Ruch "Pro-Anoreksja" plagą wśród nastolatek? - Netkobiety.pl

No nieee... kolejny temat o strasznej anoreksji...  to ja pozwolę sobie zacytować za Wiki:

8-13 przypadków rocznie  na 100 000! To nie jest żadna epidemia, tylko jednostkowe przypadki rozdmuchiwane przez media, bo to się dobrze sprzedaje. 

(Ponadto wśród tych kilku-kilkunastu osób to są przypadki anoreksji łagodnej, która wbrew pozorom do śmierci tak szybko nie prowadzi, bo przy BMI w okolicach 17 można naprawdę żyć bez większej szkody dla zdrowia.) 

A biorac pod uwage, że liczba nastolatków z nadwagą i otyłością sięga już niemal 16 procent

Czyli inaczej mówiąc na 100 000 osób jest 13 anorektyków rocznie a więc w okresie kolejnych 100 lat będzie ich na kazde  100 000 1300 i 16 000 dzieci z nadwagą w obecnej chwili.

W tym momencie w 100 000 miescie zyje dziesięciokrotnie więcej dzieci z nadwagą niż urodzi się anorektyków do końca stulecia!

Nie ma epidemii anoreksji! Jest tylko epidemia medialna na ten temat.

Edit: Tak gwoli ścisłości poprawiam samą siebie, to pisałam powyższe tuż przed wyjściem z domu i trochę się z obliczeniami walnęłam z pośpiechu.  W 100 000 mieście jest tylko jakieś 20% dzieci i młodzieży czyli otyłych tyle, ilu anorektyków urodzi się przez 30 lat, a nie 100. Niemniej skala jest i tak ogromna.

Edit2: Oczywiście nie chodzi mi o to, żeby bagatelizować problem anoreksji, tylko, żeby podkreślić, że nie jest to aż tak duży problem jak trąbią media - media po prostu lubią ten temat, jak każdy, który szokuje.

Iceni - roziemiem statystyki, ale uwazam ze niestwierdzonych chorob jest bardzo duzo, pokusilabym sie nawet o stwierdzenie, ze 80% anorektyczek nie jest w tych statystykach zawarte. A dla mlodych dziewczyn anorektyczne dazenie do chudosci jest straszliwe w skutkach i rzutuje na wiele kolejnych lat.

Chcialam rowniez zaznaczyc, ze anorektyczka nie musi byc chorobliwie chuda. A bulimiczki sa czesto nieco przy kosci.

Nie slyszalam, zeby ten problem byl jakos szczegolnie naglasniany w mediach, nie ogladam telewizji, temat wzial sie z glowy, nie z medialnej nagonki

Lilly oczywiscie promowanie otylosci jest rownie zla rzecza co promowanie chorobliwej chudosci. Nie odchdzania, ale "oddania calego zycia dazeniu do chudosci" - to juz choroba.
Mowisz, ze blisko ci do bulimi, wymiotujesz? Uwazasz ten sposob za alternatywny sposob na odchudzanie?

Nie demonizowałabym tak anoreksji, ani nawet nie nazwałabym tego chorobą.
Grypa jest chorobą. Ospa i odra to choroby. Polio to choroba. Rak jest chorobą. Anoreksja nią nie jest. O raka nikt się nie prosi, a o anoreksję owszem. Nie da się zachorować na anoreksję przypadkiem, od niechcenia. Ludzie chorzy na raka nie zakładają grup Procancer, a anorektyczki owszem. Rak to tragedia, a anoreksja powód do dumy. Dopingują się nawzajem, nie chcą wyjść z choroby (a często chęć wyjścia z choroby, także psychicznej, to pierwszy krok). Ludzie chorzy na grypę, raka, depresję, zaburzenie efektywne dwubiegunowe chcą się leczyć, chcą być zdrowi.

W ogóle mi tych durnych dziewuch nie żal. Mają, co chciały.

Prawda. Tutejsze nastolatki są średnio 2-3 razy potężniejsze niż ja, a ja mam wagę w normie.

Co do promowania otyłości, dodałabym jeszcze nazwisko Marta Grycan i jej dwie córeczki - wszystkie dumne z tego, że grube.

Jak palil papierosy to sam sobie chorobe na glowe sprowadzil i tego faktu NIC nie zmieni.

