Mam problem z rodzicami - pomocy - Netkobiety.pl

Chyba sobie nagrabiłam bo jest bardzo oschły i przestał mówić cokolwiek o przeprowadzce. Wygląda na to, że zorientował się, że coś nie tak i myśli, że jak zwykle kombinuję. Chyba odpuścił... tzn. pewnie gdybym się zebrała, to się nie wycofa, ale już chyba przestał planować i robić sobie nadzieję. A jeszcze jak oznajmię, że chcę przyjechać sama... to już będzie koniec. 4 lata temu sama to popsułam. Minęło tyle czasu i znów stracę szansę, tym razem ostatecznie. To straszne, jaka jestem beznadziejna...

MamaMamusia,
racja, trzeba to oswoić dziękuję bardzo za wyjaśnienie! Wczoraj wieczorem spróbowałam pierwszy raz, ale nic w zasadzie na razie nie poczułam, rozumiem jednak, że na to potrzeba czasu, wyćwiczyć, więc dziś wieczorem znów spróbuję. Po tym, co piszesz, nigdy nie pomyślałabym, że możesz mieć tak trudne dzieciństwo za sobą... że można być, mimo to, tak radosnym, a jednocześnie rozważnym! To mnie jeszcze bardziej przekonuje do terapii. Btw. wątpię, by się trafił drugi naiwny, który by mnie taką chciał poza tym mam bardzo słabą pewność siebie i poczucie własnej wartości, wg mnie jestem najgłupsza i najbrzydsza. I w sumie w tym przypadku chyba faktycznie tak jest. Mam 29 lat i jakoś nikt się o mnie nie bije, a to mówi samo za siebie

joanna925,
no właśnie mam taką nadzieję, że nawet jeśli będzie źle, to kiedyś mi wybaczą i nasze relacje się poprawią, w końcu to rodzice... Mnie już bardziej niż ich smutek i opuszczenie, martwi, żeby do czegoś złego nie doszło, mój tata wydaje się nieobliczalny, są momenty kiedy się go boję. No i tak to Dziękuję za opinię. Lubię, gdy mi ktoś przypomina o tym, że kiedyś zostanę w takim układzie sama na świecie (szczególnie, że nie mam rodzeństwa ani żadnych relacji z kuzynami, ciotkami etc.). To przemawia do wyobraźni...

lasonrisadetuboca,
możesz mieć rację bo jak rozmawialiśmy o jego przyjeździe i zabraniu mnie, nadmieniłam, że moi rodzice mogą zadawać niewygodne pytania. Powiedział wówczas: "człowiek chce dobrze i jeszcze po tyłku dostanie" (oczywiście żartem, ale jednak). Nadmieniał też, że chce mi pomóc z pracą, bo tutaj niestety nie mam szans na nic w moim zawodzie...

Baudelaire,
jestem z centralnej Polski.

Dziękuję wszystkim!

Oczywiście, że się nie trafi. Trafić to można szóstkę w totolotka Sama go sobie wybierzesz, świadomie, jeśli tylko zechcesz
Popracuj nad sobą a wspomnisz moje słowa Terapia - niech to będzie twój priorytet.

Dziękuję za odpowiedzi i przepraszam, że milczę, ale mam małe zawirowania i kłopoty (niezwiązane z sytuacją). Pojawiło się też jednak trochę nadziei, wątpliwości i narosły obawy, ech... postaram się jutro dłużej (ale nie przesadnie długo) opisać i odpisać

tak na szybko:

joanna925,
myślę, że tata właśnie przesadnie nie będzie mnie zatrzymywać, ja się martwię, jak mama da sobie z nim radę wiem, że nie można żyć życiem rodziców, że oni za siebie odpowiadają itp. itd. już mi to wszystko zostało dokładnie wyjaśnione, ale to jednak moi rodzice, moja mama i bardzo się martwię to najbardziej utrudnia moją decyzję... Dostałam tutaj tyle słów wsparcia, że aż wstyd będzie, jak za kilka tygodni napiszę, że wszystko jednak powaliłam...

MamaMamusia,
dziękuję Ci za dokładniejsze wytłumaczenie na razie codziennie przed snem próbuję, ale nie nastawiam się bardzo, bo wiem, że na efekty trzeba poczekać ze wszystkim.
Aaaa, no i ja wcale nie chciałabym pierwszego lepszego! w tym problem, że sama mam niewiele do zaoferowania, a aspiracje mam troszkę większe Jutro odpiszę dłużej, pozdrawiam!

Masz bardzo wiele do zaoferowania, tylko tego nie widzisz, bo zostałaś nauczona innego sposobu myślenia o sobie. Powtarzam -  to jest wyuczone i nie ma nic wspólnego z prawdą. Naprawdę tego można sie oduczyć i ja osobiście jestem na to najlepszym dowodem.

Ja nie czekam na twoją spektakularną wyprowadzkę i dla mnie żaden wstyd jeśli tego nie zrobisz. Ja sie ucieszę gdy napiszesz - dziś podjęłam decyzję o rozpoczęciu terapii i zaczynam pracę nad sobą

Wątek dotyczył nieprzeciętej pępowiny i problemu z byciem dorosłym. Facet, z którym sie pokłóciłaś w ogóle mógłby tu nie istnieć, bo też i nie on jest twoim problemem, chociaż bardzo skutecznie się za nim chowasz

Dziewczyny, dziewczyny... już wstyd mi pisać jestem beznadziejnym przypadkiem, czas pędzi nieubłaganie, on zaraz zapyta, czy ma przyjeżdżać, a ja mu muszę powiedzieć, że nie, że sama chcę... i nie wiem jak i jaki skutek tego będzie ;(

Jestem PRZERAŻONA. Próbuję sobie wizualizować jak to mówię rodzicom, mamie... i nie, nie widzę tego, ja tego nie zrobię, nie chodzi o awanturę, bo przeżyłam już wiele, ja po prostu myślę, że to za daleko, że nie mogę tego zrobić mamie, zostawić jej z tatą, ostatnio nasze relacje się bardzo poprawiły, wiele jej zawdzięczam, nie mam serca tak postąpić wiem, że będę cholernie żałować, że potem zwariuję i oszaleję... Boże, wolałabym sobie palnąć w łeb niż podejmować takie decyzje Już chyba jestem zgorzkniałą starą panną Gdyby to było bliżej, tam gdzie studiowałam...to może jakoś by się pogodzili...

