Dziecko w młodym wieku a nasze relacje - Netkobiety.pl

1. zerwać kontakt z tą drugą dziewczyną. ciągnie Cię do niej bo widzisz w niej kogoś kto Cię "uwolni". jeszcze chwila i zaczniesz wyszukiwać wady w partnerce. już de facto zdradzasz swoją partnerkę. nie idź dalej, nie idź w to gówno. jak czytasz inne wątki to wiesz jaką krzywdę wyrządzisz matce swojego dziecka i swojemu dziecku. i sobie. niestety tu wychodzi Twoja niedojrzałość.
2. skupić się na zadbaniu o partnerkę. aktualnie nawet bardziej powinieneś się na niej skupić niż na dziecku. ona jedzie na hormonach, na automacie, ale o dziecko zadba. Ty zadbaj o nią.
3. douczyć się, to pozwoli Ci wrzucić trochę na luz. oczywiście żę dziecko wyczuwa emocje. momenty w których usypianie mojej córki nie szło dobrze to były momenty w których byłam zniecierpliwiona.
a) na początek polecam ksiązkę "The wonder weeks" jeśli znacie angielski. jest fenomenalna. jak nie, to poczytaj o skokach rozwojowych bo to super ważne. dziecko w skoku jest bardzo płaczliwe i często nieodkładalne. a do 12 miesiąca życia skoki sąbardzo dobrze zbadane, są do przewidzenia z dokładnością jubilerską.
b) może pomogłoby Ci pójście do fizjoterpaeuty żeby pokazał jak poprawnie trzymać dziecko?
4. może jakaś wizyta u terapeuty? który pomoże Ci zadbać o swoje emocje.

to tak na szybko. na pocieszenie - pierwszy rok jest trudny. później jest z górki. przetrwacie to jak nie zrobisz z siebie idioty i uciekającego gówniarza.

No nie wiem. Pierwszy rok z życia dziecka jest dość ciężki, ale nie powiedziałabym, że najcięższy. Potem będzie "kolorowo" - bunt 2 latka, zadawanie 50 pytań na minutę, "słowotok", 3 letnie dzieci jeszcze nie umieją regulować emocji, uczą się ich dopiero i mogą wyć ze złości 2 godziny tak, że ściany drżą, sceny w sklepie jako reakcja na odmowę zakupu kolejnej zabawki albo słodyczy. Mam 3,5 letnie i 1,5 roczne dziecko. Nie ma godziny w ciągu dnia, kiedy któreś przynajmniej raz nie wyje na cały regulator, bo jest zmęczone, senne, coś je boli bo się uderzyło, bo jedno drugiemu zabrało zabawkę, bo sobie zachlapało ulubioną bluzeczkę jedzeniem, bo pada deszcz, bo nie pada deszcz... mogę długo wyliczać.

Wg moich znajomych lepiej robi się ok. 5 roku życia, a dobrze jak dziecko ma 7 lat.

Początkowo dzieci chcą być jak najbliżej mamy, bo do ok. 8 miesiąca życia nie rozumieją, ze matka to odrębna istota. Traktują ją jako przedłuzenie siebie. Potem zaczynają odkrywać, ze tata też jest fajny. Ale to pod warunkiem, że tata będzie blisko wcześniej.

