Związek z facetem alfa wykańcza mnie psychicznie - Netkobiety.pl

No tak... Jak są pieniądze to się zaczynają takie "problemy"... A tak w ogóle to dlaczego nie jesteś szczęśliwa?

Tak, wtedy z pewnością problemy się rozwiążą.

pinkpiwonia, co chciałabym robić? po pierwsze chciałabym pracować, bo bycie w domu z dziećmi mnie wykańcza, a zmuszona jestem do siedzenia z nimi 6 dni w tygodniu od rana do późnego wieczora, w niedzielę też nie dostaję zbyt wielkiej pomocy od niego, bo on chce odpocząć po całym tygodniu pracy, co staram się rozumieć, ale ja sama też jestem zmęczona, opieka nad dwójką małych dzieci to zapieprz 24/7; po drugie chciałabym spędzać trochę więcej 'quality time' z moim facetem i dziećmi, żeby te lata wspominać jako coś miłego, a nie koszmar, chciałabym żeby on zrezygnował na razie z niektórych zajęć, kiedy dzieci są małe bywał częściej w domu, uważam, że jest to w stanie zrobić, on twierdzi, że nie może; jego pierwsza praca to prywatne zlecenia, z których ma wystarczająco pieniędzy na utrzymanie domu, druga związana jest bardziej z hobby, z którego również ma jakąś tam kasę, ale według mnie mógłby sobie dać z tym spokój na jakiś czas, tylko że  ciężko jest zrezygnować z czegoś, co się lubi, prawda?

marioosh666, nie jestem szczęśliwa, bo życie z moim facetem to masakra, bo on ma mentalność muzłumanina

pitagoras, na razie nie jestem w stanie go zostawić, bo nie byłabym w stanie utrzymać siebie i dzieci sama, za małe są, gdybym poszła do pracy koszt wysłania ich do żłobka wyniósłby praktycznie tyle samo, co bym zarobiła; mam nadzieję, że jak dzieci będą większe i będzie im przysługiwać darmowe przedszkole, wtedy ten problem przestanie istnieć

shivaki, może i tak, może po prostu jestem beznadziejna dlatego chciał ze mną być, dlatego nie dawał mi odejść, ganiał za mną, a może oboje jesteśmy beznadziejni

a kto Cię zmusza do siedzenia w domu? Bo jeśli mąż to jest to sprawa do prkouratury. Jakaś dziwna jesteś, chcesz pracować to zorganizujcie to tak żebys mogła...Mąż teraz zarabia,więc jest ok, a ma jeszcze myśleć za Ciebie autorko?(btw. za całym szacunkiem to piszę nie chcę się kłocić)

uważam że masz wszystko, facet na was tyra a Ty jeszcze marudzisz, sama idź do pracy

Aspołeczna Nie wiem w jakim wieku masz dzieci ale może zapiszesz je na jakieś zajęcia dodatkowe, tance, plastyka. Jeżeli są malutkie to może zastanów się nad zatrudnieniem niani i sama może się zapiszesz na jakieś fitness albo basen, nie będziesz siedzieć ciągle w domu, poznasz ludzi.

Skoro napisała że mąż ma mentalność muzułmanina a w temacie że jest facetem alfa to chyba oczywiste że są zakazy i nakazy,wszystko według jego widzi mi się.Prawda jest taka że autorka poniekąd sama na to pozwoliła,gdybyś wyznaczyła wcześniej jasne granice do tego by nie doszło.
Nie rozumiem po co zakładać rodzinę,płodzić dzieci jeżeli siebie się dokładnie na wzajem nie pozna.Nie pasował Ci charakter męża trzeba było się nie łudzić że po ślubie się zmieni,bo tak nigdy się nie dzieje.
Teraz masz dylemat zostawić męża i żyć w skrajnej biedzie,albo męczyć się z mężem w luksusach
Moim zdaniem jesteś trochę niewdzięczna,nie pracujesz jedyne co musisz zrobić to opieka nad dziećmi i domem,jeszcze masz pretensje że mąż w niedzielę Ci nie pomaga,a powiedz dlaczego niby miałby to robić?

Sorry, ale widziały gały, co brały. Nie wierzę, że nie widziałaś, jaki był przedtem, większość znanych mi osobiście lub pośrednio przypadków to kobiety, które chciały samca alfa, bo je to po prostu kręci, kobiety lubią tą adrenalinę, emocje, a na dodatek często włącza im się poczucie misji pod tytułem "ujarzmię badboya", co najczęściej kończy się fiaskiem. Są zresztą nawet liczne naukowe prace na ten temat...

Znaczy Jelenia...

