Jak zachować resztki godności w nieudanym związku? - Netkobiety.pl

Dżizys...KOBIETO! masz 31 lat a jak to czytam mam wrazenie ze to historia nastoletniej zaślepionej małolatki:/ Sama przeczytaj co napisałaś i się zastanów czego ten typ jest wart, bo moim zdaniem - niczego:/

Współczuję.Z tego co napisałaś to widzę,że wiesz że jesteś za dobra. A ten Twój facet z opisu wydaje się byc okropnym egoistą. Zadbaj o siebie, rób tak aby dla Ciebie było dobrze. Facet, który myśli jedynie o swoim czubku nosa rzadko kiedy przyzna się do winy. Może warto sprawdzic czy nie jesteś dla niego tylko młodą kobietą, która na niego poleciała. Związek bez szacunku to nie związek.
A na zapominanie i nie myślenie jest tylko jedna recepta- czas. Żyj swoim życiem i nie zwracaj uwagi na uczucia ;)Ty jesteś Panią swojego losu:)  Pozdrawiam

..... pan egocentryk, niezależny, dumny i wyniosły

K_r_o, bardzo trafnie Go podsumowałaś, idealnie to do Niego pasuje:(   Ale mimo wszystko smutno mi samej, brakuje przytulania, rozmów, nie potrafię tak na zawołanie wymazać Go z pamięci:(

Zanim rozpoczniesz kolejny związek, zastanów się nad powodami, dla których tak wysoko stawiasz sobie zadowolenie swego partnera i tak nisko własne. Jeśli nie zrobisz tego, nie zlikwidujesz tychże powodów, to następny partner będzie również wybrzydzał i marudził.

Bo wczesniej  długo byłam sama i wydawało mi się, że to jest właśnie Ten, na którego warto było tyle czekać. Bo mówił, że to dla niego to niesamowite,  że jesteśmy razem, że zwróciłam na niego uwagę, że wcześniej wydawałm mu się bardzo niedostępna i chciałam mu pokazać, ile dla mnie znaczy, że jest kimś bardzo ważnym w moim życiu. Tylko że z czasem im więcej dawałam tym więcej on brał nie dając nic w zamian. Wydawało mi się, że powodem jego zachowania jest to, że bardzo długo był sam i musi się po prostu przyzwyczaić, że ktoś jest w jego życiu, że nie umie być w stałym związku ale z czasem się że z czasem się dotrzemy i będzie dobrze. I niestety ciągle mam nadzieję, że on przemyśli i zrozumie co robi źle... I nie wiem co zrobić, żeby się tej nadziei pozbyć...

Myślę, że musisz być bardzo mądrą kobietą stawiając tak trafne diagnozy na temat mojej i jego osoby i   Masz rację, zawsze podobali mi się "nietypowi" faceci, inni niż wszyscy, a tacy normalni, spokojni i stabilni wydawali mi się nudni i mało interesujący. I chociaż zdaję sobie z tego sprawę, to nie  nie potrafię tego zmienić.  Mam dobrą pracę, znajomych, zainteresowania ale kiedy byłam z nim, to wszystko inne przestawało mieć znaczenie, mogłabym całymi dniami siedzieć z nim w domu, przytulać się i to mi wystarczało za wszystko inne. Kiedy wychodziłam gdzieś z koleżankami, kiedy byłam w pracy to i tak cały czas myślałam o nim, sprawdzałam co chwilę telefon, czy nie pisał... Przeżyłam już co nieco, ale nie potrafię zrozumieć, że można przekreślić tyle fajnych chwil z tak nieistotnego i wydumanego powodu i z dnia na dzień z czułego partnera zmienić się w kogoś zupełnie obcego i bezwzględnego:( i I ciągle ta idiotyczna nadzieja, wspomnienia, myślenie co by było gdyby... i szukanie winy w sobie...

