ZAKAZANA MIŁOŚĆ!!!!!!!!! - Netkobiety.pl

Hmmm...tyle pytań.
W poniedziałek będzie pół roku jak się znamy. Przyznam się Wam, że dzisiaj chciałam zakończyć tą naszą miłość. Rozmawiałam z nim o tym i nie mogę, nie potrafię już żyć bez niego. Chciałam to zrobić dla niego, żeby mógł sobie znaleźć dziewczynę. On nawet nie chciał słyszeć o tym  a ja....umarłabym.
Mąż,jest oczywiście ale bardziej obok niż przy mnie. Nie słucha co do niego mówię, nie dba o moje potrzeby. Jemu nawet na myśl nie przyjdzie, że ja mogłabym mieć kogoś i kochać kogoś innego.
Samanto pytasz czego się boję, chyba rzeczywistości. Chciałabym się znim spotkać i to bardzo ale sama już nie wiem. To naprawdę trudno jest wytłumaczyć. a może tak jest wygodniej. Uwielbiam go i te nasze rozmowy. Jest moim prawdziwym przyjacielem. Chciałabym żeby był nim na zawsze ale jeśli kiedyś nasze drogi się rozejdą nie wiem czy będę w stanie z nim rozmawiać. To będzie zbyt wielki ból. Jak mówi szalona-rozczarowanie,smutek,żal. Mam zbyt słabą psychikę na takie przeżycia.

hm.....wiem ze to bedzie trudne,ale postaraj sie ograniczyc wasze kontakty tel.takie rozmowy to tylko ucieczka od zeczywistosci,od zycia codziennego-fascynuje cie bo mozesz z nim o wszystkim porozmawiac wyslucha cie i nie potepi co w przypadku meza byloby pewnie odwrotnie.
podejrzewam ze ze wzgledu na niego z mezem tez ci sie nie ulozy za szybko,ale zacznij myslec realnie,mija pol roku-wogle sie nie spotkaliscie co powinno miec miejsce.
czy zrobiliscie jakis krok w tym kierunku??
gwarantuje ci ze to sie po spotkaniu skonczy,wiec moze zacznij juz o tym myslec,by jakos to przerwac.
predzej czy pozniej to sie urwie bo ktores z was sie ta monotonia zmeczy.
tym bardziej ze 300km to jest spory kawalek by sie spotkac,wierze w milosc na odleglosc owszem,ale wy sie nie znacie tak naprawde,a zeby kogos poznac trzeba troche z nim spedzic czasu.przemysl to dokladnie,albo wkoncu sprobujcie sie spotkac wtedy najlepiej ocenisz cala sytuacje,bo w ten sposob to my mozemy tylko gdybac...

Hano, i to jest właśnie ten ból, że w pewnym momencie oczekujemy jakiejś deklaracji, żebyśmy miały poczucie, że ktoś nas traktuje nie tylko jak znajomość netową, ale także jako kogoś na życie. Też mam takie momenty, ze chcę dowodów i pomimo, że to ON głównie mówił o przyszłości ja ciągle wątpię..i chyba tak naprawdę dopiero bym uwierzyła, jakby się wyprowadził od żony, albo wziął rozwód. Jestem taki sam niedowiarek jak TY i wszędzie doszukuję się kłamstw. Bardzo ciężko jest żyć w takim braku zaufania, no ale teraz powiedział mi, że porozmawiamy i ustalimy plan jak się spotkamy, więc czekam...

Wiesz, wcale się Tobie nie dziwię, że jest Ci tak ciężko, bo Ty rozwalasz swoje życie, jak to napisałaś masz mniej czasu niż on, może powinnaś postawić wszystko na jedną kartę i powiedzieć mu, że musicie się spotkać, bo dla Ciebie to nie żarty, masz rodzinę, dzieci, musisz wiedzieć na czym stoisz. Ja wiem, że pół roku to za wcześnie na cokolwiek, na plany przyszłościowe, ale jego opór właśnie pokazuje jakby trochę brak dojrzałości, bo ja naprawdę nie wiem, czego można się bać. Przepraszam , że tak napisałam, ale może dlatego, że sama to przeżywam i przeżyłam kiedyś to wiem jak to jest.