Liczę do 20, bo mam momenty, że nie wytrzymuje płaczu małego. Staram się wtedy tłumaczyć sobie, że takie małe dziecko inaczej nie umie potrzeb zasygnalizować i taka kolej rzeczy, ale taki wyjący maluch potrafi dać w kość. W tych chwilach mam największe zwątpienia, a najgorsza jest świadomość, że mamy te atrakcje na własne życzenie i z własnej głupoty.
Czy później będzie łatwiej? Nie sądze, dlatego te słowa, że potem się zacznie zadawanie pytań o wszystko i o nic, trochę lżej będzie chyba dopiero, jak pójdzie do szkoły i "spoważnieje".
Jak widzę, jak on reaguje na mnie, że jest bardziej niespokojny, to sam się wkurzam i wychodzi z tego błędne koło. Nie umiem nabrać dystansu, wyluzować. Staram się robić przy nim wszystko, ale to nie to samo, co partnerka. Syn przez pierwszy miesiąc był cudowny, bo większość spał i można było odnieść wrażenie, że nie ma dzieciaka w domu, a ja naiwny baran durnie liczyłem, że tak pozostanie. Życie pięknie zweryfikowało to.
Znajomi lubią swoje dołożyć, gadając, że dziecko w tym wieku dużo zabiera i że nie rozumieją, jak mogliśmy sobie to zrobić i ładować się w pieluchy tak wcześnie (po co to mówią? Nie wiem, ale wyjątkowo rozmowni i "dobrze radzący" zrobili się teraz, jak dziecko już i tak jest). Rację mają, ale ja sam to wiem i bez ich gadek, a te gadki tylko dodatkowo mnie nakręcają niezdrowo.
Ktoś napisał o zadbaniu o partnerkę. To jest ta kolejna kwestia, która dolewa oliwy do ognia: brak normalności między nami. Więcej spięć niż rozmów. Sporo w tym, niestety, mojego udziału, że więcej warczymy na siebie. Bliskość uleciala jak sen złoty, partnerka jest przemęczona, nie ma ochoty. Z tą dziewczyną oboje lgniemy do siebie, zakończyć to muszę i to szybko, bo to idzie nie w tą stronę w którą powinno.
Chciałbym z młodym mieć dobre relacje, żeby na mnie mógł liczyć i chce wierzyć, że tak będzie. Na razie jest w xuj ciężko, ale może z czasem zacznie się układać.
Przepraszam za swoje marudzenie, ale w realu nie mam większej ochoty na zwierzenia.

Świnia z Ciebie, wiesz?
Przechodzisz egzamin z życia i póki co to kierujesz się w stronę popisowego oblania niż czegokolwiek innego.

Takie życie, że małe dziecko płacze. Dziewczyna nie ma w Tobie żadnego wsparcia, więc logiczne, że jest przemęczona i ostatnie na co ma ochotę to seks. A Ty zamiast zacisnąć zęby, uspokoić się i ponosić dziecko, to lecisz do innej, bo Cię do niej ciągnie. Z takim podejściem to lepiej zacznij odkładać kasę na alimenty.
Zrób dzisiaj dziewczynie dobry dzień, weź dziecko po karmieniu na taki godzinny spacer i niech ona się wykąpie i prześpi chociaż trochę.

Ile byliście razem przed wpadką?

Już widać, że jest słabym człowiekiem z nastawieniem: JA, a nie MY

Chłopie szykuj się na alimenty, bo to z pół roku może pociągniesz.

Jesteś zbyt miękki, a życia nikt ciebie nie nauczył.
Dziecko to odpowiedzialność, poświęcenie i dużo pracy, a ty jesteś na etapie 17-latka.

Jezu wez uciekaj bo rozwalisz rodzinę!
Pamiętam taki moment kiedy syn miał ponad dwa lata i ryczał i w końcu powiedział czego chce.

Wyżej napisałam ci wszystko, co miałam do napisania na tym etapie, wiec nie będę się powtarzać, dodam tylko 2 rzeczy.

1. Masz durnych znajomych. Moja koleżanka i jej mąż tez zrobili sobie dziecko w tym wieku, a za chwile drugie (dziś są już pełnoletni), ale nawet do głowy mi nie przyszło mówić takie rzeczy. Twoi znajomi są na poziomie przedszkolaków, lepiej się do nich zdystansuj, bo nic mądrego od nich nie usłyszysz.

Twoja nowa wybranka jeszcze gorsza. Klei się do faceta, który dopiero został ojcem. Zero empatii względem matki twojego dziecka i zero zasad. Kisiel w majtkach i zero oleju w głowie.

2. Nie przepraszaj za marudzenie, lecz przeczytaj ponownie wszystkie odpowiedzi (szczególnie te, które dotyczą dziecka w tym wieku) i poczytaj trochę, o tym, co możesz zrobić, jak sobie radzić. Wyedukuj się. W tych czasach wiedza jest na wyciągnięcie ręki. Poza wszystkim to oczywiste, ze dziecko chłonie twoje emocje, dlatego przyjrzyj się im. Pracuj nad sobą.

