Wszyscy chcą kochać... Netkafejka dla osób bi- i homoseksualnych - Netkobiety.pl

Coś się nam tu cicho zrobiło, i nikt nowy nie zagląda
U mnie śniegu napadało i zimno się zrobiło. Idziemy dziś z żonką i psem na spacer
Pozdrawiam i miłego weekendu Kobietki Wam życzę

A nam ze spaceru nic nie wyszło bo się nie chciało
Zimno i w ogóle tyle śniegu spadło że się odechciewa, nie ma to jak ciepłe łóżeczko i ....
Teraz bez pracy jesteśmy bo trochę martwy sezon to w domku siedzimy.
Macie jakieś pomysły na spędzanie czasu wolnego prócz tv i neta?
Pozdrawiam

Anemonne uprzedziłaś mnie z Monopoly-właśnie znalazłam w szafie
A "państwa-miasta" hmm moja Pani zbyt leniwa do tego hehe no chyba że ją namówię, co łatwe nie będzie

Wiesz ja lenia dostałam a moja żonka też jest zmarzluch:)
Ale kupiłyśmy sobie przed świętami szlafroki frotowe, są nieziemsko ciepłe

Wiemy doskonale o nich. Np. kubek gorącej herbaty ;P

My centralne mamy to i też ciepło
A skąd jesteś?

My też z Polski ale z południowej. Planujecie wyjechać?
Zapraszam do Holandii ;-)
Ja idę zrobić obiad i idziemy się kąpać. Z nudów...a później jeszcze nie wiem.
Miłego popołudnia
Jakby co to moje gg 5566148 pozdrawiam

Ja tam tylko zapraszałam ogólnie do Holandii, lepsze to niż Polska ale fajnie że macie mieszkanko w Paryżu:) Super
My się wybieramy do Paryża na jakiś weekend ale to jak będzie cieplej.
Chce pocałować moją żonkę pod wieżą Eiffla To jest nasze wspólne marzenie

Dzięki, myślę że się wybierzemy, czas pokaże
Jak tam dzień minął?

A my w sumie nic ciekawego nie robiłyśmy.
Zakupy, krótki spacer. Żonka już śpi:)
Ja oglądam tv i siedzę na necie. Jutro idziemy na jeden dzień do pracy, na razie jest postój. Może się coś ruszy. Myślimy nad zjazdem do Polski, na tydzień może. Jeszcze nie wiemy co dalej....

Też lubię koty:)
Teraz opiekujemy się psem współlokatorów labradorem. Kochana jest
A gdzie masz żonkę?

Jak dostaniemy tu mieszkanie albo jak się uda wynająć coś tylko dla nas dwie to może i kotka też sobie sprawimy.
A z czasem o dzidziusiu będziemy myśleć.
A Wy chcecie mieć bobasa?

Po przeprowadzce do Francji? Fajnie bo tutaj możecie zawrzeć związek partnerski.
My planujemy tak na przyszłe wakacje wziąć ślub. A później myśleć o dziecku.
A ile Twoja dziewczyna ma lat?

Oby się nam udało i żebyśmy mogły być szczęśliwe.
Ja uciekam spać. Dobrej nocy życzę, żonce też
Do jutra

Ja mam nadzieję, że wszystkie z nas w końcu odnajdą szczęście i prawdziwą miłość... Wszak prawdziwe jest powiedzenie, że najpiękniejsze kwiaty wyrastają powoli...
Co u Was, dziewczyny?

Ja korzystam z ostatnich dni wolnych Od poniedziałku znów zajęcia 4 dni w tygodniu, od rana do wieczora... I gdzie tu poszukać jakiejś pracy i jeszcze pisać magisterkę?
Najlepszy byłby własny biznes tylko pomysłu brak...

Witam po dłuższej przerwie :-)))
   Faktycznie coś tu cicho i spokojnie . Czyżby wszystkie dziewczyny poukładały sobie życie i zapomniały o forum ?
   Zresztą wcale się nie dziwię ... życie potrafi być wciągające , zwłaszcza jak się wszystko dobrze układa.
MISZMASZ ...nie zapomniałam o tym forum i czasami zaglądam , ale ostatnio trochę choruję , jakieś wstrętne
    przeziębienie mnie dopadło i jakoś tak nie miałam sił tu zaglądać.

