z trzeźwiejącym na odległość? - Netkobiety.pl

Nie rób sobie tego.
Masz trudne doświadczenia, a to będziep trudna relacja. Jak on jest w lrocesie trzeźwienia to mogą się zdarzyć spadki formy. Nie mam nic do faceta, ale jego problemy i Twoje problemy będą mieszanką wybuchową.

Pasławek, a jaka jest profilaktyka tych nawrotów, z Twojej perspektywy?

Czy to znaczy, że rodząc dziecko alkoholika do 4 lat od terapii, kobieta ryzykuje, że dziecko będzie miało pijącego ojca? Czy takie ryzyko jest zawsze?

A czy z czasem normalizuje się obecność alkoholu w domu i rodzinie?

Czy Twoja żona jest z Tobą w abstynencji?

Tak z czasem tak jest alkohol przestaje zwracać na siebie uwagę
Moja żona może pić alkohol tyle że ma bardzo niską na niego tolerancję i bardzo rzadko go pije i w niewielkich ilościach nie miała problemu z alkoholem jak ja z narkotykami również
ja nie jestem typem działacza i aktywisty co ludziom zabrania picia i tak miałem od początku nie latałem nawracać wszystkich na abstynencję choć przyznam się że nosiło i korciło bardzo do tego
Początki abstynencji jednak są trudne bo się jeszcze ma nieprzepracowany żal po stracie, zdolności do picia jak inni, ludzie działają odruchy alkohol się śni ma się suche kace jak się człowiek na jakiejś imprezie nawdycha zapachu alkoholu czasem się wspomina przyjemne chwile bo strach mija w jakimś stopniu  przed konsekwencjami z czasem a nie zawsze była masakra i jatka po alkoholu
zazdrości się innym że są zdrowi człowiek czuje się jakiś gorszy i wadliwy
stosunek do alkoholu jednak i pijących  oraz do siebie i swojej choroby się zmienia w toku terapii rośnie doświadczenie przejścia powodują większą pewność i świadomość, zrozumienie tego problemu.

A ja nie popieram wszystkiego hurtowo, ponieważ to co napisałaś nie ma potwierdzenia w życiu na 100% jeden do jednego
tylko ma potwierdzenie w subiektywnych osobistych czyli ograniczonych negatywnych Twoich doświadczeniach prawdopodobnie z alkoholikami
to łatwiejsze myślenie i bezpieczniejsze tyle że równie złudne jak przekonanie o szczęściu z  byle jakim niealkoholikiem
takie myślenie bywa pułapką z deszczu pod rynnę ale bez alkoholu
będąc byś może kimś samemu potencjalnie toksycznym z predyspozycją do emocjonalnych jazd i zalezności i  z dysfunkcjami nieleczonymi
to bywa szukanie lęku i lokalizowanie go w innych, nie w sobie może to przerastać i braknąć tolerancji i akceptacji jeżeli siebie się nie akceptuje 
nie jest koniecznym 20 - 30 lat do stabilizacji emocjonalnej przesada gruba i bzdura no sorry
a ja nie należę do obrońców nałogowców żeby nie było,na pewno nie  za wszelką cenę co łatwo sprawdzić i zweryfikować
takie stereotypy na temat alkoholików trzeźwiejących to nieprawda i nie do końca
bywa to krzywdzące i niesprawiedliwe wrzucanie wszystkich do jednego wora , nie ma w tym nic obiektywnego na ogół  i wychodzą osobiste raczej urazy, lęki ,asekuracja  niż to co wiadomo o zdrowieniu z uzależnienia
stygmatyzacja ma się jeszcze bardzo dobrze i ignorancja niestety też
ale oczywiście ma się prawo pisać co się chce i czego się doświadczyło takie życie.
To też nie jest żaden zarzut czy atak na kogokolwiek czasem trudno coś przeskoczyć.

Równie dobrze to Enona może być tą trudniejszą w związku,depresja to nie jest coś łatwiejszego i lepszego
gwarantującego większe powodzenie i skuteczniejsze mniej bolesne leczenie różnie jest
dla faceta to może być większym wyzwaniem
takie różnicowanie i licytowanie się jest bez sensu i niczemu nie służy.
Potrzeba odwagi i czasu żeby zyskać jakieś zdrowie nawet podlegając terapii.
Obydwoje możecie mieć również tendencje do autosabotażu na swoje sposoby tak podświadomie zrobić  związek żeby się nie udał a potem każde wróci do swojego świata i swojego chorowania udowadniając sobie coś.

