Kompetencje przyszłości i koniec ery etatów - co nas czeka? - Netkobiety.pl

Bbasia, zgadzam się z tym, że socjologowie przesadzają i też sobie nie wyobrażam, by już za 10-20 lat większość osób miała pracować zdalnie. Przychyliłabym się jedynie do tego, że z roku na rok rośnie liczba osób pracujących zdalnie, bo akurat to wydaje mi się w miarę oczywiste. Sama widzę, że korporacje z którymi się stykam zatrudniają coraz więcej kontraktorów pracujących zdalnie albo przychodzących sobie do firmy co jakiś czas.

Jeśli chodzi o spotkanie z drugim człowiekiem, to rzeczywiście sporo osób woli iść do pracy, pogadać ze znajomymi, pożartować i wtedy praca zdalna może nie być dla nich. Ja jednak zauważam plusy. Pracując normalnie na etacie rzadko komu chce się po pracy wychodzić i spotykać ze znajomymi. A często też ci znajomi pracują w innych godzinach, więc ciężko się umówić i zmotywować. Tym bardziej, że jest tak powszechny kontakt wirtualny. Natomiast pracując w domu ma się ogromną motywację, by w końcu z tego domu wyjść i w końcu spotkać ludzi, więc kontakty ze znajomymi kwitną.

Stresy są właściwie w każdej pracy, w tej zdalnej także. Trudno o namacalny mobbing, gdy się siedzi w zaciszu własnego domu, ale stres może budzić np. duży stopień niejasności, którego nie ma w pracy stacjonarnej, bo zawsze o wszystko można kogoś podpytać, ktoś może nam pokazać jak się coś robi, może pomóc itp. No a będąc przy komputerze jesteśmy w dużej mierze zdani na siebie. Nawet jeśli otworzymy sobie telekonferencję, to trudniej jest się dogadać i coś zademonstrować, gdy nasz kontakt jest czysto wirtualny.

Właściwie można byłoby dużo pisać o plusach i minusach obu stylów pracy, bo każdy z nich będzie miał swoich zwolenników i przeciwników. Dla mnie obecnie najlepszą formą pracy jest bycie kontraktorem, bo nie znoszę uwiązania na etacie, tego braku wolności itp. No ale jest sporo osób, które właśnie doceniają, że mają taki unormowany tryb życia i daje im to spokój.

Zgodzę się też z tymi wszystkimi cechami, które wymienia się jako kompetencje przyszłości, ale dodałabym, że nawet w chwili obecnej one są pożądane przez pracodawców, także nie będzie tutaj jakiejś rewolucji. Tak samo i dziś rzadko kto wykonuje jeden zawód przez całe życie.

Też o tym pomyślałam. Osobiście uważam, że dobrze jest mieć kilka fachów w ręku. Tzn. niekoniecznie, by wykonywać różne prace, tylko by być na tyle elastycznym, że gdyby dany zawód jakimś cudem czekała zagłada, to i tak umielibyśmy sobie poradzić.

W przypadku lekarza czy prawnika rzeczywiście jest małe prawdopodobieństwo, że będą potrzebować innej pracy. Chociaż mówię tu o dobrym lekarzu i prawniku, bo przeciętniaków czeka różny los. No ale w każdym razie cenię w ludziach elastyczność. Niby mam pewny zawód, bo nie wiem co musiałoby się stać, by IT nie potrzebowało ludzi, ale lubię mieć jeszcze coś innego w odwodzie. Istnieje też coś takiego jak wypalenie zawodowe. Jestem bardzo ciekawa jak będzie wyglądała moja praca za 20 lat i co będę robić. Na pewno to już będzie bardziej emerytura, a praca tylko tak hobbystycznie.

No daj spokój, znudzi mi się pracowanie w takim materialnym wymiarze. Wolę mieć potem jakieś schronisko dla zwierząt albo fundację i temu się poświęcać.

Ogólnie bardzo się cieszę, że żyję w takich czasach, gdzie mogę pracować zdalnie i nie muszę siedzieć w jakimś open space. Jestem ciekawa jak za kilka lat zmienią się wymagania pracodawców, bo teraz np. angielski stał się obowiązkową podstawą, a przecież w niektórych szkołach zaczynają teraz od małego uczyć programowania, więc jak ten trend się rozpowszechni, to żeby czasem programowanie nie stało się kiedyś drugim angielskim. Chociaż język to zawsze język.

Jestem bardzo za, praca na etacie mnie szybko wykańcza Bardzo chwalę i cenię sobie pracę z domu, to szalenie wygodne. Po pierwsze - nie tracę czasu na dojazdy, sama organizuję sobie dzień pracy (mam konkretne zadania do zrobienia, ale nikt nie stoi nade mną z batem i nie kontroluje, co i kiedy robię), w międzyczasie mogę sobie ugotować obiad i wstawić pranie, dzięki czemu mam też więcej czasu dla siebie kiedy pracę już skończę. Po drugie - NIE-NA-WI-DZĘ "ołpenspejsów". Uważam, że przymuszanie człowieka do pracy w takich warunkach to ciężka odmiana sadyzmu Nie jestem w stanie się skupić w otoczeniu ludzi gadających, śmiejących się, słuchających muzyki (nie wszystkie słuchawki są dobrze wytłumione...), jedzących, łażących, odbierających telefony.
Ale wiem, że to nie dla każdego - wielu moich znajomych twierdzi, że za nic nie może się zmobilizować do pracy bez tego "bata" nad sobą i że potrzebują regularnego, codziennego kontaktu z innymi ludźmi.