Wiesz przez ten cały czas borykałam się z myślami, po jednej stronie mąż i dzieci, po drugiej ON. Nie było dnia, żebym nie myślała co to będzie, że nie wyobrażam tak nagle zabrać się i wyjechać, ale jednocześnie nie umiem żyć bez niego. Chciałabym, żeby w końcu coś się wydarzyło, żeby to COS podjęło za mnie decyzję.

Więc Hano, jeśli jemu pasuje tylko taka sytuacja, musisz się otrząsnąć, bo net, komórka to nie życie, tymczasowo owszem można przetrwać, ale nie na dłuższą metę, jeśli nie ma się marzeń, planów ani wizji na przyszłość. Wiem, że nie chodzi tu o to, żebyście już rozmawiali o WAS, ale takie spotkanie to podstawa, to pierwszy krok do przyszłości pamiętaj....

Wiecie kochane to wszystko jest takie skomplikowane. To nie zupenie tak, że my nie rozmawiamy o przyszłości ale na dzień dzisiejszy on nie jest gotowy a i nie chce niszczyć mojej rodziny. Szczególnie chodzi mu o moje dzieci, co one powiedzą i co będą czuły. Interesuje się nimi pyta co u nich w życiu i jak im idzie w szkole. Gdy wyszłam z pierwszego zebrania w szkole już się dopytywał co tam. Często mnie krytykuje w niektórych sytuacjach i doradza jak np. powinnam postępować z dziećmi. Mąż tym wogóle się nie interesuję, gdy mówię-sprawdź czy syn odrobił lekcje i co teraz robi, to on odpowiada, że ma to gdzieś. Tak było zawsze, wszystko na mojej głowie a i tak wciąż było źle. Takie życie naprawdę może człowieka zmęczyć. Ile można znieść krytyki i upokorzeń. To nie życie to wegetacja. Dzięki mojemu maleństwu poczułam się znów potrzebna, kochana i doceniana. Może dlatego nie naciskam tak bardzo na spotkanie, boję się go spłoszyć i utracić. Wówczas znów zostanę sama, niepotrzebna...

Hano, przecież to nie oni nam je niszczą tylko my sobie same, niech pozwoli Tobie dokonać wyboru, on nie ma nic do stracenia i skoro Ty tego chcesz powinien liczyć się z Twoim wyborem.

