DDA zdrowieje - Netkobiety.pl

Uwielbiam walczyć, rozwijać się, etc

Często jednak mam wrażenie, że nikt mnie nie będzie chciał.
Zawsze na początku wszyscy moi chłopacy byli mną zachwyceni, a kiedy poznali mnie bliżej uciekali.
Nie chce czuć się odrzucona...

Bądź Sobą a znajdzie sie taki co pokocha Ciebie taką jaka jesteś

Tak, ale rzadko tam ktoś wchodzi. Tutaj forum działa prężniej, dlatego tutaj zapytałam.

Nie chodzi o to, żeby ktoś cie chciał, ale o to żebyś to ty  pokochała i zaakceptowała siebie. Zdrowienie polega na odwróceniu myślenia. Teraz masz takie nastawienie - muszę sie zmienić bo wtedy być może ktoś mnie zechce. Stawiasz siebie w grupie osób wybieranych przez kogoś , nie posiadających wpływu, oczekujących. Gdy będziesz zdrowa pomyślisz następująco - a może to ja zechce kogoś i zbuduje z nim związek? Widzisz różnicę?

Poczucie bezpieczeństwa jest świadomością siły i swojej własnej ogromnej wartości. Tu nie chodzi o to żeby unikać problemów i zmian, ale żeby stawiać im czoła. Jeżeli czujesz , że przetrwasz ( a przetrwasz, bo przetrwałaś piekło dzieciństwa w rodzinie z problemem alkoholowym), to zmniejsza się równocześnie poziom lęku i możesz więcej. dotyczy to oczywiście również strachu przed odrzuceniem. Ludzie silni, stabilni i znający swoją wartość nie boja się go aż tak bardzo i umieją z nim żyć.

Jestes w terapii stosunkowo krótko (ja w swojej jestem już prawie dwa lata...) . To jest najlepsze miejsce do pracy nad sobą. Życzę powodzenia

.
Dlatego lepszym określeniem byłoby ODKRYWANIE własnej wartości. Bezsprzecznie ona istnieje, tylko w wyniku działania rożnych czynników (np takie a nie inne dzieciństwo) jest niewidoczna albo zamazana. Masz rację - nie trzeba jej budować, należy ją jedynie zauważyć. ale do tego  też potrzebny jest spory wkład pracy

Zdrowi rodzice kochają dziecko dokładnie tak jak to opisujesz.

Poględzę.
Ogólnie sceptycznie podchodzę do psychologów, czy terapeutów, którzy twierdzą, że DDA to coś, co wymaga własnej kategorii. Sprawa wygląda tak, że DDA to wymysł, który w zasadzie na celu miał chyba tylko sprawić, że ludzie zaczną w sobie odkrywać odpowiednie cechy i często niepoprawnie się leczyć. DDA oficjalnie za granicą nie istnieje. Jest tylko jako taki skrót myślowy, który nie odnosi się do określonych cech tak jak u nas. U nas przyjmuje się, że DDA to zlepek określonych, bardzo ogólnych cech, które coś tam definiują, ale tak naprawdę da się je przypisać każdemu człowiekowi na Ziemi. Zamiast DDA można określić ten rodzaj problemów, jako "problemy dzieci z rodzin dysfunkcyjnych". Chodzi głównie o to, że wielu psychologów ma wytyczone ramy działania, ścieżki postępowania dla DDA, traktując to wszystko, jako pewnik, czyli uważają, że większość osób ma w sobie WSZYSTKIE cechy określane, jako główne. Tu jest problem. Każda rodzina jest inna, każdy alkoholik ma swoje wzorce zachowania, my sami mamy w sobie masę cech indywidualnych i predyspozycji, które potem rozwijają się na zasadzie przypadku, że nie jesteśmy w stanie jednoznacznie określić, że ktoś z rodziny alkoholików będzie miał identyczne problemy, jak inna osoba z innej rodziny o podobnym charakterze. Wystarczy, że rodzice będą surowi, niesprawiedliwi i chamscy, by dziecko nabyło negatywnych cech, które obecnie przypisuje się DDA.

Dlatego właśnie terapia musi opierać się nie na tym, jakie są wyznaczniki ogólne w DDA, tylko na tym, jakie cechy NAPRAWDĘ w sobie posiadamy. To z nimi trzeba walczyć i tylko taka terapia da skutek wieloletni. Często jest tak, że błędne "leczenie" sprawia, że przez kilka lat jest ok, ale potem wracają te mroczne myśli, rzeczy, które nawet sami w sobie widzimy, ale nie umiemy z nimi walczyć. Właśnie dlatego, że terapia mogła być zbyt ogólna.
Piszesz, że skupiasz się na terapii na sobie. To dobrze. Tak właśnie ma być. Pytanie, czy skupiasz się na odpowiednich cechach. To pytanie musisz już sobie sama zadać, bo nie znam Twojej historii.

"Wyleczyć" się nie można nigdy. Można się rozwinąć na tyle, by móc się lepiej kontrolować, w skrajnych przypadkach nawet dasz radę normalnie żyć, ale cząstka Ciebie pozostanie "skrzywiona" i może się czasem odezwać. Nie piszę tego, żeby Cię zniechęcić, po prostu nie możesz być dla siebie zbyt surowa.
Dawno temu chodziłem do psychologa. Młoda osoba, która była w zasadzie świeżo po magisterce. Z perspektywy czasu muszę przyznać, że to chyba była jej potężna zaleta, bo wtedy jeszcze nie była "zepsuta" tak, jak część tych starszych psychologów. Jej sposób terapii polegał na tym, by trafić do mojej podświadomości i ją przeprogramować. Poniekąd. Cierpliwie mnie znosiła i po jakimś czasie poczułem się bardziej normalnie.
Można powiedzieć, że po "przygodzie" z moją byłą dziewczyną większość tych cech, które mnie przytłaczały, powróciła, ale staram się z nimi walczyć.

