Dysleksja, dysortografia, dyskalkulia? dysmózgia? - Netkobiety.pl

Obecnie pracuję jako psycholog szkolny. W gabinecie mam cale mnóstwo opinii z PPP o dysleksji rozwojowej. Czasami zdarza się, że połowa klasy to dyslektycy. Co ciekawe, najwięcej opinii dotyczy uczniów klas III-ich.

Dysleksja rozwojowa jest realnym zaburzeniem, ale nie na tak dużą skalę. Są osoby, które naprawdę mają z tym problem, ale wiele osób wykorzystuje udogodnienia na egzaminach. Czasem mam podejrzenie, że dzieciaki przekazują sobie, jakimi testami były badane w poradni i jak trzeba odpowiadać, żeby dostać opinię.

Oczywiście w każdej grupie znajda się cwaniacy, chcący wykorzystać papierek.
Własnie rolą poradni jest, aby właściwie zdiagnozować dziecko.
Czy ten papierek pomaga?
My w sumie nie odczuwamy, ze mamy.
U nas idąc do poradni było wazne coś totalnie innego, co do tej pory nie było tutaj poruszone.
Mi zalezało na tym, aby mi ktoś pomógł, pokierował jak mam z moim dzieckiem pracować.

Wiele szkół działa na zasadzie takiej, ze dziecko przynosi orzeczenie, ląduje ono w jego teczce i tyle.
Często nauczyciele nie pilnują tego, któe dziecko jaką ma dysfukcnę.
W klasie mojej córki również była taka sytuacja.
Również ja raz interweniowałam, gdy córka w przeciągu 2 dni musiała nauczyć się 40 wyrażeń i  j.angielskiego i j.niemieckiego.
Dodam, ze córka nie chciała abym interweniowała bo zwyczajnie się tego wstydzi, walczy z tym, ale nie zawsze jest w stanie wszystko przeskoczyć.
To nauczyciele nauczania wczesnoszkolnego maja największe pole do popisu, mogą wyłapac problem dziecka, bo co jest szalenie wazne w przypadku dysleksji im wczesniej wykryta tym łatwiej z nia walczyc.
Moja córka ma głęboka dysleksję i zanim opracowaliśmy metody pracy, zanim sama się nauczyła uczyć mineło dużooo czasu

Uważaj bo zostaniesz zaatakowana o....pomówienie

odpowiedzialni rodzice, którym zależy na dziecku....

Często rodzice nie są świadomi, nie wiedzą, że to może być ważne. Nie mają siły  albo czasu na pracę wymagającą multum cierpliwości i uporu. Nieraz  kłopot w tym, jak przekonać samo dziecko do ciężkiej pracy.

Znowu przesadzasz, wszystko zależy od dziecka, moi rodzice za mną nie chodzili i nie sprawdzali moich lekcji, prócz pewnych wyjątkowych sytuacji i jakoś skończyłam szkolę z dobrymi wynikami a nikt mi nad głową nie siedział. Zmuszanie dzieciaka do czegokolwiek z uporem psychopaty zwykle ma efekt odwrotny do zamierzonego, a podrośnięte dziecko jeśli się nim dobrze pokieruje będzie wiedziało że uczy się dla siebie a nie dla rodziców, a jednocześnie będzie miało świadomość że w razie potrzeby rodzic pomoże, ale nie że będzie dzień w dzień wtykał nos w zeszyty.

U mnie w klasie było więcej osób z dys niż bez, normalna szkoła i normalna klasa.

Tak, jestem stażystą. Kobieta, która prowadzi zajęcia korekcyjno-kompensacyjne oczywiście ma do tego uprawnienia oprócz tego, że jest logopedą BTW, większość uczniów na te zajęcia nie przychodzi.
W tym temacie doświadczenie mam małe, więc raczej się nie wypowiem na temat metod pracy, ja prowadzę w szkole tzw. zajęcia terapeutyczne i psychoedukacyjne lekcje wychowawcze

a czy my rozmawiamy tutaj o dzieciach o specjalnych potrzebach edukacyjnych czy ogółem???
Sądziłam ze temat dotyczy dys tak?

Zapewniam Ciebie, ze jeśli dotkniesz tego tematu personalnie i będziesz świadoma sytuacji to zmienisz zdanie....

nad dzieckiem z dys trzeba siedzieć, pomagać, wspierać.. trzeba jeśli chcesz, aby pózniej nie miało zaburzeń i kompleksów, aby nie było wyśmiewane i zle traktowane.

Wiem co mówię bo mam 2 dzieci jedno dyslektyka głębokiego a drugie dość konkretnie zdolne.
Widzę ogromną róznicę w przyswajaniu wiedzy przez oboje. ..

