Mam problem z rodzicami - pomocy - Netkobiety.pl

Cieszę się Aga, że powoli jest u Ciebie coraz lepiej :)
Moim zdaniem nic złego sie nie stanie- oni są od siebie od siebie uzależnieni i nie są w stanie żyć bez siebie, dlatego Twoja matka, chociaż zapewne świetnie manipuluje i do prefekcji doprowadziła grę na emocjach- nie przeciągnie struny i nie doprowadzi Twojego ojca do ostateczności. Jednak jeśli uważasz inaczej, tzn. że jest gorzej niż w innych podobnych przypadkach do tej pory- powinnaś zapytać o zdanie specjalisty...

Myślę też, że w obecnej sytuacji powinnaś rozważyć poinformowanie najpierw Twojego ojca o zaręczynach- to pozwoli mu przetrwać do czasu, aż Twoja matka nie pogodzi się w dostatecznym stopniu z Twoimi decyzjami i ich relacja uspokoi się.
Bo póki co sytuację w kontekście "zysków i strat" widzę tak: Twoja matka "traci" Ciebie (i szaleje), ale ma jego pod ręką (i wyładowuje się na nim). Ty "tracisz' rodziców, ale masz swojego narzeczonego i szansę na normalne życie.
Natomiast Twój ojciec "traci' Was obie i dodatkowo pewnie martwi się, jak każdy ojciec o twoją przyszlość.
Jeżeli dowie się o zaręczynach, Waszych planach itp. i przekonasz go, że wszystko u Ciebie idzie ku dobrej drodze- powinno mu to pomóc, uodpornić sie nieco na humory Twojej matki i utwierdzic się, że wspierając Ciebie robi dobrze.

Jeśli zaś chodzi o poinformowanie Twojej matki, to może wchodzi w grę spotkanie w szerszym gronie (Rodzice twoi i Twojego narzeczonego) i to poza Twoim rodzinnym domem, tak by ona nie mogła czuc się zbyt pewnie i osłabić jej ewentualnie gwałtowna reakcję?
Napisałem "ewentualnie gwałtowną", bo wcale moim zdaniem nie powinnaś z góry takiej zakładać.
Co by bowiem o niej nie mówić, na swój -bardziej lub mniej chory sposób ona Cię kocha i martwi sie o Ciebie. Nawet jeśli w tej "miłości" dominuje chęć dominacji nad Tobą lub wręcz ubezwłasnowolniania Ciebie, to może sie w niej zawierać również potrzeba pewności, że będziesz bezpieczna i szczęśliwa ze swoim narzeczonym. Skoro tak- to być może jego deklaracje/poważne zamiary względem Ciebie mogłyby doprowadzić do czegoś wręcz przeciwnego- uspokojenia się jej nieco?

Dziękuję, kochani, za Wasze opinie. Niestety, moja mamuśka to przypadek nadzwyczaj ciężki, który i tak mnie w młodym wieku wpakuje do grobu.

Zaczęła się do mnie odzywać, jak potrzebowała, bym napisała pismo urzędowe Dwa dni była milutka. Na ranę przyłóż. Jestem u mojego partnera od tygodnia. Dziś postanowiłam oznajmić, że CHCĘ zostać jeszcze tydzień. Bo myślała, że się pojawię w domu za 2-3 dni. Chcę - bez żadnego kręcenia, bo zawsze wymyślałam różne powody. Nie pytałam też o zgodę, poinformowałam tylko.

