Ach ta teściowa... - Netkobiety.pl

Nie nie mam do niego pretensji. Mimo, że należę do pokolenia, które za pieniądze sprzeda duszę diabłu nie stoję nad meżem z batem żeby zarabiał więcej i więcej Mamy godziwe zarobki, wystarcza na codzienne wydatki i trochę przyjemności od czasu do czasu i remont.Nie mamy wypasionych telefonów, nie mamy plazmy, ani kompletu ze skóry, nie jeździmy bryką z 2010 roku, nigdy nie bylismy na wczasach w Tunezji, ale mamy siebie, popołudniową wspólna kawę, scrabble w niedzielne wieczory i letnie noce pod namiotem. I to mi wystarczy. I podobne niewygórowane "wymagania " mam w stosumku do teściowej, niech da mi święty spokój i pozwoli cieszyc się codziennoscią.

No oczywiście masz rację, sama wymaina okien w całym domu kosztowala nas prawie 18 tysięcy, ale było to niezbede bo po mieszkaniu wiatr hulał remont pietra to do tej pory 20 tysiecy, ale już w lutym bedziemy u siebie

Chyba nie u was w łóżku ??

Hm...dawno nie narzekałam Długi weekend za nami, jako że miałam dużo wolnego to zgodnie z umową jaka obowiązywała do tej pory gotowalam obiady dla wszystkich (teściowa gotowala pon- czw. ja pt.- nd i wszystkie moje dni wolne) i tak, w piątek obiad zjadłam ja i mąż- teściowa nie jadla bo spala, teściu bo poźno jadł sniadanie i nie jest głodny czyli polowe mojej pracy zjadl burek, bo odgrzewanego się nie będzie jadlo... w sobotę zrobilam obiad, teściu podziubal tesciowa nie będzie jadła bo nie lubi papryki(był gulasz)zjadla cos "swojego" w niedzielę, zrobilam obiad, teściu drobiu nie lubi teściowa zjadla co nie co. Upiekłam ciasto, nikt się nie tknął (prócz mnie i męża). Puściły mi nerwy, wzięłam męża n a rozmowe i mu mówię, że tak dalej byc nie może, zaczynam być kłębkiem nerwów przez to cholerne jedzenie. Podjeliśmy decyzję, że calkowicie przechodzimy na własny garnuszek, nie ma żadnych układów jak do tej pory. Poślismy do teściowej poinformować ją o decyzji, a ona wypaliła, że jakis nowy układ wprowadzamy, bo pod jednym dachem mieszkamy a nie pytamy o zdanie tylko informujemy o podjętej decyzji. I znowu usłyszeliśmy litanie, że samoluby jesteśmy, że ona przecież się nie wtrąca i wiele wiele innych(nie związanych wogole z tematem). Wczoraj zrobiliśmy sobie obiadek, to przyszła wieczorem do Piotrka i mówi mu że jakby był głodny to tam zupa z obiadu jestmoze sobie zjeść i z pytaniem czy gotować dla nas obiad jutro(dzisiaj). Mówimy, że nie i mysleliśmy, że będzie spokój. Wracam dzis do domu chcę gotować obiadek(kochamy makarony więc wczoraj bylo spagetti ze szpinakiem a dzis planowalam farfalle z fetą) a teściowa do mnie, że przecież "chłopok nie może na samym makaronie żyć". Myślałam, że ją pogryzę, ale uśmiechnęłam się mniej lub bardziej życzliwie i dalej robilam swoje. Wierzę, że będzie dobrze... juz niedlugo płytki polożone, ściany jeszcze do pomalowania i idziemy do siebie:) Przepraszam za ewentualne bledy :* Ulżylo mi

u mnie tez weekend pełen nerwów, rozmów na ostrzu noża itp itd. Ale prawdę mówiąc, takie to denne, że nie chce mi się o tym opowiadać. ..

Bubuś, ale coś w twoich klimatach - przecież ona się nam nie wtrąca i czego my od niej chcemy. Przecież ona może sobie płakać i już. Ehhh.

Ale to prawda, Bardolka. Przecież naprawdę "..ona moze sobie płakać i już..." Z Twoja tesciową trzeba postępować jak z dzieckiem, które pada na podłogę, wrzeszczy i wali nogami. IGNOROWAĆ, nie zwracać uwagi i robić swoje. Histeryk musi mieć widownię. Im więcej bedziesz okazywać jej troski, tym irracjonalniej ona będzie się zachowywać. Olej kobietę.

Łatwo się mówi ale jak w przejściu do kuchni mija Cię szlochająca Buka (czyt. teściowa ze spuszczona głową, włóczaca kapciami po płytkach) to masz ochotę skapitulować,,, dla świętego spokoju, A jak się później okazuje to dla świętego spokoju własnie nie powinno się kapitulować
chaber05 dlaczego mąz miałby Cie odcinać od rodziny? Bo tak mu się uwidziało?

No to masz piekło Chaber z teściami, a na dodatek z mężem. Rodzicom nie potrafi się przeciwstawić i na Tobie się wyżywa? Siedzi w domu i nosa nie wychyla z niego, żeby matka z ojcem nie przyuważyli, że tam jest i czegoś od niego nie chcieli? Matko święta, ile on ma lat?