Co do anoreksji to czesto powodem choroby sa jakies inne problemy, nie koniecznie zwiazane tylko i wylacznie z wygladem.

Wyboldowałam to "chociaż", ponieważ, Iceni, to zasadnicza różnica między "możesz być fajna CHOCIAŻ jesteś gruba", a "będziesz fajna JEŚLI będziesz gruba".

To nie jest ruch pro-tycie i nie wymyślaj już. Nie znam ani jednej osoby, która by celowo, dla urody swoiście pojętej, chciała się roztyć jakoś monstrualnie. Są takie, owszem, ale to dopiero są wyjątkowe przypadki.

Oczywiście, że tak.
Anoreksja jest najczęściej chyba OBJAWEM dodatkowych problemów, które wepchnęły daną osobę w anoreksję. Jeśli nastolatka czuje, że utraciła kontrolę nad swoim życiem, nie radzi sobie z niczym, to waga jest czymś, co może kontrolować.

NIE!
Nie jestem specjalistką od tematyki ED, ale tyle wiem, że NA PEWNO nie chodzi o zwrócenie na siebie uwagi. Chodzi - najczęściej - o odzyskanie kontroli nad jakimś aspektem życia.

Zresztą anorektyczki nie trąbią o swojej anoreksji, chyba, że we własnym gronie. Mają swoje blogi, zdjęcia, grupy, ale nigdy nie słyszałam o anorektyczce, co by się chwaliła na prawo i lewo rodzinie i znajomym, że jest anorektyczką i się będzie głodzić, aż zniknie. Mają zresztą zwykle wiele doświadczenia i bardzo wyszukane sposoby ukrywania swojego niejedzenia.

Moi drodzy, bardzo proszę o niewymyślanie niczym nie popartych przyczyn anoreksji, serio, to niczemu nie służy ani nie pomaga. Wystarczy przeczytać garść artykułów na ten temat, żeby wiedzieć, że nie chodzi ani o zwrócenie na siebie uwagi, ani o zatrzymanie dzieciństwa. Może w jakichś wyjątkowych przypadkach, ale na pewno to nie jest reguła, przynajmniej ja o niczym takim nie słyszałam.

A myślisz, ze każda która rozpoczyna dietę skończy jako anorektyczka? Równie dobrze możemy zakazać reklamowania środków odkażających, bo wiele osób popada w nerwicę natręctw, czy jak to się tam zwie, i czyści wszystko wokół i siebie po 15 razy dziennie. I też jest to niebezpieczne dla zdrowia.  Czy one chciały wylądować pod kroplówką? A ktoś ich zmuszał do odchudzania? to, ze one sobie nie radzą z własną psychiką, to nie jest wina blogerek pro-ana.

Ale ludzie dorośli mają prawo decydować o swoim ciele, nawet jeżeli będzie to zagłodzenie.  I mają prawo ważyc po 43 kg, tak samo jak mają prawo wbić w swoje ciało 3 tysiące kolczyków, albo wytatuować każdy centymetr swojego ciała - to też ma konsekwencje zdrowotne i też ma wpływ na psychikę.

Co z tego, że pro-ana propagują anoreksję? Człowiek ma swój rozum (a jeżeli jest to nastolatek, to powinien być pod kontrolą rodziców i to nie blogi o anoreksji sa winne, tylko rodzice, którzy miesiącami nie zauważają, że z ich dzieckiem dzieje się coś złego, a potem szukają winnych wszędzie wokół, tylko nie u siebie)

Ja o ruchu pro-ana usłyszałam pierwszy raz w życiu z telewizji nie z blogów, nie z czasopism ani nie od anorektyczek, to bodaj na Onecie w artykule o anoreksji znalazłam pierwsze informacje na temat blogów o pro-ana. A potem było już łatwo znaleźć odpowiednie strony. Ale to nie autorki tych stron mnie informowały o tym zjawisku, ale zawsze były to media!  To media rozdmuchały tę mode, a nie anorektyczki.

Ciekawe, że oskarża się blogerki o propagowanie pro-ana. To tak łatwo wpłynąć na psychikę nastolatka? To może niech zatrudnią te blogerki w portalach informacyjnych, gdzie trąbi się ciągle o zdrowej żywności, a nastolatki jakoś mają to w d... bo widać mają większa siłę perswazji niż dyplomowani psycholodzy i dietetycy!

