Szantaż - Netkobiety.pl

To nie jest reguła. Są dwie sytuacje, kiedy manipulant tak sobie pogrywa: jedna, kiedy WYDAJE MU SIĘ że ma mocne karty w ręku (w takim wypadku najczęściej w ogólnym rozrachunku straszliwie się nacina) i taka, w której niestety dobrze ocenia sytuację i położenie swojej ofiary (a jeśli WSZYSCY wokół są za słabi by manipulanta spacyfikować, to znaczy że wcale taki słaby nie jest).

Tutaj równie dobrze mogą w grę wchodzić oba warianty. Praktycznie na pewno Feno ma swoim otoczeniu bardzo mało (lub nawet nie ma ich wcale) osób, których mógłby się poradzić i które by go poparły (dlatego właśnie przyszedł tutaj). Na pewno jego żona chce wykorzystać te pierwsze lata i dzieci żeby ustawić sobie nie tylko Fena, ale i jego rodzinę (ten przypadek akurat znam z autopsji) i brutalna prawda jest taka że w wielu miejscach kraju i w wielu przypadkach to ona miałaby lepsze karty w ręku: fakt, że życie rozwódki z dwójką dzieci to nie cud,miód i orzeszki, a lwia część facetów 10 razy się zastanowi zanim weźmie sobie taki kłopot na głowę, wiążąc sie z taką na stałe. Z drugiej jednak strony mamy często mało empatycznie podchodzącą do faceta policję (tu jak najbardziej zgadzam się z jedną z wcześniejszych opinii, Farmera lub Legata, bo sam podczas jednej z manipulacji mojej ex przekonałem się jak łatwo w naszych warunkach takiej kobiecie przyklepać facetowi niebieską kartę; wiem jak stronniczo podchodzą do tego wydziały rodzinne (najbardziej sfeminizowane jednostki tych instytucji) sądów (w sądach rejonowych facet ma praktycznie przegwizdane, jakieś tam szanse ma w okręgowych, może właśnie dlatego że lepsi sędziowie idą wyżej); wiem wreszcie jakie "wsparcie" dostaje taki facet w środowisku (niedowierzanie, drwina i pogarda nie należą do rzadkości); na koniec dodajmy że jak się baba uprze by go zniszczyć, to może próbować sięgnąć po całkiem popularny brudny chwyt czyli próbować go wrobić w molestowanie dziecka (a takie błotko ciężko się zmywa). Tak więc taktyka jego żony w stylu "rób co ci każę, bo jak nie, to cię załatwię na amen i i tak nikt ci nie uwierzy" może mieć całkiem realne podstawy. Pamiętaj że w naszym kraju to NIE JEST I DŁUGO NIE BĘDZIE równa walka; gdyby było inaczej, to żona Fena szybciej by spuściła z tonu i nasze realia dają jej szansę na załatwienie nawet mocniejszych od Fena.

Wieka, czasem mam wrażenie że do niektórych spraw podchodzisz zbyt teoretycznie, zbytnio uogólniając. Nie każdy jest stworzony do związku, ale i nie każdy jest stworzony do bycia singlem; to trzeba zaakceptować, są osoby dla których bycie singlem nie jest ŻADNĄ opcją i to wcale nie znaczy że coś im brakuje. Podobnie z policją: raz trafisz na nowoczesnego, empatycznego policjanta, który pomoże, a innym razem trafisz na żywą skamielinę (niezależnie od płci), a jak skamielina płci męskiej dodatkowo ma ból dupy że wezwanie było od kobiety, o jakiej on sobie mógł tylko pomarzyć...
Tak samo sądy: ja na jednej rozprawie miałem w składzie dwie babki i naprawdę miałem dość mocne papiery na poparcie swojego stanowiska, a mimo to przewodniczącą była stara prukwa, dosłownie jak żywy koszmar każdego faceta występującego przed wydziałem rodzinnym polskiego sądu. I uratowała mnie ta młodsza, bardziej empatyczna i nowocześniej myśląca, bo gdyby zależało od tej starej, to - nie mając pracy i na ten czas żadnego chętnego do zatrudnienia mnie - dostałbym alimenty w wysokości połowy ŚREDNIEGO wynagrodzenia BRUTTO w tamtym roku!

Podejście babek do dzieciatych i otoczenia do faceta, który nie potrafi poskromić przemocowej baby to inna jeszcze kwestia.

Reasumując: gdzieś tam gdzieś tam facet TEORETYCZNIE ma szanse. Ale ryzyko wujowego wariantu jest tak duże że nie zachęca do rwania na złamany kark. I to co napisałem to nie straszenie, to REALNE wspomnienia.

W realnym świecie (dotyczącym większości ludzi) to już po urodzeniu pierwszego dziecka robi się lekko późnawo na taki ruch. Przy dwójce dzieci to już niestety zostaje tylko ustawić, bo inaczej z tej potyczki wszyscy wyjdą przegrani.

