12 straconych lat :(((( - Netkobiety.pl

Co to jest miłość. ? Czy ludzie którzy są ze sobą 10, 20 lat mogą powiedzieć tak samo kocham cie jak 10, 20 lat temu? Przepraszam jak chciał 3 dziecko to kochał czy nie. Wiem ze po tylu latach jest w pewnym sensie przyzwyczajenie do drugiej osoby. Myślę że większość ludzi tak ma. Nieliczni szukają atrakcji bo chcą szukać szczęścia bo rodzina mu go nie daje. Tego nie rozumiem.  Co będzie szukał kogoś kto da mu szczęście ? Na ile ? Na rok. , dwa? A jak znowu przyjdzie szara rzeczywistość.  Czy takie nie jest właśnie życie.  Moja mama przeszła z ojcem wiele ale są razem. Czy są szczęśliwi nie wiem, ale zawsze byli z nami. Ja nie mogę pojąć tego ze tej rodziny nie chce ratować.  Jeśli nie ma kochanki to może ma już kogoś na oku. Nie wiem...

cssc nie zastanawiaj się i nie rozkminiaj dlaczego, to nie ma sensu.
Jak Cię czytam, to jakbyś o mnie pisała, pan kariera, wyjazdy, szkolenia, ciągle coś, gdzieś, ja wiecznie sama z dziećmi "bo on musi". Kolejny zakompleksiony, niedowartościowany gnojek, zapewne właśnie szaleńczo zakochany, który pomylił miłość z zauroczeniem i szałem tyłka. Traktuj obojętnie dziada, dla niego teraz prosząc, mówiąc o terapii jestes śmieszna, niestety przykre ale tak jest. On już ma wizję swojego nowego życia, w świeżo uwitym gniazdku, niestety nie z Tobą, rządzą nim hormony, jest w amoku i zrobi wszystko żeby tą wizję zrealizować.
Ty jak pisałam, pomysl o sobie, nie martw się, że nie dasz sobie bez niego rady, bo dasz i to nie tylko finansowo, ale przede wszystkim psychicznie, choć pierwsze miesiące będą nie do zniesienia. Fizycznie, jesli masz pomoc rodziny tez będzie dobrze, zresztą, zobacz on wiecznie wyjeżdżał więc już od dłuższego czasu sobie radziłaś.
Nie martw się jeszcze przyjdzie czas, że napiszesz tu, że stoisz twardo na nogach i cieszysz się życiem, a ta menda płacze i błaga Cię o litość, bo schemat przeważnie jest ten sam. Ktos tu kiedys napisał, że ponad 90% takich pseudo związków rozpada się przed upływem max. 5 lat, a najczęściej po roku -dwóch.

Może być i tak, że inwestował wspólne pieniądze w to mieszkanie wiedząc od początku, że nie będzie na wynajem... Znaczy wprowadził żonę w błąd, inaczej oszukał. W takim wypadku decyzja o rozstaniu nie była spontaniczna, a od dłuższego czasu planowana i przeprowadzana. Jednocześnie w niekorzystny dla żony sposób rozporządził jej finansami, bo czy wzięłaby z nim kredyt wiedząc, że to mieszkanie dla niego, a nie na wynajem? To jest punkt zaczepienia pod kątem batalii sądowej

Solidarna opieka nad dziećmi to po połowie. Kto dzieci odwozi i przywozi do przedszkola, szkoły.

Taaa, koniecznie... I funduj 2- letniemu dziecku huśtawkę, tydzień u mamusi, tydzień u tatusia i kochanki. Naprawdę bardzo mądre rozwiązanie, tatusia na pewno szybko sprowadziloby na ziemię, tylko dziecka szkoda. Dziecko musi wiedzieć gdzie jest jego dom, a nie skakać raz tu raz tam i przy okazji od maleńkiego mieć wpajaną patologię, bo jak inaczej nazwać związek tatusia z kochanką, który jest na chwilę zresztą, jak przypuszczam.