Anoreksja była zawsze - to nie jest moda ostatnich 10 czy 20 lat, tylko zjawisko, które było zawsze. Dzieci-niejadki z zaburzeniami odżywiania były zawsze.

Skoro jest to choroba o podłożu psychicznym, to nie można jej wywołać czytając o niej w internecie. To tak, jakby mówić, ze czytanie innych schizofreników piszących o tym, że ludzie normalni są obrzydliwi wywoływałoby u zdrowych osób schizofrenię jeżeli jest to choroba psychiczna to taka osoba ma już to w sobie, a nie "łapie" przypadkiem anoreksję na blogu koleżanki. 

Dlaczego nie wszystkie modelki czy tancerki baletowe sięgają po kokę, skoro wiadomo, że ona świetnie pomaga schudnac "do szkieletu"?  Przecież o tym wiedza wszyscy z tych kregów i własnie kokainą sobie mnóstwo dziewczyn pomaga. Bo jedne mają rozum, a inne nie! I nie ma tu kogo obwiniać i zrzucać winy.

A wracając do dzieci - ja sobie nie wyobrażam, że matka przez kilka miesięcy może nie zauważyć, ze z jej córką dzieje się coś złego, że nagle schudła o kilkanaście kilogramów, że jej wychodzą włosy czy ma ziemistą cerę. To jest wina blogerek pro-ana, ze ma ślepą matkę? Jak można nie zauważyć, że na dziecku nagle wiszą wszystkie ubrania? Bo że nie je, to można, bo nikt nie stoi nad głową przy każdym posiłku, ale ud o obwodzie ramienia się nie zauważyć nie da, a takie chudnięcie nie trwa tydzien lub dwa, ale są to miesiące.

Jeżeli jest to choroba psychiczna (no a tak jest definiowana), to traktujmy to jak chorobę psychiczną - czyli żeby w to wpaść trzeba mieć predyspozycje. Nie da się wpędzić kogoś w depresję, schizofrenie, nerwicę prowadząc blog i pisząc, ze bycie schizofrenikiem jest cool! Chorych się leczy - bez dorabiania do tego sensacji i teorii.

Jak ktoś ma nerwicę natręctw i myje zęby 20 razy dziennie, to się nie oskarża producentów past do zębów, że się przyczyniają do wzrostu nerwic! A przecież tym, co nie używają past z paszczy śmierdzi i jakoś wolno to napisać.

A tego, ze jak się jest chudym wygląda się lepiej niż przy BMI20 nie można? Można! Naprawdę ludziom ma prawo się to podobać. Bo każdy ma swój rozum, a jak ktoś jest chory psychicznie, to nie internet jest za to odpowiedzialny, tak samo jak nie jest odpowiedzialny za alkoholizm tylko dlatego, ze sa w nim reklamy alkoholu - kazdy ma prawo reklamować to, co lubi, a zabić się można wszystkim.

To dlaczego wiele anorektyczek dąży do tego żeby głodząc się powstrzymać menstruację i utracić kobiece kształty? Wiele z nich otwarcie o tym mówi i pisze.
Jest w USA psycholog którego nazwiska nie pamiętam ale ma spore osiągnięcia w leczeniu anoreksji. Nie przebiera w słowach, wręcz wyszydza to jak wyglądają anorektyczki które do niego trafiają. Metody wydają się okrutne ale są bardzo skuteczne. Był kilka lat temu gościem Dariusza Bugalskiego w Klubie Trójki. Ja tam wolę wierzyć praktykowi, który wyciągnął z anoreksji wielu ludzi niż artykułom opartym na domysłach.
Gdybać sobie można na tematy filozoficzne a w anoreksji trzeba działać bo każda strata czasu może oznaczać nieodwracalne zmiany w organizmie.

A to już odnośnie tego dopisałam wyżej - jeżeli traktować to jako chorobę psychiczną sensu stricto, to nie można nikogo oskarżać o propagowanie mody i nakłanianie, bo to jakby oskarżać kogoś o propagowanie i nakłanianie do schizofrenii czy depresji! To jest w tym przypadku bez sensu!

