Mojemu mężowi na mnie nie zależy - Netkobiety.pl

Nie zmyliło Cię, tylko czytałeś wątek nieuważnie i pobieżnie. Stąd pewnie mylne wnioski.
Przeczytaj uważnie, to pogadamy.

Przeczytałem. Więc przyczyny awantur:

Wiecznie nie ma go w domu, siedzi u rodziców ( w "oficjalnym biurze") albo jeździ do klientów
jutro do wieczora ma klientów, w sobotę od rana do wieczora studia
zaczęłam domagać się uwagi i czasu

No potworna krzywda - dorosły facet pracuje i studiuje... Jak śmie tego nie rzucić.

Zero komplementów, miłych słów.
Poszłam do fryzjera, wyszło super,naprawdę. Nie skomentował.
mówi,że kocha. Ale mam wrażenie,że to jest bardziej mechaniczne

No śmie się nie zachwycać jaśnie dyktatorką, a jak już coś powie, to zbyt mechanicznie - za mało entuzjazmu.

spojrzenia oznaczającego zachwyt nie widziałam dawno dawno temu...

No masz, nie okazuje należytego zachwytu spojrzeniem (pytanie, czy jest się czym zachwycać)...

Przeprosin nie było nigdy za nic, obojętnie czy zarywałam noc , bo płakałam w poduszkę czy nie.

I ma przepraszać. Nie dlatego, że jest winny, tylko dlatego, że dyktatorka płacze.

kiedy jest w pracy, przestał się odzywać. Kiedyś pisał mi chociaż gdzie jedzie ( jeździ od firmy do firmy)
Tak samo z tym pisanie np.: ze dotarł do pracy. Kiedyś nie miał z tym problemu. Teraz nie pofatyguje się wcale

No potworny brak wiedzy wynikający z braku meldunków szeregowego. Każdy kapral byłby zaniepokojony.

mam do nich ogromny żal , czuję niechęć i po prostu ich nie odwiedzam.
Jeśli chodzi o moich teściów, tak jak mówiłam potrafią dzwonić milion razy dziennie więc nie mają skrupułów w stosunku do mnie i naszego "życia rodzinnego".

Stosunek autorki do rodziców męża. A zarazem stosunek do swoich rodziców:

Nie, nie wyprowadzę się, bo po pierwsze tu mamy miejsce

Nieodcięta pępowina - jej miejsce jest przy mamusi i tatusiu.

Nigdy nie miałam powodów do zazdrości a naprawdę bywam podejrzliwa.
Kiedy zaczął jeździć tam prawie codziennie, przesiadywać do wieczora, też myślałam,że może kogoś gdzieś tam ma w okolicach, jeździ do jakiejś panny?No bo to aż dziwne,że facet jeździ i siedzi u rodziców do późna ( nawet jeśli pracują). Ale nie było żadnych śladów i czasem jak dzwoniłam to faktycznie był u rodziców. Wielokrotnie kazał mi zapytać jego mame czy był itp

Bezpodstawne oskarżenia i bezpodstawna kontrola.

Jutro jedzie na studia na egzamin, specjalnie pociągiem żeby "po" móc iść z kolegą na piwo.
absolutnie nie widział nic niestosownego w piwku z kolegą dzisiaj po egzaminach

No niesamowite - jaki bezczelny, śmie iść z kolegami na piwo...

Sporo kłócimy się też o rodziców. On zaprasza swoich rodziców kiedy chce.

Niesamowite, przecież powinien wiedzieć, że mieszka na komornym i nie ma prawa gości zapraszać... A przynajmniej nie bez akceptacji dyktatorki. Inna rzecz, że to typowe zachowania toksyków - próba odcięcia partnera od rodziny i znajomych.

I akcje na wywołanie wyrzutów sumienia typu:

Kiedyś zapytałam, oczywiści uryczana jak bóbr, czy jeśli ktoś kiedyś mnie pokocha i będzie chciał się mną zająć , czy pozwoli mi odejść.

Wcale mnie nie dziwi, że on z tego "raju" ucieka - nikt nie będzie spędzał czasu w takich warunkach. Jeśli nawet autorka w jakichś punktach ma rację, to ta racja niknie w morzu pretensji o wszystko. Dla mnie związek to nie jest coś polegającego na ciągłym zastanawianiu się co kapral znowu wymyśli, o co znowu się dopier...