Witajcie Kochane,
Zrobiła nam się dzisiaj niedziela zwierzeń i dołków psychicznych. Weekend u mnie to tragedia. Mąż - olewka mojej osoby na całego. Owszem rozmawiamy, ale tak wiecie, na zasadzie - zrob śniadanie, upierz skarpety ..... i inne przyziemne rozmowy, przeplatane od czasu do czasu jego podniesionym tonem, gdy coś nie pasuje.
Dlatego gdy tafia się nagle ktos inny, kto okazuje nam zainteresowanie i nie traktuje jak przedmiot, zaczyna się w naszym zyciu liczyć. Bo pragniemy ciepła i miłości i nawet podświadomie poszukujemy całe życie czegos lepszego. Jak widzisz szalona, takich kobiet jak Hana i Samanta, jest więcej.
A ja dzisiaj mam doła głębokości kilku kilometrów. Wygłupiłam się wczoraj jak tzw. ?blondynka? z galaretą zamiast mózgu (nie obrażając tych mądrych blondynek). Chodzi oczywiście o mojego drugiego faceta. Tak jak Samanto przypuszczałam, zaczął w piątek późnym wieczorem do mnie wypisywać, droczyliśmy się na wesoło, podpuszczałam go, żartowaliśmy, był nawet skłonny do mnie natychmiast przyjechać, i pewnie gdyby nie obecność mojego męża w domu, o którą nie omieszkał zapytać, to być może spotkalibyśmy się. Potem przeszliśmy na rozmowę na gg. Ale ponieważ mój mąż wciąż się kręcił koło kompa, przeczytałam wiadomości na gg od niego ale nie zdążyłam odpisać. Musiałam natychmiast wszystko pozamykać. No i efekt był taki, że nie dokończyliśmy rozmowy. Jego ostatnie zdanie na gg brzmiało: ?w sobotę pracuję rano i po południu, ale od 17 mogę być wolny, a do domu mam wrócić wieczorkiem ???  Nie wiem, jak byście to zrozumiały, bo ja tylko w jeden sposób, jako zaproszenie do spotkania. Wolałam być kobietą inteligentną i nadgorliwą niż niedomyślną. Zostawiłam mu wskazówki, że jeśli chce aby nasze ścieżki się przecięły, to niech się skontaktuje sms-em. Załatwiłam sobie wyjście z domu o 17.00, Napisałam mu, że nie jestem pewna czy dobrze zrozumiałam jego sugestię, więc w razie gdyby nie zadzwonił, to jadę sobie na zakupy i miło spędzę czas. W pracy nie miał dostępu do neta, ani do gg i nic z tego nie wyszło. Wysłałam mu też sms-a, ale komórki nie wziął z domu (jak się okazało potem) i sms-a przeczytała żona. Ale jestem ostrożna i wysłałam tylko jakąś bzdurę nic nieznaczącą.  Gdy wróciłam z zakupow to już nie sprawdzałam wiadomości wieczorem, miałam doła że jestem taka naiwna i tak się dałam wkręcić.
To jeszcze nie wszystko !!!!!! Dzisiaj zobaczyłam go przypadkowo w kościele prawie blisko mnie, ale nie mogłam dopuścić do spotkania twarzą w twarz. Bo gdzie miałabym podziać oczy ze wstydu. Chciałam jednak by mnie zauważył i zatęsknił i żałował, że mnie wczoraj nie spotkał. Wyglądałam dzisiaj szałowo, jak kobieta z najwyższej półki. Wiem, że mnie widział, bo szedł z rodziną tuż za mną i słyszałam jego głos. Ale nie odwróciłam się, nie mogłam?. ? Potem w domu odpaliłam gg i patrzę że mi wczoraj wieczorem odpisal, że nie miał dostępu do moich wiadomości. Ale potwierdził że dobrze zrozumiałam sugestię. Obróciłam wszystko w żart, ale czuję się potwornie. Znowu rozmyślam o nim cały czas. Wyszłam na idiotkę do kwadratu, bo nawysyłałam tych wiadomości na wszystkich możliwych kontaktach z nim. Ale cóż, adrenalina działała na moją niekorzyść. Jak myślicie, czy wygląda to aż tak źle?

A tak w ogóle dziewczyny dziś chyba taki dzień, bo też mam straszliwego doła i nie zapowiada się, że będzie lepiej

Haaaaaaaaaa Ansja.......... tak niewiele potrzeba??????Tylko.......paczka ciastek i sok???????? Grunt to ......optymistyczne podejście do życia!!!!!!