Pewnie w tym wszystkim jest strach, strach przed samotnością. Jak można w tym wszystkim się odnaleźć, skoro mąż chce sobie ułożyć życie na nowo, kogoś poznać, być szczęśliwym. A ja??? Gdzie w tym wszystkim jestem ja z 3 dzieci. Nawet jeśli, to nie wiem czy bym chciała, aby obcy facet wychowywał jego dzieci. Zresztą powiedziałam mu to, że może ja też kogoś poznam, kogoś kto będzie z jego dziećmi. On ta to, że nie myśli takimi kategoriami. To przepraszam jakimi???? On będzie pławił się w szczęściu a ja???Mam być sama do końca życia????

Oczywiście, że będziesz bardzo szczęśliwa, dzisiaj w to nie wierzysz, ale będziesz. I wcale Ci do tego szczęścia żadnen facet niepotrzebny. Masz trójkę wspaniałych, zdrowych dzieci, niejedna kobieta o macierzyństwie może tylko pomarzyć. Dzieci to najcenniejszy skarb i dla nich się żyje. On to też pewnie kiedys zrozumie i zatęskni za rodziną i normalnością jak się już pobawi. Będzie wył do księżyca jakim był idiotą, a Ty już będziesz daleko z przodu i nawet spojrzeć na niego nie zechcesz.

Nie wiem czy to dobry pomysł ale na razie nie mam zamiaru dogadywać się z moim mężem.  Poczekam jak złoży pozew i zobaczę co tam powypisywał to wtedy mu przedstawię moje propozycje. Mam już zapisane co i jak. Po co teraz mam się z nim szarpać.  I tak mam depresję.  Natomiast na pewno z każdym z moich wariantów będą alimenty.  On sobie dobrze zaplanował z tym mieszkaniem i teraz to do mnie dotarło.  Jest niestety pieprz onym egoista. A o alimenty się nie martwię bo oboje pracujemy w budżetowe i od płacenia się nie wywinie.  Niestety takie życie.  Każdy musi ponosić konsekwencje za swoje decyzje.

..ale adres chyba znasz?
Może mogłabyś dyskretnie przyjrzeć się temu mieszkaniu, czy on tam bywa i z kim?
Jeśli tamto mieszkanie jest Waszą wspólną własnością, to masz prawo tam wejść, bo może gniazdko już uwite i urządzone, a w końcu, póki co, należy także do Ciebie.

Żeby wchodzić na takie gazety(imperium posła pis Biereckiego)  nawet o tobie miałem lepsze zdanie. Teraz konieczne są dowody zdrady.
Kobieto teraz konieczne są dowody zdrady rozwód musi być z jego winy alimenty można wywalczyć a metoda Rydzyka przepisu na osobę kochającą jest dla niego bardziej niebezpieczna... 
Dobry psycholog zrobi z niego zboczeńca ale to metoda gdyby naprawdę był świnią więc nie polecam

Adres mam z aktu notarialnego. To jest nowe mieszkanie wiec może nie remont tylko ogólne urządzanie.  On na wykończenie mieszkania dostał kasę od rodziców.  Natomiast ja spłaci łam cześć kredytu z darowizny od rodziców.  Wszystko to pogmatwane.  Ale widzę ze on to wszystko sobie doskonale zaplanował.  Teraz go nie ma na weekend. Jeśli zostawi swoje klucze chyba tam pojadę i ewentualnie sobie dorobię klucz. Myślałam o detektywie ale trochę kasy mi szkoda. Tym bardziej ze póki co on mieszka z nami.

Nie nie nie. Ty złóż pierwsza pozew, nie czekaj.

Jeśli on wyjeżdża na weekend (wiesz przynajmniej dokąd?), to przejedź się może wieczorną porą w okolice tamtego mieszkania, nie ryzykuj tymczasem wejścia do środka, ale przynajmniej sprawdzisz czy np. światło się świeci?

