moja zona zakochala sie w innym - Netkobiety.pl

Dzieci... powiedziala ze balaby sie ich reakcji i tego jakby ja postrzegaly w przyszlosci.  Powiedziala ze nie potrafilaby zyc z innym w domu ktory kupilismy i zostawilaby mi go. To jest tak jakby ona hmm.... rozwazala na sucho... nie ma w tym nawet emocji ale wystarczy zebym cierpial kiedy nie mam jej w zasiegu wzroku. Fakt potrzebuje czasu ale dla mnie kazda godzina to katorga... dalem jej dwa dni . Mislismy o tym nie gadac ale wiecznie rozmawiamy... czesto ona zaczyna. Powtarza ze mnie kocha i ze by mnie wspierala w razie czego... juz nie wiem jak mam czytac te znaki... moze to tylko chwilowe zaurozenie romantykiem i przejdzie... nie wiem juz nic

Jeżeli szukasz porady to napisałeś w złym dziale. Twoja historia historia wcale nie jest niesamowita, takich przypadków jak twój są tysiące. Przejdź do działu ROZSTANIE, FLIRT, ZDRADA, ROZWÓD - tam  jest bardzo dużo ludzi z historią podobną do twojej. Oni wskażą ci na co  sposób postępowania, pomogą ci ratować twoją rodzinę.

Napisz do adminów maila. Do jutra będziesz przeniesiony

Napisałem wcześniej odpowiedź, ale nie wchodzi w całości, będę wrzucał po kawałku...

Witaj
Ten dział nie jest zbyt odpowiedni dla Twojego wątku. Więcej dowiedziałbyś się na Zdrada-Rozstanie. To nie jest niesamowita historia - to do bólu typowa historia. Kryzys w małżeństwie, na który obydwoje nie potrafiliście w porę zareagować, a który rozwiązywany jest poprzez ucieczkę w romans. No ale już opublikowane, to klamka zapadła...

Przede wszystkim, musisz uświadomić sobie, ze to jest już zdrada emocjonalna. Ponieważ Twoja jż zaangażowała się w to emocjonalnie, to zdrada fizyczna jest bliska, o ile do takiej już nie doszło. Zdradzający mają to w sobie, że nigdy się do końca nie przyznają. Będą przysięgać na zdrowie swoje, Twoje, Waszych dzieci, rodziców, teściów, rany Chrystusa i wszystkich świętych, bogów, półbogów, demonów i kogo tam sobie jeszcze wymyślisz, że do niczego nie doszło poza tym, co sami chcą powiedzieć, jak już muszą. A muszą tylko wtedy, gdy przedstawisz Twarde dowody.
Czyli zbieraj dowody. Masz wybór jeszcze, czy nadal chcesz dalej ratować siebie, czy wolisz siebie pogrążać.
Absolutnie nie słuchaj tego co mówi, patrz co robi, bo to będzie wyznacznikiem, na ile Masz jeszcze szanse, a na ile już Jesteś tylko wspomnieniem i niechcianą koniecznością.
Twojej żony jaką znałeś, już nie ma. Jest obca emocjonalnie Ci osoba, która dla siebie i swojego wizerunku zrobi absolutnie wszystko. Nie będzie miła skrupułów przed zrobieniem z Ciebie zdrajcy, złodzieja i pedofila, o ile będzie się to jej w jakikolwiek sposób opłacało.
Skoro gość napisał takie słowa jakie Przytoczyłeś, to zastanów się nad ich wydźwiękiem. Czy przypadkiem nie była to już propozycja odejścia jej od Ciebie? Kobiety nie odchodzą w nieznane. Muszą najpierw się upewnić...

Litość, to kiepski klej na klejenie małżeństwa. Przede wszystkim zadbaj o dzieci. One, wbrew pozorom wiele widzą i słyszą. Nie ma co ukrywać, bo jak pewnie sam Pamiętasz siebie z tamtych lat, sprawy dorosłych zawsze były bardzo interesujące i robiło sie wszystko, by wszystkiego się dowiedzieć i zrozumieć. Poza tym tkwienie w związku kalekim, prędzej niż później stanie się toksyczne dla ich psychiki i potem w wieku dorosłym będą tworzyć równie toksyczne związki.
W następnej kolejności zadbaj o siebie. Miałeś jakieś hobby, pasję przed małżeństwem? Wróć do nich. Zadbaj o swoją kondycję fizyczną, a przez to zacznie poprawiać się Twoja kondycja psychiczna. Wiele jeszcze rozczarowań przed Tobą, więc trzeba założyć pewność, że przyjdzie agresja. Wyładuj ją w rękawicach na worku, a nie na jż. Zaprzyjaźnij się z siłownią. Adrenalina i dobre samopoczucie wyzwolona na siłowni ograniczy złe myśli.

Wszyscy zdradzeni pytają o powód i wszyscy dostają w odpowiedzi stek bzdur, naprędce wymyślonych przez zdradzacza. Sorry, taki mają oni klimat. Mentalnie nastawieni są już na inna osobę. Zdradzeni dla nich to gorszy typ człowieka. Zamęcza niewygodnymi pytaniami, błaga, prosi, płacze, robi z siebie idiotę...

