Między byłym mężem a obecnym partnerem - Netkobiety.pl

a dlaczego wyszłaś za mąż za tego człowieka ?
Kochałaś go ?

Prawdziwa miłość nie umiera.

Bullet ostrzegał Cię przed przedawkowaniem lekarstwa, że samopoczucie będzie kiepściutkie?.

Beata
Musisz się określić i znaleźć własną definicję, czym jest dla Ciebie miłość, związek, małżeństwo.
Co jest dla Ciebie priorytetem i Twoim światem wartości?.
Co jest dla Ciebie najważniejsze?.

Tak jak napisałem w swoim pierwszym poście choć odebrałaś go jako atak ?.
Najpierw zrozumieć siebie, swoje emocje, oczekiwania  ?.

Powrót ze względu na dzieci to moim zdanie niezbyt dobry pomysł i kiepski argument?
Grozi im jeszcze większą trauma niż ta, którą do tej pory przeszły?
Podobnie jak powrót z poczucia winy.
Dobrze tutaj Ci dziewczyny radzą.
Zanim cokolwiek zdecydujesz, najpierw musisz zrobić porządek z samą sobą.. Najlepiej będąc przez jakiś czas sama?
Bo póki co widać jak dłoni, że wdając się w romans, skrzywdziłaś nie tylko męża, dzieci rodzinę.
Zrobiłaś straszną krzywdę sobie.

Powiem Tobie ze swojego doświadczenia..
Po rozstaniu z niewierną dałem sobie czas. Ale nie rozważania, czy dać eks jeszcze szansę
Dałem sobie czas na zrobienie porządku z własnymi emocjami, na postawienie się do pionu i na odbudowę siebie.
Po rozstaniu ani nie szukałem, ani nie ładowałem się w żaden nowy związek
Wiesz dlaczego?
Bo nie chciałem nikomu zrobić krzywdy. Ani kobiecie, która by mi zaufała, ani co gorsza- sobie.
A uwierz mi, okazji nie brakowało ?

Wiesz, jak czytam Ciebie, te wszystkie Twoje rozterki i wątpliwości to chyba jednak uczucie do męża nie wygasło?
Choć bardzo byś tego chyba w obecnej sytuacji chciała i wszelkimi sposobami to chcesz z siebie wyprzeć?
Oczywiście mogę się mylić, ale coś w tym chyba jest?

Pozdrawiam
After

PS.
Tym wszystkim atakującym kochanków i kochanki.
Dla nich żona/mąż to zupełnie obcy ludzie i nie mają żadnych zobowiązań wobec ich partnerów.
Pretensje proszę kierować do tych, którzy się do czegoś wobec Was zobowiązali.
Bo skoro kochanek to uj, kochanka to urwa, to w takim razie jak się Wy się nazwiecie, skoro Was właśnie z nimi zdradzono

ja nie miałam do czynienia ze zdrada w swoim małżeństwie a tez krytykuje kochanki i kochanków, bo łamią społeczne i moralne zasady,
dziwne ze tak ich bronisz

Witaj Beato. Będzie to mój pierwszy post na tym forum, ale moja historia była bardzo podobna do Twojej, dlatego postanowiłam się wypowiedzieć

Co prawda nie miałam męża i dzieci, jednakże były partner był moim narzeczonym i planowaliśmy wspólną przyszłość, mieszkaliśmy razem. Również zostawiłam go dla innego mężczyzny, z którym była niesamowita chemia, cudowne rozmowy po świt i ta cała romantyczna otoczka

Również, tak jak u Ciebie, dopadły mnie różne przemyślenia, jednakże po kilku miesiącach, a nie po 3 latach. Wiedziałam, że z byłym narzeczonym było mi dobrze, dawał mi stabilizację i byłby wspaniałym ojcem. Nowy partner nie rokował tak ciekawie , choć był bardzo interesującym człowiekiem. Skończyło się tak, że rozterki mnie ciągle atakowały, nowy partner to widział, spadało jego poczucie wartości, czuł się porównywany...i w końcu odszedł ode mnie.