"Cichociemny na paralotni"

To bezpieczniej będzie się jednak rozstać jak najszybciej wydaje się że przerasta Ciebie ten związek i ma prawo nie czuj się aż tak nad odpowiedzialna nie Twoją rolą jest zapewnić w związku facetowi całe poczucie bezpieczeństwa to też jego odpowiedzialność nie ma miejsca na życzeniowe myślenie
na minus dla niego krótko jest trzeźwy a raczej jak to się mówi w AA jest suchy, statystyka też przemawia przeciwko wam początek już z wątpliwościami bez swobody i zapasu siły też nie rokuje dobrze .
Ty masz sporo irracjoalnych i uzasadnionych,poprawnych  jednocześnie,obaw,wątpliwości oraz lęku wynikających z depresji w dużej części,odległość to też minus trudniej się poznać pisując tylko
i w pewnym sensie związek na odległość to taka dziwna wymówka,unik bo na odległość można sobie więcej marzyć, fantazjować etc
Jeżeli chłopak przeżyje takie rozstanie i nie będzie mieć nawrotu to gość jest  i jego motywacje są zdrowe, jeżeli zapije to nie godził się jeszcze na to że jest chory i nie akceptuje w sobie alkoholika.
Mnie z powodu uzależnień od dragów i alkoholu spotkały dyskwalifikacje nie mam żalu ani pretensji do tych kobiet, choć miło i przyjemnie nie było dostać kosza i szansy, zaufania,zanim poznałem moją żonę "wariatkę","bezmyślną" i nierozsądną to parę związków zaliczyłem nieudanych,oraz parę razy dostałem kosza na starcie
to wszystko coś we mnie wzmocniło i dojrzewałem nie mając cieplarnianych warunków także nie masz obowiązku czuć się winna jeszcze niczego konkretnego nie obiecywałaś ,przysięgałaś deklarowałaś
masz prawo się wycofać ale miej na uwadze że możesz żałować albo nie takie przewrotne mamy uczucia.

"Cichociemny na paralotni"

Tak  może i usłyszała od kogoś różne rzeczy, nie pamiętam żeby się przejmowała takimi pierdołami i się skarżyła, nie mam napisane na czole alkoholik nie  tłumaczenie się ludziom z uległą przepraszającą postawą ze swojego życia i choroby to nie nasz problem co se kto tam myśli
widziała mnie w różnych sytuacjach to być może jej wystarczyło, żeby podjąć decyzję o związku ze mną
,żona  ma swój rozum   epitety ode mnie to w żartach, nie w złości i nie na poważnie, nie na serio, ona ma dystans do siebie i wie kiedy ja przeginam, żartuje etc
jesteśmy dwadzieścia parę lat ze sobą po kilku zakrętach,kryzysach, nie zakładaliśmy że będziemy supr duper związkiem wedle wzoru wymyślonego przez kogoś tam, bo nie ma doskonałych związków, nawet bez nałogów i idealnych ludzi tez nie ma w przyrodzie nie występują ,mnie ma za "świra" , też nie na serio oczywiście
powinienem dodać emotki do tych epitetów .

Jeżeli postanowiłaś się odciąć bądź konsekwentna  nie kontaktuj się z nim daj mu spokój
jak chce zdrowieć i trzeźwieć to sobie poradzi z odrzuceniem i emocjami to dla niego coś jak egzamin i test że nagrody w postaci związku za niepicie to nie ma i nie należy mu się coś szczególnego to twarde doświadczenie ale pożyteczne,znajdzie wsparcie wie gdzie ma iść litość się nie sprawdza ale to też człowiek i nie zasługuje na brak miłości z drugiej strony,tylko jeszcze nie tu i nie teraz i nie z Tobą widocznie.

"Cichociemny na paralotni"

Dziękuje
nikt nie jest skreślony jeżeli sam się nie przekreśli
Powodzenia i szczęści życzę Tobie
nie zaniechaj leczenia i dbaj o siebie dla siebie a wszystko jest możliwe.

"Cichociemny na paralotni"

Czy rzeczywiście po wszystkim, co przez lata przeszłaś z byłym mężem i co wynika z lektury Twoich postów z ostatnich kilku miesięcy, nadal przechodzisz z innymi partnerami oraz ze swoimi osobistymi problemami z depresją i lękami jesteś pewna, że ponownie podjęta rola siostry miłosierdzia uczyni Cię szczęśliwą? Czy znowu model, że mężczyzna de facto, mimo związku, jest praktycznie nieobecny w Twoim życiu, jest tym dla Ciebie najwłaściwszym?

Auroro, Ty tutaj? Rozświetlasz ten wieczór!

Skończyłam to. Staram się teraz przytomnie przyglądać emocjom. SWOIM. Branie pseudoodpowiedzialności za cudze jest ucieczką od własnej kuwety. W tych, które przeżywam teraz, widzę powtórkę starych lekcji.

Ale powiem Ci, że nie żałuję tego spotkania. I tego wcześniejszego, o którym w innym wątku. Mężczyźni, ludzie w ogóle, są piękni, ciekawi, fascynujący, wrażliwi. Chcę widzieć to, żeby nie zgorzknieć. Potrzeba mi nauczyć się z nimi żegnać. Może kiedyś świadomie będę umiała wybrać kogoś, kto wybierze mnie, kogo przywitam i kto zostanie.

