Ach ta przewrotna miłość! Odpuścić czy naprawić błąd? - Netkobiety.pl

Nie dowiesz się póki nie spróbujesz, ale musisz uzbroić się w cierpliwość.

a może poczekać dłużej, aby mieć pewność, że złe emocje już opadły?

No duża, Laska fajna - dla Ciebie, ogólnie może być średnio, ale to nieistotne;)

Chciałeś żeby wszystko za szybko było fajne...jesteś młody...zrozumiesz,.. Za 10, 20 lat to jak z wytryskiem Wrzuć na luz - wystarczy. Poważnie.

Narozrabiałem tak w ciągu 2 miesięcy. Pierwszy miesiąc był idealny, natomiast później nie wiedziałem już czy dalej jesteśmy razem czy też nie. Nie chcę się tutaj usprawiedliwiać, ale moja niepewność co do jej uczuć i porywczość powoli uśmiercały ten związek.
Nie miałbym nawet śmiałości prosić jej o to aby wróciła- tym bardziej, że jeśli tak bym zrobił, pewnie zwyczajnie by mnie zignorowała.
Myślałem bardziej o zwykłym "co tam u Ciebie?". Przepraszałem ją już tyle razy, że moje słowa straciły na znaczeniu. Zastanawiam się, czy kolejnymi przeprosinami zwyczajnie nie zrobię z siebie błazna.

Mamy po 25 lat- trochę dużo jak na takie zachowanie z mojej strony, ale na szczęście, jakiś czas temu uspokoiłem się i zdałem sobie sprawę że moje poczynania były destrukcyjne dla naszej relacji.
Przyznam się, że był to mój drugi związek w życiu. Wyjątkowo szybko jej zaufałem, szybko też się zauroczyłem i dałem się ponieść w sposób w który nie powinienem.

Nie do końca zrozumiałem to co chcesz mi przekazać, ale masz rację z wrzucaniem na luz. To chyba w tej chwili najważniejsze.

Warto spróbować niż później żałować, ze nic się w tej sprawie nie zrobiło. Powodzenia życzę

Nie dziwię się, że zakończył z Tobą relację. Pewnie dalej mu na Tobie zależało, ale zerwał z Tobą z szacunku do samego siebie. Czas jednak sprawia, że przykrości, które nas spotkały, łagodnieją. Na Twoim miejscu nie zastanawiałbym się nad tym czy Cię kocha, czy nie, bo na to jeszcze za wcześnie. Zaczynacie od nowa, więc nie do końca wiadomo co z wyniknie z Waszej znajomości. Może pozwól działać przeznaczeniu?  

Powinnaś była założyć nowy wątek dla tematu. Wtedy więcej osób zobaczy Twojego posta i więcej też wypowie się na temat sytuacji. Ten temat dotyczy akurat mojego problemu

Łukasz:
Po pierwsze ósemka ma rację. Kontrola i presja potrafi zniszcZyć najpiękniejsze uczucie. Nie można wywierać presji a już tym bardziej osaczac, narzucać czegoś lub kontrolować osoby, która tak dopiero cię poznaje. Jeżeli było jak piszesz poznała cię od najgorszej strony i się zrazila.
Powiedz ile czasu minęło od momentu Waszego rozstania?
To istotne, bo od tego zależy czy Wasza relację da się odbudować.
Jakkolwiek by nie było jjeżeli masz wrażenie że ona cię celowo unika to się odczep
Jakby tak nie patrząc widzę tyle podobieństw do mojej relacji, że .....

Lukas, co prawda pytanie nie jest skierowane do mnie, ale powiem, że dałabym się zaprosić na koleżeńską kawę, jeśli zależałoby mi na chłopaku.
Jeśli minął miesiąc, to myślę, ze to odpowiedni czas - emocje trochę opadły.
Jeśli nie zgodzi się na niezobowiązujące spotkanie to odpuść.
Wybrałabym rozmowę, niż sms, z rozmowy można więcej wywnioskować - będziesz wiedział na czym stoisz a nie rozmyślał, co jej tam w głowie siedzi. Jeśli nie odbierze, nie oddzwoni to dalsze Twoje starania mają sensu.

