po przemocy domowej - nowy związek, nowe życie - Netkobiety.pl

Nie. W poprzednim związku ja obrywałam - psychicznie i fizycznie. Kiedy była faza napięcia, ja starałam się robić wszystko żeby nie doszło do awantury. Schodziłam mu z drogi i starałam się nie dać mu powodu do awantury.

To skrajnie głupie, ale cały czas wydaje mi się że za chwilę coś się stanie. I im bardziej nic się nie dzieje, tym bardziej się boję że coś się stanie.

Jakbym nie umiała sobie poradzić z tym, że ktoś jest dla mnie dobry po prostu.

Nie wiem czemu tak robię teraz, szukam na to odpowiedzi.

Wcześniej było tak, że jak było to narastanie napięcia, wariowałam ze strachu, bo nie wiedziałam, co ex tym razem zrobi, a wyobraźnię miał dużą i umiejętności znęcania się też. Umiał wywołać awanturę z drobiazgów.

Ale potem paradoksalnie - mimo bólu i wewnętrznej pustki - czułam ulgę, że na jakiś czas znowu jest spokój. Najgorszy był ten strach tuż przed, wiem że coś się stanie, nie wiem kiedy. I nie wiem dokładnie co.

Tak, dokładnie tak.

Teraz tak robię rzadziej, wcześniej to było raz na tydzień dosłownie. Teraz raz na dwa tygodnie, raz na miesiąc.

A czujesz się bezpieczna , ufasz w 100% , nie boisz się jutra??
Kiedy prowokujesz takie sytuacje to czy dochodzi do tego, ze mówisz, że chcesz odejść , bo to nie ma sensu itp???

terapia , terapia i jeszcze raz terapia ....
u mnie takie zachowania i spustoszenia zrobili moi rodzice....długa droga przed Tobą i ciężka niestety.

co robić?? rozmawiać, rozmawiać i jeszcze raz rozmawiać...
Ja małymi krokami uczę się żyć inaczej.Spokojniej.I jak czuje, że nadchodzi "atak" to staram się po cichu mówić do siebie że to tylko "atak" i organizować sobie czas.Idę zrobić jakąś sałatkę, czytam książkę, wychodzę z psem.Robię wszystko żeby wygłuszyć ten lęk.Udaje mi się choć nie zawsze, czasem upadam ale już nie rzucam się do pakowania i uciekania.Czasem cichutko popłaczę ale to już mi się też coraz rzadziej zdarza.

Wiesz nie od razu Rzym zbudowano...nie wiem na jaką terapię chodzisz, ale jeśli jest to dobra terapia to na pewno wiele razy mówili wam, że droga jest długa i wcale nie musi zakończyć się 100% sukcesem.
Musisz nauczyć się zduszać to w zarodku.Przede wszystkim uwierzyć w siebie. To podstawa.

Przede wszystkim zacznij dbać o siebie, umaluj się, kup nowe ubranie w którym poczujesz się piękna, puść sobie muzykę która wzbudza u Ciebie uśmiech , idź na spacer z partnerem, powiedz mu, że sie boisz, żeby pomagał to wiele znaczy. Ja miałam tysiace jazd z wyprowadzaniem się ucieczką itp.mój związek wisiał na włosku i to mi właśnie dało siłę.Kiedy już mieliśmy oboje dość on mnie a ja mojego zachowania postanowiłam dać sobie ostatnią szansę. Zadbałam o siebie.Ja przez moja przeszłość byłam wyuczona , ze mam służyć a i tak byłam za wszystko karana.Nie dbałam o siebie, nie myślałam o swoich potrzebach.Teraz mam ochotę na książkę idę i ją kupuję i wracam do domu dumna, widzę bluzkę mierzę czuje się dobrze kupuje.I wracam z podniesioną głowa a nie tak jak zwykle ze spuszczoną , zlękniona.To mi pomogło.Ja uwierzyłam w siebie , partner zaczął mnie dopingować, uratowaliśmy związek.Od prawie roku nie spakowałam się ani razu.

Musisz mu o wszystkim powiedzieć, co się dzieje w Twojej głowie.Jeśli prawdziwie Cię kocha da Ci szansę , mało tego pomoże Ci.Choć może i on być zbyt słaby , żeby dać sobie z tym radę.Jeśli powie, że nie da szansy - nie oceniaj go zbyt surowo.Z takimi połamańcami jak my ciężko się żyje, jednak nie jest to nierealne.Poradzisz sobie.Będzie mega ciężko ale pamiętaj nie ma rzeczy niemożliwych.Nie pozwól by przeszłość zniszczyła Twoją piękną przyszłość!3mam za Ciebie kciuki.Pisz jak Ci- wam idzie.