Jak widać, największy problem jest z facetami. Mąż/syn, dorosły mężczyzna, który nie potrafi odseparować się od mamuśki i delegujący swoją żonę, by w jego imieniu spełniała jej zachcianki, albo z nią walczyła. Toż to niedojrzały chłopczyk w krótkich spodniach, a nie ojciec rodziny.
Ja tak nie mam i nigdy nie miałam. Niedługo po ślubie podjęliśmy decyzję o wyprowadzce do innego miasta. Teściowa zrobiła piekło, bo jej nikt NIE PYTAŁ o zdanie na ten temat. Mój mąż, wtedy 27-letni trzema stanowczo powiedzianymi slowami odesłał ją do narożnika. NIE TWÓJ INTERES, takie to były słowa. Od tamtej pory nigdy nie wtryniała nosa w nasze sprawy. Może się jej nie podobały różne nasze decyzje, ale nie śmiała głośno o tym mówić, bo zobaczyła że jej syn jest mężczyzną, a nie usmarkanym chłopcem i nie da się mamusi ustawiać. W sumie podziwiam ją za to, że potrafiła się zreflektować. W stosunku do drugiego syna była inna, dominująca, wtrącająca się. Ale on jej na to pozwalał, a własciwie potrzebował mamusi. Dla jego żony to był horror, bo przeżyła swoje najlepsze w małżenstwie lata z teściową, nie z mężem. Teściowa była u niej CODZIENNIE przez ponad trzydzieści lat. Teraz już nie, bo jest stara, ale i szwagierka juz nie  młoda, bo po sześćdziesiatce. Pełno w niej goryczy.
W sumie to od dorosłego dziecka zależy na ile pozwoli swoim rodzicom. Szacunek i miłość do nich nie oznacza, że mają ponad miarę uczestniczyć w jego życiu i że mają być jego centralnym punktem, nawet jak bardzo tego chcą. Fakt, trudno trzymać właściwy dystans, jeśli się jest na garnuszku u nich, albo mieszka w ich domu. W takim przypadku trzeba zostawić męża z jego problemem, czyli z zaleznością od mamusi, samego. Niech się nie zasłania żoną jak tarczą.

Zaczął się szantaz emocjonalny Przygotowując dziś ten nieszczęsny obiad do kuchni weszła teściowa i pyta co ciekawego gotuję , no to powiedziałm co mi się tam pod pokrywkami kryje, a ona na to, że ona nic nie gotowała bo dla dwóch osób to jej się nie opłaca gotować, zdębiałam... całe życie gotowała dla trojki i jej się opłacało, a teraz jej sie juz nie opłaca I zapytała czy nie dałabym swojego obiadu teściowi jak wróci z pracy. Cholera przeciez nie odmówię komuś łyżki zupy Ale co z naszą osobną kuchnią?? Zacząć reagować jak będzie się to powtarzać czy odrazu ? No i oczywiście tesciowa chodzi i szlocha na każdym kroku

No ale przecież i tak mojego nie chcieli jeść Tyle razy gotowałam i zjadał to pies, że mam tego serdecznie dośc, teraz nagle ją wzięł na moje gotowanie bo tym razem to ja powiedziałam, że nie chce jesć jej obiadów? Jak będziemy u siebie to też jej się nie będzie opłacało gotować? Nie rozumiem tego, a tak bardzo bym chciała zrozumieć:(

Hierarchia w rodzinie to rzecz święta, a zwłaszcza w takiej jak rodzina mojego męża. Teściowa od 20 lat była jedyną kobietą na włościach, a teraz przyszła smarkata i rządzic sie będzie Ja tylko mogę przypuszczać jak ona sobie to wszystko wyobraża Ona gotuje obiadki, pierze nam majcioszki, my chylimy czola za jej poświecenie,po powrocie z pracy zdajemy relację co robiliśmy i po wspólnym obiedzie zasiadamy do oglądania "Dlaczego ja" albo "W11", później buzi w czółko i idziemy spać. W sobotę jedziemy wszyscy do sklepu na zakupy(sklep 500 ,metrów od domu), koniecznie tata musi powozic, teśckiowa obok, a Smerfy na tylnich siedzeniach(dobrze, że juz bez fotelików możemy jeździć), w niedziele jedziemy do kościółka, zasiadamy najdalej w 3 ławce żeby ksiadz widział, wracamy, jemy ugotowany przez mamusie obiadek i siedzimy rodzinnie przed telewizorem....

Wiele razy chcieliśmy rozmawiać, robimy kawę idziemy do ich pokoju, siadamy na sofie, zaczyna się luźna rozmowa, gadamy o pierdołach, teściowa wychodzi z pokoju, nie ma jej 15 minut, my w tym czasie jakies tam rzeczy zdążymy omówić z teściem ona wraca nadąsana, że nic jej nie chcemy mówić. Nawet bywało tak, że nawet teściu jej zwracal uwagę gdzie znowu lezie i że będzie później narzekać. Dzieś jej powiem, że mam uczelnie w weekend, a ona mi się jutro pyta kiedy mam zjazd, mówię, że w przyszłu=ym tygodniu, nie mijają dwa dni znowu sie pyta kiedy zjazd...Ona się o coś pyta ale odpowiedzi juz nie słucha