Wiem wiem, tyle mądrych słów tu padło, a ja dalej to samo

ja tego im nie zrobię/czego?
nie zostawiasz schorowanej staruszki w dps-ie, nawet nie zostawiasz wdowy.zostawiasz dwoje zdrowych staruszków przyczepionych do ciebie z braku zajęcia.
nie zrobisz im, ale zrobisz sobie. twoj wybor. nie kaze ci przeprowadzac sie do wyra gacha, ale na swoje wlasne bez nikogo.
pozdrawiam

MamoMamusiu,

Dziękuję Dziękuję Ci bardzo! Wiem, że moje słowa nic nie znaczą, skoro ciągle mało do mnie nie dociera, ale MamoMamusiu, jesteś absolutnie REWELACYJNA! Gdy czytam Twoją odpowiedź (każdą), czuję się całkowicie "skasowana"(to ma mieć pozytywny wydźwięk!). Szczęka mi opada, bo wiem, że masz CAŁKOWITĄ rację. Jestem beznadziejna, że nie potrafię tego do siebie dopuścić. Dopuszczam, ale ciągle mój strach i wyrzuty sumienia biorą górę. Tamtego posta pisałam rano. Rano zawsze budzę się z lękiem i nastawieniem na "nie". Wieczorem mam ten sam stan. W ciągu dnia bardziej myślę, że może mi się uda, że przecież będzie tak fajnie i muszę to dla siebie zrobić!

PS. jestem gorsza niż 5-latka chyba tak to wygląda: chcę być dzieckiem i chcę być dorosła, chcę być tu i tam. Zjeść ciastko i mieć ciastko.

nokiaaa,
oni mają dopiero po 50 lat, więc nie są nawet staruszkami tylko ten tata... i moje czarne wizje w głowie, on się wydaje być nieobliczalny, dziwny, czasem się go boję i mam różne schizy

joanna925,
dziękuję, że podzieliłaś się swoją historią o synu tak trochę podświadomie szukam takich historii... Np. ostatnio na FB znajomi z mojej klasy z LO postanowili zorganizować spotkanie z okazji "10 lat po maturze". Z wieloma nie mam kontaktu, teraz miała okazję podejrzeć ich profile, zobaczyć co u nich. Dużo z nich ma już własną rodzinę, dzieci, mieszkają w tym samym mieście, niektórzy blisko, a inni jeszcze dalej. I wtedy myślę: a dlaczego nie ja?! Ech, no właśnie. Masz całkowitą rację z tym, że ja mam problem ze sobą. Ja już tu napisałam, że wydaje mi się, że większy problem mam właśnie z samą sobą niż z rodzicami. Wiem, że będzie płacz, złość, awantury, ale może jakoś by to przetrawili, tak jak właśnie Ty w związku z wyjazdem syna (ja bym dzwoniła na pewno nawet codziennie!). A ja nie potrafię się przełamać. Jakiś chochlik mi podpowiada, że nie teraz, że za pół roku, za rok, bla bla bla. Za pół roku to ja już skończę 30 lat To już nawet mało czasu zostało na wyjście za mąż i rodzenie dzieci ech taka dziwna i trudna jestem.

Dziewczyny, całym sercem Wam dziękuję! Czas się zbliża, zaraz będę czytać Wasze posty od nowa wszystkie, wbijać do głowy aż się wstydzę tu zaglądać, że dalej stoję w tym martwym punkcie. Sprawy mają się różnie. Z mamą coraz lepiej mi się układa, odkąd przestałam się mieszać w kłótnie między rodzicami. Z nim... w żartach padły jakieś słowa o ślubie. Ale była też kłótnia z powodu mojej zazdrości i dziś aktualnie jest na imprezie, a ja mocno mocno świruję ehhh przytłacza mnie wszystko!

to smutne, ale przemawia do wyobraźni Myślę nad tym, co wcześniej napisałaś, czy to faktycznie moja wygoda. Może troszkę faktycznie... Ale z drugiej strony jak wyjeżdżałam to dobrze sobie zawsze radziłam i cieszyłam się nawet, gdy mogłam samodzielnie zrobić nam kawę czy jajecznicę na śniadanie Takie drobiazgi, a tyle radości. Choć nie ukrywam, że z wieloma rzeczami też się obawiam, jak bym sobie poradziła. Tymczasem mam czarne wizje i i tak czuję wiszącą w powietrzu awanturę z Nim, więc pewnie i tak nic z tego nie wyjdzie... Wszystko takie skomplikowane.

pamietaj ze potrzeba jest matka wynalazku widzisz piszesz ze jak gdzies pojedziesz to dajesz sobie rade czego sie obawiasz skoro twoj pan powiedzial o tobie i twoim istnienu znakiem tego mu bardzo zalezy docen to i nie kaz mu czekac bo facet choc prosta konstrukcja jednak bywa niecierpliwy czlowiek jak musi to moze ze wszystkim sobie dasz rade jechalam kiedys w nocy z berlina sama samochodem jeszcze nie moim tylko pozyczonym na kompletnym zadupiu zapalam gume z tylu srodek nocy miejsce opuszczone przez boga i ludzi niemiecki znam z filmu o klosie i co bys zrobila jak ty sie tak wswzystkiego boisz

Macie racje ze wszystkim. Macie racje, że chyba mu zależy. Dlatego pojadę, już wiem, że przypadnie to na połowę czerwca. Bardzo chcę. Tylko jest w tym jeden najgorszy problem... On chce po mnie przyjechać, a ja wiem, że takiej opcji nie ma. Nie chcę by uczestniczył w jakiejś awanturze z moimi rodzicami, to nie byłby dobry start (ale też nie chcę Go informować, że dalej są przeciwni, bo 4 lata temu stało się to przyczyną rozpadu naszego związku. Nic na to nie poradzę, taki jest, bardzo go to wówczas denerwowało/deprymowało i przeżywał, że "rodzice nie chcą mnie poznać"). Wolę Go nie wprowadzać w te wszystkie niuanse rodzinne. Wolałabym, żeby rodzice się trochę oswoili/pogodzili z tą myślą i wtedy Go przedstawić. Tylko jak mam to zrobić?! Jak mu oświadczę, że przyjadę sama pociągiem, nie będzie zadowolony, zacznie coś podejrzewać, wkurzy się, może nawet wszystko odwołać - to w Jego stylu akurat (niestety On musi wszystko od razu albo wcale). No i aktualnie to chyba moje największe zmartwienie Mnie na początek naprawdę niewiele potrzeba - wszystko mogę spakować w dwie walizki, a po pozostałe drobiazgi mogłabym przyjechać w późniejszym czasie... Boję się, że właśnie przez to się nie uda Teoretycznie gdyby mu zależało to powinno być mu to bez różnicy, przecież najważniejsze, że przyjadę i będę. No ale...

