Zdradzane i zdradzające - Netkobiety.pl

Konkretnie gdzie? Sama sobie zaprzeczasz - przecież narzekasz , że nie dostałaś wsparcia!

Ależ skąd, to taka forma umartwiania się...

Tak tu się zgodzę - dramat żony lub męża i reszty rodziny.

Tu nie chodzi o to, żeby WIEDZIEĆ. Tylko o to, żeby tą wiedzę jeszcze wykorzystać.

Po co te złośliwości? No dobrze, to może Ty Pani Jeszcze Większa Mądralińska powiesz nam, co czuje kobieta zdradzana? Jakie to super uczucie? Bo rozumiem, że masz doświadczenie w tym zakresie?
Po co w takim razie pod swoim wątkiem podziękowałaś wszystkim za rady? Trzeba było napisać to, co myślisz: "Spadajcie naiwne idiotki. Nieważne, że depcze  się cudze życie i szczęście. Ważne, że że JA czuję to wspaniałe uczucie."
Komu Ty każesz zagłębiać się w temat? Tym, które zostały zdradzone? Kobieto, przeczytaj jeszcze raz, co napisałaś. Wystarczyło kochana nie zaczynać. A jak się zaczęło, to należy teraz ponieść tego konsekwencje - stanąć przed lustrem i powiedzieć: Byłam nieuczciwa. Oszukiwałam i własnego męża i jego żonę. Ale Tobie przecież chodziło o pomoc!
No, dobra to ja Ci pomogę.
Wiesz, super że przedkładasz swoje niesamowite doznania nad swoją i jego rodzinę. Tak trzymaj. Najlepiej w ogóle zapomnijcie, że macie rodziny - przecież to tylko balast, który utrudnia Wam rozwinięcie się Waszego wspaniałego związku.
Przecież jesteś uczciwa - nie będzie seksu, bo to by ich skrzywdziło. WOW - ależ jesteś odpowiedzialna. 
No i już wiesz, co powiesz kiedyś swojej córce, gdy mąż ją zdradzi - przeczytasz jej swojego posta. To będzie taka dobra matczyna rada, nie?

Niekochana 72, podpisuję się w 100% pod Twoimi słowami!!!!
Dodam po słowach Leny "zdrada jest ogólnie fe, ale to to łatwo oceniać, jak się nie przeżyło na własnej skórze..." - życzę Ci, żebyś "przeżyła na własnej skórze"- ale "po drugiej stronie barykady" jako ZDRADZONA , wtedy uczucie na pewno "uderzy Cię wielkim impetem w łeb Gwarantuję, że nie zobaczysz czarno- biało, ale wszystkie kolory tęczy
P.S. "Nikt nie zdradza z przyjemności czy dla zabawy (...)" ależ oczywiście :zdradza tylko z poczucia dobrze spełnionego obowiązku wobec ojczyzny i szeroko rozumianego dobra publicznego....Dawno nie czytałam tak bezsensownego rozumowania, jak Twoje Lena
Mówisz, że nikt nie pomaga osobom , które zdradzają? No cóż, to powinno Ci dać do myślenia....
Próbuję cię zrozumieć, ale wybacz- tylko wysłuchać mogę, ale może natura nie obdarzyła mnie taką empatią, żebym płakała nad sytuacją kogoś, kto zdradza i kłamie.
Jeśli TYLKO szukasz "ciepłych słów" na tym forum, a dostałaś je od "tylko" 2 dziewczyn to masz od trzeciej- wiem, wiem, miłość jest niespodziewana, spada jak mżawka i powoduje motylki w brzuchu i zawirowanie w głowie. Poddaj się jej, przecież to przecudne uczucie, nie marnuj swojej szansy na szczęście,zatrać się, nic innego nie jest ważne Olej resztę świata, nic nie jest warte tego , żebyś miała być nieszczęśliwa i odmawiała sobie "miłości" do której tęsknisz. Jakkolwiek ją rozumiesz...
Jak rozumiesz?   ja się nad tym zastanawiam............

