Między byłym mężem a obecnym partnerem - Netkobiety.pl

Przecież pisałam, że chodziłam na terapię. Przerabiałam już dzieciństwo, deficyty itp. Sprawa została postawiona jasno: nie kocham męża, bo weszłam w związek jako "mała dziewczynka" i szukałam opiekuna. Mogę z nim teraz być jako dorosła kobieta doceniając ważne wartości, ale muszę sama sobie odpowiedzieć czy potrafię zrezygnować z "namiętności", z czynnika damsko -męskiego. Nie z seksu, bo tą dziedzinę można uprawiać nawet nie kochając

To co to za zwiazkek, w ktorym seks bedzie czysto mechaniczny? W imie czego? Wygodniejszego, przyjemniejszego zycia, bo maz dba i sie troszczy czego nie robi kochanek? Oj kobieto, bladzisz, bladzisz. Twoj egoizm jest wrecz porazajacy. A co bedzie po latach takiego seksu gdzie meza bedziesz traktowala przedmiotowo, siebie rowniez, gdzie zatracisz zupelnie szacunek dla samej siebie? Przeciez wlasnie dlatego odeszlas od meza. Zeby ten szacunek zachowac. No ale przeciez musisz byc czyjas utrzymanka...w zamian za seks. Znowu szukasz opiekuna? Przeciez to juz przerobiłaś. A szacunek? Nie traktuj tak siebie i bylego meza. Przeciez wlasnie czesciowa utrata szacunku do samej siebie doprowadzila do zdrady. Wiec nie szanujac siebie doprowadzi znowu do czegos gorszego. Jest tu na forum taka kroteczka, ktora zrobila dokladnie to samo co Ty. I po przerwaniu relacji z kochankiem (bo od meza faktycznie nie odeszla) dalej ma rozkminy i dalej oszukuje meza. Robi to podobnie jak Ty, jedynie z powodow egzystencjalnych.

Ty jestes o tyle na "lepszej" drodze, ze podjelas decyzje i zakonczylas formalnie swoje malzenstwo. Rozumiem ze gdyby jeszcze to byly rozwazania pod wplywem wiary, przekonan. Ale tu jest zupelnie inaczej. Tak jakby zlo, ktore wyrzadzilas niedawalo Ci spokoju i pragniesz zrobic jeszcze wieksze. Bo jest duza roznica miedzy nieswiadomym wejsciem w toksyczna relacje i zakonczenie tego (ladne, nieladne to juz nie ma znaczenia) co przerabialas rowniez na terapii i co sie zakonczylo rozwodem ... a swiadome wejscie w tosktyczna relacje z kims kogos sie nie kocha i "budowanie" na klamstwie i obludzie. To jest wg. mnie chore, nie ma tu nic dobrego i nic dobrego z tego nie wyniknie. Co wiecej dasz negatywne wzorce swoim corkom. Bo przeciez wszystko widac. Wpoisz im ze oszukiwanie, oklamywanie nie jest zle.

Wg. mnie, od tego zla co sie stalo moze jedynie uwolnic Cie zycie w prawdzie. Jesli obecny partner Ci nie odpowiada to odejdz od niego i wychowuj corki sama. Wracajac do bylego, wg. tego co piszesz mocno skrzywdzisz i jego oraz swoje dzieci. Natomiast jesli nie jestes w stanie ich utrzymac to oddaj je na wychowanie bylemu mezowi i zamieszkaj sama.

No to powiedzmy sobie, ze masz teraz ostatnią sznasę na powrót do małżeństwa,
do fajnego faceta, z którym lubisz przebywać, z którym łączą Cie nie tylko złe ale i dobre wspomnienia, który jest dobrym ojcem, ktorego córka lubi i chce znim przebywać,
za miesiąc, może za rok zobaczysz tego faceta z kobietą, która jest nim zauroczona, docenia go, on jest w nią wpatrzona a córka akceptuje ją, lubi przebywać w jej towarzystwie, generalnie lubi nową rodzinę swojego ojca.
Jak Ty będziesz odbierała tą sytuację ?
Jakie uczucie bedzie w Tobie budziło, patrząc na tych dwoje/troje wsród których na zawsze zbraknie dla Ciebie miejsca ?

czy namiętność którą czujesz do obecnego faceta wystarczy Ci za wszystko to co mogłaś mieć a straciłaś ?
W dodatku, kiedy kochanek dalej nie będzie chciał pogłębienia relacji z Tobą,...