Wiesz Chaber, narzekam na swoją synową, ale nie gram w jej gierki, nie wkraczam na jej terytorium, nie dyryguję i nie zmuszam do przyjęcia mojego stylu życia. Ale też nie udaję, że jestem inna niż jestem i że mam inne poglądy niz mam. Jestem rzeczowa i asertywna. Niechęć mojej synowej do mnie wynika właśnie z tego. Jasno powiedziałam, że nie będziemy razem mieszkać i uzasadniłam to najdelikatniej jak umiałam dobrem nas obu. Problem w tym, że jej dobro i swoje własne stawiam na równi, a zdaniem synowej jej interesy są ważniejsze, bo są młodzi, mają dziecko i trzeba im pomóc w życiu. I to pomóc w ściśle określony sposób, wziąć ich pod swój dach i na swój garnuszek, przejąć opiekę nad wnukiem itd. Na taką pomoc się nie zgadzam i mówię to otwartym tekstem. Cóż, mogłabym się ugiąć, zmusić się, ale czym by to się skończyło? Opisów horroru pod wspólnym dachem jest dosyć na forum, a i z realu mogłabym dorzucić jeszcze z pół setki. Tak czy siak byłabym wredną teściową. Teraz jestem wredna, bo się nie ugięłam przed presją i byłabym wredna gdybym się ugięła, bo w sposób oczywisty wspólne mieszkanie doprowadza do kolizji. Trzymam się rzeczywistości, nie iluzji. Zdaję sobie tez sprawę  z własnych wad i zalet, a także z różnic między mną a synową.  Tak to właśnie widzę.
Kogo bym winiła, gdyby mój syn zwrócił się do mnie tak jak mój mąż do swojej matki, że to nie mój interes? Siebie bym winiła za przekroczenie granicy. Tak jak moja teściowa szybko bym się zreflektowała. Możesz wierzyć lub nie, ale ja szanuję cudze granice. I swoje też. Syn nie ma powodu, żeby mi pokazywać gdzie moje miejsce. Sama wiem gdzie ono jest.
A wogóle to uważam, że szanować cudze granice może tylko człowiek, który szanuje własne.
Nigdy nie powiedziałam do syna złego slowa o jego żonie, bo moja relacja z synową to nie jego sprawa. Nie powiedziałam też złego słowa synowej, bo jeszcze mam trochę cierpliwości, choć powoli to się kończy. Do impertynencji doszło granie dzieckiem, a to juz przesada. Synowa używa jedynego, dostępnego jej sposobu, żeby nam dopiec. Zapraszamy na obiad, przyjeżdżają sami bez dziecka, bo zostało z drugą babcią, albo syn przyjeżdża sam, bo synowa z małym wybiera się do babci pragnącej zobaczyć prawnuka, a potem się okazuje, że nigdzie nie pojechała, lub syn dzwoni, że nie przyjadą, bo tesciowa zarządziła wyjazd do rodziny, mimo, że byli wcześniej umówieni z nami. Synowi łatwiej jest odmówić nam niż żonie i jej matce. I słusznie, bo my nie podnosimy lamentów i nie szlochamy z tego powodu, że synek rosołu u nas nie zje. Na Wigilię przyjechali bez wnuczka, chociaż wiadomo, że to dla niego była choinka i góra prezentów. Wnuczek został z tamtą babcią. A mieszkają 8 kilometrów od nas, nie jest to więc polarna wyprawa.  Sporo takich przykładów. Syn tego nie zauważa, bo to facet, a fececi są mało spostrzegawczy, ja z nim o tym nie rozmawiam, bo nie chcę wchodzić między nich. Poprosiłam tylko, żeby częściej przyjeżdżali z małym. W odpowiedzi jest jeszcze rzadziej. I triumf w oczach synowej. "Ukarała" mnie za moje poglądy. Mnie nikt nie przekona, że nie ma w tym złych intencji.
Co ja z tym robię? A co mam robić? Przyjmuję jej decyzje, chociaz wiem czym są podszyte. Bo największą dla mnie wartością jest spokój w ich małżeństwie. Juz rok temu pisałam na forum o problematycznej zazdrości synowej. Teraz jest lepiej i niech tak zostanie.
Jakiej drogi rozwiązania szukać? Najbliżej mi do rozmowy i negocjacji, ale do tego trzeba dwojga. Moja synowa jak ognia unika dyskusji i jak ratlerek wyskakuje zza drzwi, gryzie w nogawkę i juz jej nie ma. Nie będę jej ścigać i zmuszać do czegoś, czego nie chce. Ja odpuszczam i liczę na to, że czas zrobi swoje. Bo czas uczy pogody i.....pokory. I poglądy się w miarę upływu czasu zmieniają. I życiowej mądrości przybywa.
Masz rację, nie ma obowiązku kogoś lubić. Ona mnie nie lubi i nie mam o to pretensji. Na to nie ma rady, bo żeby mnie lubiła, musiałabym przyjąć jej wersję życia. A to z kolei sprawiłoby, że zaczęłaby mnie nienawidzieć jak typowa synowa typową tesciową, z którą mieszka pod jednym dachem i za nic nie mogą się pogodzić w sprawie garnków, obiadów, sprzatania, foliowych woreczków w zlewie, muzyki, polityki, psa i teścia/męża z uporem korzystającego z łazienki na górze zamiast na dole. Życie składa się z drobiazgów.
To już wolę nielubienie niż nienawiść. I mimo nielubienia żyć trzeba przyzwoicie. Nielubienie nie oznacza, że trzeba sobie prawić impertynencje.  Przynajmniej ja tak nie robię.