Hano...jesli z mezem uklada ci sie tak zle czujesz ze nic z tego nie bedzie,poprostu odejdz od niego,nie zyjemy w swiecie kiedy kobieta musiala byc z mezczyzna by przezyc.
juz nie mowiac o tamtym chlopaku,wyobraz sobie ze go nie ma,ze go nie poznalas.
pomysl o tym jakie byly relacje z twoim mezem,i na spokojnie sobie wszystko poukladaj,mysle ze w obecnej chwili to najlepsze co mozesz zrobic.
moze nie ma sensu dluzej sie ukrywac z tym ze go nie kochasz,pomysl o swoim szczesciu,o tym ze nawet jesli tego drugiego nie bedzie to masz szanse na nowe zycie,to chyba lepsze niz zyc bez szacunku.
bo tak patrze na ta sprawe,i wydaje mi sie ze jesli tamten zniknie to i tak do meza nic juz nie poczujesz.
a moze sie myle.....
do momentu kiedy sie nie spotkcie nie mozesz z tym czlowiekiem nic planowac NIC
i zrozum to,musicie sie spotkac bez dwoch zdan,tak nic nie ocenisz.a to ze on sie interesuje twoimi dziecmi to o niczym nie swiadczy,nie ma tego na codzien,skad moze wiedziec czy dalby rade,nie rozumiem?????
wiem ze to co pisze to ciezko zrobic,sama wiem po sobie ze wiele obiecuje planuje,a pozniej licho wszystko bierze,ale coz poradzimy nasza plec taka juz jest.
gada sie dobrze gdy sie jest z boku,a tak naprawde kazda z nas robilaby inaczej....
mocno trzymam kciuki za ciebie,naprawde-chcialabym ci pomóc z calego serca,lecz to trudne,decyzje ostateczna i tak podejmiesz TY..

No i dlatego nie uważam, żebyś wyszła na idiotkę, ale jesteś Mądrą Kobietą i robisz tak jakbym to ja też zrobiła, czyli teraz inicjatywa należy do niego. Ale zauważyłam jedno...że nie różni się niczym od innych facetów, lubi zdobywać, więc niech zdobywa. Znowu musisz czekać, mam wrażenie, ze on się czegoś boi, bo może czuje, że Ty chcesz, ale nie wie czy bierzesz to na serio.
Ale fakt słowo "tęsknię" to wielki postęp , ale wiesz przecież wy dopiero utrzymujecie kontakt 2 miesiące, więc na rozkręcenie czegoś potrzeba czasu.

Ja i tak uważam, że więcej zdziałasz biorąc go na dystans, ale taki delikatny dystans, niż pchając się w jego ramiona pierwsza BOZE DO CZEGO JA CIE NAMAWIAM no ale skoro jesteś wtedy właśnie szczęśliwa to czemu masz sobie to odbierać. Tylko pamiętaj, żeby nie zabrnąć za daleko...

Pawlann........ napisałaś ....... serce nie sługa. Nie wiem tak do końca jak to jest- ale coś mi się wydaje,że mimo wszystko trochę rozsądku powinno przyświecać temu co robimy. Co prawda .... moja koleżanka twierdzi,że te moje zasady .... to mnie  kiedyś zgubią  -ale póki co......... stawiam jednak na........ rozum.

Pawlaann....... jasne,że mam problem.Tym problemem jest samotność.Mieszkam sama........ wieczory coraz dłuższe...... no to wtrącam te swoje pięć groszy to tu to tam.Miejsca tu jest wiele.... więc dla wszystkich starczy.Ja tak się wymądrzam Pawlaann - z prostego powodu- mnie ta chemia nie dopadła.I może rzeczywiście inaczej to wygląda z perspektywy osób,u których papierek lakmusowy nie działa.Ale.......powiem brzydko- tylko świnia nie zmienia poglądów..... więc może i to.........przede mną.O jednym bądż przekonana- ja nie neguję,nie potępiam....każdy robi jak Mu pasuje.

No co Ty on dalej milczy ?? Może żona coś podejrzewa he?

Tak czytam i widzę dziewczyny, że mamy naprawdę straszne rozterki. Każda z nas znalazła się w trójkącie ale jakże odmiennym. Wy się spotykacie ze swoim ukochanym a mi pozostaje tylko telefon.
Przez tydzień nie zaglądałam tutaj, bo miałam dziwny tydzień. Trochę się wydarzyło. Miały miejsce sprawy które zmianiły mój kierunek myślenia. Chyba ostatnio pogubiłam się w swoim życiu, zapomniałam o ważnych sprawach o rodzinie. Olśniło mnie gdy zrozumiałam, że moje małżeństwo się rozpada, że mogę stracić mężą. Zrozumiałam, że wciąż go kocham pomimo wszystkiego złego. Wiele w życiu przeszliśmy ale wciąż jesteśmy razem jak w przysiędze-na dobre i złe. Może jestem egoistką ale chcę wszystko, męża, dzieci, dom i mojego ukochanego. Nikt nie ma prawa mi tego odebrać. Od trzech dni zmieniłam taktykę. Będę żyć tak, żeby wszyscy byli szczęśliwi i żeby nikt nie poczuł się zaniedbywany. To będzie naprawdę trudne ale potrafię walczyć o to co kocham. To moje i nikt inny nie ma do tego prawa!!!