Według mnie pracowanie przez 8 godzin dziennie i tak jest zamachem na życie prywatne i zdrowie psychiczne człowieka, a co dopiero z dojazdami, które potrafią pochłonąć 2-4 dodatkowe godziny. Nawet teraz, pracując z domu zauważam, że ciągle brakuje mi czasu w ciągu dnia na wszystko, co chciałabym zrobić.

No właśnie otwartość.. A co z ludźmi zamkniętymi w sobie, nieśmiałymi? Nie będą mieli szans na zatrudnienie? Już teraz jest ciężko takim ludziom dostać pracę, bo na rozmowie kwalifikacyjnej liczy się gadka, a nie umiejętności i jakieś tam doświadczenie. Trochę to smutne.

Jest takie coś jak e-learning. Logujesz się na stronce codziennie, czytasz materiały, robisz zadania i wysyłasz. Tak jak napisałaś nauczyciele zdalnie stawiają pały, choć ciężko pałę dostać jak wszystko można z neta napisać. Z resztą wypowiedzi się zgadzam.

Jeśli chodzi o nieśmiałe osoby, to one pewnie wolałyby pracować zdalnie, bo to nie wymaga jakiegoś większego kontaktu z drugim człowiekiem. Fakt, czasem trzeba zadzwonić czy wziąć udział w telekonferencji, ale to chyba mniejsze zło. Głównie porozumiewa się poprzez maile (przynajmniej ja tak robię).

Rzeczywiście, na znacznej części rozmów kwalifikacyjnych trzeba umieć się sprzedać. Zwłaszcza gdy aplikujemy na jakąś posadę sprzedawcy, handlowca, kogoś związanego z reklamą itp. Chociaż nie tylko. Mój facet chodził na wiele rozmów kwalifikacyjnych, gdy pracował głównie jako programista/ architekt systemów informatycznych. I niby powinny się liczyć tylko umiejętności (które swoją drogą też sprawdzano), a jednak pracodawcy zwracali uwagę na jego "gadkę" i argumentowali to tym, że oni szukają gracza zespołowego, więc musi być towarzyski, mieć bardzo dobrze rozwinięte umiejętności komunikowania swoich myśli itp.

Plus jest taki, że nieśmiałość można przełamać. Jeśli musisz znaleźć pracę, żeby mieć na życie, to nieśmiałość nagle staje się małym problemem, po prostu idziesz i robisz, co musisz. Jeśli kogoś nieśmiałość powstrzymuje w znalezieniu pracy, to widocznie nie jest dość zmotywowany i przyparty do muru. A że nieśmiała osoba gorzej się sprzeda? Trudno, trzeba próbować do skutku. Rozmowy kwalifikacyjne są tak naprawdę bardzo schematyczne, więc nawet jeśli kilka pójdzie nam źle, to załapiemy w końcu, co trzeba powiedzieć, by było ok.

cslady Jako osoba cicha i  nieśmiała mogę powiedzieć, że mi jest 4 razy trudniej znaleźć pracę i mogę być zmotywowana, a nawet zdesperowana nie wiadomo jak i na rozmowie mi nie idzie. Dlaczego mam przełamywać swoją nieśmiałość? Udawać kogoś kim nie jestem? Takie czasy, że wszyscy muszą wchodzić w rolę "przebojowej" osoby... Powinni wybrać najlepsze (w sensie doświadczenia i wykształcenia) cv i sprawdzać w praktyce. Patrząc czy ktoś jest wygadany czy nie mogą pominąć dużo wartościowych fachowców. Sorki, ale jak ktoś mówi, że trzeba umieć się sprzedać to kojarzy mi się to tylko z nierządem.
Drugą sprawą jest, że cv bez zdjęcia, nawet jak aplikujesz do pracy manualnej nie z ludźmi, jest odrzucane, bo nie ma zdjęcia i dużo pracodawców przede wszystkim mężczyzn wybiera po wyglądzie. To nie jest jakaś ściema, bo raz dostałam pracę na "ładną buźkę". Mam nadzieję, że coś się zmieni z czasem na lepsze co chodzi o pracę.

cslady Akurat w szkole się nie udzielałam żadne dyskusje, bo wiadomo tych "przebojowych" osoba nieśmiała nawet nie przekrzyczy tak się wyrywają w dodatku gadając głupoty, ale zawsze miałam dobre oceny, bo mnie pytali nauczyciele i odpowiadałam dobrze, także nie doświadczyłam tego o czym mówisz. Zależy też od szkoły.
Z tymi zdjęciami w cv lub ich brakiem to mają wymagania i teraz weź traf. Ogólnie jestem tego zdania, że co chodzi o pracę to kombinatorom jest najłatwiej. Miałam taką sytuację ostatnio w pracy, że musiałam zostać po godzinach, bo dużo zamówień. Już około 12 godziny pracy wysiadałam chyba normalne każdy się męczy i na dosłownie 5 min. przerwałam pracę i posiedziałam sobie. Oczywiście brygadzistka to zobaczyła i z buzią do mnie, że jestem leniwa choć jestem pracowitą osobą i już opinia poszła na mój temat, a kombinatorzy opuścili stanowiska pracy i poszli do łazienki się schowali i siedzieli tam z pół godziny. Tylko się zapytała ich gdzie byli, a oni zgodnie z prawdą powiedzieli, że w łazience i nic im nie powiedziała. Taka sprawiedliwość, że 25 min za nich robiłam i jeszcze dostałam opieprz.