Zdrada=strata. A co z zyskiem? :) - Netkobiety.pl

U mnie zyskiem jest większe zdystansowanie do codzienności, zdrowe takie.

Neko nieraz zastanawialam sie jak to jest kiedy ten "brudny "zwiazek sie konczy bo przyznam ze nieraz mam ochote to skonczyc w cholere ale widze ze ten smrod bedzie sie za nami ciagnal do konca zycia. Dlaczego ludzie ludziom robia takie rzeczy? Ktos sie niezle zabawil naszym kosztem a my musimy z tym zyc. W obecnej sytuacji pan maz chodzi sobie na ryby a ja zyje z tym gownem. Czuje sie z tym potwornie samotna jakiekolwiek rozmowy na ten temat nie maja juz sensu bo ile mozna to walkowac wiec nie rozmawiamy juz prawie wcale. Rozmowy na inne tematy jakos sie nie kleja bo zawsze stoi miedzy nami"to". Podczas zwyklej rozmowy wjezdzaja mi sceny przed oczy jego z nia. Jak w filmie. Jaki wiec z tego zysk? Zycie w piekle i potworna meczarnia. Czasem mysle wieczorem zeby isc juz jak najszybciej spac bo chociaz wtedy sie wylaczam. Jak sie rozwiode to ta trauma i tak bedzie do mnie wracac .Co to za zycie po takim czyms.

Eni.lij Dlaczego nadal z Nim jesteś?

Też nie widzę zysku.
Mam bardziej zrytą banie niż wcześniej,  nie wierzę że ktoś mnie może kochać,  nie przeżywam tak głęboko emocji jak wcześniej.
W życiu jest mi trudnej bo jestem sama.
0 zysków.

Zdrada nie niesie ze sobą zadnego zysku. Tylko niszczy zaufanie w związku. Czasami gdzieś można przeczytać, że działa jak terapia szokowa i może być pretekstem do rewolucji w relacji. Ale tak naprawdę to coś, do czego uciekają się tylko ludzie słabi i bez szacunku do partnera. Relacje można zmieniać, rozmawiając ze sobą.

W życiu wybaczyłem jedną zdradę. Dziewczyna zmieniła się na kilka miesięcy, po czym powróciła do starych schematów. Na koniec jeszcze raz mnie zdradziła, bo kto nie ma oporów, by zrobić to raz, dlaczego miałby nie zrobić tego kolejny raz?

A ja mam swego rodzaju zysk ze zdrady. Jestem z zupełnie innym człowiekiem, chociaż na tamten czas nie uważałam żeby było mi tragicznie, to teraz mam dużo lepszego człowieka przy sobie. Inna rzecz jest taka, że już wiem że potrafię być sama i dam sobie radę mimo wszystko. Kolejna jest taka, że już nie boję się stawiać wyraźnych granic bo patrz wyżej nie boję się że zostanę sama. Wiem, żże chociaż aktualnie tak myślę to świat na żadnym facecie się nie kończy. Ach no i coś co uważam za plus to to że już teraz wiem ze nigdy nie mogę być pewna ze coś jest mi dane na zawsze więc staram się chwytać chwilę i cieszyć się że teraz ten, którego kocham jest przy mnie.