Bo zobaczył kawałek tyłka i mu rozum odcięło. Wyraźnie wynika z tematu, że złapała go na kolejne dziecko. O ile ono jest jego, bo taki pojedyńczy złoty strzał i jeśli dobrze pamiętam, w trakcie okresu, to wygląda na cud;)

A fenol już kilka razy pokazał że nie ma na tyle dużo krwi w organizmie, by jednocześnie obsłużyła mozg i penisa.

To niech lepiej mu krew do mozgu plynie, bo im wiecej dzieci sobie naklepie tym wiecej alimentow bedzie placil, wiec tym bardziej nie zdecyduje sie na rozwod, tylko bedzie do usranej smierci przez kolejne 50 lat meczyl sie z zona

Julka, IMHO JEDNO! Wystarczy jeszcze JEDNO dziecko by Feno miał odtąd tyle do powiedzenia co świnia w rzeźni. I on chyba też zdaje sobie z tego sprawy, dlatego pojawił się tu gdy drugie dziecko już było w drodze.

Wieka, już jest drugie dziecko w drodze. I on i ona na pewno czują że obecna sytuacja przypomina wojnę, w której na stole została już tylko broń atomowa, a wiadomo że po użyciu takiej broni ciężko mówić o zwycięstwie czy radości. Więc to nie czarne scenariusze, bo jego scenariusz to szaro wyglądał już po pierwszym dziecku.

Dogadać się idzie ze zdrową osobą, a nie z osobą z zaburzeniami.
Wcześniej czy później wejdzie opcja atomowa.
I oby Feno się bardzo nie spalił.

Nie rób tego gdy w domu jest dobrze i miło. Odłóż to na czas gdy zaczną się jazdy.

Nie może być tak, że gdy ona się stara Ty zaczynasz dbać bardziej o siebie, a gdy jest wściekła i naciska Ty się uginasz i jesteś wtedy najlepszym mężem.
Takie zachowanie uczy ją, że najwięcej zdziała złością i agresją. Ma być na odwrót.

Jeśli masz taki plan jaki sugeruję  to sorry,  niezbyt jednoznacznie to napisałeś i mogłam Cię źle zrozumieć.

Pytanie do autora to co konkretnie planujesz zrobic
1. Zostajesz z zona i razem pracujecie nad lepszym zwiazkiem szukajac m in kompromisow czy
2. Bierzesz rozwod ?

No więc tak minęło kilka dni...
Ogólnie sytuacja jest chociaż spokojna, ale wiadomo szybkie zmiany występowały już.
Nie kłócimy się, ona się stara dba o dom itp. stara się widzę rozmawiać o swoich uczuciach nie fochać się. Faktycznie taka zmiana miała miejsce, nawet raz mnie przeprosiła, za przypierdółki z samego rana w sobotę.

Moje zachowanie pozostało bez zmian, ale np. w walentynki zrobiłem jej shittest. Nie kupiłem kwiatów. Miałem plan kolacja + jakieś kino. Więc już dużo uważam. I też zamierzałem sprawdzić co się stanie. Od samego początku jak wróciłem do domu był foch/smutek (ja wiedziałem dlaczego), czekałem na rozwój sytuacji, aż zacznie gadać. Zabrałem ją do restauracji, no i tam lament start, oczywiście po moim powtórnym poproszeniu o rozmowę:
"myslałam że dostane kwiaty, wszyscy dostają ja nie, nie dbasz o mnie, nie troszczysz się, widziałeś że taka smutna jestem itp. " - Znam to na pamięć. Strasznie mi jechała na poczucie winy itp. Ten jej lament trwał dobre 15 min aż powiedziałem:
"Albo zmieniasz tok tej rozmowy albo nie skończymy tego wieczoru dzisiaj, bo nie mam psychicznie sił cały dzień pracowałem, by teraz pracować nad cierpliwością? dużo osób w walentynki siedzi w domu i ogląda tv albo jest w pracy, czy mam wyjść? "
Zamknęła się i po 10 min nagle wrócił jej humor...

po za tym wszystkie dni były ok, do wczoraj. Dostaje smsa w pracy, że ona jedzie do koleżanki z małym ponad 100km(na chwilę).. odpisałem co mogłem ok-no bo przecież mam zabronić? kit że strajki, że niebezpieczna droga itp. a to TYLKO koleżanka.
Wróciła, godzina uwaga 22:00.
Widziała że się wkurwiłem, powiedziałem tylko że jutro pogadamy. Jestem tylko zły że dziecko pcha w taka trasę w takiej pogodzie po koleżankach, po nocach i ponad 30km przez lasy i naprawdę po niebezpiecznej trasie... czy to normalne ? Czy przesadzam.

