Świadome palaczki, lubiące palić - Netkobiety.pl

Zaczelam palic z powodow estetycznych. Uwazam, ze mi to pasuje, do mojego stylu.
Pierwszy raz zapalilam gdzies na imprezie w liceum, urznieta tak ze nie na pewno sie nie zaciagalam. Ale tak naprawde zaczelo sie, gdy zamieszkalam na studiach z moim obecnym mezem. Gdy on byl w pracy a ja mialam akurat wolny dzien od zajec i sprzatalam, usiadlam po skonczonej krzataninie i pomyslalam, ze fajnie by bylo sobie zapalic. Bylam na drugim roku studiow, byla wiosna, od wielkiego dzwonu popalalam - na imprezie, na jakiejs przerwie, po ciezkim kolokwium, ale to sporadycznie. Niewiele myslac, zeszlam na dol do kiosku i poprosilam o papierosy - jakies takie lekkie, cienkie, dla kobiet. To byly chyba vogue albo she. No i zapalniczke. Kupilam, pobieglam do domu, usiadlam sobie na balkonie i zapalilam. Tego mi bylo trzeba do pelni szczescia. Od tego momentu lubie sobie zapalic po dobrze zrobionej robocie, na przerwie w pracy czy na ploteczkach w kawiarni.

Jestem raczej palaczem impulsowym. Nie pale regularnie, zdarzaja mi sie tygodnie niepalenia a i dni, gdy spale pol paczki.

Ja palę non stop 3 lata...no 3 i pół już. Niby lubię palić ale też nie lubię. Chciałabym rzucić, ale głównym powodem że zraża mnie rzucenie jest strach przed przytyciem....

Palę, a w zasadzie paliłem ponad 30 lat, bez widocznych oznak dla zdrowia (pewności nigdy nie ma).
Nigdy w samochodzie, w obecności dzieci i osób niepalących. Zazwyczaj na wolnym powietrzu, nawet zimą.
Jeżeli nie jesteście jeszcze uzależnione, skończcie jak najszybciej.
Ja od kilku dni próbuję to zrobić (po raz pierwszy), znalazłem motywację (albo tak mi się wydaje).
Chwilami jest strasznie, niekiedy komicznie- trudno. Nic nie dostajemy bez wysiłku.
Nie jestem autorytetem, ale lata tkwienia w nałogu spowodowały zainteresowanie tym tematem.
Wiem, że Paniom jest trudniej, tym bardziej, szczególnie te młodsze, które chcą mieć dzieci niech to zrobią.
Nie wspominam o kwestiach finansowych, paląc paczkę codziennie w moim przypadku jest to równowartość
około 120 tys. zł.
Innych nałogów nie miałem i na co dzień ten problem mnie nie dotyczył.
Zwróćcie uwagę- ubywa palących. W mojej kilkudziesięcioosobowej rodzinie byłem dotąd
"OSTATNIM MOHIKANINEM". Jeszcze 20 lat temu palacze, to była 40% "populacja", oczywiście
chodzi o moją bliższą i dalszą rodzinę o której wiem.
Powodzenia.

november, wszystko racja!

Paliłam kilka lat, bardzo dużo, rzuciłam prawie 20 lat temu. Choć zdarza mi się ulec raz na kilka miesięcy i zapalić. Nigdy nie przestałam lubić palenia, ale wszelkie skutki uboczne, w tym "zapach" otoczenia, mąż, skutecznie trzymają mnie od nałogowego palenia z daleka.

Ja po rzuceniu nie przytyłam a wręcz przeciwnie, zaczęłam żyć o wiele bardziej higienicznie i zdrowo.

Hehe, a ja jak pisałam w innym wątku wyrzucałam jak byłam mała rodzicom paczki papierosów .
Albo mówiłam o szkodliwości palenia.