No tak, obwiniasz siebie, tłumaczysz ją.... czyli standard...
A tymczasem zasada powinna być taka, że jak coś w związku szwankuje, to się o tym mówi, krzyczy, powtarza po kilka, kilkanaście, czy kilkadziesiąt razy. Jak nie skutkuje, to się odchodzi, rozwodzi, ogólnie - rozstaje, a nie pakuje w romanse z kolegami z pracy.
Poza tym uświadom sobie, ze ona już Ciebie nie kocha, tylko tak mówi, abyś dał jej wreszcie spokój. A Ty łykasz jej kłamstwa jak młody pelikan czerwone cegły...

Nie miej złudzeń, szykuje sobie tylko miękkie lądowisko u Ciebie, jak tam nie wyjdzie....

Przestań sobie wmawiać takie p***doły, tylko kup sobie herbatkę z melisy i po zażyciu włącz logiczne myślenie:
1. Uświadomienie sobie, że to się łatwo nie zakończy. Ona ma motylki w brzuchu, różowe okulary i jeszcze nikomu na Świecie nie udało się zmienić takiego stanu w normalny sposób. Jak dobrze pójdzie, to za dwa, trzy lata różowe okulary same spadną jej z oczu, motylarnia wyzdycha i zobaczy, że jej wybranek nie jest nikim szczególnym. Tylko w takim wypadku zechce zwrócić na siebie Twoja uwagę i pewnie zechce powrotu. Pytanie, czy ty taką kobietę jeszcze Będziesz chciał? Nie daj się omamić dobrem dzieci....
2. Uświadomienie sobie, że Waszego małżeństwa już może nie dać się uratować, skoro u niej nie ma opcji zerwania kontaktu. Przede wszystkim uświadom sobie, jak teraz wygląda Wasze pożycie seksualne: jeżeli spadło niemal do zera (a tak jest w większości wypadków), lub radykalnie się poprawiło z jej inicjatywy( w niemal całej pozostałej części wypadków), to już jest po zawodach i szykuj się na rozpad tego związku. Jaki ma stosunek do swojego telefonu? broni niczym lew przed Tobą? kiepska sprawa...
3. Zdarza się jej później niż zwykle wracać z pracy? częściej wyjeżdżać na delegacje, konferencje i szkolenia? kiepska sprawa...
4. Zastanów się, jakie perspektywy roztacza Twoja zona na przyszłość? skoro "odrobina przyjemności" dla niej, to flirty z kolegami z pracy i zdrada...

Nie dowierzał bym w dostępy do poczty i FB. Zawsze można założyć inne... Nie dowierzał bym w żadne jej słowo. Zaprzyjaźnij się z małym przyjacielem zaczynającym nagrywać na dźwięk, poczytaj o keyloggerach, zainteresuj się małymi programami rejestrującymi i archiwizującymi w telefonie. Wiedz, że teraz podstawą do Twojego zaufania jest kontrola. Od tego zależy Twoja przyszłość. No i oczywiście wszystko w tajemnicy, bo inaczej nie ma sensu... A dla niej, na co dzień totalny pokerface...

Żona nie chce rozgłąszać, zona to, ona tamto... A gdzie w tym wszystkim Jesteś TY?? Masz sobie siedzieć cichutko, jak mysz pod miotłą, bo w razie czego, to okaze się, że Ty byłes winien.
poczytaj watki Piotra74 i Dziewana na zdradach...
A poza tym chyba w Twoim wypadku dobra będzie metoda 34 kroków. Nie jest to dla ratowania małżeństwa, ale dla ratowania siebie:
1. Nie śledź, nie przekonuj, nie proś i nie błagaj.
2. Nie dzwoń często.
3. Nie podkreślaj pozytywnych elementów małżeństwa.
4. Nie narzucaj się ze swoją obecnością w domu.
5. Nie prowokuj rozmów o przyszłości.
6. Nie proś o pomoc członków rodziny.
7. Nie proś o wsparcie duchowe.
8. Nie kupuj prezentów.
9. Nie planuj wspólnych spotkań.
10. Nie szpieguj męża/żony. To cię zniszczy. Jeżeli chcesz to zrobić dla spokoju umysłu, wynajmij profesjonalistę.
11. Nie mów ?Kocham Cię?.
12. Zachowuj się tak, jakby w twoim życiu wszystko było w porządku.
13. Bądź wesoły, silny, otwarty i atrakcyjny.
14. Nie siedź i nie czekaj na męża/żonę ? bądź aktywny, rób coś, idź do kościoła, wyjdź z przyjaciółmi, itp.
15. Będąc w domu z /żoną (jeżeli to ty zazwyczaj rozpoczynasz rozmowę) postaraj się mówić jak najmniej.
16. Jeżeli zawsze pytasz, co robiła/ł w ciągu dnia twoja żona/ mąż, PRZESTAŃ PYTAĆ.
17. Musisz sprawić, że twój partner zauważy w tobie zmianę i zda sobie sprawę, że jesteś gotowy żyć dalej, z nim lub bez niego.
18. Nie bądź opryskliwa/y czy oziębła/y ? po prostu zachowuj dystans i obserwuj, czy twój partner zauważy i, co ważniejsze, zda sobie sprawę, co traci.
19. Bez względu na to jak się DZIŚ czujesz, pokazuj mężowi/żonie jedynie zadowolenie i szczęście. Niech widzi osobę, z którą chciałby być.
20. Unikaj wszelkich pytań dotyczących małżeństwa do chwili, gdy mąż/żona zechce o tym rozmawiać (co może potrwać jakiś czas).
21. Nigdy nie trać kontroli nad sobą.
22. Nie okazuj zbytniego entuzjazmu.
23. Nie rozmawiaj o uczuciach (to tylko wzmacnia te uczucia).
24. Bądź cierpliwa/y
25. Słuchaj tego, co naprawdę mówi do ciebie mąż/żona
26. Naucz się wycofać w chwili, kiedy chcesz zacząć mówić.
27. Dbaj o siebie (ćwicz, śpij, śmiej się i skoncentruj się na pozostałych elementach swojego życia).
28. Bądź silny/a i pewny/a siebie; naucz się mówić cicho i spokojnie.
29. Pamiętaj, że jeżeli zdołasz się zmienić to twoje wszystkie KONSEKWENTNE działania będą mówiły więcej, niż jakiekolwiek słowa.
30. Nie pokazuj rozpaczy i zagubienia nawet w sytuacji, gdy cierpisz najbardziej i jesteś zagubiona/y.
31. Rozmawiając z mężem/zoną, nie koncentruj się na sobie.
32. Nie wierz w nic, co słyszysz i w mniej niż 50% tego, co widzisz.
33. Nie poddawaj się bez względu na to, jak jest ciężko i jak źle się czujesz.
34. Nie schodź z raz obranej drogi.

