mam 30 lat i.. - Netkobiety.pl

To nie wiem, gdzie to poszlo. W kazdym razie, jestem z Polski, ale nie mieszkam w Polsce. Kawa odpada.
Znasz angielski?
To posluchaj tego, moze Ci pomoze. Brzmi logicznie, ale wytlumacz to swojemu obolalemu sercu...
http://www.youtube.com/watch?v=5buynTfjVIU&feature=related

Trzymaj sie. Jak wymyslisz jakis sposob na ten bol, to daj znac

Wiem, że żadne moje słowa specjalnie nie pomogą, że każdy musi przejść swoją drogę.
U mnie minęły dwa lata - niesamowicie burzliwe pod względem emocji. I jestem dziewczyny bardzo spokojna i szczęśliwa, mam wrażenie, że mój proces uzdrawiania (i to nie tylko ze związku - ale tych 30 lat życia) właśnie dobiega końca.
O dziwo jestem szczęśliwa mimo tego, że chyba nieco zakochana (nieszczęśliwie), że nie wszystko wokół jest idealne. Bardzo polubiłam siebie, a jeszcze bardziej moich rodziców, w czym upatruję największą łaskę tej sytuacji. Nauczyłam się, że miłość się kończy, że w każdym jest dobro i zło - we mnie też, że człowiek musi umieć w życiu być sam i sam być szczęśliwy. Nigdy nie wiem, co się zdarzy, ale mam dość siły, by przez wszystko przejść, a warto się cieszyć tym co jest w danej chwili.
Oczywiście życie nabrało zupełnie nowych i innych perspektyw, których nie planowałam i nawet nie przewidziałam, bo obraz był jeden...szczęśliwe małżeństwo i dzieci.
Też bardzo przeżywałam po rozstaniu z moim byłym  mężem brak dziecka. To było niesamowicie silne i trwało bardzo długo. Co jakiś czas wracało, potem odeszło. Ktoś mądry mi powiedział, że pragnienie dziecka u kobiety wiąże się zawsze z konkretnym mężczyzną. Gdy go tracimy, ale wewnętrznie z nim jesteśmy - to pragnienie te się nasila, nie chcemy tej perspektywy stracić, panikujemy.
Wiem, że chce mieć jeszcze rodzinę i rozwijać siebie, że chcę się nauczyć to pogodzić. Kiedy? W odpowiednim czasie, który przyjdzie sam.

I ta chęć przytulenia się do mężczyzny i bliskości. Ja ostatnio, gdy czuję się smutna w myślach przytulam się do mamy - przynosi mi to niesamowitą ulgę. Lub robię to prawdziwie. Nauczyłam się czuć jej miłość (latami absolutnie nie umiałam się do niej przytulić) i miłość taty i to wypełniło mi wszystkie braki i dało niesamowite poczucie bezpieczeństwa. Zadziwiające, ale prawdziwe.

Jeśli mogę Wam coś faktycznie poradzić dziewczyny, to przestańcie udawać i zwierzcie się bliskim. Może dzięki utracie ukochanego uda Wam się zyskać coś więcej, nauczyć innej miłości, może to Was zbliży do rodziny, a to podobno bardzo ważne dla budowania szczęśliwego związku. Związku jeszcze nie buduję, ale widzę, że dużo w tym prawdy.

malina82 a czy choć trochę czujesz się lepiej?

Ogólnie różnie, wiesz jak jest ale w życiu nie spodziewałabym się, że jakieś tam forum 'online' mi pomoże. Pomogło Może dlatego, że jestem uważna na opinie innych ludzi, że próbuję zrozumieć, że nie jestem pierwsza i ostatnia, że są bardziej doświadczeni, na innym etapie, nie wiem...
Jestem zuch, nie piszę do niego, nie reaguję na zaczepki, próbuję się odnaleźć.

Szczerze, jesteście jedyni, którzy są w tej dupnej sytuacji ze mną.