Co możesz zyskać a co stracić ?
Co dla Ciebie ważniejsze.

BTW.
Nie zgadzam się z opiniami, ze nie kochasz męża.
Miłość to coś więcej niż tylko pociąg seksualny,
Do kochanka czujesz pociąg seksualne,
do Męża wszystko pozostałe co potrzebne w miłości.

Podobno kocha się pomimo czegoś, a nie za coś.

na razie wzór jaki otrzymały dzieci od matki, to znaleźć sobie lepszy model żeby być szczęśliwą,
a od ojca pozostanie w bólu po ciosie zadanym przez bliskiego człowieka.

Ani jeden ani drugi wzór nie wróży im nic dobrego w przyszłości.
Szczęście tylko matki czy szczęście tylko ojca nie wystarczy by dzieci czuły się dobrze, miały bezpieczne dzieciństwo i właściwe wzorce.

Oczywiscie ze jestes egoistka:).
Najgorsze jest jednak to, ze niedojrzala. Oczywiscie brakowalo Ci emocji, ochow, achow, Greyow i innych pitu pitu.
Dojrzala milosc to takze sztuka kompromisu, nie wyborow, bo ten podjelas wychodzac za maz. I kolejnym bylo odejscie od meza. Podejmujesz pochopne decyzje nie baczac na to, ze ranisz najblizszych. Moze brutalnie, ale szczerze- ja bym sie nie chcial slizgac po kims w takich okolicznosciach. Zostawiasz faceta z dwojka dzieci i idziesz do innego a teraz Ci go brakuje, dla mnie to niepojete:)

Czlowiek dorosly przede wszystkim umie byc pokorny i wyzbywa sie egoizmu. Umie i woli juz cos dac niz oczekiwac. Mowia ze po 40 wiekszosc ludzi sie dopiero tego uczy, jak juz i doswiadczenie skalało i cała ta chemia nie ma takiego znaczenia. Cos jak zjedzenie pierwszego dobrego naleśnika, ale pozniej juz sie wie ze w kazdej restauracji jest taki sam i nie robi to wrazenia. Liczy sie to co sie buduje razem. Więź, łańcuch, ofiarowanie, pogotowie.

Tu jest pies pogrzebany. Myślałaś, że kochanek zaraz po twoim rozwodzie oświadczy ci się i się z tobą ożeni, pokocha twoje dzieci jak swoje i będziecie tworzyć nową, wspaniałą rodzinę. Przeliczyłaś się.
Ty chcesz mieć dwa w jednym, ale niestety rzadko się tak w życiu zdarza. W każdym związku czegoś brakuje. Trzeba jednak wybrać, co jest dla nas ważne, bez czego możemy wytrzymać, co można naprawić, a z czym absolutnie nie potrafimy i nie chcemy mieć do czynienia.
Twój mąż chce powrotu, bo cię jeszcze kocha, ale jeśli ty go nie kochasz (masz go za przyjaciela i opiekuna) to powiedz mu to dosadnie, bo tym, że chodzisz smutna i pokazujesz mu że żałuje, to dajesz mu nadzieję. Jesteś teraz rozczarowana życiem z kochankiem i nie myślisz racjonalnie. jak wrócisz do męża w przypływie emocji, to jakimś czasie znowu pójdziesz do innego. to jest twoje życie.
czy ty pracujesz? czy masz jakieś przyjaciółki? ja mam wrażenie, że najpierw wisiałaś na mężu, teraz na kochanku i tak naprawdę jesteś jak mała zagubiona dziewczynka.
terapia pomogłaby ci dojrzeć emocjonalnie i zacząć być świadomą siebie kobietą. Moim zdaniem, powrotem do męża zburzysz mu świat i dzieciom i sobie i nie dlatego, że nie jestem za powrotami, ale dlatego, że go nie kochasz i za jakiś czas historia się powtórzy.