Hmm.. trudne pytanie... Bo kiedy kocham to jestem szczęśliwa kiedy ta druga osoba jest zadowolona. Bo zachwyt w jej oczach jest moim szczęściem.  Nie wiem czy lekceważę siebie ale dla mnie tym właśnie jest związek - dawaniem wszystkiego co najlepsze drugiej osobie.
I zastanawiam ciągle się czy gdym była inna to czy to by coś zmieniło w tym konkretnym przypadku, z tym konkretnym facetem.
Bo on chyba nie dostrzegał tego, że byłam w niego tak zapatrzona - uważa, że ciągle go krytykowałam i zwracałam mu uwagę. Miałam swoje zdanie na pewne sprawy - nie przytakiwałam mu we wszystkim, ale starałam się spokojnie dyskutować a nie kłócić się, chociaż czasami z trudem się powstrzymywałam a on i tak twierdził, że neguję wszystko co mówi.

Bardzo Wam dziękuję za słowa wsparcia:) Nigdy dotąd nie szukałam wsparcia na żadnym forum i nie spodziewałam się, że otrzymam tak cenne uwagi i rady:) Dzięki Wam zaczęłam myśleć pozytywnie i zmieniłam nastawienie do paru rzeczy. Tylko że kiedy siedzę sama w domu to wszystko wraca - zaczynam tak bardzo za Nim tęsknić, wspominać dobre chwile i nie mogę przestać  jak to napisał Wielokropek "mamić się tworami wyobraźni". Ciągle się łudzę, że kiedy zadzwonię i poproszę go o spotkanie to będzie znowu tak jak dawniej...

Od rozstania minął prawie miesiąc a ja wpadam w coraz większy dół...  Całymi dniami myślę w kółko o tym żeby zadzwonić, żeby wrócił, żeby było jak dawniej... Staram się czymś zająć, wychodzę ze znajomymi ale nie potrafię się na niczym skupić - ani na pracy, ani na czytaniu książki ani na rozmowach ze przyjaciółmi. Od chwili kiedy rano budzę się w moich myślach jest on - od rana do wieczora, przez cały dzień, w każdej sekundzie o nim myślę, wymyślam najróżniejsze preteksty, żeby tylko się z nim spotkać. Wiem, że to żałosne ale nie mogę odpędzić tych myśli, one są w mojej głowie cały czas. Resztkami rozsądku powstrzymuję, żeby nie zadzwonić ale to zamiast mijać jest coraz silniejsze, czasami wydaje mi się, że oszaleję...

Bardzo dramatyczny jest Twój post.
Brak mi jednak szczegółów. Załóżmy, że oszalejesz. To znaczy co z Tobą się stanie wówczas? Co będziesz robiła? Na czym to szaleństwo będzie polegało? Ale tak konkretnie.

Zajmujesz się rzeczami, które w żadne sposób nie odwracają Twej uwagi. Proponuję coś innego. Zajmij się... pracą fizyczną. Im cięższą, tym lepiej. Dawniej, gdy były drewniane podłogi, idealną rzeczą było ich szorowanie szczotką ryżową. Może trzepanie dywanów lub mebli tapicerowanych? Może coś innego wymyślisz?

Napisałaś, że tęsknisz. Znowu zapytam: za czym? Za poniżaniem? Za jego fochami? Za bojkotowaniem Ciebie? Za jego łaską? Tak bardzo tego wszystkiego Ci brak? Przypomnij sobie, on właśnie tak się w stosunku do Ciebie zachowywał. Dalej tego chcesz?

Wielokropku, Ty to zawsze potrafisz wylać kubeł zimnej wody na głowę Chodziło mi o to, że nie wytrzymam tej pustki i  zacznę do niego wydzwaniać, poniżać się i prosić żeby wrócił.

Pamiętam jak się zachowywał, ale pamiętam też te momenty kiedy było dobrze, kiedy był czuły i troskliwy. I właśnie za tym tęsknię. W dodatku wydaje mi się, że odszedł dlatego, że to ja coś zepsułam i ciągle analizuję co mogłam zrobić inaczej, lepiej...