Bardzo mądrze postępujesz Mareno, ja też uważam, że trzeba dać sobie czas. Za wszelką cenę nie ugra się wiele.
Jak sama widzisz, ja mam problem z nieasertywnym mężem i wyjątkowo paskudnym teściem, lawirującą między meżem a nami wszystkimi teściową. W sumie to wygląda jakby maż przejął postawę teściowej.

Kurcze, jak wracam pamięcią te 20 lat wstecz, to tak sobie myślę, o ile lepsze byłyby między nami stosunki gdyby teściowie tak po swojemu nie zarządzali. Dali nam wszystkim czas, wysłuchali wszystkich sugestii, nie chcieli być w naszym życiu dzień w dzień. Jak człowiek młody to chce spędzać czas z mężem i podobnymi wiekiem ludźmi. Teraz mam czas, co widać, bo tu klikam, mogłabym pomagać teściowej przy teściu, jednak nie chcę. Jeśli ktoś spyta czemu, mogę z czystym sumieniem zacytować teścia "bo tak". 
U nas akurat nikt nie wymagał  takich rzeczy jak synowa od was. Zupełnie inne kwestie wchodziły w rachubę. Choć przyznam,że gdy dotknęlo mnie bezrobocie, to mąż poszedł wyżalić się do rodziców jak nam cieżko finansowo, dzieci chorowały. Myślał naiwnie, że wesprą jakąś kwotą. Doczekaliśmy się wizytacji połączonej z remanentem mojej garderoby, otrzymałam sto i jedną radę jak mam oszczędzać na sobie i dzieciach, mąż zaleceń nie otrzymał. W duchu sama też liczyłam na pomoc, może inną, ale bez bicia się przyznaję, że jako młode małżeństwo na dorobku bardzo przychylnie podeszlibyśmy do darowizny.
Teraz już wiem, że nigdy nie ma nic za darmo, mało jest ludzi, którzy nie wypomną. Uważam, że należy się odwdzięczać stosownie do otrzymanej pomocy, ale zarazem nie wymagać od obdarowanego wiele więcej niźli otrzymał.

Nie wiem, czy synowa zdaje sobie sprawę, że na wsi owszem, oczekuje się od rodziców pomocy (jest tak jak opisywałaś) jednocześnie ta sam społeczność doskonale pamięta co, kto, komu, ile. Każdy kij ma dwa końce. Ludzkiemu oku nic nie ujdzie, kazdym skupiskiem ludzkim rządzi pewna mentalność, niepisane prawa. Jeśli rodziny młodych mieszkają w tej samej miejscowości lub w pobliżu, to tak czy siak  zarowno oni jak ich rodzice zostaną  podliczeni, osądzeni z uwzględnieniem oczywiście plotek.

marena a wiesz co ja myślę? Nie mówię, że twoja synowa twojego syna nie kocha, ale mam wrażenie, że zakochując się akurat w nim, upatrywała w tym pewnej wartości dodanej - chłopak zamożny, ma zamożnych, inteligentnych rodziców, nie szczędzących grosza, więc pewnie po ślubie pomogą - jak nie wezmą do siebie, to kupią mieszkanie, w sumie przeważnie taki kapitał się dziedziczy -  no i co? Rozczarowanie. I tu moim zdaniem znajduje się sedno problemu. Po prostu wydaje mi się, że synowa liczyła na przejęcie pozycji takiej dawnej "doktorowej" czy "inżynierowej", czyli syn spokojnie pracuje, najdroższe inwestycje typu dom/auto kupią rodzice, a ona będzie cieszyć się splendorem matki małego infanta - takie moje prywatne zdanie o tym

Pomoc narzucona nie jest pomocą tylko manipulanctwem w białych rękawiczkach. O tyle ohydnym, że manipuluje się osobami najbliższymi.

Ja odrzucam. Mąż mnie nauczył.
Pamiętam taką sytuację. Wprowadziliśmy się do naszego domu. Jest to dom do remontu, więc sukcesywnie są robione najpotrzebniejsze rzeczy. Mamy schody na I piętro - ciągle są betonowe - nie ma czasu ani kasy żeby zrobić, swego czasu nie było też poręczy. Teściowie byli u nas z wizytą i teść - w dobrej wierze - zaproponował, że tę poręcz nam zrobi. Mój mąż - "nie tato, dziękujemy". Teść jednak się uparł.

Wyczaili moment z teściową jak mąż był za granicą i zjechali z całym majdanem do robienia poręczy. Ja zajmowałam się dzieciakiem - i prosiłam żeby teść nie robił. A on nie. Uparł się. Uchetał się jak dziki. Mąż przyjechał jeszcze tego samego dnia i jak zobaczył dzieło teścia - natychmiast na jego oczach rozmontował. Zrobiła się afera, teściowa w bek. Mój mąż był nieprzebłagany - teściowie się poobrażali, na szczęście na krótko. Teściowi przeszło migiem nadęcie ale już NIGDY więcej nie próbował uszczęśliwiać nas na siłę.

