Czy dobrze postąpiłam? Jak o nim zapomnieć? - Netkobiety.pl

Założyłam kilka miesięcy temu konto na pewnym portalu zupełnie przypadkiem, chyba po prostu z nudów. Poznałam tam pewnego chłopaka. Był on z okolic jednak osobiście się nie znaliśmy. Nie brałam na początku tej znajomości na poważnie, ponieważ miałam mieszane uczucia co do poznawania kogoś przez internet i osobiście się nigdy z nikim tam nie poznałam ani nie spotkałam. Od razu złapaliśmy temat i zaczęliśmy pisać ze sobą codziennie, często nawet do rana. Mieliśmy wiele wspólnych zainteresowań i dogadywaliśmy się dosłownie ze wszystkim. On nigdy wcześniej nie był w związku, a ja miałam za sobą kilka nieudanych i zakończonych już relacji. Podkreślał, że dla niego sukcesem byłoby umówić się z jakąkolwiek dziewczyną bo żadna nigdy się nim nie interesowała, a ja jestem pierwszą, która to zrobiła. Widziałam, że bardzo to doceniał, że poświęcam mu swój czas i uwagę. Oczywiście podkreślałam, że związku nie szukam jedynie interesuje mnie taka luźna znajomość lub przyjaźń na ten moment. Z wyglądu chłopak był przeciętny i w dodatku mojego wzrostu co trochę by mi przeszkadzało ale pomyślałam, że jeśli i tak nie daje szansy tej znajomości w kierunku związku to może akurat będę miała fajnego kolegę o ile kontakt po paru tygodniach pisania się nie urwie. Jednak z dnia na dzień pisaliśmy co raz więcej, a podczas tych kilku miesięcy pisania z czasem coś zaczęło iskrzyć. Nasze rozmowy nie miały jednak żadnego charakteru flirtu. Często żartowaliśmy, mogliśmy rozmawiać dosłownie na każdy temat. Wiele razy pisaliśmy sobie na koniec, że się uwielbiamy. Nawzajem dawaliśmy sobie szczęście swoją obecnością. Nie mogłam się doczekać wiadomości od niego a on pisał mi, że cały czas o mnie myśli i nie wie jak mu zawróciłam, aż tak w głowie. Zaczęłam zauważać, że zaczął coś do mnie czuć, i traktować mnie trochę jak przyszłą dziewczynę i widziałam, że bardzo mu zależało, żeby z tej znajomości było coś więcej. Dodatkowo podobałam mu się też z wyglądu co często podkreślał gdy wysyłałam mu jakieś swoje zdjęcie.  Proponował, żeby się w końcu spotkać. W sumie ja też chciałam go poznać na żywo. Wiedziałam, że jednak mimo, że bardzo go lubiłam to nie podobał mi się praktycznie wcale dlatego odwlekałam to spotkanie i miałam mętlik w głowie co robić dalej. Na samą przyjaźń nie miałam co liczyć bo on szukał raczej kogoś do związku i często mówił mi, że jestem najwspanialszą dziewczyną jaką poznał i nie wyobraża sobie teraz mieć przy sobie żadnej innej. Jednocześnie podkreślał, że wie że po spotkaniu czar może prysnąć i istnieje możliwość, że nie będziemy się tak dogadywać lub nasze wyobrażenia o sobie okażą się inne. Stwierdziłam jednak, że w tej sytuacji nie będę patrzyła na wygląd bo z charakteru chłopak jest cudowny i może warto zaryzykować i zobaczyć jak będziemy się w ogólne dogadywać w rzeczywistości. I możliwe, że to był mój błąd. Gdy w końcu oboje postanowiliśmy się spotkać moje obawy okazały się słuszne. Chłopak wspaniały, kulturalny, taki na jakiego trudno trafić w tych czasach. Jednak przez ten wygląd czułam się przy nim źle. Już pomijając, że totalnie nie mój typ to nie jest w ogóle męski co dodatkowo potęguje jego niski wzrost, który chyba najbardziej mi przeszkadza bo dziwnie się przy nim czułam. Gdyby jeszcze próbował nadrobić sylwetką, fajną fryzurą lub ubiorem ale tutaj niestety brakuje wszystkiego, a naprawdę próbowałam szukać jakiś pozytywów. Dla mnie facet nie musi być