Lucas G: Pozwól że walne swoje życiowe nić nie znaczące mądrości. Oznacza to że sytuacja twoja mnie zmusiła do napisania litani mauretanskiej ;)Putalam się ciebie o czas kiedy "Ona " zdecydowała się zakończyć z Tobą związek, a nie kiedy ostatni raz rozmawialiście. Chodzi mi o czas od rozstania bo to jest istotne czy wogóle jest sens abyś sobie nią zawracal głowę. Czas od ostatniej rozmowy nie jest istotny bo wiesz przypadkowa rozmowa o niczym to jedno, a kwestia czasu rozstania jest niemal kluczowa.
Po drugie tak jak ci Krzysztof napisał i wiele innych osób, zrobiłeś pewne rzeczy, które nie powinny mieć miejsca po wieloletnim stażu w związku, a co dopiero kilkumiesięcznym!!! Piszesz że nie zrobił byś pewnych rzeczy co ponoć "mój chłopak" zrobił.
Moim zdaniem to wygląda tak: Skoro się na tak wczesnym etapie dopusciles czegoś takiego, śmie twierdzić, że na dalszym etapie mógłbyś robić dokładnie to samo, albowiem "apetyt rośnie w miarę jedzenia". Zatem gdyby ona tego nie przerwała posuwał byś się coraz dalej, mając świadomość że masz nad nią kontrolę a ona się nie sprzeciwia. Ta granica jest bowiem bardzo cienka i czasem nawet niechcący można ją łatwo przekroczyć, co będzie się wiązało z nieodwracalnymi konsekwencjami.
Jeżeli mogę zapytać czy tego typu zachowania już ci się zdarzały?
Skoro tak i masz tego świadomość, to powinieneś się również udac do psychologa i nad sobą popracować, inaczej całe życie będzie się to za tobą ciąglo i wracało jak bumerang, przez co nie tylko będziesz usmiercal swoje przyszłe relacje, ale również samego siebie.
Po drugie, dlaczego tak bardzo xabiegasz o kontakt z nią, skoro wnioskując po twoim wpisie, jej na tym nie zależy?
Masz wyrzuty sumienia? Zadreczasz się tym? Skoro tak to musiałeś naprawdę nabroic. Ale to nie istotne, bo co się stało się nie odstanie. Żyje się dalej i skoro ona nie robi ci żadnych wyrzutów i przykrości to powinieneś się cieszyć i mieć wyrąb Chyba, że nadal ją kochasz, tak jest? Odpowiadając na twoje pytania

Wiesz istotna jest kwestia czy jemu naprawdę żal i faktycznie chcę dojść do porozumienia, przeprosić etc. Jeżeli tak jestem w stanie się dogadać. Jeżeli jednak byłby z jego strony tylko pretekst aby znów mnie kontrolować i na nowo macic w życiu to nie dogadalabym się i to chyba logiczne. Pytanie jakie taki człowiek może mieć naprawdę zamiary?
Sumienie mi mówi że chciałabym sprawdzić i zakończyć to z klasa, jednak emocje i lęk powodują, że nie wiem czy potrafiłbym...... Ja pisałam w swoim wątku że to racjonalne myślenie to jedno, ale obawy i strach to drugie. Chciałabym aby "nasze" historię zakończyły się godnie i tego sobie rzyczmy Niestety los nie chce mnie "godzić" ze swoim byłym, gdyż ze wstępnych ustaleń wynika, że faktycznie czytał mój wątek i nie wiem co o tym myśleć.......zwłaszcza że nie mam pojęcia jak i skąd mógł się dowiedzieć, że go tu zalozylam, może ty mi powiesz co byś zrobił w sytuacji gdyby to twoja "była" zrobiła, pewno byś się nie czuł komfortowo

Hadar:

Powiem tak, powinienem był udać się do psychologa, kiedy zaczęły się moje problemy w związku. Może szybciej zorientowałbym się gdzie leży błąd i postarałbym się go naprawić. Teraz psycholog nie powie mi nic, czego nie wiem, bo sam potrafiłem dojść do pewnych wniosków. Przez ostatni miesiąc praktycznie nieustannie analizowałem swoje zachowanie i prawdopodobnie udało mi się znaleźć przyczyny.