Zaczęłam celowo poważnie, że mam coś do oznajmienia. Ona na to: "już mi słabo". Powiedziałam i klasyka gatunku. "Ty już tam na stałe zostaniesz! Po co tu przyjeżdżasz. Ja miłość w dziecko włozyłam, a dziecko mnie wystawiło. W ogóle ze mną zżyta nie byłaś. Tu na miejscu powinnaś wyjść za mąż" Tata się włączył, zaczął mnie bronić, że muszę sobie jakoś życie ułożyć, znów zjechała Go na czym świat stoi. Tak przebiegła informacja o tym, że chcę zostać tydzień dłużej Czuję, że mój umysł nie ogarnia jeszcze, jaką szopkę odwali na wieść o zaręczynach. Mój narzeczony już wcale nie chce jechać z informacją o zaręczynach, mówi, żeby załatwić to przez telefon. Myślę, że tak się to skończy. Ale nie szybko. Pewnie źle postępuję, ale powiem tak: nie czuję się w obowiązku informowania jej, skoro ona wobec mnie fair nie jest i nie życzy mi dobrze. Dziś mnie dopytywała, czy my się w ogóle kłócimy, że widać, że dobrze rokujący związek w takim razie - złośliwie dorzuciła. Co nawet tata ją zawstydził: "to chyba powinnaś się cieszyć!". Ale gdzie ona się tam zawstydzi. Nie jestem fair jako córka, ale ona nie jest fair jako matka. Życzy mi źle. Najchętniej bym jej wysłała zdjęcia ze ślubu i tak by się dowiedziała, po fakcie. Nie ruszają mnie już naprawdę te łzawe teksty, że włożyła we mnie miłość, bo to żadna miłość. Chora miłość. Zgodnie z tatą patrzymy coraz bardziej na chłodno na tę sytuację i oboje stwierdziliśmy, że ta kobieta widzi tylko czubek własnego nosa, że liczy się tylko jej interes. Dziś tata ją zapytał, czy będzie szczęśliwa, gdy rozwali to wszystko, ja wrócę do domu, zostanę już do końca sama i na starość powiem jej: "Ty stara cholero, przez Ciebie jestem nieszczęśliwa". Ja myślę, ba, jestem pewna, byłaby szczęśliwa Przecież o to właśnie jej chodzi. Tata próbuje jej tłumaczyć, tak jak ja pół roku temu jeszcze. Ja już się poddałam, tak jak mówiliście, to bezskuteczne. Mój tata nie rozumie tego jeszcze i traci energię, nerwy i zdrowie. Choć powiem, że wkurza mnie okrutnie taka postawa "zakutego łba" i sama siłą bym jej najchętniej wbiła do głowy jak bardzo jej postępowanie jest chore. No ale to bez sensu, wiem to. Znów nie płaczę i nie rozpaczam. Jestem zwyczajnie wściekła. I żal mi tego taty...

Tylko ile można rozpaczać? Minął już rok, to chyba dość dużo czasu, aby do pewnych rzeczy się przyzwyczaić, pogodzić. Poza tym jak można tak myśleć, zgroza! Matka jest potrzebna córce całe życie. To znaczy, jak już się powoli przekonuję, niby nie. Ale gdyby była, to byłoby miło. Potrzebna by porozmawiać, coś doradzić, pomóc - z tym można być potrzebnym każdego dnia. Czy ona chce? No nie wiem, już zapowiedziała, że mnie i męża gościć nie będzie, że na święta nie będziemy do niej przyjeżdżać, że na obiad nie zaprosi. Nigdy tego nie zrobiła zresztą. Jest wygodna. Ona nie lubi mieć problemów, pracy. Najlepiej leżeć i wszystkich wokół się czepiać. Już ze wszystkimi jest skłócona. Smutne to.

