"nie jesteś mnie warta,mam cię dość" :( - Netkobiety.pl

Monika, ja po takich słowach odpowiedziałabym tylko jedno. "I nawzajem!" Serio! Nie jestem masochistką i tkwienie w związku z kimś, kto uważa mnie za gorszą od siebie nie wchodzi w rachubę.

Wyobraź sobie swoją przyszłość z nim. Zaręczacie się, bierzecie ślub, macie dzieci, pracę, obowiązki w domu i poza nim...
On się nie zmienia(a być może problem się pogłębia), wciąż potrzebuje aby "latać za nim", obchodzić się z nim jak z jajkiem i chodzić wokół na paluszkach, żeby tylko nie popsuć mu humoru. Ty masz na głowie milion spraw i męża na wiecznym "fochu".
Czy to że jest czasem miły, dobry i czuły, wystarczy abyś była szczęśliwa? Zaakceptujesz to?

A czy on faktycznie "tak się poświęca"? Czy to tylko takie gadanie? Bo bycie "miłym, dobrym i czułym" w związku to nie poświęcenia. To powinna być norma.
Monika, jedno jest pewne. Musisz wszystko przeanalizować i szczerze odpowiedzieć sobie, czy to jest ktoś "dla Ciebie", ktoś o kogo warto walczyć. Nie możesz myśleć kategoriami "jakoś to będzie". To jest bardzo częsty błąd w myśleniu. "Jakoś to będzie", "on się zmieni", "dla mnie się zmieni", "ja go zmienię", "po ślubie się zmieni"... Nie! Ważne jest to jak jest TERAZ. Ważne jest to czy teraz jest dobrze, czy obie strony dają od siebie tyle samo, czy są tak samo zaangażowane, czy pragną tego samego. Potem problem sam się nie rozwiąże, nie zniknie a być może nawet się pogłębi i stanie się nie do przeskoczenia. Dlatego TERAZ musisz wiedzieć czy warto.
Po jego słowach widzę, że on wydał już swoją opinię. Nie wiem czy ja bym chciała walczyć o kogoś takiego.
No ale Ty wiesz najlepiej jaki on jest. Ja wystawiam swoją opinię na podstawie informacji od Ciebie a informacji mam niewiele.

Monika, powiem Ci tak...
To nie Ty masz problem lecz twój facet. Musi się dowartościowywać z jakiegoś powodu, dlatego gada takie rzeczy. Robi z siebie niemalże "dzielnego wolontariusza", który opiekuje się "wredną, nieposłuszną dziewczynką", poświęca się strasznie i dzielnie znosi wszelkie niedogodności, pomimo tego że tak bardzo mu nie pasują. 
Nie wiem dlaczego to robi ale bardzo mi się to nie podoba.
Jedno jest pewne, że tak jak było, być dalej nie może.
Może spróbujcie pogadać, powiedz wszystko co Cię boli. Daj mu do zrozumienia, że możecie być razem tylko wtedy, gdy obydwoje dojdziecie do jakiegoś kompromisu. Jeśli nie, to już nie jego zmartwienie czy kogoś znajdziesz czy nie...

ja tu nie widze aby on sie poswiecał . Widze z jego strony egoizm

Opisalas dokładnie moj poprzedni związek gdzie ona była ta osoba która szukala awantur o nic. Mysle ze za jakiś czas bede szczesliwy ze tego że ze mna zerwala bo nie ujechalbym za długo.

Nie bądź Matką Teresą z Kalkuty i odejdź od faceta z problemami emocjonalnymi (być może i psychicznymi). Miłości u Was tyle co kot napłakał, szybciej to jakiś chory układ, gdzie On szuka "worka treningowego" lub chce się poczuć lepszym.

On znowu twierdzi ze oddaje i robi dla mnie wszystko tylko ja tego nie widzę. On chce żebym traktowała go tak samo jak on mnie czyli poświęciła mu całe życie. Mówi ze jestem dziwna bo on tyle dla mbie robi a ja go za to nie doceniam...

facet borderline?