Tak, Enono. Zobaczyłam Twoje imię. Nie mogłam przejść obojętnie : - )))
Cieszę się, że istniejesz.
Ludzie bywają też niepiękni, niewrażliwi, nieciekawi, niefascynujący. Takim kimś jest z pewnością człowiek, który jest w nałogu. A Ty, jak wnoszę, szukasz profilu żony-ratownika. Cech, które pozwolą Ci uwierzyć, że dasz radę dźwignąć gościa z całą jego alkoholową i narkotykową przeszłością. 
Uważaj na siebie, proszę.   
---
Off Top Proces kanoniczny może się odbywać bez udziału jednej ze stron, a nawet wbrew jej woli. Nie ma to żadnego znaczenia. Jedynie trwa to nieco dłużej, bo trybunał zawsze bierze pod uwagę ewentualność włączenia się tej drugiej strony i przeznacza czas na zapoznanie się z każdym kolejnym etapem procesu, dając szansę wglądu w jego dotychczasowy przebieg.
Powodzenia!

Ja bym sobie odpuściła.
Związałam się kiedyś z niepijącym od 10 lat alkoholikiem i w czasie naszego związku zaczął pić. To był koszmar.

I też był wrażliwy i inteligentny. Nie wiem czemu, ale alkoholicy są tacy. Głębocy, poetyccy. Napiszą dla Ciebie wiersz, zapłaczą na filmie i wyznają miłość w sposób tak wzniosły, że masz wrażenie że zemdlejesz. Ale to wszystko to tylko ładne słówka.

Dziękuję, Auroro. Może nakreślę kontekst. W ostatnim, dość długim, czasie skupiałam się raczej na niepięknie, niewrażliwości i ogólnie biedzie ludzkiej. I na tym, że już mnie nic nie spotka. W młodzieńczym czasie, kiedy poznaje się ludzi, odkrywa się swoje preferencje, ja tego nie miałam. Dlatego teraz z radością odkrywam, że drugi człowiek może mnie zainteresować, wzbudzić czułość, zauroczyć. Wiem, że nie umiem tego obsługiwać i ruszam się pokracznie, jak stare pisklę.
---

Wiem, z tym że - jak powiedział mi prawnik-kanonista - jest trudniej i dłużej. Rozgoryczona podejściem EX porzuciłam ten temat, ale myślę, żeby wrócić.

Raz sprzyja raz może nie sprzyjać trudno odpowiedzieć nie znając Ciebie i tego chłopaka
Moja żona wcale nie jest jakąś heroiną i zombie bez uczuć złości się czasem i bywała lekkim tchórzykiem, zwłaszcza jak była młodsza mniej doświadczona  i w pracy przeżywała konflikty, krytykę starych fachowców,ale się nauczyła pyskować ode mnie i na terapii poznała asertywność, mogła trenować na mnie różne sposoby komunikacji i stawiać granice.
Nie do końca sprzyjać będzie jeżeli ten spokój nie jest autentyczny tylko jest wymuszony ,pozorny jest wynikiem stłumionych innych uczuć to niedobrze i to niezdrowe, chodzenie na paluszkach w koło alkoholika szkodzi wszystkim, nie może taki egocentryczny ancymon wymagać od innych specjalnego traktowania, bo on w łasce swej trzeźwieje a inni go denerwują pierwszą rzeczą jest w terapii dawanie sobie rady z emocjami bez ustawiania i sterownia innymi ludźmi według własnego widzimisię i urządzania im życia tak żeby alkoholikowi było wygodnie na różne sposoby raz złością raz uległością zbieranie ciągle chorych emocji to nie jest trzeźwienie to dalej kontynuowanie i fabrykowanie chorych emocji tylko bez alkoholu jako stymulator 
Spokój i cierpliwość może sprzyjać alkoholikowi w tym sensie że szum i hałas w uczuciach dosłownie i w przenośni jakieś nie wyjaśnione spięcia niepokoje o byle co w nadmiarze to taka atmosfera będzie przeszkadzać nikt nie jest tytanem i nie jest się w pełni niezależnym od wpływu innych to i ludziom bez problemu alkoholowego nie przynosi niczego dobrego
ale dom rodzina to azyl i niezły regulator emocji w zdrowy sposób niekoniecznie spokój w dosłownym znaczeniu ,ruch w rodzinie też jest ważny czyli znowu jakaś równowaga między "chaosem" i porządkiem,dziecko to niekoniecznie mordęga i dręczący niepokój czasem pomysły dziecka są niesamowite i zabawne.
ale nie tylko przede wszystkim pewna doza niezależności emocjonalnej najbardziej sprzyja związkowi
nie chodzi o brak empatii tylko nie zarażanie się różnymi uczuciami, które czasem nie chcący przynosi się z pracy do domu na przykład
Charakter i osobowość mojej żony to temat ocean jakiś paro stronicowy elaborat musiałby powstać o niej
miała i swoje do przepracowania bo identyfikuje się jako DDA i miała lekką nerwicę też była na psychoterapii ,jej samodzielność upór niezłomność i uczciwość to bardzo mocne strony ale wybitnie wylewna to nie była ,mówienia o uczuciach to się uczyliśmy na bieżąco,tyle że my spotkaliśmy się jak już żona była z 3 lata na terapii ja dłużej i nigdy nie widziała mnie pijanego czy naćpanego,co bywa istotne bo nie miła urazy bezpośrednio do mnie a z urazami do swojego ojca jakoś sobie poradziła mając 19 lat zaraz po maturze wyjechała na studia 
Trudne pytanie trudno odpowiedzieć czy u was byłoby gorzej czy lepiej to gdybanie i teoretyzowanie za którym nie przepadam,różnie mogło by być natura pomaga i dążenie psychiki do równowagi wsparta a czy zgralibyście się to nie wiem ,w nie wszystkie lęki jednak da się wejść czasem trzeba się wycofać zawsze się trochę z początku tego żałuje i ma wątpliwości dobrze jest uczyś się sobie odpuszczać nawet takie wycofanie 
Na pewno masz oprócz depresji i "demonów" mocne strony zalety i coś zdrowego jak dla mnie to niewielu spotkałem ludzi 100% toksycznych, chorych od stóp do czubka głowy w stopniu niemożliwym do zaakceptowania.
Ja unikam ludzi co ciągle marudzą i narzekają są napastliwi, nie słuchają i cały czas nadają głośno
w sumie to też nie powiem że jestem kimś niespokojnym  i na zewnątrz wywalającym złość notorycznie .
To bardzo wiele złożonych zagadnień związku ludzi z jakimś problemem,tylko że nie wielu chyba też jest ludzi na 100% idealnie zharmonizowanych dojrzałych super zdrowych.
Początki są trudne i rozchwianie emocjami na pewno przez pierwszych parę lat jest większe ale da się żyć z tym.
Jest też wiele podobieństw w uzależnieniach do nerwic i depresji to raz ułatwia a raz nie ułatwia życia.