Po kawałku, ale weszło w całości.

Ciekaw jestem, jak ona sobie wyobraża to układanie, skoro będą się widzieli od jutra w pracy, po osiem godzin na dzień...

Wyklucz jeszcze istnienie drugiego telefonu...

Bardzo kiepska sprawa. Racjonalnymi argumentami nie wygrasz z zauroczeniem. Przede wszystkim radziłbym Ci zmienić podejście jeżeli chcesz cokolwiek osiągnąć. Z tego co piszesz wnioskuję, że masz bardzo ugodowe podejście do tej sprawy. Jesteś zły, zazdrosny, ale cały czas bronisz swojej żony. Najpierw piszesz, że masz dostęp do maila i fb a do telefonu nie bardzo a kilka postów dalej że masz dostęp do telefonu. Na sugestie, że się z nim przespała stanowczo jesteś pewny, że nie chociaż masz tylko jej słowo. Zaufanie jest ważne, ale w takiej sytuacji powinno być bardzo ograniczone. W dzisiejszych czasach bez problemu może rozmawiać z nim bez twojej wiedzy. Skąd masz pewność czy nie usuwa smsów albo korzysta z jakiegoś komunikatora za pośrednictwem telefonu? Zresztą przecież razem pracują. To, że nie potrafi z nim zerwać kontaktu jest bardzo niepokojące, a jej tłumaczenia są po prostu żałosne. Nie potrafi zerwać kontaktu z jakimś tam kolegą z pracy, a jej mąż ma się z tego powodu stresować? Przecież do niedorzeczne. Z tego co piszesz to niby coś tam żałuje, ale nie widać tutaj jakiejś skruchy. Już Ci powiedziała, że już zaczyna mniej żałować. No i oczywiście nikt o tym nie wie, bardzo wygodne dla niej...
Jeżeli chcesz pomóc waszemu związkowi to powinieneś przestać tak go chronić bo w ten sposób tylko mu szkodzisz. Twoja żona zdaje się tutaj mieć dominującą pozycję, a ty wydajesz się zdolny do wszystkiego byle by wasz związek na tym nie ucierpiał. Żona jest Ciebie pewna, więc pozwala sobie na flirt z kolegą z pracy bo przecież zawsze może wrócić do Ciebie gdy coś nie wyjdzie/znudzi się. To dla niej bardzo wygodna sytuacja, więc powinieneś pokazać, że zdecydowanie na to się nie godzisz. Stanowczo zażądaj by z nim zerwała kontakt i jasno określiła się co myśli o waszej wspólnej przyszłości. Powiedź, że chcesz ratować wasze małżeństwo, ale aby z tego coś wyszło to ona też musi tego chcieć. W relacjach międzyludzkich nawet jeżeli dasz z siebie 100% to jest to tylko 50% relacji. Może to jedyny sposób by nią wstrząsnąć oraz na to by opamiętała się. Skoro szuka z nim kontaktu to dalej jest nim zauroczona, a w takiej sytuacji będzie tylko gorzej. Kontrolowanie jej telefonu, fb itp to żadne wyjście.

.

Ale jesteś naiwny...

Śmieszne jest Twoje zachowanie.
Bidulka ta Twoja żona.
Zaniedbałeś ją, jesteś taki zły, taki niedobry.
Daj jej 3 miesiące czasu, a może wogóle puść ją wolno.
Mnie w głowie się nie mieści takie zachowanie.
Jeżeli się jeszcze nie bzyknęła z kolesiem to jest tylko kwestia czasu.
Możesz już zamawiać firmę budowlaną do domu aby poszerzyli drzwi bo inaczej nie wejdziesz do domu, poroże będzie Ci przeszkadzać.
Wiesz małżeństwo nie składa się tylko z jednej osoby.
Do tanga trzeba dwojga.
To nie tylko Ty masz się starać, ale ona też.
No i właśnie się postarała a Ty jesteś winny.
Ale skoro go kocha to spakuj ją i wywieź do "kolegi z pracy".
A tak szczerze to powiedz mi czy Ty masz jaja? Chyba niestety masz orzeszki .
Chłopie walnij wreszcie pięścią w stół i pokaż jej miejsce w szyku.
To jest matka, żona? ????

