ciche dni w związku - Netkobiety.pl

jednak się pomyliłam żadnych cichych dni :* była miedzy nami głupia sprzeczka i już myślałam, że mój facet ucieknie znów w ciche dni, ale jednak nie i jestem bardzo zaskoczona tym jak się zachował oczywiście pozytywnie zaskoczona

Lejdi_in_red co u Ciebie???

Nie, nie ja się właśnie przed nimi bronię staram się rozmawiać, ale sama czasami wiesz, że jak facet się uprze to ciche dni są nieuniknione ... Też staram się przestać czepiać każdego słówka

Do wątku zawitały ciche dni ;> ?

U mnie ciche dni na razie nie występują, chociaż kłótnie małe się zdarzyły

A jak u Ciebie Blair?

Wydaje mi się, że ciche dni to jednak foch. Żeby z nerwów ochłonąć to moim zdaniem wystarczy pół godziny a żeby przemyśleć jeden temat baaardzo dogłębnie to parę godzin, chyba, że ktoś robi bilans zysków i strat w swoim związku, to faktycznie może to zająć kilka dni ( jeszcze w tym czasie trzeba jeść, spać i pracować )

Ja mam ciche dni od 2 miesiecy. 20 lat po ślubie on zawinił. Po raz pierwszy nie ustąpiłam i nie wyciągne ręki. Za bardzo mnie obraził. może któryś facet mnie olśni, co to ma być? Przetrzymanie i gówniarstwo?

Zapytałeś co zrobił:
Usłyszałam od niego że: " mnie nigdy nie szanował i nie kochał."
To zrobił. Przelał szale goryczy. Nie wyciągnę pierwsza ręki bo mnie poniżył i dogłębnie zranił.