Daleko im do twoich...

Tu mamy coś jeszcze - jego pretensje, że dzieckiem wciąż zajmują się jej rodzice. Zastanawiałbym się, czy on nie został odsunięty od dziecka.

Nirvanka87
Po części racja - cóż, facet z domu uciekł, bo miał powody i tyle. Ale też kolejne pretensje autorki, że nie wstaje w nocy do dziecka - nosz kurcze, ona karmi piersią, to co on ma swojego cycka dziecku podać?

dziecko nie płacze tylko dlatego, że chce jeść, czasami trzeba je przewinąć, a czasami po prostu przytulić. Poza tym dziecko prawidłowo odżywiane je o konkretnych godzinach, inaczej jest przekarmiane.

Widzisz, ja mam dziecko. I jak był mały, to też pracowałem, a zona nie. I ona zajmowała się dzieckiem, wstawała w nocy - potem odsypiała w dzień. Jazd z tego powodu nie było.

W tym przypadku mamy faceta, który w weekendy studiuje...

ale ma też dziecko, więc mógł się na nie nie decydować, skoro wiedział, że nie podoła. gdybyśmy z mężem, wiedzieli, że np nie podołamy finansowo to byśmy się na dziecko nie zdecydowali. Na tym polega odpowiedzialność.

EeeTam, piąteczka Jakaś toksyczna atmosfera. Jego starzy be ale mieszkanie ze swoimi super. No i o zgrozo, facet chce kupić mieszkanie i żyć tam tylko z żoną i dzieckiem! Terrorysta, zbrodzien...!

Według mnie Autorka się nie chce wyprowadzić, bo mąż jej nie pomaga, a rodzice owszem. Męża ciągle nie ma (nie krytykuję, stwierdzam fakt), a ona nie chce być sama.

Akurat niechęć do brania kredytów w dzisiejszych czasach rozumiem doskonale.

Pozostaje czekać, aż Autorka się odniesie do Waszych argumentów.

Mąż ma prawo źle się czuć u teściów, ale pewne obowiązki ma i powinien o nich pamiętać. Przecież z opisów Autorki ewidentnie wynika, że mąż unika jej i dziecka, robi wszystko co może, by być poza domem. To nie jest normalna postawa. Dorosły człowiek rozmawia, gdy pojawiają się problemy, a nie ucieka.

No ja rozumiem ten punkt widzenia, ale co jeśli pójdą na swoje, a mąż dalej będzie przesiadywał u swoich rodziców i nic się nie zmieni, a Autorka będzie pozbawiona pomocy od swoich rodziców?

Moim zdaniem powinni porozmawiać poważnie, w czym tak naprawdę tkwi problem. My się możemy tylko domyślać, a prawdę znają tylko oni.

No ale on nie ucieka. Slusznie badz nie ale przyjal zalozenie ze moze  jesli beda sami na swoim to sie jakos dogadaja. A na nowym miejscu rodzice Autorki przeciez moga wpadac w ciagu dnia i pomagac. Znam pary ktore mieszkaja w innych miastach niz rodzice i na dodatek jego praca oparta jest glownie na delegacjach wiec czesto nie ma go w domu po pare dni w tygodniu i zona musi sobie  dawac rade z niemowlakiem. Takze nie demonizujmy juz tak tej sytuacji i nie stawiajmy Autorki w roli uciemiezonej matki polki bo to rzeczywistosc wielu par. Ona i tak ma o tyle dobrze ze to pierwsze dziecko a nie 2 czy 3, jest mloda, zdrowa i sprawna no i poki co ma pomoc rodzicow. Ojciec oczywoscoe tez ma obowiazki ale moze w domu w ktorym czuje sie na prawach lokatora /goscia i gdzie do opieki nad dzieckiem zaangazowaly sie juz zona mamusia i tatus czuje sie zwyczajnie z tych obowiazkow zwolniony lub wrecz odsuniety. Tak sobie tez mysle ze jedynym momentem w ktorym czuje sie swobodnie to sa te spacery z zona i malym bo wtedy nie sa u jej rodzicow tylko na neutralnym gruncie. Dlatego tez najpredzej na tych spacerach wyraza swoje niezadowolenie i frustracje ta sytuacja.