Mój syn mówił całym zdaniem gdy miał 1,5 roku, córka gdy skonczyła 3 lata.

Córka uczyła się wierszyka tydzień a on słuchając jak ona ćwiczy nauczył sie w kilka godzin...
mogłbym tak wymieniac..
mogłabym też to olac i nie poświęcać czasu, sił na pomoc córce.. ale jaką byłabym matką gdybym nie próbowała dziecku pomóc?

In_ka
a wiesz dlaczego uczniowie na te terapie nie chodzą?
z prostego powodu.
zajęcia są po prostu słabe. Rozne poziomy dys , rózne umiejętności dzieci i duża grupa na jednej godzinie z terapii to mija się z mozliwościami jakiejkolwiek korekty.
Moja córka zwyczajnie nudziła sie na tych zajęciach. W grupie były dzieci ktore w 5 klasie składały litery gdy czytały...
aby terapia była skuteczna przede wszystkim nalezy minimalizowac grupy zajęciowe, przetłoczona grupa i średni nauczyciel od terapii ma małe szanse na zmianę sytuacji niestety...

wg. rozporządzenia MEN  ilość dzieci na zajęciach korekcyjno - kompensacyjnych wynosi max 5.

to już zależy tylko od prowadzącego oraz od nadzoru, który może wpłynąć na poprawę jakości zajęć

Poruszyłaś w swoim komentarzu kolejny ważny aspekt, a mianowicie: "w dzisiejszych czasach". Czyli jakich? Obecnie młodych ludzi bardzo często postrzega się jako leniwych, mających duże możliwości (Internet - duży dostęp do wiedzy), ale mało ambitnych. Wiele razy już słyszałam, że w jakichś tam czasach takie zaświadczenia byłyby nie do pomyślenia. Argumentacja zazwyczaj była następująca: "można mieć w czymś duże trudności, każdy de facto ma jakieś, ale takie podstawy należy znać". Może wobec młodzieży jest jednak za dużo ulg?

Czyli zamiast mówić o pewnych nadużyciach, można mówić nawet o ogromnych.

Ale na pewno nadrabia w czymś innym. Moja przyjaciółka (też dys) z wszelkimi wypracowaniami miała zawsze problem i zauważyłam, że prace oddawała zawsze ostatnia, dużo czasu jej to zabierało. Ale zdecydowanie nie można jej odmówić inteligencji, zdecydowanie nie. Byki robi nadal, ale jest na bardzo dobrym kierunku i świetnie jej idzie. Osób ze wszystkich moich klas z "dys" znam duuużo, ale podaję zazwyczaj jej przykład, bo wiem, że ona nad tym pracowała i nie miała żadnych lewych zaświadczeń.

To też jest ważne. Co w sytuacji, gdy ktoś całe życie ma szczęście i trafia na tolerancyjnych nauczycieli, po czym idzie na studia i wyrozumiałość się kończy? Nie jestem na humanistycznych studiach, a widzę, że prowadzący potrafią być bardzo zbulwersowani, gdy ktoś np. zrobi błąd ortograficzny w protokole z analizy. Więc domyślam się, jak musi być to postrzegane (słusznie, czy nie) na studiach humanistycznych.

Dwa w Jednym ja Cię rozumiem, jednocześnie próbuje Ci uświadomić, że niektórzy rodzice choćby bardzo chcieli nie mogą poświęcać tyle czasu ile chcą.

No cóż ja też zaczęłam mówić dopiero jak miałam 3 lata, nie mam dys i wszystko ze mną w porządku, chyba

A czasu, miłości i zrozumienia potrzebuje każde dziecko, ale czy można winić w dzisiejszych czasach rodziców za to że muszą tyrać na dom i utrzymanie? Jednocześnie zdaje sobie sprawę że są rodzice, najczęściej "mamusie" nie pracujące i i tak mające dziecko w no wiesz gdzie, ale są przypadki gdzie rodzic choćby bardzo chciał to więcej czasu już nie znajdzie.

W dzisiejszych czasach czyli takich gdzie mam wrażenie, że już teraz każdy problem dziecka czy to z nauką czy to zachowaniem tłumaczy się jakąś dysfunkcją. Oczywiście nie twierdzę, że te dysfunkcje nie istnieją, z pewnością istnieją i są dzieci, które realnie mają z tym problem, ale jakoś pokolenie moich rodziców, mojego brata żyło i się uczyło bez zaświadczeń o dysleksji, dyskalkulii, dysortografii etc.
Po prostu Ci "mniej zdolni" musieli dłużej siedzieć nad lekcjami i nad nauką tyle. Nie było zmiłuj. Wiem jak długo już istnieje definicja dysleksji, ale myślę, że gdybym z 20 lat temu zapytała rodziców co to takiego dysleksja to by pojęcia nie mieli gdzie to mają przykleić.