Oho, takie uszczęśliwianie na siłę, skąd ja to znam... Moja mama tak robi. Zawsze wszystko po swojemu pod pozorem pomocy, żeby się wykazać jaka to ona fajna. I nakupuje mnóstwo pierdół, których ja nie potrzebuję albo mi się nie podobają. I po co? Nie lepiej iść kupić ze mną skoro już musi? Nie, woli sama wybrać i nie trafić zupełnie w mój gust. Nie ma sensu jej tłumaczyć, bo probowałam, a ona ciągle to samo. Więc się uśmiecham i przebieram co mi się podoba już u siebie. Część zatrzymuję, część oddaję po koleżankach etc. Cieszę się, że mieszkam za granicą, inaczej bym już całe mieszkanie miała udekorowane w jej stylu. Ja tego nie mogę znieść, a co dopiero mój biedny facet by musiał przeżywać? Na szczęście jego mama się tak nie wtrąca, a mieszka dość blisko. Zresztą bardzo miła i ciepła kobieta, jak chce pomóc to przynajmniej ma szczere intencje, a nie na pokaz jak moja mama...

Pomoc narzucona to nie pomoc tylko manipulacja, zgadzam się z tym. Ale do licha, jak ktoś nie chce takiej pomocy, to niech ją odrzuci. Moja szwagierka całe zycie narzekała, że ją teściowie uszczęśliwiają na siłę, ale nigdy słowem się nie odezwała, że tego sobie nie życzy. Brała wszystko i płaciła za taką "pomoc" utratą niezależności. Czy mozna powiedzieć, że była biedną ofiarą teściów? Nie była, bo sama dokonała wyboru w swojej głowie. Czy mieć bardzo konkretną korzyść z bycia uległą, czy się zbuntować i tej korzyści nie mieć. Czy to nie jest manipulacja? Była przez długie lata "biedną" ofiarą opływającą we wszelkie dostatki i wszyscy jej żałowali, że jej tak teściowie na głowę weszli. Ja też jej współczułam, ale akurat nie tego, że jej weszli, bo sama na to pozwoliła. Współczułam jej, że się zaplątała w tych manipulacjach teściów i swoich własnych. Owszem, myślała że będzie chytrzejsza niż teściowie, że weźmie co jej dają i nic to nie zmieni w jej pozycji względem nich. A tu zonk, okazało się, że te prezenty służyły do przypominania kto tu rządzi. W każdej chwili można się z takiego chorego układu wycofać, ale trzeba odwagi. Oddać to auto, którego sobie sami nie kupiliśmy, zawieźć te meble z powrotem do teściów, rozebrać poręcz, którą teść zrobił nie pytając się nas o zdanie. Ale to trudne, bo szkoda auta, szkoda mebli i nas samych szkoda bośmy się już przyzwyczaili do auta i do kanapy i nie uśmiecha się nam powrót do rozwalonej wersalki i starego gruchota, którym jeszcze niedawno jeździlismy. Wybór jest prosty. Albo masz wszystko i żyjesz w klatce, albo nie masz nic, za to jesteś wolny i to co będziesz miał zawdzięczasz tylko sobie. Pójscie na łatwiznę nie popłaca.
My z mężem niczego nie wzięliśmy ani od jednych, ani od drugich rodziców i jesteśmy z tego dumni. Najbardziej w życiu cenimy sobie niezależność.

A w drugą stronę, w stronę dawania.
Jeśli coś daję, to daję i nie oczekuję w zamian korzyści. Daliśmy synowi działkę (na współwłasność z żoną) i może sobie z nią zrobić co będzie chciał, to ich własność. Pewnie, chcielibyśmy żeby budował na niej dom, ale gdyby zechcieli sprzedać, to ich sprawa. Nie wtrącamy się w cudzą własność i w zamian oczekujemy niewtrącania się w naszą. Tylko tyle.

A co z ojcowizną na sprzedaż pozwolisz synowi wystawić ? To tak z ironia trochę, ale miej świadomośc że jesteś jedną na 1000 która nie będzie miała nic przeciw, a reszta rodziców się oburzy Oni dziecku działke dali a ono obcym sprzeda. Podobna sytuacja miała miejsce u mnie w rodzinie, córka dostała działkę i postanowiła ją sprzedać, to jej się rodzice prawie wyrzekli... wyrodna!

No widzisz, my wiedzieliśmy, że  to "w zamian " to opieka na stare lata, ale nawet nie przypuszczaliśmy, że te "stare lata" zaczną się z dniem ślubu

Wojna o oddzielne gotowanie rozgorzała na całego bo przecież "jak to pod jednym dachem dwa obiady gotować?"

Czy ktoś może przyjechać i wytłumaczyć mojej teściowej, że osobna kuchnia to nie jest wyrzeczenie sie matki??

Wiem, wiem doczepilam się do tej mojej teściowej. Wczoraj poraz kolejny próbowałam jej wytłumaczyć dlaczego przeszliśmy na osobną kuchnię, ona tego pojąć nie może "Jak chcecie to przecież możecie czasem sobie coś ugotować".  1,5 godziny przegadywania(spokojnego,nie ma mowy żebym podniosła głos na teściową) skończylo sie tym, że ona nadal nie rozumiala dlaczego osobno gotujemy, a ja zakończyłam całą rozmowę stwierdzeniem "Bo jesteśmy dorośli i taka jest nasza wspólna decyzja". Myslałam, że przyjęła to do wiadomości. Przychodze dzis z pracy a teściowa "Nie musisz go bo wam kotlety zrobilam"... Mogę ja zamordować?