Eni.lij świeżo - 4 miesiące od kiedy wiem. Mi się wydaje, że nie będę żałowała moich decyzji. Ale to się okaże za jakiś czas. Zresztą ja zaznaczam zawsze i wszędzie, że to czy ja i On będziemy razem to nie jest istotne w tym wszystkim. Najważniejsze, że ja się z tego podniosłam i nie żyję już zdradą. Nie wraca ona do mnie. Wstaję rano i nie myślę o tym, że mąż mnie zdradził. Słucham tego co do mnie mówi, patrzę na niego, na to co robi, by mi udowodnić swoją zmianę, to, że zrozumiał  i nie dokładam w myślach zdania: "a jednak zdradził".  Nie żyję przeszłością. Jestem w nowym związku. W związku na innych zasadach, z innymi priorytetami i tylko pozornie tym samym człowiekiem (którego nie postrzegam jak mojego zdrajcę).  Ja jakiś czas temu podjęłam decyzję o rozwodzie i odejściu od męża. I jak ruszyłam tą ścieżką to rozsypałam się znowu na kawałki. Wiesz dlaczego? Bo w głębi duszy w ogóle nie chciałam tego. No, ale myślałam, że powinnam bo zdradził, oszukał, itd. Że muszę to zrobić, bo inaczej Jego nie spotka kara, bo przecież On mnie nie może kochać skoro zdradził, skoro chciał innej. I na nowo zaczęłam grzebać w sobie - skąd te emocje, ten ból. Zrozumiałam, że wybaczenie to nic złego, że danie szansy to nie powód do wstydu. Bo dzisiaj - takie mam wrażenie - dużo ludzi uważa, że wybaczyć zdradę to wstyd. Zresztą ja całe życie wmawiałam sobie, że takich rzeczy się nie wybacza i że to definitywny koniec związku. A jednak...I właśnie to wyobrażenie mnie samej jakie nosiłam w sobie utrudniało mi uporać się do końca z traumą zdrady. Zdrada zabiła więc moje wyobrażenia: związku, męża, mnie i miłości... Ale dzięki niej zrozumiałam też, że to były tylko wyobrażenia, że nijak mają się do mojej rzeczywistości...Mogłabym żyć nimi dalej, ale czy warto?
Niedawno spotkałam pewną znajomą starszą Panią. W rozmowie Ona powiedziała, że nie wie co się dzieje, ale w jej otoczeniu wszyscy się teraz rozwodzą. Jej rówieśnicy, znajomi, wydawałoby się zgodne małżeństwa - od kilkudziesięciu lat razem. I naszła mnie właśnie taka refleksja, że ludzie kiedyś byli ze sobą mimo zdrad, problemów bo kiedyś rozwód wiązał się z jakimś tam piętnem a dziś to chyba jest na odwrót (oczywiście nie uważam, że rozwód czy rozstanie to coś złego. Jeśli ktoś naprawdę tego chce to oczywiste jest, że nie powinien ciągnąć nic na siłę i zakończyć związek. Jeśli jednak naprawdę tego chce.). Dzisiaj chyba zostać ze zdrajcą to powód, by zostać przez kogoś wytkniętym palcem (bo przecież mężczyzn, uczciwych na świecie jest wielu i szkoda czasu na tego prostaka, po co się męczyć, i tak zdradzi znowu, skoro już raz zdradził itp).
Ale to tylko moje wnioski, mogę się mylić . Ja wiem jedno:  kocham tego "prostaka" mimo wszystko i wierzę, że On też kocha jednak mnie. Że zrozumiał i nie zrobi już więcej tego błędu. Uważam, że właśnie dlatego, że Go ciągle i mimo wszystko kocham warto przynajmniej spróbować i dać Mu szansę.

Memo331 "Przypomniałam sobie jaką byłam osobą przed erą pod tytułem " mąż" znam to! Znam! 

Do pewnych rzeczy dojrzewa się w czasie. Tak będzie również z Tobą Eni.lij...U mnie mija już rok, a wszystkie etapy powtarzają się nadal cyklicznie. Są to już echa, a ja jestem o tryliard przemyśleń dalej Wiem, że dla Ciebie będzie to truizm, ale wierz mi: czas naprawdę leczy rany albo przynajmniej zmienia perspektywę Ktoś, kto tak otwarcie jak Ty przyznaje się do prawdziwych przyczyn pozostania w związku po takich emocjach, nie może być słaby

Cieszę się , że zajrzałeś właśnie tutaj Znam Twoją historię, podoba mi się sposób w jaki ją relacjonujesz Czy jednak w całokształcie nie wyniosłeś żadnych korzyści? Ładna buzia nie zrekompensuje pustki uczuciowej Ty już to wiesz przecież

Jesli bedziesz siedziec i czekac aż sie SAMO zrobi to mozesz tak jeszcze czekac dlugo.
nic sie samo nie zrobi. Ty musisz cos zrobic.