Witajcie Kobietki . .! Dawno mnie tutaj nie było . Musiałam nadrobić kilka stron postów , ale warto było to wszystko przeczytać . Naprawdę cieszę się , że większość z Was znalazła już swoje miejsce na ziemi i swoją drugą połówkę . I że jesteście szczęśliwe . Ja niestety nie potrafię znaleźć sobie miejsca , z 'miłościami' też niekoniecznie mi wychodzi ... Kobieta , którą KOCHAM ponad życie właśnie układa sobie życie z jakimś facetem , przez co nasze stosunki się cały czas pogarszają, bo nie potrafię przyjąć tego do wiadomości ... Cały czas robię jej wyrzuty jak się spotykają , czy nawet dłużej rozmawiają przez telefon ... Moja chorobliwa zazdrość i ból w sercu nie pozwalają mi tego zaakceptować . Mimo że nie chcę jej ranić , chcę dla niej jak najlepiej i tak wychodzi na to , że przeze mnie płacze ... Dość impulsywna osoba ze mnie , często szybciej coś powiem , niż pomyślę i później bardzo tego żałuję ... Ale nic nie mogę z tym zrobić , za każdym razem jak obiecuję i sobie a przede wszystkim JEJ poprawę , i tak dochodzi do tych samych sprzeczek a nawet i kłótni ... Niszczy mnie to wszystko od środka ... Do tego problemy z byłym facetem , który 'kocha mnie najbardziej na świecie'  , chory system nauczania na uczelni , stres sesyjny , posesyjny , przedsesyjny i życie ze mnie ulatuje .....
Już nie wiem co ze sobą robić ...

destrukcja
właśnie ... łatwiej powiedzieć , niż wykonać ... ale myślałam o tym dziś przez cały dzień , zaraz po tym jak przeczytałam Twoją odpowiedź i nie wiem już co jest gorsze ... Bo nie raz myślałam zostawić to wszystko w cholerę , wyjechać gdzieś indziej , skończyć studia w innym mieście i jakoś odseparować się od tego . Ale chyba nie wytrzymałabym tej rozłąki . Wprawdzie ONA miałaby spokój ode mnie i moich chorych ataków zazdrości ... Ale nie chcę jej też ranić moim wyjazdem i pozostawieniem jej , bo jestem jej jedyną prawdziwą przyjaciółką ... Czasami żałuję , że ona nie jest też TYLKO moją najlepszą przyjaciółką .. Zbyt daleko to zaszło ... Ale chyba nie będę miała innego wyjścia jak po prostu pozwolić jej związać się z tym facetem . A ja i tak już serca nie mam ... I jakoś nie łudzę się na ułożenie sobie życia z kimś innym . Nie ukrywam - jestem biseksualna . I nie raz podczas naszej 4letniej znajomości próbowałam ułożyć sobie życie z jakimś facetem ale na nic to się nie zdało . I tak za każdym razem wygrywało uczucie DO NIEJ ... Nadal jest kilku facetów , którzy bardzo starają się o moje względy , i to nie jest żadne chwalenie się ... Bo ja tak naprawdę może i ich ranię tym , co robię ale nie potrafię po prostu spojrzeć na nich tak jak patrzę na nią , dotknąć a nawet rozmawiać .  Cały czas siedzi mi w głowie , co robi jak nie ma mnie przy niej , o czym myśli ... To jest chyba TA JEDYNA MIŁOŚĆ na całe życie a ja się wkopałam po uszy , bo wiem , że stoję na straconej pozycji . Ale jakoś nie potrafię oddać jej jakiemuś pierwszemu lepszemu facetowi , którego do tego wszystkiego nie toleruję , uważam , że na nią wgl nie zasługuje ... Jestem między młotem a kowadłem , nie wiem co robić . A może czas zakończyć tą farsę zwaną życiem ......... .?

Oczywiście , że chciałabym w życiu zrobić coś dla siebie ale na chwilę obecną to wszystko , co się dzieje paraliżuje mnie , ogranicza w działaniu ... Zabiera nawet chęci do życia . Może najlepszym rozwiązaniem w obecnej sytuacji to dać się ponieść chwili , spróbować może stworzyć coś z kimś innym , może z czasem zapomnę , z czasem mi przejdzie i będę mogła racjonalnie spojrzeć na to wszystko ... .? Wiesz co , ja jestem bardzo zamkniętą w sobie osobą , otworzyć się przed kimś też jest mi bardzo trudno , co za sobą niesie - trudno jest mi nawiązywać nowe znajomości ... Naprawdę dziwię się sobie , że zwierzam się Wam z najbardziej intymnych mi rzeczy ale w sumie 'znajomość' przez internet a znajomość w realu to dwie całkowicie inne sprawy ... Tak więc bardzo trudno jest mi znaleźć kogoś , przed kim znów się otworzę , komu zaufam i z kim znów normalnie porozmawiam ... Bo z tego , co zauważyłam , to ja z NIĄ ostatnio tylko mieszkam ... Nie rozmawiamy o niczym innym , niż o studiach i uczelni , nie śmiejemy się razem , nie zwierzamy ze swoich problemów , bo przy ostatniej kłótni , gdy powiedziałam , co mi leży na sercu i o co mi chodzi , że ją KOCHAM , usłyszałam (ponoć w napływie złości) , że mam coś z głową i mam chore wyobrażenia , bo doskonale wiedziałam , że i tak razem nie będziemy , bo to , że dwa razy zdarzyło nam się uprawiać seks , to jeszcze nic nie oznacza i ona chce wieść normalne życie , mieć męża , dzieci i całe te duperele ... Zabolało jakby mi ktoś serce sztyletem przebił ... I wyszło na to , że sama jestem ze swoim problemem ...