Witaj Hano, jeśli dostrzegasz w tym sens, tak własnie powinnaś postąpić.
Pozdrawiam cię serdecznie

Wczoraj poraz kolejny spadłam z chmur na ziemię. Robiłam wszystko żeby jakoś się ułożyło, żeby było w naszym małżeństwie naprawdę dobrze. I znów zadaję sobie pytanie po co. Mąż znów w podły sposób okazał mi brak szacunku. Za to wszystko co mnie spotkało z jego strony wciąż go jakoś kocham ale chyba coraz bardziej nie nawidzę. Brzydzę się własnego życia ale wciąż w nim tkwie, wciąga mnie jak bagno, aż zniknę zupełnie. Nie wiem co z tym zrobić, nie potrafię się uwolnić. Boję się każdego kolejnego dnia, boję się samotności. Już nie radzę sobie z myślami, uczuciami. Małżeństwo bez przyszłości(chyba od początku było skazane na niepowodzenie) i ukochany nie gotowy na związek. Chciałabym zniknąć z tego świata............................

tak Atka 333, opowiedz.
Może otworzą się nasze oczy!!!! Bo kobiety jednak bujają w chmurach i żyją złudzeniami..... dopóki coś ich nie obudzi.
Pozdrawiam

Już sama nie wiem czy więcej nas dzieli czy łączy. Każdego dnia staram się ratować swoje małżeństwo ale naprawdę już brak mi sił. Robię krok do przodu, by za chwilę o dwa się cofnąć. Wszystko się wali, mój świat umiera...Od osiemnastu lat walczę o szczęście. Z roku na rok tych dobrych chwil jest coraz mniej. Od zawsze powtarzam mu jak bardzo mnie rani i co robi źle. Dzisiaj wysłucha a jutro robi to samo. Coraz bardziej niszczy moją psychikę. On uważa, że ja bez niego zginę, nie będę potrafiła żyć, że nikt inny mnie nie zechce. Przez te lata spędzone z nim wylałam tysiące litrów łez. Wciąż zadaję sobie pytanie gdzie popełniłam błąd. Może w dniu gdy go poznałam...
Ta szarpanina uczuć coraz bardziej odbija się na moim zdrowiu i na twarzy. Coraz mniej się uśmiecham, coraz więcej myślę. Na dzieciakach również to wszystko coraz bardziej się odbija. Wolą wolny czas spędzać poza domem, unikają kontaktu z własnym ojcem. Zawalają naukę. Naprawdę nie mam już sił, czuję się stara i zmęczona życiem. Nie wiem co to poczucie bezpieczeństwa w małżeństwie. Chciałabym znów być małą dziewczynką, którą wszyscy kochają i troszczą się o nią. Dzieciństwo to były najszczęśliwsze moje lata.
Tak bardzo zazdroszczę innym szczęścia..............................

hano, czy coś się stało, że nie piszesz już o swoim Maleństwie? Nie daje Ci już on szczęścia i tego co jeszcze niedawno trzymało Cię przy życiu?

Hano, tak nie można.......
A czy nadal nie jesteś pewna, czy oboje chcecie sie spotkać????