Nie wiem, czy to Ci pomoże, czy zaszkodzi...ja emocjonalnie uzależniłam się od swojego męża...w kryzysowej sytuacji patrzyłam na siebie JEGO oczami...widziałam tylko SWOJE wady, SWOJĄ winę, SWOJE błędy... musiałam zmierzyć się z jego agresją słowną, z jego tęsknotą za "tamtą" kobietą, z porównywaniem "in minus", z oskarżeniami o zniszczenie mu pięknej przyjaźni ( nie ze mną niestety )...aż w pewnym momencie zrozumiałam, że jestem jeszcze JA. Mój (nasz) syn, moje Ja, mój świat, moje marzenia...MOJE

co bym zrobila? to co zrobilam

odejscie i uleczenie siebie
duzo czytam i stosuje wyczytane rady w zyciu
zaczelam sie w koncu wsluchiwac w siebie

bo do tej pory zawsze innych stawialam ponad soba  - nawet obcych, tak bylam nauczona.

pozbylam sie lęków, wiem,ze cokolwiek by sie nie stalo to sobie poradze, bo jesli w cos wierzę,to wlasnie w to, ze zawsze jest wyjście. trzeba je tylko dostrzec. a jak nie widac - to samemu je stworzyc.

robie tez to co jest teraz modne: wychodze ze swojej strefy komfortu. a raczej powiekszam ją nieustannie. i zaczęło mi to sprawiac ogromna frajde - takie male zwyciestwa na drodze do spelnienia zyciowego marzenia które mi sie niedawno skrystalizowalo

nie dam Ci konkretnej rady
kazdy musi sam odnalezc swoją droge i swoj sposob. ale jedno jest pewne: siedzenie i czekanie niczego nie zalatwi.

Nieee. Psycholog nie będzie Ci mówił jak masz zrobić. Psycholog w zasadzie może Cię tylko pokierować, pomóc Ci dojrzeć pewne rzeczy, których nie widzisz. Całą pracę i tak musisz odwalić Ty Eni.lij. Nikt inny tego za Ciebie nie zrobi.

Złoty środek? Nie ma uniwersalnej recepty, która mówi jak wyjść na prostą. No w sumie uniwersalne może być tylko założenie, że to Ty musisz wziąć odpowiedzialność za siebie.

Dzieki V. To jest budujace co napisalas. Zazdroszcze Ci tej sily ktora masz. Moze byloby latwiej jakby na swojej drodze na co dzien spotykalo sie jakis ludzi po przejsciach. Niestety ja mam chyba pecha bo takowych nie spotykam. Samych tylko szczesliwych temu sie dziecko urodzilo ten sie zareczyl.Szlag mnie trafia ze tylko ja mam takie popaprane zycie.Chociaz tu mozna spotkac takich co cos przezyli i jakie wyciagneli z tego wnioski.

Hehe   myślę, że jesteśmy jednak w mniejszości

Eni.lij zauważ, że połowa tych ludzi jest szczęśliwa ... w swojej nieświadomości.

Mąż kochanki mojego męża też jest szczęśliwy. Niestety nie zdobyłam się na obdarcie Go ze złudzeń.

No dobra napisze jeszcze. Czytalam troszke wasze historie ale nie do konca wiem jak sie skonczyly. Moze jeszcze kiedys popiszemy.

Jedyny "zysk" ze zdrady mojego męża to taki iż przekonałam się że co mnie nie zabije to mnie wzmocni.Okazało się że jestem o wiele silniejsza niż myślałam. Już nie jestem tak zaślepiona miłością jak kiedyś więc dostrzegam więcej. Niestety ale strat było więcej niż zysków...

