Uzależnienie 11-syna od grania na komputerze - Netkobiety.pl

Granie w gry to też hobby. Skoro granie nie przeszkadza mu w nauce, to w czym problem? Chłopak dobrze się uczy, jest bystry i inteligentny, może w przyszłości zafascynowany grami komputerowymi stworzy własną i będzie programistą? Możesz spróbować mu wytłumaczyć na spokojnie, że świat nie kończy się na grach i warto mieć szereg innych zainteresowań, ale nie odbieraj mu tej przyjemności, jaką są gry.

To właśnie dlatego, że starasz się odebrać mu jego hobby.

Ustal więc rozkład, ale wspólnie z nim. Na przykład, skoro gra 3 godziny dziennie - ok, niech będą 3 godziny, ale z taką zmianą, że gra co drugi dzień. Inna opcja: godzina dziennie, a w weekendy ile chce. Zaproponuj mu podobny plan, ustal go razem z nim, negocjujcie, rozmawiajcie.
Jednak myślę, że skoro naprawdę tak świetnie się uczy, to nie ma sensu niczego zmieniać. Może te gry odstresowują go i pobudzają jego umysł, wyobraźnię. Młode pokolenia znajdują większość zainteresowań właśnie w elektronice, bo są nią otaczane od małego. Po co mają malować na kartce, skoro mogę w Paincie? Po co mają grać w gry planszowe, skoro mogą online na komputerze? Rozumiesz, co mam na myśli?

Przykro mi, ale to nie jest normalne, że 11-latek spędza cały wolny czas na graniu.

Potrzebuje ruchu i powietrza. Zaniedbałaś niestety sprawę wcześniej i bardzo mi przykro, ale Twoją winą jest obecne zachowanie syna.
Jedyne, co możesz zrobić, to ograniczyć granie i w zamian zaproponować coś innego, ale obawiam się, że teraz nic nie będzie dla dzieciaka równie atrakcyjne, przynajmniej przez jakiś czas.

Cierpliwie ograniczaj godziny spędzone na graniu, nie zwracaj uwagi na złośliwe uwagi ze strony syna - a jeśli sama nie dasz rady, to zawsze możesz skorzystać z porady psychologa dziecięcego.

P.S. 3 godziny dziennie, to o wiele za dużo, biorąc pod uwagę, że dziecko jest w szkole mniej więcej od 8 do 14. 3 godziny grania i mamy 17. A trzeba odrobić lekcje, pouczyć się, pomóc rodzicom. O której syn chodzi spać?

Ja doskonale pamiętam jak rodzice usiłowali mi układać życie gdy byłem dzieckiem. Wymyślili sobie np. że będę chodził na angielski. Nie dlatego, że sobie nie radziłem z angielskim. Po prostu uznali, że to dla mnie najlepsze rozwiązanie bo nauka języków jest ważna. Ja chodzić nie chciałem, ale chodziłem bo jako 12 latek nie miałem nic do gadania. I męczyłem się tam marnotrawiąc czas na coś co mnie kompletnie nie interesowało. Podobnie było z basenem - w okolicy otworzyli nowy basen i rodzice się upierali bym chodził tam z nimi raz w tygodniu. Pewnie, że chodziłem, bo co miałem zrobić? Ale to był dla mnie stracony czas i nienawidziłem tego.

Do czego zmierzam. 11 latka można zmusić do wszystkiego. Można odciąć go od internetu, gier, komputera. Zmusić by wychodził na dwór, chodził na zajęcia pozalekcyjne czy uprawiał sport. Oczywiście, że się da. Ale to jest nic innego jak unieszczęśliwianie go. Gdyby granie w gry kolidowało z nauką, gdyby przez to miał problemy w szkole to oczywiście że rodzice powinni zareagować i coś zmienić. Ale tutaj problemem jest to, że dziecko nie spędza czasu tak jak chcieliby rodzice, takie "nie bo nie". To jest wychowawcze?

No i oczywiście jak zwykle stereotypy. Ja mając lat naście też miałem limitowany komputer, wieczne gadanie że nie mogę siedzieć za długo bo to szkodzi itp. I mówili mi to rodzice, którzy sami 80% swojego wolnego czasu spędzali przed telewizorem, czyli w równie bezowocny sposób. Ciekaw jestem jak spędza czas wolny autorka wątku? Cały czas uprawia różne aktywności? Czy woli usiąść, odpocząć i oddać się swoim przyjemnościom?

Niestety, ale 11-letnie dziecko jest zbyt małe, aby o sobie w pełni decydować, dlatego mogłabym zapytać - jak to się stało, że Twój syn tyle godzin spędza przed komputerem, a Ty nie masz na to wpływu?
Uzależnienie od komputera stanowi poważne zagrożenie, dziecko z czasem może stać się zupełnie wyalienowane, a jeśli problem będzie się pogłębiał, to będzie wymagać specjalistycznego leczenia. I wiem o czym piszę, bo córka mojej koleżanki kilka lat temu trafiła do zamkniętego ośrodka. Młody człowiek potrafi tak się wciągnąć, że zapomina jeść, spać, o innych czynnościach dnia codziennego nie wspominając, co z kolei prowadzi do coraz większego wyczerpania.

Syn obecnie może nie mieć problemów z nauką, ale jeśli sytuacja się nie zmieni, to za jakiś czas nie wystarczy mu zapamiętywanie tego, co było na lekcji, bo materiału z czasem będzie coraz więcej i coraz więcej pracy będzie musiał wkładać w to, aby przyswoić cały obowiązujący materiał. Nie wspominając, że coraz większą część pracy będzie musiał wykonywać samodzielnie, bo nauczyciel wszystkiego na tacy nie poda. Ponadto wraz z komputerem w nadmiarze, będzie miał tak duży nadmiar informacji i bodźców, że jego mózg przestanie to wszystko przyswajać.