Witaj astar i Wy kochane które dodajecie mi otuchy. Faktycznie ostatnio mało się odzywałam ale tyle się działo, że jakoś tak wyszło. W pracy były kolejne zwolnienia ale mi się udało. Do tego mam poważne problemy finansowe a i całe moje życie jest jakieś pokręcone. Sama już nie wiem jak to jest z tym moim Pablem(maleństwo). Naprawdę się kochamy ale to takie trudne. Obiecaliśmy sobie, że jeśli będziemy jeszcze razem to napewno spotkamy się latem i spędzimy razem weekend. Wiecie, bo tak naprawdę to co ja powiem mężowi gdy będę chciała wyjechać. Zresztą nie będę się martwić na zapas. Będę żyła chwilą i cieszyła się każdym dniem który rozpoczynam od smsa od Pabla"dzień dobry" i tak każdego dnia. Szczęście bywa ulotne więc dławię się nim na maksa aż do utraty tchu. Pragnę go bardzo i tęsknię niesamowicie ale czego nie robi się dla miłości...

Hano po prostu wymyśl jakąś delegację i tyle, a jakbyś chciała jechać na spotkanie netkobietek to co byś powiedziała? On jest młody nie może przyjechać do Ciebie nawet na jeden dzień ?

Minęło już dziesięć miesięcy a moja miłość wciąż trwa. Wciąż jeszcze się nie spotkaliśmy ale to nie jest ważne.
Jest moim prawdziwym,najwspanialszym przyjacielem.Moim skrytym szczęściem.
Reszta się nie liczy.Życie ma swoje tajemnice i cele i nic nie dzieje się bez przyczyny.

...

Witam Wszystkich, szczególnie Ciebie Hano. Dawno Cię tu nie było, ale myślę, że wkońcu tu zajrzysz. Moim zdaniem powinnaś odejść od męża. Dzieci nie będą Ci miały tego za złe jeśli z nimi porozmawiasz i wytłumaczysz, że od początku nie czujesz się z ich ojcem szczęśliwa, bo on nie daje Ci nawet możliwości odczucia szczęścia i jedynie one(dzieci) trzymają Cię przy nim, ale Ty z tego co widzę masz już dość. Twoje dzieci napewno nie zaakceptują Twojego kochanka, nie dlatego, że kogoś masz tylko ze względu na jego wiek. Twoje dzieci z tego co czytałam teraz będą koło 18stki i napewno będą się buntować przeciwko kochankowi mamy, który jest niedużo od nich starszy, nie zrozumieją tego napewno.
Mogę Ci jeszcze doradzić byś odeszła od męża i przeprowadziła się do miejsca, w którym mieszka Twój ukochany albo gdzieś nieopodal byście mieli do siebie bliżej. Dzieci niedługo pewnie pójdą na studia albo zaczną już zupełnie chodzić swoimi ścieżkami więc przestaną zwracać uwagę na to gdzie mama spędza popołudnia dopóty, dopóki na stole będzie obiad, a mama będzie w dobrym humorze. Wiem, że odejście od męża jest dla Ciebie trudne, ale ranisz nie tylko sibie, ale dzieci, które jak pisałaś nie chcą spędzać czasu z ojcem, a matka jest zbyt nieszczęśliwa, a uwierz mi dzieci czują kiedy jest coś nie tak między rodzicami. Do tego cierpi też Twój ukochany, bo podobno Cię kocha...
pozdrawiam i trzymaju się dzielnie cokolwiek postanowisz

Kobietki, moim skromnym zdaniem to wszystko wynika z tego, z nie jestescie szczesliwe w Waszych zwiazkach i szukacie tego szczescia gdzies indziej. To czy chlopak/mezczyna ma 20 lat czy 40 nie ma zadnego znaczenia. Jest tak jak pisaliscie. Zwiazek po jakims czasie popada w rutune, ale czyja tak na prawde jest to wina? Wina zawsze jest po obu stronach, czy chcemy tego czy nie. Powinnyscie zadbac o Wasz zwiazek, tak aby zamiast rosnacej rutyny stworzyc przyjazn jakiej nigdy nie mialyscie. Moze ten ogien nie jest tak mocny jak na poczatku, ale to dlatego, ze pozwoliliscie na to aby wygasl.