Teo można ironizowac, czy kotlety były niesmaczne. Ale rzeczywiście Bubuś się stara kultural nie dojść do porozumienia, to widać. Jednak teściowa chce ich dwoje całkowicie ubezwłasnowolnić i traktuje ich jak te rzeczone "smerfy".

Ja bym konsekwetnie dziękowała za ugotowane jedzenie i odnosiła do lodówki i sama sobie gotowała. Po miesiącu powinno pomóc. Choć wiadomo, że obie strony poniosą dość duże straty żywnościowe

Chaber, w domach moich znajomych mieszkających z synowymi czy zięciami niczego nie ustalano. "Jakoś to będzie" - takie podejście. A potem wszystko wychodziło "w praniu". I już były kwasy, czasem o bzdury. Także o wizyty krewnych, którzy by dostać się do pokoju młodych, muszą przemaszerować przez cały parter, na którym rezydują rodzice. Oglądają tv, a tu mamusia synowej czy zięcia razem z ciocią Franią tuptają na górę. Bo schody są na środku salonu.
Mam taką znajomą, która nerwicy się już nabawiła, bo dzieci prowadzą bujne towarzyskie życie z udziałem rodziny zięcia. A ona w pełnym umundurowaniu od rana do wieczora jest świadkiem spacerów tabunów gości po jej salonie. Jak jej mówię, żeby wprowadziła jakieś zasady, to mówi, że nie, bo nie chce kwasów w domu. Nie ma więc kwasów, za to łyka prochy na uspokojenie. Prędzej czy później ta bomba wybuchnie, tylko szkody będą większe. Jej mąż już się z salonu wyniósł i siedzi w sypialni zgrzytając zębami ze złości. Tylko patrzeć jak się rzuci komuś do gardła.
Wszystko przez to, że nie ustaliło się zasad na początku tej wspólnoty, naiwnie myśląc, że wszyscy są domyślni i delikatni. A z niektórymi ludźmi to wogóle nie da się żadnych zasad ustalić, tak jak teściowymi Bubuś i Bardolki.

Ależ ja  właśnie robię tak jak Ty mówisz. Ja chcę tylko sie dowiedzieć jakich argumentów użyć żebym codziennie nie musiała

Wg mojej teściowej to nienormalne żeby dwa obiady gotować, a ja znam  kilkanaście przypadków właśnie, że to było pierwsze i podstawowe ustalenie po  wprowadzeniu się młodych to teściów(bez róznicy do których) i nie przetłumaczy sie za skarby świata

Zapraszamy znajomych, ale mając na uwadzę, że moze teściom to przeszkadzać. Jeśli chodzi o rodzinę to mój brat z rodziną przyjeżdża do mnie i męża, witając się tylko z teściami. Zbawnie sie robi jak odwiedzaja mnie rodzice... teściowie nie moga poprostu przyjść do nas usiąśc razem (mimo zaproszenia) tylko zapraszają moich rodziców ''do siebie" na  kawę. Moja mama z przymrużeniem oka to toleruje, czyli idzie do teściow pogadać, natomiast tata uważa, że jest to absurdalne.

u nas było tak samo Po mojej przeprowadzce poszliśmy pogadać z teściami o podziale obowiązków, rachunków, zakupów to teściowa stwierdzila, że przeciez się nie pogryziemy i jakos to będzie... mowiłam jej wtedy, że ja nie chcę żeby było jakoś, no to było "nie ździwiaj dziecko"(to jest reakcja na każdy nasz sprzeciw).

Nie ustalamy zasad, jakoś to będzie.  A jak będzie ? No oczywiście najlepiej po mojej myśli.

Co to znaczy Bubuś, że zapraszacie znajomych, mając na uwadze, że  teściom może to przeszkadzać? Pytacie ich? Ustalacie cokolwiek, czy też na zasadzie, bo my się domyślamy, że im przeszkadzać nie będziemy.
Nie zrozum mnie źle, ale w waszym domu wszystko jest postawione na głowie. Wy się chyba wszyscy nawzajem, ze swoim zdaniem nie liczycie.

Mareno, dom twoich znajomych, bez ich zgody, przekształcono w dom otwarty. Ja bym nie miała oporów paradować w koszuli nocnej, a nuż w końcu ktoś zaskoczy. Jednak parłabym ku unormowaniu. Chodzi o to, że my też mamy swoich znajomych i rodzinę. Chłopcy mają swoich znajomych, zawsze, ale to zawsze, uzgadniają z nami wszelakie wizyty. Im też każę się upewniać, bo koledzy mają czasami zbyt luzackie podejście do tych spraw - e tam starzy, na pewno się zgodzą. Zdarza się nam, po wzajemnych ustaleniach wybywać zupełnie z domu, pozostawiamy im całkowitą swobodę.

Zadałam takie pytanie, bo akurat ta kwestia jest na tapecie w pracy.Młode rekiny oczywiście rozżalone, bo chcieliby rządzić, będąc nie u siebie. Strach pomyśleć, a co dopiero mieć takiego pod dachem.

Zaproponowałam, to co u nas: dwie soboty i niedziele nasze, pozostałe wasze , w tygodniu święty spokój, chyba, że ustalimy na daną chwilę inaczej.

Odbiegając od tematu - dom ze schodami w salonie to jest jakaś pomyłka. Znajomi też takowy posiadają, trojka biegających dzieci, tam i z powrotem na piętro, już im uwidoczniła jaki popełnili błąd w wyborze projektu. Obecnie odchodzi się też od otwartych przestrzeni w mieszkaniach, otwarta kuchnia z widokiem na salon, to też jest porażka. Wszyscy czują co było lub jest gotowane.

