niesmialosc a niepelnosprawnosc - Netkobiety.pl

Wiem coś o tym, tzn. o niepełnosprawności. Jednak u mnie tego nie widać na pierwsze rzut oka więc nie spotykam się z głupimi żartami. Mam problemy ze wzrokiem, drętwienie lewej części ciała, problemy z pamięcią, epilepsja.
A Ty z jaką niepełnosprawnością się borykasz?
EDIT: U mnie moja niepełnosprawność nie powoduje nieśmiałości. Na pewno dlatego, że po prostu nie widać, ale też moja samoocena się bardzo wzmocniła, bo mimo tego wszystkiego świetnie sobie radzę w życiu.

Jestem "posiadaczka" choroby genetycznej krwi, ktora uszkadza mi stawy, zakonczenia nerwowe i spowodowala rozne uszkodzenia organow wewnetrznych. W "nagrode" za walke dostalam czerniaka, z ktorym zyje sobie w symbiozie juz 10 lat-a mowili, ze max to rok. Miewam przerzuty i operacje. Moge leczyc sie tylko chirurgicznie. Z doswiadczenia wiem, ze dopoki nie mam przerzutow do kregoslupa czy pluc to mam szanse jeszcze dlugo zyc. Reszte da sie zalatwic chirurgia.
Najtrudniej jest sie przelamac i cos zmienic.
Ja przez cale zycie wyznaczalam sobie jakies cele-mniejsze, wieksze, ale zawsze cos, czego pragnelam a mowiono, ze nie powinnam, ze nie dam rady...
Kiedys pragnelam studiowac... dzis mam skonczonych kilka kierunkow. Takich, o ktorych marzylam wiele lat.
Pragnelam miec 2 lub3 dzieci-mowili, ze majac 30 lat nie bede miala 2 dziecka-mam coreczke. Przyplacilam to pogorszeniem sie stanu zdrowia, malo nie umarlam, ale mam cudowne dziecko O kolejnym nie marze, gdyz po roznych leczeniach nie mam odwagi probowac. Poza tym uwazam, ze i wiek juz nie ten-czas na rodzenie dzieci u mnie minal.
Marzylam kiedys o malusiej, wlasnej firmie-mowili, ze nie podolam-dzis ja mam i choc nieraz jest ciezko i sa chwile, ze chcialabym ja zamknac, to gdy odpoczne-dzialam dalej.

Dla mnie niebotyczna rzecza bylo zdobycie prawa jazdy-bo ktory lekarz podpisze papier a i gdzie szukac madrego instruktora. Po pierwszych "gorach" mam wreszcie takiego, ktory mnie wiele nauczyl. Kilka dodatkowych jazd napewno bedzie-juz dzis mialam 1, ale wiem, ze napewno mi sie uda-moze nie tak szybko jak innym, ale wierze juz w to, ze sie uda. Nawet mam juz auto
Byc moze nie zdam za 1 razem i bede tym 1% porzadnej szkoly jazdy, ktorych absolwenci zdaja za 1 podejsciem, byc moze zdam za ktoryms tam i zepsuje im statystyki, ale jesli zdam to bedzie naprawde sukces kilku osob, nie tylko moj.

edit: Wszystko co mam, w tym cale moje podejcie do zycia, zawdzieczam madrosci mojej Mamy. To ona pokazala mi, ze nie jest wazne co inni mowia o mnie ani co sadza na moj temat. Nauczyla jak sprawic, by ich szyderstwa nie mogly mnie pokonac. Jak ignorowac stygmatyzacje osob "innych" oraz jak sobie radzic z litoscia, wysmiewaniem i wlasnymi slabosciami.
Zmarla niemal 5 lat temu a do dzis mi jej brakuje. Jej zdrowego podejscia do wielu spraw i slow " nie lam sie-jutro jest nowy, moze lepszy dzien".
Chcialabym byc taka Mama...