Wiem, ze jestem mloda osoba, ale podobnie jak poprzedniczka, zaczelam wkraczac w dorosle zycie dosc szybko. Jestem optymistycznie nastawiona do mojego zwiazku, wierze, jak chyba kazda, ze bedzie on n cale zycie. Jednak to trudna praca, nawet teraz gdy ten ogien jeszcze jest swierzo rozpalony. Zwiazek to niekonczace docieranie do drugiego czlowieka,i piekne jest to, kiedy nic nie jest w stanie tego odebrac.

Kochane, jesli nie udalo sie Wam tego ognia zatrzymac w malzenstwie, nie bedziecie mogli go zatrzymac w nowym zwizku. Podekscytowanie przejdzie, emocje opadna, a za pare lat, pojawi sie nowy. Tak nie wyglada milosc.

Maleństwo<3,ja kiedy wchodziłam w swój związek myślałam tak samo jak TY,ale niestety nie znalazłam tego ognia nawet na początku,wtedy wydawało mi się że jest,że tak dobrze wiem co to miłość,namiętność,odpowiedzialność...ale tak mi się tylko zdawało..dziś jestem starsza,dziś wiem jaka jest różnica pomiędzy miłościa a zauroczeniem...czasu może już nie cofnę,ale mogę naprawić swoje błędy..jeszcze mogę uratować swoje serce...

Maleństwo masz rację,nigdy nie jest za pózno żeby naprawić swoje błędy..czasem tylko ciężko z tym bagażem przeszłości wejść nowymi drzwiami w nowe życie...wiem że tak będzie...ale mam w sobie tyle wiary i nadziei że wszystko się uda..nie życzę zle swojemu mężowi bo przecież tak naprawdę nic złego mi nie zrobił,po prostu okazało się że popełniliśmy błąd młodości,nie mam do nikogo pretensji bo nikt na siłę mnie do ołtarza nie ciągnął..mam nadzieję że jemu też się jakoś ułoży choć radziłabym mu aby trochę wziął pod lupę swój ciężki charakter,tak odmienny mojemu.. inaczej każda jedna odejdzie..ja jak każda istota ludzka pragnę być kochana i szczęśliwa,kochać i dawać szczęście ale temu który jest mi przeznaczony...wiem że i tak ludzie będą mnie za to wytykać palcami i potępiać,ale nie boję się tego..miłość daje mi siłę..

kiedy tak czytam to co piszesz chce mi się płakać...Wiem jak strasznie trudne bywa życie Kobiety, że nie ma złotego środka. To co piszesz o uszczęśliwieniu wszystkich to dla mnie jakaś utopia, i piszę to ze smutkiem, ale życzę Ci żebyś dostała to wszystko, wiem, że na pewno na to zasługujesz. Życzę Ci powodzenia, pozdrawiam i cieszę się, że kolejna Kobieta przeżywa dla siebie coś pięknego:):)

Prawie pocieszające w tym wszystkim był by fakt, że można mieć tego drugiego, jeśli już nasze życie się wali i nie ma od tego odwrotu, partner bardzo źle nas traktuje, czujemy się brzydkie, niekochane i nikomu niepotrzebne. Mamy wtedy nadzieje na "drugie życie", lepsze, piękniejsze z tym jedynym (bo tamto to widocznie pomyłka a teraz to już na pewno to!)prawie, bo co jeśli TO znów okaże się pomyłką, ponownie topimy w związku swoje nadzieje, powierzamy serce a tu w natłoku szarej codzienności, kiedy już się "przejemy" partnerowi, znów okazuje się, że to kolejna przegrana sprawa... Czasem boję się, że Kobiece serce już tak ma. Marzy o czymś co na dłuższą mętę jest nierealne, opacznie rozumie i odczytuje sygnały wysyłane od płci przeciwnej. Bo gdyby było inaczej każda z Nas byłaby w szczęśliwym związku, pewnie nie byłoby zdrad i romansów, każdy miałby soją połówkę

I pewnie nie miałybyśmy tematów na tym forum:)