Między byłym mężem a obecnym partnerem - Netkobiety.pl

After, zazdroszczę lekkości wyciągania wniosków. Kurcze, po co tyle kasy wydawałam na terapię, skoro Ty wszystko zdefiniowałeś w jednym poście.

Pod warunkiem, że ojciec dzieci tego chce. Jeśli nie, to nie ma o czym dyskutować.

Dziękuję za radę, ale nie skorzystam. Nie wybielam się.
Czy żeby to do niektórych dotarło, muszę napisać: tak, to moja wina. Zachciało mi się pie.przenia na boku, bo było nudno. Mój mąż był ideałem, w łóżku też było cudownie i w ogóle wszystko grało, mimo to chciałam sobie zafundować odejście od niego.
???
Przecież to kompletna bzdura. Zawsze jest jakiś powód. I ja tylko o tym piszę, skoro chcecie wiedzieć, dlaczego, to piszę: dlatego. Nie wybielam się i nie usprawiedliwiam tego, że go porzuciłam. Wiem, że to podłe, że sobie na to nie zasłużył, nawet jeśli idealnie nie było.
Ile razy jeszcze będę to musiała powtórzyć?

Gościu ma po prostu problem ze sobą wynikającą z jego własnej sytuacji, gdzie mimo wolnego związku, pełnej swobody i luzu, żona go zdradziła nie doceniając tego luzu, co właśnie doprowadziło do złej sytuacji, kiedy wszystko było "dobrze", co pokazuje, że wolny model związku nie jest dla każdego.

Zgoda, że dzieci mają obecnie sytuacje wyklarowaną, jak pisze Poly ale mam wrazenie ze w tej decyzji, tak samo jak w decyzji o rozwodzie, "mąż specjalnie nie uczestniczył". Mam wrażenie, że ten "kompromis" wcale nie był kompromisem ale narzuconą przez Ciebie decyzją. Teraz również różne opcje możesz rozważać bez realnego wglądu na uczucia męża, a tu trzeba się zastanowić:

- czy można bazować na czyiś staraniach, człowieka, o przecież to się zmienia, moim zdaniem wręcz odwrotnie, bazować można wyłącznie na sobie!

- czy można dzieciom fundować kolejną hustawkę emocji - bo przecież związek z bm nie był spokojny a każde kolejne rozstanie, nawet z obecnym to duza zmiana

- czy kwestia życia w prawdzie nie jest czasem podstawowa? bo oszukiwanie bm (nie chodzi o powiedzenie o braku uczuc, ale o tym ze klamstwem jest proponowanie
  zycia bez uczuc), czy z racji podjetej przez ciebie wczesniejszej decyzji, nie ma on czasem juz prawa do spokoju i zycia bez zbednych zludzen?

I tak jak wczesniej pisalem, wg. mnie kwestia zasadnicza jest przerobienie siebie a dopiero potem podejmowanie decyzji umocowanych nawet na sobie, bez mocowania sie na kims innym. Kwestia okreslenia, zdefiniowania milosci, kwestia pogodzenia wyobrazonych oczekiwan z rzeczywistoscia.

Oczywiscie. Strony moga zaprezentowac przed sadem spojny i wspolny grafik opieki na dziecmi a sad moze to przyjac. Opieka tydzien na tydzien jesli nie zmienia to sposobu chodzenia do tej samej szkoly, srodowiska, jest jak najbardziej mozliwa. Jednakze kiedy strony (malzonkowie) nie moga sie dogadac Sad przyznaje opieke jednej stronie lub ja dzieli, bo kwestia opieki powinna byc jasna.

Nie było tak.

Jest. Ale były mąż nie chciał takiej opcji, chociaż proponowałam. Nie chcę ciągnąć tego tematu.

Podjęłaś decyzję. Zrobiłaś, co zrobiłaś i teraz trzeba zmierzyć się z konsekwencjami. Takie jest życie dorosłych ludzi...
Możesz ustalić z ex opiekę naprzemienną - jeden tydzień dzieci są z nim, drugi z Tobą. Mieszkacie chyba w tej samej miejscowości, więc z kontaktem na bieżąco, nie macie problemów. Ty Masz czas przez tydzień bez dzieci, na budowanie relacji z nowym partnerem. Takie rozwiązanie ma tylko jedna wadę... chyba wypadało by zrezygnować z alimentów...

