Zabija mnie toksyczny związek - Netkobiety.pl

Smutne to co piszesz.
Zastanawiam się dlaczego Twoja żona w ogóle nią została. Piszesz, że obojętna wobec Ciebie była cały czas. Może jednak zbyt pochopnie podjęliście decyzję o byciu razem.

Uważam, że jednak szczera rozmowa może tu cokolwiek wyjaśnić. Podejrzane jest to, że żona osobno spędziła wakacje, nie sypia z Tobą. Jesteś pewien czy na pewno nikogo nie ma?
Tylko rozmowa tu ma sens. Na temat Twoich uczuć, jej uczuć. No i najważniejsze jak widzicie dalszą przyszłość?
Ważne to wszystko również ze względu na dziecko, które zasługuje na szczęśliwą rodzinę.
Pisz, tu na forum na pewno znajdziesz wsparcie!
Pozdrawiam i trzymaj się!

Napisałeś, że od początku było u Was obojętnie...to nic dobrego.Jeżeli nie ma chęci rozmowy, wzajemnego zrozumienia, nadawania "na tej samej fali " to naprawdę trudno jest żyć. Czytając Twojego posta widoczne jest rozgoryczenie i troche taka beznadzieja...
Ludzie się rozstają.Częstokroć jest to zdecydowanie lepsze niż trwanie wiele lat w toksycznym układzie.
Wydaje Ci się, że dziecko ucierpi....nie aż tak bardzo, jeżeli bedziesz się starał być dla niego ojcem - kiedy będzie widziało, że angażujesz się, kochasz je.
Wcale nie trzeba razem mieszkać żeby okazywać dziecku miłość !
Jeżeli wykorzystałeś już "wszystkie chwyty" by ratować to małżeństwo i nic.... to czas się rozstać z żoną.
A opinią innych się nie przejmuj - nie dają Ci na chleb ! To jest Twoje życie i nic obcym do tego.

Jeszcze, co do obojętności.Można kogoś kochać, nienawidzić, ale jak pojawia się obojetność................:( to jest chyba najgorsze...

Wyślij pozew rozwodowy - albo to nią wstrząśnie i zacznie coś robić, albo... nie ma co płakać po takim związku.

Z tego co napisałeś o sobie wynika, że nie kochasz jej. Ona nie kocha Ciebie. Między wami panuje obojętność. Nie macie wspólnych planów, wspólnych marzeń, wspólnych zainteresowań. Łączy was dziecko, mieszkanie i kredyt.

Czego się obawiasz?
Przecież od dłuższego czasu nie ma was. Jesteś tylko Ty i tylko ona.

Jeśli chcesz zrobić porządek ze swoim życiem pomyśl o własnej terapii.
Jeśli chcecie reaktywować związek - o terapii małżeńskiej.

Wielokropek -"już" jej nie kocham. Kiedy ja jeszcze kilka miesięcy temu mówiłem jej KOCHAM obracała się zmieniając temat. Nie wiem czy ona w ogóle wie co znaczą te słowa. Być może mnie oszukała kilka lat temu. Nie wiem już teraz co mam o tym sądzić. Dopiero teraz otwierają mi się oczy dlatego myślę o rozstaniu.
Obawiam się kredytu. Chyba tego najbardziej. Nie wiem jak rozwiązać ten problem. Nie chcę aby bank zniszczył mi życie jeszcze bardziej.
Terapia jak najbardziej. Tylko jaka?

Terapia jest terapią. Przepraszam za taką oczywistość.
Podejście terapeutyczne nie jest ważnym. Ważnym jest, byś zrobił porządek z własnymi uczuciami pod okiem obiektywnego terapeuty. Ważnym jest, byś przestał się bać, a zaczął korzystać ze swej mądrości. Ważnym jest, byś znalazł satysfakcjonujące Cię rozwiązanie swych problemów.

Trzymam kciuki.

Wielokropek -dziękuję za wsparcie.