Jestes pewien,ze   to jest kolezanka?

Więc tak.
Poczytałem też wczesniejsze posty. Nowe_Otwarcie prawdą jest że nie mam pomocy z zewnątrz stąd poniekąd to forum trafiłeś w punkt.
W tej chwili jest cisza spokój, jakby taka stała się miła, rozmawia, zaprosiła naszych znajomych, zrobiła obiadek wszystko. Niestety ja zauważam teraz pewne schematy przykładowo przy znajomych to gada jak najęta, jak ja zaczynam rozmawiać to próbuje mnie delikatnie przekrzyczeć. Oczywiście u "nas" wszystko jest super. Pokazała się z super strony, tak jak wtedy na sylwka a wbrew pozorom był to okres "rozwodów".

W sobotę powiedziałem jej jak miała iść spać z małym że ja jadę do rodziców na kawę. Wbrew nagle oburzenie że czemu wcześniej nie gadałem może jej bym zaproponował, już wydmuchała mini sprzeczkę. Mnie to zaskoczyło, jak tak to nie chciała o nich słyszeć... dwa tygodnie nic nie gadaliśmy o nich.
No i też jest do bólu kości w jednej kwesti.. "widzisz byś zaproponował, widzisz swoją winę ? " i potrafi powtarzać coś 100 razy do kiedy nie powiesz że jest twoja wina. Dla mnie to jasny schemat po prostu obwinia MNIE.
Powiedziałem że miałaś zamiar iść spać więc nie trułem, na drugi raz zaproponuję. Jadę tylko na kawę nie byłem kupę czasu.. Ty byłaś dwa razy w tygodniu po całym dniu z dzieciakiem. Rzeczywiście pojechałem na kawę na godzinkę.
Po drodze jeszcze dwa smsy: "ja obejrze sobie film, szkoda że sama"
Wróciłem po 2 godzinkach(dojazd jeszcze)..  spała.
Oczywiście jak się obudziła zastałem piękny foch. Już tak ochoczo ze mną nie rozmawiała.. Właściwie nie rozmawiała, udawała szczęśliwą, gapiła się tylko na dzieciaka tam niby się uśmiechała do niego, bawiła z nim, mnie nie było. Coś próbowałem zagadać, ale brak odezwu.

Powiedziałem tylko że jak chcesz wracać do dzieciństwa to nie ze mną. Widzę że masz focha itp. to ja wychodzę. Zrobiłem sobie super spacer 10km do nocy.
Rano dostałem uwaga: buziaka + smsa w pracy że nie ma pomysłu na dzisiejszy obiad. (tu zmiana w niej na lepsze). W sobotę akurat pracowałem.

Wnioski jakie sam wyciągam to:
- wjazd na poczucie winy, robi to ciągle i zawsze.
- im są lepsze dni tym ciężej z tego wyjść, w sensie im jest lepiej tym mi ciężej nawet udać się do rodziców by tego nie "spiepszyć". Teraz było sporo dobrych dni i miałem problem wewnętrzny by wyskoczyć do rodziców.. co jest chore już. Ona chce w całości mnie, całego zaangażowania w jej życie, mam być tylko dla niej i dla dzieci.
Główny wniosek, próbuje szkolić mnie dalej, nic się nie zmieniło, prócz jej strategii a jej strategia teraz to chyba polubienie mojej rodziny.

Farmer co do wybuchów to ja już nie idę na to. Sam mam nagrania. Z tym, że w razie wychodzę i tyle. Ona bardzo lubi podsycać w kłótni emocje, czasami potrafi kilka godzin gadać jedno zdanie by wkręcić... Nie idę na to już. Podziwiam tez ją bo bywały dni kiedy się też gotowałem tak że wisiało wszystko na włosku przecież... dziwne jest to dla mnie że wszystko stawiała na jednym i tak w sumie bez przyczyny.