Jeśli to dziecko cokolwiek dla ciebie znaczy (bo z twojej pisaniny wynika, ze do jego matki nie masz nawet grama szacunku. Kto szanuje, nie zdradza, tym bardziej kobiety, która ledwo co urodziła dziecko), nie kontaktuj się z ta dziewczyna. Zacznij pracować nad zmianami. Nie można oczekiwać innych rezultatów, robiąc wciąż to samo. Rozumiesz? Ciesz się, ze masz zdrowe dziecko i nie żyj przeszłością. Przeszłości nie zmienisz, przyszłość możesz.

Dziecko jest "nieodkładalne"? Przecież całe dotychczasowe życie (przed wyjściem na świat) nie było odkładane, było noszone, kołysane, głaskane, it.p. Po urodzeniu też tego wszystkiego, bardzo bliskiego kontaktu, potrzebuje. Bywają też dzieci, których owo 'nieodkladanie' wiąże się z kłopotami zdrowotnymi, dokładnej z refluksem, poczytaj o tym, porozmawiajcie z lekarzem, skierujcie swe kroki do osteopaty zajmującego się takimi maluszkami.

Zmartwię Cię. Dzieci, nawet najmniejsze, są doskonałymi barometrami, nie wiadomo którym zmysłem wyczuwającymi emocje otaczających ich osób (w tym rodziców). Jeśli jesteś "nabuzowany", to Twe dziecko to czuje i reaguje tak, jak potrafi: wrzaskiem, gdy bierzesz je na ręce. Dlaczego? Wyobraź sobie siebie w uścisku kaktusa z olbrzymimi kolcami, też przed kontaktem z nim broniłbyś się.
Jasne, że to, także dla Ciebie, jest frustrujące. Wyjściem z tego nie jest jednak ucieczka z domu czy zdrada (ona rozpoczyna się w głowie, inne organy służą jedynie jej realizacji). Młodym (i nie chodzi tu o ich wiek), tym z kilkuletnimi dziećmi także, rodzicom niezwykle pomocne jest wsparcie ze strony innych dorosłych; to wsparcie polega nie tylko możliwość wygadania się, ale - może przede wszystkim - na... zabraniu dziecka sprzed oczu i uszu, dzięki któremu rodzice mogą nie tylko pobyć ze sobą, ale też "odzyskać" rozum, wyspać się i "porobić nic", bo nic tak nie daje popalić, jak nieustający wysiłek fizyczny i psychiczny.

Do mnie maluchy lgną.
Tylko wujek potrafił uspokoić i uśpić niemowlaka.

A jak widać z moich wpisów taki "spokojny" nie jestem.

ale nie chodzi o osobowość tylko taki wewnętrzny spokój.

ja mam w rodzinie takiego jednego właśnie, jeździ sportowymi samochodami i jest wybuchowy, ma zerowe doświadczenie z dziećmi, ale ma jakąś taką aurę że moja córka na jego rękach po prostu się przytula i uspokaja.
a wszystkie koty które go widzą, rozkłądają się przed nim jak szmaty i dają sobie wszystko zrobić