Nie wiem czy tutaj wszyscy doczytali, ale mąż prowadzi rodzinną firmę i tam czuje się świetnie. Autorka czuje sie dobrze i bezpiecznie w swoim domu. Według mnie to jest grzech pierworodny tego małżeństwa. Oboje nie weszli w to małżeństwo. Nadal ważni są dla nich rodzice. I tu jest przeogromna wina ich rodziców. Oni nie dostrzegają, że ich dzieci w końcu powinni sami decydować o swoim losie. Zachowani mamy męża tragedia. Jak można z synusiem kupować rzeczy dla wnuczusia? To jakieś mega zaślepienie. Zapewne to samo jest z rodzicami Autorki, tylko ona to przemilcza. Zgroza. Rodzice opamiętajcie się. Wasza nadopiekuńczość prowadzi do tragedii życiowych waszych dzieci.

Też się trochę skłaniam ku tej właśnie wersji...
Ale nie podoba mi się olewanie ciężarnej żony, brak jakiegokolwiek szacunku i zero pomocy przy wspólnym dziecku.

No i Fałka trafia w sedno. Brać wspólny kredyt, kiedy małżeństwo się sypie? Bezsens. Nie dziwię się Autorce, że jej się ten pomysł nie podoba.

Prosic o pomoc przy kapieli czy pojsciu na spacer to jedno a budzic pracujacego i studiujacego faceta w nocy zeby wstal do dziecka podczas gdy sama mam macierzynski i rano jak male bedzie spalo lub mama mi sie nim zajmie to sobie pospie to dwie rozne kwestie.
Zreszta ja rozumiem w tym meski punkt widzenia. Kobieta kocha dziecko od poczecia, czuje jego ruchy i bliskosc. Mezczyzna musi ta milosc w sobie obudzic. Jeden "zakocha" sie widzac od razu noworodka a inny potrzebuje czasu do stworzenia tej wiezi. Nie oznacza to ze jest patologicznym ojcem. Czesto tez slyszalam opinie mezczyzn ktorzy teraz sa wzorowymi i zakochanymi na maxa w dziecku rodzicami ze na poczatku nie czuli wiezi bo takie malenkie dziecko tylko spi je i kupka a na dodatek placze tyle ze nieraz mieli ochote w nocy wstac i wyjsc z domu bo byli nieprzytomni i wrecz juz agresywni. No niestety tak to dziala.

Czytałem ten temat jak tylko się pojawił i po pierwszym wpisie autorki, ja męski czytelnik poczułem się osaczony Co dopiero mówić o jej mężu... Następnie obstawiłem w jakim kierunku pójdzie dalej dyskusja i życiowe porady forumowiczek. Nic, a nic się nie pomyliłem Pierwszy trzeźwy wpis był autorstwa EeeTam i oczywiście został zakrzyczany Mógłbym pewnie rozpisać to na punkty, gdzie czytając autorkę od razu zapalały mi się wszystkie lampki ostrzegawcze ale wyczuwam, że nie ma to większego sensu. Jej mąż ewidentnie i całkowicie dla mnie zrozumiale wymyka się z małżeńskiego życia jakie mu się funduje. Prezentuje typowe męskie odruchy obronne przed zaszczuciem, a że jest zaszczuwany nie ulega dla mnie frekwencji Część tych odruchów jest oczywiście niedojrzała ale cóż, jest młody, to ma do tego prawo. Widać jednak, że prawidłowo zdiagnozował główną przyczynę i stara się coś w tym kierunku robić. Padło sformułowanie, że przed problemami się nie ucieka, tylko rozmawia. To nawet zabawne sformułowanie biorąc pod uwagę o czym tu panie rozmawiały. Jedyną normalną męską reakcją na większość mądrości jakie tu padły jest spojrzenie jak na raroga i zabranie dupy do pracy żeby posiedzieć chwilę w normalnym towarzystwie np. wspomnianej Asi
Hit dyskusji jak dla mnie to porada żeby wyrzucać męża z domu w towarzystwie rodziców, bo mąż może jej zabrać Orzeszka. To zdanie najlepiej wyraża dla mnie poziom podobnych dyskusji i życiowych porad. Jeśli mam być szczery (a od dzisiaj chcę być szczery), to nie wróżę dobrze. Autorka zapewne tkwiąc w całym bagażu swojego dotychczasowego doświadczenia, wychowania i charakteru, utwierdzona forumowymi mądrościami będzie dalej brnąć w to co świetnie robiła do tej pory. Jej mąż pewnie jeszcze jakiś czas będzie się miotał, może nawet parę lat. W końcu okrzepnie, zrozumie, że to miotanie jest bez sensu i zostawi autorkę z Orzeszkiem i jej rodzicami samym sobie. Do nowego mieszkania zaprosi jakąś normalną babeczkę, może koleżankę Asię, może inną i będzie żył normalnie.