Zauważ, że żona zdradzała już wiele zachowań na początku waszego związku. Ciągłe pretensje do Ciebie i awantury. Normalna kobieta jeśli chce bliskości i ciepła a także pewnych gestów ze strony mężczyzny to rozmawia o tym w normalny sposób. Druga sprawa ona od Ciebie oczekuje. Nie napisałeś, że ona coś daje. Więc wnioskuję, że to ma działać w jedną stronę. Kolejna rzecz kobieta jest DDA. W większości przypadków takie kobiety nie nadają się do poważnej relacji. Wchodzenie w nią to już proszenie się o kłopoty. Nie potrafię zrozumieć dlaczego faceci świadomie wybierają takie kobiety, gdzie już ona na starcie ma dużo mniejszą szansę na zbudowanie normalnej relacji. Obawiam się, że ciągłe pretensje awantury będą się pogłębiać. Jedyna szansa jest w tym, że pokażesz jaja jako facet i przestaniesz dawać się traktować jak podnóżek. Moim zdaniem nie bez znaczenie jest kolejna ciąża. Ona teraz myśli, że na pewno od niej nie odejdziesz i robi się coraz bardziej bezczelna i roszczeniowa. Bądź stanowczy i poinformuj ją, że takich zachowań nie akceptujesz. Pomyśl sobie, jeśli nic nie zmienisz jak Twój związek będzie wyglądął za rok, dwa albo pięć. Prawdopodobnie będzie to koszmar. Na pewno pokaż, że masz jaja i co Tobie nie pasuje. W drugiej kolejności rozważcie jakąś terapię par. Miej też świadomość, że ostatecznym wyjściem jest rozstanie jak nie chcesz spierdolić sobie życia. Ale na razie polecam wcześniej opisane działania. Poczytaj sobie posty Wieki. Zauważ, że ona jako kobieta pisze Ci podobne rzeczy czyli, że musisz w tym związku zacząć nosić spodnie. I przestań przepraszać za to, że żyjesz. Czym więcej będziesz się tak zachowywał, tym mniej ona będzie Cię szanować.

Tak, jak się ma taką walniętą żonę/męża, to nic tylko się przymilać
Tym bardziej, jak to ma działanie odwrotne...

A kto im da to przymilanie?
Jak nie będą siebie darzyć uczuciem i czułością to związek będzie z musu, z konieczności.
To oni będą się ze sobą męczyć, nie ja czy Ty.
Są młodzi, kochają się i trzeba się dotrzeć.
Ty widzisz tylko jej wady, a ja je widzę u obojga. I razem muszą nad tym związkiem pracować jak chcą ze sobą dobrze żyć. Dzieci kiedyś podrosną i wtedy się okazuje co ludzi łączy - czy jest czułość czy tylko kasa. Za samą kasę nie kupi się czułości - ile jej sobie dadzą tyle będą mieli. I to nie jest tak, że jak on jej da czułość to jemu ubędzie - razem będą ją czuć albo nie.

Teraz budują swój związek na kolejne lata. Teraz ona jest od niego zależna więc będzie się godzić na wiele. Tylko on musi pamiętać o tym, że to nie będzie trwać wiecznie. Przyjdzie czas że role się odwrócą.  Potem może mieć odmierzone taką miarką jak teraz jej odmierza.

Tylko trzeba zacząć jaką miarką ona do tej pory odmierzała, cały czas pracowała na wyniszczenie rodziny, więc niech teraz odwróci rolę, zachowuje się normalnie, bo tylko o to chodzi feno.
Już widać, że na nią działa tylko twarda postawa feno, bo zrobiła sobie z niego chłopca do bicia, dosłownie i w przenośni.

Tu nic nie było i nie jest normalne póki co.
On nie pracuje na wyniszczenie, wręcz odwrotnie, to ona rozdaje karty...więc jak nimi gra tak ma i to dopiero teraz jak feno się obudził, inaczej całkiem by go wdeptała w ziemię.

Więc tak. Minęło sporo czasu, postanowiłem sobię że nie będę tak dużo przesiadywał i myślał nad tym wszystkim stąd mniej pisałem.
W sumie nauczyłem się bardziej podejmować decyzję nie zważając na fochy itp. nie mówię że się nie liczę z drugą osobą ale to jest kluczem w dużej mierze. Jak ma focha to wychodzę, robię swoje itp. wtedy mija jej szybciej, niż kiedyś na pewno. Chociaż też jestem prawie "idealny" w jej mniemaniu więc może dlatego te fochy nie są jakieś wielkie. (Co oczywiście mam zamiar testować).

Zauważyłem też że wcześniej ciągle stawiała mnie w roli "petenta" a ja to łykałem, to też budowało ją jako osobę na pierwszym miejscu. Teraz już petentem nie jestem. Ten petent to pojawiał się notorycznie w zwykłym codziennym życiu a w czasie kłótni to pojawiał się ze zdwojoną siłą.
Sam teraz staram się czasami postawić ją w roli petenta, w dobrym okresie czasu, sam testuje.

Może też zaczęło bardziej spływać po mnie wszystko... Ostatnio nabrałem trochę więcej wody w usta. Rozmyślam o swoim dotychczasowym życiu w każdej wolnej chwili o przemijaniu, dzieciństwie, ogólnym życiu i człowieczeństwie itp...
Zgłębiłem wiedzę Red pill co również wpływa mocno wręcz bardzo mocno na psychikę.

Jak jadę do jej rodziców to nie potrafię myśleć, siedzę jak słup wewnętrznie zdołowany i tylko myślę kiedy odjadę, skąd ja ją wziąłem i czego się spodziewałem widząc ten cały syf tam i co zrobiłem swoim własnym dzieciom.