Wtedy dopiero przeżyłam szok! Dopiero wtedy miałam naprawdę czas, aby skonfrontować się ze swoimi emocjami. Pierwsza moja myśl była taka, żeby wrócic do narzeczonego ( w sumie bylismy rok czasu po rozstaniu), ale w efekcie nie zrobiłam tego. Pobyłam sama, chciałam się nauczyć samotności i nie uzależniać swojego życia od bycia w związku. Chciałam odnaleźć szczęście w sobie. I myślę, że powinnaś zrobić to samo. Coś się kończy, coś się zaczyna, w życiu ciągle podejmuje się decyzje.

Twój obecny partner być może widzi Twoją niepewność, może jest mu przykro? Ale w zasadzie po 3 latach powinniście już jako taką stabilizację osiągnąć, widocznie coś jest nie tak skoro myślisz o powrocie do byłego męża. Ale to nie rozwiąże Twoich problemów. Nie masz ochoty na bliskość fizyczną z mężem, myślisz, że da się to wskrzesić, skoro przez 3 lata byłaś z innym mężczyzną?

Może to czas na pobycie w samotności, pokaż dzieciom, że jesteś silną kobietą i nie funduj im takich huśtawek.  Najpierw trzeba odnaleźć siłę w sobie, a partnera traktować jako uzupełnienie, a nie ,,opiekuna" i kogoś, bez którego nie jesteśmy w stanie żyć.

Pozdrawiam

jest jedno niedopowiedzenie, a może zostało dopowiedziane i nie zauważyłem ale autorka w penym wpisie wyznała, że rozwód jest z ORZEKANIEM O WINIE OBOJGA więc szanowny małżonek też ma coś za uszami.

A może mąż autorki również kurczowo trzyma się przeszłości, ma jakiś problem ze swoim poczuciem wartości, skoro nie potrafi ułożyć sobie życia przez 3 lata...

Ja bym tego dążenia do powrotu nie interpretowała koniecznie jako objaw wielkiej miłości męża, a raczej jako objaw jakiejś pustki wewnętrznej, itp.

Generalnie ludzie jakoś się podnoszą, układają życie od nowa, a jeśli są ciekawymi, stabilnymi osobami, to na brak zainteresowania nie narzekają.

przepraszam za off, ale czy jest na forum wątek gdzie zdradzony i porzucony mąż, pozwala lub zastanawia sie nad ponownym przyjeciem byłej?

byłbym wdzięczny za linka

Pewnego dnia, miłość mojego życia przeglądała nasz album zdjęć. Zatrzymała się na stronie gdzie było jej zdjęcie solowe z naszego ślubu. Potem podeszła do lustra i bardzo długo wpatrywała się w swoje odbicie.
No i się zaczęło. Wizyty u kosmetyczki, zakupy w butikach, spotkania z psiapsiółkami. Jej czas nagle ograniczył się do naprawy ego, a dla domu i rodziny zmalał do pozycji -1000.
Po tygodniu upiększających maseczek moja miłość oświadczyła mi że musi !! pobyć sama. Beze mnie, bez dzieci, bez całej masy problemów. Zapytałem o co kamam ? Bo ja jestem nie w temacie.
Usłyszałem jedynie że ja jej nie rozumiem, że ja jej już nie kocham, że oddalamy się od siebie i tak dalej (cały słowotok)
Postanowiłem wziąć sprawę w swoje ręce. Załatwiłem sobie urlop bezterminowy (mogę sobie na ten luksus pozwolić), kupiłem dwa miejsca w pensjonacie w górach i oświadczyłem tej Zołzie że ma 5 minut na zebranie najpotrzebniejszych rzeczy na spakowanie. Po tym czasie zabrałem ją SIŁĄ i wywiozłem na zadupie.
Cisza, góry, wiatr, zimno i tylko my dwoje z termosem wrzątku z "wkładką" po góralsku.
Już wieczorem gdy szczękała zębami powiedziała że tęskni za ciepłem domu, za dziećmi i moimi ramionami.
Zimny wychów cieląt zastosowałem przez tydzień. (sam już zaczynałem odczuwać dreszcze)
Po tygodniu usłyszałem nieśmiałą prośbę. Czy możemy wrócić do punktu wyjścia ?