przystojny ale musi mi się osobiście chociaż trochę podobać. Może się to wydawać płytkie jednak nie potrafiłabym z nim nic więcej niż tylko rozmawiać. Po prostu mnie nie pociągał, a nie wyobrażam sobie zmuszać się do kogoś w ten sposób, gdzie w związku fizyczność jest bardzo ważna. Byłam załamana i nie wiedziałam co mu powiedzieć po tym spotkaniu, które samo w sobie wypadło dobrze. On po tym napisał, że jestem cudowna i liczy, że to nie ostatnie spotkanie i teraz już będzie tylko lepiej. Ja z kolei zrobiłam się jednak po nim dość wycofana, gdyż nie potrafiłam udawać, a on to szybko zauważył. Nie chcąc robić mu nadziei po kilku dniach napisałam, że nie widzę tego i lepiej będzie jak to zakończymy. Pisałam to z ogromnym bólem, gdyż nigdy nie poznałam tak wspaniałej osoby jak on i nie mogłam się z tym pogodzić. On próbował to ratować jednak napisał, że rozumie i nie będzie mnie do niczego zmuszać i podziękował, że mógł mnie poznać i jeśli tylko będę chciała to on będzie zawsze na mnie czekał. Od tamtego czasu nie mamy kontaktu, a minęły 2 miesiące. Nie mogę się po tym pozbierać, to jak mi go brakuje jest nie do opisania i wiem, że nigdy nie poznam już kogoś z kim tak dobrze będę się dogadywać. Chcę jednak, żeby był z kimś kto go zaakceptuje i nie będzie dla niego problemem ten wzrost czy wygląd. Nie mogę się pogodzić tylko z tym, że akurat taka głupota musi być problemem jednak jest zarazem tak istotna, że pomimo prób to po prostu nie potrafię zaakceptować tego, że mi się nie podoba. Nigdy nie byłam w takiej sytuacji bo zawsze poznawałam facetów w rzeczywistości i widziałam ich przed spotkaniem. Nie wiem czy odpuścić i o nim zapomnieć bo wiem, że pisząc do niego namieszałabym mu tylko niepotrzebnie w głowie wiedząc, że i tak nic z tego nie będzie. Jednocześnie czuję, że to była taka moja bratnia dusza i bardzo chciałabym go mieć w swoim życiu. Jednak gdybym zaproponowała przyjaźń i on by to zaakceptował to z czasem gdybyśmy się spotykali i spędzali razem czas to i tak przerodziłoby się to w jakieś głębsze uczucie, a on marnowałby tylko czas na mnie wiedząc, że nie może liczyć na coś więcej. Nigdy nie miałam takiej dobrej relacji z żadnym chłopakiem i żadna osoba nie dawała mi tyle szczęścia. I czuję przez to, że to nie był koniec naszej znajomości i on też mi to na koniec napisał. Mieszkamy też dość blisko i nie jest możliwe, że przypadkiem gdzieś na siebie nie trafimy. Jednocześnie wiem, że kończąc tę znajomość postąpiłam słusznie bo ja sama nie chciałabym być w jakiś sposób oszukiwana. Nie wiem jednak co robić, jak ruszyć do przodu. Czuję, że będę teraz szukać jego w każdym innym chłopaku i odrzucać każdego kto nie będzie tak wspaniały jak on, a jest to raczej pewne, że tak będzie. Żałuję czasami, że dopuściłam do tej znajomości jednak te wszystkie wspólne rozmowy i czas to był jeden z najlepszych okresów w moim życiu. Czasami tłumaczę sobie, że może to był tylko taki wyidealizowany obraz jego osoby bo w końcu po jednym spotkaniu nie mogłam stwierdzić dobrze jaki jest tak na prawdę. Jednak poglądy raczej się nie zmieniają, a odpowiadaliśmy sobie dosłownie ze wszystkim. Cała ta znajomość była wyjątkowa, i ciężko mi teraz o tym zapomnieć, cały czas o nim myślę i nie mogę patrzeć na żadnego innego chłopaka, którzy w większości traktowali mnie przedmiotowo. Nie pomyślałabym, że będę kiedyś w takiej nietypowej sytuacji i nie wiem jak mam dalej funkcjonować z myślą, że już na pewno z nikim nie będę mieć takiego uczucia.