Możliwe ale niekoniecznie. On może być "jedynie" najzwyczajniejszym narcyzem-manipulantem, bo tak na serio to z postów Autorki mało widać ,żeby on się jakkolwiek poświęcał dla związku- on jedynie WYMAGA by wkoło niego latała i spełniała jego zachcianki, w zamian czego on łaskawie jest miły dla niej.

Nie tam, nie wierzę w tego bordera w tym przypadku. Miałam dwie przyjaciółki z borderem, dziewczynę z borderem, kumpla z borderem i jakkolwiek są pewne podobieństwa, bo bordery okresowo też są takie bluszczowate, to jednak nie sądzę, żeby tu był ten przypadek.

PS.
Tzn jasne, nie mogę po paru postach WYKLUCZYĆ bordera, ale równie dobrze to on by mógł mieć osobowość zależną, albo bierno-agresywną, albo sporo innych rzeczy.

No właśnie tutaj jest pewien problem. Facet ma młodszego brata który był/jest oczkiem w głowie rodziców. Adrian byl zawsze na tym drugim planie i wydaje mi się ze on szuka w związku tego, czego nie dostał od rodziców.

Nie, ten gość sporo daje z siebie ale WYMAGA, żeby ona dała dokładnie to samo i tyle samo, żeby tak samo widziała związek jak on.

Otis, serio do tego nie trzeba  żadnego zaburzenia osobowości, wystarczy niskie poczucie wartości i kompleksy, brak pewności siebie...

On potrafi się dla mnie poświęcić, np nie szedł na zajęcia na uczelni po to żeby się spotkać ze mną, nie jeździł do rodziny swojej bo ja byłam ważniejsza. Pyta się ciągle jak się czuje, jest strasznie opiekuńczy ale ma takie fazy ze potrafi tez powiedzieć mi cholernie niemile słowa.

No siebie daje zapewne! Swój czas, zaangażowanie etc etc.

Serio nie znacie takich przypadków? Moja dawna przyjaciółka ma takiego faceta teraz - on jest dla niej ZAWSZE, pisze milion smsów dziennie, zawsze dla niej ma czas. Ale jak tylko ona chce coś zrobić bez niego, to jest foch i tupanie nóżkami. No, chyba, że i tak by nie mógł z jakiegoś powodu, to w drodze łaski wybaczy. Ale jak on ma wolne, to najchętniej by ją do siebie sznurkiem krótkim przywiązał.

Tu chyba jest podobnie, prawda?

I on nie ma bordera żadnego (ani żadnego innego zaburzenia osobowości ;-) ), tylko zwyczajne niskie poczucie wartości i kompleksy, i brak swojego własnego życia, z którego mógłby być dumny i zadowolony.

Twój facet ma hobby, Moniko? Ma jakieś WŁASNE pasje, które robi bez Ciebie? Ma PRZYJACIÓŁ? Specjalnie wielkimi literami, bo chodzi o przyjaciół, a nie o znajomych, którzy jak są to ok, a jak nie ma to też ok.

To co będzie po zaręczynach ? Wtedy co dopiero się zacznie, może jeszcze znajomych Ci zacznie wybierać .

Ale skąd to niskie poczucie własnej wartości? Raczej normalna rodzina, młodszy brat (bracia są fajni, sam mam jednego i człowiek w dzieciństwie jest ?na kupie? a nie sam), studia, dziewczyna. No to jak? (nie bronię koncepcji border).
Człowieka trzeba nieźle zgnoić, żeby pomiatał później bliską mu osobą. Albo nauczyć, że tak wygląda prawdziwa miłość. To nie są przekonania tylko fizjologiczne reakcje. Jedno z dwóch; oddaje co sam zebrał albo ma coś z głową. A rodzina matki i ojca, jakieś zaburzenia, paranoje, depresje, alkoholizm?