To było 10 lat temu. Po powrocie dałem jej czas na ogrzanie się w ciepłym łóżku bez mojej skromnej osoby.
To ja stworzyłem ciche dni i noce. Ja odizolowałem się od niej. Po jakimś czasie poprosiła mnie o rozmowę.
A właściwie to tylko ona mówiła, a ja słuchałem. Mówiła to o czym ja wiedziałem od dawna. O swoim poczuciu starzenia się, o upływie czasu, o tym że życie mija a my nie stoimy w miejscu. Że dzieci rosną a my za chwilę zostaniemy tylko ze sobą.
O tym jak ona chce czuć się ważna w moim życiu, ale te jej zmarszczki i siwe włosy......... uświadamiają jej że życie to nie jest bajką.

Te jej monologi które trwały kilka dni pozwoliły jej dostrzec że ja i ona tworzymy coś niepowtarzalnego.
Coś co trwa tylko dzięki nam i naszym poczynaniom.
Może ta miłość pomiędzy nami nie jest już taka gorąca, ale zmieniła swoją formę.
To przyjaźń. Taka forma miłości bez motylków. Ale miłość która wypełnia nas tą pewnością i spokojem.
Tym co nas spełnia. Czujemy się odpowiedzialni za siebie nawzajem. Za los i przyszłość naszych dzieci.
Za ciepło w domu. Za jutro.

Rozstać się jest bardzo łatwo.
Posklejać rozbite skorupy trudno.
Ale zawsze jest warto walczyć o tę drugą osobę gdy ją się kocha.
Czy łatwo jest skrzywdzić osobę kochaną, zadać jej ból ? TAK !!!

CZY ŁATWO JEST NAPRAWI KRZYWDĘ ? TAK !!!!!!

Wystarczy jeden dotyk, spojrzenie, uśmiech. Taki mały gest.
I wtedy wiemy, że jest jest dobrze, że będzie dobrze.

Trzeba zrobić tylko tę jedną rzecz.
Chcieć.
Pragnąć.
A przede wszystkim.....   Kochać.

mądry z Ciebie facet

zazdroszczę kobiecie która jest z Tobą .

Nie dopatruj się złośliwości w moich pytaniach, bo jej tam nie ma. Ale w takim razie, w jakim celu zawitałeś na to forum i na ten dział?
Jesteś tu na terapii czy na sympozjum?

Tym razem słowa uznania należą się Aurorze Borealis Ona pierwsza zadała to pytanie Extra_terrestrialowi

1. jeśli go kochałaś na prawdę, to kochasz go nadal.
2. Jeśli nie kochasz go tzn., że możesz powiedzieć:
nigdy go nie kochałam i

3. nie ma trzeciej opcji

Obawiam się, że u mnie może skończyć się tak samo. Mój obecny partner wyczuwa moje stany, niepewność, porównywania. Oddala się, a ja jeszcze bardziej się nakręcam, że nie jest tak jak chciałam, aby było.
Coraz częściej dochodzę do wniosku, że bycie samą to najlepsze rozwiązanie. Kiedyś przerażało mnie to. Wizja, że odchodzę od męża dla kogoś, kto mnie potem kopie w tyłek. I zostaję sama. Ale teraz odczuwam coraz większą ulgę, bo dociera do mnie, ze i tak bym odeszła. Jak ni teraz, to później. A gdybym nie odeszła, bo trzymałaby mnie silna więź i rodzina, to byłabym nieobecna, zgorzkniała, trwałyby kłótni między nami... czy taki związek dawałby mi szczęście?

Wiem, że przeskakiwanie z jednego związku w drugi jest słabym pomysłem, ale stało się. I próbuję. Jeśli to nas przerośnie, to tylko z mojej winy. Bo wiedziałam, że nie kocham męża i, kiedy otworzyłam swoje serce przed innym poszłam na całość, ale jednocześnie nie byłam na to odejście gotowa. Byłam z nim bardzo związana. To pewnie kwestia mojej słabej psychiki.
Myli się ten, kto uważa, że potrzebuję opiekuna w sensie zabezpieczenia życiowego bytu. Tak naprawdę na co dzień jestem silną osobą, niezależną finansowo, zaradną i radzącą sobie. Ale w środku...głęboko, bardzo potrzebuję, aby facet się mną "zaopiekował". Pragnę aby mnie chronił przed światem, chcę uciec do niego, wtulić się... nie umiem być sama.