Ale to nie jest takie proste i oczywiste, naprawdę Ja wiem, że są różne układy rodzinne, ludzie się kłócą, awanturują. Wszędzie się zdarza bardziej lub mniej. Ale to będzie piekło. Ja to przerobiłam 5 lat temu, mówiąc częściową prawdę, że to tylko kolega i jak się skończyło. Nie opisałam tu tego dokładnie i chyba nikt nie jest sobie tego w stanie wyobrazić... Nie, to nie wchodzi w grę, to nie chodzi o mój strach, ja po prostu wiem, że to tylko utrudni sprawę. Mój przyjaciel ocenił sytuację, że łatwiej mi będzie powiedzieć prawdę po fakcie niż teraz, bo teraz tylko wszystko utrudnię. Ja niestety choruję na serce i każdy taki stres mocno się odbija na moim zdrowiu, jeśli poruszę ten temat już, to prędzej skończę w szpitalu Ktoś inny jeszcze doradził, że powinnam zrobić to szybko i nagle, bo inaczej zrobi się z tego cyrk. Już chyba wolałabym powiedzieć Jemu prawdę, że "nie mam aprobaty ze strony rodziców, że nie akceptują tego, ale CHCĘ BARDZO z Tobą być i przyjadę, i tylko to się liczy". Tylko, że jest jeden problem. On tego też nie zrozumie. Cztery lata temu nie chciał zrozumieć, gdy tłumaczyłam, że mam trudną sytuację, gdy płakałam przy nim i mówiłam, że kocham i mi zależy, ale nie mam wpływu na rodziców. Prosiłam i tłumaczyłam. Przecież teoretycznie powinno być najważniejsze dla Niego to, że kochałam, a nie to, czy pozna moich rodziców czy nie. A jednak. I wiem, że znów by się tak skończyło. Taki jest. Ale go kocham mimo wszystko. MamaMamusia, by powiedziała, i na pewno miałaby rację, że Jego prawo się obrazić i że znów liczę się ze zdaniem innych. Ale ja nie chcę tego popsuć, naprawdę nie chcę ;( Nie wiem co zrobić... Pozostaje mi mieć nadzieję, że jednak się zgodzi bym przyjechała sama. Chciałabym mu to móc jakoś racjonalnie wytłumaczyć... Wolałabym mu jednak całą prawdę, skoro muszę (a muszę) powiedzieć, gdy będę u niego, w cztery oczy. My rozmawiamy tylko za pomocą komunikatora, nawet nie telefonicznie. To trudne, prędzej rodzą się nieporozumienia w takiej komunikacji Rodzicom też bym wolała to oznajmić potem, gdy już np. będę wiedziała, że jestem oficjalnie jego dziewczyną (tylko czy będę?!).

ps. dziękuję Joanno za Twoje odpowiedzi wszystkie!

Dlatego Cię podziwiam
W pierwszej chwili chciałam napisać, że zazdroszczę. Ale przecież to efekt ciężkiej pracy nad sobą, a i sytuację rodzinną miałaś chyba jeszcze gorszą od mojej...

Jutro będzie ten dzień, kiedy byliśmy umówieni, że po mnie przyjedzie. Nie wyszło, bo nie udało mi się przełożyć terminu zabiegu. Od kilku dni stało się to tematem tabu, a on się nie odzywa na ten temat nic Chyba jest zły i myśli, że kombinuję. Tylko, że z tym zabiegiem to na serio, ale boję się ruszać tematu w ogóle. A ogólnie niby fajnie, niby miło, jeszcze kilka dni temu i ogólnie od jakiegoś czasu, mówi, że za rok będzie trzeba kupić większe mieszkanie... Tak wszystko fajnie i serio to wygląda, a ja to psuję.

Z mamą moje relacje uległy poprawie. Ale wiem, że to pozorna poprawa, póki nie powiem o wyprowadzce. Odkąd przestałam w każdej kłótni bronić taty, to między mną i mamą jest lepiej. Nie wiem jak to działa, ale jak tata nawet postępuje źle (i ja to widzę), ale mama miesza go z błotem, to ja automatycznie go bronię. Bo mi żal, nie powinno się takich słów pod adresem żadnego człowieka używać. Więc teraz krytykuję obiektywnie tatę. Wiem, wiem, nie powinnam się mieszać w ten konflikt. Ale jeśli tata bierze ode mnie kasę (kartę do bankomatu), jeśli uważa, że powinnam płacić długi jego i oddawać swoją zarobioną kasę, to jestem stroną konfliktu już, niestety. Choć też nie kłócę się jakoś strasznie, po prostu obiektywnie oceniam sytuację i protestuję.

Mam jakiś tydzień na podjęcie decyzji. Tak analizuję sytuację... Nie wiem, czy jeszcze to kogoś obchodzi, ale będzie mi lżej jak to z siebie wyrzucę Myślę, że to nie chodzi o to, że rodzice będą smutni. Choć też. Mój pierwszy wyjazd do niego i w ogóle pierwszy samodzielny 5 lat temu przebiegł spokojnie. Mama wiedziała od miesiąca, pożegnała i było ok. Drugi wyjazd był po 2 miesiącach. Nie wiem, czy się nie spodziewała, że tak szybko? Mówiła, że nie chce zostawać z ojcem sama... W dniu wyjazdu, godzinę przed odjazdem, mocno się pokłóciłyśmy. Mówiła, że jestem ciekus i takie tam. W ostateczności zamknęła się w swoim pokoju, położyła na łóżku. Weszłam się pożegnać, a ona nic, nawet się nie odwróciła do mnie. Płakałam i prosiłam. Nic. Głaz. Nie wiedziałam co robić, było 15 minut do odjazdu pociągu. Już nawet tata powiedział: "nie jedź, nie ma co, zostań". I co? i wzięłam się w garść i pojechałam. Całą podróż (7h) do mnie się nie odzywała, choć pisałam smsy. Tata tylko dzwonił czasem. Nawet nie wiem kiedy się odezwała. Chyba już niedługo po tym jak byłam na miejscu. I tak sobie myślę. Nawet jeśli teraz też by była zła, może trwałoby to dłużej. To w końcu by się odezwała, przecież to matka, na pewno mnie kocha... Tak mnie to pociesza.

Jedyne co mnie blokuje to relacje między rodzicami. Mam obsesje, że coś się stanie. Tyle strasznych historii w tv się słyszy U mnie w rodzinie była podobna... Tzn. w rodzinie rodziny, bez więzów krwi. Tragedia Tata jest czasem nieobliczalny... Czasem jakieś szarpaniny. Niby normalni ludzie, młodzi, eleganccy, tata pracuje, ma kolegów. I kto by pomyślał? A czasem jak się kłócą to już tragedia Wówczas mama do niego doskakuje i go trochę szarpię. Tego jednego się boję tylko Ale przecież nikt mi nie powie: nie martw się, nic nie będzie. A gdyby ktoś powiedział, że moja obecność uratuje czyjeś życie, to bym została...

Zahir, macie rację, mnie pozostaje mieć nadzieję, że mama robi to nieświadomie. Ale tych wszystkich argumentów użyję w rozmowie, tylko czy dotrą...