,,zona faktycznie zostala zauroczona.. poderwana przez innego goscia ,,
oj Przemo czyli to nie jej wina, tylko tego faceta?
a ona jest bezwolnym przedmiotem ze on ja sobie poderwał zauroczył?
zastanów się

Za łatwo i szybko poszło ... oczywiście trzymam kciuki by to było prawdą .
Miej wszystko na oku. Życzę już samych szczęśliwych chwil.

Życzę Ci dobrze, ale coś mi tu śmierdzi... wczoraj czy 2 dni temu  Ci powiedziała że kocha was obu.. że szkoda jej ciebie jak się tak motasz a dziś piszesz że już ok ???Że przejrzała że koleś kłamie ?

Oj ... obyś nie był w błędzie !

Dzieki za dobre zyczenia:)

Przemo 86 , znam tę historię, to ja jestem żoną, która zapomniała o mężu. Twoje perypetie to perypetie mojego męża. Uwierz , mam duże doświadczenie.  Nie czekaj, to tylko odwlekanie sprawy, odejdź natychmiast, daj jej swobodę, a wtedy własnie przychodzi rozum. czekaniem, proszeniem nic nie zwojujesz, to ona musi zrozumiec co robi, co traci. Daj jej wolnośc, swobode i zignoruj. To prawdziwe lekarstwo. Wtedy dopiero dotarło..... Masz jakiś kontakt prywatny?  Nie chce się spowiadać na forum, a wiele rad Ci mogę przekazać. Wykazujesz dużo naiwności, jesli kobieta kocha tamtego, wszystko zrobi aby mieć Was obu, nie bądź naiwny, my potrafimy kochac wielu i to prawdziwie.... I dzis Ci powiem, ze chocbys jak pilnowal, zatrujesz sie, a ona zrobi swoje/. Im wiecej pilnowania tym wiecej robi sie na zlosc ! Powodzenia!

I krzyżyk na drogę.
Kobieto jak się kocha to sie kocha.
Tylko warunek musI być jeden.
Obydwoje muszą się kochać.

Serce nie sługa jak to mówi przysłowie... Ciężka sytuacja, no ale co zrobić? Chyba nic nie da się zrobić, bo miłości nie mozna nikomu odmówić i nie można nikogo zmusić do tego, żeby przestał kochać drugą osobę. To ciężka sprawa, naprawdę i żal mi zarówno ciebie jak i twojej żony. To nie są sytuacje, które spotykają nas codziennie, ale mimo wszystko okropnie bolą i na pewno ciężko sobie z nimi poradzić!

Witam, witam ponownie... wlazlem tu z ciekawosci po roku i widze ze ktos nawet sie zapytal co u mnie... dzieki za zainteresowanie:)
Odnosnie historii z pierwszego mojego posta to ostatecznie zona dala sobie spokoj z typem w listopadzie 15... zaczelismy naprawiac nasz zwiazek.... juz w polowie stycznia 16 napisal do niej inny typ, mimo ze pisala mu zeby odpuscil (ja nalegalem by go splawiala). Jakos tak sobie pisali pisali ja robilem sceny zazdrosci i awantury naprzemian z chwilami gdzie naprawde bylo nam idealnie. W koncu po ktorejs juz awanturze ...sierpien.. zona spotkala sie z wrozka na skypie ktora doradzila jej zeby mnie zostawila... i stalo sie. od sierpnia nie mieszkamy razem a tam romans telefoniczny kwitnie. Na moja prosbe spotykamy sie z psychologiem dla par ale to juz ostatnia proba z mojej strony na ratowanie czegokolwiek... czemu kobiecie wystarczy pisac tylko slodkosci by rzucila na szale malzenstwo i rodzine naprzeciw z smsowym don juanem?

Autorze, najpierw z politowaniem, a potem gorzko się uśmiechnęłam czytając Twoją "niesamowitą" historię. Dla Ciebie jest ona niesamowita, bo dotyczy Ciebie.

Jednak tak naprawdę klasycznie wpisujesz się w schemat.

To bardzo przykre, to wszystko.... Tyle osobistego komentarza ode mnie.

I widzę, że mierzysz ludzi swoją miarą. Niestety, to też błąd. Za dobre serce i wiarę w ludzi czasem się płaci.

Powodzenia, przemo, tak czy inaczej.

Mam jeszcze pytanie: czy różowe okulary wreszcie Tobie, nie Twojej żonie, spadły?

To strasznie przykre Przemo:(
Jak sobie radzisz z tym wszystkim?
Kto zajmuje się dziećmi, zostały z Tobą?

Jaką krzywdę Ci zrobiła?

Podobno miłość nie wybiera... podobno miłość nie szuka swego, nie pamięta złego, wszystko wybacza. To jest prawdopodobne. Niemal pewne jest, że w wielu związkach zamiast hymnu o miłości jest kontrakt - "ciałem męża niech dysponuje żona a mąż niech dysponuje ciałem żony". Proste i konkretne jak prawo własności.

Kara musi być? Miłość to w takim razie smutna przypadłość. Poeci narobili niezłego galimatiasu gloryfikując ją.

Spokojnie... nie zamierzałem urazić. Zarówno hymn o miłości jak i zalecenie dysponowania należą do tego samego źródła, do Ewangelii chrześcijan. I owszem - taki układ, w którym to mąż ma dysponować ciałem żony a żona ciałem męża można nazwać kontraktem. To żadna ujma. Jeśli jednak wykroczenie poza ten kontrakt oznacza dla kogoś krzywdę i potrzebę wymierzenia kary, to po pierwsze potwierdza się niejako kontraktowy charakter związku (była umowa, jest jej niedopełnienie, będzie kara), a po drugie gdzieś gubi się to, co o miłości śpiewają w hymnach.