Według mnie właśnie przeciwnie, Jej chodzi całkiem o coś innego, bo od początku to powtarza i dziś też padło, że "sama stara w domu zostanę". Jej chodzi o starość. Która nadejdzie za jakieś 20 lat do niej dopiero. Ba, nawet nie wiadomo, czy ja będę wtedy na świecie jeszcze, to, że jestem młodsza nic nie znaczy. Ale już dziś trzeba o tym myśleć i zadbać o starość mamusi! Ona nie może zostać sama, bo jak mawia "kto piżamę do szpitala przyniesie?!". Otóż to! Dlatego ja muszę zrezygnować ze swojego życia, no ew. znaleźć sobie faceta, najlepiej sąsiada mojej mamy, może być zły, bić mnie i pić, grunt, żebym ja była obok mamy. Bo przecież ja nie muszę być szczęśliwa. Ona musi! A teraz jest przeze mnie nieszczęśliwa. Jak dziś rzekła: "serce mnie boli przez to, co mi zrobiłaś" (jeszcze trochę mnie te słowa ruszają, smutno mi i małe poczucie winy się wkręca, ale nie płaczę, nie roztrząsam, to chyba dobrze). No a najlepiej bym nie miała nikogo i trzymała ją do końca za rączkę. A że ja zostanę kiedyś sama, bez męża, bez własnych dzieci (bo tylko ona może mieć dziecko jako sługę, ja nie), to co ją to obchodzi? Co obchodzi, że będę stara, niedołężna i skończę w domu opieki bez ani jednej bliskiej osoby? Nawet kuzynów nie mam, bo ona z wszystkimi pokłócona. Trzęsie mnie jak to piszę! Kiedyś mnie trzęsło z rozpaczy, teraz mnie trzęsie ze wściekłości, takiej ogromnej wściekłości, że można własnemu dziecku robić taką krzywdę, najchętniej bym nią potrząsnęła, żeby coś do jej łba dotarło! Różne dziwne i smutne przypadki tu były omawiane i czytałam, ale chyba tak pokręconego jak moja matka to jednak nie ma. Ileż można przecież. I wiecie co, jest mi smutno. Dziś miałam sen, że leciałam samolotem z moimi rodzicami, nagle w trakcie lotu przysnęłam, a jak się obudziłam to ich nie było. Płakałam okrutnie w tym śnie, jak małe dziecko. To chyba podświadomość. Ciągle jest mi źle. Ale jestem też troszeczkę z siebie dumna. Teraz jak ostatni tydzień ze mną nie gadała, to ja nie odezwałam się ani razu - nie dzwoniłam, ani 1 smsa, nie napraszałam się, a przecież pół roku temu w tych smsach padałam jej do kolan, byle tylko zwróciła na mnie uwagę, zaczęła rozmawiać. Potem cudownie jej przeszło, bo chciała pismo. Raz dziennie zadzwoniłam więc, rozmawiałyśmy miło. Jak napisała na fb, też pogadałyśmy. Ale sama z siebie nie napisałam jej smsa. I teraz znów nie gadamy, a ja znów się napraszać nie będę. Myślę, że ona to widzi i wkurza to ją jeszcze bardziej. A wolałabym, żeby coś dotarło.

Dzięki, choć na tych 16 stronach wątku zdążyłam przekonać wszystkich, że nie jestem dojrzała ani rozsądna Może dopiero teraz zaczyna się coś we mnie budzić...

Jak się uchowałam? No właśnie, dobre pytanie. Jestem trochę dzięki mamuśce, dziwadłem. Ale nie chcę nim być. Nie chcę być dziwna jak ona, unikać ludzi, alienować się. Nie chcę być jak ona. Pracuję nad tym. Przełamałam już wiele swoich słabości, co ją bardzo dziwi i tylko słyszę: nie poznaję Cię, jak Ty się nie wstydzisz obcych ludzi? Poszłaś na warsztaty? A kto Cię namówił? A po co? Nie wstydziłaś się, nie bałaś się ludzi? Masakra. Kto nie jest jak ona, jest zły.

Ano. Dlatego teraz już się nie napraszam i nie uginam. Mam nadzieję, że to zauważa. Mimo wszystko robi swoje dalej. Może zatem dobrze będzie powiedzieć o tych zaręczynach, może wtedy zrozumie, że nic nie ugra.

Aga a może powinnaś pójść za tą sugestią (?) Wielokropki i dać Matce trochę tego poczucia bycia potrzebną, choćby na odległość? Zadzwonić od czasu do czasu z jakims pytaniem, zapytać co by zrobiła na Twoim miejscu, podziękować za radę i to że sie "troszczy". Nawet nie musiałabys za tymi jej radami iść- chodzi mi o tą jej potrzebę, którą jak byłaś w domu to miała wypelnioną  po brzegi, bo planowała Ci życie i kontrolowała.
A teraz po wyjeździe jest drastyczny przeskok- to zrozumiałe że chcesz się "odciąć" ale może takie "złagodzenie" jej tego przeskoku trochę by ją uspokoiło?

I dobra wstawka o tym "męzu, który najlepiej jakby był Waszym sąsiadem"- poczucie humoru! (rzadkie w tym wątku) 
Wiem, że to "smiech przez lzy" trochę i wściekłość w tle, ale mimo to z mojej perspektywy widzę to jako dobry znak- mam nadzieję, że to że tak to skomentowałem nie dotknęlo Cię jakoś. Trzymaj się.