Resztę postu usunęłam, mam nadzieję, że nikt nie przeczytał

wlasne zycie powinny miec dzieci juz w wieku lat 12.
zauwazylam od kiedy moi bratankowie i siostrzency maja np w nosie mnie-czyli ich ciotke.
otóż do 10 roku zycia lody, plac zabaw, karuzela,jezioro-tym samym moge ich zachęcic do towarzyszenia mi. ale pozniej pojawia sie towarzystwo, tablety i inne priorytety. od tej pory droga dziecka odlącza sie od doroslego-cioci, mamy, babci. stajemy sie dla nich nudni.
a ty masz 30 lat. tlumaczysz ich bo tak jest latwiej zyc.ze znieczuleniem. wiem bo sama tlumacze mojego partnera.toksycznego.

nic przerazajacego tu nie widzie dziewczyno luzik luzik wez to na spokojnie bez nerwow bedzie co ma byc po co ci klotnie z mama pomysl ze zmieniasz niewygodne buty na super fajne kapcie i bedzie ok nie mysl co teraz zyj przyszloscia czego ci goraco zycze czekam na dobre wiadomosci jak sie sprawy potoczyly mam nadzieje ze bedzie ok i zaczniesz zyc SPOKOJNYM WLASNYM ZYCIAM trzymam kciuki

Nie chcę, naprawdę chcę zmiany, naprawdę chciałam jechać... Trochę po swojemu, kręcąc jak zwykle, ale bym pojechała. Mimo przerażenia, zawsze jestem przerażona i choć chcę bardzo jechać, to wyjeżdżam płacząc. Ale jadę. Chyba jednak nic z tego. Od kilku dni On okrutnie mnie ignoruje Termin 30 maja, na który byliśmy umówieni, nie wypalił, bo mnie się nie udało przełożyć terminu zabiegu. Najwidoczniej mi nie wierzy... I najwidoczniej też starym zwyczajem już odpuścił. Wczoraj poprosił, żebym mu coś kupiła w pewnym sklepie i dodał "wyślesz mi kurierem". On musi mieć wszystko od razu albo wcale, wszystko albo nic. Już widzę jak by się zgodził na to, żebym przyjechała sama... Też nie. I z tego powodu najbardziej wyląduje na psychotropach Wiem, wiem, nie o niego w tym wszystkim chodzi najbardziej, tylko o oderwanie się od rodziców i pracę, i terapię. Racja. Ale mnie najbardziej chodzi o niego i zwariuję jeśli taka szansa przepadnie przeze mnie

Ja bym chciała się udać na terapię chociażby dziś, ale jak mam 400 zł na koncie i kredyt studencki do zapłacenia, a na domiar złego mieszka w totalnej "dziurze", to choć bym na głowie stanęła, chwilowo to niemożliwe

Najwidoczniej masz rację i on też to widzi Zresztą często komentował: "wymówki". Ale na pewno nie zależy mi na tym, aby ktoś popłakał się nad moim losem... i z tym 400 zł to też nie jest tak, że mam na swoje przyjemności, niestety...

Nie robię tego dla rozrywki ani też nie bawię się w trolla. Wszystkie argumenty do mnie docierają i nie twierdzę, że mam swoją rację. Mam swój strach i lęk, które są ode mnie silniejsze, ale racja jest po stronie wszystkich innych osób, które się tu wypowiedziały. Mimo ogromnego strachu, wiem, że po zabiegu będę próbowała się wyprowadzić. Zawsze się boję jechać, a jednak jadę, więc mam nadzieję, że i tym razem uda mi się to mimo wszystko zrobić. Chcę pojechać, chcę rozmówić się z Nim, w cztery oczy, może to będzie dla mnie dodatkowym bodźcem. Wszystkie słowa, które tu padły, mam nadzieję, że choć trochę dodadzą mi siły i odwagi, że choć minimalnie zmniejszą moje poczucie winy, które i tak będzie, bo zawsze było. Przy okazji też posłużą w ostatecznej rozmowie/kłótni z rodzicami. Myślę, że to wszystko nie będzie tak całkiem na darmo. Do wielu wniosków, które tu padły, nigdy bym pewnie nie doszła. Na pomysł terapii również bym samodzielnie nigdy nie wpadła, ale to może być dopiero następnym etapem. Ja naprawdę nie mam zamiaru użalać się, jak mam ciężko i że wszystko jest niemożliwe, mam świadomość, że wiele osób jest w dużo gorszym położeniu, ma cięższe od moich choroby i jakoś dają radę. Moje nie są jeszcze najgorsze, ale nie są też błahe i mam jednak trochę trudniej w porównaniu do większości moich rówieśników. Nie wszystko jest takie oczywiste i łatwe.

Już chyba prędzej bym uwierzyła w samą siebie niż w to, że nie będzie awantury Już tyle tego przerobiłam, o głupie wyjścia na miasto na 8h... że awantura to nie będzie, bo to istotnie mało powiedziane. Ale załóżmy, że jakoś to przeżyję... Smutno mi tylko, bo faktycznie chciałabym Go później rodzicom przedstawić i żeby było NORMALNIE, ale to raczej niemożliwe. Jego z kolei to boli i się obraża za to na mnie.

Osiołku to adekwatne określenie do mnie ))))))))))

ale mnie ucieszyła druga część postu! Czytałam wszystkie argumenty i już nastawiałam się na kolejny mały sprzeciw Choć gdybyś mi nie wskazała tego palcem, to chyba bym nawet nie wiedziała, że się sprzeciwiłam, bo gdzieś w tyle głowy miałam i tak "no niestety, ma rację".

Teraz się cieszę i jestem z siebie bardzo dumna! Czyli z mamą też bym tak mogła! I z każdym. hmmm, ja z reguły zawsze wszystkim przytakuję, zero asertywności, ale kilka sytuacji w życiu miałam, że broniłam swoich racji i zawsze na tym lepiej wychodziłam hm hmmm to teraz muszę pomyśleć

Dzięki! za prowokację świadomą bądź nie ))

Nie-dziękuję, żeby nie zapeszyć Blisko coraz bliżej do finału tej historii... nie chciałabym teraz dać plamy przed wszystkimi

Joanno, dziękuję :*

Dziewczyny, nim dojdzie do punktu kulminacyjnego, ja się tu jeszcze wiele razy odezwę z płaczem i zdążę Was jeszcze troszkę podenerwować To nie takie hop siup! Jak wyjeżdżałam w styczniu, to jeden kolega mnie wręcz za uszy ciągnął co chwilę mu pisałam "nie jadę", "nie chcę jednak", "nie dam rady", "nie ja tego nie zrobię", ale tak skutecznie kładł mi do głowy i motywował w pakowaniu, że śmiało mogę powiedzieć, że była to w 90% jego zasługa także... jeszcze troszkę pomarudzę (z przerażeniem zorientowałam się, że to faktycznie już ponad 100 postów...). Ale przyznam szczerze, że na chwilę obecną sama nie potrafię przewidzieć, czy za 2 tygodnie będę pisać tu radośnie, czy że jednak jestem beznadziejna i że mam myśli samobójcze, hmmm sama dla siebie jestem zagadką. Ale przecież jak mawia MamaMamusia, to ja jestem Panią losu i wszystkich swoich lęków, więc wszystko zależy ode mnie Aktualnie "mój pan" się chyba na mnie gniewa, że tak to się przeciąga, a to działa na mnie motywująco zawsze...