A ja powiem tak, z wlasnego doswiadczenia, dopuki twierdzisz, ze kochasz obecnego partnera, to nawet nie mysl o powrocie do bylego meza.
Po co Ci to? Skrzywdzisz wiele osob. Obecnego, bylego, dzieci, rodzine, ktora pewnie sie ucieszy z Twojego ,,nawrocenia".
Nie warto. Daj bylemu mezowi szanse na pozbieranie sie po tym co mu zafundowalas, nie mam go mozliwoscia Twojego powrotu, bo nie bedzie on szczery i za jego plecami, predzej czy pozniej znow bedziesz kombinowac, bo znow Ci czegos bedzie brakowalo.
Nie funduj dzieciom powtorki z rozrywki.
Nie kochasz meza, wiec daj mu juz spokoj i pozwol aby o Tobie zapomnial.

Baudelaire praktycznie kazda kobieta z ktorą byłem miała takie samo myslenie jak ona (zaczyna sie od tego by ja adorować, kupowac, bo inaczej nie jestem prawdziwym mezczyzna) i dla niej oczywistym było tylko to co ja musze jej zapewniać. Ale mowilem jej ze jesli bym tak sie nia zajmowal wciaz to bym zagubił siebie, znajomych, rodzine, prace, z dziecmi byloby gorzej. One chcialy wszystko dla siebie, a jednoczesnie bym tez sie spelnial w innych sferach. To jest niemozliwe, a z drugiej sama nie robiła ani 1% z tego co wymagała choc robila z siebie cierpiętnice mowiąc jak to wielce sie dla mnie poswieca robiac obiad dla mnie i dzieci, czy kupujac ubrania dla siebie z myślą o mnie.  Dla niej samo myslenie czy pojscie do sklepu bylo siermiezna pracą. Dobrze uwypukliła to Iwona40:

Chodzi tylko o emocje, o nową chemie. Kobieta zmienną jest i zmiennosci potrzebuje, więc jak ma pogodzic to z akceptacją stabilizacji jako milosci? Wtedy uwaza ze nie kocha bo stabilnosc to brak emocji. Rozumiecie? Trzeba nauczyc sie czerpac radosc z braku emocji i wtedy dopiero stabilizacja jest przyjemna. Jest poczuciem bezpieczenstwa ktore dopiero zwie sie miloscia.
Albo jest niedojrzala albo probujemy naginac ludzka nature.

Bullet a kto napisał, że obecny ma mnie głęboko w dupie?
Teksty o rozkładaniu nóg to poziom żłobkowy, więc przepraszam Cię najmocniej, ale nie wysilaj się już tutaj, bo będę omijała Twoje posty.
Można się wypowiedzieć, nawet skrytykować, nie oczekuję głaskania po głowie, ale nie chce mi się wchodzić w  dyskusję z chamem, który przelewa własne żale i jad, jaki w nim siedzi na inne historie, upraszczając je do maksimum.
Twoje wnioski są tendencyjne i chyba nie muszę dodawać, że nieprawdziwe.
Jedno przez nie przemawia - jakaś laska mocno Cię skrzywdziła i Ty krzywdzisz teraz innych jednostronnymi osądami.
Pozdrawiam Cię.

Gwoli ścisłości - to że mój obecny partner traktuje mnie jeszcze jak "dziewczynę" nie oznacza, że ma mnie w dupie. Padały tu trafne wnioski, ze na głębszą relację jest jeszcze za wcześnie. Co nie zmienia faktu, że nie jest mi z tym łatwo, bo właśnie taką głębszą relację utraciłam.
Wiem, że pewnych rzeczy nie da się przeskoczyć.
Nie oznacza to jednak, że mnie kopnął. Mieszkamy razem, wychowujemy razem moje córki, a ja nadal nie umiem rozliczyć się z przeszłością i się od niej odciąć. Zwłaszcza, że codziennie mam kontakt z byłym, ze względu na dzieci i on wciąż "namawia" mnie do powrotu.
Przez takie osoby jak Ty, bullet, odechciewa się pisania na forum.

Nigdzie Cię nie oplułem. Wskaż choć jeden punkt niezgodny z prawdą

Przepraszam Cię, ale nie mam siły na pojedynki, udowadnianie czegoś komuś i wchodzenie w konflikty. Nie taka była intencja napisania na tym forum.
Naszą wymianę zdań uważam za zakończoną.

Przeczytaj sobie na spokojnie powyższe i odpowiedz, czy pisałeś o mnie czy jakiejś kobiecie, która Cię skrzywdziła.
A tego, że jest to opluwanie mnie nie muszę chyba jakoś szczególnie uzasadniać.