Właśnie minęła 20 rocznica naszego ślubu. Myślałam ze Boga za nogi złapałam, ale już w dzień ślubu zauważyłam niepokojąca sytuację, która z czasem przybrała na sile.
Ślub cywilny wzięliśmy bez przymusu -chcieliśmy ale biorąc kościelny byłam już w ciąży.
Kiedy trzymałam (odruchowo) rękę na brzuchu on ze złością kazał mi ja zabrać. ?(to był ten pierwszy raz)
Kolejne lata mieszkaliśmy z teściami. Horror to mało powiedziane! Maminsynek, który nie wyobrażał sobie ze może mieszkać sam. Teściowa która pouczała mnie i krytykowała oraz obmawiała przed wszystkimi. (za to do kościoła chodziła 2 razy w tygodniu, i cała hipokryzja z tym związana?).
Czułam się coraz bardziej osaczona, zaszczuta. Wiele razy uciekałam ale niestety zawsze musiałam wracać.(Sytuacja materialna nie pozwalała mi wyrwać się samej z tego piekła, pomocy od rodziny nie miałam.) Zarówno teściowa jak i mąż odsunęli mnie od mojej rodziny, przyjaciół, zainteresowań.
Mąż cały czas robił mi łaskę, że jest ze mną. To ja zawsze zabiegałam o niego. Ja nigdy nie usłyszałam od niego słów przeprosin, nigdy nie przyznał się do błędu, nigdy nie usłyszałam komplementu czy pochwały. Często natomiast byłam i jestem poniżana, (nawet w obecności obcych czy dzieci), krytykowana na każdym kroku. To ja wychodziłam naprzeciw. To ja przepraszałam. Nawet wówczas kiedy mnie uderzył, lub niszczył rzeczy w szale. (kiedy sobie wypił za dużo, stawał się agresywny, niszczył wszystko, rozbijał...)
Czas mijał na kłótniach i próbach ucieczek.
Po dwóch latach wynajęłam mieszkanie i wraz z dzieckiem wyprowadziłam się. Poszedł za mną. To były najpiękniejsze 2 lata w moim życiu. Niestety teściowa zaczęła nas nachodzić (było jej wstyd przed ludźmi, że jej synuś i synowa nie mieszkają w jej domu, a przecież ten dom jest dla nich(mawiała- do dzisiaj nawet po jej śmierci dom nie należy do jej synusia)
Tak go kochałam że (głupia) dałam się namówić na powrót. Maż zrobił dla nas mini kuchnie i łazienkę oraz pokoik. Wówczas mieliśmy już 2 dzieci. To co zaczęło się po powrocie do teściów wymazałam dawno z pamięci. Przypłaciłam to alkoholizmem, depresją, i wieloma chorobami somatycznymi. Z tym wszystkim zmagam się do dzisiaj.
Postanowiłam, że wybudujemy własny dom. Trwało to 8 lat. (za moją namową, załatwieniem wszystkich formalności, zaciśniętymi zębami i punktem celu przed sobą, chciałam się wyprowadzić od teściów)
W tym czasie skończyłam studia, zaczęłam pracę. Ustabilizowałam się finansowo. Od 5 lat mieszkamy w swoim domu (częściowo za kredyt, który płacę co miesiąc).
Zauważyłam, że jestem inna. Dojrzałam i zmieniłam się.
Zawsze byłam przebojowa, zaradna i pewna siebie ale przez lata mieszkania z teściami a teraz z mężem, moja samoocena upadła a ja stałam się niewolnicą z depresja, nerwicą i 2 dzieci. Dążąc do celu, zapomniałam o sobie. Nasze rozmowy opierały się temacie : dzieci i budowa, czasami rachunki.
Teraz mam 42 lata, dorosłe dzieci i świadomość, że koło mnie żyje człowiek zupełnie mi obcy.
To ja za bardzo kochałam. To ja walczyłam o własny dom. To ja zabiegałam o męża. To ja mówiłam komplementy, chlubiłam go prze ludźmi, to ja zrezygnowałam z wszystkiego dla niego. Zawsze byłam ładną, zgrabną kobietą. Nigdy mnie nie pochwalił. Tak miało być i koniec. Kiedy zachorowałam kilka lat temu i utyłam na wskutek brania hormonów, wytykał mi że jestem gruba. (nawet wśród znajomych)
Miałam dosyć!
Wyjechałam na kilka miesięcy za granicę. Posyłałam mu pieniądze na wykończenie domu ale tak naprawdę chciałam uciec od niego. Ta separacja bardzo nam pomogła ale niestety na krótko!
Obecnie jesteśmy 20 lat po ślubie. Generalnie non stop się kłócimy albo są ciche dni.(od dwóch miesięcy nie rozmawiamy, zero kontaktu!)
Ja już nie mam siły walczyć.
WYPALIŁAM SIE!
Jestem poniżana i krytykowana na każdym kroku. Próbowałam tłumaczyć, rozmawiać ale jak grochem o ścianę. On pozjadał wszystkie rozumy. Wszystko robi na pokaz. (dla obcych jesteśmy idealna parą. Kościółek w niedzielę, z żoną za rączkę ale tylko na pokaz) W domu jest zimny, nie okazuje uczuć nikomu. Pocałunek w policzek w miejscu publicznym lub objecie się to NIEDOPUSZCZALNE!!
Ja coraz częściej piłam. Obecnie wiem że mam problem i leczę się. Zauważyłam ze jak jestem po 2 piwach, to jest mi już wszystko obojętne co on mówi, robi. W taki sposób przetrwałam moje ostatnie 4 lata. Dzisiaj płace za to wszystko uzależnieniem, brakiem pewności siebie, samotnością. (nawet dzieci nastawia przeciw mnie-krytykując wszystko co robię) W domu jest zawsze porządek, poprane, obiad, itp.
Ubliżając mi i poniżając karmi siebie. Beze mnie byłby nikim. To ja namawiałam go do zmianę pracy, (pracował fizycznie, jest po technikum) to ja pomagałam mu zdobywać ścieżki kariery.
Pewnie wiele kobiet, które go znają powiedziało by, ze przesadzam, ze szukam dziury w całym. Przecież on dba o rodzinę, o dzieci, płaci rachunki, robi zakupy, zawsze jest elegancki (właściwie narcystyczny). Tak to prawda, ale czy tylko na tym polega związek?

Jeszcze dam mu szansę. Rozwód jest najłatwiejsza drogą, wiem. Samemu tez jest ciężko. Przez twe dwa miesiace odżyłam. Nie mam zamiaru z tego rezygnowac:).

widzę, że ciche dni odeszły w zapomnienie )

Podoba mi się to, że w ogóle oboje podjęliście szczerą rozmowę. To dobrze świadczy o Waszych relacjach i o jego podejściu,że spokojnie Ci wszystko wytłumaczył. Nie dziwię się Twojej reakcji, bo rozumiem, że bardzo Ci na nim zależy, ale wydaję mi się, że on potrzebuje czasu. Zagubił się trochę i szuka wyjścia bardzo dobrze zrobiłaś, że powiedziałaś wprost, że nigdy nie będziesz jak jego była- to świadczy o Twojej pewności siebie, a to jest najważniejsze. Jeżeli Cię kocha, a wierzę, że tak jest to wszystko się wyjaśni, ale musisz złapać dystans i też nie pozwolić, aby skakał między Tobą a nią. Potrzebna jest tu Twoja silna ręka i stanowczość ))