Bylo, wiem czego pragnalem i wiem co kochalem, gdybym o to nie walczyl sam sobie pozniej bym wyrzucal ze nie zrobilem wystarczajaco duzo aby wygrac.
Nazwijcie mnie jak chcecie ale... ciagle walcze, ciagle rozmawiam i staram sie byc blisko.

Jestesmy po 2 sesjach z psychologiem i coz... na pytanie o miejsce w ktorym zaczelo sie psuc odpowiedziala ze juz na poczatku. bez wnikania w szczegoly wypomniala rzeczy ktore wydarzyly sie  8-9 lat temu a ktore powtarzalem co jakis czas. nie chodzi tu o cos ogromnego(w moim mniemaniu) a tylko lub az o moje niewystarczajace" postawienie sie rodzinie. Boli mnie ze nasze malzenstwo przetrwalo to jeszcze kilka lat a teraz okazuje sie ze jednak nie.
Moze ona tylko tak usprawiedliwia swoje postepowanie zeby bylo ze to ja jestem winien?

WIem ze spieprzylem wiele razy ale do jasnej cholery.... to ze np. mi bylo malo seksu nie popchnelo mnie do zdrady.

Odnosze wrazenie ze kobiety maja bardzo podla ceche.... zapamietywania oraz rozpamietywania starych przewinien. Moj kolega ladnie to opisal kiedys... ze kobiety jesli juz schowaja przeszlosc do pudelka to lubia tam zagladac i rozwlekac stare bolaczki, faceci natomiast chowaja wszystko co zle i juz do pudelka nie zagladaja. Zgodzicie sie ze mna?

Ktos spytal jak sie czuje? chmm..... czasem rozmowa z zona wlewa nadzieje w moje serce a czasem rozgniata jes na miazge. Mam tak ogromna hustawke nastroju ze sam boje sie ze bede mial przez to klopoty np w pracy.

Dzieci? tu sie dogadujemy tzn... nie macie pelnego obrazu.... z zona pisze i widuje sie prawie codziennie, wymieniamy sie opieka nad dziecmi, czasem sie spotykamy, robimy razem zakupy. Czasami zostaje na noc np obejrzec film... moznaby powiedziec ze jestesmy przyjaciolmi. Obecnie nasze malzenstwo jest w zawieszeniu.
Z  tamtym zona utrzymuje tez kolezenskie kontakty. nie widuje sie z nim jakos super czesto bo dzieci, bo praca itd...

W skrocie: sa spotkania z psychologiem, ja ja namawiam i przekonuje ze wartoby powalczyc jeszcze, ona... ciezko powiedziec niby jest na nie ale widze ze tez chce byc blisko mnie, jako przyjaciele oczywiscie.

Zastanawia mnie jak to jest ze tak bardzo chcialaby zebysmy zostali przyjaciolmi jakby co... kurcze no nie wyobrazam sobie zeby oczekiwac od drugiej strony przyjazni w podonej sytuacji.

Moja teoria jest taka... gdyby nie fagas to znacznie latwiej byloby dotrzec do jej glowy (znow rozowe okulary), ja znow kusi cos nowego, ktos inny, ktos kto w jej mniemaniu wiele by poswiecil. Gdyby nie on, ja mialbym szanse jej pokazac z pomoca (wreszcie) psychologa ogarnelibysmy nasz zwiazek.

Doskonale sobie zdaje sprawe ze dopoki jest tamten ktory jest teraz idealem ja sie nie przebije. Ja jestem tez zly a tam jest ten idealny.

Zapytalem jej ostatnio.... co bedzie jesli bedzie z nim i on popelni jakis blad, jakos ja zrani albo popelni taki sam blad jak ja? Spytalem czy nie  zaplacze nad tym co zniszczyla po to by zmienic sobie na kolejny zwiazek ktory tez nie jest idealny?
Nie potrafila mi odpowiedziec na to pytanie.
I to jest tylko dowod ze ludzie w podobnej syt nie mysla trzezwo a patrza przez pryzmat wyidealizowania tej nowej osoby. Absolutnie nie mam pojecia jak odciagnac ja od niego...

Przemo, znowu jesteś w tym samym miejscu w którym byles rok temu.

Pomimo tego, ze upłynła już rok, tego że odtąbułeś sukces, znowu jesteś w tym samym miejscu.
Analiza, dlaczego tak jest przyda Ci się, o ile zona zechce wrocic do Ciebie.
Na pewno zabrakło rzetelnego przepracowania tematu po zdradzie.

Rok temu żona mentalnie odeszła od Ciebie.
Ty łudziłeś się, że jest inaczej, bo mówiła ze kocha Was obydwu.
A co miała mówic, skoro ten drugi nie dawal jej pewności na związek ?

Teraz masz deja vu.
Znowu ulokowała uczucia w kimś innym niż Ty.
Tak naprawdę, od czasu kiedy przeniosła swoje uczucia na innego faceta,
to nie Ty byłeś obiektem jej uczucia, dlatego tym łatwiej, tym szybciej poszukała kogoś innego,
ba przypuszczam, że z wiekszym przyzwoleniem danym sobie to zrobiła.

Kiedy wróci ?
Kiedy jej nowy związek okaże się klapą.
O ile jej nowy związek okaże się klapą...
O ile bedzie miała gdzie wrocić...