Dopóki Masz takie rozkminy, niczego dobrego nie zbudujesz od nowa. Kręcisz się w kółko dookoła przeszłości, a tą trzeba definitywnie zamknąć... bez żadnych powrotów. Za dwadzieścia lat będziecie spotykać się u wnuków i wtedy, jak dobrze to rozegracie, będziecie w stanie podać sobie ręce na powitanie...

Dokładnie tak było.

3 lata. Rozwód z winy obojga.

Oblali cię tu pomyjami, a ja swojego kubła nie dorzucę chociaż kusi.  Pytasz ile razy będziesz musiała powtórzyć, że to twoja wina. Zapewne tyle razy, ile razy spojrzysz w lustro. Będziesz powtarzała to sobie sama,  a poczucie winy będzie systematycznie cię zżerało, taka twoja kara. Być może kiedyś przywykniesz i będzie bolało mniej.

Jeśli miałbym pokusić się o analizę problemu, to moim zdaniem wynika on z braku dystansu do siebie samej oraz do własnego małżeństwa. Mówiąc wprost i dosadnie, zwyczajnie w dupie ci się poprzewracało od stabilizacji, fajnego męża, pełnej rodziny (fajnego teamu ) jak zwał, tak zwał. Od tego czegoś, czego miliony kobiet codziennie poniżanych, bitych, terroryzowanych przez psychopatów zwanych niesłusznie mężami/partnerami pragnie jak powietrza dla siebie i swoich dzieci! Normalnej rodziny.

Wszelkie rady odnośnie twojej sytuacji były by z rodzaju "gdyby człowiek wiedział, że się wypier..doli, to nie wstawał by z łóżka". Już na nie zbyt późno, ale co mi tam - Ty zwyczajnie nie powinnaś wchodzić w relacje i płodzić dzieci (być może wzięłaś się za to za wcześnie) bo nie dorosłaś. Dla dziecka (mówię to jako ojciec dwóch małych córeczek) najważniejsza jest stabilizacja we wszystkich aspektach. Wtedy czuje się bezpiecznie. Czy twoje dzieci, które ponoć są dla ciebie najważniejsze, czują się bezpiecznie? Nie ma problemów w przedszkolu/szkole? Nie moczą się w łóżku? Pytałaś o to, co one czują, czy tylko w kółko macieju ja i ja?

Doom

Tia. Nie ma to jak równanie w dół i klaskanie w ręce ciesząc się, bo przecież nie dotknęła nas patologia, a mogła. To nie jest rozwiązanie i to nie oznacza, że się nie docenia tego, co jest.
Chyba właśnie dlatego się tak motam, bo WIEM że było mi dobrze, ale nie było uczucia i nie dałam rady tego ciągnąć. Właśnie dlatego mam wyrzuty sumienia, bo wiem, że straciłam coś, co było ważne i cenne. Tylko czy to wystarczy, żeby z kimś spędzić życie?

Właśnie wyobraź sobie, ze dokładnie takie myślenie trzymało mnie tyle lat w związku, który nie dawał mi pełnej satysfakcji. Niestety nie dałam rady, nadszedł moment w którym się potknęłam, wkurzyłam, postanowiłam pomyśleć o sobie i zrobiłam to. Ale to myślenie, żeby dzieci miały lepiej niż ja, wróciło. I nie daje mi spokoju.

Dajcie już spokój z tymi dziećmi. Sami tworzycie z nich jakiś element przetargowy, a Autorka wyraźnie sie od tego odcina i słusznie. Wygląda na to, że w tym przypadku dzieci nie uczestniczyły w grze między rodzicami i dlatego też krzywda ich, choć ogromna, to i tak mniejsza niż w przypadku gdyby Autorka i jej mąż o nie wojowali. Rozwód to jest zawsze koszmar dla dzieci, tego nic nie zmieni. Wiadomo, że ojciec cierpi, gdy dzieci z nim nie mieszkają, ale tak to bywa, ludzie sie rozstają i przeważnie dzieci zostają z jednym z rodziców (tak, zwykle z matką, choć nie zawsze). nie da się tego inaczej zorganizować. Autorka nie utrudnia ojcu kontaktów z córkami i nie zabrania mu uczestniczyć w ich życiu. Jej obecny partner traktuje je dobrze i nie robi im krzywdy. Sama mówi bardzo wyraźnie i głośno, że nawet w momencie fatalnego zauroczenia nie przeszło jej przez myśl, aby dzieci zostawić lub porzucić. Ok, popełniała błędy, rozkładała nogi , zdradzała...ale jako matce nie można jej wiele zarzucić i uważam, że krzywdzące dla niej jest to granie na najczulszych strunach czyli na macierzyństwie. Być może  Autorka nie sprawdza się najlepiej w relacjach damko męskich , ale jak na moje oko , to matka jest dobrą, najlepszą jaką potrafi być