Od 4 lat jestem w związku i jak na razie najdłuższy czas nieodzywania się to było jakieś 12h, może trochę więcej. Mam nadzieje, że tak już zostanie.

teraz i u mnie zaczęły występować ciche dni... a tak długo ich nie było.

nie wiem czy to można nazwac poważną sytuacją skoro facet odkąd wyjechałam na studia jest zazdrosny bardziej niz zwykle... wkurzył sie ostatnio, stwierdził, że go kłamie i sie nie odzywa juz 2 dzien sama nie wiem, co robic. ZOstawiłam wczoraj mu wiadomość, ale nie odpisał, wiec odpuściłam.

blair22 u mnie też cicho.

Rozmawiałam wczoraj długo z przyjacielem. Z jego strony ja również nie byłam całkowicie w porządku wobec M. Nie wiem co o tym myśleć. Rozbraja mnie to czekanie. W ciągu dnia znajduje sobie mnóstwo zajęć, ale odświeżam skrzynkę mailową i spoglądam na tel zastraszająco olbrzymią ilość razy.

Mogę jedynie napisać, że jestem w bardzo podobnej sytuacji i wiem, co czujesz.

Trzymaj się i pisz, jak sie sprawy mają. M.

jakoś wszystko się rozwiązało, ale to w sumie dzieki mnie... Przyjechał do mojej siostry po perfumy i wyszłam, aby je zanieść. Nie chciał rozmowy, ani czegokolwiek. Czułam się strasznie. Dopiero po wielu słowach doszliśmy do porozumienia. Przeprosił mnie ze 20 razy, prosił o wybaczenie i tłumaczył, że stał się taki, bo mnie nie ma, a on cholernie tęskni szczególnie, że nie ma nikogo poza mną, bo wszyscy są dobrzy dla niego, jak coś chcą. Nie wiem, co dziewczyny o tym myśleć. Wierzyć mu? Wierzyć, że facet tak tęskni, że ucieka?

właściwie najgorsze co może być to walka pomiędzy tym, co wiesz a tym, co czujesz. Ja niby wiem, że nie powinnam ścigać go za każdym razem, ale ciężko to wpoić sobie i zacząć stosować, bo człowiek najzwyczajniej w świecie się boi stracić drugą osobę...

U Nas to teraz czuję,że jest jakiś kryzys, że jeszcze nie było sytuacji, aby On poczuł, że mnie traci. Chciałabym jakoś na nowo go rozkochać w sobie, zaimponować mu, bo jak na razie jestem szarą, przestraszoną, zdesperowaną dziewczynką bez swojego zdania, która lata za nim. Macie jakieś pomysły dziewczyny, aby rozkochać chłopaka na nowo??

NIEZNOŚNA LEKKOŚĆ BYTU -- wierzę, że Wam się uda i wszystko się ułoży, ale na początek proponuje zachować dystans i stanowczość przede wszystkim

Cześć,
pewnie wolałabym napisać Wam, że wszystko się udało i jestem obecnie w szczęśliwym związku. Niestety, rozpadło się. Bez huku, bez pretensji, ale z żalem. Myślałam, że po moim wczesniejszym związku nic gorszego mnie nie spotka, ale usłyszeć od osoby na ktorej bardzo Ci zależy, że 'nie pachnę tak jak jego była' i przez to nie może być ze mną -to cios poniżej pasa. Odpuściłam, M. też nie zawalczył.

Związek to obustronna chęć. U mnie chęć była tylko z jedne strony. Tylko nie wiem, czy byłam pocieszanką, zapychaczem wolnego czasu, koleżanką.
Ale już jest dobrze. Powoli to trawię. ;-)
A jak u Was? Pochwalcie się czymś dobrym!

Pozdrawiam, Nieznośna

NieznośnaLekkośćBytu a jak sobie radzisz z rozstaniem? Jest źle czy może czujesz ulgę, że masz za sobą kogoś, kto Cie ranił? Wydaję mi się, że jesteś bardzo odważna, silna i pewna siebie. Podziwiam Cię i wiem, że teraz jesteś bogatsza o nowe doświadczenie i wiesz, czego i kogo szukasz i jaki powinien/nie powinien być Twój partner teraz ważne, żebyś skupiła się na sobie, pokazała ile jesteś warta.