Ja tu raczej widzę widzę jedynie możliwość przelotny seks, i odejście ale na pewno nie poważny związek.

Źle doradzasz, jak troszkę podrosną to zalecam rozwód z orzeczeniem winy.

shivaki, podoba mi się to, co piszesz, szkoda że mój facet nie zdaje sobie z tego sprawy, a z tym samokrytycznym tekstem to był żart taki; z moim facetem jesteśmy razem ponad 8 lat, po 5 zaszłam w ciążę; jak pisałam chciałam od niego odejść już na dobre no i zaliczyliśmy wpadkę; podobno tak jest, że aby związek był udany potrzeba nieustannej pracy, ale w naszym przypadku jest to strasznie ciężkie, po prostu się ze sobą męczymy i mimo wielu podobieństw, w wielu kwestiach się rozmijamy;

Tegan, facet nie zmusza mnie do siedzenia w domu, nie; jeśli chodzi o pracę, to w miejscu w którym jestem nie znalazłabym raczej takiej, z której byłabym zadowolona (mało ambitne, bez szans na rozwój i przy tym frustrujące może tak, ale nic poza tym), a dojeżdżanie 80 km każdego dnia do pracy raczej mi się nie widzi (mieszkam na zadupiu z daleka od cywilizacji), zwłaszcza teraz, gdy dzieci są małe; mam jeszcze jedną opcję, pracę w domu, ale to nie przynosiłoby na początku takich pieniędzy, by pokryć koszty wysłania dzieci do żłobka; tu gdzie jestem żłobki są bardzo drogie; próbowałam pracować przy dzieciach, ale jest to niemożliwe w tej chwili; i mylisz się, nie mam wszystkiego i nie mam łatwo, chociaż z boku może się tak wydawać; wiem, że dla niektórych kobiet posiadanie faceta, który tylko i wyłącznie przynosi pieniądze do domu to pełnia szczęścia, ale są jeszcze inne aspekty życia, bycia razem, które są przez mojego zaniedbywane;

denver87, mam właśnie taki zamiar, wyrwać się na te 2-3h tygodniowo i zrobić coś tylko dla siebie, strasznie mi tego brakuje

enigma88, tu gdzie mieszkam posłanie dwójki dzieci do żłobka to mniej więcej tyle samo ile wyniosłyby moje zarobki

angel, podobnie też mówi mój facet, że jestem niewdzięczna i że mam za dobrze; masz 21 lat? to pewnie nie masz jeszcze dzieci, zajmowanie się dziećmi to praca 7 dni w tygodniu, nie ma przerw, zwłaszcza gdy faceta ciągle nie ma w domu a jeśli jest to jeszcze jego, poza dziećmi, trzeba obsłużyć; nie oczekuję żeby pomagał mi w ciągu tygodnia, ale w niedzielę miło byłoby gdyby ruszył dupę tak sam z siebie i trochę mi pomógł przy dzieciach; znałam go dosyć dobrze, ale darzyłam chyba zbyt wielkim uczuciem; zrezygnowałam z wielu rzeczy dla niego, ale on nie odwdzięczył się tym samym, w moim odczuciu on tylko bierze, ale niewiele potrafi dać/ poświęcić, nie potrafi dać tego, czego ja naprawdę potrzebuję a nie tego, co mu się wydaje, że potrzebuję;

mariooosh, ech te prawdziwe polskie, czy nie polskie wartości i tradycyjne podejście do rodziny; tak powinnam go zostawić, zanim pojawiły się dzieci, ale teraz nie jest to takie proste, rozejście się to najgorsza z możliwych opcji i ostateczność, jeśli chodzi o dzieci;

pięknynick, wchrzaniłam się na własne życzenie, fakt i też mi się wydawało, że mu pokażę, że można inaczej niż mu się wydaje, że można, że go 'ujarzmię' w pewnych kwestiach, jak to ująłeś, ale raczej wyszło na odwrót..

pinkpiwonia, dzięki za tą odpowiedź, warta przemyślenia..., tylko że jak się jest w tym kieracie od dłuższego czasu, to to dobija; wiem, że nie będzie to trwało wiecznie, że dzieci wyrosną i wtedy będę wolniejsza, będe miała więcej opcji do wyboru, ale czasami po prostu wymiękam, a faceta podejście mnie dobija, bo on żyje sobie tak samo jak wtedy, gdy nie było dzieci, cały czas skupiony na pracy i zarabianiu pieniędzy, wcześniej też niewiele go było dla nas a teraz gdy są dzieci jest jeszcze gorzej, no ale to taki niereformowalny typ jest, muszę sobie zacząć sama organizować czas i przestać liczyć na to, że on zrozumie o co mi chodzi; porozmawialiśmy sobie dzisiaj troszeczkę i widzę, że po prostu nie da rady, żeby zrezygnował ze swoich obowiązków i pasji, on to po prostu kocha, mimo tego, że czasami twierdzi, że nie i że wolałby w domu siedzieć, acha....