Ostatnio ona mi powiedziała jak ją mama wychowała i że ona to widzi w niektórych kwestiach typu jak się zamyka na ludzi przez wychowanie matki. Co mnie bardzo zaskoczyło, bo nigdy nie miała jakiś przemyśleń tego typu.

Tak czy siak mam strach że czeka mnie alienacja od dzieci w przyszłości i to najbardziej trzyma w napięciu, nawet jej nie potrafię tego przyznać, powiedzieć jak dorosły teraz kiedy "teoretycznie" nie kłócimy się jest "dobry" okres w życiu itp.. bo wiem że to będzie mogło być w dużym stopniu wykorzystane przez nią w tym złym okresie. Może też jestem za bardzo spanikowany, rozhulany myślami co byłoby gdyby... a życie płynie dalej. Za bardzo też dużo rzeczy chciałbym mieć idealnie w sumie jak ona na swój sposób.

Dla mnie red pill to sie rowna drzwi do krainy incelow

Więc tak minął tydzień dobrego okresu i się zaczyna widzę.
Wczoraj wróciłem z pracy pogadałem z nią z 20 min niby wszystko dobrze itp.. ona poszła się położyć odpocząć, ja poszedłem na spacer, staram się chodzić przez pracę biurową. Jakbym mógł to bym chodził po 20 km dziennie.
Załatwiłem na spacerze kilka rzeczy przy okazji tak zleciało mi 2h.
Wracam i oczywiście już przypierdółki typu, że przecież ona w domu siedzi cały dzień a ja sobie spacery robię. Z nimi to już wgl czasu nie  spędzam, po co założyłem rodzinę. Oczywiście pełno tekstów typu jej nie kocham, nie przytulam, brzucha nie dotykam. Że jak ostatnio brzuch dotknąłem to dziecko przestało się ruszać tak reaguje na mój dotyk już. No i oczywiście, że jakbym ją kochał to bym na zdjęciu przytulił a tak nie zrobiłem, że gdzieś tam jest facet co by ją kochał jak trzeba, do siebie nie pasujemy itp.

Byłem gotowy już wyjść by się nie kłócić, bo zaczynała przeklinać i się nakręcać, to cwanie powiedziała że ona już mi nic nie będzie gadać bo wtedy wychodzę. Pomyślałem a biorę małego i spadam na drugi spacer i tak zrobiłem do 21 godziny nas nie było. Wróciłem jakoś się ogarnęła.
Wszedłem trochę niepotrzebnie w dyskusję, bo z jakiej racji mi coś takiego gada, spędzam dzień w dzień no czasami wieczór tylko. Weekendy to całe spędzamy razem, po prostu całe.

wieka dobry okres, nie wiem bo sam zaczynam być taki pod ścianą. Chodzę ostatnio w depresji i przybity a zawsze byłem mega pozytywnym człowiekiem. Straciłem zaangażowanie trochę w sport, również w naukę i rozwój firmy. Jeszcze jak widzę to dziecko to mam ten zapał ale jak widzę te jej ciągłe problemy to momentalnie tracę zapał. Też dużo ostatnio wraca do mnie wspomnień życiowych, przemyśleń dotyczących życia, świata itp.

Halina masz rację, ale po pierwsze byłem młody i 1000razy głupszy. Po drugie ona nie była aż taka zła, myślałem że jest bardziej dojrzała też, myślałem też że skoro pochodzi z takiej rodziny a nie innej to będzie chciała stworzyć dobrą rodzinę również, no i najważniejsze to to że jak sobię pomyślę skąd mam wiedzieć jak się zachowa w danych sytuacjach ? Zależało mi kochałem ją, starałem się itp. wcześniej też nie widziałem wielu oj wielu rzeczy a teraz widzę i mnie to przytłacza dosłownie.

Dlatego twój wątek powinien być nauką dla innych, żeby trzymali się z dala od lasek z problemami z pato środowisk.
To nie działa tak, że jak ktoś miał złe wzorce w domu, to nagle jak założy swoją rodzinę to zacznie zachowywać się jakby pochodził  z normalnego środowiska. Te złe wzorce na 99% będzie przekazywał dalej i powielał prędzej czy później to co wyniósł z domu. Jak sobie zda sprawę, że jego rodzina jest toksyczna i będzie chciał się zmienić to może mu się uda i faktycznie przełamie błędne koło dysfunkcji. Ale to trzeba mocno chcieć a i tak nie zawsze się uda. Jak ktoś nie zdaje sobie sprawy z tego, że pochodzi z nizin społecznych, jak twoja żona i że ma toksyczne zachowania, to będziesz mieć orkę na ugorze. Nie zmienisz takiego człowieka a zmarnujesz sobie zdrowie. Co gorsze twoje dzieci również przejmą część tego spierdolenia, czy chcą czy nie. Raz, że geny. Dwa, wpływ rodzinki matki. Trzy, nawet jakby odcięła się od rodziny to ona sama ma multum toksycznych naleciałości i i tak przekaże je dzieciom.
Plus zepsuje twoje relacje z twoją rodziną i znajomymi przez własne kompleksy. Bo jak dysfunkcyjny toksyk widzi normalne relacje to uaktywnia się w nim frustracja i kompleksy i będzie dążył do zniszczenia tych dobrych relacji. To dokładnie ona robi.