Ps. Ile minęło od rozstania??

Pozdrawiam Blair:*

Blair, strasznie dziękuję za miłe słowa. Naprawdę! Czasem jednak wydaje mi się, że jestem w tym jak mala dziewczynka we mgle i przydałby się ktoś kto by mnie złapał za rękę i przeprowadził przez to wszystko ;-)

Tak naprawdę skończyło się to chyba po tej naszej wielkiej wojnie w listopadzie. M. już wtedy przestał próbować. Z niewiadomych mi do dziś powodów zaprzestał jakichkolwiek chęci walki o to. Ja próbowałam reanimować to jeszcze do połowy grudnia- bezskutecznie, bo nie widziałam żadnej reakcji z jego strony. Nie uwzględniał mnie już w żadnych swoich planach- to bolało najbardziej, bo mieliśmy ich całą masę. Takim momentem przełomowym u mnie była sytuacja z prezentem świątecznym. Kupiłam mu jego ulubioną książkę, dodałam wiele rzeczy od siebie- kosztowało mnie to sporo pracy i zachodu. Zaniosłam i zostawiłam( jego akurat nie było w mieszkaniu). I czekałam. Czekałam na cokolwiek. Wiedziałam, że jeszcze miesiąc wcześniej ucieszyłby się z tego jak nikt inny. Była wtedy we mnie resztka nadziei, że jesli się uda to właśnie teraz, właśnie tym.
Po trzech dniach dostałam jedynie smsa, że dziekuje za prezent i ze ją przeczyta jak tylko znajdzie czas. Byłam wtedy na dworcu, akurat wracałam do domu. Usiadłam na ławce i rozpłakałam się dziecko. Rozpłakałam się jak bóbr. Nawet nie uwierzysz, jak zeszły ze mnie wtedy wszystkie emocje. Wtedy poczułam ulgę, bo wreszcie wiedziałam na czym stoję.
Później ogarnęłam wszystkie nasze rzeczy i staram się żyć. Dużo wychodzić i nie myśleć. Pewnie, że bywało ciężko. Szczególnie w sylwestra, którego z róźnych przyczyn spędziłam sama w domu.

Wiesz, najbardziej bolą niespełnione obietnice i plany. Tak bardzo nie rozumiem tego co się stało. Ale żyję. Takie sytuacje ( a z hukiem rozleciał się mój poprzedni związek) niesamowicie hartują. Chyba niedługo będę niezniszczalna.

Teraz skupiłam się na uczelni, piszę pracę licencjacką i robię masę głupich rzeczy które sprawiają mi przyjemność.

A u Ciebie jak Blair, napisz, że wszystko się układa. Dobrze u Ciebie?

Pozdrawiam, Nieznośna.

;-)

Wydaję mi się, że po prostu się boisz. Ból przy rozstaniu, na dodatek z kimś, na kim nam zależało jest czymś bardzo, bardzo nieprzyjemnym. Czasami rozdziera od środka, nie pozwala normalnie oddychać. Najlepszym wyjściem teraz jest poczekać, dojść do siebie, wyleczyć się normalnie z poprzedniej miłości, ale zarazem nie pozwolić, aby to, co wydarzyło się w przeszłości miało wpływ na teraźniejszość i przyszłość. To było i już nie wróci i się nie powtórzy, więc nie warto się zamęczać. Trzeba wziąć sprawy w swoje ręce i słuchać tego, co podpowiada Cie serce, ale też nie zagłuszać rozsądku, bo on też jest ważny. To, że jeden facet jest dupkiem nie oznacza, że każdy zachowa się w taki sam sposób :-)

