mieszka z rodzicami a nie odłożył pieniędzy, nie kupił sobie nawet porządnego samochodu i jeszcze pożyczał pieniądze od znajomego, więc nie zapewni mi stabilizacji finansowej i jeszcze będę musiała go utrzymywać. A skoro tyle lat mieszka z rodzicami to na pewno nie potrafi nic ogarnąć i będę jego służącą. Mówią, że podczas spotkań itd. dało się wyczuć, że kłamie, bajeruje a ja naiwna wszystko łykam i wierzę w każde jego słowo.

Dlaczego więc negujesz rodziców, skoro mają rację? Pytanie tylko, co Cię ciągnie do tego typa/gnoja? Twoje niskie poczucie wartości? Widzisz, ten Twój chłopak może potrzebować bardziej pomocy niż Ty sama. Bo on może tego nawet nie widzieć? Może być tak wyprany, bardziej niż moja stara pralka. I co wtedy?

nie sfinansowalas sobie sama tego mieszkania, tylko nalezy ono do rodzicow i maja prawo zrobic z nim co zechca. ja bym wybrala wlasne zdrowie i mieszkanie. z jakis powaznych powodow wam nie wychodzilo. jesli faktycznie kretacz i ciagle dlugi, mimo ze nie ma powaznego powodu (poza tym przypadkiem choroby9 i nie probowal z nich wyjsc to po co klopoty se brac? malzenstwem nie jestescie.
jest i punkt, o ktory dziwne, ze ty masz pretensje. zeby widziec, jaki ktos jest nie trzeba ze soba zamieszkac. wierkszosc mezczyzn oswiadcza sie, kupuje pierscionek bez uprzedzania kobiety.  do ciebie jednak nalezy decyzja tak czy nie. tyle.
ajesli chcesz miec niezalezny wybor i mieszkanie to musicie wspolnie na nie zapracowac. rodzice moga ci je dac, ale NIE MUSZA.

Rodzice go w ten sposób traktują, więc to był tylko cytat. Wy tu nikogo nie znacie i wyzywacie - dyskryminacja, ale się nie czepiam. Nie zaczynaj off-topu. Koniec.

Aha, czyli problemem jest to jakie towarzystwo miał kiedyś (przed Waszym związkiem), oraz fakt że jest za biedny żeby Cię utrzymać i nie rokuje do klasy wyższej. Bardzo to stereotypowe. Daj lepiej spokój temu meżczyźnie, po co mu życie ze świadomością oczekiwań których może nie spełnić.
A Ty, niestety, wydajesz mi się osobą, która po paru latach z nim, w przypadku kłopotów nie powie: "Kochanie, jesteśmy w tym razem, poradzimy sobie" tylko "Mamusia miała rację, zmarnowałeś mi życie".

PS. Może rodzice mają jakichś dzianych znajomych z wolnym synem, dziedzicem ich fortuny...

To ultimatum, które Ci postawili rodzice to jest efekt planów na wspólne mieszkanie i narzeczeństwo tak? A jeśli zrezygnowalibyście ze wspólnego mieszkania i byłoby jak wcześniej?
Moim zdaniem to nie jest dobry moment by wspólnie zamieszkać. Zbyt wiele trudności. Nie powinnaś ryzykować swojego leczenia, on też nie jest gotowy jak sam powiedział i nie ma co zachęcać go do pożyczania. Miałam też wrażenie, że sama nie jesteś go tak na prawdę pewna. Sprawdzasz jak się zmienia jego zachowanie po terapii.

Mam podobne odczucia. Wybacz jeszcze bardziej osobiste pytanie i moje wścibstwo Chaos, ale czy ty chcesz mieć dzieci? Bo na podst. odpowiedzi z Twojego ostatniego postu, to ja bym na tego Pana nie stawiała. I nie chodzi o sprawy materialne, a jego podejście do wielu kwestii.

