12 straconych lat :(((( - Netkobiety.pl

Znam przypadek, że maż hulał z kochankami, z jedna żył ileś lat, ale jak dostał wylewu to kochanka przywiozła zonie pod dom i ona wtedy podała o rozwód, bo nie chciała kogoś takiego mieć w domu, ale rozwodu nie dostała, bo to było wg. sadu sprzeczne z zasadami społecznymi , aby człowiek prawie sparaliżowany został sam i żona miała względem niego obowiązek alimentacyjny tz. musiała dopłacać do domu opieki, bo sam miał za małą rentę. Nie czekaj tylko weź rozwód, przestań wmawiać sobie, że go kochasz, bo tak na prawdę jak można kochać kogoś kto nas upokorzył i niszczył. Spisz sobie to co ci zrobił na kartce i ilekroć pomyślisz, że go kochasz wyciągnij kartkę i przeczytaj raz i drugi i zastanów się, czy kochasz go za to co sama spisałaś? Postaraj się zmienić tok myślenia, z ..... kocham go na  ..........jest mi obojętny. Autorka tez powinna zrobić listę  dobra i zła które otrzymała od męża, ale lista ma być szczera, bez zakłamywania faktów. Przypomnijcie sobie panie jak czułyście się w trakcie waszych małżeństw, czy zawsze byłyście traktowane jak osoby kochane, czy nie raz was  bolało serce u czułyście się fatalnie w tym waszym małżeństwie, czy zawsze mogłyście liczyć na swoich mężów. Stan uczuć można sobie wmówić i z wroga zrobić ukochaną osobę. Ale wróg zawsze będzie wrogiem, co byśmy sobie nie wmówili.

a wy sie jeszcze zastanawiacie i czekacie, az druga strona zlozy pozew

NIE ZLOZY

i na stare lata bedziecie nie dość ze sie opiekowac, to jeszcze placic na meza, bo tak go kochacie, ze nie chcecie rozwodu brac.

Masz rację, podejrzewając, że on już jakiś czas temu wszystko sobie zaplanował, a przede wszystkim swoje nowe, wygodne życie bez balastu w postaci rodziny. Piszesz, że był/jest dobrym ojcem i kocha dzieci, no chyba raczej nie, jeśli tak lekko podchodzi do problemu Waszego rozstania i jakby nie było porzucenia dzieci. Nie oszukujmy się, to na Ciebie (i Twoich rodziców) spadnie główny obowiązek opieki nad dziećmi. Weekendowy ojciec, to ojciec na pół gwizdka.
Już sam fakt, że on wyobraża sobie opiekę nad dziećmi, a raczej jego wizyty w Twoim domu (po rozwodzie nie masz żadnego obowiązku wpuszczać go nawet za próg), czyli na Twoim terenie, świadczy o tym, że w mieszkaniu, które sobie szykuje, chce mieć bezpieczny azyl dla siebie i nowej miłości (która być może już niecierpliwie czeka).
Sąd na ogół wyznacza opiekę ojcu jeden/dwa dni w tygodniu i co drugi weekend, oraz po połowie wakacji i ferii.
On chyba nie zdaje sobie sprawy z tego, że będzie musiał brać dzieci do siebie (nie będzie miał kontrargumentów posiadając własne mieszkanie), zająć się nimi, pomóc w lekcjach, wykąpać, ugotować i nakarmić, ubrać, przebrać, iść na spacer itd.
cssc21, ten czas, gdy on będzie miał dzieci u siebie, będzie dla Ciebie, masz prawo do odpoczynku. Nie protestuj więc, przeciw zabieraniu przez niego dzieci, krzywdy im nie zrobi, tylko przekona się co naprawdę znaczy opieka nad trójką małych dzieci.
Mało tego, zacznij wymagać już w momencie jego wyprowadzki z domu, a w  następny weekend, Ty zaplanuj sobie wyjazd, a jego zostaw z dziećmi.
Nie popadaj w panikę i niczego mu nie ułatwiaj. Jego kochanka (która niewątpliwie istnieje) niech także zasmakuje tego miodu, jak to jest wyrwać dla siebie ojca trojga dzieci.
Uświadom mu także, żeby przygotował się na wizyty u psychologa, przynajmniej z najstarszym dzieckiem. Jego cała postawa, zachowanie, to co mówi, świadczy o tym, że albo zatracił zdrowy rozsądek, albo zawsze taki był, tylko się maskował.
Nie miej nad nim litości, on nie liczy się ani z Twoimi uczuciami, ani z uczuciami Waszych dzieci i nie daj wpędzić się w poczucie winy. Dzieci i tak przeżyją jego wyprowadzkę, bez względu na Twoją postawę (zakładając, że nie będziesz nastawiać ich przeciwko ojcu, o co i tak pewnie Cię oskarży).