Nie wiem czy kocham bm czy nie, czy kochałam... gubię się. Na pewno czuję się bezpiecznie i "na miejscu" kiedy sobie szczerze rozmawiamy. Jest swoboda i porozumienie. Teraz po rozwodzie gadamy o wszystkim. I w tym sensie ciężko mi sobie wyobrazić, że mogłabym go stracić, że nie byłoby go w moim życiu. W dodatku dobrze się czuję, kiedy jesteśmy we czwórkę (rzadko, ale czasem np. na występach w szkole córek).
Ale jak pomyślę, że miałabym ponownie być jego żoną albo spędzić życie, to czuję lęk i odrzuca mnie od tej myśli.
To takie dziwne uczucie, że z jednej strony cierpię, tęsknię i mam ochotę pobiec do niego, bo uświadomiłam sobie że część mojego życia, która była ważna skończyła się. I chciałabym mu też jakoś wynagrodzić to, że go skrzywdziłam. I znowu wracać do tych miłych chwil, spędzonych razem. Ale jednocześnie czując to mam takie uparte przekonanie, że nie. Że absolutnie nie mogę z nim być. Chore.
Przecież on chce. Mam taką możliwość. A ja siedzę i rozpaczam nad utratą małżeństwa i rodziny tak, jakbym zakładała z góry, że nie, że nie wrócę. To skoro mogłabym, a sama nie chcę, to czemu to boli? Nie wiem o co chodzi. Jestem totalnie popieprzona.

Na pewno nie wygasło. Wiem, że "coś" mnie do niego nadal ciągnie, że jest mi bliski. Ale miłość ma wiele odcieni. I skoro od dawna mi czegoś brakowało, to chyba nie jest to wystarczająca miłość, aby zostać?
Ja nie chcę kochać połowicznie. Pragnę kochać całą sobą, jestem w stanie się totalnie zatracić, nawet ryzykując. Ale nie umiem twkić w czymś niepełnym.
Jestem w impasie, bo cokolwiek się nie stanie i tak będę cierpieć i coś stracę. Tracąc męża tracę przyjaciela i przeszłość oraz wazny kawał życia. I tracę to cudowne uczucie spokoju, że dzieci mają pełną rodzinę. A zostając z nim stracę szansę na kochanie kogoś. Miłością pełną. Której elementem składowym jest przywiązanie, zaangażowanie, lojalność ale też namiętność i intymność.

Beata,
Puść byłego męża wolno. Przecież nawet jak nie dajesz mu słownych deklaracji to on w twojej postawie odczytuje twoje wahania i możliwość ponownego zejścia się, a ponieważ sam - podobnie jak ty - nie zamknął emocjonalnie i mentalnie waszego małżeństwa, to jest gotów - dużo bardziej niż ty - zaryzykować i spróbować ponownie wspólnego życia.
Tylko czy, to rzeczywiście ma sens?
Może mieć, bo jego wcześniejsze ignorowanie twoich "gróźb" odejścia nie będzie już miało miejsca, ale z drugiej strony ewentualne wasze ponowne rozstanie nie będzie dla niego już szokiem a tylko powtórką. Ale pewne jego stałe cechy charakteru, zarówno te, które teraz idealizujesz, ale i te, które przez lata małżeństwa odpychały ciebie od niego - nie zmieniły się.
Czy ty potrafisz oprócz aprobowania jego cech, które tobie pasują, zaakceptować tę stronę byłego męża, która tobie nie leży?
Co do nowego faceta. Może i on jest wartościowym człowiekiem, w którym masz oparcie i emocje, których brak było w twoim małźeństwie, ale to człowiek, w którym takźe nie akceptujesz pewnych cech albo postaw albo zachowań albo podejścia do życia. Twierdzę, że nie wszystko nam tu o nim piszesz albo inaczej: oszczędzasz nam opisów swoich uczuć i odczuć wobec niego. Jednak ewidentne widać jak poszukujesz "swojego ideału" a takich chyba nie ma. To, co masz do przerobienia, to nauczyć się, że każdy ma swoje ciemne i jasne strony oraz gorsze i lepsze dni a w związku bywa różnie i dopóki tych lepszych stron i lepszych dni jest więcej, to należy mocno zastanowić się zanim wywróci się swoje życie do góry nogami w pogoni za ułudą.

Excop zwrócił uwagę na to, o czym dający szansę faceci chyba jednak zapominają
Po powrocie  niewiernej w jej głowie, myślach mąż zawsze będzie przegrywał porównanie z kochankiem..
Tego co z nim przeżyła, tego dreszczyku emocji, tego silnego uczucia towarzyszącego romansowi, rzeczy przyjemnych, mocnych seksualnych emocji żadna kobieta nigdy nie żałuje i nigdy nie zapomni?
Nawet jeśli ona twierdzi inaczej, kłamie..