Vuk -dziękuję Jest to jakaś opcja na rozwiązanie tego problemu. Poczekam jeszcze na opinie innych.
Kredyt spłacamy razem

Przykre to co opisujesz.  Ja 9 lat trwałam w związku i dla kogoś też stałam się obojętna. Zaczęło mnie to dołować, zaczęłam uciekać od ludzi. Wciąż chodziłam smutna. Z dnia na dzień gasło we mnie życie. Wiedziałam, ze tak nie można, że chce być szczesliwa. Miałam dwa wyjścia. Tkwić dalej w związku bez przyszłości i potwornie sie meczyc lub zakończyć go. Wybrałam drugą opcję. Jak było ? Na początku bardzo ciężko. Taki szmat czasu razem. Wróciłam do rodziców. Trudno. Wszyscy znajomi się ode mnie odwrócili. Zostałam zupełnie sama, ale dałam radę. I bardzo się cieszę, ze zdecydowałam się na taki krok.
Ty jesteś w trudniejszej sytuacji, bo macie dziecko. Ale wedlug mnie sytuacja nie jest beznadziejna. Na Twoim miejscu pomyślałabym nie tylko o sobie. Ale przede wszystkim o dziecku. Czy dziecko bedzie szczesliwe w rodzinie gdzie rodzice sie "mijaja", gdzie nie ma milosci, sa ciche dni, jest obojetnosc. To sie przelozy na pewno na jego pozniejsze zycie. Wiadomo, ze dla dziecka jest rowniez tragedia kiedy rodzice sie rozstaja, ale mozna i na to dziecko odpowiednio przygotowac. Jezeli chodzi o mieszkanie w kredycie to oczywiscie ze mozna je sprzedac. Nie jest to jakis wielki problem. Niemniej jednak wez pod uwage rowniez taka kwestie, ze jezeli dojdzie do rozwodu to dziecko zostanie zapewne przy matce a ta gdzies musi mieszkac, wiec pewnie mieszkania nie sprzedacie. Raczej bedziesz musial sie wyprowadzic, znalezc sobie nowe mieszkanie. Nie przewidzisz rowniez tego jak Twoja zona zachowa sie po rozwodzie czy bedzie robila Ci problemy w spotkaniach z dzieckiem czy bedzie nastawiala je przeciwko Tobie itp., ale to Ty ją znasz najlepiej...i wiesz mniej wiecej czego sie mozesz spodziewac. Moze nie wysylaj jej od razu pozwu rozwodowego, ale porozmawiaj, ze nie widzisz dalszego sensu zycia razem.
Na koniec Ci powiem, ze wiedzac jak u mnie sprawy sie potocza po rozstaniu, jak bedzie bardzo ciezko podjelabym jeszcze raz taka sama decyzje - zycie a nie wegetacje

Chciałbym żeby moi przyjaciele, znajomi, których straciłem przez ten związek byli teraz przy mnie i mogli powiedzieć to co każda z was. Chciałbym usłyszeć kilka motywujących mnie do podjęcia takich decyzji słów. Chciałbym aby ten koszmar się skończył. Chciałbym żyć i cieszyć się każdym dniem. Chciałbym znowu mówić KOCHAM i słyszeć to każdego dnia. Dzisiaj nie ma we mnie życia a dni mijają. Każdy jest tak samo szary i beznadziejny. Gdyby nie miłość do dziecka nie czułbym że nadal jestem człowiekiem. Teraz muszę przygotować się na ostatnią rozmowę. To będzie trudna chwila. Muszę być silny. Najgorsze dopiero przede mną.

Julia82 -dziękuję. Będzie dobrze. Teraz muszę tylko poszukać kogoś kto poprowadzi mnie przez ten cały proces. Wiem już czego chcę

Migotka74 -moje serce podpowiada mi, że przyszedł czas złapać oddech świeżym powietrzem Tutaj to powietrze skażone jest nienawiścią i brakiem szacunku do innych.

Smutne.dni,
mocno kopię Cię w odwłok, byś zaczął wreszcie porządkować swoje życie. Co ja piszę, byś wreszcie zaczął żyć a nie wegetować!

Jesteś młodym człowiekiem.
Jak długo będziesz się nad sobą użalał?
Jak długo będziesz jęczał?
Jak długo będziesz wlókł się po świecie z miną cierpiętnika?
Nie szkoda Ci Twego życia?

Co do przyjaciół.
Rozumiem, że napisałam bolesną prawdę i się bronisz przed nią. Ograniczyłeś kontakty z przyjaciółmi do minimum. Dla mnie to rezygnacja. Bo o przyjaźń, podobnie jak o miłość, trzeba dbać. Inaczej przekształca się w zwykłą znajomość, inaczej gaśnie.