Dziękuję za dobre rady i słowa wsparcia . .! Na pewno będę próbowała chociaż dostosować się do nich ... Bo przecież ile może nam nie wychodzić w życiu ... Jak to ktoś mądry kiedyś powiedział - jak jest pod górkę , to kiedyś w końcu musi być z górki . I oby ten moment nadszedł już niebawem ...

To , że ktoś już , bardziej jeszcze na mnie czeka kilka tysięcy kilometrów stąd - to wiem . Ale wiem też , że razem być już nie możemy . Więc czekam dalej . Może coś się w końcu ruszy . Jeszcze raz wielkie dzięki Kobietki .

"Zdałam sobie sprawę, że prawdziwą wartość drugiego człowieka odkrywamy dopiero wtedy, kiedy już go nie ma. Jak skarb, który trzymało się w dłoni, ale bezwiednie pozwoliło mu się wyślizgnąć przez palce..."
Bardzo mądre słowa, szkoda że o tym dowiaduje się po fakcie...

No cóż może ten "skarb" trzeba zauważyć wcześniej, zanim  zacznie  wyślizgiwać się z rąk. Bo później to trochę jak żal nad rozlanym mlekiem.

No tak, to chyba mogę się uważać za ta jednostkę? Czy wybitną... chyba nie, ale umiem patrzeć...

Destrukcja . Bardzo mądry post . Życiowy , pouczający . I mimo że wiele w nim przenośni , to w pełni do zrozumienia , więc spokojnie
Młooda jeszcze jestem , może mam zbyt małe doświadczenie , żeby potrafić dostrzec to od razu ... Chociaż i tak uczę się systematycznie na błędach . A najważniejsze , żeby wyciągać wnioski z popełnianych czynów . Bo nieważne ile razy upadłeś , ważne ile razy się podniosłeś .

Witam:-)))
    No pięknie MISZMASZ. Szczerze gratuluje , że znalazłaś swój "skarb" i życzę szczęścia. Biorąc pod uwagę energię bijącą z Twoich ostatnich postów to myślę , że jesteś pozytywnie nastawiona ogólnie do życia teraz. A widzisz ...wcześniej pisałaś , że trudno , że nie znalazłaś właściwych osób , które szukają czegoś więcej niż "sponsoringu" , że z upływającym czasem /wiekiem jest gorzej. Cieszy mnie to , że powoli wszystkim chyba zaczyna się układać, bo to też znak dla FLOWERKA , że nawet  jak nasza wiara w coś pozytywnego robi się słaba , to życie tak fajnie potrafi zaskoczyć . Jeszcze raz MISZMASZ życzę powodzenia i szczęścia . Mam nadzieję , że wszystko się uda . Jak pisałam wcześniej u mnie też się wszystko pozytywnie poukładało , więc sobie też życzę powodzenia .
Gorąco pozdrawiam .

Oby oby . Tylko na to czekamy .

Witajcie...
Przeczytałam dziś wszystkie sześć stron tego forum. Ciesze się, że znalazłam to miejsce, zwłaszcza wpisy miszmasz i destrukcji są mi bardzo bardzo bliskie. Jestem w niemal identycznej sytuacji co wy i strasznie mi z tym cięzko:(( Napisałam niemal bo w odróżnieniu do was dziewczyny nie mam i nie zanosi się na to bym miała mieć szansę na poznanie tej jednej jedynej. Jestem w tradycyjnym - małżeńskim związku od kilkunastu lat, dwoje dorastających dzieci. I z każdym rokiem co raz bardziej przerażające poczucie, że nie tędy wiodła droga. O swojej bipolarnej orientacji wiem własciwie od zawsze, w tzw. głupim nastoletnim wieku 17-20 lat dwie wielkie acz tylko platoniczne miłości do kobiet, potem związek w którym jestem do dziś. Również z miłości bo skłamałabym pisząć , że nie ale również z przekonania, ze inaczej się nie da.
Z resztą, któraś z was już tu o tym pisała, kilkanaście, prawie dwadzieścia lat temu realia były zupełnie inne nie przeszedł by model związku z kobietą, a przy najmniej w mojej rodzinie by nie przeszedł, zostałabym z niej wypisana z wilczym biletem. Mam więc męża od 17 lat tego samego. Miłość która była już ledwo się tli. Pożarły ją codzienność, skrajne różnice charakterów i kłopoty ze zdrowiem jednego z dzieci które tak na prawdę zdominowały całe nasze wspólne życie.
A mnie jak by było mało codziennych zmartwień udało się wpakować emocjonalnie w uczucie do kobiety z którą nigdy i nic nie będzie wstanie mnie połączyć. Co z tego, że jest mądra, inteligentna i śliczna, co z tego, ze traktuje mnie jak przyjaciółkę kiedy jest orientacja jest jednoznacznie hetero i aktualnie znajduje się na etapie poszukiwań partnera na resztę życia?