To czas najwyższy przejść do konkretów i zadecydować o pewnym kwestiach. Wspólnie czy nie, ale stanąć na wysokości zadania i poświęcić się. Jeśli wiesz, że trwasz w takim związku jakim trwasz, nie ma perspektyw na lepsze jutro, to potrzebne są zmiany, które niekoniecznie mogą być złe, a wydaje mi się, że lepsze, bo robisz coś dla siebie, zmieniasz coś w swoim życiu.

pótora roku minęło od ostatniego posta w tym temacie;
Zielony_Domek, zaglądasz może jeszcze na forum, ten link pod Twoim postem jest jak znalazł dla mnie; i tak, opiekowanie się małymi dziećmi to jest orka (szkoda, że niektórzy faceci nie potrafią tego docenić), w pracy otrzymujesz wynagrodzenie zarówno finansowe jak i takie, którego nie można przeliczyć na pieniądze,

w moim związku nic się nie zmieniło, z facetem są ciągłe kłótnie, nieustanne ciśnienie, nie potrafię z nim żyć, on potrzebuje lali, która z uśmiechem na twarzy poda obiadek pod nos, a potem przed snem porządnie 'wymasuje', nie oczekując niczego w zamian, no może poza pieniążkami na nowe sexi ciuszki, żeby się ładnie prezentować, zarówno w domu jak i poza; ciągle mi gada, że przytyłam, raptem 6 kilo, po 2ce dzieci, podnieca się laskami w tv, jak jakiś 17latek (teksty typu: 'ale laska, zobacz na tą, o tak.....' itp.); mówi mi, bez przerwy, że za mało się staram, że może gdybym bardziej się starała i była milsza dla niego (co oznacza ciągłe nadskakiwanie, podziwianie jego sukcesów i tego ile zarobił, w ogóle najlepiej jakbym do niego mówiła 'Mój Boże') masakra, jestem z prostakiem i tyle;
ja tak nie potrafię, dla mnie musi być intelektualnie w związku, i to mocno intelektualnie, wtedy czułabym się szczęśliwa; facet musi trafić do mnie przez mózg, musi mi imponować tym, co mówi i jak się zachowuje, kulturalnie zachowuje, z szacunkiem do kobiet, a nie przez jakieś głupie zagrania i co gorsza teksty; myślałam, że jest inteligentny, ale pomyliłam inteligencję z przebojowością raczej, mój facet to burak jest i tyle;

dzisiaj nie będzie go w nocy, wyjechał na dwa dni a ja? ODŻYŁAM, po jednym dniu i wcale mi nie jest ciężej z dwójką dzieci bez niego, wręcz przeciwnie jest mi o NIEBO lepiej, czuję że żyję; a jak jest i przyjeżdża po pracy do domu, to tak jakbym miała trójkę, nie dwójkę, no i w ciągłej depresji jestem jak on jest;

piszę to na forum, bo nie mam żadnych koleżanek, oczywiście zostałam odizolowana od świata, będąc z nim;
życie z nim to KOSZMAR;

No co Ty... przecie w końcu  jest z nim do tej pory. Jak myślisz, co ją trzyma? Moim zdaniem, tylko się ośmiesza wypisując tu takie rzeczy, bo gdyby była taka, to dawno temu wzięłaby rozwód, no ale wygoda przecie ma swoją cenę. Nie widać tu ani grosza moralności czy honoru  (ze strony autorki). Sana sobie zasłużyła i słusznie cierpi.

Wierzę, że jest Ci ciężko, ale myślę, że pozwoliłaś mu na takie traktowanie siebie. Faceci to czują, gdzie mogą sobie pozwolić. Nie wiem jakie życie prowadziłaś za nim zostałaś jego żoną, ale jeśli miałaś swoje życie, zainteresowania i byłaś aktywna, to na pewno coś byś sobie  pozostawiła, przynajmniej ja bym tak zrobiła i myślę że on to by uszanował, bo Cię taką znał wcześniej. On ciężko pracuje dla Was, ale Ty się dusisz, bo nie masz nic "swojego", współczuję Ci. Powinnaś być jego partnerką i funkcjonować na tym lub zbliżonym poziomie, dlatego nie "wyrabiasz" taj presji, chyba się nie dobraliscie...