Wiecie co przemyslalam sobie to troche. Uwazam ze bardzo duzo racji ma -V-.poczytalam troche jej posty nie wszystkie bo jest ich bardzo duzo. Bardzo mi sie podobalo o tym psie. Kto nie wie o co chodzi niech zagladnie. Dobrze to okreslil rowniez Priorty ze zdrada to smierc lub poczatek dlugiego konania w nieufnosci az w koncu uczucie sie wypali. Zyje z tym piaty rok i przyznaje to szczera prawda czy ktos tego chce czy nie.Cala reszta to oszukiwanie siebie ze jest inaczej.Patrzac z perspektywy czasu to mysle ze okolo 2 lata po zyje sie w jakims zaslepieniu i amoku. Potem nastepuje czas otrzezwienia i zaczynaja do czlowieka dochodzic niektore rzeczy. Jakby klapki spadaly z oczu. Kto jest swiezo po zdradzie nie zrozumie. Musi z tym troche pozyc. Mysle ze po takim czyms ludzie powinni sie rozstawac ale  niektorzy nie sa tacy silni zeby to zrobic. Od tego juz nie ma odwrotu juz nie ma tego co bylo zostala przekroczona granica ktorej sie nie przekracza w zwiazku. Po takim czyms zyje sie z kims bo sie zyje ale juz obok siebie patrzy sie na partnera jak na zupelnie odrebnego czlowieka takiego wrecz obcego. Czasem czlowiek sobie wmawia ze jest inaczej bo tak bardzo tego nie chce ale prawdy nie oszuka . i niestety albo ktos godzi sie na to dziwne zycie po albo odchodzi

Talerzyku kochany ja Tobie zycze jak najlepiej ale widzisz moze ja tak to widze bo zyje z tym dlugo. Spojrzmy prawdzie w oczy nie ma juz tego oddania jednosci nie ma tego "my". Czy ktoras z nas oddala by sie bez reszty takiemu facetowi? Moze to wlasnie jest jeden z plusow tego wszystkiego ze nie. Moze tak jest lepiej.Moze bede zyla z tym moim mezem ale juz inaczej i to jest przykre to boli ze nie mozna tak zufac do konca bo w glebi serca chcialoby sie inaczej. Ale swiat jest brutalny kazdy jak przyjdzie co do czego to mysli tylko o sobie i chyba czas sie z tym pogodzic. Przykre tylko to w tym wszystkim ze dzieci po rozstaniu maja juz tylko matke ojciec ma je juz gleboko. Jakby przestawaly byc jego dziecmi. Malo jest takich facetow co dba potem o swoje dzieci. Przewaznie dbaja juz tylko o kochanke i jej dzieci.

Jak to powiedziala kiedys moja dobra znajoma"jakie te baby cwane a jakie te chlopy glupie". Bez obrazy dla panow co maja wlasne zdanie i wlasny rozum bo sa i tacy ale ich jest zdecydowanie mniej. Przewaznie ta co przed nimi rozlozy nogi 5 razy dziennie to zrobi dla niej wszystko nawet przestanie byc ojcem dla wlasnych dzieci.

Widzisz u mnie jest inaczej. Dlatego napisałam ci o tych butach. Mój mąż jest wspaniałym ojcem i zawsze nim był. Mąż z niego też fajny wbrew pozorom . I w końcu mój mąż rozumie (nareszcie) co stało się w naszym życiu i co najważniejsze wie dlaczego. Wie już jak czułam się ja gdy się wydało. Przestał zaprzeczać. Przeżył swoją zdradę bardzo, bo zrozumiał, że to czym chciał podbudować swoje poczucie własnej wartości, stało się gwoździem do jego własnej trumny... Mój mąż powoli zaczyna rozumieć czym jest wewnątrzsterowność. Oby odkrył to "zjawisko " w końcu w pełni.