W grudniu pisałam o rozstaniu z moim partnerem. Na poczatku stycznia wróciliśmy do siebie (niestety z mojej inicjatywy) i przez jakiś czas było dobrze - był miły, sam zabiegał o spotkania. Niestety od jakiegoś tygodnia znowu coś się posuło - zrobił się oschły, zimny, jest niekiedy w stosunku do mnie złośliwy, kiedy mam jakiś problem nie wspiera mnie, tylko mówi tonem wyższości, że problemy to mieli np. ludzie w obozach koncentracyjnych, a ja to mam wspaniałe życie. Kiedy mówiłam, że mi go brakowało jak nie byliśmy razem stwierdził, że to źle, bo nie należy się do nikogo przywiązywać.
Czasami zastanawiam się czy ten facet ma w ogóle jakieś uczucia, o swoich znajomych również wypowiada się pogardliwie, w zasadzie nie ma żadnych przyjaciół w swoim wieku, spotyka się tylko z ludźmi w moim wieku lub młodszymi, ale i z nich się często wyśmiewa. Ze swoim bratem nie rozmawiał kiedyś przez kilka miesięcy, obraził się o jakąś bzdurę, jego 2 małżeństwa trwału ok. roku. Nie rozumiem jak można tak żyć olewając wszystko i wszystkich, egzystując samemu, w nic się nie angażując.
Często czytam to forum i zastanawiam skąd niektóre kobiety mają taką siłę, żeby nie prosić faceta o powrót, nie dzwonić, nie poniżać się. I to kobiety, które mają o wiele większe problemy od moich. Jak ja bym tak chciała... Niestety jedyne co potrafię to analizować, wspominać, szukać w sobie winy a jego idealizować i wybielać. Gdyby jakaś moja przyjaciółka była w takim związku radziłabym jej jak najprędzej dać sobie spokój i olać takiego faceta. Ale sama nie mam tyle siły żeby to zrobić...

Jak na osobę, która na własne życzenie powróciła do tego toksycznego partnera zbyt często się dziwisz jego zachowaniu, sposobowi myślenia, traktowaniu innych. Przeczytaj swój wątek od początku. O tym wszystkim wiesz już od dawna.

Skąd ta siła?
Ze swego środka.
Z niezgody na poniżanie.
Z wiedzy o tym, jak chce się żyć.
Z przekonania o własnej wartości i niepowtarzalności.
Z miłości do siebie samej.

Zastawiałam się nad tym nie jeden raz tym bardziej, że to nie mój pierwszy "toksyczny" związek. Niestety, nigdy nie doszłam do żadnych konstruktywnych wniosków i nie wiem co jest tego przyczyną - nie miałam trudnego dzieciństwa ani innych traumatycznych przeżyć. Może po prostu coś jest ze mną nie tak i przyciągam damych takich typów...

Sama nie wiem... Wydaje mi się, że im dłużej trwam w tym związku tym mniej mam siły żeby odejść. Że im bardziej on mnie odtrąca tym bardziej go  kocham. I że już nigdy nie odzyskam tej godności, którą mi zabrał (albo którą mu sama oddałam).

Tak, niestety ciągle się łudzę, może nie tyle że on się zmieni, ale że przynajmniej doceni to co robię i to że go kocham... I że jemu też zależy tylko nie potrafi bardziej okazywać uczuć.

Czytam i czytam i przypomina mi się powiedzonko mojej koleżanki: "Mogłaś wybrać konia pociągowego, ty wolałaś rodeo, to mi teraz nie narzekaj że cię dupa boli"

Temat założyłaś w grudniu,treść jego wymowna.A dalej w tym siedzisz.
Ja bym na Twoim miejscu zaczął myśleć logicznie.
I zapytał 2 poprzednie żony co było nie tak zwłaszcza po roku

Trzymaj się

nie uzależniaj się od kogoś kto nie daje Ci tyle samo co TY

ps.

Zastanów się również nad faktem czemu Twój luby ma tylko przyjaciółki
w Twoim wieku ? to znajdziesz odpowiedź.Dla niego jesteś dzieckiem i ma nad Tobą władzę
on o tym wie i to wykorzystuje.Postaw się .On za Tobą latać nie będzie.Znajdzie inny obiekt westchnień.