Beato! Proponuje ci przepracować następujace rzeczy:
-pogódź się z faktem, że skrzywdziłaś męża i że on cierpi przez ciebie, zaakceptuj to i postaraj sie sobie wybaczyć
-zaakceptuj siebie jako osobę popełniającą błędy, dzięki temu łatwiej będzie ci ponosić ich konsekwencje
-skup sie na tym co masz - dzieci, związek (chyba nie jest on taki zły), praca (jeśli ją masz), codzienność; staraj sie nie wyobrażać sobie co by było gdyby...
-pamiętaj, że poczucie winy i wyrzuty sumienia to są bardzo źli doradcy, najpierw stan na nogach, a potem podejmiesz decyzję

Pytanie jest co Ci nie daje spokoju? Wczesniej tez cos nie dawalo Ci spokoju. W przyszlosci znowu cos moze nie dawac Ci spokoju. Tym sie chcesz kierowac w zyciu? Czy nie celem jest wlasnie osiagniecie spokoju poprzez zycie uczciwe w prawdzie?

Opisujesz typowe odczucia jak juz opada fascynacja hormonalno-emocjonalna wlasnie po 2-3 latach zwiazku. A jeszcze w perspektywie pierwszy duzy kryzys ktory nastepuje po okolo 7 latach zwiazku?

Byc moze przyczyna rozterek autorki jest podejscie kochanka w kwestii wspierania emocjonalno-uczuciowego, ktore okazywal byly?

Tylko ze wszystko znowu jest w glowie.

Zgadzam się w całości z tym, co napisał Doom.

Mniej tego JA JA JA, a więcej obserwowania bliskich i myślenia o ich potrzebach. Piszę o dzieciach.

Do męża nie wracaj, bo nie masz po co. Zafundowałaś dzieciom już dwie traumy, pierwsza to rozwód, a druga to życie z nowym facetem.
Jeśli nie wiesz, czego chcesz, odejdź od obecnego faceta i pobądź trochę sama z dziećmi. Może Cię oświeci? Moim zdaniem nie dorosłaś do normalnej zdrowej relacji damsko-męskiej.

Edit: Co do wylewania pomyj - dyskusja i tak jest na wysokim poziomie, biorąc pod uwagę to, co zrobiłaś.

Nie uczestniczyły. Zostały od tego odcięte tak tylko jak się da. Pełna zgoda i wyrażamy się o sobie przy dzieciach z szacunkiem.

Beato.
Wydaje mi się, że jesteś bliska decyzji o powrocie do domu. Popełniasz kolejny błąd
Uważam, że przeszkodą w pogłębieniu relacji z obecnym partnerem jest poczucie winy wobec męża i dzieci.
Wcześniej napisałem już, że nie jest to uczucie, na bazie którego mogłabyś skutecznie nawiązać nowe, zdrowe relacje z byłym mężem. Nie pomoże tu nawet sentyment do lat spędzonych z ojcem Twoich dzieci, ani wzgląd na ich dobro.
Nie pożądasz byłego męża od lat, były kochanek, a  obecny partner nie miał na to wpływu. 
Według mnie, poza wyrzutami sumienia i przyjaźnią, które odczuwasz wobec ojca Twoich dzieci, kieruje Tobą strach przed niepowodzeniem nowej relacji. I nie chodzi tu o rzekome ciągoty partnera do traktowania kobiety, jako tymczasowego obiektu seksualnego, co sugerowano. Chodzi o to, że nowy partner nie będzie umiał zapewnić bliskości dającej poczucie bezpieczeństwa Tobie i Twoim dzieciom. Gdyby było inaczej, już dawno określilibyście z byłym mężem jasne zasady opieki nad dziećmi, by ograniczyć do minimum Wasze kontakty, które szkodzą przecież nowemu związkowi.
Załóżmy, że zrywasz obecny związek. Uważasz, że partner tak łatwo zrezygnuje, a Ty o nim zapomnisz?
Co, jeśli były mąż pozbędzie się złudzeń, że tylko nowe zauroczenie przesłoniło miłość do niego i skłoniło do odejścia?
Bo jestem przekonany, że powiedziałaś byłemu, że go nie kochasz dopiero wtedy, gdy zdecydowałaś się porzucić go.
Co wtedy?