To chyba najważniejsze, co piszesz. Z tego bije taka chęć życia.
Ja ostatnio z niemałym bólem w sercu, gdy słuchałam od tego, w którym jestem nieszczęśliwie zakochana, że on mnie bardzo kocha, ale od teraz chce tylko przyjaźni (jak się później okazało najlepiej z seksem)  i bym nie robiła sobie nadziei. Patrząc w pewien sposób na jego wypalenie i strach przed miłością (ale to inna historia) powiedziałam, że boli i że cierpię, ale czuję, taka jestem i nie chcę się zmieniać, jestem szczęśliwa sama ze sobą. I to była cholerna prawda.
To cierpienie, które Ty masz teraz, czy mają dziewczyny, z tym moim powyżej małym (bo to w końcu nie było jeszcze nic wielkiego) nie da się porównać. Ale przeszłam też w życiu przez fazę emocjonalnego wyjałowienia i nie chciałabym do niej wracać. Ból i rozstanie mają to do siebie, że trzeba je poczuć i przeżyć inaczej nie pójdzie się do przodu. A uczuć się nie da zabijać wybiórczo.

A kto jest idealny?

Amar, masz rodziców, bo z nieba nie spadłaś. Czasem można do tych rodziców wrócić w środku, poukładać sobie wewnętrznie z nimi relacje. Niezależnie od tego jacy byli lub są. Ich się nie wybiera.

Gratuluje tez sily. Ja przez bardzo dlugo robilam wszystko, zeby go zatrzymac, odzyskac, jakkolwiek to nazwac.
Juz wiem, ze takie dzialanie nie ma sensu. Mam swoja lekcje.
Skoro forum Ci pomoglo, opinie innych, to bardzo dobrze.
Ja zauwazylam, ze jestem strasznie uparta. Wbilam sobie GO do glowy i bez wzgledu na to, co kto mi powie, nadal uwazam, ze to on, on i i tylko on...
Ale juz wiem dlaczego tak jest....dlatego potrzebuje chyba konsultacji z terapeuta...

Trzymaj sie nadal tak dzielnie!

Wsparcie? Heh.... wiesz... 'zobaczysz, zejdziecie się', 'jak to możliwe, przecież tak do siebie pasowaliście', 'nie przejmuj się', 'a tak w ogóle to kawał chama był' nie działają na mnie jakoś. Ja nie mam wsparcia. Ale pisałam wcześniej, ja nie jestem ufna, nie nawiązuję szybko bliskich znajomości.
A jak reszta dziewczyn? Macie z kim pogadać o tym tak na codzień?

Ja mam, ale to nic nie da. Trzeba siegnac do korzeni. Bo rozstanie rozstaniem, ale pies jest jeszcze gdzie indziej pogrzebany, daltego nie moge sie z tego blednego kola wydostac na dluzsza mete. No ale moze wreszcie mi sie uda ten temat ugryzc.

Ale mnie tak naprawdę trapi coś jeszcze.
Czy mam zostać w jego mieście, czy spakować się i wyjechać.
Zrobiłam już tak kiedyś i jestem w ciągłej podróży. Nie ukrywam- nie mam swojego miejsca. Ucieczka jest łatwa, no może trochę kiepska logistycznie.
Ale to już było.
I właśnie. Co byście zrobiły?
Odciąć, po raz kolejny, czy stawić czoła, przeczekać?

Tez sie nad tym zastanawialam na przestrzeni tego roku nie jeden raz. Ale tu mam prace, mieszkanie, i rozpierniczone, ale nadal MOJE, zycie.
Ja nie przyjechalam tu dla niego.
Tez pol zycia jestem w drodze, wiec zaden problem. (No pomijam fakt, ze do niedawna mialam nadzieje, ze on wroci, z d... wzieta, ale mialam)
Zalezy jak sie tam czujesz. Jesli czujesz, ze to jest to miejsce...zostan.

Witam, niedawno wstałam, leżałam i co robiłam?... myślałam o nim a miałam tego nie robić, znowu nie mogłam przez to się podnieść; ciągle stawiam go na piedestale a siebie na samym dole, jakby był Bogiem; jest człowiekiem, jak ja. Kurcze, tyle złego mi zrobił a ja ciągle za nim tęsknię, ja już nie daje rady, jak mam myśleć. A może ja nie chcę zapomnieć; sama już nie wiem.