Czy jeżeli ja zacznę prowadzić blog i opisywać jak to ludzie z depresją są wspaniali, piękni, a wszyscy inni to tylko przerośnięte karykatury ludzkie, tuszujące głupawymi uśmiechami swą beznadziejność, to nastolatki czytając to będą popadać w depresje? Serio?

Okazuje się że Barbie promuje anoreksję, bo ma nienaturalne kształty (to Kubuś Puchatek chyba promuje otyłość? ), modelki promują anoreksję, aktorki promują anoreksję, bloggerki pro-ana promują anoreksję, a na swiecie jest coraz więcej ludzi otyłych To co?  Grubaski się Barbie nie bawią ani mody nie oglądają?

Przecież każda z nas była narażona na te same czynniki, miała dostep do tych samych stron internetowych, chodziła do tych samych szkół, bawiła się tymi samymi lalkami, oglądała te same filmy z tymi samymi aktorkami i była wyśmiewana przez te same osoby, z tych samych powodów.  A jednak w anoreksję nie wpadłyśmy.

_________________

Do tego tematu bardzo mi pasuje tzw. Efekt domu Barbry Streisand... wiecie o co chodzi, nie?..,.

Gdyby ta depresja w ich mniemaniu miała im w czymś pomóc, byłaby dla nich atrakcyjna z jakiegoś powodu to tak.

Iceni, nie rozumiesz, że anoreksja to jednocześnie i choroba i OBJAW. Jak Ci to wyjaśnić... Bardziej do samookaleczeń jest podobna. W nią się wpada najczęściej jako skutek uboczny prób poradzenia sobie z innymi problemami. Masz taką a nie inną sytuację i nie umiesz jej rozwiązać, więc tniesz się albo głodzisz właśnie, bo to Ci daje coś pozytywnego w Twojej ocenie. Samookaleczenia czy głodzenie się daje złudzenie kontroli. "Nic mi się nie udaje, ale zrzuciłam kolejny kilogram, UDAŁO MI SIĘ, jestem silna!"

Depresja by tego nie dała, bo w depresji czułabyś się jeszcze gorzej i już.

Po pierwsze to nieprawda - Ty nie byłaś narażona na te same czynniki co ja, nie oglądasz tych samych stron internetowych i nie byłaś wyśmiewana w taki sam sposób za to samo przez te same osoby co przykładowo ja.
Po drugie to tylko czynniki zewnętrzne, są jeszcze czynniki wewnętrzne - psychologiczne czy nawet biologiczne, które sprzyjają występowaniu tych czy innych chorób i zaburzeń. To, co po Tobie spłynie jak po kaczce, dla mnie może być ciosem i odwrotnie.

Wiesz, tylko tłuściutki Kubuś Puchatek jest jeden, a wzorców promujących chudość są tysiące wszędzie.
I owszem, grubaski bawią się Barbie, oglądają piękne, szczupłe aktorki pojadając lody i chipsy jak ich grubi rodzice, a potem, w okresie dorastania, albo przechodzą nad tym do porządku dziennego, że one tak nie wyglądają, albo - i tu cała lista możliwości, od wpadnięcia w kompleksy przez depresję, bulimię po anoreksję.

Nie wiem jakie są statystyki.W swoim życiu znałem jedną prawdziwą bulimiczkę i jedną prawdziwą anorektyczkę.Więc , temat nie jest marginalny zapewne, bo to by dawało jakieś 1% populacji.
Nieważne.
Ważne jest, hak próbuje się 'rozwiązać' problem.
Ano, próbuje tak, że zakazuje się pokazywanie szczupłych modelek i sprzedaje głodne kawałki, że kobiety przy kości są równie piękne jak te szczuplutkie.Czyli sławetne 'pokochaj siebie'.
I to jest błąd.Bo tłuste babsko z cellulitem i obwisłymi cyckami wizualnie nie umywa się do modelki i warto uznać ten fakt.
I zamiast zakazywać publikacji zdjęć pięknych kobiet, możnaby wskazać młodym drogę do tego, jak taką piękną kobietą się stać.
Bo skoro gówniara ma na tyle samozaparcia, by się zagłodzić na śmierć, to tym bardziej będzie je miała, żeby spędzać codziennie 2 godziny na siłowni czy innym basenie.I osiągnie pożądany efekt, bez uszczerbku na zdrowiu, a nawet z korzyścią.
A jeśli tzw. autorytet przekonuje młodą, że tłuste dupsko jest super, to młoda widzi, że się ją okłamuje.A skoro tak, to z automatu odrzuca inne gadki tzw. autorytetu w temacie chociażby, że anoreksja jest niezdrowa.