Tak, boli. I wiele osób tutaj było/jest blisko prawdy. Niestety nie Ty, bo Ty upraszczasz i oceniasz tylko przez pryzmat własnej historii. Ale rozumiem, że tak może działać człowiek skrzywdzony przez los.
Poza tym pisać prawdę można także z szacunkiem, nie w taki obleśny sposób jak Ty.

Pytanie było retoryczne bo nie jesteś w stanie udzielić odpowiedzi na pytanie (na które się tak obruszyłaś), "gdzie miałaś dobro córek gdy zdradzałaś męża" bez przyznania, że ich dobro nie miało dla ciebie żadnego znaczenia (czyli de facto miałaś to w d..). Więc udziel odpowiedzi sobie. Mi nie musisz.
Prawdopodobnie za ostro napisałem lecz nie oczekiwałem od ciebie żadnych komplementów.
Prawda jest jedna, nie jest obiektywna.
Czy ja zostałem skrzywdzony ? Tak, i to bardzo.
Prawdopodobnie nie mniej niż twój były mąż.

Po niektórych tu komentarzach mogłabym dojść do wniosku, że jestem świnią. Zła kobieta, która niszczy życie innym, więc sama nie zasługuje na to, by żyć. Tylko mnie prześladują bardzo duże wyrzuty sumienia, wobec córek i męża. Piszę o tym, ale to źle bo "gdzie miałam ich dobro jak rozkładałam nogi". Czyli z tego wynika, że po popełnionym błędzie, gdybym była wyrachoaną suką i machnęła ręką, mówiąc: gówno mnie obchodzi jego krzywda - byłoby źle. Kiedy piszę, że cierpię i męczę się z tym, co zrobiłam (i nie wiem czy chęć powrotu to miłość czy wyrzuty sumienia) - to też jest źle. Ja pie...lę to co zrobić? Powiesić się?

jak odchodziłaś od męża to byłaś przekonana że dobrze robisz... wiec skąd teraz te wątpliwości...bo na pewno nie z wyrzutów sumienia i dla dobra córek i męża chcesz wrócić na stare śmieci...rozczarowałaś się swoim obecnym partnerem i najwidoczniej motyle już zdechły...

Prawdopodobnie tak jest. Nie ogarniam siebie, swojego życia, moich emocji. Próbuję być uczciwa wobec innych, ale przede wszystkim wobec siebie, gubię się, ulegam emocjom, rzucam wszystko i biegnę ... potem płaczę. Nawet nie napiszę, że to wynik przeżyć z dzieciństwa, żeby nie było, że się tłumaczę...

Chyba nie umiem zachować równowagi pomiędzy potrzebą własnej wolności i bezpieczeństwa. Jak mam to drugie, a z tym wiąża się pewne ograniczenia i poświęcenie, to zaczynam się dusić i obawiać, że jest to zamach na moją wolność. Snuję rożne fantazje, jak by to było, gdyby było inaczej. Wtedy wydobywam się z "pęt", zdobywam to, na czym mi zależy, ale potem okazuje się, że ta przestrzeń mnie przytłacza i przeraża. I znowu chcę tego, co było.
Jak małe dziecko.

To dlaczego chcesz wracać do byłego męża ??

Mąż jak sądzę, pragnie powrotu córek.
beata1606: Skoro chciałaś iść do kochanka dlaczego nie pozwoliłaś by dzieci zostały z ojcem ?
On nie chciał czy to ty nie wyobrażasz sobie odejść od dzieci, nie mieszkać z nimi ?

Nie ma takiej opcji, abym opuściła dzieci. Co do tego jesteśmy oboje zgodni, że z dwojga złego lepiej, jeśli zostaną ze mną. Nie chcę urazić mężczyzn, więc proszę nie odbierać tego jako ataku, ze facet by sobie nie poradził czy coś tam. Poradziłby sobie. Ale ja nikomu moich dzieci nie oddam. Nie ma takiej opcji.

jest tylko jeden powód : że były mąż chce powrotu a ty masz wyrzuty sumienia
ja tak zrozumiałam
i boisz się co będzie z obecnym związkiem
dlatego moje pytanie czy wyobrazasz sobie być sama tylko z dziecmi?