Pozdrawiam i skończ to

bo znajdziesz się w innym rozdziale tego forum

Dziękuję za męski punkt widzenia:) Tak, dalej w tym siedzę i coraz trudniej z tego wyjść. W większości życiowych sytuacji myslę logicznie i racjonalnie, tylko że akurat w tym przypadku z tego myślenia za wiele nie wynika:( Co do jego żon, to niestety nie znam tych Pań osobiście ale opowiadał mi, że w pierwszym małżeństwie (bardzo dawno temu) przyczyną rozwodu były jego częste  zagraniczne wyjazdy z kolegami (kilkutygodniowe), natomiast w drugim żona naruszuła jego poczucie autonomii bo podsłuchała rozmowę telefoniczną z jego koleżanką i ośmieliła się mu o tym powiedzieć, więc się obraził i rozwiódł. Wiem, brzmi to trochę jak czarna komedia. 

Tak, trafiłeś w samo sedno. On uwielbia jak się go podziwia, wielbi i bezkrytycznie słucha wszystkiego co mówi. Jeśli ktoś ma inne znanie, to jest "powalony i bez sensu". A propos, kolegów też ma w moim wieku, nie tylko koleżanki:)

Nie zmienisz, i jeszcze tyle starszy, szkoda twojej młodości, jest jaki jest i nie ukrywa tego a ty się w myślach z tym kłócisz...

Ale i tak najbardziej mnie zaskoczyła różnica wieku, pal licho jakby młody był to się można pomęczyć ale ciałkiem nadrabia a ten to już niczym nie nadrobi

Za podsłuchanie rozmowy Z JEGO KOLEŻANKĄ ? to co to za ciekawa rozmowa była o której nie mogła wiedzieć żona ? podjął decyzję o rozwodzie ? no piękne bajki opowiada. A jeśli to prawda to nie mam słów.
To świadczy tylko o tym jak traktuje KOBIETYnie zastanowiłaś się nad tym ?

Wiesz,zapytaj lepiej sama poprzedniczek co było nie halo.Odrazu widać u Twojego zachowania egoistyczno - despotyczne.
I radziłbym Ci zacząć myśleć o sobie.Bo ten Pan o Tobie nie myśli.Ma swoje zdanie i tyle.A Ty w patrzona w niego jak w obraz
bo taki bo taki , bo może i koleżanki zazdroszczą .

cyt . On uwielbia jak się go podziwia, wielbi i bezkrytycznie słucha wszystkiego co mówi

To jest przerażające że Ty brniesz w coś takiego z całą świadomością !

Wszystko jasne dlaczego ma w większości młodszych znajomych,bo z ludźmi w jego wieku
by nie mógł tak się zachowywać.A Panie już znające życie spuściły by go po brzytwie .... jak i zresztą Panowie
A dzieci chcesz mieć ?

Dlaczego miałabyś nie wyjść z tego dołu? To akurat zależy wyłącznie od Ciebie.

Szczere wyznanie uzależnionej. Lepiej z obiektem uzależnienie, to nic, że szkodliwym, niż trzeźwe życie bez niego. Trzeźwienie boli, bardzo, każdego uzależnionego. Pytanie tylko, CZEMU TY NIE CHCESZ WYZDROWIEĆ?

Na swoje uczucia nie masz wpływu, masz natomiast na swoje zachowanie z tymi uczuciami związane.
Nie potrafisz się "ogarnąć", czy podjęłaś decyzję o "nieogarnianiu się"? Bo do "ogarnięcia się" nie potrzeba żadnej umiejętności, tylko decyzji.

Wybacz za nazywanie rzeczy po imieniu.

Jeśli teraz, po kolejnym rozstaniu, po tym, gdy kolejny raz zobaczyłaś, doświadczyłaś jego "ciemnej" strony, wspominasz nieliczne chwile szczęścia i karmisz się nimi, to znaczy, że nie chcesz wyzdrowieć. Powroty, nawet wspomnieniami, do toksycznego związku, do niczego dobrego nie prowadzą. Jeśli podjęłaś decyzję o życiu osobnym, to nie przypominaj sobie chwil spędzonych z nim, a jeśli to tę większość, gdy był (delikatnie nazywając) niemiły.