Airuf kredyty to warto brać kiedy masz z czego spłacać, masz dobre perspektywy na splatę a sam kredyt umożliwia ci np osiągnięcie większych dochodów, inwestycję, jakąś oszczędność w perspektywie. Życie na kredyt to niebezpieczna sprawa. Dziewczyna napisała, że ponosi spore miesięczne wydatki na leczenie, mieszka samodzielnie dzięki pomocy rodziców (mieszkanie). Ona nawet rozważała wyżej wynajem mieszkania kosztem leczenia (czego nie powinna absolutnie robić). Nie rób z niej już jakiejś niuni lecącej na kasę bo nie widać tego podejścia. Ona jest zależna od pomocy rodziców i  on tak samo.

Ludzie biorą też kredyty kiedy sytuacja ich do tego zmusza, np. choroba mamy, wypadek i uszczerbek na zdrowiu. To chyba lepsze niż położyć się i umrzeć.

Autorko, jeżeli o mnie chodzi to nie oceniam Ciebie jako pustą lalę co liczy na sponsora. Bardziej tu widzę osobę która (być może pod wpływem rodziców) zaczyna patrzeć na partnera głównie przez pryzmat jego umiejętnosci zdobywania zasobów. Nie to jak Cię traktuje, ile dla Ciebie znaczy, czy Cię wspiera, czy jest wyrozumiały, dobry itp. Tylko to, żebyś po zamieszkaniu z nim miała spokój w kwestii finansów. I co więcej, pomimo że macie być razem, odbieram to tak że to jego odpowiedzialność, tak jak byś Ty nie była połową tego związku, i nie mogła, wspólnie z nim, budować Waszego życia, zasobów, dorabiać się. To mnie kłuje w oczy.

Napisałem wcześniej żebyś zadbała o swoją niezależność finansową i wtedy pomyślała o zamieszkaniu razem. Będąc niezależną - zawsze masz wyjście, a jeżeli partner utonie w morzu długów, to będzie jego problem.

PS. Jeszcze jedno. Opisałaś sytuację brata, zupełnie odmienną. Może problemem dla nich (rodziców) jest nie to że partner nie rokuje tylko strach że jak Wam nie wyjdzie to Ty zginiesz sama. Oznaczało by to że rodzice nie uznają Cię obecnie za zaradną, ogarniętą, samodzielną, szukają dla Ciebie opiekuna. Ciekawe czy takie myślenie to wina stereotypu, czy mają trochę racji...

OK, ale z jakiego powodu Twoi rodzice są przeciwni? Czy ma pracę? Czy jest notowany?

Przeczytaj, wszystko jest powyżej...

Wyrozumiały, dobry i kochający, to jest oczywiście najważniejsze, ale jednak fakt, że on w wieku 35 lat pożycza na pierścionek zaręczynowy jest bardzo niepokojacy. To, że chciałby pożyczyć pieniądze na start także. Wygląda na to, że obawy rodziców mają niestety swoje podstawy. Życie na zasadzie "jakoś to będzie" może się kiepsko skończyć.
W ogóle coś ten jego pośpiech z zaręczynami zastanawia. Ma obecnie takie kłopoty, że moment jest wyjątkowo kiepski.    Czy on aby nie liczył na to mieszkanie autorki? Fajnie tak wskoczyć na gotowe. Jeśli nawet nie jest materialistą, to raczej rozwagą nie grzeszy.

Autorko rozumiem Cię, też byłoby mi ciężko zaufać 35-latkowi, którego nie stać nawet na pierścionek zaręczynowy i samodzielność. I ma masę długów - być może nie wiesz o wszystkich.
Twierdzisz, że to fajny facet - i pewnie ogółem tak jest, ale czy to wystarczy aby akurat z nim budować swoją przyszłość? znam kilku miłych mężczyzn tzw "ciamajd życiowych", są nieogarnięci niestety, nic nie potrafią załatwić, są bardzo bierni w życiu i dlatego, niestety, kobiety przed nimi uciekały - są kawalerami, inny jest rozwodnikiem - żona odeń odeszła bo już nie dawała rady, chociaż on nie pił i nie bił.
Zapytaj siebie szczerze, czy gotowa jesteś, by w Waszej relacji być osobą dominującą, "nosić spodnie", zarabiać, organizować wszystko itd. Napisz nam tu proszę, co sprawia że go pokochałaś, że z nim jesteś? jakie są jego zalety? czy dzięki niemu Twoje życie jest generalnie lepsze? czy nie? być może jak ktoś wyżej zauważył, ten człowiek liczy na Twój spadek i wżenienie się w gotowy dom i dobrą sytuację. Może tego Ci nigdy nie pokazał, ale to są jego motywy... różnie może być. Zastanów się, czy naprawdę warto być dalej w tej relacji - niezależnie od opinii i działań rodziców.