Aga, ciesze się, ze układasz sobie powoli zycie

I nie, nie jest Twoja wina, ze Twoja matka nie potrafi mieć innego celu niż uwieszenie się na corce. To, ze boi się przyszłości bez wiecznie poddanego dorosłego dziecka, tez nim nie jest. Niech sobie krzyczy, placze, straszy, szantazuje i co tam jeszcze wymyśli. Jak nie będziesz na to reagować, to w końcu zrozumie, ze te szopki już nie dzialaja  i może cos zrozumie, a może obrazi się śmiertelnie- to już naprawdę nie zależy od Ciebie.

Najserdeczniejsze zyczenia z okazji zaręczyn!

Beyondblackie, dziękuję bardzo!

Naprędce, no jasne, że się nie obraziłam, na szczęście nie dostałam w genach tego dziedzictwa, żeby się na wszystkich i na wszystko wokół obrażać A dodatkowo bardzo sobie cenię męskie spojrzenie na tę sprawę dziękuję!

Kochani, chciałabym mieć taki optymizm jak Wy również. Jesteście pewni, że to tędy droga? Bo ja nie bardzo. Ja nie sądzę, żeby mama chciała czuć się potrzebna mnie, to ja jestem potrzebna Jej. Dla przykładu, jak jestem u mojego mężczyzny, to się wykłóca ze mną, że nie ma mnie w domu i nie pomagam jej sprzątać, a ona musi sama (dla przypomnienia, ma 53 lata, dzięki Bogu jest zdrowa i odkurza 3x dziennie - serio), kłóci się, że powinnam pójść do stałej pracy i kasę dawać na ich dom, bo oni nie radzą sobie finansowo (tata kłóci się z mamą od lat by poszła do pracy, więc ostatnio ja jej też to wypomniałam, więc odpowiedziała, że ona nie musi, bo ona... sprząta ). Narzeka też, że dawno nic do domu nie kupiłam (ze sprzętu, z wyposażenia). Moja mama ma wiecznie żądania od wszystkich, tylko nie od siebie. Wnuków zapowiedziała, że pilnować nie będzie, "a niech Ci się tylko noga powinie i coś się rozwali, to tu prawa wstępu nie masz, ja Twojego bachora bawić nie będę". Co tam jeszcze... ogólnie, jak próbowałam coś zagadać, czasem zapytać, poradzić się, to zawsze postawa, że i tak się jej z niczym nie słucham, więc ona nie będzie mi nic doradzać i nie mam czego u niej szukać, bo: "wybrałaś faceta obcego i tamtą rodzinę, to tam masz rodzinę, przyzwyczajaj się, tu już rodziny nie masz, my się znać nie musimy".

Zatem... troszkę inaczej to widzę

"Akceptacja takiej matki, jaką jest."
Wiesz, to przychodzi z czasem. I po etapie złości, który trzeba przeżyć, pozwolić złości się wyzłościć, bo była tłumiona przez długi czas.
Aga wchodzi teraz w ten etap i bardzo się cieszę, że do niego doszła. To kolejny krok w kierunku wyzdrowienia.

Ale ona nie czeka, ona przeżywa. To, co tłumiła przez te wszystkie lata. Nie da się przejść żałoby w trzy dni, tak samo akceptacja niektórych rzeczy przychodzi z czasem.

W porządku. Ja również.

Tymczasem znalazłam:
http://narcystycznirodzice.blogspot.com

Pouczające.

Wielokropku, dziękuję Ci za trafną analizę, chyba w samo sedno.

Można rzec, że od początku wybieram rozwiązanie nr 3. Przecież wbrew rozsądkowi i jej piekłu, które mi robi, ja tam dzwonię, jeżdżę etc. Myślę, że nadszedł czas na rozwiązanie nr 1, którego może nawet i nie chcę, ale innego wyjścia nie będzie, zresztą oznajmienie o zaręczynach, właśnie do tego doprowadzi, że ona sama, wielce obrażona, zerwie ze mną kontakt całkowicie W końcu córka ją opuści, zdrada! Nie potrafię nadal przewidzieć jej reakcji, ale wiem, że będzie najstraszniejsza ze wszystkich dotychczasowych z nią "przygód". To będzie dla niej oznaczało koniec.

