Związek mimo różnicy wieku. - Netkobiety.pl

Hej Peyton!
Dokładnie, masz rację. Ja też tak zrobiłam przeanalizowałam, stwierdziłam,że zbyt dużo przeszkód i odpuściłam (jednak 22lata różnicy to za dużo). Momentami żałuję,bo naprawdę było wspaniale. Ale wydarzyło się też tyle przykrych rzeczy,że po prostu było mi bardzo ciężko.
Ale zawsze będę to powtarzała i powiem kiedyś mojej córce (jeśli będę ją  miała) kiedy będzie już dorosła i rozsądna,że wiek nie gra roli,bo tak naprawdę liczy się wnętrze, a nie metryka....
Pozdrawiam!

Ogólnie związek dwojga ludzi, gdzie jest duża różnica wieku, niesie ze sobą duże ryzyko. Trzeba pokonać wiele przeciwności.Począwszy od samej akceptacji tej drugiej osoby (bo czasem są to dwa skrajnie różne światy),aż po relacje z otoczeniem. I tutaj też jest kolejny problem. Bo niby wiesz,że inni nie układają twojego życia, nie powinni się wtrącać i ich gadanie jest bez sensu,ale jednak... jednak czasem to dokucza, robi przykrość.Bo czujesz,że wytykają palcami zamiast wspierać.Otoczenie to też nie jest,aż taki duży problem jak rodzice...rodzice, którzy są totalnie przeciwni i na każdym kroku starają się oczernić, wytknąć jakieś wady wybranka. Ale wiadomo, każdy przypadek jest inny. I chyba właśnie najważniejsze jest,żeby dobrze się zastanowić, zrozumieć i być pewnym. Wtedy pokona się wszystkie przeciwności. Tylko dlaczego czasem takie to trudne...

Między mną, a moim narzeczonym jest 10 lat różnicy. Nasze losy dziwnie się przeplatały. Już w podstawówce go znałam, bo koleżanka miała starszego brata, a on był właśnie jego kolegą. Pamiętam, że jako małolata dałam mu się wpisać do "złotych myśli" i razem się dzisiaj śmiejemy z tego wpisu. Na początku, po odnowieniu pseudoznajomości z czasów, kiedy chodziłam do podstawówki, nie mieliśmy zamiaru spotykać się ze sobą by stworzyć związek. Rozmowy nas jednak pochłaniały. Coraz częstsze spacery, wyprawy do kina, dyskusje o wszystkim i o niczym sprawiły, że po pół roku przyjaźni nie mogliśmy udawać, że nie łączy nas nic więcej. Ja przez długic zas mydliłam sobie oczy, że to przyjaciel, bo jakby to mogło być inaczej itd. Obawy znajomych i rodziny oczywiście na początku były spore. Spore, kiedy nie znali mojego M., bo kiedy moi znajomi czy też rodzice zaczęli z nim rozmawiać, widywać się zmienili zdanie. Wiedzieli, że jestem szczęśliwa i że pomimo różnicy wieku po prostu do siebie pasujemy. Dzisiaj po ponad dwuletnim byciu razem nikt nie wyobraża sobie, a zwłaszcza my, że moglibyśmy się rozstać. Nie ukrywam, że istnieją problemy związane z różnicą wieku, ale wierzę, że wszystko się układa kiedy ludzie tego pragną. Trzeba podejmować ryzyko, kiedy się czuje, że to coś ważnego. W mojej opinii, różnica wieku to jeszcze nic strasznego, bo gorzej kiedy mamy męża równolatka, a np. alkoholika czy mężczyznę, który nas nie docenia, a widuje i takie przypadki niestety.