A teraz mam wrażenie, że wygląda to tak :
1) Dziecko jest niegrzeczne, źle się zachowuje ma ADHD, to nie jego wina
2) Dziecko nie przykłada się do lekcji ma dysleksje to nie jego wina

Ponadto obserwując dzisiejsze czasy w których każdy chce się tylko chwalić wniosek mam jeden : Dziecko nie może być przeciętne, leniwe albo zwyczajnie nie zainteresowane zakuwaniem. Musi być idealne i super zdolne, bo jak nie jest to kicha dlatego rozwiązaniem sytuacji jest rzeczone zaświadczenie i tłumaczenie : Mój Tygrysek jest taki zdolny, ale ma tą dysleksje i tak ciężko mu przez to idzie.

Ja oczywiście nie twierdzę, że te zaburzenia nie istnieją, oczywiście istnieją, ale też nie na taką skalę jaka ukazuje się w naszych szkołach gdzie połowa klas ma zaświadczenie ( tak jak pisała Wrzosowa).
Dodatkowo postawa rodziców, którzy wszystko usprawiedliwiają wystąpieniem dysleksji etc. utwierdzając w tym samym dziecko, że przecież nie musi się starać, bo ma problem. Potem dziecko rośnie z przeświadczeniem, że mu się należy, bo ma zaświadczenie i to go chroni, a przecież żaden pracodawca potem nie będzie respektował zaświadczenie o dysortografii tylko raczej będzie wymagał aby pracownik nie robił błędów.  A wydaje mi się, że ciężką pracą można wiele zdziałać i zminimalizować albo zlikwidować problem. Tylko niestety trzeba nad tym sumiennie pracować.

Oczywiście nie generalizuje to są moje subiektywne odczucia oparte na obserwacji współczesnego świata.

Nie wiem co myślą teraz dzieciaki i szczerze niewiele mnie to obchodzi. Wiem, że miałem obniżane oceny za błędy i to jeszcze w bardzo perfidny sposób. Nawet w najgorszym okresie popełniałem tych błędów mniej niż leniuch i przeciętniaki, ale niestety nikt nie chciał mi tego uznać, więc do matury podchodziłem na normalnych zasadach z tego powodu miałem niską ocenę z pisemnej matury.

Wstrętni nauczyciele próbowali mi udowadniać, że do niczego się nie nadaje i miałem duże trudności z nauką języków. Teraz jest dużo lepiej i to wyszło samo z siebie. Zawsze dużo czytałem, a w internecie pisałem. Dzięki temu z czasem przestały być tak poważne.

Pisząc tego posta nie popełniłem żadnych błędów nie licząc literówek

zdecydowanie tak było ... tylko z czego to wynikało?
z braku wiedzy? z ignorancji? z innych powodów ?
Osoba z zespołem Aspergera czy posiadająca autyzm była zwyczajnie - głupkiem, dyslektyk - głąbem albo leniem
czy wtedy było lepiej?
nie sądzę ...
oczywiście zawsze może dochodzić do nadużyć i podejrzewam, że tak jest ale kto te nadużycia "produkuje" ?
Nigdzie - podkreślam, nigdzie jest zapisane, że dyslektyk ma nie pracować, wręcz odwrotnie diagnoza jest tylko po to, żeby pójść odpowiednią drogą w celu kompensowania tych "dys". Każda opinia zawiera wskazania do dalszej pracy z dyslektykiem.
Kto i co dalej z tym zrobi to już odpowiedzialność rodziców, nauczycieli i samego dyslektyka.

daenerys7
ale tak jest, ze opinie, orzeczenia wydawane są co pewien czas, w sumie co rok powinny być badania.
I nie wydaje się ich dla mojego widzimisię, ale po okazaniu sterty zeszytów które były sukcesywnie wypełniane.

Dlaczego "bardziej sprawiedliwe niż dawanie oceny za uzyskany czas w biegu na 100 m"?

in_ka, rozumiem, że dysleksja jest na całe życie. Jednak, gdy ktoś chce mieć ułatwienia (które w tym wypadku się należą), to moim zdaniem powinien chociaż się starać. Ja np jestem beznadziejna jeśli chodzi o klucz w testach. Niestety dyskluczulii (:D) nie ma i musiałam po prostu więcej pracować, by w klucz się wmieścić.