A ja uważam, że lepiej ważyć więcej niż wyglądać jak kościotrup. Miałam kiedyś koleżankę przeraźliwie chudą, jak ją przytulałam a powitanie to miałam ochotę zwymiotować, czułam każdą jej kość, to było obrzydliwe. Zresztą otoczenie też nie szczędziło komentarzy na temat jej wyglądu. Najlepiej i najzdrowiej jest trzymać wagę w normie.

Odniose sie do blogow - jasne, ze zadna dziewczyna nie namawia do odchudzania, do "wstapienia" do ruchu, dziewczyny znajduja to same. Wystarczy, ze jakas mila ciotka powie takiej gimnazjalistce "ale sie pannica z ciebie zrobila", a ta dziewczyna nie zje nastepnego dnia obiadu i wpisze w google "jak szybko schudnac", od strony do strony trafi na bloga "pro-ana" i postanowi sie odchudzac. Dalej to juz idzie jak machina... Jedna druga nakreca, mozna przeczytac wpis "zupa pomidorowa w obie strony smakuje tak samo" i dziewczyna nabiera ochoty zeby rowniez isc zwymiotowac. Potem kolejne ppstanowienie odchudzania, kolejny zakazany posilek.

Mowicie o przyczynach anoreksji, ja juz napisalam, ze dla mnie tych przyczyn jest mnostwo.

Jedną z przyczyn mogą być uwagi nt.tuszy, ale nie jest nią istnienie blogów, one co najwyżej utrudniają dziewczynie wychodzenie z choroby. Dają poczucie przynależności, której brakuje w rodzinie i umożliwiają identyfikację z jakąś społecznością, a że jest to społeczność, która napędza się w ten chory sposób, to już inna rzecz.

Wiem o chorobach psychiki wystarczająco dużo. Wiem, że o schizofrenię ani o depresję nikt się nie prosi, a te dziewuchy wiedzą, w co się pakują. Wiedzą, co to jest anoreksja - informacji o tej chorobie jest więcej niż trzeba. W przeciwieństwie do wiedzy o schizofrenii. To raz.
Dwa - te, które odchudzając się popadają w anoreksję, to najczęściej te, które grube nigdy nie były i nigdy odchudzania nie potrzebowały. One chcą być w centrum zainteresowania, chcą sobie nawzajem imponować.

Miałam grubą - ale to grubą, nie pulchną - koleżankę. Jeszcze nie miała chyba 18 lat, jak się wzięła za odchudzanie. I wierzcie mi, zrobiła to z głową, schudła znacząco, nie popadając przy tym w anoreksję. Dalej wręcz została trochę pulchna. Bo ona schudła dla zdrowia, a nie dla mody.

A co do grypy - po troszę masz rację. Niektórym chorobom da się zapobiec. Niektórym nie. Ale jeśli się da, to czemu nie zapobiegać? Łatwiej chyba zapobiec niż leczyć.

Oj, już nie przesadzaj. Ile razy usłyszałam ja, na pewno Ty też i większość kobiet na tym forum to samo zdanie? Ile razy? I żadna z nas nie zaczęła się z tego powodu fanatycznie odchudzać. Ja osobiście czułam się wręcz dumna, że rosnę, staję się dorosłą kobietą. Nigdy nie przyszłoby mi do głowy odebrać "ale z ciebie pannica" jako "ale z ciebie knur". Nigdy też nie słyszałam, by jakakolwiek dziewczyna w ten sposób to odebrała. No chyba, że chodzi o te wspomniane, które mają anoreksję, bo nie chcą dorastać... Osobiście nie znam żadnej.

Te blogi to samo w sobie nie jest zło. Te durne rady trafiają do tych durnot, które ich szukają. Nikt nikogo nie namawia. One wręcz nie chcą nikogo zapraszać, traktują to jako bardzo ekskluzywne kluby. Czytałam o tym, że w tych klubach anorektyczki są na wyższej pozycji niż bulimiczki, są od nich "lepsze". Te dziewczyny same sobie tworzą własną rzeczywistość.