Boisz się samotności. Rozumiem. Spojrzyj jednak w swoją metrykę. Zastanów się, czy w wieku 31 lat naprawdę nie można spotkać towarzysza życia?

Rozumiem, że to, co trzyma Cię przy tym mężczyźnie to Twa desperacja. Ale ta desperacja nie pozwala Tobie na popatrzenie na rzeczywistość przytomnym okiem. Skoro ten mężczyzna jest w dalszym ciągu całym Twym światem (źle jest, jeśli ktokolwiek jest czyimś "całym światem"), to jak możesz zobaczyć innych mężczyzn?

Boisz się, że całe życie będziesz tylko wspominać, rozpamiętywać, żałować?
Możesz nie robić tego wszystkiego. Każdy z nas ma wpływ na swoje życie. Tyle tylko, że nie każdy podejmuje o tym decyzję. Są niektórzy (jak na razie do nich się zaliczasz), którzy zamiast żyć, podejmują decyzje o wegetacji, o trwaniu w zawieszeniu, o życiu wspomnieniami miast dniem dzisiejszym. Ale pamiętaj, to jest wybór takiego sposobu życia, nie konieczność.

Powodzenia.

Trzymam kciuki.

Nie chcąc się powtarzać, przeczytałam swoje posty w Twym wątku.
Niestety, nadal są aktualne.

Wróć na terapię.

Dziękuję, że jeszcze ktoś mi odpisuje. Tak, te największe emocje bólu i żalu może z czasem miną, ale z moich poprzednich doświadczeń wiem, że to dojmujące uczucie pustki i beznadziei będzie się nasilać. Teraz jest gorzej niż kiedykolwiek przedtem. Przedtem tłumaczyłam sobie, że ten człowiek jest typem samotnika (jak zresztą sam przyznawał) i że te rozstania są spowodowane tym, że chce odpocząć, pobyć sam, zająć się swoimi pasjami... Ale nie spodziewałam się, że znajdzie inną kobietę, która jak sam mówi nie jest mu obojętna. Teraz będę całymi dnimi wyobrażać sobie co on z nią robi, co do niej mówi, będę żyć jak w piekle... Bardzo się tego boję i nie umiem sobie z tym poradzić. Piszecie o terapii, ale co terapia może tak naprawdę zmienić? Czy to, że poznam przyczyny swojego zachowania sprawi, że przestanę kochać i tęsknić? Czy to osłabi moje uczucie do niego? Po poprzednich spotkaniach z terapeutką nie czułam się ani odrobinę lepiej, po prostu mogłam się komuś wygadać, tak samo jak przyjaciółkom czy mamie. Chciałabym zasnąć i długo się nie obudzić, żeby już nie myśleć, nie zadręczać się, żeby nie czuć tego bólu, który jest nie do zniesienia...

Myoxix, to żeście się rozstali to najlepsza decyzja, jaka mogła się pojawić w tej sytuacji. Jak czytam o Twoim wybranku to ? przepraszam Cię bardzo ? ale aż mi się niedobrze robi. Przecież to koleś, którego z daleka trzeba omijać. Mam wrażenie, że jest wyprany z emocji, niezdolny do uczuć wyższych, goniący za młodszymi, niedoświadczonymi kobietami, a i tak nie potrafiący ich obdarować uczuciem. Jemu ciągle wszystko by nie pasowało! Nie widzisz tego?
Zakochałaś się, ok, rozumiem. Rozumiem Twój ból, ale pomyśl, że to bolą bardziej Twoje niespełnione wyobrażenia o nim, że w końcu stworzycie rodzinę, że w końcu znalazłaś tego ukochanego, na którego tak długo czekałaś, że to będzie wielka miłość. Nie będzie, bo ten pan sobie tego nie życzy. Wiesz co masz zrobić aby nie nasilało się to dojmujące uczucie pustki i beznadziei o których piszesz? Masz pokochać siebie. Tyle i aż tyle. Bo kiedy to zrobisz to z ogromnym uczuciem zatroszczysz się sama o siebie. Wsłuchaj się w siebie, czego pragniesz, jaka jesteś ? i zatroszcz się o to. Nie uzależniaj swojego szczęścia od osoby, która nawet nie potrafi kochać. Od żadnej osoby.