Nie sądzisz Lena,że nazywając "Panie Mądralińskie" osoby, które być być może w nieudolny, albo bardzo szczery sposób próbują Ci powiedzieć lub podzielić się swoimi doświadczeniami obrażasz życzliwe Ci osoby? Wyobrażam sobie, jak ja zakładając wątek piszę : "Zdaję sobie sprawę, że jesteście idiotkami, ale mimo wszystko czy nikt nie ma ochoty zagłębić się w mój problem i oczekuję ciepłych słów...."
Dziękuję i pozdrawiam wszystkich

Nikogo nie uważam za idiotę. Te ,, Panie Mądralińskie" było po to, aby dać do zrozumienia, że to forum jest po to aby pomagać rozwiązywać problemy, wspierać duchowo, owszem wyrażać swoje opinie, ale w sposób przemyślany i delikatny. Pamiętasz tę przypowieść o nierządnicy i kamieniach? Czy znalazłaby się tu chociaż jedna, która rzuciłaby tym kamieniem? Może znalazłaby się taka, ale to by świadczyło tylko o jej pysze. Każdy w życiu błądzi i popełnia błędy i ważne gdy chce je naprawić.

Witaj Lena!
Przeczytalam Twoje wszystkie (!) posty zanim zdecydowała się do Ciebie napisać kilka słow.
Ale na początku mam pytanie: dlaczego pojawiłaś się na forum?
Piszesz, że potrzebujesz pomocy, zrozumienia itp. ale jeśli ktoś ma poglądy odmienne od Twoich i je Tobie przedstawia to jesteś niezadowolona. Powiedz, czy oczekujesz niejako przyklaśnięcia? Rozgrzeszenia? Bo jeśli tak to może być z tym trudno.
Wytłumacz mi Lena co mamy zrozumieć bo Twój sposób rozumowania jakoś do mnie nie trafia. Ja mimo szczerych chęci nie widzę aby Twoje postępowanie było racjonalne i przynoszące korzyści komukolwiek. Na dłuższą metę czeka Cię katastrofa, ale to Twoje życie. Niestety konsekwencje poniesie wiele osób, nie tylko Ty i Twój znajomy.
Piszesz, że niektóre zachowania Twojego męża Cię drażnią. Powiedz, jak chcesz rozwiązać ten problem? Poza domem - spędzając miłe chwile z innym mężczyzną? Nie da się - uwierz mi. Gdybyś zapytała co konkretnie zrobić z tym fantrm na pewno dostałabyś wiele cennych wskazówek.
Piszesz, że nie zdradzasz przecież męża. Zdradzasz go. Zdradzasz mentalnie! Powiedz z ręką na sercu ile razy marzyłaś o seksie z tym "przyjacielem", ile czasu poświęcasz, aby o nim myśleć, ile razy porównujesz męza do niego? Od tego już tylko krok do spełnienia... I CO DALEJ ???
Do tego już teraz wyrażasz się niepochlebnie o żonie "przyjaciela". Czy Ty ją znasz?  Czy z nią choćby  rozmawiałaś? Czy opierasz się tylko na tym co on Ci powiedział na jej temat? Wybacz Lena, ale "żona jędza" to typowy slogan w ustach kochanki (na razie jeszcze mentalnej). Nie odbieraj tego jako krytyki tylko uwierz, że patrząc z boku widać to na pierwszy rzut oka.
Piszesz, że chciałabyś zrozumienia bo przecież emocje to emocje - sa poza kontrolą. Hmmmm... No niestety nie. Emocje powstają w pewien określony sposób tzn. musi zajść pewien proces (psychologia poznawcza). Otóż NAJPERW JEST MYŚL, a emocje są odzwierciedleniem tego co mamy w głowie. A skoro jesteśmy homo sapiens to po pierwsze mamy zdolność, a po drugie OBOWIĄZEK panować nad myślami. Tym sposobem panujemy nad emocjami.
Ty widać w jakimś momencie dopuściłaś w swojej głowie do powastania pewnej myśli... a potem powstały emocje... a teraz nakręcasz się nadal.
Naprawdę Lena, patrząc na Twoje wpisy, wyglądasz na inteligentną babkę. Przemyśl to co napisałam i zrób coś konstruktywnego z sytuacją, w jaką się pakujesz.
Pozdrawiam.