Właśnie bardziej w drugą stronę, zapraszając znajomych  wybieramy taki dzień bądź porę, w której najmniej bedziemy im przeszkadzać Jak chcemy posiedzieć dłużej w towarzystwie to wychodzimy na miasto bądź do kogoś innego, u nas spotkania odbywają sie na zasadzie popołudniowej kawy, a nie wieczornej imprezy imieninowej:)

jeśli chodzi o gości, to mamy ich ani rzadko, ani często. wiadomo, czasem ktoś przyjdzie, siedzimy czasem do późna, choć to raczej jak teściowa idzie na noc do pracy. Choć aż tak wielkich oporów nie mam przed zapraszaniem gości, w końcu moja szanowna dałaby się pokroić, żeby mieć nas przy sobie, więc niestety musi mieć to z całym inwentarzem mówię trochę złośliwie, ale wielokrotnie, jak ktoś do nas przyszedł a zbliżała się jej pora spania - 21 - to prosiłam ją żeby sobie zamknęła drzwi. Reakcja? Eeee, mnie nie przeszkadza, siedźcie sobie. ... Wiadomo, drzwi otwarte, to usłyszy każde słowo. Więc skoro nie przeszkadza, to nie przeszkadza

W moim wyobrażeniu, pod wspólnym dachem mozna mieszkać tylko wtedy, gdy są to dwa zupełnie odrębne mieszkania. Oddzielne wejścia, oddzielne kuchnie, łazienki i żeby nie było zbyt łatwo, brak wewnętrznej komunikacji między mieszkaniami. Oczywiście oddzielne liczniki wody i prądu. Jak najmniej wspólnoty i....da się żyć. W innym przypadku nie widzę możliwości pokojowego współistnienia. Zawsze coś będzie przeszkadzało i uwierało. To co normalne dla teściowej i teścia, nie koniecznie jest do zaakceptowania dla zięcia czy synowej i vice versa. I trudno się temu dziwić, w końcu to są dla siebie obcy ludzie, z innymi przyzwyczajeniami. Mozna by książkę napisać o przyczynach konfliktów międzypokoleniowych. Niektóre zaczynają się banalnie, a kończą totalną wojną.
Nie chciałabym byc opisywana na żadnym forum, że gotuję za tłusto, rzępolę na pianinie, mam bałagan w garderobie i wogóle moje zwyczaje są nie do przyjęcia dla synowej. Albo uchylam się od bieganiny za wnukiem i nie jestem w stu procentach do usług. Nie chciałabym przeczytać opisu zawartości mojej lodówki i tego, że mi papryka zgniła w najniższej szufladzie. A także tego, że zamiast wziąć się za prasowanie, siedzę z nosem w internecie, jak w tej chwili. Brrrrrrr.....
Pewnie mnie synowa opisuje jako bezduszną egoistkę, ale bez tych szczegółów, bo ich nie zna.

Mój dom niestety (albo stety) jest pełen otwartych przestrzeni i schody na górę są wprawdzie nie w salonie, ale zaraz obok. Tak nam się podobało i nadal podoba. Mieszkamy we troje, mąż, ja i nasza dorosła córka stanu wolnego. Tygodniami pomieszkuje z nami moja teściowa. Za chwilę przybędzie moja matka. Ojciec jest ciężko chory i potrzebuje 24-godzinnej opieki medycznej. Z ciężkim sercem, ale ZOL. Nie sprostałyśmy z matką opiece nad leżącym staruszkiem, który nie chodzi, nie siada, nie ma jasnego umysłu. I wszystkiemu co się z tym łączy.
Tak więc będziemy mieć w domu dwie stare kobiety. Obie sprawne fizycznie i umysłowo, ale jednak. Ale z tym się liczyliśmy i jesteśmy przygotowani. Z moją matką dawno temu na coś takiego się umówiliśmy.
I teraz clou programu. Po moich rodzicach zostaje mieszkanie, ładne, trzypokojowe. Jest nasze. Zaproponowaliśmy synowi, żeby się tam wprowadzili, na czas zanim nie zbudują (przy naszej pomocy) swojego domu na działce, którą dostali od nas. Albo oddamy im to mieszkanie, ale wtedy nie pomagamy w budowie. Synowa na to NIE ! Dlaczego? Bo ona nie będzie płacić. Nie nam, nie będzie płacić czynszu. Ona chce zamieszkać u  nas, sprzedać mieszkanie i dołożyć się do budowy domu. Dołozyć się, oznacza pieniądze ze sprzedaży NASZEJ własności.  Mieszkanie jest w małej miejscowości, nie w Warszawie, czy innej metropolii, gdzie ceny szybują pod sufit. Pieniędzy ze sprzedaży nie wystarczy nawet na jedną czwartą domu, więc bez naszego finansowego wsparcia nie dadzą rady. Syn zarabia przeciętnie, a synowa nie pracuje.
Więc tak - działka, mieszkanie, nasze zaangażowanie w ich budowę i przejście na nasz garnuszek na czas budowy, tego sobie panna życzy. I nie liczy się z niczym. Z tym, że próbuje zarządzać naszym życiem i naszym majątkiem. Nie widzi, ze mamy jeszcze jedno dziecko, któremu tez coś chcemy dać. Córka zarabia świetnie i odkłada pieniądze na swoją budowę. Jesienią wychodzi za mąż. Ale czy dlatego, że świetnie, to mamy jej nic nie dać? Według synowej właśnie tak ma być, bo oni bardziej potrzebują, bo nie mają takich perspektyw jak córka.
Syn cieszy się z naszej propozycji i oczywiście nie jesteśmy z nim w konflikcie. On rozumie. A żona ciosa mu kołki na głowie. Dodam, że rodzice synowej nie wsparli córki finansowo w żaden sposób. Jej matka tylko podjudza. Ale my tego nie oczekujemy i głupio mi, że napisałam poprzednie zdanie. Nas stać na to by pomóc własnym dzieciom, więc to robimy. Nasze dzieci przyjmują to z wdzięcznością, a ciska się tylko synowa. Tylko roszczenia, żądania, kręcenie nosem, impertynencje i fochy. Mam jej serdecznie dość! Jej i jej poglądów na życie!