Szczerze mówiąc, ona nigdy nie zdecydowała się na zakończenie relacji. Przez jakiś czas się dystansowała i rozmawialiśmy, ale mniej intensywnie i nie tak jak na początku, gdzie potrafiliśmy przegadać ze sobą nieraz całe noce. Byliśmy nierozłączni, później rozmawialiśmy coraz rzadziej. Kiedy zaczęły się problemy, to ja parę razy wylatywałem z tekstem, że musimy zakończyć znajomość, jednak ona wtedy przekonywała mnie do swojej metody małych kroków. Można uznać, że moment zakończenia relacji to nasza ostatnia rozmowa, a raczej mój monolog.
Wydaje mi się, że ona nie wiedziała co o mnie myśleć. Poznała mnie w końcu z dwóch różnych stron, więc może też miała jakiś mętlik w głowie. Ona też miała problemy ze sobą. Przyznała się, że cierpi na nerwicę, ale nie było tego po niej widać. Natomiast ja swoim zachowaniem jej nie pomogłem.

Jeśli chodzi o to czy zdarzały mi się takie zachowania? Tak. Zdarzały mi się w pierwszym związku, nawet gorsze, bo dochodziło też do najbrzydszych wyzwisk. To było 5 lat temu, ale szczeniackie zachowania (jak widać) zostały we mnie na dłuższy czas.

Nie zadręczam się tym, ale mam wyrzuty sumienia. Każdy je ma, kiedy myśli, że zrobił komuś coś złego. Nie wiem czy nazwałbym to miłością, ale nadal jestem w niej mocno zauroczony, także uczucie jest silne. Może dlatego istnieje we mnie chęć kontaktu.

Jeśli Twój chłopak faktycznie czytał Twój wątek, to teraz zaniemówiłem. To już podchodzi pod stalking i osobiście byłbym zaniepokojony, bo tak jak wcześniej wspomniałem, chłopak może mieć zaburzenia obsesyjne.
A co ja zrobiłbym na Twoim miejscu? Jestem typem dyskutanta, więc najpierw starałbym się dojść z nim do porozumienia. Jeśli to by nie pomogło, uciąłbym kontakt i jasno powiedział, że nie życzę sobie żadnego kontaktu. Jeśli to by nie pomogło i jeśli miałbym być zestresowany, że obserwuje mnie nieustannie, to pewnie zgłosiłbym sprawę na policję. Pewnie gdyby to nie pomogło i robiłby tak dalej, musiałby zostać skierowany do zakładu psychiatrycznego.
Nie chciałbym Cię dołować, jestem też daleki od oceniania Twojego byłego, ale już parę razy przekroczył granicę i w dodatku się nie opamiętał, a to jest już niebezpieczne.

Pisałeś, nawet nie raz, zlała to, więc co ma jeszcze zrobić, jak Ci pokazać, że ma Ciebie i Twoje tłumaczenia gdzieś? Ty jeszcze przy przepraszaniu, na koniec, ją atakowałeś.

Chcesz zapomnieć, nie ciągnąć tego dalej, a kiedy już nie ma kontaktu, czyli tego, do czego dążyłeś (no. wywalając ją z fb) nagle chcesz go znowu? Nielogiczne.

"nie będzie myślała o mnie aż tak źle" - Będzie myślała jeszcze gorzej.

TO jest wlaśnie mój były xxxxxxxx :-P

Hmm najpierw zakładasz wątek gdzie prosisz o poradę co masz zrobić w sytuacji gdy chciałbyś odnowić kontakt z dziewczyną, która ten kontakt zerwała. Teraz piszesz, że nie ma to sensu? Skąd ta nagła zmiana i dlaczego ci ten zapał nagle zniknął? Po drugie najpierw piszesz, że rozmawialiście miesiąc temu (niedawno) a potem piszesz, że długo nie miałeś z nią kontaktu. To w końcu jak to było naprawdę?
Skoro tak "długo" nie mieliście kontaktu to może spróbuj napisać podownie, ale coś normalnego typu jak leci? Jak twe marne życie? I takie tam. Nie wypalaj od razu z armaty czy innej altyleri
A co do maila, zastanawia cię jak odnalazł wątek ten mój były-no ja wiem jak, może poprzez maila? :-P
Ps. Nie ma za co. Widzę, że niestety mi się nie udało pomóc. A tematem się zainteresowania bo dotyczy również mnie

Dzięki za opinię. Faktycznie, rozmowa z nią nieco by mi pomogła. Niezależnie od tego, czy chciałaby porozmawiać, czy stwierdziłaby, że jednak nie. Uszanuję każdą jej decyzję.