Wiem, że są co pewien czas, mniej więcej się orientuję ze względu na przyjaciółkę. To w takim razie skąd takie zeszyty mają osoby, które nic, a nic nie robią? Odkupiły od kogoś? Nie wydaje mi się... Nie słyszałam, by moja przyjaciółka brała te wszystkie zeszyty i ortograffiti, a kolekcja była pokaźna.

u no nie to ja się z tym nie zgadzam - absolutnie ...
i bardzo sensownie traktuje to MEN:
Przy ustalaniu oceny z wychowania fizycznego należy w szczególności brać pod uwagę wysiłek wkładany przez ucznia w wywiązywanie się z obowiązków wynikających ze specyfiki tych zajęć.

in_ka Ja też dostawałam oceny za wysiłek mimo, że efekty czasem nie były super. Jasne, że się cieszyłam, ale prawda jest taka, że nigdy nie dorównałam wysportowanym koleżankom, które dotykają głową kolan. One dostawały 6 a ja 5 za starania (z natury jestem mało rozciągliwa ). W kolejnej szkole było 4- i nie uważam, że to we mnie godziło. To sprawiedliwa ocena. Takie jest moje zdanie. Nie każdy rodzi się sportowcem, nie każdy pisarzem. To czemu na matmie nikt nie dawał mi 3 za starania. To w ogóle miałoby sens? Uważam, że nie.

Tak, wiem. Rozumiem co masz na myśli, ale mam w tej kwestii inne zdanie. Nie przekonamy siebie na wzajem więc dyskusja jest bezcelowa. Ja już napisałam wszystko co chciałam

Też tak sądzę. Pomijam już milczeniem fakt nadużyć w wydawaniu tego typu oświadczeń. Oczywiście rozumiem osoby dys, które ubiegają się o takie zaświadczenia, ale sądzę też, że powinny 2 razy ciężej pracować nad swoimi ułomnościami. Na studiach nikogo nie obchodzi, że ktoś ma papiery, podobnie w pracy. A jeśli komuś nie chce się nad tym pracować, to sam siebie ogranicza, bo nikt go nie zatrudni w urzędach, w szkole, w sumie gdziekolwiek, gdzie trzeba umieć coś napisać. Nawet w zwykłych korporacjach trzeba umieć napisać np. maile do klientów, kontaktować się z innymi działami itp. Przyzwyczajanie dziecka do ulgowego traktowania nie jest dobre moim zdaniem, bo w prawdziwym życiu świat będzie miał gdzieś jego bycie dys.

Kluczowe w dyskusji jest to, że dysleksja jest trudnością dlatego poprzez "ułatwienia" pomaga się dyslektykom. "Zaświadczenie" dla mnie - diagnoza jest wskazaniem drogi dla dyslektyka. Masz taki problem, są sposoby poradzenia sobie z tym problemem. Prawo pomaga Tobie w takim zakresie w czasie edukacji. Korzystaj z niego i nie szukaj przyczyn w sobie tam, gdzie ich nie ma

Jak ja byłem w szkole to ani w podstawówce, ani w szkole średniej nikt o takie zaświadczenie się nie starał. Owszem byli lepsi i gorsi. Jeden gorzej pisał wypracowania, ale za to był dobry z matematyki, jeden lepiej sporządzał rysunek techniczny, a drugi był dobry z biologii. Bo tak to już jest, że ludzie są różni i z pewnością nie są równi. Niestety w polskim systemie edukacji jest widoczny trend równania w dół. Poziom dostosowuje się często do ucznia najsłabszego, a nie przeciętnego. I z takim podejściem często traci cała klasa i uczniowie ambitniejsi. Wpływa to bardzo negatywnie na pozostałych uczniów. Nie twierdzę, że słabszym nie należy pomagać. Należy. Ale w Polsce bardzo często robi się to po prostu źle.

Tak własnie uważam, jako pracownik ostatniego etapu edukacji. Gdyby kryteria np. maturalne byłyby realizowane tak jak to założył ustawodawca, to naprawdę ogromna grupa uczniów takiej matury nie powinna zdać. To kpina, że uczelnie muszą organizować całą masę zajęć wyrównawczych, żeby nadrobić to co zostało spieprzone na niższych poziomach edukacji. Bo na tych zajęciach tłucze się program ze szkół średnich.
Zresztą wiele złego przyniosła likwidacja egzaminów wstępnych na studia, a przyjmowanie na podstawie wyników matur, które niewiele mają wspólnego z poziomem przyszłego studenta.