Rodzina w tym przypadku jest normalna ale pisalam wcześniej ze brat Adriana jest tam zawsze na 1 miejscu a on taki bardziej odrzucony. Zauwazylam tez ze w rodzinie nie rządzi tam ojciec a matka. On jest strasznie za swoja rodzina a szczególnie za rodzicami. Na poczatku jak byl rodzinny obiad i my się umuwilismy potrafił nie przyjechac do mnie bo nie chce sprawić rodzicom przykrości... Dopiero później to sie zmieniło. Ja tego już nie rozumiem bo niby on mni tak kocha żeby się normalnie pod pociąg rzucił ale w złości potrafi wymówić mi każda zła chwilę, rzecz która zrobilam. Nie umie załagodzić konfliktu. Pisalam juz że facet potrafi napisać mi smsa ze ma mnie dość ze ją tylko patrzę na siebie i ze to koniec a na drugi dzień rano napisać ze on to przemyslal i jednak wraca do mnie.. Widać to ewidentnie ze on ma wielkie problemy że soba, on mnie kocha bardzo mocno ale jednocześnie nienawidzi.
Ja już nie raz slyszalam ze jestem zła kobieta, ze jestem egoistka ze za jakie grzechy on mnie spotkał... A dlaczego? Bo mam swoje zdanie w związku i nie jestem na jego każde zawołanie. Dlatego jestem taka cholernie zła ze płacze po nocach przeze mnie. Ostatnio była impreza na która nie miałam ochoty iść bo wiedziałam ze będę się tam źle czuła. Rozmawialam z nim o tym chyba godzinę, tlumaczylam na spokojnie jak dziecku że tez chce się dobrze bawić a tam nie będę. Ze możemy w ramach rekompensaty pójść w inne miejsce itp. Co odpowiedział? Dostalam awanturę w zamian ze powinnam zacisnac zęby i iść tam dla niego bo inaczej go nie kocham.

A mi się wydaje ze robię dla chłopaka co w mojej mocy oczywiście wszystko ze zdrowym rozsądkiem ale dla niego to ciągle za mało. Muszę mu poświęcić całe życie. Nawet sobie nie wyobrazasz ile muszę mu tłumaczyć sytuacji ile pracować nad tym żeby szanowany PAN się nie zdenerwował. Na każdym kroku kiedy mam swoje zdanie- obrywam. Muszę spędzić cały dzień na tłumaczeniu się z czegoś żeby nie było awantury.

Monika, z tej maki chleba nie bedzie

Taki poziom zaleznosci od drugiej osoby (tj. Ciebie) jest po prostu toksyczny. Poniewaz on ma problemy ze soba i wlasna samoocena odreagowuje to na Tobie. Masz byc tylko jego, nie myslec o niczym innym tylko o nim, nie miec tez najlepiej zadnych znajomych ani wlasnego hobby, bo on to widzi jako zagrozenie dla siebie. Po jakims czasie to sie moze przeksztalcic w patologiczna zazdrosc, ograniczanie, szantaze, nie mowic o tym, ze zniszczy to Twoje wlasne poczucie wartosci- jemu jest na reke bys czula sie zle. Slowem, uciekaj- TO NIE JEST MILOSC, to jest toksyczny zwiazek.

Jego zachowanie moze sie jedynie zmienic jezeli SAM zdecydowalby sie na terapie widzac w sobie problem. Ale przekonywanie go do terapii to nie Twoja dzialka. Nie jestes jego matka, a on nie jest dzieckiem. Ja bym sobie dala spokoj.

Pierwsze co przyszło mi na myśl po przeczytaniu Twojego wątku to pytanie czy... gdyby urwało Ci obie nogi i przez to nie przyszłabyś na umówione spotkanie z nim to też byłaby awantura, że jakiś głupi krwotok jest ważniejszy od niego?