No jak dla mnie narkoman czy alkoholik sam sobie winny jest. A niby kto inny?

To samo moj wojek. No i brawo, bo przewrociles sie i podniosles.

Ja akurat nie piłem.

no jak to skąd?
bo czuje się od Nich tych "dziewuch" - lepsza ...

no właśnie, tak jest i każdego może to spotkać, wbrew temu co sobie myśli - sam o sobie

no proszę i już wszystko wiadomo i czego tu się obawiać 

Znam mase osob, ktore dostaly morfine i mase ktore wziely kokaine i nigdy nie byly uzaleznione. Slyszalam o badaniach, ktore sprawdzaly dlaczego niektorzy ludzie sie uzalezniaja od pewnych lekow, a dlaczego niektorzy nie mimo, ze dostaja je np w szpitalu.

Znam ludzi, ktorzy nie wzieli by tych lekow chocby nie wiem co. Wiec sa ludzie, ktory sie to nie trafi. Bo ich osobowosc jest taka, ze sie trzymaja od tej chemii z daleka.

No tak uzależnienie fizyczne to już coś dużo bardziej poważnego. Ja twierdzę, że uzależniony fizycznie nie byłem. Nie przechodziłem jakiegoś strasznego zespołu odstawienia, chociaż lekki to był.
Ale uzależnienie fizyczne jest już bardzo niebezpieczne i wymaga pomocy z zewnątrz, bo można po prostu zejść z tego świata po odstawieniu.

Uważam, że promowanie chudości istnieje i jest bardzo wyraźnie zauważalne. Jak ostatnio oglądałam zdjęcia klasowe mojej siostry z liceum to wszystkie jej koleżanki są chude. Nie szczupłe tylko chude, niezdrowo wyglądające... A mimo to i tak narzekają, że jeszcze mają za dużo tu i tam. Dziewczynę z nadwagą widziałam na tym zdjęciu tylko jedną. Jak słyszę ciągłe gadanie o cudownej, niezbędnej i koniecznej do życia przerwie między udami to mnie coś bierze... No, ale takie postawy tych dzieciaków, dla których priorytetem jest mieć bardziej cienkie nogi niż koleżanki nie biorą się z niczego. Na większości reklam, plakatów itp są jednak bardzo szczupłe osoby. Ale media to jedno, a wzajemne nakręcanie się tych dzieciaków to drugie. One nie myslą w kategorii anoreksji/bulimii itp tylko, żeby zaimponować koleżankom i ewentualnie chłopakom się podobać.

Oczywiście taki wygląd jak Grycanki i tego typu osoby to też przegięcie i nie pochwalam absolutnie. Chodzi mi  tylko o promowanie tych najbardziej naturalnych i zwyczajnych sylwetek. Ja mam wagę w normie. No może ze 2 kg to by mi się ewentualnie przydało zrzucić, ale wyglądam najnormalniej w świecie. I co? Jakoś nigdzie w telewizji/internecie/banerach reklamowych nie widzę dziewczyn o takiej figurze jak moja.

O anoreksji słyszałam z opowiadań znajomej znajomego jako o bardzo ciężkiej chorobie. Dziewczyna zmaga się z nią ponad 8 lat i chce z tego wyjść, ale nie może. Bo to jest choroba psychiczna i nie zawsze sama dobra wola wystarczy, żeby z niej wyjść, to jest jak z depresją. Zdarzało jej się, że było lepiej, wracała do normalnej wagi, a po pewnym czasie zaczynały się problemy od nowa... Były próby samobójcze, długie pobyty w szpitalu, a rodzina tej dziewczyny cały czas musi uważać, chuchać i dmuchać, nie zostawiać jej samej, dbać o to ile dokładnie jej i czego.
Generalnie jak choroba się już pojawi na poważnie to ciężko ją przezwyciężyć

Olu, to jest bardzo ważny głos w tej dyskusji.