Leemonka, w takim wypadku nie możesz się już zadręczać myślami czy dobrze zrobiłaś. Bez sensu wracać i myśleć jeżeli to tylko powoduje niepokój związany z podjętymi już decyzjami. Ja chcę wierzyć, że nic nie dzieje się bez przyczyny, a nasze kobieca intuicja nie zawodzi:)

Wiem jak to jest, bo sama tego doswiadczylam. Musisalam sie sprzeciwic wszystkim, aby z nim byc. Nie zaluje, bo teraz jestesmy razem od poltora roku i jestesmy na prawde szczesliwi:) Znalazlam swoja druga polowke, ale co ja musialam przesjc...Zero akceptacji z strony rodziny, jego znajomi ciagle "malolata, daj sobie z nia spokoj..." haha a teraz ta malolata jest mamusia jego slicznego syneczka, i duzo par moze nam tylko pozazdroscic:) Ale znam tez przypadek zanjomych, gdzie roznica wieku zaczela dopiero teraz dawac sie we znaki. Jej maz jest 13 lat starszy, che juz siedziec w domu, mniej wychodzic, chce wiesc najspokojniejsze zycia. I zaczely sie problemy...Mam nadzieje, ze ze mna tak nie bedzie.

Doskonale Cię rozumiem!Trzeba stawić czoła wszystkim i wszystkiemu.
Fajnie,że podjęłaś decyzję,że zawalczyłaś. A przede wszystkim,że Wam się udało.
Oby tak dalej, trzymam kciuki!

Maleństwo a mogę zapytać jaka jest między Wami różnica wieku??

Faktycznie różnica nie jest,aż tak duża,ale też całkiem spora. Dlatego domyślam się co musiałaś przechodzić. Ale tak jak pisałam, najważniejsze,że się udało.
Ja teraz muszę odpocząć od wszelkich związków. Na nowo uwierzyć w siebie, uwierzyć w miłość...
Pozdrawiam!

Moje doswiadczenia w tym temacie są takie: była przez 2 lata z młodszym o 15 lat od siebie chłopakiem- największą miłością w moim życiu. Niestety nie był wystarczająco dojrzały, żeby móc podjąć decyzję o naszym wspólnym życiu. Jego rodzice - moja córka i milion osób dookoła była przeciwna temu związkowi. I skończyliśmy go pół roku temu.Było nam razem fantastycznie. Kocham go do dziś ale wspólne życie było po prostu niemożliwe.

Był taki czas, że byłam skłonna zaprzedać duszę diabłu, żeby tylko świat mógł wyglądać tak, żebyśmy mogli być razem.

Miesiąc po naszym rozstaniu weszłam w związek z mężczyzną o 20 lat starszym. Zupełnie różne doświadczenie. Skończyły się fantastyczne uniesienia ale w zamian mam względne poczucie bezpieczeństwa. Coś za coś.

Kiedy patrzę na Heidi i Seala to zazdroszczę im wszystkiego. Mnie niestety zdarza się w życiu mieć albo jedno albo drugie.

Natomiast mam duże przekonanie, że to nie wiek ogdrywa kluczowe znaczenie w tym, czy można się w kimś zakochać czy nie.

Życzę szczęścia  i odwagi w walce o własne szczęście

to ze kobieta w starszym facecie szuka utrzymania wymyślają laski które są zazdrosne o to ze któraś znalazła faceta bogatego i nie jest z nim  dla kasy tylko z miłości... takie laski najczęściej określają cie mianem''szmaty''a tak naprawdę zazdroszczą i w głowie maja myśl tez chce takiej miłości... zdarza się tez tak że starsi faceci chcą pokazać przed kolegami '' ja mam młoda dupę a wy swoje zony'' ale bardzo rzadko... przecież miłość nie zna granic prawda??myślę ze jak to o ciebie chodzi to nie masz się czym przejmować przecież ty sama najlepiej wiesz czego chcesz od życia i co masz w głowie czy kochasz go naprawdę czy jesteś z nim dla kasy... i pamiętaj jedno to jest tylko twoje życie i to od ciebie zależy jak nim pokierujesz..;-) pozdrawiam

sama jestem w zwiazku z 12 lat starszym facetem.I wiecie co?
Ani razu nie zalowalam,ze jestem z nim.