gdy mialam27 lat i bylam panną, mieszkałam u rodziców to chodzilam po imprezach, wracalam pózno ale zawsze informowalam o tym, jezdzilam do chlopaka na noc i wiele innych.
owszem bylam im winna tlumaczenie gdzie co i kiedy bo mieszkalam u nich, nie dokuczalam i nie halasowalam w nocy ale nigdy nie dalam sobie wejsc na glowe zebym miala sie tlumaczyc z poczuciem winy ze gdzies wychodze po 20.
jakis cyrk.to nie jest normalne.
nie to nei jest normalne.slyszysz.
nie tlumacz ich.
maja siebie nawzajem.
nie maja po 80 lat.
w wieku 50 lat mozna jezdzic na wycieczki razem, miec pasje, kolko w gok-u czy bibliotece. spacerki z pieskiem.rowerek.
i powinnno sie naciskac corke, zeby dala im wnuka a nie dokuczac i zamykac w domu.

Zamień "muszę" na "chcę". Nic nie musisz. Zacznij chcieć.

Czesc Autorko!

Mam nadzieje ze wszystko powoli uklada sie dobrze.  Prosze napisz jak nad soba pracujesz i jakie masz wyniki.

Pozdrawiam!

daj znac z tego pociagu powodzenia

Witam Cie serdecznie,

Przeczytalam ten watek z duzym zaciekawieniem, niektore posty, komentarze przeskoczylam, bo bylam szalenie ciekawa jak ta historia sie dalej potoczyla, wiec bardzo mozliwe, ze umknely mi jakies istotne szczegoly... i bardzo mozliwe, ze to co teraz napisze juz sie tutaj pojawilo.

Kochana, czy Ty myslalas o tym, zeby wylozyc karty na stol przed tym mezczyzna? Z tego co napisalas to odnosze wrazenie, ze to calkiem racjonalny facet. Odnosze rowniez wrazenie, ze to nie jest kwestia "musi miec wszystko teraz albo wcale" tylko dosyc logicznego myslenia: "ja chce, zeby ona ze mna zamieszkala, ona tego chce, wiec co jest do cholery przeszkoda skoro jestesmy dorosli?". Nawet jezeli mialoby to nie wypalic to wiesz co... to sie zdarza. I nie dlatego, ze Ty nie radzisz sobie ze swoimi problemami emocjonalnymi, i nie dlatego, ze on moze sie okazac idiota, ale najzwyczajniej w swiecie cos np. nie zaiskrzy w sposob w jaki oboje to sobie wyobrazaliscie. I w tym nie ma nic zlego. Bo proba stworzenia czegos z drugim czlowiekiem jest zawsze dobra nauka i wielokrotnie przydaje sie przy kolejnych znajomosciach/zwiazkach.

Wracajac do mojego pytania... Zanim sie do niego wprowadzisz, pojedz do niego na jeden dzien i powiedz: "Sluchaj. Mam problemy ze soba. Sa to problemy, z ktorymi sobie nie radze. Chociaz sie staram, nie zawsze wychodzi. Chce pojsc na terapie, chce cos z tym zrobic. A te problemy wygladaja w ten sposob..." i tu jedziesz nie z wymowkami, ale z faktami. Mowisz mu, ze oklamywalas rodzicow, ze nie wiedza o jego istnieniu, powiedz mu o tym, ze mieli problemy ze swoimi rodzicami, powiedz jak wygladaja relacje miedzy nimi. I nie szukaj wymowek, nie tlumacz sie, skoncentruj sie na faktach. I prosze Cie, dla Twojego wlasnego dobra, nie oczekuj, ze to bedzie przeprowadzka "na moich zasadach" czy jak to tam nazwalas, bo jestes zbyt pogubiona, zeby te zasady mialy sens. Ten zwiazek nie przetrwa, nawet sie nie rozpocznie, jezeli nie skonczysz tej spirali klamstw.

Facet moze sie niezle wkurzyc i nic z tego nie bedzie.
Ewentualnie facet sie wkurzy, nie bedzie sie odzywal przez czas jakis a potem w tym swoim chlodnym, racjonalnym, meskim mysleniu powie: "przejdziemy przez to razem". Mozliwe, ze zaproponuje rozwiazania, ktore lagodne nie beda. Mozliwe, ze beda one nawet nieprzyjemne. Ale prosze Cie, otworz sie przed nim. Zrob to teraz zanim wprowadzisz sie na dobre i wszystko wyjdzie po jakims czasie. Bedzie duzo lez, mozliwe ze jak uslyszysz o jego pomyslach to bedziesz chciala skonczyc ten zwiazek tylko po to, zeby on nie poznal Twoich rodzicow. Mozliwe, ze bedziesz chciala wycofac sie ze wszystkiego, bo bedziesz tak zmeczona kombinowaniem, ze bedziesz wolala ucieczke. Ale otworz sie przed nim... Nie "na moich zasadach", nie "na raty".

Nie wiem, czy juz mialas ten etap (mozliwe, ze o tym wspomnialas, ale mi to umknelo), czy juz masz ten moment, czy moze ta faza jest dopiero przed Toba... kiedy czlowiek lezy w lozku, probuje zasnac i mysli o tym, ze wolalby sie zapasc pod ziemie, nie budzic, zeby nie zastanawiac sie nad kolejnym powodem, wymowka, klamstwem. Taki moment, kiedy chce sie, zeby wszyscy zostawili nas w spokoju, znikneli, zeby zaczac "od nowa"...

Trzymam za Ciebie kciuki.