Czytam te posty i zastanawiam się tylko nad jednym.
Z całego obrazu powoli wyłania się obraz autorki. To taka "amatorska" analiza.
Pani po iluś latach związku mając sytuację stabilną i pewny grunt materialny pod nogami patrzy wokół i dostrzega że gdzieś tam kipi życie. U niej wszystko wydaje się mdłe, mało ekscytujące. Seks z mężem w tych samych porach, pozycjach, bez urozmaiceń i bez szaleństw. Taki marazm, szarzyzna. Wieje nudą z każdego kąta.
Postanowiła coś zrobić ekscytującego i wyrwała się na wolność (skok w bok). Okazało się w czasie deszczu dzieci się nudzą, ale po deszczu to taka frajda poskakać w kałużach, potaplać się w błocie.......

Po okresie euforii i zaspokojenia swojej chęci urozmaicenia życia odczuła nagle brak tej nudnej ciszy domowego życia.
Tak. Domowego życia, bo obecne to cały czas balowanie po "lokalach" ( piszę tu w przenośni).

Powstaje zasadnicze pytanie, bo jej podświadomość już wie czego chce.
Czy ona już ma świadomość co straciła i czy na pewno chce powrócić do nudy życia. ?

Zakładam że z nowym partnerem może dojść do formalnego układu. Nowy stwierdzi że potrzebuje stabilizacji, ciszy i prawdziwego domu bez ekscytujących imprez.
Beata dowie się że już ma powtórkę z rozrywki. Ma ten sam układ co mężem. Wszystko się powtarza.

Ludzie dorośli mając dom, rodzinę i dzieci dążą do stabilnego układu.
Niedojrzali ludzie mają w głowie imprezy, bale rozróby i lajtowy styl życia.
Pani Beata jeszcze nie dorosła do bycia matką i żoną.
To że kocha dzieci, nie oznacza bycie dobrą matką.

Wróćmy do ewentualnego powrotu który się przewija w tych jej wpisach.
Bo to ona podświadomie i świadomie tego pragnie.
Co będzie za tydzień, miesiąc, rok ?
Znowu wyskok ? Na dziś obecny partner już ma pewnie dosyć jej huśtawek nastrojów.
Za chwilę (nie chce sformalizować związku) powie że Pa, pa, pa i pani zostanie w opcji singielki.
Pierwszy ruch dorwać męża i znowu wejść mu z buciorami w życie, namiesza córkom w głowach.
Za chwilę dostrzeże pewną opcję (nowy model) i historia się powtórzy, bo oświadczy mężowi że ona chce czegoś kolorowego...........

Beatko. !!!
Naprawdę to ty musisz chwilę pobyć sama. Sama z córkami.
Obecnego partnera poproś o to by pozostawił cię na jakiś czas samą, a jeśli to nie możliwe wyprowadź się sama i pobądź bez całego bagażu.
Po miesiącu lub dwóch będziesz wiedzieć czego naprawdę chcesz.

Cała sytuacja twojego rozwodu wyglądała tak:
Ty wskoczyłaś w nowy związek pod wpływem zauroczenia.
Zamiast podejść rozsądnie (rozumem, a nie fizyczną ciągotą) poszłaś za ciosem.
To już nie runda. To cała walka się skończyła.
Teraz u ciebie adrenalina jeszcze kipi.
Przeżywasz to co trwało przez te 3 lata.
Gdy jak u boksera po walce, prześpisz się wtedy na zimno będziesz analizować każdy swój ruch.
Tym snem jest ta izolacja od otoczenia osób zamieszanych w twoje życie.
Ty musisz mieć pewność tego czego chcesz !!!!!

Nie interesuje mnie lajtowy styl życia, a już tym bardziej wyrosłam z imprez. Cóż za ogólnikowe porównanie!
A ocenianie mnie jako niedobrą matkę, to już zakrawa na wróżbiarstwo.