Daj jej przestrzeń na sprawdzenie, czy jej nowy związek da jej szczęście, nie buduj nienawiści między Wami.
Ale zadbaj o siebie, o swoje prawa, o prawa dzieci, o swoje granice.

Ty nie wybudzisz żony z amoku.
Może to nastąpi po brutalnym zderzeniu z rzeczywistościa, teraz albo za kilka lat, albo w ogóle.
Twoja szansa w tym, ze żona pozbawiona wsparcia w Tobie, bedzie musiała sobie urzadzić życie z kochankiem,
co może nastąpi a może i nie.
Teraz, starając się "na miękko" przekonywać żone do powrotu, tak naprawdę dajesz jej komfort urządzania sobie życia z kimś innym.
Albo z tym kimś, albo z innym.
Akceptując ten stan "trójkąta" nie odcinając się od niego, stajesz sie po częsci jej wspólnikiem w zdradzie...

Stanowczość nie musi oznaczać wrogości, nienawiści, walki.
Stawiasz swoj mur obronny, w celu bronienia siebie i dzieci.
Masz do tego prawo, nie atakujesz w ten sposób zony.

Nie wyprowadzaj się z domu, to żona nie chce w nim mieszkac nie Ty.
To kochanek jest jej rycerzem, nie Ty.
Jako jej wybranek, to on powinien teraz zapewnić żonie to czego potrzebuje, łacznie z lokum.

Oczywiście, jest takie ryzyko, że jej wybranek stanie na wysokości zadania i da jej to czego od niego oczekuje.
Nie od Ciebie to zależy.

Od Ciebie zalezy przyszłośc Twoja i Twoich dzieci.
Na tym sie skup.

Co ma wspólnego religia z kwestią wierności? Bardzo dużo. To religia w znacznym stopniu wpływała na kulturę, w jakiej ludzie wychowują swoje dzieci przez tak wiele pokoleń. To religia podsuwała też wzorce zachowań, wartości. Te swobodne cytaty z Ewangelii nie padły tu jednak z tego powodu, że tak ma być wg religii, ale wyłącznie dlatego, że idealnie opisują związki. Mąż ma być przyporządkowany żonie, żona ma być przyporządkowana mężowi. Czyżbyś nie podzielał takiego przekonania?  Nie ma tu miejsca na odstępstwa od reguły. I nie zostawia się tego zaufaniu i woli związanych ze sobą ludzi. Nie polega się na przekonaniu, że jeśli kocha to będzie chciał(a) trwać w takim związku. Wymagane są śluby, zobowiązania. A upiększa się to wszystko poezją miłości, szlachetnością tego uczucia. Jakby ta szlachetność miała uzasadniać taki stan rzeczy.
Nie jest prawdą, że układ 1+1 jest uniwersalny dla większości. Są niemałe społeczności, w których dopuszcza się wielożeństwo (zatem człowiek jest w stanie kochać kilka osób, jeśli małżeństwo skojarzymy z miłością) lub modyfikuje się ustalone odgórnie (wielka w tym rola religii) zasady monogamii dostosowując je do potrzeb (jak choćby nieoficjalne przyzwolenie społeczne w krajach zlaicyzowanych dla praktyki w rodzaju: "małżeństwo zawiera się z rozsądku, z miłości bierze się kochanka/kochankę").
Ludzie zakochują się bez względu na to, w co wierzą. Lecz konsekwencje ponoszą już wg kulturowego(religijnego) klucza. Gdyby wychowywano Ciebie w kulturze, w której można mieć kilku partnerów, nie cierpiałbyś z tego powodu, że Twoja żona zakochała się w innym. Być może zaproponowałbyś jej, by również jego poślubiła. Zaznaczam - warunek jest taki, by to była inna kultura i inne możliwości prawne. Żona Przema ślubowała  miłość. I zdaje się, że nie złamała tej obietnicy, jak wynika z opisu. Nie ślubowała, że nie pokocha również innego. Oczywiście, jeśli ślub był standardowy a nie według zdefiniowanych przez nich samych warunków związku.
Dlatego też zapytałem autora wątku: "jaką krzywdę wyrządziła Ci żona?" Na czym ta krzywda polega?
Chyba mogę przypuszczać, sądząc po ironii, z jaką się wypowiedziałeś, że miłość wg Ciebie to nie jest ta z hymnów. Za to zasada "niech mąż dysponuje ciałem żony a żona niech dysponuje ciałem męża" jak najbardziej Ci odpowiada. Ją czujesz. Czy to coś zmienia, że jest to chrześcijański model małżeństwa? Może zmienia na gorsze, bo w tym modelu niejako rekompensatą za poddanie się partnerowi (dysponowanie ciałem) była miłość z hymnu. Ty takiej rekompensaty nie dajesz, (jeśli kpina z hymnu była szczera).
Pytałeś, czy jeszcze wierzę w hymny. Nie muszę wierzyć, po prostu to stosuję wobec moich bliskich. I taka miłość (a może obojętność?) czy taka postawa wydaje mi się... naturalna. Zna ją na pewno człowiek, który nie podważa autorytetu matki czy ojca (niekoniecznie tylko w czasach, gdy chodzi do przedszkola). Można wobec rodziców "nie dbać o swoje, nie pamiętać złego, cierpliwym być"? Można również wobec żony, męża... czy nawet kochanki/kochanka... jeśli się kocha

Jednak jak wiadomo - tyle jest rodzajów miłości, ilu ludzi na świecie.