"Cichociemny na paralotni"

To bardziej indywidualna sprawa,dla niego może być charakterystyczna.
Jedna rzecz to to co chce uzewnętrznić wywalając niby emocje i pretensje,a druga to to co myśli wewnątrz niekoniecznie jest w tym porządek i "jednomyślność"
w duchu będzie jedno i drugie prawdopodobnie
pretensje do świata i złość na siebie zależny też czego konkretnie dotyczy
jeżeli to dla przykładu jest generalizowanie" sytuacji ogólnoświatowych" to jest to rodzaj nie godzenia się i wyraz bezsilności który uzasadnia jakąś swoją nieumiejętność wadę etc tu dużo możliwości jest perfekcjoniści tak mają i idealiści .
Ja to na własny użytek dostrzegam jakby dwa podstawowe typy
jedni na zewnątrz bardziej mają pretensje do świata a drudzy do siebie samych w różnych proporcjach i zależnościach
ale jest i to i to
Na ogół to  taki komplet dwie strony medalu, pretensje do siebie i do świata, tak jak poczucie winy i poczucie krzywdy podobnie
raz tak raz tak jak męczy jedno przechodzi w drugie .
Co komu w danej chwili niby wygodne i przynieść, może nawet pokrętne uczuciowe korzyści
to nawykowe tematy zastępcze zamiast zrobić coś ze sobą łatwiej naprawiać świat krytyką, biadoleniem, narzekaniem i pretensjami
z pozoru to czasem bardzo logiczne analizy rzeczywistości
tylko brak  rozwiązań
a nawet jeżeli są  w tym gadaniu to utopijne i niemożliwe do zrealizowania.
To co częściej widać to co Ty widzisz,zależy do czego mu to potrzebne i jaką rolę spełnia to użalanie się nad sobą w gruncie rzeczy i nad światem pretensjami to element fragment w jego osobistym systemie regulowania emocjami, który jest nałogowy,często taka złość i smutek to prowokowanie u innych i u siebie emocji ,które wywołują inne emocje, wszystko to nawykowe wzory podświadomych w dużej części wzorów myślenie i czucia,
coś chce tym uzyskać najczęściej jakiś rodzaj ulgi,nagrody,pochwały,zrozumienia w jego mniemaniu,albo rozczulania się, ,wygranej musi mieć przyznaną słuszną rację albo przyznanie że on ma faktycznie pod górkę bardziej odinnych, to też jak się spojrzy na to z dystansu przypomina jakiś cykl emocjonalny w szerszej skali stres się też potrafi wywoływać podświadomie z niby premedytacją ukrywając to przed sobą starannie .
Złość często przechodzi w przygnębienie i ją przykrywa to rodzaj i skutek tłumienia uczuć wybuchami, marudzeniem np też obwinianiem,racjonalizowaniem jakiejś przeszkody niedogodności ,złości która jest najczęściej skutkiem nierealnego oczekiwania  i przekonania, które jest fałszem albo po prostu niezgoda na to co się dzieje
to nie dawanie rady to tylko próba odruch żonglowaniem emocjami i sterowanie eskalowaniem niektórych, to tak zwane chore, pijane emocje bo" poprzerabiane" tak żeby coś sobie dopasować - niedojrzałość po prostu
przekonania typu "zawsze to powinno byś tak" to klasyczna rzecz
a życie ma w d***ie takie różne racje i słuszności.