Tak pozostają dzieci, są najważniejsze w moim życiu. Natomiast wizja dalekiej przyszłości???? Wiem, że w tej chwili może nie powinnam o tym myśleć, ale jednak takie myśli do głowy przychodzą. Co będzie kiedyś. Rodzice żyć wiecznie nie będą. Dzieci też się usamodzielnią. A Ja??? Być może będę szczęśliwa a być może nie - pozostanę w samotności. Każdy potrzebuje bliskiej osoby. Wiem, że niektórzy są układają sobie życie, znajdują bratnią duszę. Patrzę na to wszystko z każdej strony. Ze strony dzieci najbardziej, nie wiem jak one to przeżyją. Moja córka jest bardzo zżyta z ojcem. Nawet jak jest w pracy to wypytuje o niego. Ze starszym synem bywa różnie. Generalnie czasem jest oki, a czasem nie. ALe to jednak ojciec. Pragnie szukać szczęścia....... Żałosne to jest.

Najważniejsza w Twoim życiu jesteś TY, również dlatego aby być ważna dla dzieci. Poukładasz sobie wiele spraw (codziennosc Cię do tego zmusi) i jeśli zrobisz to sensownie to nadejdzie czas na wyjście do innych i zmiany - ale czy skutecznie ? na to odpowiedzi na teraz nie ma - wiele zależy od Twojej aktywności, powodzenia

Bardzo Ci współczuję.

Nie podzielam stanowiska wielu ludzi, że jak się przestało kochać, to ma się prawo do szukania szczęścia gdzie indziej. Taki to dziś pokutuje egoistyczne podejście do tematu rodziny.
Zakładanie rodziny, płodzenie dzieci to zobowiązanie. I o ile zdajemy sobie sprawię z zobowiązań finansowych, że jak bierzemy kredyt na lat 30 to nie ma zmiłuj i trzeba go spłacić, to już zapominamy, że płodzenie dzieci to zobowiązanie na przynajmniej 18 lat. Bo porzucenie rodziny, dzieci, ale tłumaczenie, że nadal zamierza się być dobrym ojcem jest dla mnie jak mało śmieszny żart. Jakim ojcem?? Tylko z nazwy już niestety. Ojciec, który bierze dzieci (na ogół) raz na dwa tygodnie, tudzież w tygodniu gdzieś tam je jeszcze podrzuci, nie może być dobrym ojcem. Dlaczego? Bo już nie wychowuje swoich dzieci, nie ma wpływu na kształtowanie ich charakteru, bo jego rola ogranicza się zazwyczaj do zadań rozrywkowych, a to z wychowaniem nie ma nic wspólnego. I wiem, co piszę, bo obserwuję to w swoim przypadku. Więź się rozluźnia, to już zupełnie inna jakość. Dziś to mój nowy partner wie o dziecku więcej, codziennie rozwiązując wspólnie ze mną pojawiające się problemy, pyta dziecko z lekcji, wychowuje, uczy porządku, jedzie ze mną do lekarza, gdy dziecko chore, rozwiązuje masę spraw bieżących. Były co najwyżej dostaje relacje z tego, co się ostatnio działo.

Więc nazwa "tato" pozostaje szumna i na wyrost. Niestety.