Ja sama mam koleżankę, która lata temu chorowała (być może nadal choruje) na anoreksję. Choroba była na tyle zaawansowana, że życie ratowano jej w szpitalu. Chciała, bardzo chciała z tego wyjść, ale samodzielnie już nie potrafiła. Potem poznała mężczyznę, który bardzo ją wspierał, stawiał do pionu, dbał, żeby nie zaniedbywała psychoterapii, a do tego powtarzał, że jest piękna i wyjątkowa, dzięki czemu pomógł zbudować poczucie własnej wartości. Stopniowo zaczęła wychodzić na prostą. Niestety nie wiem co dzieje się z nią obecnie, bo straciłam z tą dziewczyną kontakt, niemniej słyszłam, że jest już dobrze, a w procesie zdrowienia najbardziej pomogło jej macierzyństwo.

To jest naprawdę ciężka i trudna do leczenia choroba, nie żadne widzimisię czy fanaberia, jak niektórzy próbują sugerować.

CatLady, moge Ci tylko wspolczuc stanu wiedzy na tematy medyczne i rozwoju emocjonalnosci czlowieka. Mam nadzieje ze nie jestes jeszcze matka...

Wiesz co, swoje opinie opieram na doświadczeniach własnych i koleżanek. Ja nie byłam nastolatką aż tak dawno temu, czasy nie są aż tak inne ani nastolatki. Jedyne, co się zmieniło, to waga modelek i ich ilość - i to uważam za główny powód anoreksji. Zapatrzenie w głupie kolorowe magazyny i TV. Te dziewczyny są tym karmione i nikomu to nie przeszkadza. Taki problem jak anoreksja dałoby się zdusić w zarodku, gdyby chociaż rodzice, czy starsze dziewczyny w rodzinie poświęcały tym nastolatkom uwagę, przeglądały te magazyny w sposób krytyczny - typu wyjaśniając, że te nawet te kobiety na zdjęciach w rzeczywistości tak nie wyglądają. Ale tego się nie robi. Dziewczyny są same ze swoim dorastaniem, obłożone niewłaściwymi wzorcami, chcą w ten sposób zwrócić na siebie uwagę.

Moje macierzyństwo to nie Twoja sprawa.

Przypuszczam, że jest wokół Ciebie więcej anorektyczek niż sądzisz. Wiele z nich na pierwszy rzut oka wcale nie sprawia takiego wrażenia, a chorobę widać dopiero w zaawansowanym stadium wychudzenia. Inna rzecz, że chora dziwczyna wcale się z tą swoją chudością nie obnosi, a ciało chowa pod wielkimi bluzami i swetrami.

Na stronie CTZO (Centrum Terapii Zaburzeń Odżywiania) znalazłam takie dane:

"Bulimia jest zaburzeniem odżywiania występującym częściej. Występowanie bulimii w okresie adolescencji określa się na około 2% populacji, w wieku dorosłym obserwowany jest spadek zachorowań i jest to około 1,3 %. W przypadku jadłowstrętu psychicznego dane wahają się w przedziale 0,5 do 1% populacji u młodzieży i odpowiednio 0,2 do 0,8% w populacji dorosłych (Józefik 1999). Warto zdać sobie sprawę, że są to w rzeczywistości olbrzymie liczby, jeżeli zdamy sobie sprawę, że populacja młodzieży powyżej 14 roku życia w Polsce 2 620 000. 
Brak jest danych dotyczących zachorowań poniżej 14 roku życia. Jednak w praktyce klinicznej pojawiają się pacjenci w wieku 8-13 lat.
Zaburzenia odżywiania, w szczególności anoreksja i bulimia wymagają leczenia, ponieważ są chorobami, mogącymi zagrozić życiu. Niestety ponad 6% ludzi cierpiących na zaburzenia odżywiania umiera. Przyczyny są bardzo różne: od wyniszczenia organizmu, poprzez zaburzenia układu trawiennego lub sercowo-naczyniowego, aż do przypadków samobójstw. Dlatego tak ważne w przypadkach tego typu zaburzeń jest podjęcie wczesnego i efektywnego leczenia."

Być może dla Ciebie jest to zjawisko marginalne, na które nie warto zwracać większej uwagi, dla mnie niewątpliwie nie.
Weźmy też pod uwagę, że statystyki mogą być mocno zaniżone, choćby dlatego, że wiele chorych usiłuje z tym problemem radzić sobie samodzielnie, ukrywając go na wszelkie sposoby, dlatego w takich przypadkach choroba nigdy nie zostaje oficjalnie zdiagnozowana.