Moja droga ! (wybacz, ale mam problem za zwracaniem się do ciebie zgodnie z twoim nickiem, gdyż nie uważam abyś była głupia)
Długo mnie nie było, myślałam czasem o tobie i zastanawiałam się jak wyglądają twoje sprawy. Miałam nadzieję, że coś tam sobie w głowie poukładałaś...niestety widzę , że brniesz dalej. Nie dorastasz, nie dojrzewasz...Wpadasz w euforię bo chłopak zgodził się, żebyś sama do niego przyjechała. No pięknie, naprawdę.Szkoda, że on nie jest muzykiem , bo piszczałabyś na jego koncertach.  Masz 16 lat, tak? Czy może 14? Co ty chcesz zrobić? Zostać jego sympatią, dziewczyną ...dlaczego nie używasz słów mężczyzna, partner, związek? Bo te określenia są dla dorosłych. Nastolatki przedstawiają mamusi swojego chłopaka, dorosłe kobiety tworzą związki z kim chcą i jak chcą i nikomu się z tego  nie tłumaczą. Naprawdę nie widzisz tej przepaści? Kiedy zrozumiesz , że musisz dorosnąć, że aby tworzyć dobrą relację sama musisz być stabilna. w przeciwnym razie on zrobi z tobą co zechce, będzie cię ranił na każdym kroku, będzie cię wychowywał, karcił, rządził tobą. to nie będzie związek. On nie chce sie bawić w chłopaka i dziewczynę, bo on jest dorosły, ale jak dostrzeże w tobie małą, przestraszoną dziewczynkę to wykorzysta to , możesz być tego pewna. Jak długo chcesz żyć w strachu, że zaraz będzie awantura, że ktoś cie odrzuci i zostawi? Kiedy zbudujesz swoje poczucie własnej wartości? kiedy zaczniesz panować nad swoim strachem? Jak sie wyprowadzisz i po dwóch tygodniach przedstawisz go mamie jako swojego chłopaka? O nie...wtedy już będziesz  bardzo daleko i wrócić będzie ci trudno. Spełni sie  twój dziewczęcy sen przecież, królewicz się łaskawie zdeklaruje, wszystko będzie po twojej myśli, może i mamę się obłaskawi, więc i pracować nad sobą przestanie ci się chcieć.

Powiem ci tak -- facet , który nie akceptuje ciebie taką jaka jesteś, z twoją arytmią i z twoimi problemami zwyczajnie nie jest ciebie wart i tyle. Takiemu facetowi mówi się pa, pa, a nie rozkminia się co to będzie jak się dowie o zabiegu. Tak wygląda dorosłość. Podejrzewam, że ten mężczyzna (tak, mężczyzna a nie chłopak) jest zupałnie normalnym facetem , coś tam do ciebie czuje i chciałby spróbować coś zbudować, jest ciekawy co może być między wami i jak to się potoczy, ale jeszcze nie wie czy to będzie miłośc do grobowej deski. On chce się bawic jak dorośli, na dorosłych zasadach. A ty? Ty chcesz mieć chłopaka, żeby mamie go oficjalnie przedatawić, ty jesteś zakochana (jak nastolatka) i masz motylki w brzuchu. widzisz ten rozdźwięk? Jak myślisz - jesli wam nie wyjdzie (a to sie czasem zdarza między ludźmi), to kto będzie bardziej cierpiał, komu zawali sie cały swiat? I kto w tym układzie da z siebie wszystko i będzie starał sie za dwoje, byleby tylko nie zostac odrzuconym?

Podjęłaś decyzję o wyjeździe, więc jedź do niego, ale proszę cię - nie angażuj się na ten moment, nie oczekuj deklaracji i nie składaj ich. Powtórzę za przedmówczynią - powiedz mu całą prawdę o sobie, bez półśrodków, bez znieczuleń i wytłumacz mu, że teraz musisz stanąć na własnych nogach, że musisz zawalczyć o siebie.

Twój umysł nastolatki ma jedną wadę - na swoje nieszczęście ( w tym przypadku jest to nieszczęście właśnie) jesteś niebywale inteligentna i przenikliwa. Wykorzystujesz to jednak w niewłaściwym kierunku. Szkoda takiego potencjału

Trochę mi smutno, bo wiem, że to prawda... Odpowiem więcej jak sobie to przemyślę. Dodam tylko, że już następnego dnia po tej euforii zaczęłam dochodzić do wniosku, że kolejny raz idę w złym kierunku. Znów te podchody. Gdyby przyjechał jednak po mnie, wszystko byłoby bardziej "jak u dorosłych ludzi". A tak... znów randkowanie pensjonarki. Wystraszyłam się, że zwyczajnie po dwóch tygodniach odeśle mnie do domu z kwitkiem (jakby przyjechał po mnie też w sumie by mógł). Hmm, a najbardziej zmartwił mnie fakt, że Jemu się ten pomysł spodobał i nie wiem, czy nie z takiego powodu właśnie.

Dziewczyny, no nie potrafię przeskoczyć tych moich lęków i dziwnych zachowań, bez terapii rzeczywiście tego nie zrobię. Jedyne czym mogę się pochwalić to to, że dziś już kontaktowałam się z kliniką, w której miałam planowany zabieg 3 lata temu. Już wiem, że najbliższy termin jest za pół roku, jutro wysyłam im faksem skierowanie. Odkładam to od 10 lat. Trochę nie wiąże się to z tematem, z którym się tutaj wpisałam, ale myślę, że po części to forum i WY zainspirowałyście mnie do walczenia o siebie Bo niestety muszę zawalczyć o siebie zarówno w sferze psychicznej, jak i fizycznej. Jeśli zabieg się powiedzie - wygram nowe życie i chociaż pod tym względem będzie mnie mniej rzeczy ograniczać (obecnie żyje jak na bombie zegarowej, z tego powodu głównie też nie mam stałej pracy).

To nie do końca tak, że choroba mnie nie ogranicza. To nie jest zwyczajna arytmia, której doświadcza duża część społeczeństwa. To jest dużo poważniejsza sprawa i obarczona poważnymi konsekwencjami. Ale to nie ta tematyka forum i nie miejsce na użalanie się i licytowanie na objawy Mimo wszystko, w chorobie upatruję dużą część winy, za to, w jakim miejscu teraz jestem (inna sprawa, że tak czy siak to ciągle moja wina, a nie choroby, bo przecież mogłam zdecydować się na zabieg wcześniej i być może choroby się pozbyć). Myślę tak na podstawie tego, gdy wspominam, jakim byłam dzieckiem do 11 roku życia. Był czas słodziaka przedszkolaka, który nie puszczał się spódnicy mamy, ale potem nadszedł czas małego podlotka, który chciał udowadniać jak bardzo jest już dorosły, miał swojego pierwszego chłopaka w podstawówce i całe dnie spędzał poza domem - liczyły się tylko koleżanki, koledzy i zabawa. I myślę, że tak by się po kolei wszystkie etapy naturalne toczyły, a mnie by nawet do głowy refleksja nigdy nie przyszła, że zostawiam rodziców samych w domu. Wyszło inaczej i to prawda, teraz to już zaszło na tyle daleko, że sam zabieg niczego nie zmieni, skoro mam już tak poważne problemy psychologiczne. Wiem to, niestety. Mam tego świadomość.