Więc, nie nikt nie ma prawa budować sobie szczęścia kosztem swojej rodziny, kobiety, którą zostawia z trójką dzieci, i która z racji tego ma ograniczone możliwości by znaleźć sobie kogoś (choć to na pewno nie niemożliwe).

Ciekawe, że 3 lata temu płodząc trzecie dziecko, jeszcze kochał.

I ci faceci wykorzystują jedną rzecz - z góry zakładają, że dzieci zostaną z matką. Ciekawe co by Twój mąż powiedział, gdybyś mu powiedziała, że owszem może sobie odejść, ale z dziećmi, bo są tak samo jego jak i Twoje.  Jakby tak na miesiąc dostał trójeczkę pociech, szybko by mu przeszło, gdyby jego nowa ukochana (a nie wątpię, że taką ma) miała mieszkać z trójką jego dzieci, szybko by się odkochała. Szkoda że czasem my kobiety nie potrafimy tak postawić sprawy. Myślę, że wielu mężczyzn doszłoby do wniosku, że jednak nie chcą porzucać małżonki.

Mi też wielu ludzi mówiło, bym przed dzieckiem nie oczerniała ojca. Tylko co znaczy oczernianie? Oczernianie to przedstawianie nieprawdy. I tego na pewno robić nie wolno. Ale co z prawdą? Dlaczego kobieta ma jeszcze przed dziećmi świecić za tatusia oczami, brać jego winę na swoje barki?
Mój eks też jakoś próbował tłumaczyć dziecku, że po prostu rodzice się kłócili i doszli do wniosku, że muszą się rozstać. I czułam, że córka też wini mnie. Więc powiedziałam, nie oczerniając męża, a jedynie wyjaśniając, że nie odpowiadam za to, co się stało, że to tato nie dotrzymał słów przysięgi. Tyle. Z czasem powiedziałam więcej. Nie wzięłam jednak winy na siebie.  Dziecko i tak będzie winić rodziców. Niechże choć wini właściwego i niechże on stara się wynagrodzić to, co zrobił.

Trzymaj się. Naprawdę weź tego detektywa. Pieniądze na pewno się zwrócą, bo już widzę, że Twój mąż jest przygotowany na batalię, i od dawna ma przemyślaną strategię.

Żądaj opieki naprzemiennej. Tydzień u ciebie, tydzień u niego.