Czemu jesteś tak nieufnym w stosunku do swych dawnych przyjaciół? Czyżby dlatego, że znają również i drugą stronę medalu, czyli Twą żonę i jej wersję zdarzeń?

witam dawno nie zaglądałam na forum...przeczytałam twój wątek i tak jakbym przeczytała o sobie:((nie myślałam że mężczyznie może być też tak ciężko. Ja mam podobną sytuację i nie mam pojęcia jak to rozwiązac popadłam w depresje odsunełam przyjaciół , straciłam pracę i czuję się jak zero..nie mam na nic sił. zdecydowałam się na wizytę u psychologa może on mi pomoże mam taką nadzieję. Dawniej byłam pełną życia i energii kobietą ale to było dawno i tej kobiety już nie ma:((((((((((((((((((

K_r_o -żeby postarać się o nowe znajomości trzeba zrobić porządek ze samym sobą. Właśnie staram się to zrobić. Póki co nie mam ani dobrego planu ani wsparcia. Ale dziękuję za dobre słowa. Są teraz dla mnie ważne. O "następnym" razie mówić jest za wcześnie ale liczę na to że jeszcze kiedyś będę mógł zaufać.

agunia 28.84 -Tobie również należy się kilka słów w odpowiedzi. Jeśli chodzi o mężczyzn to znam przynajmniej dwóch, którzy są w podobnej sytuacji. Nie mówią o tym bo są "facetami". Jednak znam ich problemy będąc ich bliższym znajomym. Może nawet przyjacielem. Widać to kiedy się przebywa z tymi małżeństwami jednak wolą udawać że nic się nie dzieje i siedzieć cicho. Udawać dla dziecka, wspólnych majątków....itd.
Na pewno wizyta u psychologa pomoże. Sam mam zamiar dać mu szansę
Jedno nas łączy -druga połowa, która jest jak pasożyt wysysający całą energię. Czas się go pozbyć. Ja mam taki zamiar. Jestem już na drodze, która ma tylko jeden kierunek -do przodu. Nie cofnę się. Zbyt wiele zmarnowanych dni.

Moc najczęściej, sprawdź czy też nie jest tak u Ciebie, zabiera hamowanie pokładów złości. Ponieważ złość, by nie nazwać tego bardziej dosadnie, jest bardzo silnym uczuciem, trzeba użyć równie dużo energii, by ją zahamować, ukryć. Stąd brak energii do zwykłego działania.

A co Ty zrobiłeś ze swoją złością?
Wyrzuciłeś ją?
Pozbyłeś się jej?
Czy też ukryłeś ją?

Nie proponuję tego, byś stał się agresywnym człowiekiem.
Proponuję byś pozbył się złości. Różne osoby robią to na różne sposoby. Jedni szorują drewnianą podłogę, inni walą w worek treningowy lub trzepią dywany/meble tapicerowane, jeszcze inni wyciskają ostatnie poty na siłowni.

Złość, kumulowana w organizmie, zjada go od środka. Pomyśl o tym.

Przeczytaj ten wątek: http://www.netkobiety.pl/t17705.html

Smutne.dni heh podziwiam cię i sama chcem mieć jakąś siłę by to zakończyc.Mam dzieci i to o nie sie boje że mnie znienawidzą gdy od niego odejdę. masz racje oni są jak wampiry,które wypiły radość szczęście energię. Straciłam zaufanie do mężczyzn bo przez niego traktuję was jakby każdy był taki sam heh a tak pewnie nie jest. czuję taką pustkę;((((((((bo ja nie zasługuję na takie poniżanie wyzwiska. a użalanie się nic nie da bo wpędziło mnie to w ślepy zaułek. z atrakcyjnej kobiety stałam sie sama nie wiem kim....

Przeczytałem Twój wątek i ...
                   

Oczekujesz czegoś w zamian?Wiesz, że źle robisz ale jednak to robisz?
To nie Twój charakter tylko Twój problem nie pozwala Ci postępować inaczej.

To się nazywa szantaż emocjonalny.

To zrób coś z tym. Pragniesz żyć w idealnym związku i świecie którego nie ma. Nie dałeś rady go stworzyć i masz problem. To nie Ty jesteś wszystkiemu winien więc wstyd tutaj jest nie na miejscu. Uważasz, że starałeś się dać temu związkowi i tej kobiecie wszystko co najlepsze. To czemu masz się tego wstydzić.

