nerwicowy chaos...... - Netkobiety.pl

Efcia rozmazałam sobie oko przez Ciebie..ale i tak prawie wszystko doprowadza kanaliki do wycieku.Dziś szukałam w necie adresu poradni.Jesteś dobrą osobą.Na prawdę.                                                                                                                                                                                                                      Po śmierci mamy,czyli jakieś 10 lat temu,wogóle nie wychodziłam z domu.Po kilku miesiącach-po tym jak wbiłam sobie film że jej duch mnie nawiedza-miałam wizytę u specjalisty.Agorafobia,erwica lękowa i depresja.Brałam szereg leków,w tym powszechnie znany na forum afobam,i było ok ale w moim ciele już ciasno i mało wygodnie się zrobiło.                                                                                                                                                                                                                       I pewnego dnia postanowiłam skończyć z prochami.Nie pracowałam od jakiegoś czasu,i uwierz mi-kiedy w końcu stanęłam w kolejce u pracodawcy całe niebo i wszechświat runęły mi na głowę:)Ale powtarzałam sobie-PRZESZKODA TO TWOJA GŁOWA...Udało się,4 lata normalności:)Mogłam sobie sama chodzić,jezdzić,sama ze sobą bez szukania punktów typu "tam sprzedaje Pani Bronia,a obok jest bank,więc uda mi się dojść do sklepu".Koszmar.                                                                                                                                                                                                       I pękło.SKOŃCZYŁO SIĘ.Moja choroba wyszła z ukrycia i boli w głowie i dusi w gardle i spina w ciele i paraliżuje decyzje i wprowadza chaos i nie pamięta jak to jest kiedy wszystkiego się chce...I jak każdy nerwus zdaję sobie sprawę z tego że to mnie nie zabije,że jest ok,to tylko wampir w mojej głowie.I wiem,że jeśli wprowadzę ład i porządek ipoukładam myśli będzie ok.Ale wampir nieśmiertelny jest.                                                                                                                                                                                                                                       Więc teraz myślę że nie ma sposobu prawda?I masz rację z szukaniem pomocy. Ale siedzę i wiesz co myślę?Że nie pokonam tego dziadostwa,że znowu się przyczai.Tak już z nami będzie zawsze?

czasem otoczenie sprawia że tacy jesteśmy niepoukładani....może powinnaś częsciej rozmawiać z ludźmi,według mnie ten wyjazd to zły pomysł:( bo bd się zle czuć w nowym otoczeniu....idź do psychologa, wybierz się gdzieś z kolerzanką zrób to co lubisz to cie trochę odstresuje.....pomiętaj masz dla kogo żyć  i musisz walczyć dla małego!!!! życze ci powodzenia!:*

Witajcie dziewczyny....
Powiedzcie mi co ja mam zrobic...
Zycie moje stało sie szare,nudne nijakie,beznadziejne.......nie chce mi sie nawet wstawac,mam tysiące mysli na minute nie potrafie sie skupic na jednej rzeczy za nic w swiecie!martwie sie o wszystko,wszystko widze w czarnych kolorach.co kolwiek zaplanuje z gory juz wiem ze to sie nie uda,w nocy budze sie i czasami płaczę o to swoje zycie,nie moge zasnąc pozniej,męczę sie,myslę o tym ze mam zmarnowane to zycie ,mązmnie zawiód tyle razy......od roku mamy problemy ze sobą w małzenstwie,finansowe,boje sie odbierac telefony bo odrazu mysle ze cos złego ktos cos powie,boli mnie głowa którą nie moge zadnymi lekami przeciwbólowymi zwalczyc,biore leki na nadcisnienie ale głowa boli prawie codziennie,nic mi sie nie chce,i najbardziej mi zal ze mąz patrzy na mnie i jak nic nie mowie to poprostu wychodzi,to boli,chciałabym by mnie zrozumiał....nie mam motywacji,kiedys bylam taką wspaniała szczęsliwą dziewczyną....Serce mi wali okropnie,...i mam ogromny żal do męza ze mnie zawiódł i obwiniam go ze to przez niego nic dobrego mnie juz nie spotka,ale on jest dobrym człowiekiem,stara sie i mowi ze duzo rzeczy mi nie mowił bo bym sie martwiła,ale ja jestem jakas psychiczna i nic nie rozumie.....

Dokończę,jestem.Do Anglii muszę wyjechać,nie ma odwrotu.A ataki zaczęły się przed przeprowadzką,jakieś półtora miesiąca temu.                                                                                                                                                                                                                     Walczę ale siły mi się kończą.I tu między wami szukam tak na prawdę samej siebie.Tylko wy mnie zrozumiecie,bo wasze dusze też są chore.                                                                                                                                                                                                                    A to miejsce daje mi o dziwo pewność,że radę:)                                                                                                                                                                                                                    Więc do rzeczy-nie umówię się z koleżanką,bo nikogo tu nie mam.A nie mam ochoty nikogo poznawać;zawsze byłam wyalienowana ale tera to już maks...Ogólnie jestem bardzo pogodna,typowy blizniak,rozgadana roześmiana,maluję,fotografuję.To znaczy tak było przed ciążą,w ciąży byłam twórcza ale jakoś bez uśmiechu,potem było chyba coraz gorzej a jak mały skończył 4 miesiące wszystko wróciło do normy.W ciąży miałam kilka ataków,ale nic tak poważnego jak po  śmierci mamy.Wtedy przyjeżdżało pogotowie bo spływałam po kafelkach,ciśnienie w uszach serce trzepocące w gardle i taki szum-trzask jako jedyny dzwięk wokół mnie.A teraz boję się że to wróci,sfiksuję nagle a mój mały synek będzie stał i płakał bo coś się stało ale nie wie co.Cholera jasna macie rację muszę do lekarza i to szybko.Zanim wyjadę,zanim zacznę nowe życie.Przetrwałam tragedie rodzinne,poród,rozstanie,raka. Jestem kobietą.Dam radę.Pozdrawiam was wszystkie i dziękuję że macie ochotę mnie czytać.Jakoś lżej z wami na sercu:)

TRUSKAWECZKO KOCHANA wiem z własnego doświadczenia,że nerwuski mają tendencję do obwiniania bliskich za niepowodzenia,koklusz i trzęsienia ziemi też przez nich.Ich dobry humor nas wkurza,bo nas nie rozumieją. Cokolwiek mówią,nas wkurza,bo nas nie rozumieją.Ciągle za mało się starają,za mało zarabiają i za mało wszystko za mało.To choroba robi z nas potworki.A teraz wyobraz sobie że masz masę pieniędzy willę i jest zajefajnie:)I wiesz co odkryjesz?Że nie potrafisz się tym cieszyć. Że wszystko jest pozbawione sensu. Też był czas kiedy bałam się otworzyć drzwi lub odebrać tel.I też obwiniałam za to faceta.Ale wiesz co?Czasami trzeba wziąść życie we własne ręce zamiast obwiniać innych:)Przytul go i powiedz że go kochasz za to chociażby że jest:)To nie on ma problem tylko ty-pamiętaj o tym.Ja zaczęłam tak postępować i działa ciągle działą:)Ania ma rację w kwestii spojrzenia w siebie pod okiem fachowca-skorzystam ty też tak zrób.A póki co-przytul swojego mężczyznę,życie jest takie krótkie,to nie jego wina że jest w tobie mrok.                               A te bóle głowy....to chyba już taki schemat u nerwusków że czacha dymi prawda?Pozdrawiam gorąco.