Wbrew niektórym sugestiom uważam, że problemu absolutnie nie można bagatelizować. Zacznij od spokojnej rozmowy (krzyk, zrzędzenie nigdy nie przynoszą pożądanego skutku) i wyznaczenia limitu ilości czasu spędzanego przed komputerem. Potem konsekwentnie pilnuj ich przestrzegania, a jeśli umowa (bo to powinna być dwustronna umowa) nie będzie przestrzegana, dziecko powinno ponosić z góry określone konsekwencje. Jeżeli zauważysz, że to nie przynosi spodziewanych efektów, to zgłoś się po pomoc do specjalistów - nawet jeśli nie z dzieckiem, to na początek zapytaj jak sama powinnaś z nim postępować.

I jasne, że chłopak prawdopodobnie będzie się buntował, w końcu nikt nie lubi ograniczania swojej wolności, niemniej wykrzykiwanie haseł w typie "nienawidzę cię" już świadczy o powadze problemu. Jednym z symptomów uzależnienia jest bowiem reakcja agresywna na odcięcie źródła przyjemności.

Są programy pozwalające kontrolować dostęp dziecka do komputera, do odpowiednich stron internetowych itd. Ja np. używam programu Beniamin. W tym programie można ustawić dokładnie w jakich dniach, w jakich godzinach dziecko może mieć dostęp do internetu (większość obecnych gier wymaga dostępu do internetu). Program regeneruje raporty jakie aplikacje, strony dziecko uruchamiało, a nawet przesyła zrzuty z ekranu.
Oczywiście to jedna z opcji. Takich programów jest dużo.

Gdyby syn autorki po 3 godziny dziennie siedział i czytał książki to by się nad nim rozpływała, że taki mądry i na pewno nie miałaby żadnych uwag co do tego, ze siedzi w domu i nigdzie nie chodzi. Gdyby 3 godziny dziennie sklejał modele to to pewnie nie do końca rozumiałaby tą pasję ale uważałaby ją za w sumie niegroźne hobby. No ale syn GRA więc jest to koniec świata. Ach te stereotypy.
Wiele osób, które tu się wypowiadają twierdzi, że matka powinna pokazywać synowi, ze istnieją inne rzeczy niż gry. Po części się z tym zgadzam. Ale co robiła do tej pory? Pasje, zainteresowania, uprawianie różnych sportów można zacząć już na początku podstawówki. Wtedy dziecko same wie co je kręci, co lubi robić i chętnie wychodzi z domu na te zajęcia. Czemu 11 letni syn autorki nie wie co go kręci? Gdzie matka była do tej pory? Czemu nie pokazywała mu różnych form spędzania czasu?
Moim zdaniem po prostu było tak, że ona miała to w poważaniu. Syn się dobrze uczył, nie stwarzał problemów wychowawczych, więc nie wnikała co robi w wolnym czasie. A teraz się połapała że on GRA i nagle urasta to do rangi problemu.

Trudno się nie zgodzić, bo temat przecież nie pojawił się z dnia na dzień, a jednak niewątpliwie umknął uwadze Autorki. Skoro jednak teraz pojawiło się światło ostrzegawcze, to musi działać, ale ostrożnie i rozsądnie, bo krzykiem i suchymi, czyli bez próby dotarcia do dziecka zakazami, problemu raczej nie rozwiąże.

Mój syn skończy 5 lat w maju. Nie korzysta z komputera, tableta ani smartfona i jestem z tego dumna. Uważam, że na takie rzeczy ma jeszcze czas.

Dziecku i to nie tylko tak małemu można zagospodarować czas inaczej.
Ze sporym wzruszeniem wspominam czasy dziecięce, gdy mało kto miał w domu komputer, o komórce mowy nie było. Tęsknię do tamtych czasów, choć doceniam użyteczność techniki i Internetu.

Teraz nawet 11-latki mają smartfony z dostępem do internetu i gdy się spotykają robią z tego transmisję na instagramie...

Można się uzależnić dosłownie od wszystkiego, jeśli się tego nadużywa...

Naprawdę?  Nie znam tej definicji uzależnienia.
I wiem, że dla wielu termin 'uzależnienie' zarezerwowany jest dla używek (do nich ostatnio "dołączył" komputer).

Ale temat nie o tym, tylko o problemie autorki; ona jednak zamilkła.

I to moim zdaniem również jest błędne myślenie. Twój syn za rok pójdzie do zerówki i tam zetknie się z dziećmi, które doskonale wiedzą co to jest tablet czy komputer i jak się z niego korzysta. I jak się będzie czuł? Jak trędowaty bo nie wie o co chodzi. Ewentualnie jak tylko będzie się spotykał z kolegami po szkole to będzie siedział z nimi przed kompem bo tam może a w domu nie. Uważasz że to ok?
Moja siostra urodzona w 95 roku już w wieku 3 lat korzystała z komputera. Miała edukacyjne gry uczące literek i cyferek (pamiętam jak dziś te gry z Reksiem czy Bolkiem i Lolkiem). Bazgrała sobie w Paincie. Rozwijała się. Bo że jest to forma rozwoju to nie muszę chyba tłumaczyć. Czy to nie jest lepsze niż udawanie przed małym dzieckiem że takie rzeczy nie istnieją? Szczególnie że jako rodzice z nich na jego oczach korzystacie?
Sory za offtop ale mnie to szczerze ciekawi.

Ja całkowicie popieram Cyngli.
Widząc moich kuzynów, którzy całe dzieciństwo siedzieli przed telewizorem i komputerem nauczyłam się jednego. Moje dziecko tak spędzać czasu nie będzie.