Odpowiadając:

Kocham go za to jaki jest czuły, wyrozumiały, zabawny, troskliwy, pomysłowy i uwielbiamy spędzać ze sobą czas, mamy wspólne pasje i tematy.
Co do mojego zachowania i stylu wypowiedzi- być może zachowuję się jak nastolatka i rodzice traktują mnie jak dziecko. W życiu przeszłam jednak zbyt wiele jak na jedną osobę i nie są to moje słowa. Niemniej moja mama zawsze próbowała dyktować mi jak mam żyć i narzucać swoje zdanie. Jest bardzo ofensywna w tym wszystkim i często mi ubliżała. Dlatego wiem i mam tego świadomość, że wyprowadzka pozwoli mi odciąć się emocjonalnie i uwolnić z tej niepoprawnej relacji, abym mogła zbudować ją na nowo, na innych zasadach. Bez specjalisty się nie obędzie, więc będę korzystać również z takiej formy pomocy.
Termin podjęcia decyzji mam narzucony ze względu na to, że rodzice, jeśli wybiorę chłopaka, wykończą mieszkanie pod wynajem, więc szkoda będzie im pieniędzy na dalszy zakup materiałów, które miały być zgodne z moim projektem. Decyzję podejmę najpóźniej jutro, bo ta cała sytuacja jest zbyt przytłaczająca i nie chcę już tego przeciągać.
Dziękuję Wam wszystkim za rady, opinie i pytania. Dało mi to też do sporo do myślenia.

Dosłownie pod ścianami stoisz..jakiejś  nieruchomości którą rządzi Twoim życiem.
Wydaje mi się to i straszne i śmieszne.
Wiesz wiele osób przechodzi ciężkie rzeczy w zyciu: I emocjonalnie i zdrowotnie. Ale wybierając partnera na życie trzeba mieć trochę  wyobraźni i nastawić się że mogą się losy poplątac i zniknie to co jest częściowe. I płytkie i okaże się co mamy w ręku. Ludzi też warto wybierać  odpowiednich  by nie okazali się złudzeniem.
Rodzice są ważni. Ale partner ważniejszy i jakiego wybierzesz takiego będziesz miała.
Możesz sobie przez chwilę wyobrazić że nie ma mamy i pomyśleć czy Ty chcesz życia z tym człowiekiem?

Fakt, również doszłam do wniosku, że to mieszkanie będzie moją kulą u nogi i narzędziem szantażu. Zdecydowałam, że jeśli rodzice tak bardzo chcą to niech się ode mnie odcinają, bo niestety, ale tak nie powinno się wymuszać decyzji. A ja nie chcę rezygnować z osoby, którą kocham, żeby później żałować, że nawet nie spróbowałam. Lepiej spróbować i żałować tego, że np. coś nie wyszło niż tego, że nawet nie podjęło się próby. Chociaż i tak wierzę w to, że się ułoży. Tym samym, jak to było powyżej wspomniane, nabiorę prawdziwego dystansu.
Jeszcze raz bardzo Wam wszystkim dziękuję za udzielanie się w tym temacie i czas poświęcony na czytanie wiadomości oraz przesłane odpowiedzi.
Wszystkiego dobrego .