Kochana tu nie chodzi o to, czy Ty i Twój mąż będziecie razem, czy ja i mój mąż będziemy razem. Rozwód to nie jest koniec świata. Chodzi o to, żeby zrozumieć, że Ty kierujesz swoim życiem, że tego "MY" tak naprawdę nigdy nie było. Zawsze byliście TY i ON, zawsze byłam JA i ON - mój mąż. Dwoje odrębnych, innych od siebie ludzi. Dwoje zwykłych ludzi, którzy zdecydowali się być razem. Razem to nie znaczy poświęcić się dla kogoś, oddać bez reszty, zapomnieć o swoim istnieniu dla tej osoby...Razem znaczy być koło siebie, ale dalej jako JA i TY.

Ja tylko to chciałam Tobie przekazać. Bo między innymi, kiedy to zrozumiałam to zaczęłam być gotowa na odbudowywanie siebie...Nie chciałam, broń Boże, byś przyjęła mój punkt widzenia. Ani nikogo innego. Chciałam zmotywować Cię, być odkryła Swój. Który niekoniecznie musi być taki jak u memo331, talerz123, _v_, czy priorty (wybrałam przypadkowe osoby). Wiesz dlaczego ja wierzę _v_, że Ona uporała się z tematem zdrady, mimo że ma inne wnioski od moich? Bo Ona się już nie zadręcza. Ona jest pewna swoich decyzji i tego co pisze/robi (przynajmniej takie mam wrażenie, po tym co przeczytałam .).

Dlatego pisałam, że każda historia jest inna, każda zdrada jest inna a każdy zdradzacz ma swoje jakieś tam pobudki i wytłumaczenie dla swojego czynu, każdy zdradzony wyciągnie odpowiednie wnioski dla siebie. Ważne, żeby w ogóle to zrobił.

Dlatego wypowiedziałam się w tym temacie i nazwałam go kontrowersyjnym. Bo zdrada zawsze równa się koniec małżeństwa. Bo zdrada zawsze zabija i niszczy. Kończy. Ale pozwala też zacząć coś na nowo. Choćby na nowo odkryć siebie. Na nowo nadać wartości swojemu życiu. Na nowo zdefiniować siebie. Dlatego napisałam, że dla mnie zdrada=kryzys tożsamości. Lub związać się na nowo - niekoniecznie z tym samym partnerem. Ale jeśli i on zrozumiał i rozpracował zdradę to dlaczego nie? Jeśli nadal się kochacie, to dlaczego nie spróbować na nowo? Moje małżeństwo nie ma za zadanie przetrwać. Moje małżeństwo się skończyło. Obecnie jestem w drugim z tym "samym" facetem ( ps. Summerko, jeśli to czytasz - długo zajęło mi zanim zrozumiałam Twój post, skierowany do mnie na moim własnym wątku. Ten pierwszy . Dziękuję ). I wiemy jakie błędy popełniliśmy w pierwszym i czego w tym drugim już być nie powinno.

Powodzenia.

Summerka wywołałam Cię, chyba moim postem

Edit:
A nie  -  widzę, że byłaś TU wcześniej .

Talerzyku nie wiem czy tak rzeczywiscie kazda osoba ktora tu zaglada tak do konca sie uporala. Bo jakby sie uporala to po co by tu zagladala tak naprawde. No chyba ze to forum tak wciaga ze nie da sie bez niego zyc. Kiedys bym nawet nie pomyslala zeby czytac o jakis zdradach i problemach w zwiazku bo mnie to nie dotyczylo. A teraz siedze analizuje rozkminiam sama nie wiem po co. Mozna by ten czas spozytkowac inaczej. Znowu jak sie robi cos innego to sa momenty ze zaczyna cos wracac i bolec jak cholera.zaczelam tu pisac uczac sie testow na prawo jazdy nie myslalam ze czyjes spogladniecie z boku moze byc przydatne. Za zadne posty sie nie obrazam po prostu wyciagam z nich wnioski.Dzieki za wszystkie rady i oceny aczkolwiek uwazam ze jak ktos czegos nie przezyl to nie zrozumie wiec wyciagam tylko te wnioski ktore wiem ze sa dla mnie sluszne. Talerzyku zycze Ci wszystkiego fajnego wiem ze fajnie jest ze zrozumial ze nowy zwiazek itp. Tez tak mialam tylko pamietaj ze bedziesz przechodzic rozne etapy i beda momenty ze upokorzenie moze wzisc gore. Mam nadzieje ze sobie wtedy poradzisz i zrobisz to co bedzie dla Ciebie sluszne.