>>>>>>>

Powtarzam trochę za Shivą, ale tylko dlatego że nie widziałam jej postu.

Tak, to prawda, że on nie jest zdolny do żadnych uczuć. On sam to mówił. Mówił, że jeszcze nigdy nigdy nie kochał żadnej kobiety, żadnej ze swoich żon, że owszem, coś tam mu zależało, ale nie wie co to jest miłość. Według niego jest to spowodowane tym, że w jego dzieciństwie też tej miłości nie było. O tej drugiej kobiecie kobiecie powiedział mi w samochodzie kiedy jechaliśmy na weekend w góry. Nie rozumiał dlaczego się zatrzymałam, dlaczego się rozpłakałam, dlaczego w ogóle robię z tego jakąś aferę. Byliśmy w połowie drogi ,zawróciłam, powiedziałam, że chcę wracać do domu. Powiedział, że rozumie co ja robię, że jestem dziwna, bo najpierw go wyciągam na weekend, a potem chcę wracać. Do niego jakby nie dociera to, że w tej sekundzie świat mi się zawalił, że mnie zranił, że był dla mnie wszystkim. Łzy leciały mi ciurkiem całą powrotną drogę, a on był tym zniecierpliwiony i zirytowany. Mówił, że chcę coś na nim wymusić, że jestem egoistką, że komplikuję mu życie.
Marti83 ja również czytałm Twoją historię i podziwiam Cię. Jesteś silną i mądrą kobietą i masz za co siebie kochać. A ja za co mam pokochać siebie? Jestem słaba, żałosna, uganiałam się za facetem, który ma mnie gdzieś, żebrałam o namiastkę uczuć. Przez rok naszego związku na palcach jednej ręki można policzyć ile razy mnie przytulił, spontanicznie pocałował... A ja wtedy czułam, jakby spływało na mnie wielkie szczęście, karmiłam się tymi nielicznymi przejawami czułości z jego strony.. Wiedziałm jaki jest, ale liczyłam, że to tylko maska, że w końcu nauczy się okazywać uczucia, bo przecież każdy potrzebuje miłości. Potem przestałm juz liczyć, że mnie pokocha,  chciałam  tylko, żeby pozwolił mi kochać siebie. A teraz okazuje się, że byłam dla niego najpierw tylko zabawką, a potem ciężarem, którego się pozbył. Wiem, że on nie jest wart moich łez ale te łzy same lecą... Nie wiem czy można być szczęśliwym bez miłości. Ja tak nie potrafię.
Strasznie się rozpisałam, ale nie mam nawet z kim porozmawiać, bo ile można męczyć przyjaciół i rodzinę:(

Podczas ostatniego rozstania, które trwało 1,5 m-ca z całych sił starałam się czymś zająć, wychodziłam ze znajomymi, uprawiałam sport. I nic to nie dawało - z każdym dniem czułam się coraz gorzej, coraz bardziej tęskniłam, uczucie przygnębienia nasilało się, czułam ucisk w gardle, łzy napływające do oczu. Wpadałam w jakąś obsesję - np. w siedząc w pracy co minutę sprawdzałam je stronę na facebooku, zresztą teraz też to robię - do późna w nocy i rano zaraz po obudzeniu się -oglądam zdjęcia jego nowej kobiety i sama wpędzam się w jeszcze większy dół. Wiem, że to chore, ale nie potrafię się powstrzymać. I tak od roku stoję w miejscu, a moze raczej kręcę się w kółko. Wiem, że z takim człowiekiem nigdy nie byłabym szczęliwa, ale wolałabym być nieszczęśliwa z nim niż być nieszczęśliwa sama, a sama ze sobą nie potrafię być szczęśliwa. Wydaje mi się, że w moim przypadku nawet psychiatra nie pomoże:(