Moze zle napisalem, ze religia nie ma nic wspolnego z wiernoscia, bo chodzilo mi bardziej o to, ze zadna religia nic nie poradzi na to, zeby czlowiek nie dopuscil sie zdrady. Bo co z tego, ze ktos moze uwazac sie za czlowieka wierzacego, skoro w praktyce wybiorczo stosuje sie do zasad moralnych.
I moje zdanie jest takie, ze o wiele wiekszy wplyw na postepowanie czlowieka ma nie religia, ale wartosci jakie wyniesie z domu rodzinnego. To czy ma otwarty umysl i potrafi oddzielac to co dobre od tego co zle. Do tego zeby tak postepowac, aby nie krzywdzic innych, wcale nie trzeba byc czlowiekiem wierzacym. Czasem zatwardzialy ateista zyje bardziej moralnie niz czlowiek, ktory co niedziele zasowa do kosciola.
Pytasz jaka zona autora mu krzywde wyrzadzila? Ja odpowiem moze bardziej z mojego punktu widzenie, bo w jego glowie nie siedze. Otoz najzwyczajniej w swiecie go oklamala, zawiodla jego zaufanie do siebie. Slubowali sobie wiernosc i uczciwosc, ona te przysiege zlamala. O milosci nie mowie, bo to ulotne uczucie jak sie okazuje. Nikt nie broni jej pokochac ponownie, ale nie uwazasz, ze uczciwiej by bylo z jej strony najpierw zakonczyc malzenstwo a potem dopiero szukac sobie kolejnego obiektu westchnien.

Odejście emocjonalne, to koniec dotychczasowego związku.
Zaklinanie rzeczywistości nic nie da.
Jedyne, co łączy byłych partnerów w tej sytuacji, to dzieci.
Moim zdaniem, Przemo, powinieneś uznać własną walkę o uratowanie małżeństwa za stracony czas.
Ona, jeszcze Twoja żona nie może kochać obu.
Wobec Ciebie odzywają się u niej skrupuły wynikające z pamięci o kilku latach wspólnego życia i troska o dzieci.
W tamtym jest zakochana. I nic tego nie zmieni, choćbyś znalazł przeciwko niemu "twarde dowody" na to, czy tamto.
Myśli, czy jej zachowanie jest li tylko wyrachowaniem i kalkulacją, powinieneś odłożyć na bok.
Bo takim zapewne ono jest. Poczytaj Piotra74. Lektura może zajmie trochę czasu, ale warto uczyć się na cudzych błędach, przed popełnieniem kolejnych własnych.

Jasnowidz jakiś, czy "cóś"?
Wróż Maciej powinien się mieć na baczności

Przemo, wszyscy tutaj mają dobre intencje, chcą Tobie pokazać powtarzające się schematy, abyś spojrzał na swoją sytuację z punktu widzenia osób, które były wcześniej w Twojej sytuacji i już zakończyły "walkę", wyciągnęły wnioski.
Wielka szkoda, że nie chcesz uczyć się na cudzych błędach, wykorzystywać doświadczenia innych

Dżdżownick
(Prawie) Każdy człowiek ma przynajmniej dwa światy wewnętrzne. Jeden to świat myśli, intelektualny, racjonalny, drugi to świat emocji i uczuć.
Czytając Twoje posty mam wrażenie, że marginalizujesz ten drugi świat, nie chcesz go zauważyć, pomijasz. Trudno o wspólną płaszczyznę porozumienia między osobami, które doznały krzywdę w postaci bólu psychicznego na sobie samym oraz osobami, które tej krzywdy "nie czują".
To prawda, że skutki zdarzenia w większym stopniu zależą od znaczenia, jakie się temu zdarzeniu przypisuje niż od jego "obiektywnych", zintelektualizowanych cech, ale cierpienie psychiczne jest prawdziwe, nawet wtedy, gdy ktoś, kto go nie odczuwa - nie uznaje go.

No, rozwód jest złamaniem przysięgi "i nie opuszczę Cię aż do śmierci",
zdrada jest złamaniem przysięgi "ślubuję Ci wierność i uczciwość małżeńską".
Pod tym względem, zarówno rozwód jak i zdrada są takim samym złamaniem przysięgi malżeńskiej.

Chyba, że ktoś nie składał takiej przysięgi, bo miał tylko ślub cywilny....

Poza tym, nawet Kościół zaczyna podchodzić do kwestii ślubu kościelnego nieco luzniej.
Przed Franciszkiem istniały procedury akceptacji nowego związku, a za Franciszka dodano jeszcze kilka dodatkowych... konieczność wychowywania wspólnych dzieci, osoby które walczyły o związek a potem długi czas były same i czekały na powrot małżonka.

Jedynie złamanie "wierności i uczciwości małżeńskiej" jeszcze jest nieakceptowane, ale...
świat się zmienia.

Dżdżownick
Już na początku naszej ery stoicy zwrócili uwagę na to, że to nie stricte zdarzenia powodują, że ludzie się smucą, weselą, boją, rozpaczają, ale interpretacja przez nich tych zdarzeń. Niewiele się od tamtego czasu zmieniło. Należałoby się jednak zastanowić, czy można/należy/trzeba osłabiać skutki cierpienia osoby, która już cierpi(ała), twierdzeniem, że jej cierpienie jest racjonalnie nieuzasadnione, wynikające z jej próżności lub zaborczości.
Emocje są INDYWIDUALNĄ odpowiedzią na zdarzenia, bo są sygnałem naszych potrzeb. To, co nam emocje pomagają uzmysłowić sobie to nasze potrzeby a w konsekwencji oczekiwania, pragnienia, marzenia. Zatem jaki jest sens uświadamianie komuś, że jego marzenia są beee, oczekiwania nieracjonalne a pragnienia do luftu? Bo na końcu do tego sprowadzają się takie analizy, interpretacje czy przypuszczenia.