Pozdrawiam, Blair

Jeżeli chodzi o ciche dni to ja chętnie, bo właśnie u mnie trwają

Miałam kiedyś podobną sytuacje. Powiedziałam co myślę i facet mi się zaciął i do tego telefon wyłączył. Zaczęłam się po paru dniach zwyczajnie martwić o niego. Postawiłam wtedy wszystko na jedną kartę, wsiadłam w auto i pojechałam do niego. Nigdy nie zapomnę tego jak on się ucieszył. Oczy mu się śmiały do mnie. Trochę go zjechałam bo przecież nie zerwaliśmy tak całkiem i nie wiedziałam o co chodzi. Pewnie że wolałabym aby to on za mną latał, ale to dobry facet więc zaryzykowałam. Nie żałuję. Powiedział, że musiał przemyśleć. Dzisiaj mieszkamy ze sobą a te jego ciche dni zostały. Taki już jest. Nie rozumiem tego, ale pozwalam mu na nie skoro tego potrzebuje. Jeżeli Twój  facet to fajny człowiek i poza tymi swoimi "zacięciami" jest ok w stosunku do Ciebie, to ja bym nie odpuściła takiej relacji.
powodzenia, trzymam kciuki

To jak często widywaliście się od czasu jak zaczęliście być ze sobą? Jak miał dużo pracy to był inny kontakt? Pisał do Ciebie?

Witam Panie cieszę się, że ktoś jeszcze zagląda do tego wątku, bo wg mnie jest on ciągle aktualny :-)

Zgadzam się z Eliją, że jeżeli facet jest ok i ma czasami swoje "ciche dni" to warto mu na to pozwolić. Sama coś o tym wiem, bo jestem właśnie w dwuletnim związku z tak owym osobnikiem i zdarzają mu sie chwilę, kiedy po prostu ucieka w samotność. Nie mówię, że wtedy czuję się fajnie, ale wiem, że on tego potrzebuje. Jeżeli ma taki charakter, takie potrzeby to nie warto kogoś ciągnąć non stop za rękę, za sobą, krok w krok, bo w końcu ucieknie...

Ja potrafie się nie odzywać nawet 2 tygodnie ale niestety jak się mieszka razem to siłą rzeczy jakieś tam zdawkowe pytania sie pojawiają typu: gdzie jest to albo tamto ? dzień dobry , do widzenia, dobranoc.etc.

)

Nie rozumiem Pań, które wymagają zawsze od mężczyzny starania się, poświęceń i Bóg, wie jeszcze czego, a same nie potrafią dać od siebie kompletnie nic. Na dodatek na koniec potrafią przytoczyć wyłącznie argumenty, które przemawiają za tym, że to mężczyzna był wszystkiemu winny.

Nie, to nie facet ma zawsze mówić czego oczekuje, ale kobiera również. Na tym polega zdrowy związek- na dogadywaniu się w sprawach seksu, życia codziennego. To prawda, że każda kobieta potrzebuje zobaczyć w oczach swojego mężczyzny pożądanie i to nie tylko raz na 3 miesiące. Czy Twoja narzeczona w ogóle wytłumaczyła, dlaczego nie chce brać tabletek?

Również jestem zdania, że każdy związek ma ciche dni i dzieje się tak, bo mężczyźni są po prostu inni, potrzebują więcej czasu, aby ochłonąć, pobyć samemu i przemyśleć.

Może nie każdy, ale wiele :-)

Ja tak. Potrzebuje nieraz pobyc sama ze soba, bez telefonow, rozmow czy sms...
Mialam tak od zawsze i mojemu obecnemu wiele razy musialam tlumaczyc, ze nieraz chce pobyc sobie sama, ot tak, bez nikogo.
Zrozumial... Udalo sie wypracowac system
Ja jednak sadze, ze tak naprawde to zrozumial to wtedy, gdy sam, po 3-4 latach bycia razem, z roznych powodow zaczal miewac potrzeby bycia samemu z soba.
Ja to doskonale rozumiem. Jedyne co to prosze o info, ze ma focha, zle dni czy chec na samotny wieczor czy dzien ( wiecej niz 1,5 dnia nie potrafi wytrzymac )-wowczas, gdzies podswiadomie nie czekam na rozmowe-nie na znaczenia kto ja inicjuje.

Czas  wrócić do tematu :-)

Panie i Panowie i jak to jest z tymi cichymi dniami?

Wiecie co jest najgorsze? To uczucie, że związek "leży" na naszych głowach że jeżeli my nie wyciągniemy ręki, nie zaproponujemy spotkania, nie zechcemy porozmawiać to oni nie zrobią tego tym bardziej. Dlatego czasem warto odpuścić i zobaczyć, czy nasz mężczyzna jest po prostu leniem dlatego, że my go wyręczamy w wielu przypadkach i przyzwyczaił się do takiego stanu rzeczy (bo i tak, czy tak przylecimy) czy chodzi o coś gorszego (wypalenie się uczuć, niechęć)