To jak policzek w gębę, ale do przemyślenia.

Dziękuję Wam wszystkim za czas, zaangażowanie i wszystkie cenne rady, które sobie bardzo analizowałam.
Na razie muszę sobie zrobić przerwę, bo jestem przytłoczona niektórymi opiniami, opisami, komentarzami, tym co tu przeczytałam. Mam bałagan w głowie i chce mi się płakać.
Za jakiś czas się odezwę.

Prawda.

Nie sądzę, wiem że to nie jest takie proste.
Dziękuję za Twoją opinię.

Maniek, wyciągasz zbyt pochopne i zbyt daleko idące wnioski. Partner to nie jest twoja własność, a związek to nie więzienie czy centrala CIA, mój drogi.
A skoro tak uważasz to akurat w tym przypadku jest to  wyjątkowo infantylne myślenie. Wyłącznie bowiem od Twojego partnera zależy czy masz na niego wyłączność czy nie.
A wyłącznie od Ciebie zależy czy się na to godzisz, czy też nie.
To na tak na marginesie głównego tematu.

Beata
Widzisz, mechanizm zdrady w zasadzie ma ten sam schemat. A uzasadnienie zdrady to tylko alibi i dorobienie ideologii, aby uspokoić swoje sumienie?
Odpowiedz szczerze.
Odeszłabyś od męża, gdyby na horyzoncie nie pojawił się ten nowy?
No właśnie?..
Przekroczyłaś już granicę i nadal będziesz ją przekraczać, o ile nie zaczniesz pracy nad sobą, a przyczyny tego co się stało nie zauważysz jednak głównie po swojej stronie i w swoim egoizmie.
To co odbierasz jako atak na Ciebie jest wyłącznie wylanym na Twoją rozgrzaną głowę kubłem zimnej wody i zmuszenie do refleksji nad sobą.
Prawda ma to do siebie, że bywa odarta z taktu i jest często bardzo bolesna..
Dodam
Przestań być zapatrzoną wyłącznie w siebie egoistą. Bo tak jak napisałem każdy związek to MY , a nie JA, które bije po oczach z każdego Twojego postu .

Doom
Związek dający pełną satysfakcję jest jak komunizm, jest piękny, ale nie istnieje
Dokładnie ale księżniczka tego nie ogarnia. Dopóki tego nie zrozumie, będzie cały czas czesać teren swoimi jajnikami w poszukiwaniu tego, czego nie znajdzie nigdy

Dlatego też napisałam, że powinnaś pobyć trochę sama.
Moimi zdaniem nie kochasz ani męża, ani nowego partnera.
Musisz to sobie uświadomić. Bo inaczej będziesz kontynuowała krzywdzenie innych.

Już wcześniej autorka napisała,że nie umie ,nie wyobraża sobie bycia samej

Na tym właśnie polega cały jej problem

No właśnie. Niedokładnie przeczytałam całość, ale to było pierwsze co mi przyszło do głowy.
Miałam ten problem, uleczył mnie mój mąż, który sprawił, że byłam sama mimo tego, że mieszkaliśmy razem.
Długo byłam sama, będąc oficjalnie w związku. Zdanie sobie sprawy z tego, że umiem być sama, jestem sama spowodowało, że chciałam spróbować żyć bez Niego.

Miałam też wsparcie przyjaciela, ale nie odeszłam do NOWEGO. Odeszłam od STAREGO.
Cudowne uczucie czuć, że się stoi na własnych nogach a nie wisi na czyimś ramieniu.

Heloł - gdyby naprawdę kochała któregoś z nich - nie byłoby pytania, żadnego wahania, sama wiedziałaby, co zrobić.

Dlaczego w Waszych komentarzach "ten drugi" zawsze gra rolę skur.wiela, który chce tylko pieprzyć mężatkę? Nie przyszło Wam do głowy, że może to być zupełnie zdrowa relacja?
Przecież to zalatuje bajką o Kopciuszku - tendencja i banał. A życie nie jest takie jednoznaczne.
To nie w moim obecnym facecie tkwi problem, tylko we mnie. I moich emocjach, i o tym jest ten wątek. Nie mieszajcie proszę wątków.