Dzięki, staram się. Terapii nie mam zamiaru przerwać, chociaż czasami jest ciężko, zwłaszcza na terapii grupowej.

Na razie on się na mnie gniewa (nic dziwnego, powiedziałam mu rzeczy których nie powinnam, strasznie głupie zresztą). Zobaczymy jak będzie dalej.

Będę pisać na bieżąco. Nie korzystałam wcześniej z forum i nie spodziewałam się takiego odzewu - bałam się, że wszyscy mnie potępią. Widzę, że jednak nie, więc dziękuję i będę pisać

Pomysł na rozmowę z terapeutą w kwestii  zwiazku jest bardzo dobry.Może Twój partner też powinien iść na kilka spotkań.Mój sam mi zaproponował, chciał pomóc z każdej strony.Nie ma za co Cię potępiać.To nasi oprawcy są do potępienia my jesteśmy tylko ofiarami...

Rozumiem Cię! Tylko ja miałam takie coś z ojcem. Nie chodziłam na żadne terapie, nie mam żadnej fachowej wiedzy na ten temat, ale rozumiem system, który opisujesz. Jak za długo było dobrze, to znaczy, że już niedługo się to skończy- i to gwałtownie. Też przychodziła "faza", kiedy tylko czekałam, aż coś się wydarzy- będzie awantura o pierdołę, a później jakiś okres spokoju.

I to samo oczywiście było w moim związku- przychodził taki moment, gdy chodziłam napięta jak struna. Coś się wydarzy, coś się wydarzy, przecież nie może być cały czas dobrze. I wtedy to ja wynajdywałam jakąś pierdołę, robiłam jednodniową histerię... Musiało minąć parę miesięcy zanim dotarło do mnie, że naprawdę może być dobrze cały czas. I jest.

Myślę więc, że kontynuując terapię i ucząc się panować nad swoimi emocjami możesz z tym wygrać. Jeszcze nie masz poczucia bezpieczeństwa, ale jesteś na dobrej drodze. Twój partner też wydaje się być właściwym człowiekiem na właściwym miejscu.

Powodzenia!

Złe myślenie - NIE BYŁAŚ GŁUPIA!!!!!!!
każdy ma prawo do błędów.
Głowa do góry.Głosy niepokorne wyciszyć i żyć pełnią życia.

Więc już wiesz, że jest takich jak my więcej i nie ma sie już co wstydzić, a jak będzie źle ...zawsze ktoś tu jest :-)

Dzięki

Chodzenie na terapię nauczyło mnie, że to, że w jednym związku dochodziło do przemocy fizycznej,a  w drugim nie, to nie znaczy, że tamten był "lepszy", a ten jest "gorszy". Oba są tak samo złe i oba powodują takie samo cierpienie.

Faktycznie przeszłam dużo - ex skopał mnie nawet jak byłam w ciąży. Ale potem przez dłuuugi czas mówiłam, że nic się nie działo, a on "nigdy nie podniósł na mnie ręki". Trzeba było mniej więcej półtora roku, żeby wyciągnąć te najgorsze wspomnienia. Teraz jeszcze wychodzą, ale coraz rzadziej.

Po tym wszystkim mam zdiagnozowany nawet zespół stresu pourazowego. Ja sama zdiagnozowałam u siebie za to, że miałam kompletnie wyprany mózg.

Dzięki dziewczyny. Będę pisać. Szczerze mówiąc jestem zdziwiona, że taką ulgę dało mi po prostu napisanie tego, jak się czuję, co się dzieje i że sobie z tym nie radzę.

Mówię o tym na terapii. Przeszłości za sobą nie zamknęłam, ciągle muszę o niej mówić na sprawach - a to przypominać sobie zdarzenia z tego okresu, a to sprawy w sądzie. Jeszcze czeka mnie batalia o podział majątku no i oczywiście w sprawie o znęcanie. Tego się boję, jak ja mam tak wszystko mówić jak mój kat będzie siedział i się na mnie patrzył?

Cóż, czasem jest tak że się nie wybiera, czy to jest ten moment na miłość, czy nie. Pewnie to było za wcześnie, ale nie chcę tego tracić. Planujemy wspólną przyszłość, dzieci. Wierzę że na terapii uda mi się to wszystko przepracować tak, żeby było wszystko w porządku. Chociaż czasami pojawiają mi się takie głupie myśli tylko, że on "marnuje na mnie swoje życie", że "chciałabym żeby był szczęśliwy a ze mną na pewno nie będzie".