Rękami i nogami podpisuje się pod tym co napisała atina. Jeśli się ludzie kochaja to po co im niszczyć, życie. Tu też chodzi o tolerancje. Maleństwo moja przyjaciółka ma tyle lat co ja i jest z kolesiem 15 lat od sieiebie starszym- i nie mów mi, że to jest nie możliwe. Oczywiście jest możliwe tylko nie trzeba sie przejmować zdaniem starych moherów oraz ludzi ograniczonych.

dla pocieszenia on 42 a ja 20,naszczescie jestem z innym mezczyzna najkochańszym na świecie ale też starszym tylko o 10lat

To przykre że nawet rodzina tak do końca nie zaakceptowała Twojego wyboru,przecież teraz tworzycie rodzinę macie dziecko i nikt już tego nie zmieni.Najważniejsze jest to zebyście Wy byli ze sobą szczęśliwi,kochali się i wspierali.
U mnie na początku naszego związku rodzice oczywiście nie byli zadowolenie,ja panienka z liceum i prawie trzydziestoletni facet,fakt znali mojego męża już wczesniej bo pochodzimy z tej samej miejscowości, jako człowiekowi nic nie można mu było zarzucić i to chyba przeważyło szalę że pogodzili się z tym że takiego dokonałam wyboru.
Twraz wiem że są bardzo zadowoleni z męża jako zięcia,zresztą On jest bardzo dobrym człowiekiem.

Witam wszystkich, ja jestem w takim zwiazku juz ponad 2 lata. Moj facet jest 11 lat starszy, ale ma juz wlasna przeszlosc...byla zona, dzieci. Walczylismy oboje o akceptacje wszystkich, zyby mimo roznicy wieku byc razem. Mozna powiedziec ze sie udalo, ale ja nadal nie znam jego rodziny, bo oni mnie nie akceptuja, a on nic nie robi w tym kierunku, zeby mnie z nimi poznac. Poza tym ta nie tak duza roznica wieku zaczyna byc dla mnie przepascia. Mam tylko 26 lat, a z wolnej, wesolej i pelnej zycia dziewczyny moj facet zrobil kuchte, kelnerke i gosposie. On niczym sie nie interesuje, to ja martwie sie czy sie jakies produkty w domu nie koncza, a jak nie daj Boze zapomne, ze nie ma czegos i nie zostalo na czas dokupione, to jest jazda i awantura. Nie ma z jego strony wdziecznosci za nic, z sarkazmem dziekuje za obiad czy jak mu cos kupie...sam mi nic nie kupuje, no chyba ze z okazji...a byl taki cudowny...pamietam jak mowilam wszystkim na poczatku, ze to ten jedyny facet, ktory zawsze bedzie mnie adorowal i przynosil mi kawke do łozka, a teraz nie dosc ze nie mam kawki, to jeszcze musze przy nim na czas tanczyc jak mi zagra. wiem ze to toksyczny zwiazek, ale nie potrafie odejsc. dawno przestalam go kochac, ale boje sie samotnosci i tyle. daje z siebie 1000% dla kogos, kto mi nigdy tego nie odda, dla kogos kto nie ozeni sie ze mna, bo jest po rozwodzie i moze nie chciac juz dzieci, bo ma wlasne...dlatego przestrzegam wszystkich przed takimi zwiazkami, bo to tylko wyrwane lata z zycia. napewno nie wszyscy sa tacy, zdazaja sie faceci oddani i kochajacy, ale po tym wszystkim co przezylam nie potrafie uwierzyc, ze cos sie zmieni i ze znajdzie sie ktos kto mi da z siebie przynajmniej szacunek...Dziewczyny jesli jestescie w zwiazku ze starszym facetem, nie dajcie sie zagonic do kuchni i nigdy, przenigdy nie rezygnujcie z wlasnych marzen...zwłaszcza tych mlodzienczych...Pozdrawiam

Malenstwo<3 dzieki za rade...wiele razy probowalam z nim rozmawiac, ale on poza internetem, meczami i wlasnym "ja" nic nie widzi. czasem sie zdaza ze mowie do niego, a on mnie nie slyszy tak jest zajety innymi rzeczami, a jak go prosze, zeby mnie posluchal i zaczynam mowic co czuje i ze jest mi z tym zle, to on tak poprostu mowi: to moze nie powinnismy byc razem, jak ci nie pasuje to sie rozstanmy. i to jest jego staly tekst, sarkastyczny ze on odejdzie, jak mi sie nie podoba, bo nie ma zamiaru sie zmieniac, dla niego tak jest dobrze. wiem, ze nie odszedl by bo ma za dobrze i tylko tak gada, ale to nic nie zmienia. chcialabym od niego odejsc, bo mam juz dosc tego wiezienia, ale nie mam odwagi, poza tym jestesmy za granica a nie w Polsce, a to dodatkowo komplikuje sprawe. nie wiem co zrobie, wiem tylko jedno...tak dalej byc nie moze, bo sie w tym dusze ;(