Nie potraficie rozmawiać jak sam napisałeś więc nie pisz, że tych rozmów było o wiele za dużo. Można rozmawiać całe lata ale bez skutku. Podstawą rozmowy jest komunikacja a tej u was nie ma. Nie ma dlatego, że straciłeś wiarę w jakikolwiek sens prowadzenia rozmowy. Odpowiedź na ,,odwal się? albo taka która Cię urazi czy po prostu wkur.....masz dość bo wiesz z góry jak to się skończy. Ale wyjściem z tej sytuacji nie jest brak jakichkolwiek rozmów.

Wcześniej Cię to nie zastanowiło? Nie przeszkadzało Ci to bardzo ale jednak trochę przeszkadzało. Powody powinieneś znać bo jesteś jej mężem i partnerem. Tylko o to trzeba było pytać wcześniej a nie po kilku latach. Taka sytuacja jest nienormalna i powinna być wytłumaczona.

Nikt Ci nie pomoże. Na tym forum otrzymasz wsparcie w postaci dobrego słowa lub porady,z kolegą możesz napić się wódki a w internecie znajdziesz jeszcze kilku takich jak Ty. Ale to nie będzie pomoc. Pomóc możesz tylko sam sobie. Psychoterapeuta,psycholog się kłania.

Jeśli układy z rodzicami są ok to jaki to wstyd? Po prostu nie udało się moje małżeństwo i tyle. Przecież Cię nie wyrzucą na ulicę z szyderczym uśmiechem na twarzy. Naprawdę chciałbyś tak postąpić to rusz tyłek i to zrób.

Ograniczenie z kimś kontaktów do minimum jest rezygnacją ze znajomości czy też przyjaźni.

Jedyne co możesz zrobić w swojej sytuacji to zgłosić się do jakiegoś psychologa. Nie dajesz rady ze swoim życiem a problem jest tylko i wyłącznie w Tobie. Uporządkuj najpierw swoje sprawy w głowie a później bierz się za zmiany w życiu. Twoja żona wyrządziła Ci wiele krzywd ale to nie znaczy, że nie da się tego uratować. Ty musisz podjąć decyzję co dalej a w tej chwili jesteś zawieszony w próżni. I będziesz trwał w tej próżni dopóki czegoś z sobą nie zrobisz. Nawet jak odejdziesz niczego tak naprawdę nie zmienisz. A wiesz czemu ja to wiem? Bo jestem bardzo podobny do Ciebie i jak czytam twoje posty to często jakbym czytał o sobie. Pani Wielokropek jak zwykle ma rację przeczytaj ten wątek. Ja dostałem kopa w tyłek na tym forum żeby coś zrobić ze swoim życiem.Tobie też się bardzo przyda więc biorę rozpęd i....:) Życzę Wszystkiego Dobrego w Nowym Roku .

Z największą przyjemnością . Tak uznana forumowiczka jak Ty i początkujący ja ...nie wypadało tak od razu na Ty .

Zwykły facet -dzięki za to co napisałeś. Myślę, że ja zapewne po części też jestem winny w tej sprawie. Ale tylko ja w tym związku podchodzę poważnie do życia. Jestem teraz na etapie zastanawiania się jak mam zakończyć ten związek a nie czy jeszcze coś można naprawić. To w jaki sposób ta kobieta znęca się nade mną psychicznie jest niewyobrażalne. Nie było tak na początku. Ale to co dzieje się teraz to koszmar, którego nikomu nie życzę. Nie spotkałem w swoim życiu osoby, z którą po pierwsze nie można się dogadać -po drugie -nie wie co znaczy wybaczać. Nawet jeśli popełniałem błędy (o które pytam i odpowiedź jest nieuzasadniona) to należy wybaczać.
Zresztą.......nie zrozumiesz. Nie potrafię tego wszystkiego opisać. To jest potwór. I najgorsze jest to że nie wiem dlaczego. Popełniłem błąd -siadam, rozmawiam i wyjaśniam. Jeśli tak jest to przepraszam i kończymy temat w jeden dzień a jutro mówimy sobie miłe słowa -takie mam podejście i tak wyglądało to w moich poprzednich związkach.
Teraz nawet jeśli popełniłem błąd to nie mogę dowiedzieć się dlaczego. Jestem lekceważony jeśli próbuję się czegokolwiek dowiedzieć. A w domu jestem traktowany jak współlokator a nie jak mąż. Nie chcę się zarazić taką obojętnością. Chcę się cieszyć drugą połową. W tym związku jest to nierealne. Dlatego tutaj jestem....
Największym problemem, który mnie tu jeszcze trzyma jest zamartwianie się o mojego syna. Boję się o jego przyszłość. Nie wiem jak zostanie wychowany. Jeśli zostanę nauczy się tego jak można nie szanować innych biorąc z nas przykład. To  wszystko jest bez sensu.
Jestem zrezygnowany. Nie chce mi się zaczynać znowu od początku. Nie mam motywacji do życia.