No nic. Dostałam swoją szansę, mam nadzieję że uda mi się powstrzymać od wygadywania i robienia głupot. Jak nie będę mogła wytrzymać będę tu wam swoje żale wylewać

Droga kobieto po przejściach. Wiem o czym piszesz, sama przez to przeszłam. Związek z - co tu dużo ukrywać - psychopatą. 15 lat. od 18 roku życia. Dwójka dzieci. Oprócz tego nienajciekawsze dzieciństwo (jestem DDA, dziecko bohater, ojciec alkoholik, matka na wózku inwalidzkim).

Ja też w nowym związku uciekałam, chowałam się (miałam takie ulubione miejsca w domu, albo wychodziłam z domu, albo uciekałam od niego, jeśli akurat byliśmy na mieście). Nie zliczę ile razy pokłóciłam się ze swoim mężczyzną tak, że wydawało mi się, że wszystko stracone. Wiele. Rozstawaliśmy się średnio raz na miesiąc przez dwa lata.

Ja też w durnowatym odruchu rzekomej "szlachetności" pozwalałam mu odejść. Zachowywałam się strasznie, nawet celowo go raniłam, żeby mnie znienawidził i był sobie szczęśliwy z kimś innym. I ciągle nie mogłam zrozumieć, dlaczego on nic nie robi. Dlaczego mnie kocha. Dlaczego ciągle do mnie wraca. Przecież mnie nigdy nikt nie kochał, więc dlaczego on miałby to robić? Wszyscy wcześniej doceniali mnie ZA COŚ. Że w pracy byłam lepsza niż inni. Że w domu zamieniłam się w służącą (żeby tylko nie dać powodu do awantury, z tego co piszesz wynika że to też znasz). Że była podporą dla swoich rodziców. Ale zawsze musiałam najpierw coś dać, żeby dostać cokolwiek - uznanie, kilka dni bez bicia, zainteresowanie rodziców.

A on jeden nie. On po prostu był. Był i był i był.Mimo ze po całym swoim życiu nie miałam dla niego nic. Nieważne co robiłam, zawsze wracał. Mogłam na niego krzyczeć, mogłam wyrzucać jego rzeczy przez okno, mogłam nie odzywać się do niego. Zawsze był. Cały czas tak samo dobry. Odchodził, wracał. Ale był.

Kompletnie nie mogłam się w tym połapać i dużo czasu mi zajęło, żebym zrozumiała, że on mnie... po prostu KOCHA. Nie - widzi swoją służącą, maskotkę, organizatorkę. On mnie kocha. Taką, jaka jestem. I że naprawdę nieważne, co zrobiłam - kocha mnie wiedząc o tym. Jasne, wiedziałam to wcześniej, że mnie kocha. Ale nigdy od nikogo nie zaznałam miłości, skąd miałam wiedzieć, co to jest i na czym to polega.

Od tego momentu było lepiej. Co może ci pomóc teraz:

1. znajdź sobie jakiejś zajęcie na wieczory, kiedy dziecko śpi. Możesz czytać, planować podróże, pracować chałupniczo, grać na komputerze. Rób to kiedy tylko masz siłę. Ważne - jeśli gorzej się czujesz psychicznie, nie rób tego, co robiłaś w poprzednim związku (np. nie czytaj, jeśli czytałaś). Będzie gorzej. Nawet najmniejsze przejawy "tamtego" mogą wywołać lęk, jeśli jesteś w złym stanie.

2. mów. Rozmawiaj ze swoim partnerem, jeśli źle się czujesz, niech on o tym wie. U mnie działało przytulenie i zapewnienie, że nic się nie dzieje i nie będzie działo, i że wszystko jest w porządku. To było dość dziwaczne, on sobie czytał a ja do niego podchodziłam przerażona i mówiłam, że się boję. Rób tak za każdym razem, kiedy jest gorzej, może być i kilka razy dziennie. Uwierz, że dla niego to znacznie mniejsze obciążenie niż gdybyś miała wywołać kłótnię o byle g.... I nie wstydź się, facet chce ci pomóc. Nie wie tylko jak.

3. śpij. Wiem że to czasem trudne. Jak gorzej się czujesz, zapakuj się wcześniej do łóżka i leż, jeśli nie możesz zasnąć, ale nic nie rób. Nie miej wyrzutów sumienia, że powinnaś być z nim wieczorem. Dla niego naprawdę jest ważniejsze, żebyś była wypoczęta i zrelaksowana niż żebyś była napięta i sfrustrowana cały dzień.