EMDR, jak i wiele innych metod tego typu jest stosowany w przypadku traum, fobii, czy nerwic. Nie jest wykluczone, że osoba mająca trudne dzieciństwo miała takie objawy, ale jej problemy ogólnie mówiąc, będą inne, niż w fobii, czy nerwicy. EMDR zastępuje pewne wspomnienia, kiedy w zasadzie u osoby z "DDA" nie ma czego zastępować. Ona po prostu ma złe wzorce i złe dzieciństwo, jako całość. Brakuje właśnie wspomnianego bezpieczeństwa, pojawia się patologiczna chęć zatrzymania przy sobie nawet bardzo toksycznego partnera... Tutaj trzeba szukać innych rozwiązań.

Wielu terapeutów na siłę szuka odpowiednich cech u pacjentów. Dlatego napisałem powyższy tekst. Poważni psycholodzy wiedzą, że nie można się ograniczać, trzeba umiejętnie na wiele sposobów określić, jakie dokładnie są problemy. Rozumiem, że u niektórych tak to właśnie działa, wtedy jest super, jednak w wielu przypadkach lekarz ma pewien wzorzec myślenia i on narzuca mu wnioski. Jeżeli zastosujemy coś takiego:

--> Opis zachowania i cech -> dopasowanie wzorca -> dalszy opis i szukanie problemów ogólnopsychologicznych -> diagnoza i ewentualne przepracowanie niepożądanych cech

To wszystko jest ok. Natomiast w przypadku czegoś takiego:

--> Opis zachowania i cech -> dopasowanie wzorca -> poszukiwanie cech pasujących do wzorca -> diagnoza i przepracowanie tych cech

Łatwo przeoczyć coś ważnego. Spotkałem się z ludźmi, którzy właśnie tak postępowali. Problem jest w tym właśnie, że DDA oficjalnie nie istnieje.
Możliwe, że dużo osób tutaj trafiło na dobrych terapeutów, ale większość tych, które poznałem, nie miała tego szczęścia i wychodzili w zasadzie "wyleczeni częściowo".

Ogólnie, jeżeli faktycznie zostanie stwierdzone, że masz jakieś "traumy", czy coś, co może się luźno pod to załapać, to nie zaszkodziłaby terapia EMDR lub jakaś inna terapia "podmieniająca wspomnienia".

ENDR skupia sie własnie na traumach i na konkretnych wspomnieniach bądź grupach wspomnień, które za te traumy odpowiadają.Analiza szeroko pojętego syndromu DDA nie ma tu znaczenia. Przykład z życia wzięty - dajmy na to , że jestem osobą nad odpowiedzialną i mającą potrzebę kontrolowania wszystkiego wokół siebie. Dzięki technikom EMDR otrzymuje dostęp do wspomnień z dzieciństwa, które sa odpowiedzialne za taki stan. Zdobywam wiedzę, że stoi za tym konkretna sytuacja np chowanie butelek, albo tłumaczenie otoczeniu, że tata jest chory a nie pijany...no ogólnie branie odpowiedzialności za nałóg rodzica. Wracam do tego momentu mimo, że jest to trudne i pracuje nad tym . Znajduje siłę, żeby przejść to jeszcze raz oraz mozliwość pomocy samej sobie... Sobie tamtej, małej i bezsilnej. To nie jest podmienianie wspomnień, to jest trening dla mózgu , pokazanie innych możliwości myślenia o sobie, odnajdywanie w sobie siły. Wspomnienia zostają, ale nie sa w stanie mną kierować i rządzić.
Ja jestem w terapii bazującej na EMDR, ale nie ograniczającej sie jedynie do tej metody. Mój proces jest bardzo mocno zorientowany na świadomy oddech , oraz na ciało i jego reakcje , konkretnie na wszystkie  napięcia związane ze stresem , strachem, poczuciem winy. nie jestem zwolenniczka walczenia z DDA, nauczyłam się akceptacji dla swojej historii. Mam również duży szacunek do siebie i do mojej wewnętrznej siły, która pozwoliła mi przetrwać piekło.

Fajnie jest trafić na terapeutę z holistycznym podejściem, ale warto przede wszystkim takiego nastawienia nauczyć  się samemu. Ludzie bardzo często mają błędne pojęcie na temat terapii i oczekują od niej niemożliwych rzeczy (sama kiedyś to przerabiałam). wielu wydaje się, że terapeuta będzie doradzał, dawał wskazówki i podsuwał gotowe rozwiązania, a tymczasem on nie ma takich tajemnych mocy. Gdy ta bolesna prawda wychodzi na jaw często następuje rozczarowanie i rezygnacja z dalszej pracy. Dlatego gdy słyszę teksty w stylu - próbowałem , ale zraziłem się - to widzę osobę u której determinacja przegrywa z oczekiwaniami i nadziejami. Terapia to jest praca chorego a nie terapeuty. To  jest proces długi i bolesny , a nie kaprys na poprawę humoru. Nawet najlepszy terapeuta nie zrobi nic, jeśli klient nie jest nastawiony na pracę tylko na gotowe recepty i rozwiązania.

Autorko! życzę ci wytrwałości w twoim procesie. Wierzę w twoją siłę i determinację. Pisz jak ci idzie.