Lena, to jest odpowiedź CZŁOWIEKA do CZŁOWIEKA. I Ty sugerujesz nam, że nie rozumiemy, co napisałaś?
Sorki, ale dla mnie nie ma znaczenie płeć osoby, która zdradza.
Kochana człowiek dojrzały emocjonalnie (a Twój wiek raczej już tego wymaga) nie ładuję się w sytuacje, z którymi potem sobie nie radzi. Czy Ty masz 15 lat? Bo tekst "nie da się sterować emocjami" to 15-latka mogłaby napisać. I oczywiście, że da się tak po prostu coś zniszczyć lub ocalić. I Ty najwyraźniej nie zdajesz sobie sprawy, jak szybko.
Wcale mnie nie dziwi, że "tylko te kobiety które próbowały mnie zrozumieć trafiły do mnie i im bardzo dziękuję" - właśnie to pisałyśmy - Ty nie oczekiwałaś rady tylko pogłaskania po główce.
Nikogo nie zdradziłaś? No to wklejam Ci Twój cytat, żebyś sobie przypomniała, co napisałaś:"poznałam człowieka z którym wspaniale mi się rozmawia, śmiejemy się ile wlezie, kiedy trzeba rozmawiamy poważnie, jestem przy nim spokojna, odprężona, jestem po prostu sobą. Do tej pory tylko przytuliliśmy się. Nie chcemy żeby zaszło to dalej, ale nie potrafimy zrezygnować z tych kontaktów.  (...)Zastanawiam się czy można kochać dwóch mężczyzn naraz?" Bo chyba nie sądzisz, ze zdrada sprowadza się do seksu?
I jeszcze jeden cytat, tak na deser:"Myślę, że te wszystkie mądre rady co jest słuszne , a co nie, piszą kobiety, które jeszcze nie spotkały na swojej drodze takiej sytuacji, jak im się to trafi to zmiękną i będą bardziej przychylne. Te kobiety, które to przeżyły mają wiele delikatności w swoich wypowiedziach i piszą naprawdę piękne porady" Otóż  chciałam Ci uświadomić, że jedyne, co Tobie zmiękło to tzw kręgosłup moralny. Zastanów się, czy tak samo tłumaczyłabyś swojego męża, gdyby to On miał taka przygodę? Czasem najprościej jest postawić się na czyimś miejscu.
A jak nie masz ochoty posłuchać zdania innych, to napisz to w temacie posta, wtedy nie będziemy zaglądać.

A ja mam do Was pytanie. Czy ktoras z dziewczyn, ktore sie wypowiedzialy, zdradzily, nie wazne czy to moralnie, emocjonalnie czy fizycznie????

Było blisko do zdrady emocjonalnej, ale zdecydowałam, że nie. Typowe - ja nieszczęśliwa, on nieszczęśliwy - doskonale się więc rozumieliśmy, nie? Zerwałam wszelkie kontakty, bo poczułam, że może być kiepsko. Uważam, że w "problematycznych"  (wszelkiego rodzaju) sytuacjach zawsze warto postawić się na miejscu naszego partnera. I zadać sobie szczerze pytanie - czy chciałabym, żeby on/ona zrobił mi coś takiego? Ja odpowiedziałam: Nie.

Dario, myślę, że żadna kobieta nie marzy o ty, żeby być tą drugą. Wiele z nas funkcjonuje w chorych układach (jako małżonki lub kochanki) z potrzeby bycia kochaną. Dlatego godzimy się na oszukiwanie, "przekłamujemy" fakty. Brakuje w tym wszystkim szacunku i prawdziwej miłości. Dla samej siebie.
Ale w sytuacji kochanki/kochanka trzeba zawsze pamiętać o tych, których krzywdzimy. Bo oni nie mają (w odróżnieniu od winnych tej sytuacji) praktycznie żadnego wpływu na sytuację. A są jej ofiarami.
Dlatego zawsze wkurzają mnie butne komentarze osób będących kochankami, w których zupełnie nie widać refleksji nad postępowaniem.  Niestety, takiej arogancji nie potrafię zaakceptować.