Ja to widzę ciut inaczej i zalecam ostrożność z tym ukochanym. Facet 36 lat, który żyje jak nastolatek i pewnie zawsze ma usprawiedliwienie na swoje infantylne wręcz decyzje. Mieszka u matki, niech będzie, nie on pierwszy, nie ostatni ale to, że dorosły facet jest wciąż zadłużony, nie jest samowystarczalny i nie wychodzi na prostą przez tyle czasu, to już budzi niepokój. Rodzice zarzucają mu kłamstwa, bo podejrzewam że zweryfikowali jego fantastyczne opowieści. To lekkoduch, który cały czas ślizga się na zasadzie, że jakoś to będzie. A ty będziesz jego sponsorką i słuchaczką jego wybujałej fantazji.
Mam w rodzinie takiego fantastę gołodupca, wiecznie kredyty, które spłaca następnymi kredytami i zawsze ma świetny plan na kolejny biznes. Bajkopisarz, fantasta i lawirant w jednej osobie, ale dziad sympatyczny.
My mamy ubaw jak on wciska nam swoje historie, ale ojciec jego partnerki nie znosi go, bo wie że to lekkoduch i zwyczajny kłamca, który nie potrafi zadbać o siebie, a co dopiero o rodzinę. Ach szkoda gadać, bo znam temat od podszewki i to tej ciemnej.
Współczuję  Twoim rodzicom i tyle w temacie

Taki cudowny, czuły, kochany, troskliwy zabawny i wyrozumiały, ale jak było nie po jego myśli, to nie panował nad emocjami i Cię wyzywał od schizofreniczek. No rzeczywiście złoty chłopak.

Ponadto Ty z wieloma chorobami, a dajesz sobie na tyle radę, że Ci się udało odłożyć oszczędności, natomiast on, dużo starszy, nie miał nawet na pierścionek.

Nie popieram zachowania rodziców, ale może już nie mają innego wyjścia, by Cię uchronić przed (wg ich rozeznania) bagnem? 
Przemyśl to raz jeszcze, bo nie musicie się przecież spieszyć. Twoi rodzice mają i tak od lat mnóstwo zmartwień.
edit - tym bardziej, że masz zdiagnozowaną  depresję, a wtedy lepiej nie podejmować radykalnych decyzji, bo choroba zmienia postrzeganie, póki się nie ustabilizuje leczeniem i terapią.

Jeżeli 35letni facet pracujący i mieszkający u rodziców nie jest w stanie odłożyć żadnych pieniędzy, a nawet musi się zadłużać, żeby kupić pierścionek, to tu naprawdę jest coś nie tak.
Rodzice widzę używają kiepskich argumentów, ale zdaje mi się, że stanęli już pod ścianą i chwytają się każdej rzeczy, żeby Ci uzmysłowić, że popełniasz błąd będąc z taką osobą. Jak wyobrażasz sobie z nim życie? Wiesz ile kosztują dzieci? Chyba, że chcesz rodzić, opiekować się dziećmi, domem i pracować jeszcze na 2 etaty, żeby to utrzymać. Mówisz, że partner się zmienił i nie jest dla Ciebie nieprzyjemny. Co zrobisz, gdy założysz z nim rodzinę i wróci dawny On? Pomyślałaś o tym? Jak zaczną się problemy i zmęczenie związane z rodzicielstwem dopiero pokaże swoją prawdziwą twarz. Wtedy już nie będziesz miała łatwego odwrotu.
Rodzice znają Cię na wylot i żyją na świecie te 30 lat dłużej. Uważam, że mimo wszystko mają rację.

Mam alergię na sytuacje, kiedy rodzice chcą za wszelką cenę kontrolować i niemal decydować o życiu swoich dzieci. Zatem postawa tego faceta to jedno, ale rodzice też się nie popisują w tym wypadku. Podejrzewam, żę tak będzie już zawsze. Nawet, jak nzjadziesz sobie innego faceta, to ONI cały czas będa wszytko sprawdzać i wyjdą z siebie, aby narzucić Ci swoje zdanie. Do tego sposób w jaki traktują tego gościa jest delikatnie mówiąc, nieodpowiedni. Szzczególnie na pumkcie przeszłości potemncjalnego p[artnera/rki, to już wręcz obsesja.
Wydaje mi sie także, pododnie jak Koledze Airuf, że oni patrzą na każdego, potencjalnego partnera ich dziecka pod kątem zapewnienia jej odpowiednich zasobów. Nie chodzi tu oczywiście o to, żeby brać nieroba czy kogoś zadłużonego, ale w ogóle, aby to facet pracował na jej utrzymanie. Autorka oczywiście ma inne podejśćie, ale przecież rodzice wiedzą "najlepiej".

Pytanie brzmi też JAKA rzeczywiście sytuacja zaszła, że on musi się zapożyczać i brać kredyt?