Dlatego zaprawdę powiadam wam, dwadzieścia razy należy zastanowić się kogo bierzemy za żonę/ męża, bo na tą osobę składa się nie tylko jej osobowość ale też geny i środowisko w jakim się wychowała.

Wszystko w zasadzie zostało już powiedziane, pozostaje tylko współczuć życia z tą wariatka. Obyś dotrwał do momentu kiedy będziesz mógł się z nia rozwieść w spokoju i oby to było wcześniej niż 18 urodziny twoich dzieci, bo sobie życie zmarnujesz.
Może ona pozna jakiegoś równie toksycznego janusza co zawróci jej w tej dysfunkcyjnej główce i sama odejdzie w piździec ale na to jest nikła szansa.

Czas chyba napisać nowy post.
Więc tak. Sytuacja jest na razie bez zmian. Obecnie moja "małżonka" jest nadal obrażona, nos zadarty itp. wszystko niby przez tą ostatnią sytuację, kiedy jej pokazałem że jej nie kocham(niby).
Wracam codziennie, zaczynam dzień tak samo uśmiech, chęć buziaka. Odbijam się od ściany. Ona foch, bez buziaka i słowa itp.
Wczoraj mi wyjawiła że jaki ja to zły okropny itp. bo jej nie kocham i tego dziecka co nosi w sobie bo nie łapie za brzuszek. Kocham tylko tego małego co się już urodził. - NIE walczę z tym bo wiem że cel jest jeden, wpłynąć na moje poczucie winy i bym się czuł winny.
W trakcie jej focha robię sobię rzeczy dla siebie, praca spacery z małym itp.

Gdzieś czytałem badania naukowe jakieś, już nie wiem jakie bo czytam dużo. I prawdopodobnie jeżeli ja ją ignoruję, w sensie jej fochy itp. to może mieć zaburzenie typu że idzie i brnie w to dalej. Się okaże.
Jedno widzę po sobię, nie musze już udawać że to ignoruję bo serio wewnętrznie się wypompowałem i jak odbijam się od ściany to wystarczy raz mi odparsknie czy coś to wychodzę i trudno nie ma mnie. Sam się stałem trochę oschły.

W zasadzie będzie ciekawie w weekend, bo umówiłem się z kuzynem i bratem na rower. Ona się nie odzywa to mówię czemu nie. Wiem jaki będzie skutek:
- nie szanuje jej
- nie spędzam czasu, tu jest moja rodzina
- co ja sobię myślę, przecież ona w ciąży taka biedna.
Ale zobaczymy o ile się pomylę.

Właśnie nie mogę jej odbijać piłki bo wtedy wciągam się w bagno. Ona jest w stanie się kłócić teraz o byle co i zauważyłem że wciąga w kłótnie, po czym po kilku godzinach takiej walki gdzie to jest walka o takie pierdoły że szkoda gadać i marnować czasu, ale wracając po kilku godzinach dochodzi do sytuacji kiedy to mi nerwy puszczają, powiem dwie trzy rzeczy za dużo. Nie mówię tu że ona nie mówi za dużo...
Ale chodzi o to że ja mam się czuć winny i o to jej właśnie chodzi.
Wciąga w kłótnie, po czym JA ją krzywdzę moją osobą, po czym najlepiej musiałbym przeprosić i może może wtedy wszytko wróci do porządku, po czym za 2 dni znowu to samo. + 10000 razy powtarzać jej jak ją kocham i się błaźnić
Żywi się w ten sposób moją energią, tym że to ja ten zły jestem.
A no i poza tym ja nie potrafię się tyle czasu kłócić... a widzę że ona tak.

Tak da się.
Na tą chwilę nadal ma focha(który trwa już od zeszłego weekendu). Wszędzie gdzie jestem i na nią chociaż spojrzę to odwraca głowę, wzrok itp. nie rozmawia, nie zaczyna rozmawiać nawet. Chyba że jakieś głupie prowokacyjne zaczepki, typu nie umiesz odłożyć kubka czy tam źle zamknąłem szafkę gdzie mam rozum itp. (oczywiście się nie dałem wciągać).
Rozmawia tylko z małym i znowu tak sztucznie się śmieje do niego itp. udaje szczęśliwą, rozbawioną, wesołą itp.

