Milczenie - Netkobiety.pl

Ja pytam bo chce wiedzieć, jestem ciekawa co się działo u przyjaciół, znajomuch, zadaje mnóstwo pytań i nawet nie chce odpowiedzi zwrtonych, ale to było do czasu, teraz zaczęłam zauważać, że hello, też jestem na tym świecie, może też by ktoś się mną zainteresował? Nie wiem czy ludzie tacy są czy ja na takich sttadiam, czy to ludzie dziadzieja na stare lata, nie wiem, ale irytuje mnie to przez to mam ochotę zerwać kontakty ze wszystkimi.

Nie przeczę sobie, ponieważ napisałam, że lubię pytać, nigdy nie lubiłam mówić o sobie, ale uważam, że przyjaciele, znajomi, chociaż powinni zapytać i wtedy nie mam problemów by mówić. Ja po prostu nie lubię sama z siebie opowiadać co u mnie bez pytania mnie o to, zdecydowanie wolę słuchać, ale o sobie, gdy kogoś to interesuje też lubię powiedzieć. A jak idzie się do znajomych, z którymi nie rozmawiali się parę miesięcy, tygodni, a oni jedno szybkie pytanie, po czym widać, że ich to nie interesuje i chcą żeby się już skończyło mówić. Np. przyjaciółka odwiedziła mnie po 3mieisacach, gdzie gadałysmy na FB co 2tyg, gadga szmatka, mówię jej o rozmowie kwalifikacyjnej, jak mi poszło itp, coś ważnego dla mnie, a ta widać, że już chce bym skończyła, więc zaczynam mówić szybciej po czym ona komentuje, "ojej...no to faktycznie" j cisza, więc pytam " a co u ciebie" i wtedy mówi -_- irytują mnie spotkania i tacy ludzie, a niestety tylko takich spotykam. I to nie o to chodzi, że ja jestem osobą nieciekawa, bo prowadzę aktywne życie i jest że mną o czym rozmawiać. Może zazdrość? Może oni nie chcą słyszeć, że ktoś ma lepiej? Nie wiem nigdy tak się nie oceniam. Albo są nudni i tyle?

Ech, mam ostatnio te same obserwacje. Smuci mnie to. W tym poście generalizuje i nie wszyscy moi znajomi tacy są ale faktycznie -  trudno jest o dobrą rozmowę.
Ja lubię słuchać. Slucham aktywnie, jestem zainteresowana, zadaje pytania, jestem "blisko" rozmówcy. W ten sposob wyrazam swoj szacunek do drugiego czlowieka. W drugą stronę jest trudniej. Oprócz zdawkowego pytania "co tam"  na początku rozmowy, rzadko jest - tak jak mówisz, ze ktoś w jakis sposob nawiąże do mojego życia - "jak tam pies u weterynarza"/" jak było na rozmowie kwalifikacyjnej" itp. Zazwyczaj tylko mowia i mowia i mowia. Jakkolwiek ciesze sie z ich sukcesów, bawią mnie smieszne historie, wspieram w trudach - tak zaczelam obserwować z boku, ze coraz wiecej zbiera się we mnie chęci powiedzenia "Nawet nie zapytasz co u mnie". Gdy zaczynalam cos opowiadac to czesto mi przerywano, mowiono w tym czasie  do kogoś innego, brano telefon do reki i przegladano fb itp. Masakra. Na dłuższą metę te znajomości zaczęły mnie męczyć i w sumie to  z nich zrezygnowalam. Przeanalizowalam spotkania i rozmowy z ludzmi - jeśli przez ostatnie 2-3 rozmowy bylam jedynie słuchaczem, a  nie rozmówca to zwyczajnie przestałam w jakikolwiek sposób zabiegać o znajomość. Wypalilam sie, no i trudno. Mysle sobie, ze w ten sposob robie miejsce nowym osobom w moim zyciu:)

Wyczuwam jakąś pretensje do świata, że się kręci wokół innej osi. Chęć bycia z ludźmi bliżej, niż oni chcą być z Tobą.

Ze znajomymi rozmawiam na różne tematy, niekiedy godzinami, ale nie muszę ciągnąć ich za język, jeśli chodzi o ich życie. I vice versa. A jak rozmowa jest dobra i płynie, to i tak stopniowo różne wątki się otwierają, wracają kiedyś, wcześniej poruszane sprawy.

@prudencja jest w tym na pewno jakas samotność i chec zeby "swiat zakrecil sie wokol mnie". W moim przypadku wynika to z tego, ze czuje, ze duzo wnoszę w relacje a druga strona coraz mniej. To się nie staje nagle, w ciągu jednej czy dwoch rozmow. To jest dłuższy etap, późniejsze poczucie,  ze coś nie gra, ze rozmowa z ta osoba przestaje mnie satysfakcjonowac/nie dostarcza mi tego czego po niej oczekuje. I przypomnę- nie jest to sytuacja, gdzie znajomy/znajoma przechodzi jakis kryzys czy fascynacje i akurat uwaga jest skupiona na niej. Ja takie cos rozumiem, innym razem to ja mogę mieć taki moment w życiu. Chodzi tutaj o poczucie samotności w relacji. O nierownowage. Z czego to wynika - pewnie z wielu czynników i trzeba by tez tych mówców pytac - skad u nich taka potrzeba zeby mowic, mowic. Odpowiedzi pewnie mogłyby nas zaskoczyć.

Też tak mam.
I wyobraź sobie, że ograniczam takie kontakty do minimum. Dobrze, że tych ludzi/znajomych nie jest znowu  tak wielu.
Mnie to po prostu obraża albo uraża, kiedy ktoś robi sobie ze mnie wolnego słuchacza i w du..pie ma co u mnie słychać i jak mi się żyje.
Jeśli ja nie mogę wbić się w "słowotok" takiej osoby, zero komunikacji - a raczej komunikacja jednostronna : ktoś nadaje a ja tylko słucham "opowieści", no to dziękuję za taką znajomość i spotkania towarzyskie.