Dowodów na jakąś winę nie masz wiec po co blokować. Wydaje sie, żę przestał kochać? Po co chcesz męczyć siebie w tej sytuacji?

Na wsparcie teściów nie licz, prędzej, czy później staną po jego stronie.
Współczuję Ci, ale nie walcz już o niego, nawet gdyby w jakimś momencie odwidziało mu się, bo tak też bywa.
Uważam, że droga jaką w tym momencie obrałaś jest jak najbardziej słuszna tzn. dystans do niego i zaprzestanie rozmów n/t ratowania rodziny, on już ją zniszczył.
Zadbaj o to, żeby to on powiedział dzieciom, że wyprowadza się i dlaczego, nie bierz tego na swoje barki, a tymczasem maksymalnie obarczaj go opieką nad dziećmi i powiedz swoim rodzicom co Cię czeka.

Skąd ja to znam Trzymajcie się, dziewczyny, cieplutko, miłość ważniejsza niż kasa
Jak postanowiłam się rozwieść z byłym, to zostawiłam mu nawet łyżeczki do herbaty, nie wspominając o czymś grubszym. To trochę inna sytuacja, bo nadal mieszkaliśmy wtedy w 1 domu, ale wszystko kupiłam sobie dla siebie. A on... nie omieszkał mi powiedzieć, że wszyscy się ze mnie śmieją
A to na zdrowie, cieszę się, że mogłam pomóc i dać powód do radości, skoro innych powodów do śmiechu brak

Trzymam kciuki za Ciebie, Autorko

Bo jesteś Kobietą z Klasą. Pozdrawiam Cię ciepło :-) .  ja żałuję bardzo, że nie ma więcej fundacji, czy też stowarzyszeń, gdzie Kobiety mogły by się wzajemnie wesprzeć i swoim życiem świadczyć, że można. owszem wiem, bo sama uczestniczyłam, że są czy też były (dawno temu to było) takie w Gdańsku.  jednak to w większych miastach w mniejszych totalna cisza. dziś wiodę skromne życie. zupełnie inne niż wówczas. jednak, naprawdę dziękuję byłemu mężowi za ten krok, że uwolnił mnie od toksyczności, braku szacunku i totalnego ignoranctwa. i choć oczywiście bywają chwile gdzie człowiek zmaga się z życiem, brakiem kasy itp to jednak nigdy w życiu nie zamieniłabym tego na "powtórkę z rozrywki", nawet za standard ówczesnego życia a może szczególnie właśnie dla niego, bo odartego doszczętnie z głębi i zrozumienia o partnerstwie nie wspominając. siła miłości, szacunku i troski o drugiego człowieka jest bezcenna.

ja miałam to szczęście, że akurat moja dobra koleżanka wspomniała mi o takiej fundacji gdy jeszcze mieszkałam w Gdańsku. cudowna Pani Psycholog, kobieta z powołaniem i same Panie. przekrój wieku od 20 paru lat po 60 pare. życiorysy bardzo różne. lekarka po dwóch mastektomiach z mężem tyranem opiekująca się biednymi bezdomnymi kotami na osiedlu, kobieta maltretowana przez męża alkoholika, Pani od ubezpieczeń, której mąż roztrzaskał w szale siekierą drzwi do mieszkania. dużo tego było. Pani od ubezpieczeń była świadectwem, że można. pogodniła skurwys... elegancka uśmiechnięta Kobieta, która odzyskała życie. ja mam takich opowieści dziesiątki o zagubionych maltretowanych kobietach i tych, które niczym feniks z popiołów powstały i stopione ze stali noszą wysoko uniesioną głowę. i wszystkie mówiły jedno (te odrodzone) skormniej ale w godności i spokoju. tego nie można kupić za żadne pieniądze. dziś wiem, że miały rację. dziś ja chciałabym pójść przytulić powiedzieć, że będzie dobrze i wesprzeć Kobietę na początku drogi. wiem jakie może być to pomocne i jaką siłę wzbudzić w zalęknionej pełnej obaw i mającej znikomą wartość własną Kobiecie. sama zostałam tym ciepłem i pomocną dłonią obdarzona. chciałabym teraz oddać tą energię innym potrzebującym no ale lipa. w miejscu gdzie mieszkam nic takiego nie ma. a szkoda.

pod Bydgoszczą :-( i tu aż po Toruń nic nie ma.