Tak, to nie jest tylko zauroczenie. I wiem, że nie mogłabym wyrzucić obecnego z głowy. Bm musiałby znać prawdę, wiedzieć że potrzebuję czasu aby się "wyleczyć", dać mi go i mnie w tym wspierać. Jest dobroduszny, ale to nie jest możliwe. Nawet gdyby bardzo chciał, wykończyłby się. Nie mogę tego od niego wymagać. Nie wyobrażam sobie tego.
On wie, że jestem zakochana. Nie wiem dlaczego mimo to byłby gotów zacząć od nowa. Pewnie wierzy, że to "chemia" która minie, jeśli się tylko oboje postaramy.

Beatko, podeszłaś do mojego podsumowania właśnie ogólnikowo.
To co zawarłem w poście oznacza potrzebę dystansu do całej złożonej sytuacji.
Nie wróżę z fusów. Pisząc o seksie z mężem napisałem jak o czymś co masz na co dzień.
Kontakt z kimś nowym jest również czymś innym, pełnym fascynacji zjawiskiem nowym w codzienności.

Facet seks z drugą (inną) kobietą potraktuje jako wyczyn sportowy, chęć sprawdzenia się fizycznych możliwości, potwierdzenia swojego ego.
Kobieta angażuje się bardzo emocjonalnie i dopiero po czasie odczuwa dyskomfort.
Ty generalizujesz wpisy bo dotyczą ciebie osobiści.
Ja traktuję je chłodno bo to coś co się rozgrywa bez mojego udziału.
Ty jako aktor wczuwasz się w rolę. Grasz.
Ja analizuję , obserwuję i jestem w stanie wyciągnąć jakieś tam wnioski.
Widz z boku dostrzega to czego osoba zaangażowana w rozgrywkę nie widzi.
Dlatego w kampaniach są osoby które prowadzą (za rękę) delikwenta i pozwalają mu lub zabraniają wykonać pewne ruchy, powiedzieć pewne słowa, wykonać gesty.

Ty w całym tym zamieszaniu jesteś sama bez wsparcia i pod presją.

Dobrze też by było ewentualnie porozmawiać z mężem jak on na prawdę widzi ciąg dalszy razem.
Bo przyznam się że dla was obojga będzie to zbyt ogromny ciężar.
Dla ciebie wspomnienia z nim i z obecnym partnerem, porównywanie wstręt, odraza, chęć przypodobania się z jednoczesnym odrzuceniem. To jest naprawdę trudne i skomplikowane. To cała złożoność psychiki.
Czy mąż w trakcie bycia razem nie będzie miał refleksji, skojarzeń buntu, sprzeciwu, chęci poniżenia........

Nie patrz na mnie jak dziwoląga.
Potraktowałem cię poważnie. Nie wróżę z fusów.
Staram się uświadomić ci że musisz mieć pewność czego naprawdę chcesz, pragniesz, o czym marzysz za czym tęsknisz.
Ale do tego musisz być sama, sama, sama,sama.
Obaj faceci to blokada, nacisk, presja. Odizoluj się od nich fizycznie, pobądź bez ciśnienia.
Będziesz skazana na psychiczną huśtawkę pomiędzy jednym i drugim.
To są dwa światy. Świat znany i świat ekscytacji.

Nie jestem w stanie opisać w w kilku zdaniach złożoności i sytuacji i dochodzenia do ostatecznego wyboru.
Wyobraź sobie że całe twoje życie to powieść którą sama piszesz.
Opisujesz to co przeżywasz. Postaraj się wyobrazić sobie jej zakończenie. Finał.
Pamiętaj w tym życiu kontynuacji nie będzie.
Przeżywasz to w realu. Tworzysz sytuacje wirtualne adaptując je w życiu.
Czy jeszcze śnisz, czy już myślisz rozbudzona ?

Nieśmiało rozmawiałam. On widzi to jako ciężką pracę, wyciągnięcie wniosków i całkowite odcięcie się od przeszłości. Rozpoczęcie wszystkiego od nowa.
Nie potrafię ocenić, na ile byłby to w stanie zrobić a na ile, tak jak pisze bullet, nie jest nadal świadomy na co chciałby się porwać.
Chociaż...
mam podejrzenia na jakiej podstawie on wierzy, że to by się udało, ale nie chcę o tym pisać.

Mam wrażenie, że sama sobie robię sepuku na mózgu, bo jak można w parę dni wbić sobie do głowy nagle inną wersję życia i nie zwariować?
To jakby próbować zmienić kijem nurt rzeki. Moja impulsywność i histeria nie mają sobie równych.
Muszę się ogarnąć.