Dla wszystkich zainteresowanych- jednak napisałem, stwierdzając "a co mi tam? najwyżej mnie zleje!"
Dostałem odpowiedź, ale z niej chyba taki trochę typ księżniczki się zrobił... a wiadomo, że z taką to ciężki kawałek chleba

Łukasz słuchaj. Przytoczę Ci taką statystykę.... nieważne to tylko statystyki, lecz chodzi mi o sens.. O pewną logikę....
Otóż statystyka mówi że zainteresowana kobieta dotrwa do 12 randek... około 8 randki można mówić z nią czego ona chce.... nie sądzę że na przestrzeni dwóch miesięcy mieliście aż 12 czy 8 randek. Ty po dwóch miesiącach chciałeś widzieć czy kobieta chce związku.... wartościowa, ceniąca i tym bardziej zainteresowana kobieta po dwóch miesiącach nie będzie wiedziała.... choćby temu że Ty może nie jesteś pierwszym z kim w relacji dwa miesiące wytrwała, więc żadna to ilość dla niej. Ty  Z kolei po dwóch miesiącach pytający i naciskający czy to związek to też trochę kiepsko( gdzie się podziała Twoja wolność, atrakcyjność?)
Wiem to tylko teoria a życie nasze jest inne. Ale nie sądzę by Wasz przypadek był tak wspaniały by znacznie różnił się od przytoczonej teorii. Powiem więcej, do 12 randki kobieta spokojnie może odejść i nawet nie musi się tłumaczyć z tego. Także na przyszłość proszę mieć na uwadze, ale w Twoim wypadku można spróbować po raz kolejny. Kobieta miała prawo się przestraszyć znacznie wygórowanego tempa zdarzeń, nie można określić jej zainteresowania. Spróbować możesz, tylko już nie jedziemy na biegu 6 tylko redukujemy na 3. Wszystko.wymaga czasu, dopiero może za rok ( znowu teoria, ale  chodzi o pewną logikę) za rok w zależności od tego jak Wam się poukładane, za rok cała na przód. Powodzenia

Nie powiem, poniosło mnie trochę. Chociaż, nie przesadzałbym tutaj z osaczaniem. W pewnym momencie odpuściłem. Nigdy nie doszło do tego, że zaczynałem ją śledzić, włamywać się na maile, czy grozić, że coś sobie zrobię.... no, może parę razy wszedłem na profil na facebook'u, ale to chyba jeszcze nie jest nic złego.
To było też tak, że chciałem wiedzieć co ona o tym wszystkim myśli, ale jej nie było wtedy stać ani na jedną szczerą rozmowę. Musiałem się wszystkiego domyślać sam, stąd moja frustracja.

Potrzeba kontroli- tutaj niestety się zgodzę, bo moje zachowanie tak właśnie wyglądało. Jako próba kontroli- a takie zachowania właśnie prowadzą do niewypału w relacji.
Dałem się tutaj też wciągnąć w taki trochę ślepy zaułek. Wiecie dlaczego? Bo przez pierwszy miesiąc to jej bardziej zależało, ona pisała, ona dzwoniła, ona proponowała większość spotkań, nawet pierwsza zaczęła mnie przytulać. Kiedy chciałem kończyć rozmowy, trzymała mnie na telu przez kolejną godzinę, bo tak nie chciała kończyć. To ona też dążyła do tego, aby mnie zdobyć, mimo to podkreślała, że czasami utrzymuje dystans, ale ja żadnego dystansu nie odczuwałem. Wręcz przeciwnie, czasami bywała męcząca z chęcią ciągłego kontaktu ze mną. Ja musiałem tylko zaakceptować jej dziwny hmm... fetysz, a uwierzcie, nie każdy byłby w stanie to zrobić. Po pewnym czasie nawet zaczeło mi się to podobać
To nie ja narzuciłem takie tempo, tylko ona, więc serio, miałem prawo pomyśleć, że mamy rozwiniętą relację i że to ona chce czegoś więcej. I chciała bo ewidentnie miała kisiel w majtach na mój widok. Później ja też zacząłem się starać, a kiedy zacząłem to robić, to ona trochę ochłonęła.