Oczywiście, jestem przeciw truciu się, zwłaszcza, gdy chodzi o moich najbliższych.
Sama nigdy nie paliłam i nie ciągnęło mnie do tego, mimo że propozycje dostawałam, chyba jak każdy.
Moja starsza siostra też nie pali i nigdy nie paliła.
Nasi rodzice byli zaskoczeni, bo po pierwsze: teraz wielu ulega presji grupy, mało osób, które tak jak my nawet nigdy nie spróbowały papierosa, tym bardziej, gdy rodzice w domu palą. Ale oczywiście dumni z nas . Sami nie palą już, przestali jak mama zachorowała na raka, widocznie potrzebowali takiego "wstrząsu".
No cóż, od razu inne powietrze w mieszkaniu, bo mieszkam z rodzicami.
A tak ciężko to było znieść i człowiek tylko myślał, by jak najszybciej się wynieść stąd
Ale oczywiście w moim pokoju nie palili, nie zniosłabym tego .

Jeżeli ktoś jest świadomy konsekwencji palenia i pali, to OK. Warto pamiętać, że jednak jest to szkodliwe. Tyle, że jednemu zaszkodzi to mniej, innemu bardziej. Zależy od organizmu.

ALE przeraża mnie, gdy ktoś pali w ciąży, czy przy dziecku. Ok, chce truć siebie dobrze, ale dziecko? Dziecku szkodzi to jeszcze bardziej, tym bardziej takiemu w brzuszku. A w tym wątku też natknęłam się na takie coś, że kobieta paliła w ciąży. Masakra.
Kiedyś bałam się czy mama by nie paliła w ciąży ze mną, ale potem pomyślałam jak mnie przecież kocha i to widac i nie boje się .

Dla mnie zakazy palenia w miejscach publicznych są normalne.
Musimy siebie szanować i jeżeli palimy, to palmy tak, żeby nie przeszkadzać tym niepalącym.
Palenie np w szpitalu to np coś karygodnego.
Co takiego trudnego jest wyjść na zewnątrz zamiast szkodzić chorym?
To smutne, że niektórym tak często brak wyobraźni i myślą tylko o swojej dupie.
Albo w odwiedzinach także bardzo niekulturalne jest palić, gdy domownik nie pali.
Niestety nie każdy o tym pamięta.,

Witam.

Podpisuję się pod takim zakazem.

Przez ponad 30 lat byłem nałogowym palaczem.
Od dwóch tygodni walczę skutecznie z tym wstrętnym nałogiem.

Mój problem dotyczy metody jaką wybrałem. Otóż jem rzodkiewki, zamiast palenia.

Jednak te dwa tygodnie z rzodkiewkami, powodują że zaczynam odczuwać do nich wstręt,
a organizm- buntuje się.
Proszę o propozycje rozwiązania tego problemu.

Zauważyłem, że w tak wielu wątkach udziela Pani cennych rad, że po poważnych analizach zdecydowałem, Tylko Pani
może mi pomóc.

Z przykrością stwierdzam, że w przeciwieństwie do większości Użytkowniczek/ków nie udostępniła Pani swojego adresu e-mail.

Gdyby byla Pani łaskawa odpowiedzieć na mój wpis, będę niezmiernie zobowiązany.

P.S.
Jeżeli treść odpowiedzi miałaby naruszyć regulamin NETKOBIET, proszę pisać na mój adres pod nickiem.

Będę niecierpliwie czekał. Pozdrawiam.

Tez bylam kiedys taka swiadoma palaczka,palilam 1,5paczki dziennie i po prostu to uwielbialam wrecz sie delektowalam kazdym zaciagnieciem dymkiem.dzis juz od dawna nie pale,czasem nawet wspominam te chwile i wtedy mam chec wrocic do palenia ze swiadomoscia kazdej konsekwencji..

palę jakieś 7 lat (ostrooo jak to zleciało ) do kawki z rana obowiazkowo, poza tym odstresowuje mnie to. chcialam powiedzieć, ze pale bo lubie, ale po chwili zastanowienia stwierdzilam, że byloby to w polowie klamstwo. jakis niecaly rok temu probowalam rzucic, bezskutecznie jednego dnia wypalilam pol, nastepnego 1 czy 2. a potem znowu poszlo z gorki. nie tak latwo rzucic. czasem o tym mysle, nawet chcialabym ale nie mam takiej silnej woli. poza tym ja to na prawde lubie pale ponad pol paczki dziennie.