"Cichociemny na paralotni"

Dziękuje
w sumie to lubię czasem  jak mnie pochwali ktoś
to taka nagroda i trochę jak nałóg
wszystko co pisuje to nie tylko moje doświadczenia
przeważnie zyskane metodą prób i błędów czyli ile prób tyle błędów
ile to człowiek na początku się nakombinował i namordował w pierwszych latach
ale to jest konieczne doświadczać wszystkich uczuć emocji i wiedzieć jak się myśli  by dojrzeć i zyskać jakiś wewnętrzny spokój ze sobą nie ma łatwo
tyle że w pewnym momencie coś zaczyna działać i uwalniać od chorych wzorców, niektóre naprawdę zanikają jak się dba o siebie a tego nikt nie zrobi za nas.

Wyglądam jak skrzyżowanie chudego Buddy i Burca Willysa łatwo poznać

"Cichociemny na paralotni"

Auroro, płakałam, czytając Twój wpis. Pełen znajomości mnie, troski i zrozumienia. Od nigdy niewidzianej osoby na forum.

Tak, Auroro, mam się do kogo zwrócić. Aktywnej depresji w tym momencie nie ma. Jednak tendencja jest, są silne lęki i wiele innych materiałów do pracy. Martwi brak wsparcia wśród bliskich. Ale takie to czasy nastały chyba: pełne rezerwy i izolacji.

Dzięki Ci za tę perspektywę! Widzę, że czytałaś o moich wyrzutach w nowej relacji, która z ich powodu rozpadła się, nim się na dobre zaczęła. Bardzo tego żałuję, bo byłam zakochana. Ale nie żałuję niczego, co się między nami wydarzyło! Przez rok próbowałam tego mężczyznę odzyskać. Bezskutecznie. Dopiero niedawno się z tym pogodziłam i idę dalej. Dzięki za Twoją opinię, że historia narzeczeństwa kryje - Twoim zdaniem - jasne przesłanki. Problem w tym, że jest długa i zawiła, a ja obawiam się, czy będę umiała odpowiednio ją opisać i wydobyć, co trzeba. Konsultacja z księdzem z sądu biskupiego była dla mnie strasznym, upokarzającym przeżyciem. Z tych powodów uznałam, że pomoc kancelarii, która takimi sprawami zajmują się na co dzień, może być cenna.

Dziękuję! Nie mogę się pogodzić z tym, by kogoś skreślać i nie dawać szansy.

To może w Twoim wątku tak to wygląda
trochę może napisałem tak dla równowagi,
czasem pisuje o negatywnych doświadczeniach,tragicznych z innymi alkoholikami, którzy się leczyli,a gdzieś to porzucili, zaniedbali
jest tego też sporo,nawet ktoś przy mnie umarł nie zdążyliśmy z pomocą na czas.
Inna sprawa że najlepiej czuje się z innymi alkoholikami którym również się udało i zdrowieją oraz ich otoczenie też zdrowieje realnie nie na pokaz
to jeden z elementów przeciwdziałania nawrotom,ale nie boję się nowicjuszy wiedząc że na początku toksyczność to nawet widać i to rozregulowanie emocjonalne.

Po kilku tygodniach spotykania się z żoną zaprosiła mnie na imieniny gdzie był alkohol a ja powiedziałem tylko "nie dziękuje "
za parę dni żona zapytała mnie delikatnie i subtelnie dlaczego nie pije i zaczęliśmy rozmowę o tym,ukrywanie alkoholizmu to jak ukrywanie choroby psychicznej i tak prędzej czy później się wyda i jest więcej problemów przez to ukrywanie z reguły konfliktów rozczarowań pretensji.Tak samo myślę o DDA a DDA jakoś mi nie straszne :)zwłaszcza w w spektrum mojej żony co alkoholu prawie nie tyka,bo w sumie ma wybitnie niską tolerancje.