Dzieki Sammurka za rade. Nie powiem bardzo mi to pomoglo co napisalas. To MY nie istnieje. Wiem dzisiaj ze to byl blad ze tak myslalam.Niestety kazdego chlopa juz tak widze nie tylko swojego. Chyba za duzo takich widzialam. Wystarczy sie zastanowic jak facet by sie zachowal gdyby zostawil rodzine.Niestety ja nie widze tego dobrze w momencie gdy pojawia sie druga baba to ona bedzie robila wszystko zeby bylo najlepiej dla niej i dla jej dzieci. Dzieci faceta to ona ma gleboko w dupie. A facet zrobi wszystko co ona chce. Taka prawda.

Summerka nie zastanawiam sie juz czy sa czyste czy nie .Moj maz kiedy nie potraktowal mnie nawet jak czlowieka czysty nie byl wiec mam to juz gdzies. Juz nie mysle o nim zeby bylo mu dobrze tylko o sobie.Gdybys zapytala mnie o zdanie na te tematy pare lat temu odpowiedzialabym Ci inaczej. Pewnie w niektorych rzeczach mialabym zdanie podobne do Ciebie i dziwilabym sie ze ktos moze myslec inaczej ale po takich przezyciach po takiej krzywdzie zadanej przez bliskiego czlowieka czuje sie juz inaczej. Swiat i ludzie juz nie sa tacy jacy sie wydawali ze sa. Kiedys tego nie przezylam wiec nie rozumialam. Dzisiaj wiele rzeczy zrozumialam bo je przezylam.Tak to dziala i tyle. A ze to smutne ze czlowiek tak konczy no to trudno.Chcialabym dzisiaj byc ta osoba (po czesci)ktora bylam kiedys ale to juz niemozliwe.

Nie chodzi o to, żeby być "czystym" wobec mężą, który wobec ciebie też nie był "czysty", ale o to, żeby spróbować zbudować związek na mocnych podwalinach. U ciebie, czy też u was takich nie ma. Bo zamiast miłości jest żal, zamiast zaufania jest zwątpienie a zamiast szacunku jest strach. Po co w takim razie tkwicie w takim układzie, raniąc się nawzajem?

Napisz może jaka byłaś przed związkiem, gdy żyłaś sama dla siebie. Przypomnij sobie jak to jest liczyć na siebie, nie bać się, co zrobi drugie. Jak to jest czuć się człowiekiem z wolną wolą.

Eni.lij, NA SZCZĘŚCIE tego, co było nie da się odbudować. Sama widzisz dokąd to, co było ciebie/was doprowadziło. Nie słyszysz tego, co ci mówią dziewczyny, które uporały się ze zdradą: przestały żyć w ILUZJI, zdrada spowodowała, że straciły ZŁUDZENIA i zaczęły patrzeć na rzeczywistość taką, jaka ona jest. Jak się ciebie czyta to trudno oprzeć się wrażeniu, że ty nie chcesz pozbyć się złudzeń. Żyłaś w swoim iluzorycznym świecie, w którym miłość i związek to zlanie się z drugą osobą i nadal chciałabyś żeby ta iluzja trwała. Nie chcesz wziąć odpowiedzialności za SIEBIE I SWOJE życie. Nie przyglądasz się sobie i swoim pragnieniom, nie próbujesz dotrzeć do źródeł swoich lęków. Chcesz aby ktoś cię przygarnął i zaopiekował się tobą jak dzieckiem a musisz to zrobić sama - SAMA musisz się zaopiekować SOBĄ. Tkwisz w pustce emocjonalnej, bo uciekasz przed samotnością zamiast skonfrontować się z nią, trwasz w związku bez miłości tylko po to żeby uniknąć samotności. Strach przed osamotnieniem kierują tobą i twoim życiem. Pozwalasz mu sobą kierować.
Może napisałam trochę zbyt mocno (choć uwierz mi, że się hamowałam), ale powinnaś popatrzeć na siebie i swoje życie trochę bardziej realnie i wreszcie wziąć za siebie i swoje życie odpowiedzialność.