Powodów jest kilka.
Zgodzę się, że jedną z głównych przyczyn jest istnienie zbyt dużej liczby uczelni. Powoli się to zmienia, bo najsłabsze uczelnie są zamykane.
Druga kwestia to po prostu niż demograficzny. Liczba miejsc na uczelniach jest większa niż ilość absolwentów szkół średnich. Na studia więc dostanie się każdy kto chce. I tu także rozwiązaniem jest likwidacja uczelni nierentownych i o niskim poziomie. A takich jest niestety sporo.
Trzecia kwestia to wspomniana już przeze mnie likwidacja egzaminów wstępnych na studia (poza niektórymi kierunkami). Obecnie do dostania się na studia wystarczy świadectwo maturalne. I wszystko byłoby ok, gdyby za tym kawałkiem papieru stała wiedza posiadacza papieru. Bo student legitymujący się maturą z konkretnego przedmiotu powinien posiadać określoną wiedzę (słynne efekty kształcenia). Ale fakty są takie, że wielu z nich takiej wiedzy po prostu nie posiada. Stąd konieczność organizowania kursów doszkalających i zajęć wyrównawczych. I co ciekawe w 2 semestry po 45 godzin uczelnie są w stanie nadgonić to co zostało spieprzone prze 3-4 lata w szkole średniej. Często już po semestrze różnica jest ogromna, o czym chociażby świadczą wyniki sesji. Wcześniej bywało tak, że w pierwszym terminie na studiach inżynierskich nie zdawało nawet 90% studentów z przedmiotów takich jak matematyka czy fizyka. Po wprowadzeniu zajęć wyrównawczych ta liczba spadła drastycznie na 5-10%.
Czwarty problem to finansowanie studiów. Od czasu kiedy zmieniło się finansowanie uczelnie trzymają nawet słabych studentów, bo ich oblanie równa się zamknięciu uczelni. Wcześniej uczelni opłacało się trzymać na kierunku 15 osób, które wiedzą po co tam się znalazły i prezentowały odpowiedni poziom. Wykruszalność na sesjach była ogromna, a niektóre kierunki kończyło po 5-10 osób. Niestety w całym systemie edukacji popełniono masę błędów.
Przecież to chore żeby w szkole o profilu budowlanym (w takiej uczy moja żona) liczba religii była większa niż chemii czy fizyki. Jak ci uczniowie mają się przygotować na późniejsze studia inżynierskie, jak fizyka kończy się w drugiej klasie.

Dzisiejsi studenci mają duuużo łatwiej. Dekadę temu na popularne kierunki było oblężenie chętnych, a dziś luzik.

ja nie wiem o czym ty piszesz o jakie zmiany chodzi ?
ponowienie w liceum ? zupełnie nie rozumiem ...
może coś mylisz, na zasadzie "wiem, że dzwonią ale w którym kościele"
zmiany z 2010 roku dotyczyły czego innego - nie dysleksji jako takiej tylko organizacji pomocy psychologiczno - pedagogicznej
ponowienie ? może chodzi o to, że przy pierwszym badaniu diagnoza brzmiała - ryzyko dysleksji

jak czytam niektóre posty odnosze wrażenie, ze osoby, które tutaj się wypowiadają czytały o dysleksji tylko w książkach lub niesprawdzone info w necie...

nie wiem czy wiecie , ale osoby dyslektyczne bardzo często mają równiez problemy z koordynacją. często mylą stronę prawą z lewą, mają słabo skoordynowane mięśnie nóg. Nie jest to moja teoria, ale jest to poparte literaturą.
Więc nie jest to dziwne że ich dysfunkcja przekłąda się równiez na wf.

Nikt o tym nie napisał, ale osoba która jest stale pod kontrolą poradni, jest świadoma swojej sytuacji, jej rodzice i nauczyciele również to jest informowana, ze nigdy nie zapracuje na ocenę b.dobrą z określonego przedmiotu, ponieważ system oceniania jej wyników znacznie się różni.

Inżynieria to było moje marzenie, ale nie zdecydowałem się na ten kierunek dlatego, że nie miałem dobrego poziomu z przedmiotów ścisłych po maturze, ale czasami żałuje. Może jeszcze kiedyś uda mi się skończyć zaocznie jeśli naprawdę  wyższe prowadzą teraz zajęcia wyrównawcze.

Co do samej mojej dyslekcji, to popełnianie błędów nie było największym moim problemem. Znacznie większym jest popełnianie błędów przy przepisywaniu. Zawsze miałem trudności z pisaniem notatek, a nawet poprawnym przepisywaniu z tablicy, co z tego, że zadanie zrobiłem dobrze jak pomyliłem się przy przepisywaniu i wynik się nie zgadzał. Dlatego zawsze bujałem się na najniższych ocenach, a wiedzę miałem znacznie większą.