A czy rozumiesz kobiecy punkt widzenia? Matka  też może się czuć zmęczona, może mieć depresję, może być przeziębiona i nie mieć  siły do nocnego wstawania?  Zresztą to tylko jedna z tych drażliwych kwestii.

Cyngli nie mow prosze za mnie bo ja nie jestem uposledzona i nie potrzebuje rzecznika
Rozumiem ja ale i jego tez. Poprostu i zwyczajnie. Jak oboje pojda do roboty to oboje beda mieli rowne prawo zerwac z lozka to drugie. Poki co ona jest w domu i to nie sama tylko z rodzicami ktorzy jak sama pisze ja wspomagaja w opiece a on dojezdza do roboty i na studia. Nie przeczytalam tez ze wogole nie  interesuje sie dzieckiem tylko ze nie chce wstawac  do niego w nocy. Nie wyczytalam rowniez ze ona jet chora czy przeziebiona wiec nie dodawajmy czegos czego tu nie ma.
Podkreslam ja nie wybielam jego tylko widze tez w tym wszystkim duza wine Autorki. Jesli ona z pozycji ofiary chce łaskawie ratowac to malzenstwo to niech sobie od razu da spokoj i bierze ten rozwod. Jesli natomiast chce dojrzale i skutecznie podejsc do tematu to niech dostrzeze rowniez w tym swoja wine i niech oboje cos zmienia i popracuja nad zwiazkiem.

Ja to widzę inaczej. Autorka nie kreuje się na ofiarę tylko chciałaby wspólnego podejmowania decyzji, uwzględnienia przez partnera, że i ona może się czasem źle czuć, może czasem  chcieć pomocy. Nie chce zostać sama w tym związku.  A tu żadnej chęci pomocy nie widać. Nie wiem co jest przyczyną tego stanu rzeczy, ale jak to  rozumieć, że on  tylko praca, Asia, a autorka całą resztę musi ogarnąć, bo ponoć  autorka nic nie robi?Tu się zgadzam z Cyngli.  Taki podział powinni ustalić wcześniej, a jeśli tego nie ma, to znaczy, że nie ma porozumienia.

A ja widze zapewne niedojrzalego faceta ktory jednak na swoj rozum probuje cos tam robic nawet jesli nieudolnie. Nawet te ubranka moze nietrafione i leki na kolke niepotrzebne sa dowodem na to ze to dziecko nie jest mu obojetne. Moze nie bardzo umie, chce, lubi nosic je na rekach, moze potrzebuje jeszcze czasu na oswojenie sie i nawiazanie wiezi bo tak jak pisalam ojciec nie kocha dziecka z automatu jak matka tylko to sie rodzi z czasem. Na pewno jest tez egoistyczny w swych planach wyjazdowych gdy zona ma zostac z dzieckiem w domu. Ale ona swieta tez nie jest. Troche jak ja czytam to widze taka mala niesamodzielna dziewczynke ktora ciagle marudzi ze ja brzuszek boli, zle sie czuje, pies na nia skoczyl i oczekuje takiego niuniania. Jakos nie chce mi sie wierzyc ze pies ja zaatakowal ot tak i maz sie za to wydarl. Predzej uwierze ze sama tamtedy chciala isc bo lubi zwierzaki i moze je nawet przywolywala i maz ja zrugal ze ma za swoje. Nie zostawil jej przeciez i nie szczul tymi psami tylko odgonil je ale zirytowal tez ta dosc niebezpieczna sytuacja.