Nie zgodzę się, że jesteśmy z matką do siebie podobne, jednak. Broń Boże! Ja mimo wszystko, mimo jej światopoglądu, potrafię podejść do niej życzliwie, zapominać i wybaczać całą krzywdę mi zadaną, rozmawiać z nią. To ona się ciągle burzy i stroi fochy i nie odzywa. Tak jak teraz. Znów się do mnie nie odzywa, bo postanowiłam zostać raptem tydzień dłużej u faceta. I co,i myśli, że coś tym zmieni? Czy kiedykolwiek jej to coś dało? Owszem, płakałam i się napraszałam, teraz tego nie robię.

Myślę, że ten cały bunt, pomieszany jeszcze z żalem, smutkiem i lękiem (bo nie ukrywam, że ciągle łapię się na chwilach, gdzie mam wyrzuty sumienia, gdzie wspominam miłe chwile z dzieciństwa), wynika z tego, że dobrnęłam do takiego momentu w swoim życiu, że nie bardzo mam inne wyjście. Minął rok. Na początku sama nie byłam pewna tego związku. Inaczej. Byłam pewna swoich uczuć, ale nie wiedziałam, na ile poważne zamiary ma względem mnie mój facet. Raczej odczuwałam, że mało poważne. Ja też się nie zachowywałam przesadnie poważnie, przez te relacje z rodzicami, więc w moim odczuciu, źle to wszystko rokowało. Trochę kulawo, ale jednak brnęłam do przodu. Dla mamy to był szok, 29 lat życia non stop w domu i nagle w jednej chwili pojawia się "jakiś facet", a ja znikam z domu. Nie ma mnie. Była i zniknęła. Rozumiem więc jej szok. Rozumiem, że ona też traktowała, że to początek związku, więc może da się to jeszcze rozwalić (choć nie pochwalam tego, ale jestem w stanie zrozumieć jej tok myślenia). Jednakże minął rok. O zaręczynach jeszcze nie wie, ale chyba może się domyślać, że sprawy mają się coraz lepiej i poważniej. W końcu nie jesteśmy gimnazjalistami. I moja własna matka chce zniszczyć ten związek, ten, który już trochę trwa, który przynosi mi radość i szczęście, niszczy mnie i mojego faceta, nie docenia człowieka, który "wziął mnie pod swoje skrzydła", dba o mnie, chce dla mnie dobrze etc. Nie mogę się na to zgodzić! Teraz się czuję kochana, czuję, że posiadanie własnej rodziny, męża, dzieci, jest na wyciągnięcie ręki i co? I mam w tym momencie rzucić wszystko i poświęcić swoje życie mamusi? Jasne, mnie też jest nieco przykro, że to aż 500 km od domu rodzinnego, nie przeczę, nieco bliżej byłoby łatwiej nawet dla mnie, ale to nie koniec świata, przecież mogę przyjeżdżać często. Ech. Nie mam po prostu już innego wyjścia. A płakać za mamą... no fajnie, ona też za mną płacze, kocha mnie na ten swój pokręcony sposób, ale też jednocześnie życzy mi źle więc jak mam za tym płakać... Uff, wyrzuciłam z siebie.

Czarna Kotko, rewelacja, dziękuję! Zaczęłam od momentu, w którym podałaś linka, czyli od miejsca, w którym chyba teraz jestem. Teraz cofam się do wcześniejszych postów. Sama nie wiem, na ile to opisuje moją mamuśkę. Widzę dużo elementów zbieżnych, trochę też i różnic. Czyli moja mama jest narcystyczna...