Nie wiem czy to moje miejsce. Nie czuję jakiejś specjalnej przynależności.
Przez te swoje wędrówki nie mogę też nawiązać jakichś głębszych relacji chociażby z koleżankami z pracy, a spotkałam naprawdę fajne osoby. Podświadomie chyba próbuję się nie przywiązywać. Zazdroszczę trochę osobom, które wiedzą, że są we właściwym miejscu. Może nie wszyscy się nad tym zastanawiają, ale poczucie przynależności do środowiska ma znaczenie.
Sama się zastanawiam, dlaczego tak jest u mnie, ale nie mam odpowiedzi.
Śmieszne jest to, że mam mieszkanie w rodzinnym mieście, które teraz komuś wynajmuję. Miałabym gdzie wracać. Ale powrót w rodzinne strony kojarzy mi się z jakąś porażką. Bo... miało być tak pięknie
Tutaj może mogłabym zostać, ale wizja że musiałabym oglądać 'panawspaniałego' z kimś innym, trochę mnie poddusza.
Nie wiem, ale chyba rzeczywiście spróbuję nie zwiać tym razem.

a pewnie że damy

Najważniejsze to iść do przodu- ale jak? Jak nie myśleć o nim? Chcem bardzo on sam pojawia się w każde sekundzie nawet jak wieszam pranie, najgorsze mnie boli jak sobie myślę, że on na pewno już  z  nią spał, to dobija mnie najbardziej, fizyczne zbliżenie człowieka który kiedyś dotykał mnie:(

Ja jeszcze na chwilę.
Jak zwykle słucham muzyki.
Posłuchajcie sobie tekstu piosenki, mądre i pozwala osuszyć policzki..

http://www.youtube.com/watch?v=GS_9uTJx3-U&feature=related

Duża buźka dla Was.

Witam,
mam ten sam problem, tylko 2 lata więcej, na początku roku została porzucona po 4 latach związku przez faceta, który dostał ode mnie znacznie więcej niż ja od niego. I niby wiem, że dobrze, że mam szanse na stworzenie lepszego, bardziej wartościowego związku, tylko czy zdążę mieć dziecko? Czy komukolwiek zaufam, kiedy zostałam porzucona w formie maila wysłanego na adres służbowy w godzinach pracy, mimo że razem mieszkaliśmy, z informacją ze nigdy mnie nie kochał, że już dłuzej nie może mnie okłamywać? Minęło kilka miesięcy a ja czuję się niezdolna do jakichkolwiek uczuć i oczywiście samotna, podczas gdy on już kogoś ma ( o czym bezmyślnie poinformował mnie wspólny znajomy). Czuje się jak totalna porażka, po 30-tce, bez własnego mieszkania, bez własnej rodziny.

Witam
Minął rok od mojego postu i coś mnie tknęło żeby tu zajrzeć.
Wiele się zmieniło od tamtego czasu, nie odkryję Ameryki jeśli napiszę, że życie naprawdę idzie do przodu ( ), chociaż wydaje się nam często, że dana sytuacja będzie trwała i trwała.. Ale sama pamiętam, jak straszne wydawały się tamte chwile, jaki koszmar można sobie zgotować.
Otóż- po okropnej jesieni i jeszcze gorszej zimie, coś we mnie pękło. Poczułam taki przypływ złości i energii jednocześnie, że postanowiłam zmienić coś w swoim życiu. Zaczęłam od ciałka (czytaj: schudłam kilka kg, ale przez ćwiczenia, bieganie, a nie głodzenie się), rozpoczęłam naukę czeskiego(dlaczego czeskiego- nie wiem, nie pytajcie), nauczyłam psa paru sztuczek, zrobiłam remont(jeśli malowanie ścian to remont.. )wyszłam do ludzi. UWIERZYŁAM W SIEBIE. Złość przeszła, negatywne emocje zniknęły, ale energia pozostała.
Przyznaję, długo nie mogłam dojść do siebie, przeryczałam nie wiadomo ile, przedrinkowałam też nie wiadomo ile, ale ten nerw którego złapałam dał mi takiego kopa, że wyjścia były dwa: albo się poddam i będę żałosną, rozgoryczoną 30letnią babą, albo wezmę się w garść i wygram siebie.
Czy wygrałam? Pewnie, że tak!
Wymagało to dużo pracy nad sobą, dużo otwartości na ludzi, na otoczenie, dużo chęci. Chodzę uśmiechnięta, pogodziłam się z faktem, że nie zawsze możemy być kochani, ale trudno. Tak po prostu trafiamy. Że jeszcze tyle przed nami, tyle ludzi fajnych poznamy, tyle zobaczymy.
Przestałam mieć kompleksy, że moje życie lawiruje, że się nie ustabilizowało w sensie rodziny, dzieci. Ważne jest pogodzenie się z samym sobą.
Odnowiłam kontakty ze starymi przyjaciółmi, wdałam się nawet w krótki romans , ale to tak z braku bliskości. Okazało się, że mam wokół siebie bardzo życzliwych ludzi, że można się cieszyć życiem i kraść każde chwile. Jestem o 1000km dalej niż rok temu. Jestem szczęśliwa, chociaż księcia z bajki jeszcze nie znalazłam, nie byłam gotowa... ale teraz.. Kiedyś się zakocham.