Wyraziłam swoją radość, na myśl o zabiegu, dlatego że to ciągle nie jest dla mnie łatwy temat. Boję się go tak samo, jak wtedy, gdy miałam lat 11, 18, 25 itp. Różnie może być, to jednak serce. Ale mimo tej paniki ogromnej, czuję, że to ten moment, żeby zaryzykować, że muszę i że chcę. I jeśli to przetrwam, to również doda mi to trochę siły, odwagi. A gdybym jeszcze okazała się być potem zdrowa, bez konieczności zażywania leków... siłą rzeczy wpłynęłoby to na mój stan, nawet psychologiczny. Znam dużo historii osób z tą chorobą, wiem, jak duża część nich kończy na psychotropach (w sumie ja chyba również przez to brałam antydepresanty, bo gdy wpadłam w tak silną nerwicę, w moim domu rodzinnym wszystko układało się jeszcze całkiem nieźle). Znam też pozytywne zakończenia tych historii, gdy ludzie po zabiegu odzyskiwali chęć do życia, na nowo otwierali się na świat i innych ludzi. U mnie będzie jednak trudniej, no bo bez terapii... to już wiemy, przerobiony temat. Nie chcę by on mnie przeniósł przez ten most. Porozmawiam z nim szczerze i powiem mu jak sprawy wyglądają, ale tak naprawdę nawet nie liczę na to, aby chciał w tym jakkolwiek uczestniczyć (i to trochę przykre). Raczej jestem zdana na samą siebie w tej kwestii, ale tak jak już tłumaczyłam (co pewnie jest ciągle odbierane jako wymówki tylko) - nie wszystko jest takie proste i oczywiste. Nie w tym miejscu też. Oprócz samej suchej teorii z terapii, przydałoby się trochę praktyki Życie to też terapia sama w sobie, jeśli nie mieszkałabym tutaj, musiałabym być bardziej odpowiedzialna za samą siebie - to by było ładnym dopełnieniem.

Tymczasem kłócę się w ostatnich dniach z mamą okrutnie o wszystko. Za każdym razem nie wytrzymuję i mówię, że chcę się wyprowadzić, że już nie mogę z nimi wytrzymać. W odwecie słyszę, że to już czas, że dorosłe dzieci nie powinny z rodzicami albo "sama znajdę Ci mieszkanie, tylko wyprowadź się już, mam Cię dość, chcę mieć spokój i odpocząć, Twoi rówieśnicy mają już własne rodziny". Takie gadanie tylko Innym zaś razem, gdy mama kłóci się z tatą, słyszę: "zabiłabym się, gdyby nie Ty, nie mogę już z nim wytrzymać" - i wtedy robi mi się słabo jak myślę o wyprowadzce, mama mówi to tak serio... Jej też by się przydała terapia, ojciec ją wykończył i współczuję jej samej z nim wytrzymać No, ale terapia mamy to już całkiem nierealne...

PS. zapomniałam wcześniej dodać! MamoMamusiu: miło mi, że o mnie myślałaś, gdy Cię nie było na forum

Witaj,
przyznaje nie przeczytalam calego watku, wiec moze ktos juz tobie proponowal to. A mianowicie, skoro masz taka a nie inna sytuacje z rodzicami mysle ze najlepszym rozwiazaniem dla ciebie, skoro bardzo obawiasz sie rozmowy twarza w twarz, bylo by napisanie listu do rodzicow. To ma dobre strony bo nikt z was nie wybuchnie zloscia jedno na drugie w czasie rozmowy bo emocje wezma gore. Napisz list gdzie opiszesz swoje troski, uczucia do rodzicow, swoje potrzeby, swoj bol i strach. Napisz o zwiazku z tym panem, i napisz szczerze dlaczego balas sie im powiedziec.
No i tez napisz list do swojego partera i badz szcera az do szpiku kosci. Na klamstwie nie buduje sie niczego, to sie rowali bardzo szybko... Wez zycie w swoje rece, to najwyzszy czs by wyjsc z tego zaklamania i stanac na wlasnych nogch ! Nie przeciagaj tego dluzej !
Druga sparwa, piszesz ze boisz sie wyprowadzic od rodzicow bo cos sobie zrobia...hmmm, a moze wlasnie nareszcie poczuja sie soba, wolni od troski o ciebie, moze wlasnie to da im drugie zycie.

Po kolei

Witaj, KaktusTX!
Terapia będzie, taką mam nadzieję. Nie napisałam, że nie, absolutnie! Po prostu nie w tym momencie, nie z tym budżetem, nie w tym miejscu...

Chciałabym, żeby było tak, jak piszesz, z tym szacunkiem i że powinnam nie ukrywać itp. Ale chyba jednak nie wszyscy mężczyźni są tacy sami... O chorobie serca powiedziałam Jemu zaraz w pierwszych tygodniach naszej znajomości (2-3 tyg.). Było mi ciężko się do tego przyznać, ale powiedziałam nawet, że stale przyjmuję leki, co skwitował "nie myślałem, że to aż tak, że trzeba leki przyjmować...". W tym momencie się wystraszyłam i zaczęłam tłumaczyć, że "to nie takie straszne". Konkluzja była taka, że "w takim razie tym bardziej nie pozwolę, żeby ktoś skrzywdził Twoje serduszko". Hmmmm. No wyszło inaczej. Nigdy więcej nie dopytywał o mój stan zdrowia, a ja też się z tym nie obnosiłam. I tak jest ze wszystkim. Według mnie dla niego wygodniej jest wiedzieć mniej. Próbuję mówić o problemach w domu, to zbywa mnie "no tak już bywa", "olej to", "e tam, daj spokój" itp. itd. To nie jest tak, że ja chcę coś ukrywać. Jak już tu wszyscy zobaczyli, lubię się wygadać I chciałabym móc swoimi troskami i lękami dzielić się z najbliższą mi osobą. W efekcie jest tak, że nie mogę się żalić ani rodzicom, ani Jemu. Jego reakcje na to nie pomagają i nie zachęcają do mówienia o swoich problemach. Chociażby 5 lat temu, gdy kolejny raz do mnie przyjechał, mieszkał w hotelu. Mama zapewniała, że tego dnia będę mogła go już w końcu zaprosić, też tak przekazałam Jemu. Niestety, przed wyjściem z domu, mama zrobiła mi awanturę i powiedziała, że się nie zgadza, "że tylko tak mówiła". I co miałam zrobić? Musiałam mu powiedzieć szczerze. Siedzieliśmy w pokoju, zaczęłam opowiadać, co mama powiedziała, że się nie zgadza, że wyzwała mnie od ladacznicy itp. Płakałam, mówiłam mu, że go kocham i że rodzice nie powinni mieć tu znaczenia. Efekt? Spakował się i 2h później byliśmy już na dworcu. Wrócił do domu, choć miał być jeszcze 2 dni. Najwidoczniej może nigdy mnie nie kochał jednak I jeszcze jedna kwestia. Wspominam o tym, że miałam teraz już drugi zabieg. Te tajemnicze zabiegi to dłutowanie ósemek, które nie wyszły. Omawialiśmy ostatnio termin mojego przyjazdu. Rzuciłam 2 tygodnie po zabiegu, a on skwitował, że lepiej 3 tygodnie "żeby później jakichś cyrków nie było, że coś nie tak i trzeba na pogotowie". No... czyli chyba ja w wersji chorej jestem kulą u nogi. Dlatego nie wiem jak mam powiedzieć, że czeka mnie zabieg na sercu.