Pewnie tak

Powiem tak, zawsze mnie przed obcymi i przed rodziną chwaliła, w domu często też: że zdolna, że coś dobrze zrobiłam, że mądra etc. Ale w chwilach kłótni, a teraz od roku szczególnie, wyciągała przeciwko mnie ciężkie działa, wypominała wszystkie kompleksy, wprost mówiła, że jestem brzydka: charakterologicznie i fizycznie, dla kontrastu podając, że ona jest przynajmniej ładna (istotnie, faceci na ulicy czasem ją zaczepiają i mówią, jaka jest piękna, a jej to mega schlebia...), to samo względem taty, że jest brzydki, że cała jego rodzina to paskudy, a ona jest piękna i miała pięknych rodziców, a ja to brzydka po rodzinie ojca. Teraz ze zdwojoną siłą, że jestem brzydka, więc z czego on mnie chciał, że nie nadaje się na żonę, że w domu będę mieć syf i ona przyjedzie specjalnie raz, żeby zobaczyć, jaki mam brud (sama jest pedantką i ma wychuchane i wydmuchane). I ciągnie się to dalej: "jak możesz w obcym domu, przed obcymi ludźmi chodzić w piżamie i bez makijażu". Dlatego nie zgadza się na zięcia "z daleka" bo nie pozwoli, by on ze mną przyjechał i u niej nocował, bo nie wyobraża sobie, że mogłabym wystąpić przed obcym człowiekiem w szlafroku i bez makijażu. Szkoda, że mama tak bardzo dba o powierzchowność - piękny makijaż, fryzura, strój - dama.. w mieszkaniu jak w muzeum, a nie dba o uczucia najbliższych, o dobre samopoczucie, milion razy to z tatą poruszaliśmy, ale to nas wyzywała od brudasów i na tym się kończyło

Ano... Rozmawiałam właśnie po kryjomu z tatą... Piekło w domu trwa. O to, że jeżdżę, że nie mówię prawdy i że nie powinnam tyle przesiadywać u faceta, ani jej nie opuszczać, bo ona swojej matki nie opuściła. I ma ogromne pretensje do taty, grozi mu rozwodem (a jak się dowie o moich zaręczynach to już na pewno powie, że rozwaliłam rodzinę i już nic nie ma i że to wina ojca bo mnie nie powstrzymał), bo wg niej on powinien trzymać z nią, a na mnie powinien jako ojciec wpłynąć. Czyli najpewniej zamknąć w piwnicy i nigdy nie wypuścić już na światło dzienne. Tata określa to tak: szaleje strasznie, okropna furia, wątpię by jej to przeszło, już rok z Tobą walczy i nie przestanie. Jednocześnie też jako głos rozsądku tata się wypowiada, bo już go podpytywałam, czy mam przyjechać, ale mówi, że jestem dorosła i nie mogę dawać jej rządzić, że robię jak uważam, że mam być cierpliwa, przeczekać, może kiedyś się pogodzi. No raczej nie.

W sumie to się trochę zaczynam bać i naprawdę nie wiem, czy, kiedy i jak powinnam mówić o tych zaręczynach. I jakie to będzie mieć konsekwencje... Jestem przerażona, w końcu wariatów można się bać. Zrobi coś sobie? ojcu? Rozwiedzie się z nim? Mnie pobije? Cholera wie, nie mam ochoty tego jeszcze mówić...

Prawda, Wielokropku. Ale otoczenie mnie deprymuje i naciska. Narzeczony jest za tym, że powinnam powiedzieć, przyszła teściowa tym bardziej, no i już. Łatwo im powiedzieć, trudno zaś zrozumieć moją sytuację. Nie chcę też, by narzeczony i jego rodzina poczuli się urażeni, że coś ukrywam, że ukrywam ten związek... ech.

Tymczasem, coraz bardziej zgłębiam się w tego bloga, którego podała Czarna Kotka. Niestety, definicja i opis zgadzają się tak w 98%, w końcu wiem, co "dolega" mojej matce. Wypisz wymaluj ona. Uczucia mojego taty, gdy wyzywa, go od debila, ch..., że go nienawidzi, że powinien zdechnąć - nie są ważne. Uczucia moje, że znalazłam miłość swojego życia, a ona żąda bym zerwała z facetem, dla niej - to nie jest ważne. Za to jej uczucia, że jest biedna, pokrzywdzona, porzucona przez wszystkich - o tak, to nieustannie rozpamiętuje. Niestety, puenta przykra: "z narcyzmu nie można się wyleczyć".

Próbuję, tak powoli trochę...