A to ja sobie pozwolę odezwać się do Ciebie na maila, jak mi wykiełkuje. O ile oczywiście się zgadzasz
Ja nie stamtąd, ale widocznie faktycznie czegoś takiego brakuje, bo i dotacje zostały obcięte na Niebieskie Linie i takie tam...

Cssc ja zawsze po drodze z pracy płakałam w aucie, a wręcz wyłam na głos, bo mnie nikt nie słyszał. Ciagle te same mysli, za co, dlaczego? Tez szukałam pocieszenia, przytulenia, większość osób tego nie rozumiała i tylko ciagle słyszałam olej go, za kim ty płaczesz??? Pewnie rozsądnie dla mnie byłoby tak zrobić, tylko jak skoro po głowie chodziły wyłącznie dobre wspomnienia z 17 wspólnie spędzonych lat....
Jesli chodzi o dom, to jak najbardziej moze przepisać polowe na dzieci a kredyt musi spłacać solidarnie.
Mój prawnik doradził mi, że jak mąż bedzie bardzo naciskał na rozwód, to żebym się zgodziła, pod warunkiem, że swoją połowę mieszkania zapisze na dzieci właśnie. Z tym, że rozwód wtedy bez orzekania o winie, a na to nie chciałam przystać.

Jezu, takiego sk****a to bym na rozprawie w samych skarpetkach puscila. Wyrachowany, samolubny, tchorzliwy doopek z Twojego meza.

Walcz kobieto o kase dla siebie i dzieci. I nie daj sie zastraszyc- pamietaj, on jest mega tchorzem.

Pomysl sobie jakie pieklo zgotowal wlasnym dzieciom, nie tylko Tobie. Ilez trzeba miec samolubstwa w sobie i braku empatii by tak potraktowac RODZINE. Przed Toba cale zycie i na Twoim miejscu cieszylabym sie, ze okazalo sie tylko po 12 latach, ze to dupek, a nie po 25.

Troszkę się nad sobą rozczulasz.
To normalne i przejdzie
Teraz tak myślisz - że on zaczyna nowe, wspaniałe życie, że przed nim wiele szans, zabawa, radość, szaleństwo... a Ty zostajesz w tym starym, nudnym, ciężkim
Ale uwierz mi, że to nie tak. Że to pozory. Że Twój mąż załapał się na wizję "trawy zieleńszej po drugiej stronie płotu", ale to nieprawdziwa wizja. Bo nasze życie jest takie, jak my sami potrafimy je sobie odbierać, bez względu na to, jacy ludzie nam towarzyszą, jakie okoliczności, nowe mieszkania, nowe kochanki...
Jeśli potrafisz być szczęśliwą osobą dokładnie w tym miejscu, w którym jesteś, jeśli znajdujesz w tym radość, jeśli jest ci dobrze, akceptujesz - to nic tego nie zepsuje.
Jeśli szukasz... porzucasz jedno, bo tam gdzieś jest coś innego, lepszego... to nigdy nie znajdziesz.