Obawiam się, że ani cssc21 nie zgodziłaby się na takie rozwiązanie, a tym bardziej wygodny tatuś, zresztą dzieci są chyba za małe, żeby fundować im taki rollercoaster.
Zresztą nie oszukujmy się, on nie po to ewakuuje się z domu, żeby brać sobie trójkę małych dzieci na kark, które pokrzyżują mu plany przeżywania drugiej młodości i "prawdziwej miłości".
Uważam, że na ten moment, należałoby uświadomić ojcu na czym polega opieka i współuczestniczenie w wychowaniu dzieci. On już w tej chwili daje jasno do zrozumienia, że nie będzie się przemęczał w tej kwestii i z góry ceduje cały wysiłek wychowawczy na jeszcze żonę. Tym samym nie ukrywa, że porzuca nie tylko żonę, ale także dzieci (choć on zapewne jest innego zdania), dlatego należy go oświecić i wyprowadzić z tego błogostanu.
cssc21, popełnisz błąd, jeśli zgodzisz się na jego warunki i weźmiesz na siebie całokształt, łącznie z tą trudniejszą stroną wychowania, jak wymagania, dyscyplina itd. a on będzie weekendowym tatusiem od zabaw, ewentualnych zakupów (zobaczysz, jak szybko spuści z tonu z tymi zakupami, gdy sąd dowali mu alimenty), krótko mówiąc - od przyjemności.
Nie wyrażaj na to zgody, bo sama strzelisz sobie w kolano.
Domyślam się, że słowo "rozwód" nie mieści Ci się jeszcze w głowie, ale zanim do tego dojdzie, możesz wystąpić do sądu o ustalenie alimentów i opieki na dziećmi, może w sądzie go oświecą jaki jest zakres jego obowiązków.
Nie daj sobie wmówić, że stwarzasz problemy, a on jest taki otwarty. To on nie ukrywa, że ma zamiar wykpić się z e swoich obowiązków rodzicielskich, w tych okolicznościach nie musisz i nie powinnaś iść mu na rękę.
To oczywiste, że nie można nikogo zmusić do miłości, ale jako samotna matka nie będziesz pozbawiona możliwości egzekwowania jego obowiązków.
"sąd może zastosować obowiązujące od sierpnia 2011 r.: przepis  art. 5821 § 3 kodeksu postępowania cywilnego, a w razie gdy rodzic narusza już prawomocne orzeczenie czy ugodę dotyczącą kontaktów – przepisy art. 59815- 59821 k.p.c. Pierwszy z tych przepisów pozwala sądowi zastosować groźbę zapłaty oznaczonej sumy pieniężnej rodzicowi, w razie uzasadnionej obawy naruszenia obowiązków wynikających z postanowienia o kontaktach. "
Polecam także artykuł - "Za brak kontaktów z dzieckiem rodzica można ukarać nakazem zapłaty"
Podaję link do strony, mam nadzieję, że moderacja nie usunie: http://www.rp.pl/artykul/1042680-Za-bra … .html#ap-1
Nie są to wszystkie konsekwencje lekceważenia obowiązku rodzicielskiego. Z powodu braku kontaktów, możesz mu także ograniczyć prawa rodzicielskie, co i tak nie zwolni go z w/w obowiązku.
Wiem, że nie wybiegasz jeszcze tak daleko w przyszłość i zapewne nie chcesz wojny, ale być może będziesz zmuszona zawalczyć o własne dzieci i ich kontakty z ojcem.
Tymczasem bądź silna, obarczaj go opieką nad dziećmi, niech się wprawia i naprawdę radzę, zaplanuj sobie wyjazd w najbliższy weekend zostawiając mu dzieci pod opieką (łącznie z obowiązkiem gotowania i odrabiania lekcji ze starszymi dziećmi).
Powiedz też swoim rodzicom co się dzieje, niech go nie wyręczają.

Co do alimentów to on chyba myśli ze tylko się płaci jak jest rozwód z orzeczeniem winy. Nie wyprowadzam go z błędu heh he jeśli chodzi o opiekę w tygodniu to średnio.  Moje dzieci mają 3 razy w tygodniu zajęcia popołudniowe i wracają do domu o 18 wiec nie wiem gdzie miałby je po nocach zabierać.  Na pewno nie pozwolę żeby wszystko spadło na mnie tak jak do tej pory. Ale juz taka durna jestem ze zawsze wszystko dla męża robiłam.

Jak czytam o takich mężach jak ten tutaj, to bardziej niż kiedykolwiek rozumiem powiedzenie o wysłaniu kochance kwiatów. Z podziękowaniem za uwolnienie od idioty, przysięgam.

Zachowanie twojego męża cssc21 jest po prostu absurdalne. Wiem jednak, że tak się zachowują popaprańcy. Jest tu kilka podobnych wątków.

Niedaleko pada jabłko od jabłoni... To kolejna historia, w której syn powiela zachowanie tatusia. Jeden i drugi jednakowo żałosny typ.

Zacznę od tego, że nie podchodziłabym do tematu jako straconych lat. Masz dzięki nim 3 dzieci! To że gość okazał się fiutem to inna sprawa, ale gdyby Cię nie nabrał może nigdy byś dzieci nie miała? Ja niestety mam intuicję i strasznie ciężko mi się "nabrać", dzięki temu też niestety nie mam dzieci. Z tego co widać, nie jest on wyjątkowy w swej beznadziei. Na razie trudno tobie wyjść z siebie i spojrzeć na to z boku. Z mojej perspektywy, gdybym miała z kimś 3 malutkich dzieci i zaserwowałby mi taki tekst, raczej tylko poparłabym go kopem w zad i ujrzała jak ślepa byłam, że związałam się z zerem, wydmuszką człowieka, totalnie nieodpowiedzialnym, egoistycznym dupkiem, prawdopodobnie z rodziny o tych samych cechach, bo ktoś go ukształtował w beznadziei.
Szarpnij się na detektywa, inwestycja na całe życie i idź przed siebie bez śmieci na sznurku.