To dziwne bo z tego co widziałem i słyszałem słyszę to od samego początku kładzie się nacisk na pełną wiedzę i edukacje w terapii a aspekt choroby emocji i psychicznych mechanizmów uzależnienia (w skrócie) od razu się wyjaśnia,nie widzę absolutnie żadnego logicznego powodu żeby to miało kogoś obciążać to ważna sprawa,na początku ale to też zależy od nurtu psychoterapii bardzie skupia się nad interwencją i rozwiązaniem najpotrzebniejszych problemów najpilniejszych na przykłąd wsparciem jak ktoś stracił pracę tu nie chodzi o znalezienie mu pracy za niego tylko podtrzymaniu motywacji,o dzieciństwie na początku jest mniej to jest później na nieco bardziej zaawansowanym etapie ,jest też tak że nie wszystko na raz wiedzy którą dobrze jest poznać chcąc być potem bardziej świadomym jest naprawdę sporo.
o samym alkoholu substancjach działaniu,skutkach to jest dużo na początku fakt, ale nie da się pominąć psychicznej strony uzależnienia i oddzielić tego od emocji uczuć to dla mnie bezsensu,traktowanie ludzi trochę jak dzieci i ukrywanie czegoś celem ich ochrony toby były jakieś dziwne akrobacje raczej słabo zorientowanych osób w leczeniu uzależnień 

To najtrudniejsze pytanie bo dla mnie związek na odległość to dość dziwne zjawisko.
To zależy od postawy motywacji intencji jeżeli trzeźwiej się dla siebie to pewnie ta odległość nie ma wielkiego znaczeni,oczekiwania i wspólne ustalenia będą ważne co do przyszłości,ale zażyłość i poznanie kogoś jednak dla mnie to w zwykłym związku jest pełniejsze
widzi się inną osobę łatwiej poznać jej reakcje mniej oczekiwań wyobrażeń powstaje kiedy ludzie widują się częściej i są bliżej.
Tutaj alkoholizm ani pomoże ani zaszkodzi nie ma co tak dmuchać i chuchać na alkoholików naprawdę są w stanie sobie dać z tym radę .
Bardzo wielu facetów z AA w Stanach  poszło na wojnę i nie wróciło do picia, to są fakty,ci co przeżyli dali radę tak jak i nie alkoholicy.

"Cichociemny na paralotni"

Łoo matko
Trochę tak dziwnie mi pisać za plecami żony obgadywać ją (żartuje)
Z pewnością niektóre zjawiska dotyczyły jej w przeszłości ,szukanie wsparcia w innych ponad miarę
parę razy się sparzyła
a to co razem ze mną przeszła to już ona bardziej wnikliwie,
pewnie sama by Ci to przedstawiła ze swojej strony,
tutaj konkretne sprawy i problemy były by może jakoś ważne ja to mogłem inaczej widzieć
tyle że nie wszystko da się przełożyć na Twoje życie .

Wiele symptomów DDA czy współuzależnienia jednak moim zdaniem nie dotyczyło mojej żony,ponieważ
niektóre wcale nie są automatyczne i obowiązkowe ,
w tych fenomenach dwóch a właściwie w związku z nimi powstaje wiele kontrowersji
czy wszyscy zawsze mają tak samo tutaj rozrzut objawów i spektrum jest większy niż w samych uzależnieniach  i w tym co się opisuje tu mnóstwo konkretów by trzeba było przytoczyć ,a wiem że niewiele z nich przyda Ci się praktycznie - taka prawda,
nie da się radami nawet mądrymi pozabezpieczać na zapas
ale też rdzeń opiera się na samoregulowaniu uczuć,nastrojów w tym jest trochę różnic
ale nie wiem czy aż tak istotnych
To co mi bardzo się podobało i podoba w żonie bez idealizowania jej bo ma też i swoje wady,
które widzi i ja je widzę akceptuje
to jej samodzielność i niezależność w naprawdę dużym stopniu,upór bywa wadą jak na przykład uprze się na jakiś kolor farby ściennej.Da się jednak z tym żyć
Nie zajmowaliśmy się wzajemnie od początku leczeniem siebie,
to twardo zostało postawione może nie od początku,było nieuniknione
żeby przede wszystkim każde z nas dbało o siebie bez ingerencji w leczenie drugiego,
to ważne jest nie kontrolować i nie oceniać na przykład postępów w przepracowaniu przeżywania uczuć innej osoby,
nie chodzi tu o empatię czy jej brak, ale o przestrzeń osobistą.
Co nie znaczy że na przykład kiedyś w dobroci swej i poświęceniu paslawek nie uznał że jest starszy,wie więcej, jest weteranem i się nie wymądrzał  czasem
ale jak raz postanowił wygłosić pogadankę to dostał "ze łba " i "poszedł na dechy" ( w przenośni oczywiście), obolały i urażony poszedł na miting się poskarżyć,wyżalić,
że chciał dobrze a wyszło jak zwykle ,a po mityngu ( na mityngach się nie ocenia i nie daje zwrotów ) od przyjaciół dostał srogą, ostrą poprawkę i reprymendę żeby się sobą zajmował  i mu przeszły durne pomysły leczenia narzeczonej za nią samą
wtrącanie się bywa kuszące ale bywa też forma kontroli i może przekształcić się w próby sterowania kimś i manipulowania z wiedzą zdobytą na terapii
,dlatego koncentracja na sobie ta zdrowa jest ważna ,a co znaczy zdrowa ?,
chodzi o obserwowanie swoich uczuć i co za nimi się kryje nie uleganie złudzeniu,
że ktoś inny jest uczuciem i jest odpowiedzialny za nasze stany emocjonalne najbardziej
jest to wyłapywaniem różnego rodzaju wpływu i oddziaływania na siebie
co szkodzi, a co rozwija inspiruje, pomaga etc.
Zajmowanie się sobą ze zdrowiejącym egocentryzmem,egoizmem,
który pozostawiony sam sobie bywa istotą wielu błędów i jest przyczyną emocji, uczuć wraz z podświadomymi wzorami wykorzystywania ich,na plus czy minus
tutaj przyznawanie sobie i komuś ze zrozumieniem i zgodą różnych praw jest najważniejsze,
ale bez doświadczania i przeżywania samo deklarowanie jest niewiele warte,
konflikty i różnice i widzenie jest ważne i nie musi być obowiązkowo przeszkodą i nie ma miejsca na perfekcyjną doskonałość.
Trochę to ogólnie zabrzmiało,a w skrócie najważniejsze są aktualne problemy w związku i ich wspólne rozwiązywanie nauka i ćwiczenie komunikacji po naszemu nie po jakiemuś tam
i nie,idee, tezy, teorie, generalizacje są najważniejsze
gadanie dla gadania etc