Julia82 -może masz rację ale mi osobiście wydaje się, że skoro moja żona ma problem ze sobą to chyba w pierwszej kolejności powinna porozmawiać o tym ze mną. Jednak nie chce lub nie potrafi. Woli rozmawiać o tym z koleżankami. Rozmowy te nie są na tematy jej problemów ale o tym, że to ja jestem najgorszy itd.. Mimo tego, że od blisko roku to ja podejmuję rozmowę (bezskutecznie), to ja chciałbym aby między nami było normalnie, to ja chciałbym zrobić cokolwiek....To ja. Jeśli ma jakiś problem ze sobą to na pewno nie chce rozwiązać tego ze mną. I tak jak napisałaś -jestem ofiarą. Ma się na kim rozładować. Ale ja mam już dość. Zrozumiałem, że czas pomyśleć o sobie i własnym szczęściu. Ktoś już napisał wcześniej -małymi kroczkami do przodu. Muszę zacząć od rodziny. Po prostu im o tym powiedzieć. Potem znajomi. Boję się tego. Boję się ich reakcji. Cały czas wydaje mi się, że odbiorą to jakby ze mną było coś nie tak. "przecież masz taką fajną żonę, syna, dom" -"co ty robisz człowieku" -"nie możliwe że ona taka jest". Wiem bo tak zareagowała moja mama jak pierwszy raz powiedziałem jej, że w naszym domu nie jest tak jak powinno. Nie mogła uwierzyć. Jednak to jak jest w tym domu naprawdę wiem tylko ja.............
Chciałbym po prostu zadziałać. Pieprznąć drzwiami i wyjść nie wracając tam już nigdy więcej. Gdyby to było takie łatwe jak się o tym tylko pisze.
Ale jedno jest fajne -słucham wszystkich udzielonych mi tu porad. "Zdrowy egoizm" -to na początek. Odbudować relacje z przyjaciółmi. A potem to już samo pójdzie. Chyba.........
Boję się także wizyty u psychologa. Nigdy nie byłem. Nie wiem jak mam się zachować. Nie wiem czy będę na tyle otwarty aby powiedzieć co mnie boli. Ale muszę sobie z tym poradzić. Ten stan jest nie do zniesienia.
Dzięki

Julia82 -dziękuję. Za mądre rady i wsparcie. To co piszecie naprawdę pomaga mi być coraz pewniejszym siebie i sprawia, że chcę zakończyć to użalanie się nad samym sobą i zabrać się do działania. Wiem także, że chyba będzie to dobrym sprawdzianem również dla innych. Mam na myśli tu wszystkich znajomych. Liczę również na to, że moja rodzina mnie nie znienawidzi za to i nie odwróci w tych trudnych chwilach.
Wiesz -przez te ostatnie lata strasznie zamknąłem się w sobie i nie wiem czy będę mógł tak do końca otworzyć się przed psychologiem. Zobaczymy. Może w przyszłym tygodniu się zbiorę.
Ale dziękuję Ci bardzo. Naprawdę.

nina1234 -piękne słowa. Muszę także dodać że jest mi bardzo przykro z powodu losu jaki spotkał Ciebie. Twoje słowa do mnie  mają szczególny charakter. Są budowane na fundamencie przeżyć. Przykre jest to, że najmocniej ranią najbliżsi. Może dlatego, że wiedzą o nas najwięcej. Znają nasze czułe punkty. Nie można robić czegoś nieświadomie. Każdy zdrowo myślący człowiek zdaje sobie sprawę z tego co  robi dlatego jest we mnie tyle złości bo wiem, że ona niszczy mnie celowo. Czuję się właśnie taką ofiarą psychodelicznych zabaw żony. Ciężko mi zebrać chociaż odrobinę energii by móc wystartować. I boję się przyszłości.
Czekam tylko na odpowiedni moment.
Dziękuję i Tobie również życzę wytrwałości. I zdrowia.
Pozdrawiam serdecznie.