Nie zgodziłabym się na taka opiekę może w wakacje to jeszcze ok., ale jak dzieci chodzą do szkoly to wg mnie niezbyt dobre rozwiązanie. I takie życie na dwa domy byłoby męczące nawet dla dorosłego, a co do dopiero  dla dziecka…

Taka mała uwaga co do podziału majątku przy rozwodzie.
Dzieci nie są stroną w tym postępowaniu. Majątek zostaje dzielony między mężem a żoną. Ewentualne dalsze dziedziczenie to wg testamentu albo przy podziale spadku po śmierci rodzica. Z tą uwagą, że jeśli dziecko nie będzie objęte testamentem bo np tatuś będzie miał focha, to i tak należy mu się zachowek. No ale to raczej na przyszłość sytuacja.
Warto również wspomnieć, że musi upłynąć około pół roku od rozstania, żeby sąd uznał trwały rozkład pożycia i ustanie więzi duchowej.
I autorko nie czekaj aż jaśnie pan pobiegnie do sądu, bo będziesz czekała latami. No chyba, że mężuś ma jakąś pannę na boku, której będzie na tym zależało.
Mój eks małżonek ciągle gadał, że rozwód nie jest mu do niczego potrzebny. I nie chciał się fatygować do sądu. To ja wzięłam sprawy w swoje ręce. Chciałam mieć ten komfort psychiczny i nie bać się, że narobi mi długów a ja będę musiała je spłacać czy coś w tym stylu. Kułam żelazo póki gorące, i póki jeszcze mężuś miał poczucie winy że porzucił rodzinę, wywalczyłam dla siebie i córki mieszkanie bez konieczności spłaty jego części  i znośne alimenty. Odpuściłam tylko orzekania winy i tym samym nie żądałam na siebie alimentów, w zamian za zrzeczenie się praw do mieszkania. No cóż....coś za coś.

Powodzenia

Dziecko, małe dziecko, szczególnie w takim wieku, w jakim są dzieci Autorki, potrzebuje stabilizacji i spokoju. Własny pokój w domu drugiego rodzica a przechodzenie z miejsca na miejsce w krótkich odstępach czasu to zasadnicza róznica. Wtyłumacz 2latkowi, że tak ma być i że na tym polega dom. Potrafisz?

Mężczyźni jednak nie czują tej matczynej empatii w stosunku do dziecka. I nie jest to wcale moja zjadliwość w stosunku do Ciebie osobiście, ale utwierdzam się w tym przekonaniu czytając Twoją wypowiedź jako mężczyzny. Wybacz, ale żaden psycholog nie zrobi rozpiski na spokojne, szczęśliwe, pełne miłości dzieciństwo "naprzemienne". Bo mąż Autorki chce sie uwolnić od rodziny i tym samym uwolnić od dzieci. Aż strach pomyśleć jaka będzie w takiej sytuacji jakość tych kontaktów.

Nie twierdzę, że każdy mężczyzna jest złym ojcem i nie czuje miłości do swoich dzieci, nie pragnie ich szczęścia. Ale w tej sytuacji, w której znajduje się Autorka to na jej barki, jak to w większości rozwodów bywa, kiedy mąż ma inną panią, spadnie ciężar odpowiadania na pytania i wyjaśnianie, dlaczego tatuś już z nami nie mieszka, dlaczego tatusia już z nami nie ma, dlaczego tatuś mieszka z inną panią, czy tatuś już nas nie kocha? Itd., itp. To nie XX. Bo XY nie widzi wtedy żadnej podstawy do tego żeby się tłumaczyć i cokowliek wyjaśniać. Z zawodu jestem prawnikiem.

Pierwsza, podstawowa zasada,dobrej opieki naprzemiennej,
To chęć I możliwości do sprawowania takiej opieki przez oboje rodziców.