Witam, ja też zaczęłam palić w liceum. Na początku też byłam przeciwniczką, ale jak już spróbowałam to uhm
Wstydzę się palić przy ludziach. Ewentualnie jak na przerwie wyjdę z koleżankami to wtedy nie. Mam wrażenie, że wszyscy na mnie patrzą jak palę. Palę w specyficzny sposób. Uwielbiam się zaciągnąć podwójnie i czekać, aż razem z oddechami wylatuje mi dymek nosem. Nie raz słyszałam, że to wygląda sexy, a ja tym bardziej się wstydzę przy ludziach tak palić. W obecności innych zaciągam się pojedynczo i dmucham buzią i wtedy wydaje mi się, że mniej osób mi się przygląda. Jak palę sama to lubię jeszcze robić sobie kółeczka albo żagielek.  W papierosach chyba bardzie mnie ciągnie do tych rytuałów. Chociaż nie powiem, jak mam dłuższą przerwę to zaciągam się tak głęboko, że nie wypuszczam dymu wcale. Dodam, że palę LM czerwone. Jak to jest u Was dziewczyny?

Widzę, że wątek został odświeżony to się przyłączam.
Tylka Autorka gdzieś zniknęła
Aniu przestałaś palić

a ja to palilam w liceum zadko, z 2papierosy miesiecznie, wtedy nie mialam swojej kasy a nie chcialam kolezanek opalac, od 6lat zyje z palaczem, ktory wciaga paczke dziennie...ponoc jak jest teraz zagranica to jeszcze wiecej, nienawidze palenie, tego zapachu, tych minimum 300zl miesiecznie marnowanych na fajki(jestem straszna sknera) no ale od kiedy jestem z mezem sama popalam, z tym ze wlasnie mi te zalowanie kasy bardzo pomaga, ja sobie nie wyobrazam kupic codziennie fakej, poza tym nie mam ciagotek do nalogow, paczka starcza mi na 1-3miesiace, i to cienkie, najslabsze, potrafie palic caly wieczor na imprezie u znajomych ale potrafie tez miesiac nie palic bo nie ma okazji. i tak
sama nigdy nie pale, tylko do towarzystwa
nienawidze palenia w domu-w budynkach czy samochodach i mimo ze maz pali nalogowo nie pali sie u mnie w domu
na stres czy radosc nie potrzebuej fajki
nie pale przy dzieciach(nawet jesli jestem z nimi na spacerze)
nawet rodzina nie wie ze pale:P

wydaje mi sie ze takie palenie nie jest grozne i napewno mnie nie wciagnie bardziej bo takie niby palenie trwa juz od dluzszego czasu, jakby bylo trzeba zycic to nie mialabym z tym najmniejszego problemu

Ja zaczęłam palić, jak miałam 18 lat. Wcześniej na imprezach czy z ciekawości, ale to raz na nie wiem ile. Teraz palę paczkę dziennie, chyba że wracam do domu - nikt tego nie toleruje, więc 20-krotne wychodzenie z domu odpada. Ewentualnie mogę zapalić czasem wywalona do polowy za okno, mój pokój jakoś dobrze się wietrzy, więc nawet moja Mistrz Wyczuwania Papierosów Mama tego nie czuje.

Palę często z nudów. Czekając na autobus odejdę sobie od przystanku, żeby nie przeszkadzać i zapalę. Palę, jak pracuję umysłowo, zwłaszcza przy pisaniu czegokolwiek i palę przy rozmowach przez telefon. Do tego imprezy i wszelakie wyjścia na piwo - jakoś tak alkohol pobudza chęć sięgnięcia.