"Cichociemny na paralotni"

Czy częściej tak bywa ? Z tym to naprawdę najprzeróżniej jest .

Tak istnieją tego typu zalecenia odnoszą się do  pierwszego roku abstynencji, są to dość ogólne sugestie żadne dogmaty, zakazy nakazy, złote rady ,wypływają z doświadczeń
szczególnie w modelu Minnesota opartym na programie AA  i właśnie na doświadczeniach osób ze wspólnoty anonimowych alkoholików, ale samo AA to nie jest terapia to grupy wsparcia.
Dotyczą radykalnych zmian w życiu przez ten pierwszy rok,tzn tyczą się rozwodów,rozstań, zmiany pracy,przeprowadzki,wyjazdu za granicę z podkreśleniem że zmiana może mieć miejsce jeżeli np praca zagraża trzeźwieniu, barmani mają z tym dla przykładu zagwozdkę, ale nie tylko to dość relatywne określenie zagraża trzeźwieniu
Tak co piąty znajomy żonaty chciał się rozwodzić, co nie znaczy że się porozwodzili masowo wiekszosci przeszły te rewolucyjne pomysły .
W samym AA a  przeszło to na terapię  istnieje określenie trzynasty krok, to z kolei dotyczy wchodzenia w bliższe relacje z innymi uzależnionymi przez nowicjuszy i z nowicjuszami  to też wypływa z doświadczeń a nie niby z logiki i romantycznych oczekiwań że osoby uzależnione to jakoś lepiej się rozumieją - nic bardziej mylnego jeżeli chodzi o pierwszy okres trzeźwienia zwanym "suchością" i wyjątkowej niestabilności podczas niego ,chodzi właśnie o skupienie się na leczeniu a nie romansach,które są bardzo często traktowane jak zastępstwo dla alko lub jak dragi to tak w skrócie.
Później to nikt nikomu nie sugeruje życia pod kloszem w izolacji wręcz przeciwnie moim zdaniem zachęca się do różnych relacji i zmian i nie unikania naturalnych potrzeb czy rozwijania się doświadczania życia, jeżeli chodzi o model Minnesota ( w Polsce to taka mieszanka różnych nurtów przystosowana do naszych warunków i też oparta najbardziej na terapii behawioralno - poznawczej )  i terapię Gestalt,  tak jest i było
z tymi nurtami miałem do czynienia tam też odradza się romanse w ogóle ze względu na silne emocje i większą podatność na "toksyczność" takich układów czy relacji bywających bardzo często zachowaniem ucieczkowym unikającym czy niby coś rekompensującym wypełniającym to iluzoryczne oczekiwania, ale z intensywnymi emocjami w egzaltacji i euforiach dla osób uzależnionych trzeźwiejących to niebezpieczne  układy również .

"Cichociemny na paralotni"

Drobiazg
W tych nutach z którymi ja miałem do czynienia z pewnością tak jest i było odradza się je w ogóle
chodzi o romanse osób będących w związkach albo osób wolnych z osobami w związkach.

"Cichociemny na paralotni"

Teraz się zastanawiam nad tym, czy dla mężczyzny, którego poznałam, ucieczką nie było spotykanie się z kobietami z innych miast. Byłam drugą. Z tą pierwszą był w kontakcie przez pół roku. Może to przypadek, ale może forma protezy związku bez pełnego zaangażowania się.

Myślę, że masz rację. A jednocześnie nie mam zasobów. To dlatego, jak sądzę, Aurora, znając mnie z innych wątków od ośmiu (!) lat, tak kategorycznie wypowiedziała się o omijaniu alkoholików szerokim łukiem.