Tęsknię za naszym życiem we czwórkę. Boję się, że nie będę szczęśliwa z obecnym, bo zawsze będę miała rysę i poczucie, że straciłam coś ważnego. Boję się, że moje życie  z obecnym partnerem mi się nie ułoży, że mnie rozczaruje. Że będę porównywała go do b. męża. Tak jak piszecie, na samej "chemii" długo nie pojedziemy, a przyszłość jest przecież wielką niewiadomą. Boję się, czy moim dzieciom będzie lepiej z obecnym facetem.
Ja pierdzielę, faktycznie się skupiam na sobie i na tym, co ktoś mi (i dzieciom) może dać. Czy mi będzie lepiej w takiej czy innej opcji.
Chyba macie rację, jestem niedojrzałą egoistką.

To były wspólne ustalenia, na które on się zgodził. Dzieci zazwyczaj zostają z matką, więc to chyba nie powinno Cię dziwić?
Dlatego nie jest mi lekko ze świadomością, że rozdzieliłam córki z ojcem. Ale czy myślisz, że beze mnie byłoby im lepiej? Bądź obiektywny. Jak czułyby się córeczki porzucone przez matkę? Ja pierdzielę i znowu to samo. Jak laska ucieka do kochanka i rzuca dzieci, to jest ostatnią szmatą. Jak zabiera dzieci ze sobą, to też bo przecież "zabiera facetowi dzieci bez mrugnięcia okiem".
I skąd znowu te Twoje wnioski, że wprowadziłam do domu tatusia?
Akurat tak nie było. Tatuś mieszka sobie tam, gdzie mieszkał.

i ani słowa o tym co czuje mąż, ani słowa jak on żyje, czy sobie poradzi, czy tęskni.

Dziwi mnie, bo jakie masz podstawy by tak twierdzić pomijając niesprawiedliwość sądów w tym względzie

jak czują się córeczki bez ojca z obcym facetem to jakieś ma znaczenie ?

BO NAPISAŁAŚ, ZE MIESZKASZ Z KOCHANKIEM I Z DZIEĆMI !!! Użyłem pojęcia tatuś2

Facet w podobnej sytuacji jest gnojem, szmaciarzem i skur...nem.

Piszesz tęsknisz za Waszym życiem w 4. Ok, ale musisz sobie zdać tez sprawę z tego ze to ryzyko, bo Wasze życie w 4 już nigdy nie będzie takie jak kiedyś! Pomyśl, były mąż chce powrotu ale czy zdoła Ci całkowicie wybaczyć zdradę, to że miał Cię inny facet? Czy będzie potrafił zapomnieć o tym i zacząć wszystko od nowa?Zasypiać z Tobą i budzić się w pełni szczęśliwy? Szczerze w to wątpię.Uważam że takich ludzi to można na palcach jednej ręki policzyć, bo zdrada zawsze pozostawi rysę i mąż pomimo najszczerszych chęci i walki samemu ze sobą może tego nie udźwignąć i co jakiś czas zatruwać Wasze życie wspomnieniami o tym. Mi również się wydaje,że Twój były mąż chce powrotu ale z miłości do dzieci, nie do Ciebie.

Myślę o tym i gnębi mnie poczucie winy. Myślę o tym codziennie, że rozwaliłam mu życie i rodzinę.

Wiadomo, że nie ma idealnej opcji. Ale oboje uznaliśmy, ze ta będzie najlepsza dla dzieci.

To minie jak przyjdzie czas, kiedy zobaczysz że układa sobie życie z inna kobietą i jest szczęśliwy a póki co ponosisz zwyczajne konsekwencje swojego postępowania, czas wziąć to na klatę a nie ponownie mieszać wszystkim w życiu.

To jedna z opcji, niestety jako matka nigdy nie porzucę moich dzieci. Możesz z tym dyskutować, i domyślam się, że tak by właśnie było, ale uszanuj nasze decyzje. To nasze dzieci i wiemy, co jest dla nich najlepsze.

Mówisz o nim, czy znowu o sobie?
...

Zresztą nawet jeśli tak jest, to ma do tego prawo.