4. ułóż sobie plan dnia. tym bardziej, że masz dziecko, jemu to też na zdrowie wyjdzie, jeśli jest małe. Jak jest szkolniakiem, też nie zaszkodzi Nie zajmuj się "czymkolwiek", rób konkretne rzeczy, żebyś nie miała poczucia, że czas przecieka ci przez palce. Jak siedzisz na necie - siedź na necie. Jak bawisz się z dzieckiem - to baw sie całą sobą.

5. Odetnij się od tego, co było. Nie rozpamiętuj, jesli nie musisz. Jak będzie sprawa w sądzie - daj sobie luz na 2-3 dni przed i mniej więcej tyle samo po. Wiem że to trauma takie zeznania, teraz kiedy już w tym nie jesteś jeszcze gorsza niz wtedy, bo teraz słyszysz co mówisz, i teraz już wiesz, ze to straszne. Sprawa się skończy, będzie lepiej, bo sk... zostanie ukarany. Tak będzie, uwierz w to.

6. nie odcinaj się od tego, co jest. Twój partner wie o tym, co sie działo, ale to nie powód, żeby go karać i kazać w tym współuczestniczyć. On ci pomoże, ale nie możesz oczekiwać że będzie to robić cały czas. Znajdź też czas dla niego. Jak czujesz się gorzej, przeproś i połóż się, żeby poczuć się lepiej. Jak czujesz się dobrze, zróbcie coś razem - wyjdzcie gdzieś, obejrzyjcie coś, napijcie się wina. Ustalcie, że temat twojego zdrowienia jest wtedy tematem tabu (on niech też o tym pamięta).

7. módl się, jeśli jesteś wierząca. Nie w intencji dziecka, partnera, kogokolwiek - swojej. ty tego teraz potrzebujesz. Nie pomożesz nikomu jesli nie pomożesz najpierw sobie. Pozwól sobie na zdrowy egoizm i zapomnij o tym niezdrowym. Jeśli nie możesz nic zrobić dla siebie, bo się obwiniasz i nie cierpisz - pomyśl o tym, że robisz to dla swojego partnera.

8. kontynuuj terapię. Pierwsze pół roku jest zwykle najgorsze, teraz powinno byc juz z górki. Na początku wyłażą te wspomnienia i uczucia i dopiero uczysz się od nich odcinać. Skończ terapię wtedy, kiedy twój terapeuta o tym zdecyduje. Ja po prostu chodziłam coraz rzadziej i rzadziej. Najpierw raz w tygodniu, potem raz na dwa, trzy tygodnie... raz na miesiąc, dwa... Łącznie trwało to dwa lata, ale ja zaczęłam chodzić po tym, jak myślałam, że zawaliłam nowy związek. Ty chodzisz już teraz. To dobrze.

To jeśli da ci szansę. Jeśli nie da ci szansy, albo ty zmarnujesz tę, którą będziesz miała - no cóż.

Jesli go nie kochasz, znajdziesz innego.
A jesli go kochasz, będziesz sama.

Mój M dał mi szansę, kiedy posunęłam się naprawdę za daleko - powiedziałam mu, że jest taki sam jak poprzedni mąż. Było to wtedy, kiedy czułam, że oczywiście nie jestem nic warta i oczywiście chciałam, żeby był szczęśliwy. Długo to trwało, zanim wybłagałam tę szansę. Ale wrócił. I od tamtej pory jest dobrze. Już 5 lat jesteśmy razem - dwa lata szarpaniny i trzy lata spokoju.

Aha. Poczucie winy. Tak, będziesz czuła się odpowiedzialna za to, co zrobiłaś juz obecnemu partnerowi. Ale nie czuj się winna. Twoje poczucie winy przy twoim niskim poczuciu niskiej wartości wywoła tylko kataklizm.

I może najważniejsze - nie wydurniaj się. On cię kocha taką jaka jesteś, nie musisz grać jak grałaś dla innych. Masz prawo odczuwać emocje, dobre i złe. Nie masz tylko prawa wylewać ich na innych, jeśli sobie tego nie życzą.

Powodzenia! Trzymam kciuki.

nie stresuj sie jak patrzec na niego i zeznawac kiedy on siedzi obok ja juz miałam pierwszy krok obecnosc prokuratora dała mi siłe i mysl o dzieciach poszłam i byłam jak skała patrzyłam jak kamien na niego az jego adwokat powiedział ze takiej zimnej suki nie widział a mi własnie oto chodziło wiec sie trzymaj