No dobra to powiem Wam . nie mialam w dziecinstwie milosci wychowalam sie bez ojca i z matka ktora mnie bez przerwy krytykowala. Stad moja pewnie potrzeba akceptacji opieki i milosci.zawiodlam sie na jedynej osobie na ktora moglam liczyc. Zwykle jak ktos zostaje w takiej sytuacji to moze liczyc na rodzicow rodzenstwo itp. Ja zostalabym sama .jeszcze te osoby ktore tak judzily tak naprawde to moglby sobie ich wziasc na swiadkow przy rozwodzie. Niewiele potrzeba zeby naopowiadal ktos bzdur w sadzie. Chyba za duzo tych ciosow bylo. Moze sama zdrade mozna wybaczyc ale nie tyle. Kasia kicia bardzio trafne to okreslenie o tym obcym facecie. Szkoda tylko ze dochodzimy do tego zbyt pozno i wogole szkoda ze tak jest ale jak zycie pokazuje nie da sie inaczej.Summerka to nie jest tak ze nie ma juz wogole tej milosci. Z mojej strony jeszcze cos tam sie tli ale przyznaje ze ta cala sytuacja zabila duza czesc.. On przynajmniej byl szczery i mi powiedzial ze wtedy jak to sie dzialo to mnie nie kochal. Zreszta dziwne by bylo gdyby ktos kochal zone posuwajac kochanke. I teraz tym bardziej dziwi mnie to ze mi mowi ze mnie kocha i ze by zycie za mnie oddal.Nie rozumiem tego i jakos nie wierze. Zreszta juz nie zalezy mi az tak na tej jego milosci. W razie czego juz przygotowalam sie psychicznie na ta ewentualnosc gdyby mnie nie kochal.Kasia kicia jakby nie bylo beznadziejnie w tej calej sytuacji to przynajmniej mamy teraz w domu sprzataczki,praczki itp.

Eni.lij, w miniony weekend byłam w kinie na filmie: "Nawet nie wiesz jak bardzo cię kocham" Pawła Łozińskiego (polecam, do obejrzenia w kinach studyjnych). Film traktuje o relacji matki i córki, o której one opowiadają podczas wspólnej psychoterapii. Dlaczego piszę o tym filmie w kontekście twojej sytuacji? Bo jest tam bardzo fajnie pokazane jak córka ma dosłownie gula w gardle podczas spotkań z matką, bo matka chciałaby od córki tego, czego sama nie dostała jako dziecko, czyli bezwarunkowej miłości i akceptacji. Wniosk? Nie można od kogoś, kto nie jest twoim rodzicem oczekiwać, że da tobie to wszystko, czego poskąpili tobie rodzice.
W mojej ocenie powinnaś udać się do dobrego terapeuty żeby pozamykać minione etapy swojego życia i przeboleć wszystkie straty, które ciebie dotknęły. Niech to zamknięcie odbędzie się w relacji z kimś, kto pomoże tobie zrozumieć przyczyny i konsekwencje twoich dzisiejszych zachowań i emocji bez oceny.

Wreszcie znalazłaś jakieś zyski ze zdrady: "przynajmniej mamy teraz w domu sprzataczki,praczki itp."
To znaczy, że masz korzyść z tego romansu męża.