No narzeczony chyba zna Twoje relacje z Matką, więc trudno żeby czuł sie urażony... najprawdopodobniej jego najbliższa rodzina rownież wie, ze te relacje nie są proste.
Narzeczony chce? To może niech tam jedzie i zakomunikuje Twoim rodzicom fakt zaręczyn i poprosi ich oficjalnie o Twoją rękę? Zwłaszcza, że jak pisałaś twierdzil, że "jej powie co o tym wszystkim mysli"- więc widać, że nie ma oporów i się nie boi :) Nie wchodzi w grę delikatne zasugerowanie mu takiej opcji?

I zaczynają się przepychanki, kto o zaręczynach zawiadomi Twych rodziców. To, że narzeczony nie pali się do poznania/osobistego zawiadomienia Twych rodziców o zaręczynach dziwnym nie jest, Ty też chowasz się po kątach.
Wiem, że to zapomniany sposób porozumiewania się/przekazywania informacji, ale jednak mimo mocno rozbudowanej całej techniki istnieje możliwość napisania listu.

Pewnie macie rację. Mój kochany wycofał się jednak chyba bardziej ze względu na to, jak widzi, jak w ostatnie 2 tygodnie moja mama szaleje. Tzn. inaczej, mówi, że będzie jak zdecyduję i jeśli będę chciała, abyśmy zrobili to wspólnie, to ze mną pojedzie, ale też między wierszami dodaje, że wcale się do tego nie pali (wcale mu się nie dziwie, w końcu spodziewa się, co go czeka, z drugiej strony ja mam jakąś cichą nadzieję, że mimo wszystko przy Nim właśnie by się musiała powstrzymać i zachować pozory).

Moja mama zaś chyba przystąpiła do ataku buntowania taty na mnie. Na razie wygaduje mu (wciąż szaleje, mimo że ja się do niej nie odzywam ani słowem, nie ochłonęła ani trochę), że miała z córką dobre kontakty całe życie, a teraz ma nagle złe (pewnie w domyśle, że ma złe przez mojego chłopaka, ale tego tata już nie przekazał). I znów się we mnie gotuje, jak słyszę takie brednie. Miała ze mną dobre kontakty, gdy siedziała non stop w domu jak mysz pod jej miotłą, nie miałam faceta, własnego życia ani żadnej osobowości. Gdyby kontakty były dobre, to byłyby też dalej, gdy układam swoje życie. Najwidoczniej nie były, to była tylko iluzja. Najpewniej za kilka dni tam pojadę, oprócz mamy, mam tam jeszcze tatę, który nie naciska na to, abym przyjechała, ale z szacunku do niego i z wdzięczności za ostatnie duże wsparcie, zapewne to zrobię. Zatem będę miała okazję jej kilka rzeczy wygarnąć znów. Teraz ten wyjazd dla mnie jest już nieco inny niż pół roku temu, nie będę jechać z drżącym sercem i podkulonym ogonem. Pojadę, pokłócę się, odbębnię i wrócę. Żebym tylko umiała jeszcze być na tyle silna, żeby nie dać jej się sprowokować. Niestety, mam za długi język.

Dzięki kochani za wsparcie i podpowiedzi!

Wielokropku, nigdy gdy tam jechałam, nie rozpoczynałam kłótni, nigdy też bym nie chciała jej dokopać. Ja się po prostu bronię...

Moje_głupie_ja zapisz się do terapeuty, Tobie jest naprawdę potrzebna pomoc specjalisty żeby się uwolnić z tego bagna

No i pękłam, dziś pierwszy raz się rozpłakałam

Rozmawiałam z tatą, mówi, że jest piekło, że on już nie wytrzymuje, ani tych relacji, ani tego, że między mną a nią jest tak źle. Prawie płakał jak opowiadał, że dziś mu matka powiedziała: "na weselu będziesz nas sam reprezentować, bo mnie tam nie będzie". Mówi, że już nie daje rady, że nie wie, co z tym zrobić, ale ma bóle w klatce, że się wykończy i skończy się w końcu zawałem. Dlatego się rozpłakałam. Nie nad matką, nie nad sobą, tylko nad tatą.