Ja przecież nie chcę się tak męczyć. Nie sprawia mi przyjemności to ciągłe zadręczanie się i rozpaczanie. Ale nie potrafię przestać, nie wiem jak... Nigdy tego nie potrafiłam, w dwóch poprzednich związkach byłom tak samo, ciągłe rozstania i powroty, szarpanina, emocjonalne huśtawki. Po ostatnim związku po ok. 2 latach doszłam do siebie, a potem przez kolejne 3 byłam sama. Nie chcę tego kolejny raz przechodzić, nie mam już siły, przeraża mnie to, ten okres żałoby po związku wydaje mi się całą wiecznością. Nie chcę tak żyć, nie chcę tego wszystkiego czuć. Najbardziej na świecie chciałabym, żeby ten człowiek stał się mi obojętny, ale to jak walka z wiatrakami,z której za każdym razem wychodzę pokonana. Zastanawiam się nad powrotem na terapię, bo to dla mnie ostatnia deska ratunku, sama sobie pomóc nie potrafię, ale mam coraz mniej mniej złudzeń, że to cokolwiek da...

Przeżyłam,a może przeżywam to samo,co Ty.
Niestety,nie mogę Ci doradzić,jak masz to przeżyć
Ja mam 40 lat,On 51.
Na początku biegał za mną jak szalony,rozkochał no i rzucił.
Zachowywał się podobnie jak twój.Raz euforia,a potem totalny dół.
Wracałam  z tych ,,niby'' randek i płakałam.Siedziałam w knajpie i przez kilka godzin słuchałam tylko jego,moje problemy się nie liczyły.Kilka razy próbowałam zerwać,ale za każdym razem prosił mnie o szansę,bo nie doszedł jeszcze do siebie po rozwodzie itd.
Spędzałam z nim każdą wolną chwilę,nawet do ubikacji chodziłam z telefonem,okręcił mnie sobie wokół palca i nawet nie wiem jak i kiedy to zrobił.
Moja sytuacja chyba jest gorsza od twojej,bo ja z nim pracuję,szczęście,że nie na jednym piętrze.
A najgorsze w tym wszystkim jest to,że spotyka się już z następną i to z pracy!
Z kobietą, z której naśmiewał się w całym biurze i ona o tym wie.
Kiedy zorientował się,że w pracy już wiedzą o nich,wszystko,co o niej mówił ośmieszającego,włożył w moje usta.Nie miałam szansy jej tego wytłumaczyć,bo tak ją zaślepił,że i tak by mi nie uwierzyła.
Poniżyłam się po tym,jak odkryłam,że są razem.Zadzwoniłam do niego,żeby niby mi powiedział,dlaczego ze mną zerwał,oczywiście nie mógł rozmawiać,miał oddzwonić,sama się domyślasz,że nigdy tego nie zrobił.
Tak samo jak Ty,oglądałam ich wspólne zdjęcia i ryczałam.W końcu usunęłam konto,żeby tego nie robić,bo to mnie wykańczało.
Od mojego rozstania minął rok,ale nawet dziś myślę o tym,że oboje mają urlop.
Powiem Ci,że to jest jak z żałobą,z jakiegoś powodu trwa rok,dopiero teraz czuję,że powoli dochodzę do siebie.Miałam wsparcie u rodziny,koleżanek (tych z pracy również),ale cierpiałam bardzo.Za każdym razem,gdy go widzę w pracy,wszystko mnie boli.
Narobiłam mu trochę kłopotu w pracy,po rozstaniu odpowiadałam mu cześć,ale po jego intrydze w pracy z moją następczynią już tego nie robię,co oczywiście powoduje plotki w pracy i go strasznie wk......
Wiem,że teraz jestem silniejsza i nie pozwolę już nigdy tak się traktować.
Mnie osobiście nie pomogła terapia,zażywałam przez rok leki depresyjne,trochę pomogło.
Może to śmieszne,ale najbardziej pomogło mi przeczytanie książki,,Mężczyźni kochają zołzy",dowiesz się dlaczego nas to spotkało.
Trzymam za Ciebie kciuki,myślę.że pocieszyłam Cię trochę w tym,że nie jesteś jedyną kobietą,która przeżyła coś takiego.