Rodzic zmuszony przez sąd do opieki nad dzieckiem, albo rodzic który nie ma możliwości zapewnić dziecko odpowiednich warunków przebywania u niego ( jego własny "kawałek podłogi " i czas, opieka) to kiepski rodzic.

Dodatkowo, tutaj jest jeszcze kochanka i przypuszczalnie autorka nie chciałaby żeby "ciocia" zajmowała się dziećmi, a poza tym "ciocia" raczej szybko by spakowana z tej pozycji musząc dzielić się swoim misiaczkiem z jego dziećmi

Zdecydowanie tak. Koniecznie prawnik. I co więcej. Jeśli autorka nie czuje się na siłach sama w sądzie walczyć o swoje, może mieć właśnie adwokata, który "czarną robotę" za nią zrobi. Trochę to kosztuje, ale czasem warto zapłacić za wsparcie.
Pamiętam, że te 4 lata temu, gdy miałam rozwód, prawnik proponował mi takie rozwiązanie. Niezależnie od ilości rozpraw, koszt koło 6 tys.
Ale ta kwota pewnie jest indywidualnie wyceniana w zależności od wartości dzielonego majątku.

W jakim kraju mieszka Autorka? Bo może coś mi umknęło.
Plus żaden.
Minusów wiele.
Dzieciom i tak się pierniczy cały system wartości i to czym jest rodzina. Szczególnie tak malutkim jak dwulatek i czterolatek. I tego żaden system prawny nie przeskoczy.

Dwuletnie dziecko nie zrozumie dlaczego ma dwa domy. Tak samo czteroletnie. Tym dzieciom burzy się cały świat. Czy to tak trudno pojąć? Jak można porównywać ojca do opiekunki w przedszkolu?? Jak można porównywać dom, przystań pełną miłości, rodziców i rodzeństwa do przedszkola na kilka godzin? Rozpad małżeństwa będący rozpadem rodziny dla kilkulatka to kompletny szok. Nagle taki maluch znajduje się w zupełnie innej rzeczywistości. Równy podział opieki może pojąć nastolatek, ale nie kilkulatek.

Nie wiem, jak Wy sobie wyobrażacie dwuletnie dziecko, płaczące przez dwa tygodnie w miesiącu za mamą, mimo że jest u ojca... opieka naprzemienna jest ok dla nastolatków, nie dla tak małych dzieci...

Wyobraźcie sobie samych siebie w sytuacji permanentnej przeprowadzki. Tak co tydzień tam i z powrotem z miejsca na miejsce. Jak Wy sobie to logistycznie wyobrażacie? Np. tydzien mieszkam w Łodzi,a tydzien mieszkam w Przemyślu, bo... moi rodzice po rozwodzie tak właśnie mieszkają. Trochę wyboraźni! Dorosły człowiek z trudem znosi taką poniewierkę (np. jeśli ma związek z pracą) a Wy twierdzicie, że to jest super rozwiązanie dla dziecka. Żaden sąd czegoś takiego nie klepnie. Na szczęście. Trudno, ale tak jest że przy rozwodzie dziecko zostaje z jednym z rodziców a z innym utrzymuje tylko kontakty. Nie da się przestawiać kogoś jak bibelot na regale.

Sony
Może ograniczmy rozważania do jednego miasta...
Nie miałam na myśli podróży miedzykontynentalnych...

A powinno się, bo życie byłych małżonków a cały czas rodziców nie ogranicza się po rozwodzie do jednego miasta, ani do bycia singlem, ani w ogóle w niczym nie ogranicza.
Nie można nikim poniewierać z miejsca na miejsce, bo dziecko to nie majątek do podziału, Tobie tyle, mnie tyle, analogicznie trochę dziecka u Ciebie, trochę u mnie, tak równo po połowie. Dziecko musi mieć coś stałego. Starsze również. Ono wraca do domu, uczy się, idzie na zajęcia pozaszkolne, cokolwiek innego. Dotąd dopóki to nie jest samodzielny człowiek musi mieć stałą bazę.