Przychylam się do pewnych punktów w argumentacji EeeTam. W zachowaniu Autorki jest trochę egocentryzmu, próbuje wymuszać pewne rzeczy szantażem, niektóre z nich są ewidentne, inne trochę zamaskowane. Trochę jak dziecko które orbituje wokół rodzica- a to płacząc a to się fochując, a to tupiąc nóżką. 
Oczywiście pod spodem chodzi o zwrócenie na siebie uwagi. To by może było Ok, ale wyczuwam ogromne niedowartosciowanie. I to już nie jest ok. Czy partner ma być katalizatorem jej kompleksów?

Autorka oczywiście postępuje tak, bo jak to w każdym zachowaniu o konotacjach emocjonalnych, chodzi o pewne potrzeby, które są odczuwane jako niespełnione; rodzi się zatem potrzeba ich manifestacji. To jest Ok, ale sposób, w jaki robi to Autorka nie jest zbyt dojrzały.

Zapewne oboje mają nad czym pracować w tym związku.
Odnoszę się do Autorki, bo to ona pyta o pomoc, i tylko ona może coś z tym zrobić- ma realny wpływ jedynie na wlasne zachowania.
Rozpisywanie się nad jej mężem nie ma sensu. Od tego pisania on nie stanie się lepszy. Tylko ona może zmienić swoje zachowanie i na zasadzie akcja- reakcja obserwować rezultaty, a potem podjąć decyzję co z tym chce zrobić.

feniks, a nie pomyślałaś, że Autorka pisze prawdę i z tym facetem na serio jest coś nie tak? ile mamy tutaj wątków o partnerach/ partnerkach toksykach, tyranach i przemocowcach. Dlaczego lata temu powstała kampania "bo zupa była za słona"? bo takie idiotyczne powody sa powodem to przejawienia agresji, bo przemocowiec chce się wyżyć, nie ważne, czy powód ma sens czy nie.
Ciekawi mnie dlaczego akurat w tym wątku nie wierzycie Autorce, a w innych czesto na serio się kupy nie trzymających, łykacie wszystko, jka młode pelikany?

Podpisuję się pod słowami Esthere.
Na moje oko, Autorka ma kompleksy i wynikające z nich nadmierne potrzeby i oczekiwania. W związku z tym, zachęcałabym ją do przyjrzenia się także sobie, zamiast koncentrowaniu się na pretensjach wobec męża, że nie SYNCHRONIZUJE się z jej oczekiwaniami.
Nie twierdzę, że jej mąż jest chodzącym ideałem, wręcz przeciwnie, po opisywanych jego zachowaniach widać eskalację frustracji i złości.
Tych dwoje, albo zacznie z sobą rozmawiać, mówić do siebie, ale też - a może głównie  - SŁUCHAĆ, albo to wszystko się rozpadnie z hukiem.

Ja to bym powiedział, że autorka powinna najpierw nauczyć się milczeć. Jeśli facet młody, świeży żonkoś mówi jej, że na szczęście może do popołudnia od niej odpocząć poza domem, to ja wierzę, że jest wycieńczony. Jejku, przestał się meldować, że do pracy dojechał! Nosz kurna wychodzę z domu, za pół godziny jestem w robocie i - kochanie, dojechałem! Za godzinę - kochanie jadę do klienta A! Potem - kochanie wróciłem od klienta A! Odsapnę i jadę do klienta B! Odsapnąłem, wyjeżdżam... Jeśli ten gość w imię czegoś był w stanie to wytrzymać choć tydzień, to jestem pełen podziwu! Kobieta - powój. Z czasem zadusi. A facet zapiernicza na własnym interesie, studiuje i jeszcze miał wracać i żonę jak psa na spacer wyprowadzić. A pętla na szyi się zaciska...

Uczucie osaczenia, kontroli i zaborczości znam.

To jest coś co jest odpychające nie tylko w związkach.

Naturalną reakcją w takich sytuacjach jest odsunięcie się od takiej osoby.