yvonne jesteś bardzo młodą osobą więc nie rozumiem dlaczego godzisz się na to wszystko i trwasz w tym związku.
Wiesz z jakiego powodu rozpadło się jego małżeństwo?-być może zachowywał się tak samo w stosunku do żony.Wydaje mi się w tym przypadku wiek nie ma najmniejszego znaczenia,Twój facet już po prostu jest takim typem że jak czuje stabilizację o nic nie musi się starać zaczyna traktować kobietę jak własność,nie szanuje jej a co najgorsze rozkocha w sobie a później szantażuje zakończeniem związku.To typowy egoista,jemu jest tak dobrze spełniasz jego zachcianki więc po co się starać.

WITAM WSZYSTKICH
Mam 20 lat i jestem w zwiazku z 34 letnim meżczyzną. Poznałam go w wieku 15 lat od roku jesteśmy małożenstwem. Mimo mojej wielkiej miłości do niego ta różnica wieku jest bardzo zauważalna np. on chce już mić dziecko a ja nie jestem na to gotowa , pozatym  chciałabym z nim częściej uprawiwc sex, ale on niby zawsze jest zmęczony. zawsze myślałam że moją młodość przeżyje troche inaczej. Nie zrozumcie mnie zle kocham go i chce z nim być ale chciałabym żeby było jak na początku. Normalny związk z udanym sexem. Prosze powiedzcie co mam zrobić. Od razu mówie rozmowa nie skutkuje.Z góry dziękuje.

ale to zależy od faceta, ja np. byłam z mężczyzną 14 lat starszym (zreszta pisalam o tym na forum) i miał nieziemski temperament (38lat).
eksplozja25505 no chyba nie pozostaje nic innego jak zmienić się w "kocicę" lub zaakceptować go takim jakim jest

to ja sie moze wypowiem. Mam 23 lata moj partner 49. Jestesmy ze soba od roku. Jak to w kazdym zwiazku raz jest lepiej a raz gorzej. Planujemy zareczyny w kwietniu na Wielkanoc oraz slub prawpodobnie we wrzesniu. Chcemy miec razem dziecko ale dopiero jak skoncze studia. Moja rodzina dlugo nie chciala tego zwiazku zaakceptowac, mama w pelni to zaakceptowala natomiast ojciec jest calkowicie temu przeciwny. Trudno. Natomiast jego rodzina akceptuje mnie w pelni, czuje sie przy nich dobrze, swobodnie. Ma dwojke dzieci doroslego syna i dorastajaca corke. Znajomi? Jego mnie zaakceptowali, zreszta w jego towarzystwie takie zwiazki to nic szokujacego, ma kilku znajomych ktorzy maja o wiele mlodze partnerki, natomiast moi znajomi, no coz, stracilam z nimi kontakt, zostala mi przyjaciolka z uczelni a tak to reszta sie odwrocila...Przykro mi bylo z tego powodu poniewaz w chwilach zalamania, klotni nie mam komu sie wygadac, wyzalic. Z persektywy tego roku niczego nie zaluje, jest dobrze, doskonale sie rozumiemy, sfera seksualna jest o wiele lepsza niz w poprzednim moim zwiazku, doskonale sie dogadujemy, czuje sie przy nim kochana, bezpieczna szczesliwa.

Na cudzym szczęściu swojego nie zbudujesz. Poczytaj wątki na Forum kochanek - niemal 100% z nich dostaje informację, że "w małżeństwie się nie wiedzie", a "z żoną są tylko dla dziecka".
Jeżeli uważasz, że brak ojca ma swoje skutki w Twoim dorosłym życiu, weź poprawkę na to, że tak samo będzie z JEGO dzieckiem i oszczędź mu tych cierpień.