Znajomości z internetu sposobem na przełamanie nieśmiałości? - Netkobiety.pl

Moja droga. Poddawanie sie w tym momencie to jak przyznanie się: jestem beznadziejna i do niczego się nie nadaję, czekam na emeryturę, na której nie bedę samotna bo będzie ze mną moich 6 kotów ....
Kobieto! Więcej życia! Więcej wiary w siebie! Znajdywanie facetów na necie nie musi być skazane na niepowodzenie, o ile nie szukasz ich na jakiś ero-portalach.
Internet to moze być swietne narzędzie do tego, zebyś "bezpiecznie" poobcowała z facetami i przełamała swoją nieśmiałość.

Jestem po kolejnych dwóch spotkaniach z mężczyznami poznanymi przez internet. Nie, nie szukam na portalach erotycznych, można powiedzieć, że ogólnie jak do tej pory miałam szczęście i wszyscy, z którymi się spotkałam, wydawali się być w porządku. Też przyznaję, że robię ostrą selekcję...Tylko, że zawsze kończy się na pierwszym i jedynym spotkaniu. Przed poznaniem piszą do mnie codziennie a potem cisza, tak jakby każdy z nich zapadł się pod ziemię...Czasem nawet się zastanawiam, czy ja naprawdę się z kimś spotkałam, czy tylko mi się śniło...wszyscy żegnają serdecznie z uśmiechem, a to pytają, czy będę jeszcze miała czas się spotkać, "będziemy w kontakcie", "naprawdę było mi bardzo miło Cię poznać", w każdym przypadku uściśnięcie dłoni i koniec...
  Wiem, jestem małomówna, to przeszkadza ale przecież w spotkaniu uczestniczą dwie osoby a nie jedna...Może Ci faceci, którzy szukają przez internet, idą odrobinę na łatwiznę? Nie chce im się zabiegać, sami chcą być adorowani? Już tak nie chcę, mam dość...
Ostatni z tych, których poznałam na początku spotkania mówił tak cicho, że ledwo go słyszałam i patrzył w bok a nie na mnie. Pewnie sama też tak często robię i już wiem, co wtedy rozmówca czuje... zastanawiałam się, czy nie patrzy na mnie, bo jestem tak straszna i to jego zachowanie świadczyło o rozczarowaniu...na szczęście potem jakoś poszło a na końcu czułam się coraz bardziej swobodnie, moim zdaniem było sympatycznie.
Pocieszam się jedynie tym, że przynajmniej wytrzymują ze mną tą godzinę i nie uciekają ale nie umiem ich przyciągnąć, zaintrygować, zwykle mówię same smutne rzeczy...Pytają, co mnie interesuje, co lubię robić a ja od jakiegoś czasu nie potrafię odpowiedzieć na to pytanie, po prostu nie wiem, ciągle mi przykro i wydaje się, że nic nie ma sensu.
  Już mam dość pomagania szczęściu i kombinowania, trudno nic na siłę...już i tak przyzwyczaiłam się do bycia samej.

To znaczy jesteś teraz szczęśliwa;)), to przyszło, tak jak mówią niespodziewanie, gdy już niczego nie oczekiwałaś?
Właśnie...nie znam tego uczucia, które inny określają "chemią", nigdy w życiu nie było u mnie tych fajerwerków, tylko wszystko tak rozsądnie, przyzwoicie...

Próbowałam już różnych sposobów...wizyt u psychologów także...na pierwszych spotkaniach z każdym z tych specjalistów nie mogłam się powstrzymać od płaczu, czułam się potwornie...
Do pierwszej Pani psycholog nie miałam ochoty pójść kolejny raz, czułam się jeszcze gorzej, niż przed wizytą.
Potem był 3 razy Pan psycholog (miał największą siłę przekonywania ale teraz jestem w innym mieście i nie mam już możliwości chodzenia tam).
Kolejny epizod to Pani Doktor Psychiatra, 5 minut rozmowy, jej piorunujący, przeszywający wzrok i namawianie na 3-miesięczne grupowe spotkania z ludźmi z depresją, uzależnieniami, po odwykach, z fobiami itd.
Ostatnia Pani psycholog miała na mnie najmniejszy wpływ, czułam się jakbym rozmawiała ze znajomą i kompletnie nie czułam się przekonana do ćwiczeń, które mi zadawała.
Stwierdziłam, że moje samopoczucie będzie lepsze gdy te pieniądze wydam na nowe ubrania zamiast wizyt u psychologów...
Chyba jestem beznadziejnym przypadkiem:/

Spróbowałam i nie mam ochoty już dalej korzystać...

Ha ha:DD , ambitnie nie było - gumtree, sympatia.pl i czat regionalny. Potem kontynuacja mailowa i na komunikatorze gg.
Teraz już możesz napisać, z chęcią poczytam, każda opinia jest dla mnie cenna:)

poznać KOGOŚ przez internet jest trudno. Ja ze swoim chłopakiem wymieniłam ponad setkę listów mailowych nim się spotkaliśmy. Wtedy okazuje się że mamy o czym rozmawiać i nawet jak zapada niezręczna cisza bo czy ja czy on nie wiedzieliśmy co powiedzieć to wracaliśmy do jakiegoś wątku z maila. Wygląd... I my i oni zwracamy na to uwagę... ale to schodzi na dalszy plan jeśli faktycznie mamy o czym gadać i darzymy się zrozumieniem.

Co do nieśmiałości. Nie wiem rzadko kiedy jestem nieśmiała chociaż na randkach bywałam zahukana. To nie jest tak że facet będzie zagadywał, prawił Ci komplementy a my będziemy potakiwać. Faceci są próżni, nieśmiali i też lubią posłuchać nawet o bzdetach.
Może na randce utrudniacie też sobie? Spacer? Kawa? to nie jest dobry pomysł jak się ma problemy z gadaniem. Proponuje Bilard, Kręgle Darty zajmiecie się czymś pośmiejecie jak się przełamiecie to i zagadacie. Na kawie Facet będzie cię kojarzył z filiżanką przy ustach lub tym że w nią spoglądasz.

to że nie było miedzy Wami chemii to nie Twoja wina ... i chyba nic z tym nie zrobisz

Mam podobną historię jak powyżej, z tym że my się poznaliśmy na gochat.in, takie niby niezobowiązujące rozmowy, ale w ich trakcie okazało się że bardzo podobnie myślimy, więc dziś jesteśmy razem:)

To zacznij mówić wesołe, pozytywne rzeczy. Przypomnij sobie parę historii ciekawych, albo sama wymyśl i ćwicz przed lustrem na głos. Wtedy na spotkaniu zawsze coś ciekawego powiesz, będzie uśmiech. No nie może być - ty nieśmiała, kolo nieśmiały, randka nieśmiała, nudna i do luftu. Ktoś musi być śmielszy. Sam miałem nieudane randki, ale każda kolejna, to coś więcej co się wie, każda daje doświadczenie i coraz lepiej. To jak taniec - pierwszy nieudany, kolejny lepiej , i lepiej i lepiej

Jak siedzisz smutna i smutno mówisz- wysyłasz sygnał - jestem smutasem, nudna, nieśmiała. To można zmienić jak się tylko chce.