Ninka123,
dzięki za pomysł Faktycznie już ktoś rzucił tutaj ten motyw listu, ale nie przywiązałam do tego uwagi. Może dlatego że, gdy spotykałam się z Nim 5 lat temu i pewnego razu wyszłam z domu na spotkanie z nim, wysłałam mamie baaardzo długiego smsa, dokładnie 10 smsów w 1, wg starych jeszcze telefonów No tak, to nie list. Ale napisałam w nim, że ją kocham, że jest najważniejsza, a mimo wszystko też chce gdzieś wychodzić. Już nie pamiętam dokładnie. Przygotowałam sobie tego smsa dzień wcześniej, na spokojnie, prosto z serducha. Wysłałam po wyjściu z domu, po mega awanturze. Nie odpowiedziała. A jeszcze pół roku później z tego smsa szydziła i mówiła, że sobie nie życzy takich smsów Ech. Może teraz z listem byłoby troszkę inaczej. Pomyślę o tym na pewno, dziękuję

Cześć Łada
Zbyt dobrze to wszystko rozgryzasz, więc chyba wnioski będą smutne Wszystko, co teraz napiszę, doskonale wiem, zdaję sobie z tego sprawę, tylko boję się do siebie dopuszczać. No to tak. Mówiąc, że "może czeka na mnie miłość", mam na myśli, że może odwzajemni moje uczucia, w końcu. Bo to, że ja Go kocham, nie ulega wątpliwości. Ja naprawdę wiele razy analizowałam sobie, czy to jest miłość, czy zwykłe uzależnienie, a może po prostu chcę uciec z domu i to moje jedyne wyjście? Zawsze jednak dochodzę do wniosku, że to miłość - może trochę kulawa, może naiwna i ślepa, ale jednak, tego jestem pewna. Kocham Go. I w zasadzie też jestem pewna, że On mnie nie.

Wiemy o sobie wszystko pod kątem tego jak reagujemy na niektóre rzeczy, jak się zachowujemy, jaką lubimy kuchnię, jaką literaturę, filmy itp. W moje problemy zdrowotne, problemy rodzinne próbowałam i nadal próbuję wielokrotnie go wprowadzać. Opisałam to bardziej szczegółowo w tym poście, zwracając się do KaktusTX, więc nie będę się powtarzać. Teraz, gdy jest wizja, że może się wyprowadzę, że może przyjedzie i pozna moich rodziców, coraz częściej napominam co jest nie tak. Często mówię otwarcie, że mi smutno, że pokłóciłam się z mamą, że tata narobił długów. Ale on zwyczajnie nie podejmuje tematu, tak jak by to go zupełnie nie interesowało. Przypominam sobie teraz, że raz mi odpowiedział "ja też się czasem kłócę z rodzicami, ale o tym nie mówię, bo nie ma się czym chwalić".

Jego życie sercowe jest największą dla mnie zagadką. Dla mojego przyjaciela też, który konsekwentnie Go kwituje "nie rozumiem go kompletnie" Raczej mnie nie kocha, a jednak wyszedł z propozycją zamieszkania. Niby jako współlokatorka, ale z drugiej strony snuje wizje, które wyglądają na bardziej poważne i długoterminowe. Powiedział o tym swoim rodzicom, bratu, przyjacielowi. O tym, że się podkochiwał w koleżankach, zawsze musiałam wydedukować sobie sama, wyśledzić, wyszpiegować niemalże. Tylko raz jak został przyłapany na spotykaniu się z jedną z nich, przyznał przyciśnięty do muru, że coś do niej poczuł. 2 lata temu. Tylko, że ona go nie chciała. Czyli co? Jedyne, co przychodzi mi do głowy, to to, że ma 28 lat i uznał, że czas się ustatkować, skoro innego go odrzuciły, a ja go tak ciągle bardzo chce, no to z braku laku i z rozsądku, niech już będę ja. Tak to odbieram I co powinnam zrobić? W ogóle się w to nie pakować, skoro mam być niekochana i niechciana, bo może wkrótce zacznie mnie zdradzać. Wiem, terapia i zaczynam od dupy strony. To prawda. Ale nie da mi spokoju do końca życia jeśli nie spróbuję. Bo będę się łudzić "mogłam spróbować, może by jednak coś do mnie poczuł?".

Że go kocham wie doskonale Po rozstaniu wystarczająco wiele razy mu to powtarzałam, a on zawsze dawał do zrozumienia, że nie chce tego słyszeć. Więc przestałam mówić i okazywać, ale myślę, że na podstawie mojego zachowania doskonale to wie i nie ma co do tego wątpliwości.

Czy to był związek? Tak. Z nazwy tak, bo w praktyce już opisywałam jak to wyglądało. Ale tak, oficjalnie to był związek, jego rodzice o mnie wiedzieli i bardzo chcieli poznać. On również wyjątkowo bardzo jak na jego młody wówczas wiek (23 lata) nalegał na to, bym przedstawiła go moim rodzicom. Do tego stopnia, że jak to się nie udało to się ze mną rozstał. Bardzo chciał, żebym do niego przyjechała i nocowała u niego (mieszkał wówczas z rodzicami). Powtarzał ciągle, że mnie kocha i dawał mi to odczuć. Nie wiem, może to było złudzenie i kłamstwo Ale wielokrotnie mu powtarzałam: "jeszcze nigdy w życiu nie czułam się tak kochana". Naprawdę tak to czułam. Czułam się bardzo kochana. Dlatego rozstanie było dla mnie szokiem i całą winę przyjęłam na siebie. Inna sprawa, że związał się ze mną pół roku po rozstaniu ze swoją byłą, która zostawiła go po 4 latach i wiem, że bardzo to przeżył. Może miałam być tylko lekarstwem....

I wiecie co, czasem już tu padały stwierdzenia, że trafił mi się wyjątkowy facet, że taki dobry itp. Ja się tylko na to uśmiecham. "Trochę" przez niego wycierpiałam, trochę też ze swojej własnej winy. Jestem zakochana naiwnie, ale na pewno nie patrzę na niego przez różowe okulary i dostrzegam te negatywne cechy. Nie jest ideałem, bo takich nie ma. Często się na niego złoszczę i w myślach przeklinam. A mimo wszystko chcę spróbować...

Wyprawa w Rysy w japonkach to chyba cała ta relacja od 5 lat

Za tydzień powinnam się pakować. Boję się, nie wiem co dalej... Jeszcze niedawno pisałam, że czuję niebywały spokój. Niby ogólnie tak, ale wiem, że jak będę miała powiedzieć mamie, że chcę wyjechać to wpadnę w mega panikę.