Bullinka podziwam cie szczerze za to jak walczysz o swoje, mysle ze malo ludzi ma tyle sily i determinacji:)

Gdy Mam umarla sadzilam, ze nie dam rady bz Jej wsparcia. Mam jednak Przyjaciolke-pozdrowka-ktora dodaje mi sil.
Jednak od kilku lat jest w moim zyciu ktos, kto mnie akceptuje w calosci, kto podnosi gdy upadam i dodaje mocy, gdy watpie. MIelismy bardzo duzy problem, ale jakos dalismy rade-mam nadzieje, ze ten problem juz poza nami. Dzieli nas wiele, ale i wiele laczy. Nie wiem co bedzie dalej-jednak tego nikt nie wie.
Walczcie o siebie, o to jak Was postrzegaja inni ludzie, ktorzy niby nie sa niepelnosprawni fizycznie czy umyslowo, ale jednak bywaja niepelnosprawni emocjonalnie, gdyz nie zostali przygotowani do zycia z ludzmi innymi-niekoniecznie niepelnosprawnymi, ale wlasnie innymi: o innej orientacji seksualnej, innych przekonaniach itd itp

Volver milo ze napisalas i wpadaj tu czesto zapraszam . Watek sie pomalu rozwija co mnie bardzo cieszy licze ze wkrotce stworzymy grupe przyjaciol co Wy na to ? Bullinka dla Ciebie duzo sil i powodzenia w realizacji planow i stres ze masz przy Sobie pomocna dlon

to prawda ze najlepsza droga jest akceptacja siebie , bez tego jest bardzo ciezko . U mnie wszystko sie rozwijalo z czasem , zaczelo sie ok 13 lat temu , jaskra alergia , potem problemy z pisaniem , postepujace problemy z mowa . Mnie najbardziej pomogly szachy to ze ludziom nie przeszkadzalo to jaki jestem , to bardzo pomoglo w nabraniu pewnosci siebie .

Niekochana 72 witaj i pisz jak najwiecej . Na wstępie niech wyniki beda dobre , zreszta musza byc dobre , nie ma innej opcji  . Czasami jest tak ze trzeba kpin zeby czlowiek poczul sie okropnie . Raz napisalem komus ze gdy pisze z kobieta i napisze o moich oczach to zaraz koniec znajomosci i wiesz co napisala ? To nic dziwnego biorac pod uwage czym konczy sie ta choroba , mile prawda ?

To nie jest tak. Ja spotykam się od ponad roku z chłopakiem który ma jaskrę. Nie układa się dobrze i czasami myślę o rozstaniu. Nie ma to nic wspólnego z jego chorobą.
Widzisz nie każda kobieta przekreśla faceta, który ma jaskrę.

Jeśli to tylko dla Małgorzatki było zaproszenie, to z góry przepraszam.
Poproszę latte

i hiszpana

Miłego dnia. U mnie pięknie świeci słońce.

Imię ujawniłam na prive
A hiszpan to dwa okrągłe korpusy bezowe z dużą ilością tradycyjnej bitej śmietany. Mniam...
W sam raz na śniadanie

Witajcie.
CHŁOPAKU, zwabił mnie zapach kawy i dlatego trafiłam do Twojego wątku. Pozwolisz, że napiję się kawki w Waszym towarzystwie, bo jestem w tej chwili w domu sama? Do kawki mam drożdżówkę (trójsmak).

Wierzę, to wypieki z piekarni "NIEBO W GĘBIE" (tak nazywam takie słodkie pychotki).
Ale żeby na śniadanie, to nie u mnie.    Dziś jadłam jajecznicę z szynką smażoną na masełku i do tego kajzerka. Kawka i ciastko to dopiero po śniadanku.

CHŁOPAKU, co do nieśmiałości, to uwierz mi, że dosyć często jest to cecha charakteru człowieka - niezależna od jego przypadłości zdrowotnych. Ja jej akurat nie posiadam. 

Pozdrawiam wszystkich serdecznie i życzę MIŁEGO DNIA   

To jeszcze ja.
Dzięki za miłe przyjęcie i z pewnością będę tutaj nieraz gościć.

Czemu "tylko"? Kiedyś bardzo lubiłam ciasta, ciastka z dodatkiem kokosu, ale smak mi się zmienił i po prostu teraz unikam takich wypieków.

Pamiętaj, że świat należy do ODWAŻNYCH. Dla jednych jest to zdobycie jakiegoś szczytu dla drugich prowadzenie konwersacji - dla każdego według jego potrzeb. 