Czy alkoholicy na terapiach albo w AA są przestrzegani przed takimi ratownikami?

Bardzo wierzę we wspólną pracę i równoległe podnoszenie się dwóch osób z trudności.

Aurora wie o czym pisze - z cała pewnością nie jest nowicjuszką w takich tematach podobnych do Twojego,
wiem też że nie ma  uprzedzeń jakichś irracjonalnych od czapy (dzień bez podlizania dniem straconym żarcik taki  ).

W pewnym sensie tak jak najbardziej ,tyle że może nie w formie straszenia czy przestrzegania,
bardziej w formie motywowania,inspirowania samodzielności  uczuciowej i emocjonalnej
z uwzględnieniem naturalnych potrzeb ludzkich i ludzkiej niedoskonałości jakkolwiek kto to pojmuje
Na terapii dokonuje się przeglądu swoich własnych przekonań i osobistych oczekiwań,wymagań,roszczeń ,żądań na różnych poziomach świadomości,  zwraca się uwagę żeby nie zmieniać wszystkich w koło na różne sposoby tylko siebie,
chodzi też żeby nie dawać sobą manipulować sterować,nie wchodzić też w wygodną role ofiary,pokutnika,przegrywa etc dla pokrętnych emocjonalnych i nie tylko korzyści ,nie wieszać się na kimkolwiek i ne dawać się wieszać na sobie samym określanie precyzyjne na czym ma wsparcie polegać w związku i przestrzeganie tego jest na pewno ważne a z realizacją to jak wiadomo bywa różnie - doświadczenie i refleksje uważność nauka ćwiczenie się pomagają 
niezależność w jakimś stopniu i  asertywność jest świetną broną określanie własnych granic wytrzymałości
Leczenie najskuteczniejsze to zdrowienie i trzeźwienie na pierwszym miejscu dla siebie ,ale wśród innych ludzi
których nie ma tak naprawdę sensu wykluczać z życia,na wszystko jednak jest czas i miejsce  doświadczenie zdobywane pomaga bardzo nawet błędy i porażki te to nawet bardziej niż refleksje z dumania medytowania

Nie ma w tym szukaniu szczęścia nic złego
a szukanie i znajdywanie go jest naprawdę przygodą
kto wie ten wie
.Inni co jeszcze nie mięli tego wierzą lub nie wierzą,czasem wątpią to też normalka w komplecie z wiarą.
Kiedyś coś wewnątrz zaskakuje i dzieją się jakby same różne rzeczy
o których się nie myślało nawet że są w zasięgu i są możliwe

"Cichociemny na paralotni"

Jeszcze jedno. To, co przedstawiasz, to dla mnie jednak nowość. Przekazy znane mi z rozmów z rodziną i znajomymi, z filmów dotyczą najczęściej związku alkoholika z ratowniczką. Taką, która wznosi się na wyżyny empatii i anielskiej cierpliwości. To w tej lepszej wersji. W tej bardziej toksycznej: chroni go przed doświadczeniem negatywnych skutków jego picia. A przy alkoholiku niepijącym? Też na pewno ma swoją rolę. Np. objaśniać mu jego emocje albo być pomostem między nim a rodziną. Społeczeństwo i kultura pozytywnie oceniają taką postawę.

Tak, z intencjami ratownika - ratującego alkoholika czy kogokolwiek innego to różnie bywa... Doświadczenie i intuicja podpowiadają mi, że często intencją jest utrzymanie drugiej strony w zależności. Czytałam o żonach alkoholików, które paradoksalnie odchodzą wtedy, gdy mąż trzeźwieje. Nie są w stanie poradzić sobie ze zmianą tego układu na bardziej partnerski, nie chcą pożegnać się z rolą ratowniczki.

Ja zdałam sobie sprawę, że uzależniam się od ludzi, a raczej od emocji, które się z nimi wiążą. Łatwo przejmuję emocje innych. Myślę, że predysponuje mnie to do współuzależnienia (które oczywiście nie dotyczy wcale tylko osób uzależnionych od substancji).

Mówisz, że trzeźwiejący nie potrzebuje terapeutki, tylko partnerki. Czyli tak, jak każdy Czy jednak temat alkoholu powinien być podejmowany?

Pasławku, pomęczę Cię jeszcze... Co miałeś na myśli, pisząc o "świrowaniu"? Chodzi wprost o picie czy o coś innego?

Jestem w kontakcie z tym człowiekiem i obserwuję u niego pewne reakcje, które mnie niepokoją. Może po prostu mi z nimi nie po drodze, ale zastanawiam się, czy one nie mają związku z jego chorobą. Nie wiem, czy to ma jakieś znaczenie, jeśli są wtórne wobec alkoholizmu. Efekt jest ten sam, bez względu na to, czy to poalkoholowe podrygi, czy postawa kogoś, kto nigdy nie nadużywał. Tak to wygląda z mojej strony. Ale może z jego ten fakt istotnie zmienia perspektywę.