Rzucić na razie nie chcę. Rok temu nie paliłam około miesiąca, przerzuciłam się na e-papierosa i w sumie mi to nie przeszkadzało, więc jakbym się zdecydowała na całkowite rzucenie, to pewnie taką metodą. Na razie lubię palić, nie chcę rzucać, też się boję, że przytyję, jedynie co, to żal mi pieniędzy, bo jednak paczka dziennie, to jakieś 350 zł w miesiącu.

Czyli można być palaczką i nie męczennicą? Ja zaczęłam palić dość późno. Paliła moja najbliższa przyjaciółka i kiedyś kupiła jakieś smakowe papierosy, które bardzo ładnie pachniały. Więc spróbowałam. Popalałam jakiś czas od przypadku do przypadku. Paliłam kilka dziennie, potem potrafiłam kilka dni nie palić. Spodobało mi się to jako przerwa w pracy. Teraz palę... może pół paczki dziennie. Mieszkam sama, ale i tak raczej nie palę w domu. Lubię to. Chociaż jak już spalę, to mi śmierdzi. Ot, taki paradoks. Chyba znany palaczom.

Mi bardzo odpowiada sam aromat tytoniu. Lubię go.
Natomiast świadomie nigdy nie pozwoliłem sobie na uzależnienie. To się zupełnie nie opłaca. Psychicznie wychodzi się na zero. Nie ma jakiegokolwiek efektu odstresowania się, wręcz przeciwnie.

Hm, mi się wydaje, że mało kto by się wcinał (no bo.. każdy ma swoje życie i prawo wyboru, nie?) - ale gdyby to rzeczywiście było obojętne dla ludzi znajdujących się kilkanaście metrów od takiego ''świadomego'' palacza.

Jeśli nie masz innych dylematów ani pragnień w życiu, to pal! Dla każdego coś miłego
Jedynie prośba w imieniu niepalących - nie rób tego na ulicy

Ku przestrodze :

Dzisiaj kupiłam Vogue Rouge - wypaliłam pół i prawie mnie cofnęło - OHYDA !!!

Śmierdzący dym jak z palonej smoły z obornikiem - już nie pamiętam kiedy paliłam coś gorszego.

W ulotce reklamowej piszą, że Vogue Rouge ma "pełniejszy smak papierosa" - ale nie dodają że papierosa śmierdziucha jak Popularne.  Reszta paczki wylądowała w koszu a ja straciłam 13 zł .

Uwielbiam Vogue produkowane w Szwajcarii lub Holandii smakują wyśmienicie - delikatny, aromatyczny dym, zupełnie bez posmaku smoły, ale jednocześnie dający fajnego kręciołka.  Niestety tych papierosów u nas już nie ma od wielu lat.  Rok temu kupiłam je w Egipcie (szwajcarskie) :

U nas importowane smaczne Vogue zastąpiła polska produkcja, pochodząca z krajowego tytoniu, który z uwagi na klimat jest paskudny i papierosy Vogue produkowane z niego są tak samo śmierdzące jak Popularne czy Męskie, czy Klubowe.

Vogue Rouge są obrzydliwe - Popularne w eleganckiej błyszczącej paczce.

no właśnie, czy wszystkie palaczki stąd rzuciły palenie? Ja jestem chyba najświeższa "świadoma"palaczka. Przez ponad 30 lat zarzekałam się, że palić nie będę, że mi nie smakują itp. Aż przyszedł taki dzień,że czułam, że muszę zapalić. Po pierwszym zaciągnięciu wiedziałam, że to jest to czego było mi potrzeba. Mam 33 lata a też ukrywam się i mi głupio że palę, bo zawsze mówiłam że tego nie chcę. czasami na jakiejś imprezie, albo jak pijemy piwo z mężem to go zaciągnę na dymka. Ale oficjalnie nie palę i trochę mnie to wkurza, bo dorosła jestem a czuję się jak dzieciak pod tym względem