dzięki za współczucie.Wiesz mnie nie pomógł terapeuta,kazał zmienić pracę.To nie takie proste w dzisiejszych czasach w moim mieście.Powiedział mi,że poczuję się lepiej,jak on rzuci ją,co to za porada.Może ty trafisz na dobrego terapeutę,tak jak pisałam,przeczytaj tę książkę,wiele zrozumiesz.Nie możesz czuć się beznadziejnie,tak jak ja trafiłaś faceta,który zalicza i się nudzi.Czym zafascynowała twojego ex ta druga? Tym,czym go zafascynowałaś ty na początku.Mnie też boli,że byłam dla niego trampoliną po jego rozwodzie,że może z tą będzie już zawsze?Ale co mi to da?Rozumiem,że wzięłaś urlop.Ja 2 tygodnie po tym,jak mnie rzucił,zasłabłam w pracy,zabrała mnie karetka,diagnoza- silne przeżycia i stres.W szpitalu nie liczyłam,na to,że do mnie wróci,ale myslałam,że może napisze chociaż smsa.Nie obeszło go to w ogóle.Nie byłam w stanie pracować,wzięłam zwolnienie,ale i tak musiałam wrócić.Też zadawałam sobie pytanie,co ona ma czego nie mam ja.
I przypomniała mi się scena z Niemoralnej Propozycji,kiedy mąż Demi Moore pyta,w czym jest lepszy Redford i sam sobie odpowiada:w niczym,ma tylko więcej pieniędzy.Ona też ma więcej pieniędzy,sponsoruje go i sama się tym chwali.Nie pocieszę się,ale musi do Ciebie dotrzeć,że jego naprawdę nic nie obchodzi,co Ty czujesz.Czy nie zauważyłaś,że w ostatnim czasie twój były nudził się przy Tobie,bo ja widziałam,nawet o rzadki seks musiałam żebrać,a po wszystkim ryczałam w domu,czułam się jak śmieć.Myślisz,że twój były teraz się zakochał?Nie,dla nich to tylko nowa twarz i ciało i kwestia czasu.Mam już trochę więcej siły i bardzo chętnie Ci pomogę,bo trafiłyśmy na identycznych drani

Moja terapia (byłam na 4 spotkaniach) polegała na dotarciu do przyczyn wybierania przeze mnie trudnych partnerów, tzn. omawianie mojego dzieciństwa, poprzednich związków, a ja liczyłam raczej na coś co pozwoli mi przebrnąć przez te najgorsze chwile po rozstaniu, jakąś podpowiedź jak się podnieść i zacząć dalej żyć bez tego uczucia pustki i beznadziei, jak przestać myśleć, analizować i nie popaść w obłęd. Ale na to chyba nie ma recepty. Bo co z tego, że będę znała przyczyny i mechanizmy pchania się w beznadziejne związki? Czy to mnie wyleczy z tego co czuję tu i teraz do tego konkretnego mężczyzny? Czy to sprawi, że poczuję się lepiej? Mimo wszystko chyba jednak spróbuję, czytalam na tym forum, że niektórym osobom terapia pomogła. Wybrałam terapeutkę, która prowadziła wcześniej grupy wsparcia dla kobiet kochających za bardzo, więc jakieś doświadczenie w tym temacie posiada.
Musisz być silną kobietą, dając radę pracować z nim i z ta kobietą, mnie to by chyba wykończyło. Wiem, że jegonie obchodzi co czuję, on chyba naprawdę w ogóle nie zna  takiego uczucia jak miłość, przywiązanie, tęsknota. Tylko, że to nie zmienia mojego uczucia do niego. Najgorsze w tym wszystkim jest to, że ja ciągle mam nadzieję i łudzę się, że kiedyś za pół roku, za dwa on wróci...  Na dzień dzisiejszy przyjęłabym go z otwartymi ramionami. Powiedz, czy Twój były po jakimś czasie stał Ci się obojętny? Naprawdę nie chciałabyś juz jego powrotu, nawet tak w głębi serca? Ja nie wiem , czy kiedykolwiem dojdę do tego etapu.