Ja skolei nie powiem, ale się gotuję wewnętrznie. Chodzę czytam, słucham. Robię jakieś tam swoje niby rzeczy, ale do końca nie mogę... to co planowo miałem do zrobienia nie zrobiłem nic, fizycznie jest ok, ale psychicznie jest ciężko.
Wiem, że o to jej chodzi że mam się ugotować wybuchnąć potem przeprosić wziąć winę na siebie i wróci dobry etap na JAKIŚ tam czas...
Dzisiaj chyba wyjadę po pracy, bo nie dam rady z takim karaniem ciszą przez tyle czasu. Po co mam siedzieć w domu jak i tak udaje że mnie nie ma ?

Chcę opisać na szybko jeszcze w punktach do czego ona dąży:
1. Po czasie też znowu widzę to, ostatnio pisałem jak to nie zalewała miłością  ?
Więc zalewała miłością do tego stopnia że tydzień to spała nago dosłownie, oczywiście odwzajemniłem jej miłość.. Były wyjazdy, przytulaski, niby poważne tematy rozmowy, z dzieciakiem nawet w kościele byliśmy, u rodziców, u znajomych.
trwało to trochę czasu po czym włączył się
2. tryb mega mega focha, tryb gdzie staje się powietrzem dla niej. Gdzie nie liczy się totalnie ze mną. Bo co nie zapytałem o brzuch ?ha
Wtedy po dniach takiego milczenia i przypierdółek (I W TEJ FAZIE JESTEŚMY OBECNIE).
3. wybuch moich emocji. Po czym skrzywdzę ją bo nakrzyczę, czasami powiem coś głupiego co wiadomym jest że nie chciałem. Najczęściej też ona cofnie się do sytuacji wcześniejszych gdzie coś powiedziałem.
4. No i teraz by należało zacząć prosić i przepraszać, błagać no i "zachować się jak facet" jak to mi wiele razy wypominała.
5. Po MOICH przeprosinach byłaby dalej super miłość.
I w ten sposób bym zamknął to błędne koło.
A ona by miała dalej pożywkę z tego jaki ja zły jestem. I tak w koło.

Tym razem stanie to na tym że koło jest gdzieś w miejscu pkt. 2.
Świadomie wykorzystałem pkt. 1 do granic możliwości, bo wiedziałem co będzie dalej i się nie myliłem.
No i teraz ciekawe ile ten pkt 2 będzie się ciągnął i do jakiego skutku, jeżeli ja nie wybuchnę to raz, dwa nie przeproszę czyli etap kolejny, trzy nie pokażę miłości, tak jak ona teraz.

No i kolejna kwestia zastanawiam się nad krokiem manipulacyjnym w przód. Skoro ona tak postępuje ? Załóżmy że jakimś cudem ONA przeprosi, chociaż nawet ja nie wymagam przeprosin bo nie ma za co nic się nie stało.. ten foch też jest z dupska wzięty. Ale załóżmy że ona bierze winę na siebie, to czy jej trochę nie dać "kary" za to ? Przykładowo sam walnę niedostępnego przez 3 dni, za to że ona X czasu była niedostępna.

No traktuje ją jak powietrze.
Niestety manipulacji ciąg dalszy. Prawda jest taka że puki teraz nie zagadam do niej nie powiem coś w stylu nie wiem:
"nie będziemy rozmawiać ze sobą przez 10 lat czy co?" "może byśmy pogadali?"
nie zacznę, to się do mnie nie odezwie. Sama nie zacznie. Żywi się tym że ma focha i tak jej dobrze, bo wie że się tym przejmuję. Bo przecież jej "nie kocham". Taka osoba po prostu, zrypałem życie na maksa.
Oczywiście jakbym zaczął pierwszy rozmowę dojdą do tego aspekty takie że jest w ciąży nie kocham jej i dziecka i ją krzywdzę itp. i to jest najważniejsze. 
Niestety widzę jak bardzo ona jest czaśnięta między innymi właśnie po długości np. tego focha. Tydzień? bez praktycznie powodu się nie odzywać bo jest się obrażonym czy coś tam ? I co jak mówię, jeżeli ja się teraz nie odezwę to zawiśniemy w czarnej przestrzeni ? ha

Dzieciak tez na tym cierpi nie mówiąc bo jednak ma ze mną słabszy kontakt, więcej poza domem jestem. Poza tym jej zagrywka to wiadomo, już tacie buziaka na dobranoc nie daje dzieciak no bo matka się nie odzywa do taty przecież...
Nie mówiąc, że zaraz moi rodzice włączą gadkę jak dużo dali od siebie a ten dzieciak nawet na jeden dzień nie może przyjechać, bo już słyszałem, że tęsknią itp..
A mnie to akurat buja ale nie buja mnie kwestia tego, że nie mam nawet wpływu na to jako ojciec i mam żonę jakiegoś toksyka bez zaufania i nie widzę dalszej przyszłości.