Ja przyznaje ze bylam z poczatku w obozie obroncow Autorki ale cos mi sie tu przestalo  podobac. Ta wieczna poza obolalej, zmeczonej, uryczanej, pogryzionej, nierozumianej i bezbronnej. Jakbym czytala posty zaniedbywanej przez rodzicow 15 latki a nie dojrzalej kobiety ktora juz sama jest matka. No faktycznie sama z siebie robi troche takiego ..nieudacznika ktoremu gila trzeba wiecznie spod nosa wycierac i orbitowac wokol niego z nieustajaca uwaga bo inaczej foch i lzy. No jak to ma byc pociagajace dla faceta. Mezczyzni lubia ponoc slabe kobiety ale chyba nie do granic mozliwosci. A podejrzewam tez ze Autorka to jedynaczka, wychuchana przez rodzicow, z zawsze zaspokojonymi potrzebami i uznala ze maz musi podpasc pod ten sam wzor  czarujacego partnera ktory bedzie traktowal ja wiecznie  jak swoja mala krolewne.

_v_
Ale to nie jest opowieść o tobie i stadzie twoich (rzekomo) toksycznych eksów... Być może właśnie dlatego jesteś sama, że nie pojmujesz, tak jak autorka, że facet to nie jest bura suka do ujeżdżania. I oczywiście, że autorka może iść w twoje ślady - wywalić go, potem drugiego, piątego i dziesiątego. Tylko wiesz, siebie ze swojego życia nigdy nie wywali, więc każdy kolejny facet będzie tak samo "zły".

Każda pani, której solidarność jajników wzroku nie zaćmiewa, też może spojrzeć - wystarczy pomyśleć, jakby się czuły w związku z facetem, który zachowuje się jak autorka. No np. jak fałka by się czuła gdyby facet wymagał odmeldowywania się z pracy, ograniczał jej kontakty z jej rodziną i znajomymi, nie chciał się wyprowadzić od mamy i wciąż robił awantury.

juz mowilam, zebys darowal sobie debilne komentarze

wystarczy wejsc w dowolny watek tutaj, zeby miec czarno na bialym kiedy jeden z partnerow zachowuje sie w taki sposob jak maz w stosunku do autorki. na koncu tego jest zdrada. a na poczatku brak checi do bycia z dana osobą.

jesli zalezy ci na kims to dbasz rowniez o dobre samopoczucie tej osoby, a nie tylko swoje i wszystkich wokol. i zalezy ci na tym, zeby tej osobie nie sprawiac przykrosci i wywiazywac sie z deklaracji.

panu nie zalezy
im szybciej autorka to zrozumie tym lepiej dla niej
gdyz niestety nie ma sposobu, ze spowodowac zeby komus sie chcialo, gdy ten ktos nie chce. nawet najlepsze marchewki beda i tak dzialac krotkoterminowo.

Oni się powinni oboje starać. Z jej opisów wynika, że ona próbuje, a on nie. No sorry. To są jej słowa. Chyba lepiej od Was wie, jak wygląda jej małżeństwo.

Jasne, alkoholik też wie lepiej jak wygląda jego małżeństwo i "wie", że jest do niczego przez tę wredną babę. Kolejna pani, która będzie do końca udawać, że nie dostrzega toksycznych zachowań autorki i w żaden sposób nie raczy się do nich odnieść. Specjalnie dla Ciebie powtórzę - może po trzecim przeczytaniu przestaniesz udawać, że tego nie ma:

Ona jest typowym toksykiem - próby izolowania go od znajomych (no jak śmie na piwo wyjść) i od rodziców, bezzasadne podejrzenia o zdradę i kontrola do granic absurdu (odmeldowywanie się z pracy między spotkaniami z klientami), granie dzieckiem, manipulacyjne próby wywoływania wyrzutów sumienia, ciągłe awantury, i jej niezerwana pępowina. Do tego ciągle domaganie się uwagi, komplementów, pochwał. A jak już on powie coś miłego, to okazuje się, że zbyt mechanicznie lub bez należytego zachwytu w oczach. Czas wolny on ma spędzać tak, jak ona sobie życzy - oglądać JEJ ulubiony serial, spacerować, bo ONA to lubi itd. itp. No ludzie, przecież to nie są normalne zachowania.

On nie ma prawa chodzić na piwo... On ma w tym czasie wyrażać słowem i wzrokiem zachwyt swą ślubną