Przeoczyłam i nie przeoczyłam . U mnie sytuacja była o tyle skomplikowana, że męża oczarowała nasza wspólna "przyjaciółka" taka wiesz, z zaprzyjaźnionej z domem rodziny . W tamtym czasie często zastanawiałam się , co mnie bardziej "zdewastowało" : zdrada męża, czy nóż w plecy od przyjaciela. Pierwszy raz, kiedy lampka się zapaliła, to jakieś spotkanie w ich domu, na którym mój mąż tańczył zaciekle z panią domu. Po pierwsze nienawidzi tańczyć, po drugie zgodził się na to entuzjastycznie. Zignorowałam, bo czytaj wyżej, nie spodziewałam się noża w plecy od przyjaciela Drugi sygnał to rzucona mimochodem uwaga mojego męża, że : "pani X jak założy szpilki to wygląda całkiem nieźle" Mój mąż zwracający uwagę na takie "przyziemne " sprawy? hola, hola...
Ostatecznie oboje ułatwili mi sprawę, bo na imprezie w naszym domu zastałam ich całujących się wytrwale a u ich stóp- niemy świadek wydarzeń: śpiący mąż pani X, oraz mniej niemy świadek wydarzeń: syn państwa X, którego mój mąż bujał w wózku, aby płacząc nie obudził śpiącego tatusia...:D
Później poleciało. Mąż obsesyjnie zaczął dbać o siebie, zwracał uwagę w co się ubiera, jak wygląda, czy korzystnie czy też nie. Zaczął biegać, pływać. Codziennie. Okazało się, że pani X również zaczęła biegać i pływać Codziennie i najczęściej w tym samym czasie Wtedy już zaczęło mi się klarować. Mąż sypiał z telefonem pod poduszką, wychodził z nim do toalety. Równocześnie stał się zamyślony, nieobecny, jakby za czymś...tęsknił. Przestał kompletnie interesować się domem. Poważnie, nie interesowało go nic. Praca, kanapa, basen, bieganie. Ale to był dopiero początek słodkiej fascynacji, która miała swoje apogeum pół roku później Sprawdziłam laptop i historię przeglądania. Nóż tym razem w serce. Wielokrotne odwiedzanie jej profilu na fejsie ( który założyła dokładnie w tym samym czasie ), wyszukiwanie jej imienia w przeglądarkach internetowych...poczułam się jakby ktoś dał mi w twarz. Awantura, w czasie której wyśmiał mnie, że mam chore podejrzenia, w ogóle jestem chora...z zazdrości, to koleżanka z pracy, znajoma i to nasza, wspólna , jak mogłam (!!!) o niej (!!!)  pomyśleć w ten sposób (!!!) i wiesz co? standard: uwierzyłam mu Uwierzyłam, jednak z ograniczonym zaufaniem Czas mijał, mąż był dla mnie naprawdę: czarujący przeszły święta BN, Nowy Rok. Sytuacja nie zmieniała się ani na jotę. Wtedy już miałam pewność, że historia rozgrywa się gdzieś w przestrzeni, która jest dla mnie niedostępna. Mąż pozmieniał hasła wszędzie, kasował historię przeglądarek tłumacząc mi, że nie życzy sobie "szpiegowania" go. Łapałam się na tym, że mi się przygląda, zaczął komentować mój ubiór, moją figurę, sposób bycia. Dziś wiem, że porównywał mnie z Nią, porównywał tak, abym wypadała niekorzystnie. Dalej historia nie warta nawet wzmianki Ogólnie kłamstwa, kłamstwa, kłamstwa, które z jakiegoś powodu wyławiałam na światło dzienne jak ryby w przepełnionym stawie
Myślałam kiedyś, że tego nigdy mu nie wybaczę. Do momentu, kiedy znalazło mnie olśnienie :)Nie mam mu czego wybaczać lub nie. Jest osobną jednostką, która w danym momencie życia podjęła daną decyzję. Będzie z nią szedł przez życie, tak samo jak i Ona. Ja podjęłam swoje decyzje i również pójdę z nimi przez świat Ta sytuacja odarła mnie ze złudzeń w życiu, ale była też swoistą lekcją, która zmieniła moją perspektywę. Pamiętam taką przyjaciółkę tego forum o nicku josz. może będę mieć kiedyś okazję podziękować jej za serce, które miała dla mnie w tamtym czasie