W mojej ocenie to jest źle postawione pytanie, bo zawiera tezę, że "chcę ograniczyć swojemu partnerowi odczuwanie szczęścia wyłącznie ze mną". A ja tylko nie chcę żeby on odczuwał szczęście moim kosztem, więc jeśli jego szczęście równa się mojemu nieszczęściu/cierpieniu to zwyczajnie jest nam nie po drodze, bo nasze potrzeby wzajemnie się wykluczają. Dla mnie na tym polega dojrzały związek, że obie strony dają sobie to, co dla drugiej jest oczekiwane, ważne i cenne. To wcale nie musi być to samo i w ogóle nie musi być symetrycznie. Ale z pewnością nie mam zamiaru poświęcać swoich pragnień i oczekiwań, aby uszczęśliwiać mojego partnera, bo nie jestem cierpiętnicą, nie chcę rezygnować z siebie. Taka już po prostu jestem i nie odczuwam potrzeby zmiany siebie, aby podporządkować się pod cudze oczekiwania. Nie czuję potrzeby obniżania swoich kryteriów wobec partnera. Dla Ciebie może być to próżność i zaborczość a dla mnie jest to dbaniem o siebie, o swoje potrzeby, o swoje szczęście.
Rozumiesz to, Dżdżownik? Mój wybór nie jest może racjonalny w Twoich kategoriach, ale jest wewnętrznie uczciwy w moim odczuciu.

Ludzie różnią się od siebie, mają inne światopoglądy, różne potrzeby i oczekiwania. Po prostu pięknie się różnijmy i nie próbujmy innych przekonywać do swojego widzenia świata; przekonywać, że potrzeby i oczekiwania inne od moich są nieodpowiednie lub nieadekwatne. Na życiowego partnera wybiera się osobę, która w kwestiach podstawowych, dotyczących światopoglądu, celów i środków do ich realizacji kieruje się podobnymi przesłankami, ale czasami okazuje się, że nie jest tak do końca albo w ogóle. Wtedy weryfikujemy je i decydujemy czy dalej nam razem po drodze czy nie.
Pozdrawiam

Mój koszt to - w tym konkretnym przypadku - mój ból, moje cierpienie, moj brak spełnienia, pogrzebanie moich marzeń, oczekiwań i potrzeb. Tak, dużo tego "mojego". Widocznie jestem próżna i zaborcza, ale mojego partnera nie zmuszam do podporządkowania się "mnie". Jeśli jego potrzeby i moje potrzeby nie są kompatybilne to czas się rozstać, a nie czas zacząć oszukiwać, nie szanować i zapomnieć o lojalności.
Nie jestem po prostu altruiską, która zapomni o sobie i swoich potrzebach, żeby mojemu partnerowi umożliwić pełnię szczęścia. Zresztą związek to wzajemna zależność i postępowanie jednej osoby ma wpływ na drugą a udawanie, że tak nie jest albo racjonalizowanie sobie własnego cierpienia, redukowanie się do potrzeb jednego z partnerów uważam za marnowanie swojego życia i uznanie, że potrzeby jednego (dorosłego i pełnosprawnego) człowieka są ważniejsze niż drugiego.

Przepraszam Cię, Przyszłość. Niepotrzebnie nakłoniłem Cię do rozwinięcia rozmowy. Mam wrażenie, że Cię zirytowałem. Chyba nie potrafię dyskutować ostrożniej. Mam wiele myśli po Twojej odpowiedzi... ale trochę zmienię temat. Byłem kiedyś przy mojej przyjaciółce płaczącej z powodu rozstania i zdrady. Znam te emocje z widzenia. I tu przypomina mi się wiersz Adiaphory. Prawda to - miłość to przypadłość, o której lepiej milczeć. I może gdyby mniej o niej mówiono, mniej też byłoby cierpień?
Pozdrawiam...

Witam przeczytałem początek i ech kobiety zara Panie powiedzą faceci ,jak dobrze doczytałem zainteresowała się jednym ,potem gdy coś szło dalej w sensie naprawy pokazał się ktoś inny... i już leci jakby złotego słonia dostała
W związku zapewne rutyna ,człowiek uczy się na błędach u mnie było podobnie Potrafię teraz bardziej kobiety zrozumieć po moich magicznych przejściach ,nie wiem co się im przewraca w głowie może nie wyszumiały się za młodości>? .
Jak coś się pierdzieli to po całej linii...
Rozwodzicie się>? Czy jest jeszcze szansa>?
Zostańmy przyjaciółmi chyba w to bym nie wierzył.
Jeżeli by jej zależało szukała by aby naprawić relacje i zapomnieć myślę że tutaj nie wiele jej coś pomoże jak ma różowe okulary .
Ja jestem przy rozwodzie ale mam wrażenie że moja mną dobrze manipuluje ale to osobny temat

/.../
Wróż Maciej może być spokojny o swój biznes, bo on stawia karty a ja posłuchałem swojej intuicji
A tak na marginesie, tylko nieśmiało zwrócę uwagę, że autora nie ma już tydzień na wątku i intuicja mi już nie podpowiada, kiedy się pojawi...