Dlatego głowa do góry. Teraz jesteś zdołowana, więc to normalne, że tak to odbierasz. Że Tobie źle, a jemu dobrze.
Ale jemu wcale niekoniecznie może być tak dobrze, jak teraz on sobie planuje. I raczej ma na to małe szanse. Osoby, które tak postępują, mają ogromne problemy ze sobą... i wcale nie tak prosto jest im odnaleźć "szczęście", którego tak bardzo poszukują. Dodatkowo, to co zrobił własnym dzieciom, będzie się za nim zawsze ciągnęło, jak smród... kiepska perspektywa.
A Ty z kolei, potraktuj to wydarzenie jako coś, co musiałaś "zaliczyć" na swojej drodze dla samorozwoju, co wspomoże twój wzrost. Idź do przodu, ale nie szukaj szczęścia na zewnątrz, tylko w sobie. Zobaczysz, że za rok-dwa poczujesz się silna jak nigdy dotąd. Nie do złamania. Odnajdziesz wiele rzeczy w swoim życiu, których w starym układzie nigdy byś nie odnalazła. Nowych ludzi. Nowe okoliczności. Nowe spojrzenie. Nowe odczucia. Szanse. Radość.
Ty pójdziesz do przodu, a on zostanie tu gdzie zawsze był - mały, nic nie znaczący, smutny dupek.

święte słowa
takie rzeczy trzeba, drukować, wieszać w widocznym miejscu i czytać codziennie

To nie o to chodzi, że jesteś bardziej czy mniej emocjonalna, wrażliwa itd.

To są normalne emocje. I musisz je przejść. Musisz czuć i złość i nienawiść. I żal, i tęsknotę. I wkurwienie na maksa. I smutek.
Wszystko to jest ok.
Napisałam Ci to wyżej tylko po to, żebyś wiedziała, że kiedyś to wszystko się uspokoi. Żeby dodać Ci sił.
A teraz rób co musisz. jak musisz mu nabluzgać - zrób to. Jak musisz mu utrudnić, utrudniaj. Tylko jednocześnie szukaj swojej własnej drogi. To w sumie najlepsza terapia dla Ciebie na teraz. Zacznij czytać. Znajdź coś nowego w swoim życiu. Zapisz się na lekcje tańca Wiem, wiem, że to trudne. Dzieci. I trzeba się zmobilizować, żeby wyjść, a tu człowiek by nie wstawał w ogóle z kanapy. Ale zrób to, wbrew własnym chęciom i siłom. Działaj.

hihihii

autorko, po pierwsze posluchaj,co pisze Zorija, po drugie znajdz kogos (adwokat), kto bedzie odpowiadal za racjonalną czesc tego wszystkiego -Toba targaja emocje i to jest normalne. ale miej sojusznika, ktory pomoze Ci.

zastanów sie nad wykorzystaniem wszystkich możliwości - nie dla zemsty, ale dla sprawiedliwosci. kazdy czyn ma swoje konsekwencje - czyny Twojego meza rowniez powinny je mieć.

Ta, jasne, niech się jeszcze 13 lat pomęczy z mężem, który jej nie kocha w imię wyższych celów (jeśli posiadanie faceta można takim nazwać???)... gadasz od rzeczy, Wuwuś. A dziećmi on ma tak samo zasrany obowiązek się zajmować i na nie płacić, jak i ona.

Tez wolałabym żeby stało się to za 15 lat. Dzieci odchowane,  mniejsze zobowiązania.  Na pewno sobie dam radę.  A dzieci. ? On uważa że jak się rozejdziemy w pokoju hahaha to dzieci tego wogole nie odczują.  Nawet zakłada przyjazdy na noc hehehe jest odrealnionym idiotą.  Po tym co i w jaki sposób mi powiedział nie wyobrażam sobie tego. A teściowa może mnie zrozumie bo sama chciała się rozwieść bo mąż szukał panienek na boku.  Tylko ze dzieci już miały po 30 lat.