Mam 29 lat i od dwóch miesięcy jestem palaczką ☺
Swoją przygodę z papieroskami rozpoczęłam od czytania wpisów na tym forum. Początkowo idea świadomego palenia, tzn. w pełni intencjonalnego rozpoczęcia palenia papierosów wydawała mi się dość abstrakcyjna. W najbliższej rodzinie nikt nie pali. Nie pali także mój chłopak z którym mieszkam. Dlatego palenie zawsze przedstawiane mi było jako coś złego i mimo tego że zdarzało mi się w przeszłości mieć papierosa w ustach, to nigdy jakoś nawet nie pomyślałam, że mogłabym palić częściej. Papierosy były tym „śmierdzącym czymś z czym nie należało mieć do czynienia”. Mimo to gdzieś w środku chyba zawsze ciągnęło mnie do papierosów.
Po przeczytaniu postów w ramach niniejszego wątku postanowiłam spróbować. Było jesienne popołudnie, chłopaka miało nie być cały wieczór. Poszłam do najbliższego sklepu i kupiłam sobie „zestaw małego palacza” (Marlboro Lighty, zapalniczkę i gumę do żucia) . Poszłam do łazienki i zakluczyłam się od środka (nie wiem po co, w końcu byłam sama w domu). Otworzyłam paczkę i włożyłam papierosa do ust. Bardzo podobał mi się jego zapach. Zapaliłam. Zaciągnęłam się raz. Drugi. Zakręciło mi się w głowie. Mimowolnie wykrzywiłam w niesmaku usta. No dobra, nie można od razu się poddawać. Początki zawsze są trudne.. Jeszcze jeden buszek. I kolejny.. odwróciłam się do lustra i zobaczyłam siebie z papierosem. Początkowo widok wydawał mi się dziwny, ale po chwili stwierdziłam że z papieroskiem całkiem mi do twarzy. Spaliłam prawie całego śmierdzioszka. Byłam trochę oszołomiona.
Na drugi dzień wstałam szybciej i energiczniej niż zwykle – jak najszybciej chciałam wyjść do pracy – ledwo wyszłam poza widok z okien kamienicy sięgnęłam po papieroska. Początkowo znów lekko oszołomiona zaczynałam się powoli rozsmakowywać w mojej nowoodkrytej przyjemności.
Potem poszło już z górki. Popalałam w pracy i na mieście. Nikogo jakoś to nie dziwiło. Wychodzi na to, że z papierosem wyglądam chyba dość naturalnie. Po tygodniu mój luby wyczuł ode mnie że palę i wtedy mu się przyznałam. Początkowo był w szoku i kazał mi natychmiast rzucić. Ja jednak asertywnie zakomunikowałam mu, że będę paliła czy mu się to podoba czy nie. Wkrótce skapitulował, a w łazience powstała palarnia ostatnio pozwolił mi nawet zapalić w łóżku. Kto wie.. może z czasem i jego namówię na papieroska. Fajnie byłoby tak sobie razem puszczać dymka

Spokojnie, napisałam to z przymrużeniem oka jednak faktycznie, ironia wypowiedzi była zrozumiała tylko dla mnie, bo znam kontekst sytuacyjny.
Prawda jest taka że papierosy w ogóle nie ciągną mojego chłopaka. Zaakceptował mój nałóg, ale patrzy na to z takim samym pobłażliwym niezrozumieniem jak ja patrzę na niego gdy on gra w PlayStation . Zupełnie dwa różne światy. No ale cóż każdy ma jakiegoś bzika

Poza tym jestem przekonana, że i tak wszystko się zmieni gdy będzie nas więcej. Ja rzucę palenie, a on zostawi PlayStation na rzecz zabawy z dzieckiem. Póki to jednak nie nastąpi myślę że możemy sobie pofolgować on niech łupie w te swoje gry a ja popuszczam sobie dymka (gwoli wyjaśnienia: póki co nie staramy się jeszcze o dziecko ergo nie narażam na szwank zdrowia nienarodzonego)