I nie piszcie proszę, kolejny raz, że tata jest dorosły i to jego wybór. To się łatwo mówi na forum, gorzej jest w rzeczywistości, ze stażem ponad 30 lat małżeństwa, gdy ma się jedno wspólne mieszkanie i mnóstwo długów. Tata mówi, że jesteśmy w tym dwoje, że nikt nam nie pomoże, nikomu nie możemy się zwierzyć. I to jest prawda. Matka nie jest na tyle niepoczytalna, by skierować ją na leczenie, ale jest na tyle okrutnym i złym człowiekiem, że nas tyranizuje i jednocześnie nic do niej nie dociera: żadne tłumaczenie, groźby, prośby, wstyd przed opinią innych ludzi. To jest dramat. To jest sytuacja bez wyjścia, nigdy bardziej nie czułam się tak jak w matni Ona mi grozi, że nie będzie jej na moim ślubie? Nawet nie chcę. Ona mnie nie kocha i moja miłość coraz bardziej zaczyna słabnąć, czuję wściekłość. Bałam się zawsze, że to ona sobie coś zrobi, tymczasem jak ten tyran terroryzuje mnie i ojca, prędzej my się wykończymy, a ona zostanie sama jak ten kołek i w końcu będzie szczęśliwa sama ze sobą. I ja mam zaakceptować taką matkę? Wybaczyć? Ja mam ochotę do niej wrzeszczeć, żeby coś w końcu do niej dotarło. Ale nie dotrze. Zniszczyła naszą rodzinę, wykończy mi ojca (i jak mam się tym nie przejmować? przecież to mój ojciec, niczego nie winien, mam olać?), wykończy mnie, zniszczy mój związek, zniszczy całe przygotowania do ślubu, zniszczy dzień ślubu, nigdy przez te kobietę nie poczuję się w pełni szczęśliwa, zamiast się cieszyć, że jestem świeżo upieczoną narzeczoną, to ona gotuje mi piekło. I tak, niby mogę się odciąć. Tylko jak, skoro zawsze pozostaje w tym bagnie mój tata i będę się o niego martwić, bo go kocham. Nie wiem, co musiałoby się wydarzyć, żeby do niej cokolwiek dotarło Ciężka choroba? Myślę, żeby się ucieszyła, w końcu tego mi życzy.

dziewczyno, przestań w końcu jojczyć.
w te albo we wte.
podejmij w końcu jakąś decyzję i się jej trzymaj.
dostalas rady, dostalas odpowiedzi i pomoc.
teraz wszystko w Twoich rękach.
Weź w końcu ogarnij temat.

Też się zastanawiam, czy coś się zmieniło w tej historii. Mam własną podobną historię, nieco mniej intensywną, ale czytając ten wątek zobaczyłam wiele rzeczy, które mnie się przydadzą.

Przyjęcie, że nie jestem odpowiedzialna za zachowanie mojej matki jest chyba najtrudniejszą rzeczą, jakiej się ostatnio uczę. Zobaczenie, że nie jestem odpowiedzialna (=winna) było dla mnie nie lada wyczynem. I dziękuję za to terapeucie, bo bez tego nadal bym myślała, że muszę uważać, żeby broń borze nie powiedzieć, czegoś, co sprawi, że ona poczuje się smutna; że nie mogę się złościć, bo ona biedna tego nie zniesie.

Jeśli autorka wątku jeszcze tu zagląda, to ciekawi jesteśmy dalszego ciągu.

Witajcie. Pewnie niedługo napiszę, jak się sprawy potoczyły... Po prostu zrozumiałam, że robienie ze swojego życia opery mydlanej na forum publicznym jest nieco nie na miejscu, a moja osoba zaczęła też niektórych drażnić Niemniej jednak jestem wdzięczna za wszystkie porady każdej osobie, nie byłam internetowym trollem, moja historia choć absurdalna, jest bardzo prawdziwa i myślę, że wiele osób w podobnej sytuacji, znajdzie tutaj wiele porad dla siebie, które może bardziej skrupulatnie wcielą w życie niż ja.

A prywatnie poproszę o trzymanie kciuków... ciągle marzę, by napisać szczęśliwe podsumowanie tego wątku, to jeszcze nie ten moment, ale...

lubiecie74, odezwij się proszę na priv!