Mi pozostała rola powierniczki jej sercowych rozterek, przyjaciółki której można się zwierzyć i wypłakać. Nigdy nie zdadziłam się ze swoimi uczuciami i nie zrobię tego bo nic dobrego by z tego nie wynikło Jednak dusza i serce wyją. Z drugiej strony wiem też, że gdyby znalazł się ktoś inny, nie potrafiłabym postawić wszystkiego na jedną kartę, zostawić dzieci i człowieka który mi ufa dla porywów podstarzałego serca. I Choć nocami wyję z bezsilności w poduszkę marząc o przyjaznej kobiecej duszy , związku obok "prawdziwego" związku to nie wierzę już, że kiedykolwiek mnie to spotka.
Ot i historia ryczacej czterdziestki której podwójna natura przedarła się przez wieloletnie zapory rozsądku i niemo szlocha tak wyświechtane "niech mnie ktoś przytuli..." (

Dziękuję za tak szybką odpowiedź Do takiej rozmowy  już kilka razy się przymierzałam bo wolę jasne sytuacje, jednak ciągle jeszcze odwagi brak... Tym bardziej, ze w razie niepowodzenia ryzykuję nie tylko utratą tej znajomości i zażyłości ale też jeszcze innymi konsekwencjami o których nie miejsce by tu pisać... Tak na prawdę powoli próbuję pogodzić się z tym, że to stracona sprawa. Jednak  dopuszczone po latach do głosu pragnienia sprawiły, ze nie mogę przestać myśleć o kobiecie w moim zyciu. Piszesz o gromach, ja również rodziny nie zostawię na pewno, więc doskonale cię rozumiem. Wiem, ze to może wyglądać bardzo egoistycznie bo to tak jakby chciać mieć ciasto i zjeść ciastko. Naiwność dyktuje jednak wizje osoby w podobnej do mojej sytuacji, tylko gdzie ją znaleźć...
Nie mniej, cieszę się bardzo, że mogę chociaż tu podzielić się swoimi smutkami, bo ciężar znoszenia tej sytuacji w samotności  jest co raz bardziej dotkliwy. Mam wokół siebie sporo dobrych i przyjaznych osób, a jednak najczęściej czuję się w tym hetero_poprawnym tłumie potwornie samotna

Witaj smuteczek... miałam się nie wypowiadać, żeby nie powtarzać słów destrukcji,napisałbym podobnymi słowami. Zapewnię przeczytałaś mnie również udało się znaleźć miłość, mimo ze wątpiłam w to.A jednak  pozwolę  sobie wtrącić trzy grosze.
Ja również dość późno odkryłam swą tożsamość...i gdybym miała wcześniej jakieś doświadczenie z kobietą, przed spotkaniem męża, to jestem pewna, że nie wyszłabym za mąż. Ale tamte czasy nie było dobre dla ludzi innej orientacji niż hetero. Tęsknota jednak gdzieś we mnie cały czas była i  starałam się spełnić swoje marzenia:) I mimo przeciwności wtedy udało sie i wiem że warto było. I choć  tez nie wyszło z...różnych bardzo istotnych powodów, ?ale nie miejsce tu żeby je  poruszać nie żałuje.
Nigdy nie jest za późno na re-identyfikację i rewolucję w życiu, trzeba tylko wiedzieć ze chce się tego na pewno i liczyć się z ewentualnymi konsekwencjami. Wiedzieć, na co się porywamy. Bo nie mamy żadnej pewności czy nasza wielka... miłość nie zostawi nas po dwóch tygodniach.Wiec czy warto stawiać wszystko na jedna kartę? Ja mam to szczęście? że dwa tygodnie już minęły a moja kochana, dalej ze mną jest i mam nadzieje ze będziemy razem jeszcze długo, długo. Tobie nie będę nic doradzała, bo to wszystko zależy od wielu czynników, co zrobisz i jak zrobisz. Ale życzę powodzenia.

Hej Kobietki
Ja taka zabiegana i zarobiona jestem...kurde od tygodnia bez wolnego.
Trochę się oddaliłam od mojej partnerki i miałyśmy mały kryzys między nami ale już jest ok
Na szczęście potrafimy się dogadać.
U mnie już wiosna pełną parą:) trawa się zieleni, kwiatki rosną a kocury marcują
Pozdrawiam serdecznie