To jest bardzo infantylne jesli kogos kto staje w obronie praw moralnych uwaza sie za osobe pokrzywdzona przez zycie i mszczaca sie za swoje zyciowe i milosne nieowodzenia  a ludzi, dla ktorych moralnosc to balast bo kieruja sie w zyciu tylko swoja wygoda uwaza  sie za "zyciowych" i sprawiedliwych bo nie naznaczonych przez los cierpieniem.
Wszystkich infantylnych zapewniam, ze mozna byc nieskrzywdzonym przez los, nie szukac zemsty a jednak miec mocny garnitur moralny.
Kazdy popelnie bledy (nawet te moralne)... nie kazdy je naprawia, przeprasza, zaluje i sie do nich przyznaje.
Nie stosuje innej moralnosci do roznych sytuacji. Moralnosc i moralne zachowanie jest bardzo jednoznaczne..
Publiczne usprawiedliwianie zachowan niemoralnych i nieuczciwych jest chore... a szukanie usprawiedliwienia dla takich zachowan swiadczy o niedojrzalosci.

Jesli fachowiec mowi, ze nie ma co malowac scian bo fundamenty szybko trzeba reperowac zanim dom runie... to nie wytykajmy mu, ze mial doradzic w sprawie kolorow farby a nie fundamentow.... i ze sie tylko tych fundamentow czepia jakby byl kretem piwnicznym
dobry fachowiec nie udziela glupich rad... nawet jak klient napali sie na czerwien burgundzka w zlote paski...i decor w rogach

Mysle Lena, ze niepotrzebnie uogolniasz. To Ty potepiasz jedne a wspierasz drugie i wydaje Ci sie ze caly swiat tez tak robi....
ale to normalne.. zawsze oceniamy wg siebie

troche Cie zaskocze ale ja NIGDY nie potepiam nikogo.
Nie pochwalam rowniez romansow z zonatymi mezczyznami i zdrad....
Prawie wszystkie kobiety jakie poznalam na forum (napisalabym, ze wszystkie ale dopuszczam blad niepamieci) uwazaja, ze zdrada jest FE i romans z zonatym tez jest FE...

jestem jednak przekonana ze sa "skanseny" odmiennosci moralnej, sekty religijne, komuny, wioski mormonskie i inne, w ktorych mozna odnalezc wsparcie i inne poglady na zwiazki.
Kto szuka wsparcia np w wielozenstwie to tam sie udaje a nie na forum zdradzonych lub porzuconych kobiet.
Zachowujesz sie tak jakbys w polowie mszy zorientowala sie, ze nie do tego kosciola weszlas

Byłam po obu stronach barykady, wynikało to z mojego pogubienia, braku dojrzałości, uzależnienia, ale NIE USPRAWIEDLIWIAM się.
Mam do siebie ogromny żal bo zdradą doprowadziłam do straty kogoś bardzo ważnego, wartościowego, ale w amoku głodu "napięcia" nie umiałam tego zatrzymać, a zdradzałam tego człowieka wielokrotnie, wielokrotnie!!!! Nawet teraz ciężko mi z tym, wstyd, żal, ale dobrze mi tak.
Po swoich wyczynach na żywca mówiłam mu o tym i rzucałam w cholerę, po czym wracałam, a on mnie przyjmował, twierdził, że nauczyłam go kochać, bo faktycznie na początku między nami było fenomenalnie. Może jednak był uzależniony, ale ode mnie?
On pochodził z normalnej ciepłej rodziny, mama może była trochę zamknięta, ale nie było tam żadnej patologii. O, dziwo nadal mamy kontakt. Oparty na przyjaźni, ale nie wchodzimy sobie do życia, mamy już odrębne ścieżki.

To było podłe, podłość w czystej postaci.
A potem poznałam alkoholika, który wyprawiał ze mnie niesamowite brewerie. Bez wdawania się w szczegóły, również i ja posmakowałam zdradę, przeszukiwanie komórki, komputera, wmawiania wyimaginowanych kochanków, szarpanie się, przemoc psychiczną.