Wydaje mi się, że w pewnym momencie stwierdziła, że nie jesteśmy już w związku, ale nie poinformowała mnie o tym. Kiedy ja cały czas traktowałem to jako związek.
Ba! Do tej pory oficjalnie nie zerwaliśmy. Nigdy nie powiedziała oficjalnie "z nami koniec. odczep się ode mnie".

Kiedyś była taka sytuacja, że byłem umówiony z koleżanką na piwo. Stwierdziła, że lepiej byłoby gdybym na to spotkanie nie szedł, bo chciała ze mną porozmawiać wieczorem. Zgodziłem się, zrezygnowałem ze spotkania, po czym czekam jak głupi na jakikolwiek znak, a znaku nie ma, bo ona zdecydowała się, że pójdzie na imprezę ze znajomą. Wkurzyłem się trochę- nie puściła mnie na spotkanie, nudziłem się cały wieczór, a sama gdzieś wyrwała w tango. Później doszło do naszej pierwszej sprzeczki.

Pozwoliłem sobie na zbyt wiele, tak, ale sama też sprawdzała gdzie są moje granice. Prawda jest taka, że było minęło. Rozminęliśmy się w pewnym momencie, głównie przeze mnie. W każdym razie, dzięki za miłe słowo i trzymanie kciuków

dzięki za statystykę. Owszem, to prawda, cierpliwość jest tutaj kluczem do wszystkiego.
Z tym brakiem tłumaczenia i znikaniem bez słowa, to już jest trochę przesada. Trochę kultury jednak trzeba zachować w każdym przypadku

Teraz jest inny problem. Czy napisać do niej drugą wiadomość? Czy czekać aż to ona się odezwie? Minęło 10 dni od naszej ostatniej rozmowy. Tylko wydaje mi się, że ona od pewnego momentu znajomości nie chciała, żebym zobaczył, że jej zależy. Nieraz mówiła mi, że chciała do mnie napisać, że miała takie momenty, kiedy trzymała telefon w ręku z chęcią zadzwonienia, ale coś ją powstrzymywało i rezygnowała z tego planu.

Ale do rzeczy, pisać jeszcze raz czy czekać na jej krok? Chociażby miała napisać za miesiąc czy w ogóle.... co byście zrobili na jej miejscu? Dodam, że nasza rozmowa po tej przerwie była bardzo miła.

Ależ oczywiście, skupiam się na sobie Tylko nie wiem do czego piłaś z tym skupianiem, także możesz rozwinąć

Do wniosków do których miałem dojść już doszedłem. Tych samych błedów w następnych znajomościach już nie będzie. Mogą być jedynie inne i wtedy znowu będzie przegryw życia.

Po prostu, nie chcę się zamykać na wszystko i myśleć, że jestem beznadziejny, bo do niczego mnie to nie doprowadzi, może jedynie do tego, że zamknąłbym się na wszystkie znajomości, myśląc, że nikt mnie nie akceptuje.

Teraz tylko naszło mnie pytanko czy naskrobać do niej jeszcze raz jakiegoś esa czy popierdzielić już to definitywnie?

Czyli Ty byś nie pisała, dobrze! Doceniam zainteresowanie Za słowami muszą iść czyny. Żeby dostrzec czyny musi minąć wiele czasu. Przecież wiem, że ona mi już nie ufa, ale nie spodziewałem się gruszek na wierzbie. Do braku zaufania w moje słowa ma pełne prawo....

No nie, nie ma żadnych podstaw, by mi wierzyć. Dlatego nie sądziłem też, że mi odpisze na wiadomość, a jak już to jedyne na co się wysili to: "powodzenia, bywaj chłopcze zdrów"
A tutaj, rozmawialiśmy sobie jak gdyby nigdy nic, więc dylemat. No, może na początku mnie trochę zjechała za te wcześniejsze dramy, ale później atmosfera się rozluźniła i dało się bardziej luzacko pokonwersować.

Tutaj masz rację, z tą cechą. To jest właśnie coś, co nie odpowiada mi u innych, a sam w sobie niestety do tej pory tej cechy nie zauważyłem. Ale jak to mówią, trudno być sędzią we własnej sprawie, póki ktoś Ci czegoś palcem nie wytknie.