Błąkam się między dwoma strefami.
Każda ze stref widzi mnie taką jaką chce mnie widzieć.
Próbuje na siłę zrobić ze mnie kimś kogo nie jestem.
Nie mam prawa głosu. Mam się tylko czuć winna, słaba, niedoskonała, zła.
Moje JA jest zamknięte we mnie i płacze i szlocha i wije się, krzyczy, drze się!
Moje płuca są związane, nie oddycham swobodnie.
Boje się kolejnego dnia, kolejnych sytuacji.
Czegokolwiek nie zrobię, słyszę zarzuty.
Nie mogę żyć normalnie, ograniczona jestem zasadami i nakazami.
Jedna zasada gryzie się z drugą.
Druga z trzecią.
Wariuje!
Czego się nie dotknę zepsuję.
Nie, nie psuję.
Dla innych psuję.
Zamknijcie mnie w klatce.
Pionek postawiony na wieloramiennym rozdrożu, stawiający krok, po czym spada na niego ogromny głaz.
Jestem nienormalna? aspołeczna? walnięta?
Potrzebuję oddychać, duszę się...
Chcę płakać, śmiać się, krzyczeć, śpiewać.....
- kropkiipaski
- Zbanowany
- Nieaktywny
- bonita22
- O krok od uzależnienia
- Nieaktywny
Sama się ograniczasz poprzez takie stwierdzenia.
- Oen_242
- Net-facet
- Nieaktywny
kropkiipaski, a teraz sie ogarnij i napisz po polsku z czym masz problem 
.
- kropkiipaski
- Zbanowany
- Nieaktywny
O co chodzi?
W skrócie.
Rodzice i facet.
Każde z nich ma jakieś wymagania odnośnie mojej osoby.
Wzajemnie się gryzące.
Wymagania, którym ja nie mogę sprostać.
I dzieje się tak, że wojuję z rodzicami - dla faceta i wojuję z facetem przez rodziców.
Oni chcą ułożyć mi życie wg siebie, on widzi mnie taką jaką chciałbym abym była a nie jestem.
I męczy mnie ten układ, bo kocham i ich i jego.
Nie umiem jednoznaczenie wybrać, obrać jakiegoś postępowania, działania.
Z nim poszło wczoraj o to, że odebrałam telefon od matki, choć miałam tego nie robić.
Miałam jej pokazać, że nie jestem na jej skinienie.
No ale z drugiej strony, jak mam nie odbierać telefonu?
Może dzwoni sobie, ot tak, a może coś się stało?
Skończę na tym, że facet mnie zostawi a rodzice znienawidzą.
Oni się wkurzają, on się wkurza i zonk.
Nerwy mi siadają.
- Oen_242
- Net-facet
- Nieaktywny
Zycie nalezy do Ciebie, a nie do Twoich rodzicow, czego niestety wielu nie jest w stanie pojac. Tak to juz jest, ze od pewnego wieku rodzice sa juz tylko do kochania, ale absolutnie nie do wspolnego mieszkania - zrozumialem z listu, ze tak jest w Twoim przypadku. Innej opcji, niz wyprowadzka nie widze.
Co do wymagan, to Twoj mezczyzna moze je stawiac, ale Ty jemu takze. Nikt nie jest marionetka dajaca sie ustawiac bezmyslnie, ale obydwie strony moga sie dla siebie zmieniac - na lepsze.
- Ewka1112.
- Niewinne początki
- Nieaktywny
To od ciebie zalezy jak bedziesz zyc,nie od innych.Rodzice są dla nas wazni,jednak czasem wydaje im sie ze wiedza wszystko lepiej nawet jesli człowiek juz nie jest małym dzieckiem.Bo dla swoich rodziców zawsze bedziesz ich dzieckiem czy ty bedziesz miala 20 lat czy 40.Porozmawiaj z nimi o tym czego ty pragniesz i jak to wygląda z ich strony,jesli nie umiecie dojsc do jakiegos porozumienia to wyprowadz sie i zyjcie na własny rachunek,bo inaczej kazdy z kim bedziesz nie wytrzyma tego jesli ktos na sile bedzie mu mówił jak ma zyc!!A rodziców przeciez mozesz odwiedzac....
- carboczar
- Net - EKSPERT
- Nieaktywny
Przede wszystkim masz być sobą a nie taką jak chcą Cię widzieć.Rodzicom powiedz wprost,że wychowali Cię i za to Jesteś wdzięczna i będziesz ich kochać zawsze,jednak teraz masz swoje życie i swój rozum i to jest teraz dla Ciebie najważniejsze.Nie Jesteś już małym dzieckiem aby pozwalać na kierowanie sobą,musisz być stanowcza.A rozmowy telefonicznej mąż Ci nie może zabraniać z tym że jeśli rodzice dzwonią w jakiejś błahej sprawie możesz powiedzieć wprost,że masz inne inne plany.Czas abyś to Ty wychowała rodziców.Nie pozwalaj na manipulowanie sobą ani rodzicom ani mężowi.Muszą się nauczyć,że Masz własne zdanie,Masz do tego prawo takie mieć i powinni,to uszanować.