No autentycznie w tym momencie mniejsze zło to chyba zrobić z siebie skurwiela nie myśleć o dzieciach skulić ogon i wypier... Zacząć od nowa.

O dzieci mozesz przeciez walczyc. Masz przynajmniej swoj kat i jak ponagrywales jej wariackie wybryki, czy masz jakichs swiadkow na to, to moze by ci sie udalo przkonac sad, ze lepiej je z toba zostawic niz z ta wariatka. Gdzie ona pojdzie bez pieniedzy i bez roboty, do rodzicow? Sam pisales, ze tam bieda i grzyb na scianach, nie ma warunkow. Z dziecmi matka by ci pewnie pomogla na poczatku.

Wieka, do czego Ty zmierzasz? Obserwuję ten wątek od dłuższego czasu i widzę że Ty go konsekwentnie pchasz do rozwodu, nawet jeśli czasem (dla złagodzenia efektu) ukrywasz to za próbą nastraszenia żony/ wywarcia na nią presji. Ja między nimi cały czas widzę (znaną mi z autopsji) próbę sił, przeciąganie liny o prawo do decydowania w kwestiach dotyczących rodziny. I obie te przeciągające linę strony chcą grać ostro, wiedząc doskonale że ta druga strona ma dużo do stracenia i liczy że ta druga strona pęknie w obawie przed opcją atomową. Ale naprawdę nie wiemy czy ktoś z nich pęknie, a opcja atomowa naprawdę będzie opcją atomową. I to ON zapłaci tę cenę , nie TY! Tu jest potrzebna profesjonalna pomoc dla par, mediacja, a nie rozwód. I fakt że obydwoje muszą dorosnąć i skończyć tę zabawę, ale nie definitywnie, tym bardziej że są dzieci.

Każdy ma swój rozum, forum ma dać do myślenia i każdy przedstawia swój punkt widzenia. Jestem ostatnia do namawiania do rozwodu, jeśli widzę nadzieję.
Dziękuję za takie przeciąganie liny, nie czytałeś dokładnie całego wątku, więc nie znasz sytuacji. Ja uważam, że tu jest potrzebna opcja atomowa, bo inne już były.
On teraz płaci dużą cenę i stoi w miejscu, długo.. za długo.

Akurat jej rodzice postawią do pionu, to trafiłeś kulą w płot. Terapia poszła na marne.
Przeczytaj dokładnie cały wątek, jak chcesz dyskutować.

Z baba jest huyowo A Ty jej robisz drugie dziecko? Już jedno kolano załatwiłeś A teraz drugie. Nieźle.

No więc tak.
Foch dalej trwa. Brak odezwu totalnie. Wczoraj wróciła od matki po 21 godzinie, widać że tak lekko naburmuszona ciągle wraca od niej.
Jakbym miał ją opisać w skrócie na moment ostatnich dni to:
- brak totalnie jakichkolwiek skrupułów, brak empatii, jakby tak totalna ciemność, pustka
- ciche dni oczywiście
- liczy pewnie na moje przeprosiny czy coś
- takie perfidne sztuczne uśmiechy itp zabawy z dzieckiem, czuć sztuczność takiego szczęścia - udaje.
- jest ścianą taką totalnie, murem, chyba w przeciągu tygodnia nie spojrzała się ani razu na mnie.
- oczywiście jest koszt dziecka w tym, bo już po powrocie wcale się ze mną tak nie wita (dzieciak czuje moją winę za nastrój mamy).
No i teraz też zauważyłem pewną analogię z jej matką. Nie raz była sytuacja że jechaliśmy gdzieś (rodzina, znajomi, brat siostra itp) i tam JA jej nie przytuliłem, nie pocałowałem czy mało zwracałem uwagę. No i ciagle było jak ja jej nie kocham, po czym następował foch. I to nie była tresura żadna a chęć pokazu światu jak jest między nami pięknie, chociaż w rzeczywistości aż tak nie było. Tak działa jej maska, wszystkim pokazujemy jak jest super musi być dopięte na ostatni guzik wszystko. Teraz to zauważyłem, szczególnie po jej matce, ona jest to samo wypisz wymaluj, jak za głośno rozmawiasz przed jej blokiem to ci wytknie palcem że za głośno co to będzie jak sąsiedzi usłyszą itp. I tutaj analogicznie święta itp. rok był jaki był ale trzeba było się ubrać w piękne ubranka i jechać zgrywać szczęśliwych.

Tutaj się zgadzam z wieką niestety. Opcja atomowa z mojej strony powinna być dawno ale nie miałem jaj do tego.
Teraz rozważam co lepiej, nie chce też być skurwielem i wywalić dziewczynę w ciąży, jeszcze świeżo zmontowałem pokój dla nowego malucha.