Dobra rada na dzień dobry- nie wybielaj się i nie szukaj usprawiedliwienia dla tego co zrobiłaś, ok.?
Nie pisz, że byłaś wobec byłego męża uczciwa- bo wiesz doskonale, że nie byłaś.
Gdybyś taką była i  miałabyś choć odrobinę szacunku dla niego- odeszłabyś, ale od, a nie do Nie zdradziłabyś.
Bo droga Beatko, źli ludzie to Ci którzy doszli do wprawy w usprawiedliwianiu swoich świństw i świństewek przed samym sobą, A im sprawniej się wybielają we własnych oczach tym dalej są zdolni się posunąć.
Możesz sobie tutaj zaprzeczać do woli ale być może przez doświadczenia z dzieciństwa, wciąż masz psychikę nastolatki, choć jak sądzę jesteś kobietą trzydziestoparoletnią..
Wiesz tyle o miłości, że nie rozpoznałabyś jej nawet gdyby ta Ciebie skopała w bramie i zabrała Ci portfel.
Smutne to bo są dzieci.
Miałaś wszystko: kochającego męża, stabilizację, bezpieczeństwo, dzieci?
Miałaś świat, o którym wielu z tego forum może tylko pomarzyć. czego tak bardzo pragniemy
Miałaś wszystko-  teraz nie masz nic

Lekcja numer jeden: w dorosłym życiu jest już tak, że zawsze ponosimy konsekwencje dokonywanych wyborów i czynów. I trzeba za to zapłacić często bardzo wysoką cenę.
Lekcja numer dwa: zanim podejmę ostateczną decyzję, trzeba wyłączyć emocje. Najpierw się trzy raz zastanowić, skalkulować skutki i jej cenę, jaką przyjdzie nie tylko mi za nią zapłacić..Choć doskonale wiem, że akurat w przypadku kobiety to zadanie iście karkołomne, a wręcz jak pokazuje Twój przykład, niemożliwe.
Może wtedy unikniesz tych wszystkich życiowych porażek jakie są Twoim udziałem?
Nie skrzywdzisz więcej ani siebie samej, ani kogoś,kto Tobie zaufa..

Tutaj wbrew temu co sobie myślisz, sprawa jest bardzo prosta. Jedyną trudnością jest Twoja niechęć do zmian. Zmiany siebie, podejścia do życia, związku małżeństwa..
Dopóki tego nie zrozumiesz-nie wracaj do męża.
Dopóki nie zrozumiesz, czego Ty tak naprawdę chcesz od życia, związku ? nie wracaj..
Dopóki nie zrozumiesz, czym jest małżeństwo, rodzina, prawdziwa miłość, odpowiedzialność i z czym to się wiąże nie wracaj ?
Dopóki nie zrozumiesz, że małżeństwo, związek to MY a nie JA- nie wracaj..
Dopóki nie dojrzejesz?
Nie wracaj bo choćbyś się tutaj zaklinała, przysięgała na wszystkie świętości,  kolejny raz skrzywdzisz?
Jeśli masz resztki szacunku do byłego męża- nie wracaj. Nie funduj mu ponownie tego, przez co musiał przejść
Bo on po drugim ciosie już się może nie podnieść..
A że skrzywdzisz, tego jestem pewien, bo wciąż będziesz szukać tego, czego tak naprawdę nie ma i nie istnieje?
Będziesz wciąż szukać swojego ideału? Dopóki tego co wcześniej napisałem nie zrozumiesz-  trzymaj się od eks tak daleko jak tylko to jest ze względu na dzieci możliwe

Nie karm go nadzieją, nie oszukuj go,  tylko daj mu szansę na ułożenie sobie życia na nowo
Na razie moja droga to nie kochasz i nie kochałaś nikogo, prócz siebie.
Przestań szukać świata idealnego bo zmartwię Cię. Idealnego świata niestety nie ma i nigdy nie będzie?.
Jeśli to wszystko co napisałem do Ciebie dotrze, jeśli to zrozumiesz- może jeszcze będzie szansa na powrót. Pod jednym wszakże warunkiem.
Jeśli eks tego jeszcze będzie chciał.
Może uda się Wam stworzyć nowy związek, w którym oboje będziecie z eks szczęsliwi. Ale wg mnie, to odległa bajka

?
Zanim podejmiesz decyzję, najpierw ciężka praca nad sobą samą i naprawdę musi być ona wnikliwie przemyślana.

Pozdrawiam
After

Wiesz, o czym piszę, bullet...