Ja Ci powiem tyle lepiej nie będzie ^^ czy to za rok czy to w przyszłości. Moi kumple już to przerabiali teraz płacą alimenty i maja inną kobietę, która ma dziecko innego typka. Ja osobiście zachowałbym się tak samo jak Ty a jestem starszy. Nie kochasz swojej dziewczyny jesteście razem bo się tylko ruchaliście i wpadliście. Ja gdybym wpadł zgodził bym się na alimenty rozstał się w zgodzie i szukał kogoś z kim mi jest dobrze. Nie słuchaj pierdół, że masz się wziąć w garść itp. Rodziny nie da się stworzyć na siłę to nie lata 90-te gdzie chłopak musiał być z dziewczyna bo ciąża i potem patologiczna rodzina gotowa, awantury, wkurzanie się itp. Moi rodzice byli w tej samej sytuacji co Ty i ich związek jest huyowy od początku. Teraz żyją ze sobą tylko dlatego bo maja 50 lat na karku. Związek mojego wujka też jest z wpadki po 2 miesiącach znajomości i też jest huyowy, awantury za młodu potem drugie dziecko i w sumie życie ze sobą jak pies z kotem. Ja chciałem wychować nie swoje dziecko ponieważ byłem zakochany i dziecko innego chłopa mnie nie wkurwiało, gdy płakało ponieważ kochałem jego matkę. Wtedy miałem 25-26 lat i spędzałem czas z nie swoim dzieckiem, które dopiero co się urodziło ^^ ponieważ kochałem ich oboje i chciałem by byli moja rodziną. Aktualnie powiem szczerze, gdybym miał dziecko z kobietą której nie kocham a tylko się spotykałem na sex była by to dla mnie męka i wytrzymałbym może 2 lata w takim związku. Ty aktualnie w takim związku jesteś z dziewczyna, której nie kochasz miało być ruchanko a jest dziecko. Ona też Cie nie kocha i skupia się na dziecku bo nie ma innego wyboru. Z czasem dojdą kolejne awantury i zdasz sobie sprawę w jakim szambie jesteś. Oboje jesteście winni tylko ona jest w lepszej sytuacji dostanie alimenty od Ciebie a potem pozna nowego fagasa i o Tobie zapomni uwierz, że będzie tylko pamiętać o Tobie, gdy nie zapłacisz alimentów. Co do spotkania z druga dziewczyną jako starszy kolega powiem tak. Łap okazje i ciesz się chwilą bo potem już nigdy to może się nie powtórzyć. Zjebałeś sobie życie teraz jedynie może być huyowo lub bardziej huyowo od Ciebie zależy co wybierzesz. No i rada dla chłopaków jeśli spotykacie się z laska dla ruchania to pamiętajcie nigdy nie zalewajcie formy tylko albo na brzuch, plecy do nosa czy gdzie tam chcecie. Bo potem skończycie jak kolega z tematu. Wybaczcie za dosłowny język ale no tak wygląda życie. Za kilka lat twoje dziecko będzie podglądało jak nowy wujek pomaga mamie upychać poduszkę wieczorami. Mój kolega zawsze się dziwił czemu jego mama jęczy, gdy przychodzi wujek Mariusz. I wujek Mariusz mojemu koledze mówił, że poduszka jest twarda i mamusia się męczy, gdy ją upycha przed snem by była mięciutka. Teraz mój kolega jest dorosłym chłopem i wie, że mamusia jęczała nie dlatego ze poduszka była twarda i trzeba było ja upychać. Tylko wujek Mariusz ostro upychał mamusie przed snem. Moral tej historii jest taki przed sexem pierw myśl potem pomyśl za laskę (Bo laski nie myślą) i dopiero potem wkładaj i się kontroluj.

Nie zgodze sie, ze wiek nie ma nic do rzeczy, do rodzicielstwa tez trzeba dorosnąc, czy byc na to gotowym, dziecko zmienia w związku bardzo wiele.
Wiec nie bylabym dla autora taka surowa, wielu 20latkow zachowaloby sie podobnie, albo nawet gorzej w takiej sytuacji.
I roznie mozna sobie z tym poradzic, bo nikt nie jest doskonaly, i tak jak kobiety moge przechodzic depresje poporodową, tak tatusiowie tez moga sobie z nową sytuacją poczatkowo zwyczajnie nie radzic.

Tutaj dziecko pojawiło sie za wczesnie, decyzja nie byla przemyślana, no ale jest.. i trzeba (tzn autor i jego dziewczyna) sobie jakos radzic.

Autorze, masz 20 lat, więc jesteś jeszcze bardzo młody, jednak rokujesz na fajnego faceta, już teraz jesteś dojrzalszy i mądrzejszy od niejednego 30- latka.
Pogoń tylko te pannę, bo to nic niewarta flądra, który lepi się do żonatego i dzieciatego faceta. Zauważyła, że chwilowo jesteś w kryzysie, więc wystartowała do Ciebie z łapami. Załóżmy że się bzykniecie i co dalej zrobisz z tym ruchadelkiem?
Bedzyesz się z nią wiązał?
Pogoń to na cztery wiatry.