No widzisz chaber, moja synowa jest z innej galaktyki. Chce mieszkać z nami, żeby zaoszczędzić na czynszu i prądzie. Inne koszty nieważne. Co syn na to? A, kłócą się o to. On jej tłumaczy niestosowność jej zachowania, a ona swoje. I koniec.
Bardolka tu parę dni temu napisała, że moja synowa być może w swojej dycyzji o małżeństwie kierowała się po części majątkowymi korzyściami. Aż przestraszyłam się jej postu, nie chcę tak myśleć. Ale ziarno zasiane. Jeśli jednak tak jest, to bardzo nieudolnie to maskuje, a właściwie nie maskuje wcale. Chyba to muszę sobie powiedzieć prosto w twarz.

W tym momencie ja się już w domu w ogóle nie oddzywam. Przychodzę, mówię ogółowi dzień dobry i biorę się za codzienne sprawunki. Na poczatku pytałam o prawie wszystko zawzwyczaj padalo

mnie również pytano o zdanie, tyle tylko, że sie z nim nie liczono, ja sie wycofywałam, az w koncu otwarcie tesciowej powiedziałam ,ze nie bede nic mówić bo i tak się mnie zlewa i w tym momencie rozmawiam tylko z mężem, a z teściowa poruszany jest tylko temat pogody i tego nieszczęsnego gotowania Życzę nieskromnie kazdej teściowej takiego szarogeszenia się synowej jakie ja prezentowałam po przeprowadzce... po roku wiem, że "żadna synowa nie jest wystarczająco dobra,a żadna teściowa wystarczająco zła" Złota myśl teściowej ;P

Jasne Bardolka, przychodziło mi to do głowy. Jest parę rzeczy, które to mi mówiły, ale nie chcę o tym pisać.
Oczywiste jest to, że nie wezmę ich do siebie. Wziąć tylko po to, żeby spuścić synowej łomot? Co za myślenie!
Syn jest dorosłym facetem, ma 33 lata, sam musi sobie poradzić z narowistą żoną. On ją kocha. I choćbym nie wiem jak bardzo była do niej krytycznie ustosunkowana, to fakt, że on ją kocha, zamyka mi usta.
Nie poszukuję rad. Opowiadam swoją historię, żeby pokazać jak wygląda życie od strony teściowej. Że nie jest łatwo ułożyć sobie stosunki z osobą zupełnie obcą, z którą różnimy się wszystkim i z którą nie utrzymywalibyśmy znajomości, gdyby to tylko od nas zależało.  Nasze dorosłe dzieci dokonują własnych wyborów, a rodzicom nic do tego. Jest super, jeśli pomiedzy rodzicami a synową czy zięciem jest jakaś nić porozumienia, związana z podobnymi poglądami na różne życiowe sprawy. A jeśli nie ma? Też żyć trzeba, ale tak, by nie stawiać swojego dziecka między młotem a kowadłem. Nie wejdę między syna a synową. Nie wezmę synowej "na dywanik", by jej powiedzieć co o niej myślę. I nie będę udowadniać synowi, że dokonał złego wyboru, w moim mniemaniu. Bo to moje mniemanie, on kierował się zupełnie czymś innym. A przy tym wszystkim, nie pozwolę też wejść sobie na głowę.
Pozdrawiam, Bardolka.

Oj tak, Chaber. Czasem żałuję, że nie mieszkam w szopie i nie żyję z opieki społecznej. Nikt by się do mnie nie chciał wprowadzać, choć pewnie obrabiano by mi tyłek, ze jestem nieudacznikiem.
Żartuję oczywiście.
Z dwojga złego, to znaczy mieszkam z synową, ponoszę koszty materialne i psychiczne i tyłek mam obrabiany, a nie mieszkam, nie ponoszę kosztów, a z tyłkiem jest tak samo jak w pierwszym przypadku - wolę zdecydowanie drugą wersję. Bo przynajmniej w domu mam święty spokój. I nie dam sobie tego spokoju odebrać za nic na świecie. Mam prawo sobie pożyć. I Ty też, Chaber.
Pozdrawiam ciepło!

jak jest mozliwosc to mlodzi powinni otrzymac pomoc, ale skoro moga mieszkac sami to tylko sie cieszyc:) chalupa i tak bedzie syna, ale za 30 lat i nie teraz. to twoj dom marena i masz prawo.