Namiętność w związku jest bardzo ważna. To że masz temperament to nic złego, nawet dobrze.
Masz racje pisząc ze namiętność rodzi się w glowie.
To, że się chce z kimś być blisko rzadko kiedy wynika z wyłącznie z fizjologii, chuci.
Fizycznosc to przyprawa dla związku, wzmaga intymność i zaangazowanie.
Nie powinna spaść do zera.
Minęły 3 lata Twojego związku z kochankiem. Te trzy lata to opisywany w mądrych książkach czas kiedy namiętność osiąga maksimum i zaczyna spadać, a dla podtrzymania związku potrzebne jest żeby do tego czasu intymność i. Zaangażowanie były już na odpowiednim poziomie. Namiętność jest jeszcze bardzo dużą ale najlepsze czasy ma już za sobą
Chyba to jest przyczyną dlaczego właśnie teraz dopadły Cię wątpliwości.

Namiętność łączy się z atrakcyjnościa fizyczna.
Niestety ta z czasem ulega zmianom i "degradacji".
Kwestia jak zaakceptować te zmiany u partnera, zamiast poszukiwań ciekawszego modelu.

Chyba najlepszy sposób to powrót do źródeł. Do momentu naszej decyzji o połączeniu się z drugim człowiekiem, co nami wtedy kierowało, fascynował w drugiej czlowieku.
W miłości najtrudniej wypracować sobie inność i zaangazowanie.
Fizycznosc jest dość naturalnie wspomagana przez matkę naturę
Reszta zależy od pracy obu partnerów nad związkiem. (bynajmniej nie nad partnerem).

Czy można wzbudzić w sobie namiętność do innego człowieka?
Jeżeli kiedyś ta namiętnością się go obdarzyła to jest szansa, by powróciła.
O ile nie przeszkadza w tym osoba trzecia.
Dlatego zdrada jest zabójstwem dla związku.
Jak po zdradzie wrócić na poprzednie tory myślenia?
Pytanie do terapeuty....

Znam kobietę (po 40-stce) która po 4 latach związku z kochankiem powróciła do męża.
Powod : po okresie fascynacji, przeżyciu wspaniałych chwil, kiedy kochanek przyjął ja z dziećmi, lozyl na nie jakby na swoje, związek się wyczerpał.
Byly jeszcze motylki ale problemy dnia codziennego zabijaly je, facet miał dodatkowo problemy ze soba.
Jak ocenia teraz swoją decyzję?
- szału nie ma.
Ale ceni sobie stabilizację, wsparcie od męża,  zadowolenie dzieci. Czasami wspomina kochanka, ale nie zaluje. Namiętność? 
Inna niż z kochankiem, ale jest.
Przypuszcza ze z kochankiem po -nastu latach byłaby na podobnym poziomie. Z kochankiem zerwała kontakt, nie wie co z nim i nie chce tego wiedzieć.

Teraz z przerażeniem wspomina jak z uśmiechem na ustach, dwójka dzieci i torba najpotrzebniejszych rzeczy mijała oszołomionego męża jak przedmiot i jej wypowiadywane w tym okresie słowa które większość partnerów wbiłyby co najmniej w wieczystą depresję o ile nie pętelką na szyji.
Co ja przekonało?
Kiedy spotkała męża uśmiechniętego i to ze nigdy jej nie przekreślił.

To trudne, ale mądrze piszesz. To chyba jedyne wyjście dla mnie. Samotność i autorefleksja.

Tak

Zacytuję raz jeszcze Doom?a

Dla Ciebie niestety....

Przecież odpowiedź znasz ?
Gdyby było inaczej, tych rozterek by nie było.
Więcej nitek bardzo silnie łączy Ciebie z byłym, niż tą nową ?miłością?
To dlatego tęsknisz za eksem?

Niestety dla tych wszystkich masochistów dających szansę, wierzących w cudowne nawrócenie i w bajki jakie im serwują ich niewierne typu pogubienie i temu podobne pierdoły, a co napisałem ja ,potwierdziła Secondo1..
Powrót to wyłącznie wyrachowanie i zimna kalkulacja.