Trzymaj się kochana... Nie jesteś sama,  jest nas cała masa, musimy przebrnąć przez bagno aby kiedyś stanąć na pięknej łące. Też przez to przechodziłam,  nadal tęsknię, nadal rozmyślam i śledzę jego życie. Minęło już wiele miesięcy,  ale mi  nic nie minęło, jak śpiewało SDM.. Cóż  dziewczyno,  ogarniamy się, czytajmy forum,  bo tu jest wiele mądrych,  doświadczonych głów. Pozdrawiam i trzymam kciuki za Ciebie i Twoje skarby

Poczekaj może z tą rozmowa n/t podziału majątku, zanim nie zasięgniesz porady prawnika. Przecież oprócz domu, jesteście właścicielami mieszkania. Jako żona i współwłaścicielka, znasz chyba wartość tego mieszkania. Jeżeli wartość jego połowy domu jest równa wartości mieszkania, to on nie robi ci żadnej łaski przepisując cokolwiek na dzieci, nawet go o to nie proś, żeby sobie nie myślał, że rozdaje karty.
Być może sąd w ramach podziału majątku przyzna jemu to mieszkanie, a Tobie cały dom, bez łaski. Zabezpiecz dokumenty kupna tego mieszkania, zorientuj się jaka jest wartość domu, przeanalizuj swój wkład własny (darowizna rodziców), jego wkład własny (darowizna jego rodziców na wykończenie mieszkania) i udaj się do specjalisty od podziału majątku, żebyś na 100% wiedziała na czym stoisz, co należy Ci się jak przysłowiowa psu micha, a  o co ewentualnie możesz się targować, czy prosić o łaskę dla dzieci.
Wstrzymaj się z tą rozmową. Dopiero później podejmij decyzję, czy zgodzisz się na rozwód, czy będziesz utrudniać (myślę, że to bez sensu), czy będziesz walczyć o orzeczenie jego winy.
Gdybyś miała jakiś dowód jego zdrady, mogłabyś postawić warunek, że np. on przepisze cokolwiek na dzieci, uzyskasz jakieś inne korzyści w zamian za to odstąpisz od udowadniania mu winy za porzucenie rodziny.
Myślę, że tymczasem skoncentruj się na rozmowach n/t opieki nad dziećmi, poinformowaniu ich o tym, że tatuś ma zamiar się ewakuować i uświadomieniu mu jakiego wkładu w opiekę i wychowanie dzieci będziesz od niego oczekiwać. Jemu zapewne wydaje się, że zrzuci z siebie balast i odpowiedzialność i będzie beztrosko żył jak wolny ptak u boku nowej pani i raz na jakiś czas zajmie się dziećmi w Twoim domu. Zasugeruj mu, żeby w swoim nowym lokum szykował już pokój dla dzieci (przecież biorąc dzieci na weekend, będzie musiał zapewnić im także nocleg), bo po rozwodzie nie będzie miał wstępu do Twojego domu.
Sprowadź go trochę z obłoków na ziemię.

Słuchaj, jeżeli macie małżeńską wspólność majątkową to wszystko co macie jest wasze wspólne przy czym wspólność małżeńska nie jest wspólnością w częściach ułamkowych. Nie ma czegoś takiego jak jego część domu i Twoja część domu. Stąd potem te boje o podział majątku.

Dziękuję ale ja nie do końca o tym pisałam.
Bzdurą jest siedzieć i czekać, aż "temu drugiemu", który zrobił nam "tyle złego" podwinie się noga.
Nie wiemy też czy będzie mega szczęśliwy, czy będzie płakał. I nie o to chodzi.
Chodzi o tą niepotrzebną narrację, którą sobie sami dodajemy. Interpretujemy. Dopowiadamy sobie. Wiemy, że on ma lepiej... albo, że kiedyś będzie miał gorzej... po co nam takie myśli, interpretacje? Tego nie wie nikt i w ogóle ta wiedza tak naprawdę nie jest nam potrzebna.
Czym innym jest zrozumienie, na czym polega ta "droga do szczęścia"... i jak się szczęścia nie osiągnie... ale też - raczej tak dla siebie, niż po to, by oceniać innych
a czym innym czekanie, aż jemu się nie uda, czekanie na tą słynną karmę i budowanie na tym oczekiwaniu swojej wartości, swojego lepszego samopoczucia.
Lepiej zająć się sobą. Odpuścić całą resztę.
To na początku nie jest łatwe. Ale z czasem już się da.