Też mam zahamowania i lęki. Nie prowadzę samochodu, chociaż mam prawo jazdy i nie umiem pływać.
Po prostu strach, nad którym nie starałam się zapanować. Myślę, że gdybym przerobiła ten temat, to przezwyciężyłabym te fobie. Ale po prostu mi się nie chciało/nie chce - ot wygodnictwo, bo wozić mnie ma kto, a w wodzie sobie poskakam i też jest dobrze. 

Zmykam poczytać inne watki, a potem szykuję obiad.

Niekochana to wspaniala wiadomosc pewnie kamien spadl Ci z  piersi

jestem pełna podziwu że aż brak mi słów

znalazłam temat przypadkiem, szukając zupełnie czegoś innego na forum.
prawie 2 lata nikt nie wypowiadał się w temacie, ale mam nadzieję, że jak go odświeżę ktoś się znajdzie

jestem osobą normalną ale mam przyjaciela który jest niepełnosprawny. Szczerze? czasem wydaje mi się ze właśnie z takimi osobami lepiej się dogaduje niż z normalnymi, sprawnymi. Szanuje takie osoby które mimo swojej niedoskonałości cieszą się życiem i realizują się zarówno towarzysko jak i zawodowo. Wkurza mnie tylko to że np w takiej placówce jaką jest Muzeum Wojska Polskiego brak udogodnień dla osób niepełnosprawnych. Interweniowałem u dyrektora - nic. Pisałem do Ministerstwa Obrony i żądnego odezwu a krawężniki na zewnątrz a schody w środku i żadnej windy, podestu powodują naprawdę niemiła atmosferę pokazania że osoby niepełnosprawne są niemile widziane a niestety to jest przykre szczególnie gdy chodzi o kraj Unii Europejskiej w której taka placówka się znajduje

I tu jesteś w gigantycznym błędzie wysnuwając takie wnioski, bo wytykanie, wyśmiewanie i całą gamę tego typu form krytyki przerabiałem od małego.
Tyle, że moja niepełnosprawność nie była i nie jest na tyle uciążliwa, by nie móc normalnie funkcjonować jak zdrowy człowiek.
Taka ciekawostka że dla ZUS-u się nie klasyfikuje na niepełnosprawnego a pozazusowską grupę mam przyznaną co prawda od roku ale z zaznaczeniem, że:
powstanie niepełnosprawności datuje się od: od urodzenia
data ważności: bezterminowo
Jestem od 19 lat "absolwentem" Trzebnickiego szpitala - renoma placówki znana wszystkim - i gdyby nie te potłuczone polskie przepisy, prawo i ułomni pracodawcy, to dalej bym pewnie funkcjonował jako ten niepełnosprawnie - sprawny człowiek.
Ale niestety, znam zbyt dobitnie oba te światy i mam "satysfakcję", że teraz mogę utrzeć nosa podłym sprawnym krytykantom niepełnosprawnych osób... jako ten legalny niepełnosprawny Ich przedstawiciel.
Potrafisz sobie wyobrazić minę zdrowej osoby, która zna Ciebie z dawnych lat jako tego zdrowego i "ułomnego" zarazem;była Twoim katem a teraz dostaje po dupie od Ciebie??? Ja znam - a takowy widok jest bezcenny - i w pewnym sensie pławie się na ile mogę w luksusach od takiej osoby, która teraz płaci na mnie składki, bo paradoksalnie ona teraz płaci za swoją głupotę względem mnie sprzed laty. "Wypijmy za błędy..." jak rzecze R. Rynkowski

Ja mam ten luksus, że nie muszę. Spokój teraźniejszości wypracowany przez trud sprzed lat... opłaciło się

Nie sposób jest mi się z tym nie zgodzić, bo to prawda. I niekiedy Ich sposób postrzegania świata rozkłada na łopatki sprawne wyrocznie, chadzające po tym ziemskim padole

"to, że ja mam problem z tym..." to jedna z wielu ripost, by utrzeć nosa komu trzeba w razie "w"

kiedyś było, teraz jest to zauważalne jedynie przy bieganiu, a trudne do zauważenia przy chodzeniu dla kogoś, kto nie wie, że coś mam z nogą "nie teges".