Jak zwał tak zwał.
Po prostu są powody do powrotu, nie zawsze, a chyba i nie najczęściej, nie oparte wyłącznie na wyrachowaniu i zimnej kalkulacji.
Jest "coś" co powoduje że związek z poprzednim partnerem jest atrakcyjniejszy.
Nie "swędzenie w kroczu" ale coś więcej, bynajmniej nie zasobność portfela.
Tak samo "zimną kalkulacją" można by nazwać każde wchodzenie w związek.
"Zimna kalkulacją" jest to, że ten facet da mi więcej niż inny którego odrzuciłam - ciepło, zrozumienie, namiętność, stabilność emocjonalną i..finansową ?
Zawsze kiedy dochodzi do wyboru, decyzję powinno podejmować się na podstawie "za i przeciw", bynajmniej nie na oślep ( "jakoś to będzie").

Przykładem decyzji na oślep, może być odejście do kochanka jak u Beaty, czy znajomej.
Obydwie w czasie podejmowania decyzji miały "pomroczność jasną" wynikająca z zauroczenia, tak wynoszonego na piedestał przez romantyzm i Harlequiny, że stał się dla wielu wartością samą w sobie, niby najważniejsze co człowieka może spotkać w życiu:(
Ale to zwulgaryzowanie miłości.
W naszych czasach poszło ono dalej i "kochać się" stało się synonimem "uprawiać seks".

Nie After, nie każda decyzja o powrocie to "koor..stwa ciąg dalszy".

Jeszcze jest jedna sprawa o której zapominasz.
Zakładamy że  że zostajesz z obecnym partnerem. Ta tęsknota do BM  zniszczy ten układ oparty na cielesnej satysfakcji.
Zakładamy że wrócisz do męża. Jak w relacji ty i on nagle pojawi się widmo wspomnień, u niego bądź u ciebie.
Czy wyobrażasz sobie Armagedon jaki przyjdzie wtedy ?
To są tylko takie teoretyzowania, założenia, przypuszczenia.......

Ale jako dorośli ludzie, którzy chcą, pragną podjąć ważne decyzje rozpatrujemy przecież wszystkie za i przeciw.
Przecież pochopną decyzję o rozwodzie już podjęłaś.
I nie mam tu na myśli obecnego partnera co on odczuje, jak sobie poradzi.
On jest tu fragmentem marginalnym. On był tylko przyczyną.
Teraz jest ważna osoba Beaty. To o niej mowa, o jej ruchu w dalszej części jej życia.
O jej przyszłości. O tym czy się unicestwi, czy odżyje na nowo...
Ale przecież to tylko życie. Wiatr wieje, słońce świeci, czas przemija ludzie umierają nagle lub po długiej i ciężkiej chorobie.

Masz szansę albo umrzeć, albo mieć jeszcze przed sobą ileś tam radosnych poranków i wieczorów.
Co wybierasz ? Życie czy powolną agonię ?

Jak widzisz w moich rozważaniach nie ma naiwności.
Ja stąpam twardo po ziemi.

Mam też coś fajnego dla Ciebie. https://www.youtube.com/watch?v=tUCVn4PswG0

Dziękować!

Za miły gest.  Niestety nawet takie piękne słowa nie niwelują moich lęków ani nie potęgują wiary w siebie.
Chyba dlatego, że mam zachwiane fundamenty mojego życia. Wtedy bardzo ciężko o dbanie o "nadbudowę".
To jak ze stanami lękowo-depresyjnymi. Kiedy człowiek walczy o to, aby mieć siłę by umyć włosy...

Jeszcze jest jedno najważniejsze pytanie które musisz sobie zadać.
Czy te rozterki które tobą tak miotają wypływają z pragnienia, potrzeby czy są to wyrzuty sumienia ?
Jeżeli są to wyrzuty sumienia to znaczy że obecny układ wszedł w fazę powolnego rozkładu.
Jeżeli pragnienie powrotu do czegoś znajomego, ciepłego i cichego kąta to znaczy że ten związek już cię wyeksploatował i pragniesz odpoczynku, wsparcia i bliskości kogoś kogo znasz doskonale, z kim rozumiesz się bez słów.
Jak widać z obecnym partnerem poza osiągnięciami zespolenia cielesnego nie dotarłaś na szczyt współżycia stadnego.

Z tych fragmentów wynika jasno. Potrzeba powrotu do domu.
A gdzie jest ten dom, tam serce twoje.
Czyli pomyliłaś zauroczenie z miłością.