A mój ex-Wspaniały? Oooo.... on to dopiero dał popis. Cały rok krążył wokół mnie. Pod pretekstem pomocy, przypilnowania psa, porad (bo przecież nikt inny nie zna go tak dobrze jak ja, tak usłyszałam), cały czas starał się być obecny. Telefonował codziennie, zapraszał na obiady, ba! sam nawet gotował! Smsował, a co słychać, a co robię ciekawego, a może wpadnie na herbatę... I tak wpadał, pomimo że trzymałam go na duży dystans przez cały czas.
Chociaż... muszę przyznać, że tak przez ułamek sekundy pomyślałam nawet, że może warto dać szansę... Jedynie mój szósty zmysł nie dawał mi spokoju, coś śmierdziało i wyszło szydło, że przez cały ten czas kontaktował się też z innymi dziewczynami, że się umawiał, że zapraszał je na wspólne wyjazdy, że też im gotował, że..

Poczułam wtedy tylko jak cały ten syf znowu mnie zalewa, znowu wraca..
Ale się nie dałam. Nie znowu, nie tym razem, nie przez niego. Zahartował mnie, nie ma co

Śmieję się z tego wszystkiego. Mam 31 lat i żyć mi się chce.
I tak dzisiaj wyszłam na spacer i popatrzyłam w niebo. I poczułam błogi spokój. Bo chociaż życie płata figle, są chwile na które warto czekać, są ludzie dla których warto trwać.
I warto pokochać siebie.

Pozdrawiam.

Fajnie.

Malina, powinnaś zacząć się udzielać w dziale "Samotność", żeby dać innym dobry przykład Tak trzymaj!

Cieszę się, że miło zostało przyjęte to, co napisałam.
Nie chcę umoralniać. Mówić, że trzeba zapomnieć. Nie chcę wmawiać, że ktoś tam nie był nas wart. Bo pewnie był, jeśli pozwoliliśmy jemu/jej na bliskość. Ja wtedy spadłam na samo dno. Nie będę opisywać szczegółów, bo na samą myśl kręci mi się w głowie, ale był też moment, że przeklinałam cały męski naród, wmawiałam sobie: NIGDY WIĘCEJ!
Myślałam, że to się nigdy nie skończy. Że mnie zje od środka.

A teraz....
Co za bzdura..

Ale dlatego, że w tamtym momencie, to forum bardzo mi pomogło przez kilka wyciętych z życia wieczorów, postanowiłam zajrzeć tu i dodać Wam otuchy. Bo można wyjść z tego syfu.

Obiecuję zajrzeć do paru tematów.

Catwoman- miło Cię znowu poczytać

Witaj...

W Twoim wieku zakończyłem małżeństwo brutalnym rozstaniem. Związek pomyłkę, bez dziecka i... po roku od tego wydarzenia czytając Twoje słowa z ostatniego postu - czytam siebie Można ten stan osiągnąć i dojść do formy "sprzed lat"

Woytek "gdy Bóg zamyka drzwi - Nam to przed nosem kto inny je zamknał - to otwiera okno" taką wersję gdzieś słyszałem, co również się sprawdza.
Otwórz się na nowe... i poczuj wiatr w żaglach