I mogłam dalej iść tą krętą drogą, na szczęście pojawiła się terapia, jedna, druga, SLAA, książki, potężna autorefleksja (aczkolwiek długa droga przede mną).
W tej chwili od ponad 2,5 roku jestem w związku wierna i lojalna, pokus było wiele bo na świecie nie tylko mój M jest ciekawy i pociągający, skłamałbym gdybym napisała, że tego nie widzę.
Ale nie.
Po prostu nie.
Odbieram to tak w sobie, że gdybym go zdradziła, zawróciłabym z tak ciężko wykonanej pracy.
I chyba nie umiałabym sobie tego wybaczyć, a bywa różnie.

Miałam też epizod życiowy, gdzie byłam "tą trzecią", sypiałam z mężczyzną żonatym, byłam młodziutka, uwiódł mnie w pierwszym miejscu pracy. Więc potem to mnie potępiono, a jego nie.
Od tamtej pory NIGDY więcej nie podejmowałam tego typu prób. Zaznaczam, że po prostu zakochałam się, potem musiałam się odkochać.
Po prostu dałam się nabrać na to, że żona jest be, przepraszam za to wszystkie zdradzane żony, byłam bardzo młoda. Nawet nie ingerowałam w to małżeństwo w sensie, że kazałam się rozwodzić. Nie śledziłam go, nie spotykałam się z żoną, moim błędem była naiwność, bo ja mu po prostu uwierzyłam.

Teraz jestem na dobrym etapie. Partner jest trudny, ale kochający, troskliwy, odpowiedzialny, świadomy.
Nie wiem czy nam się uda, bardzo bym chciała. Ale najważniejsze, że jesteśmy wobec siebie uczciwi. Moje doświadczenia nauczyły mnie tego, że nie wybaczę zdrady po żadnej ze stron.

zdradziłam .

Zazdrość, ja też mam wrażenie, że jestem/byłam facetem i kobietą jednocześnie w tym domu.
Dobra, napiszę co zrobiłam, kiedy poczułam, że zaczynają rozchodzić się drogi "jak powinnam zareagować" i "jak reaguję" na zachowanie M. wobec mnie w obecności córki.
Kłótnia, jakich sporo było, niestety. Córka w tym samym pokoju oglądająca TV.Ja "ględząca" mu nad głową o sprawie, która już dawno obiecał załatwić. No i nagle jego komentarz: "Przestań już pier..." Przyznam, że wcześniej nie zdarzyła mu się taka reakcja. Wstał i wyszedł do drugiego pokoju. Poczułam się, jakby mi dał w twarz. Poprosiłam córkę, żeby wyszła do swojego pokoju. Następnie poszłam do M. i zapytałam, czy ja kiedykolwiek odezwałam się do niego w tak wulgarny i pozbawiony szacunku sposób (NIE), a następnie zapytałam, czy swoim zachowaniem chce pokazać własnej córce, że w taki sposób może ją traktować partner? Gdy powiedział, że oczywiście NIE, i że jest mu przykro, poprosiłam  (no dobra, zażądałam), aby poszedł ze mną do córki , przeprosił mnie i ją za swoje zachowanie i powiedział, że nikt nigdy wobec nikogo nie może się zachowywać w ten sposób. Wiem, że lepiej byłoby, aby nigdy nie była świadkiem takiej sytuacji, ale tyle mogłam wtedy zrobić.
Dlatego też teraz tłumaczę jej sytuację w jakiej się znaleźliśmy. Staram się, bo nie chcę, żeby miała taki bagaż jak ja.

A tak w ogóle, to zachowanie M. - to że poszedł i powiedział to, co powinien - gdzieś w głębi mojego serca daje mi nadzieję, że jest w nim jakaś doza... No właśnie, czego?

No, to gratulacje   Dla Was wszystkich. Moja córka ma też 15 lat. Wiem, jaki to trudny wiek. Super, że się dogadujecie.

A koleżanka zdecydowanie kocha za bardzo. Jego, oczywiście. Kosztem córki.