Santapietruszka,
Bywają tacy ojcowie, za którymi dzieci płaczą, nawet kiedy przebywają u matki.

To że matka zawsze jest lepsza opiekunka a ojciec tym gorszym to stereotyp który krzywdzi dzieci.
Dziecko potrzebuje I matki I ojca.
Nie potrzebuje ojca "od widzen" z dzieckiem tak samo jak matki "na widzenia" z dzieckiem ale pełnego uczestnictwa w jego rozwoju.
Nie na 2h w tygodniu ale na 7dni w tygodniu, a to w przypadku rozwodu można osiągnąć tylko przez opiekę naprzemienna.
Nie pomne, że wymaga to dużej kultury obojga rodziców, I porzucenia marzeń o wyprowadzce na drugą polkule tak samo jak wyprowdzki na drugi kraniec miasta, tak żeby dziecko nie musiało zmieniać przedszkola, szkoły.

Opieka naprzemienna to wyższa Szkoła rodzicielstwa po rozwodzie.
Dlatego tak niechętnie jest podejmowana.
Utrudnia swobodę rodzicom, nie daje szans na granie dzieckiem, nie daje szans na "dźwignię finansowa" w postaci alimentów.

No I jak tu przyznać rację I zgodzić się z takimi ograniczeniami skoro rozwód brało się żeby być wolnym jak ptak i żeby dokopac drugiemu?

Szkoda tylko, że to wszystko jest mocno odrealnione. W praktyce powoduje właściwie utrzymanie rodziny w ryzach co przeczy wcześniejszemu jej rozwiązaniu przez sąd.

Ojcem "od widzeń" może być równie dobrze ojciec, który jest równocześnie meżem matki, a wystarczy że pracuje np. za granicą i przyjeżdża dwa razy do roku do domu, ale jakoś wtedy nikt  nie krzyczy że dziecko potrzebuje i ojca i matki, nikt nie widzi potrzeby wysyłania go raz do taty a raz do mamy.
Czy taka sytuacja w rodzinie będącej jednocześne formalnie małżeństwem frównież nie wymagałaby dużej kultury obojga rodziców z uwagi na jego dobro?

Pomijam sytuację, w której rodzice dziecka nigdy nie zalegalizowali związku, a przecież żadne z nich nie traci przez to do dziecka prawa.Czy w takiej sytuacji życiowej opieka również musi odbywać się naprzemiennie i ograniczać rodziców w sposobie życia?

Chyba trochę ciężkie do wykonania w Polsce

Ależ skąd. Istota problemu sprowadza się do tego samego. Rodzic nieobecny z powodu pracy za granicą to rodzic "od widzeń". Rodzic nie będący małżonkiem to też rodzic "od widzeń"(zazwyczaj, no chyba że mieszkają razem) Opieka nad dzieckiem w ramach władzy rodzicielskiej nie sprowadza się tylko i wyłacznie do problemu "co zrobić z dzieckiem po rozwodzie". To taka sama sytuacja jakby rodzice byli konkubentami i żyli w rozłączeniu.

Tak samo jak posiadanie dzieci nie będąc formalnie w związku małżeńskim. A sytuacja taka też wymusza rozwiązania prawne podzialu opieki na dzieckiem. Nie zauważasz tego. ?

Sony...rozszerzamy temat na zakresy nie objete normami prawnymi - ani rozwod emocjonalny, ani nieformalny związek.
Tu trzeba po prostu KULTURY, EMPATII, TOLERANCJI - a z tymi cechami to trochę deficytowo...

no to dlaczego wrzucasz na tapetą inne sprawy - rodzice za granicą, rodzice w konkubinacie ?

Skąd u Ciebie ta potrzeba zakręcania rzeczywistości...

rozwód emocjonalny - niekoniecznie trzeba miec kochankę/kochanka do rozwodu emocjonalnego.
Wystarczy, ze jedno z rodzicow zamyka się na całe dni w garażu, lub znika w komputerze, rodzice nie rozmawiają ze sobą, kłocą się itd.
Do rozwodu emocjonalnego niepotrzebna jest osoba trzecia w małżeństwie.