Nie ma odpowiedniego momentu na takie działania jest tylko zawieszenie w próżni o którym pisałem wcześniej. Skoro podjąłeś decyzję o rozstaniu to wprowadź ją w życie. Nazywasz swoją żonę potworem a siebie ofiarą to na co Ty jeszcze czekasz?Boisz się przyszłości ale w związku czy samotnej? Tak jak napisała Julia82 twoja żona ma zapewne problem ale nie zdaje sobie z tego sprawy lub nie chce dopuścić do siebie takiej opcji. Jaką widzisz przyszłość tego związku z taką kobietą? Żadnej przyszłości nie ma bo ona się nie zmieni bez leczenia. Też się bałem wizyty u psychologa ale do dentysty też się boję chodzić ale jednak chodzę . Sam byłem ostatnią osobą na świecie która poszłaby rozmawiać o swoich problemach z obcą osobą. Zmusiłem się do tej wizyty i zmieniłem zdanie. Jeśli trafisz na odpowiedniego lekarza to uzyskasz pomoc. Pomoc której potrzebujesz.

Smutne.dni wiem ,że bardzo się boisz bo to co przed Tobą to nieznane.Rozumiem też ,że ciężko Ci wykrzesać trochę energii, ale jeżeli Ty tego nie zrobisz to nikt Ci nie pomoże.Musisz znaleźć w sobie siłę ,by stanąć na nogi, uwierzyć w siebie i w to ,że zasługujesz na lepszy los .Ciężko jest podnieść się jeżeli czujesz się nikim .Jeżeli człowiek kocha to nieba by przychylił dla drugiej osoby ,niektórzy chyba po prostu nie wiedzą co to jest miłość .Jak uwierzysz w siebie to dasz radę ,musisz być silny dla siebie i twojego dziecka.Nie jest też powiedziane ,że dziecko musi zostać z matką .Wizyta u psychologa na pewno się przyda ,czasami bardzo pomaga.Ja też boję się przyszłości ,nie wiem ile mi zostało ,jak będzie wyglądało moje życie .Nauczyłam się nie planować ,bo nie wszystko można zaplanować .Każdy dzień coś przyniesie dobrego albo złego,wszystko ma jakiś sens ,każde cierpienie czegoś uczy,szkoda tylko ,że czasami to tak boli.Ty jesteś zdrowy ,a to bardzo dużo ,na pewno dasz sobie radę . Prędzej  czy później będziesz musiał stawić temu czoło ,to Cię nie ominie ,przygotuj na to syna i weź los w swoje ręce.Trzymam za Ciebie kciuki i życzę dużo siły.

Jeszcze kilka dni temu myślałem o tym jak wyglądałoby moje życie gdybym odszedł od żony. Pomyślałem, że może powinienem z kimś porozmawiać. Ale strach przed reakcją znajomych czy rodziny sparaliżował mnie. Jednak to wszystko mnie tak męczyło i dusiło od środka, że musiałem się wygadać. Znalazłem to forum i proszę. Pomoc i wsparcie. Być może tak jest najłatwiej ale mi to nie przeszkadza bo już teraz wiem co myślą o tym ludzie, którzy to albo przeżyli sami albo patrzą obiektywnie chcąc pomóc.
Dzisiaj patrzę już na to wszystko z innej strony. Jestem już daleko od miejsca,  w którym byłem jeszcze kilka dni temu.
Konkrety:
-znalazłem psychologa do którego w poniedziałek dzwonię i umawiam się na wizytę,
-nie przejmuje się kredytem, mieszkaniem i resztą dóbr materialnych bo wiem, że to cena, którą trzeba zapłacić odchodząc. Stracę wiele ale nie jest to dla mnie warte więcej niż moje szczęście.
-po wizycie u psychologa na pewno będę wiedział jak porozmawiać z moim synem.
Uważam, że jest to dobry początek
Dziękuję wszystkim.

Zastanawiam się jeszcze tylko nad jednym -czy ona na to czeka czy będzie zdziwiona. Jakby nie było musi sobie poszukać nowego obiektu do uciech z zamęczania psychicznego
Julia82 -dzięki.
Pozostałym również.
Odezwę się z tej drugiej, lepszej mam nadzieję strony