Dzisiaj piję. Mam chwilowo dosyć. Przerasta mnie wszystko. Wasze zdrowie!

Nie pij za dużo, kłopotów nie ubędzie, a samopoczucie będzie podłe.

Szpileczka no to siuup!

A wiesz dlaczego gra taka rolę? Bo wiedzac o tym, ze masz rodzine, ze masz male corki wlazl z buciorami w Twoje zycie nie szanujac niczego co w nim cenilas.
Pomysl chwile, co bys myslala o kobiecie, ktora wiedzac o tym, ze Twoj byly maz ma zone, male dzieci, nie patrzac na to by Ci go odebrala?
Jakie bys miala o niej zdanie?
Postaraj sie wczuc w sytuacje i emocje drugiej strony, jak Ty bys wtedy reagowala, co bys czula, za kogo uwazalabys taka osobe?

Beata przestań się tak nazywać. Nie jesteś żadną szmatą. Zostawiłaś męża. To już przeszłość. Jeśli się tak zachowujesz przed mężem on to odbiera jako twoją skruchę, chęć powrotu. Nie rób tego. Skup się teraz na sobie. Czego potrzebujesz. Ok zraniłaś, skrzywdziłaś swojego bm, ale cóż nie da się przejść życia nie krzywdząc innych nawet nieumyślnie. Teraz powinnaś porozmawiać ze swoim obecnym partnerem jak on widzi waszą przyszłość (przy okazji idź na terapię, by radzić sobie także samotnie). jeśli on cię kocha to poddaj się temu. wiem, że potrzebujesz stabilizacji, jak zresztą wiele kobiet, ale zrób coś by być bardziej niezależną. jesteś silną kobietą i po twoich wpisach widać, że również nie głupią, więc idź na przód, bo zaczynasz się cofać. może też twój bm, który nie ułożył sobie przez te trzy lata życia, ciągle cie nagabuje o powrót ( zresztą chyba nawet tak pisałaś). więc może rzeczywiście wzięły cię wyrzuty sumienia z tego powodu. że on jest nadal sam. dziewczyno zrobiłaś jak zrobiłaś. twoje córki mają wspaniały kontakt z ojcem. powiedz sobie, że życie jest tylko jedno i oddaj się cała swojemu obecnemu mężczyźnie (jeśli jest dla ciebie wspaniały).

Bosz...tak bym chciała, ale nie umiem wiedząc, że cierpi ktoś, kto był mi bliski.
Dlaczego nie umiałam go kochać? Czemu nie umiałam kochać człowieka, który był/jest dla mnie dobry? No może nie zawsze był, ale zły też nie. A przynajmniej w końcu zaczął się starać. Rozwala mnie to.

i to jest całe sedno sprawy

Mysle, jak już ktoś napisał, że bm chce powrotu przede wszystkim dzieci. To one są dla niego najważniejsze. Pewnie czuje jeszcze coś do autorki wątku i myśli, że jakoś to sobie z bż ułożą.
Pytanie jest zasadnicze. Czy on sobie poradzi?

Ps. Osobiście boje się, że za czas jakiś będe musiał stanąć przed takim wyborem. Jestem idiotą.

Dzisiaj moje samopoczucie sięgneło dna...
Albo podłogi..jak kto woli. Mylicie się, że to dzieci są dla niego głównym powodem. Nie jest tak, znam go.
Chyba będę musiala brac jakies prochy albo coś..telepie mnie i czuję potwornego doła. Codzienność mnie przerasta...staram się ostatkiem sił, dla dzieci.
Wzięłam urlop i wyjechałam z nimi do brata..
Nie umiem sobie wybaczyc ze zrobiłam to moje rodzinie...wczoraj oglsdalam zdjęcia..bardzo tęsknię...
I nie chodzi juz o to ze odeszlam...bo pewnie i tak bym odeszla. Nie kochalam go juz dawno... tylko dlaczego nie potrafię odpuscic...dlaczego wracam do tego co było? Czemu to tak boli...
Niedawno musielusmy sprzedac nasze dawne mieszkanie...ból okropny. Przezylam tam cudowne rodzinne chwile.
Kac wcale nie pomaga...